Net PDDNOS ontdekt. Wat nu

collega

Juist door een kind te straffen, aan te pakken, zal je zorgen dat hij niet leert om zijn agressie te reguleren. Je ontneemt hem dan de vrijheid om zelf te handelen. Je begrenst en bepaald voor hem en hij kan slikjen of stikken. Beide opties zijn onwenselijk.
Als het kind niet gehoorzaamt, komt het in de problemen en zakt het weg in correctieprogramma's. Niets geleerd, wel veel kosten en problemen. Kiest het kind wel eieren voor zijn geld, leert het ook niets anders dan de verantwoording bij een ander leggen. Ik vind dat ook onwenselijk.

Alles of niets Henk

Henk, het is niet alles of niets, zwart of wit, goed of fout.
Misschien bedoel je het anders dan je schrijft (dat is de keerzijde van een forum), maar op mij kom je over als: ook al hebben ze 'iets', ze moeten niet zeuren, niet klagen en vooral 'gewoon' doen. En als ouder moet je 'gewoon' grenzen stellen en consequenties aan gedrag verbinden.
Een aantal ouders legt hier uit hoe zij (door schade en schande wijs geworden) hun kinderen helpen. En jij blijft maar roepen: grenzen! consequenties! straf!
Ik vind dat je er te eenzijdig en vooral te eenvoudig naar kijkt.
Weet je, de meeste kinderen met 'iets' weten dondersgoed wat wel en niet acceptabel is. Reken maar. Vanaf jongst af aan krijgen zij namelijk te maken met juffen, meesters, buurvrouwen en ook met ouders die steeds weer zeggen: Dat moet je niet doen! Doe eens gewoon! Wat ben je hardleers! Met alle consequenties die daarbij horen. Dus stel je gerust: die grenzen en consequenties zijn er, in ruime mate. Veel ouders merken echter dat het gewoonweg niet (of onvoldoende) helpt. Want wéten dat je je als een rotkind gedraagt is één, maar dan? Hoe moet het dan anders? Hoe reguleer je dan je emoties? Hoe druk je depressieve gevoelens weg? Hoe leer je een omgeving begrijpen die 'anders' is dan jij? Hoe leer je omgaan met veranderingen? Hoe leer je jezelf wél concentreren?
Dat vraagt veel begeleiding en energie. Ik ben dus een beetje allergisch geworden voor mensen die juist dáár niet naar kijken en maar blijven roepen: grenzen, grenzen, grenzen!
Tegen iemand in een rolstoel ga je ook niet iedere dag zeggen dat het écht niet de bedoeling is in die rolstoel te blijven zitten, dat je heus wel kan lopen. Loop loop loop!! En dan komt het vanzelf wel goed.
Keep on dreaming Henk.

Staft! Grenzen! Consequenties

"Een aantal ouders legt hier uit hoe zij (door schade en schande wijs geworden) hun kinderen helpen. En jij blijft maar roepen: grenzen! consequenties! straf!"

Je leest me verkeerd,. In mijn bovenste post zeg ik bijvoorbeeld dat straffen door consequenties (naar bed, zakgeld weg, donderpreek) soms inderdaad niet helpt, en dat je op een andere manier een kind moet leren om verantwoording te leren nemen voor gedrag.

Volwassenen

Als je er op gaat letten zie je het overal gebeuren, alleen volwassenen houden het in hun hoofd en hebben zo hun strategien aangeleerd maar autisme en adhd komt overal voor."

Precies, Die hebben geleerd hoe ze met hun eigen eigenaardigheden om moeten gaan, en hoe ze bepaalde dingen moeten voorkomen. Zij nemen verantwoording voor hun eigen gedrag.

Henk

Henk, ik lees jou denk ik niet verkeerd.

Jij legt de focus op de consequenties. Ik (en anderen hier) leg de focus op: hoe kan ik mijn kind helpen met de dingen die voor hem zo ontzettend moeilijk zijn?

Toch maar weer het vergelijk met de rolstoel. Een kind dat niet kan lopen, ervaart voortdurend de consequenties. Hij kan niet meedoen, hij wordt gepest, hij wordt niet als volwaardig gezien (zielig) etc. Toch gaat hij er niet beter door de lopen.
Dat komt pas als hij therapie krijgt, heel veel kan oefenen, nieuwe technieken leert, positieve ervaringen daarmee opdoet etc. En ondanks die aanpak, zal lopen moeilijk blijven.

Je blijft maar doen alsof kinderen met een diagnose de consequenties niet zouden zien. Daar worden ze nou juist dag in dag uit mee geconfronteerd. 'Pietje mag niet op mijn feestje komen, mijn moeder vindt hem te druk'. 'Ga maar op de gang zitten, je bent hinderlijk voor de rest van de klas'. 'Klaasje kan niet meer bij onze voetbalclub blijven, we vinden hem lastig.'

autisme in volwassenen

Ik had een leidinggevende in het spectrum, zo'n beetje aan het einde van haar loopbaan en die merkte ineens argeloos op dat het blijkbaar toch als een zwaktebod werd gezien dat ze in incidentele gevallen de vergadering verliet.:-) Zij zag het juist als een sterke oplossing en wist het goed in te vlechten door even 'take five' te vragen.
Hoofd van de faculteit.
Als mensen met autisme ouder worden en ze leren zichzelf goed kennen en met zichzelf omgaan kunnen ze veel bereiken. Voor een deel is het aanleren en voor een deel ook gewoon biologische groei.
Mijn dochter denkt soms dat ze wel spiegelneuronen aan het groeien is omdat ze ineens een spontane empatische reactie krijgt op een situatie die haar voorheen koud liet.
Je wilt het bespreken om te voorkomen dat er dysfunctionele oplossingen ontstaan, onhandige smoesjes, te lang je beheersen en dan knallen. Maar het kan ook een kwestie van 'laatbloeien' zijn. Als een kind die ruimte maar krijgt om in het eigen tempo te groeien. Anders krijgen ze psychische problemen van de reacties van de omgeving, het onbegrip, de onbeheerste woede die ze oproepen waar ze zich niet bewust van zijn hoe dat komt.

terapie, oefenen

"Dat komt pas als hij therapie krijgt, heel veel kan oefenen, nieuwe technieken leert, positieve ervaringen daarmee opdoet etc. En ondanks die aanpak, zal lopen moeilijk blijven. "

Maar dat zie ik nou juist als leren verantwoordelijkheid te nemen. Dat doe je dus met oefenen, nieuwe technieken, positieve ervaringen. Een kind kan dat niet, dat moet hij leren. En soms gaat dat niet snel. En soms zal het moeilijk blijven.

Maar dat moet je dus wél leren. Want met roepen 'ik ben nou eenmaal gehandicapt,kan er niks aan doen' en verwachten dat anderen je overal heen tillen, zal je niet ver brengen.

En stoornis of niet, soms zijn kinderen ook gewoon kinderen. Die hun zin willen doordrijven, of gewoon vervelend zijn. Daar mag je ze best op aanspreken. Het is niet altijd pure onmacht.

mooi

"Als mensen met autisme ouder worden en ze leren zichzelf goed kennen en met zichzelf omgaan kunnen ze veel bereiken. Voor een deel is het aanleren en voor een deel ook gewoon biologische groei."

Mooi toch, dat ze dat zo bereiken. Heb het zelf ook zo ervaren :)

Henk

Het is andersom. Als je ziet hoe je kind moet ronddobberen tussen consequentiestellende volwassenen die zich te buiten gaan omdat jou kind iets niet begrepen heeft of op een fout moment iets anders doet, dan krijg je een hekel aan volwassenen met hun zogenaamd flinke gedrag. Altijd bereid om jou kind een 'lesje' te leren en nooit bereid om zich even te verdiepen in een kind, even geduldig horen hoe de vork in de steel zit. En maar blijven hameren hoe goed ze geleerd hebben om te gaan met kinderen met autisme en de een na de andere flater slaan.
Het is blijkbaar moeilijk voor volwassenen om in te zien dat zij zelf degenen zijn die de ontwikkeling van een kind in de weg staan met die praatjes over kinderen die zogenaamd 'vervelend' zijn.
Alsof daar iemand beter van wordt door zo over kinderen te praten.
Liever neem je 'fout' gedrag van kinderen ook eens met een korrel zout, leid de boel even af en geef even aan wat nu de bedoeling is en laat het niet zo hoog oplopen en niet de hele tijd dat egodingetje.
Dat is een soort bewustzijnsvernauwing.
De leerkrachten van mijn zoon hadden zo 'goed' begrepen hoe het met autisme zat dat op schoolreis ze met zijn vijfen bovenop hem doken toen hij een blaadje van een tak haalde om die te bestuderen toen hij net uit de bus stapte.
De leerkracht die het dichtste bij hem stond beloofde zoon dat als hij dat nog eens deed dat hij dan met dezelfde bus naar huis ging.
De adjunct directeur kwam mij hoogst persoonlijk vertellen hoe 'goed' ze dat incident opgelost hadden met zoon.
Bewustzijnsvernauwing is dat. Zoon wist niet dat hij iets fout deed, hij was gewoon geinteresseerd in de nerven van het blad, de verdeling van de kleur, de vorm van het blad. Maar voor school was hij een vandaal die blaadjes van takken rukt. En vanuit dat idee mocht hij 'aangepakt' worden. Onbenullig.
Je krijgt gewoon een hekel aan mensen als je dat ziet.

Heel erg leerzaam, dit draadje

en ja, Pubermoeder, dat kan, helaas. Onze oudste heeft adhd en Pdd Nos! Voelt inderdaad wel eens als dubbelprijs...

Daarnaast nog 3 andere kinderen. De middelsten (tweeling van 11) kan inmiddels vrij goed overweg met oudste. Weten wel wat er vooral triggert en wat niet en kunnen daarop inspelen. Jongste (8) kan dat nog absoluut niet en omdat oudste heel erg houdt van commotie, daagt hij jongste zeer regelmatig uit en ik kan ze niet altijd uit elkaar houden. Jongste lijdt er echt onder. Hij weet wel (verstandelijk) dat het beter wordt als hij er beter mee leert omgaan, maar emotioneel mist hij een broer die wél met hem wil spelen zonder ruzie en drama.

Ik ga later vanavond dit draadje nog een keer helemaal doorlezen, ik leer er veel van, dat weet ik zeker! Dank voor alle bijdragen!

Ik weiger te geloven

Dat het altijd aan gemene, niet-begrijpende horkerige volwassenen ligt.

Dat het kind altijd alles goed bedoelt maar dat het fout gaat omdat die horkerige volwassenen hem verkeerd benaderen.

Wat voor boodschap is dat? Lieverd, het ligt niet aan jou hoor, maar aan de anderen. Die zijn gemeen, niet begrijpend, enzovoort..

de schuld?

Juist dat consequentiedenken houdt een beschuldiging in, iemand moet de schuld krijgen en de verantwoordelijkheid nemen.
Handiger is om in zo'n situatie juist niet te gaan wijzen, maar even te puzzelen wat er aan vooraf gegaan is dat de zaak escaleert of fout loopt. Juist niet wijzen.
Maar het is dus heel paradoxaal. Kinderen met autisme denken vaak heel zwart-wit en juist wel in 'schuldigen' of 'verantwoordelijken' maar dat wil je er uit hebben. In plaats daarvan wordt het vaak door de volwassenen om hen heen versterkt.

Schuld?

Dat is een moeilijke. Net als dat een lomperik die weigert iemand in een rolstoel als volwaardig medemens te zien, geen schuld heeft aan de handicap bpvan de rolstoeler, hebben ook die verschrikkelijke leerkrachten geen schuld aan de adhd van mijn zoon. Hij is wie hij is, dat komt niet door zijn omgeving.

Maar dat pleit hen niet vrij. Want zij hebben wel degelijk schuld aan zijn depressie, zijn negatieve zelfbeeld, zijn hekel aan school. Voor hij naar school ging was hij een vrolijk, enthousiast, actief peutertje. Na drie jaar basisschool was er een boos, zorgelijk bang joch van over. Dat zou niet gebeurd zijn, als zoon geen adhd had, of als hij een ander makkelijkere emotioneel verwerkingssysteem had in zijn brein. Maar het was ook absoluut niet nodig dat het zo slecht zou gaan.

Ik probeer niet in schuld en oorzaak en gevolg te denken. Ik wil graag het goedevoorbeeld geven. Helpende gedachten, niet zwart-wit denken. Niet over emotioneel reageren.

Dus de schuld vraag hebben we hier maar fijn losgelaten.

Ik ken trouwens ook mensen met adhd, die zich hebben weten te redden, aan te passen, zonder begrip, opvang, begeleiding. Juist die mensen zijn degenen die ervan overtuigd zij dat de kinderen met adhd van nu beter verdienen dan zij het hadden. Zij zijn juist degenen die mij motiveren en stimuleren om zoon te steunen, te begeleiden, positief te benaderen, vooral positief benaderen. Omdat zij de pijn die zij ervaren hebben, niet aan een ander toewensen.

Mensen met ADHD

http://programma.ntr.nl/10573/de-kunst-van-het-opvoeden/detail/aflevering/6000005525/Wat-verwachten-wij-van-onze-kinderen

Jacob Klompstra (boek: wat is die jongen druk) kreeg zijn diagnose ADHD pas op zijn zestigste. Dat keerde zijn leven 180 graden. Nu is hij ambassadeur voor een beter begrip van ADHD bij kinderen en volwassenen.

http://wp.watisdiejongendruk.nl/document/

Ach ja, ook nog even Laura Batstra in beeld. Haar commentaar snijdt hout maar zorgt er ook voor dat er onder ouders te weinig draagvlak is voor medicatie als dat wel nodig is.