Net PDDNOS ontdekt. Wat nu

Fijn 2

De tong op de schoenen en het vervallen in zwart/wit is zo ontzettend herkenbaar. We zijn op. Het hele gezin loopt op zijn tandvlees.

Gisteren de kinderen na school bewust apart gehouden. Het huis is groot genoeg. Dat ging uitstekend, iedereen was er blij mee.

Ik kan hier al heel veel mee. Van iedereen die wat aandraagt steek ik wat op. Wel fijn om te lezen dat er meer mensen zijn die geen supergestructureerd huishouden hebben en wensen. Ik wil het ook graag zo 'normaal' mogelijk houden, maar het is een gouden tip dat ik het 'Libellegezinnetje' moet loslaten. Normaal wil niet zeggen dat er niks aan de hand is.
Jongens, wat is dit fijn.

Gisteren wel van vrienden waar we elk jaar mee gaan skiën gehoord dat ze dit jaar niet willen. Een reden gaven ze niet, maar vorig jaar was de spanning tijdens die week om te snijden in ons gezin. En wij het maar onder de pet proberen te houden, vooral omdat we zelf ook geen idee hadden wat er nou precies aan de hand was. Ik snap wel dat ze er geen zin meer in hebben, maar het is voor het eerst dat we tegen de grenzen van anderen aanlopen in verband met ons gezin. En dat is lastig te verkroppen.

Libelle-gezin

Volgens mij is de enig plek waar je een Libelle-gezin vindt tussen de omslag van de Libelle! In mijn ervaring heeft ieder huisje wel een kruisje. Is het geen zorgenkind, dan is het wel een zieke ouder, geldgebrek of iets anders.

Ik ben eerst ook een tijdje krampachtig bezig geweest met "structuur". Totdat ik eens bij een lezing van Balans was. Daar zei een ouder tobberig: ik weet dat ik ook in de vakanties structuur moet geven, maar hoe doe ik dat nou als ze niet naar school gaan? De spreekster zei toen: "Jij moet helemaal niks!". Er volgde een doodse stilte, de hel zaal zat dat met open mond te verwerken. En toen viel er bij mij toch wel een kwartje. Ik probeerde alles netjes volgens het boekje te doen, maar dat hoefde helemaal niet. Het gaat om MIJN kinderen.

Ik laat me nu leiden door wat ik bij de kinderen zie. Inmiddels zijn ze ook zo oud dat ze zelf kunnen aangeven waar ze behoefte aan hebben. Zo zorgen we dat we het zo prettig mogelijk hebben, dat het huiswerk gebeurt, enzovoorts. Met vallen en opstaan, dat wel. Maar ik moet helemaal niks!

aanpassingsfase

Azorac,

Je bent volgens mij verdriet aan het verwerken. En dat mag. Het is wat om te constateren dat je te maken hebt met een kind met een onzichtbare beperking. Die doorwerkt in iedereen van je gezin. In alles wat je doet. Het is pervasief. Dat betekent letterlijk 'diep doordringend'. Heftig dus.

Moeilijk, vooral omdat je waarschijnlijk al jaren zo hard aan het werk bent? Omdat je al zoveel geprobeerd hebt, hebt gedacht: 'als we nu zo en zo en dit en dat, dan ...'

En het is heel erg rot, als mensen 'niet meer met je willen spelen'. Vooral omdat je voelt dat het met de spanning van vorig jaar te maken had, maar je dat niet zeker weet.

Misschien is het goed om het toch op de man af te vragen. Omdat het anders in je hoofd blijft zitten en misschien is er wel een andere reden waarom ze niet meer met jullie op vakantie willen.

Ik vind het persoonlijk nooit leuk om met een ander gezin op vakantie te gaan, maar ik ben dan ook een enorme eigenheimer die op vakantie met niemand rekening wil houden.

structuur

Ik heb juist twee kinderen met een vermoeden van pdd-nos, die echt allergisch zijn voor structuur, opgelegd door anderen. Als ik spanning en bonje in de tent wil, moet ik structuur gaan toepassen. Want thuis is hun veilige haven, waar ze mogen en kunnen zijn wie ze zijn. En natuurlijk bewaak ik in grote lijnen slaaptijden etc, en ja, we eten altijd om half 6. Maar verder bekijken we per dag hoe en wat. Ze komen er vanzelf wel achter dat je je prettiger voelt als je je kamer eens opruimt en dat het handig is om bepaalde zaken op een vaste plek te leggen. Voor ons werkt dat veel beter dan op alle slakken zout leggen. Ze zijn nu 14 en 17, en gewoon vrienden van elkaar. Hier is zelden spanning of ruzie. Ze maken samen muziek, hebben de slappe lach als ze samen film kijken of koken samen. Ja, soms om twee uur in de nacht in het weekend, want het zijn ook avondmensen.:)

Los zand

Mijn twee kinderen (een met ASS, de ander misschien ook) zijn als water en vuur. Als ik die niet uit elkaar houd heb ik elke dag oorlog in huis. Dat is echt niet leuk en het voelt meer als los zand, of twee aparte moeder-kind verbintenissen dan als een gezin van drie.
Oudste heeft pas rond haar 15e verjaardag de diagnose gekregen, maar daarvoor voedde ik al jaren 'auti-proof' op. De kinderen hebben jarenlang ieder een eigen kleur beker gehad, ieder een eigen handdoek, vaste plekken op de bank, aan tafel en in de auto. Voorspelbaar tot in het irritante en alles gericht op het voorkomen van conflicten. Voor de jongste heb ik binnenkort het intakegesprek. Ik ben heel benieuwd wat daar uit gaat komen. Kun je eigenlijk ADHD én autisme hebben, dubbel prijs?

Ook ik ben van mening dat bepaald gedrag ( schelden, schoppen etc) gewoon niet kan, klaar. Toen mijn drie kinderen jonger waren was dat voor mij zo belangrijk. Behandel een ander zoals je zelf behandeld wil worden. Dus wat ik hierboven beschrijf, kwam niet vanzelf. Wat mij ook nog te binnen schoot:. Mijn zoon heeft heel veel aan zijn sport: Win chun en Eskrima, verdedigingssporten. Hij kan zich daar uitleven binnen kaders, hij vindt het geweldig.

wat je kunt doen

Wat je zou kunnen doen is zo'n situatie als met de broeken eens nader analyseren. (Nu blijf je zitten met een uitgeput gevoel, heel begrijpelijk en herkenbaar, als je het kunt zien als leermoment kan het meer energie geven)
En dan niet zozeer over consequenties, daar heb je denk ik niet zoveel aan. Hier overigens ook de ervaring dat straf echt averechts werkt. Werkt zeer belemmerend in leerproces en roept daardoor veel meer ellende op.
Maar meer echt naar de situatie kijken. Wat ging er precies verkeerd, waar ging het mis, wat gebeurde er bij dochter, wat ging er goed, welke factoren speelden er mee, wat zou je anders kunnen doen. Wat zou je dochter anders kunnen doen, hoe kun je haar daarmee helpen.
Hoe moeilijk het ook is als het om agressie gaat, probeer toch het proces te blijven zien en samenhangende factoren. Probeer het neutraal te overzien ook al roept het bij jou allerlei emoties op.
Je kunt niet alle situaties voorkomen, volgens mij hoeft dat helemaal niet. Ik geloof ook niet zo in veel structuur (en hier thuis hoef ik daar echt niet mee aan te komen, allergie) maar ik denk dat bij ass het toverwoord helpen is. Laat je verwachtingen los tav leeftijdsfasen ed en ga meer naar je dochter kijken, waar vraagt ze ondersteuning etc.
En dan ook dat 'vragen' anders bezien want dat kan bij ass ook anders eruit zien uiteraard. Vragen kan heel moeilijk zijn, het is al heel wat als ze een vraag bij zichzelf herkennen. Het viel me op dat je schreef dat ze tijdens het voorval van je eiste dat je bij haar bleef: voor eisen zijn we allemaal allergisch maar je kunt het ook zien als (een start van) iets heel positiefs, ze formuleert (onhandig) een hulpvraag. Ik zou dat positief labelen naar haar toe. (Maar alleen als je dit soort hulpvragen ook wilt gaan honoreren) Het kan haar helpen regie te krijgen. En niet alleen een hulpvraag, maar ook een duidelijk signaal bij haarzelf dat ze controle begint te verliezen, goed dat ze daar zicht op heeft! Sowieso zou ik haar echt enorm positief gaan benaderen want ik denk ook dat ze het niet makkelijk heeft met zo'n diagnose. En voor de slechte verstaanders: met positief benaderen bedoel ik niet vergoeilijken van gedrag.

Wolken

" Wie gaat de wolken straffen dat ze regenen?"

Een wijze ouder-wolk? Die snapt dat het soms lastig is voor haar kinderen, maar tegelijkertijd ook beseft dat bij volwassen worden je verantwoording leert nemen voor je eigen daden?

Inderdaad

Positief benaderen en hulp bieden is niet hetzelfde als vergoeilijken van gedrag.

Henk

Het gaat erom dat je bij sommige kinderen op een ANDERE manier bezig moet zijn om ze verantwoordelijkheid te leren nemen. Uiteraard is dat altijd (oa) je doel.
Overigens zijn ook mijn andere kinderen zeer verantwoordelijk, en dat zonder straffen.

Andere manieren

Het gaat er natuurlijk ook om onder wat je onder 'straf' verstaat.

Als ik het woord 'straf' gebruik doel ik op: Je kind een signaal geven dat bepaald gedrag niet kan en hem duidelijk maken dat hij dit gedrag in de toekomst zo veel mogelijk vermijden moet.

Dat signaal kun je niet alleen geven door je kind naar zijn kamer te sturen, maar ook op andere manieren. Misschien een goed gesprek over het hoe en waarom van de woede-aanval?

Dát dat signaal gegeven wordt, en dat je naar het kind uitstraalt dat het zijn eigen verantwoordelijk is, dat is wat ik belangrijk vind.

Daarom reageerde ik in eerste instantie ook: iemand die vond dat woede iets was wat haar zoon overkwam 'en dat hij er niks aan kon doen'. Dat is een verkeerd signaal denk ik.

Henk

Helaas werkt het soms wel zo. Dat een kind zo overspoeld wordt door gevoelens en emoties en niet meer weet waar hij/zij het zoeken moet. Wij noemen het boosheid/agressie, maar dat dekt niet de lading, het is namelijk wat je ziet. Maar het kan ook verdriet,frustratie,angst zijn. Als je dan alleen anticipeert op hetgeen je ziet en dus straft, mis je het punt volledig. En dat die uiting niet de bedoeling is, weet een kind zelf ook wel, op het moment zelf zijn ze vaak ook extra boos...op zichzelf.

stress

Een deel van de stress en de psychische problemen bij kinderen met een ass komt doordat ze gecorrigeerd en gestraft worden voor zaken waar ze niets aan kunnen doen, dat is een partij machteloosheid.
En aan de andere kant ziet niemand hoe excessief veel moeite ze doen om het goed te doen, het ontbreken van de waardering daarvoor.
Dat is stressvol.
Zoon is na de zomer naar het HBO. School weet verder niets van zijn autisme. Zoon doet het geweldig goed, maar de stress is wekenlang uit zijn oren gekomen als hij thuis was. Daar is thuis begrip voor.
Hij is al een dag thuisgebleven om te ontstressen.
Op een gegeven moment komt hij een paar minuten te laat in een workshop aan en krijgt van de mentor op zijn kop op een vervelende manier. Hij kan het in zijn hoofd houden maar zijn bloed gaat koken.
Het triggert zijn angst en zijn woede.
Eigenlijk zou hij willen zeggen: zie je niet hoe ik hier op de toppen van mijn kunnen functioneer? Hoe ik er alles uithaal wat er in zit? Hoe ik ren en ren om bij te blijven? En dan ben ik een paar minuten te laat? En dat zie je wel en dat is strafbaar?
Het is een leerproces we praten er thuis over. Ook zonder een diagnose te laten vallen kun je op een ander moment tegen de mentor zeggen dat je ook graag ziet dat ze zijn inspanningen opmerkt en dat een paar minuten te laat wel vervelend is, maar dat het in de aanloop niet altijd lukt, kind is geen robot.
Maar vooral ook om jezelf af te sluiten voor al dat geconsequentie op niets af. Laat gaan, dat is de moderne tijd, mensen denken dat ze niet goed bezig zijn als ze niet overal consequenties aan verbinden. Cultureel dingetje. Laat gaan. Zoek geen gedoe met mensen, dat is alleen maar in je eigen nadeel. Maak je excuses, je doet je best, te laat is te laat, en ga over tot de orde van de dag.
Maar die emotie komt opzetten als een orkaan, nog steeds, niet te voorkomen. Wel te hanteren en anders moet je uit de situatie weggaan.

Herkenbaar

Inderdaad AnneJ, wij hebben zoon ook geleerd om dat 'geconsequentie', maar zoveel mogelijk te negeren. 'Dat doen ze omdat ze het lekker vinden, het geeft mensen een flink gevoel. Het slaat helemaal nergens op, maar veel mensen zijn nu eenmaal niet zo logisch. Zeg maar gewoon ja, amen en sorry en ontloop dat soort types zo veel mogelijk.'

Het is heel belangrijk trouwens, om een kind met een stoornis, met moeite met emotieregulatie, 'sorry' te leren zeggen. Dat was hier een behoorlijke uitdaging, omdat zoon dus het idee heeft, dat zijn woede hem overkomt. En ook omdat hij het heel moeilijk vindt om een sociaal wenselijk toneelstukje te spelen bij mensen die hij niet mag.

Maar goed, zijn vader lijkt op hem en die heeft hem geholpen. Het werkt heel goed om te zeggen: 'Het spijt mij dat het zo gegaan is.' Dat klinkt als een excuus, maar je zegt niet dat je het zelf verkeerd hebt gedaan.

Dat is voor mijn zoon nog een brug te ver. En hij doet trouwens ook nooit iets verkeerds meer. (dan bedoel ik schelden, of agressief gedrag) Hij gaat inderdaad de situatie uit. En omdat hij nu 180 en breed is, gaat er ook niemand hem meer tegen houden tegenwoordig. Gelukkig.

Want dat was op de basisschool altijd het probleem. Hij wilde weg om zich te kunnen beheersen. En zij hielden hem tegen. Want zij wilden consequenties. En dan werd hij agressief. En dan was het zijn schuld. En dan kon ik weer op gesprek komen. En dan moest ik weer zeggen dat ik het echt niet oke vindt, als mijn zoon een leraar uitscheldt. (duh)

In plaats van dat die clowns hem nu gewoon lieten lopen.... Grrrrrrr. Dat zou een hoop verdriet gescheeld hebben.

In hun hoofd

Voor buitenstaanders is het ook onbegrijpelijk want een kind met ass heeft daar vaak niet de begeleidende lichaamstaal en mimiek bij. Het speelt zich af in hun hoofd en het blijft daar. Tenzij je een kind goed kent dan kun je het aan kleine dingen zien, ogen die groter worden, vingers die gaan knijpen, lichaam dat strakker gaat staan.
Maar zeker bij een intelligent kind blijft het binnen en hun gezicht staat op neutraal.
Thuis laten ze de explosie gaan omdat ze zich daar veilig voelen en het kost gewoon veel inspanning om de explosie achter de gordijnen te houden.

Mooi excuus Karmijn

Het spijt mij dat het zo gegaan is. Ik geef het door aan zoon.
Ik heb zoon al vroeg ingeprent dat hij zijn doel in de gaten moet houden. Wil hij zijn gelijk halen of zijn diploma?
Ik had een collega die een prachtige opleiding deed maar in het laatste jaar strandde vanwege een vervelende mentor die op zijn zenuwen werkte en triggerde. Zo ontzettend jammer dat deze collega daar een principekwestie van gemaakt heeft. Het ging werkelijk nergens over. Waar mensen zijn is altijd gedoe, pas op dat het je niet van je doel afleid. En leer daarmee omgaan. Puzzelen, analyseren, bespreken en aanleren.

Straf

"Maar het kan ook verdriet,frustratie,angst zijn. Als je dan alleen anticipeert op hetgeen je ziet en dus straft, mis je het punt volledig."

Kun je het kind niet leren anticiperen op hoe het zich voelt?

Nou Pietje, wat daar net gebeurd is kan echt niet, maar dat snap je zelf ook wel. Heb je een idee het het kwam dat de stoppen zo doorsloegen? En heb je een idee hoe je dit een volgende keer kan voorkomen?

Straffen zie ik echt als een breder iets dan alleen zakgeld af pakken, of een donderpreek. Dat zijn inderdaad 'consequenties', maar die consequenties zijn alleen maar een middel tot het doel.
Je kan dat doel ook zonder consequentie-straf bereiken.

Het doel is een signaal naar een kind dat bepaalde dingen niet kunnen, en dat het dus moeite moet doen om dat gedrag te voorkomen. Die woede aanval is een uiting van iets anders, wordt hier gezegd. Dus is het voor je kind zaak om dat andere ding tijdig aan te zien komen en daar iets aan te doen. Zodat woede het kind niet meer 'overkomt'. Want als normaal intelligente volwassene ben je wel degelijk verantwoordelijk voor je daden.

Straffen brede en enge zin

Staf dus in de brede zin van het woord:

Wel een kind laten merken dat iets niet kan, en het laten zoeken naar manieren om het ongewenste gedrag in de toekomst te voorkomen.

Straf in de enge zin (naar de kamer, donderpreek, zakgeld weg) lijkt me inderdaad in bepaalde gevallen niet effectief.

Henk

Je schrijft: 'Wel een kind laten merken dat iets niet kan.'

Ben jij al vaak kinderen tegen gekomen, die dat niet weten? Ten minste, misschien zijn die kinderen er wel hoor. Maar mijn zoon bijvoorbeeld, wist zelf heus wel dat iets niet 'kon'. Een onderwijzeres zei altijd: 'Dit is onacceptabel!'
Ja, inderdaad. En nu?

Wat heb je aan die ferme taal? Mijn zoon ervoer dit soort taal als een bevestiging: Jij bent niet goed, jij bent niet normaal, jij hoort er niet bij, jij bent fout.

Wat jij verder beschrijft, van zelf onderzoek bevorderen en op zoek gaan naar manieren om boze buien te voorkomen, dat vind ik geweldig. Inderdaad. Dat moet je zeker doen.

Maar ook dan moet je je realiseren dat dit om een proces gaat. Dus niet om een quick fix. Het is niet zo makkelijk allemaal voor zo'n kind.
'Normale kinderen' denken zelden over zichzelf na. Over hun gevoel en hoe ze daar mee omgaan. Kinderen met een beperking, moeten dat wel doen, omdat ze zich niet wenselijk gedragen. Dat is niet zo makkelijk en dat moet hij/zij leren. Een mooi streven, maar niet van de ene op de andere dag te realiseren. Ik ben ervan overtuigd dat mijn zoon een bovengemiddeld zelfinzicht heeft gekregen. Hij kent zichzelf veel en veel beter, dan leeftijdsgenoten zichzelf kennen en hij heeft veel en veel vaker en intenser over zichzelf nagedacht en zijn eigen gedrag leren reguleren.

Heel erg nuttig en zinvol. Maar het maakt het leven er niet makkelijker op. En dan is mijn zoon nog een gezonde bovengemiddeld intelligente jongen, uit een warm nest, met slimme ouders, die geld genoeg hebben. Niet ieder kind met een stoornis kan dat zeggen.

Ik bedoel: er wordt nogal wat gevraagd/verwacht van kinderen met een stoornis in deze maatschappij.

Zeker

Ik bedoel: er wordt nogal wat gevraagd/verwacht van kinderen met een stoornis in deze maatschappij.

Absoluut. Er wordt gewoon in het algemeen heel veel van je verwacht, en met een stoornis is het nog lastiger daaraan te voldoen.

Zeker

Ik bedoel: er wordt nogal wat gevraagd/verwacht van kinderen met een stoornis in deze maatschappij.

Absoluut. Er wordt gewoon in het algemeen heel veel van je verwacht, en met een stoornis is het nog lastiger daaraan te voldoen.

Henk

Henk, je lijkt wat over het hoofd te zien. Als het zo makkelijk was als jij schetst (gewoon uitleggen en grenzen stellen, dan gaat het kind snappen en komt het wel goed), dan had zo'n kind geen diagnose gekregen. Zo'n diagnose krijg je namelijk niet zomaar bij je wekelijkse boodschappen kado. Die krijg je omdat je een aantal specifieke (aangeboren) problemen hebt. De hersenen werken anders.
Dat betekent niet dat een kind niet leerbaar zou zijn en zich niet kan ontwikkelen, integendeel. Zo kan een kind met een spierziekte vaak ook leren lopen en misschien wel sporten. Dat vraagt heel veel extra inzet en specifieke begeleiding. Doen alsof er niets aan de hand is, zorgt over het algemene alleen maar voor frustratie en een neerwaartse spiraal.

Roosje

Ik heb nooit gezegd dat het makkelijk was. maar kinderen met en stoornis hebben ook grenzen nodig. En moeten ook verantwoordelijkheid leren nemen voor hun eigen gedrag.

Het zal je collega maar zijn, die zomaar ontploft op de werkplek en die zegt, 'ja dat komt door mijn ADHD, daar kan ik niks aan doen..'

Wat jij ook zegt, een kind is zeker leerbaar

Laten ontploffen Henk

http://www.volkskrant.nl/dossier-onderwijs/om-adjunct-school-had-nooit-aangehouden-moeten-worden~a3037184/

Ouders en leerkrachten zien hun eigen aandeel niet in het ontploffen van een kind dat greep moet krijgen op zijn emotieregulatie.
Ze versterken het gedrag juist door zelf respectloos, hardhandig en explosief op te treden.

Dit incident ging om een jongen met PDD-NOS. Die leerkracht had waarschijnlijk wel de 'workshop autisme' gevolgd, maar daar voor zijn eigen gedrag geen consequenties aan verbonden. Dat is ook moeilijk, maar dat is wel de bron van onnodig gedoe.

En inderdaad, als leerkrachten dat niet kunnen dan svp naar het speciaal onderwijs.
De leerkrachten en begeleiders op de speciale school van mijn dochter zijn mijn helden.
Er gaat heus weleens iets mis, maar het doel is om op een vreedzame manier met elkaar om te gaan, geduldig, creatief.
Het kan me dan ook zeer boos maken dat hele passend onderwijs en de bezuinigingen op de begeleiding.
Mijn dochter gaat gelukkig goed, nog een paar jaar dan zijn we er vanaf. Maar we gaan daar nog een heel circus van meemaken.

Liever blijven we kinderen zien als etterbakken en misdragen ons dan dat we ze met wat begrip opvoeden en leren zichzelf te hanteren.

Collega's

Ik had collega's die in de problemen raakten vanwege de 'moderne' kantoortuin. Helemaal geen probleem als je wel rekening met elkaar houdt en ik heb liever een collega die aangeeft meer rust en minder prikkels nodig te hebben dan dat die moet onderduiken en uiteindelijk zichzelf niet kan beheersen.
Als je er op gaat letten zie je het overal gebeuren, alleen volwassenen houden het in hun hoofd en hebben zo hun strategien aangeleerd maar autisme en adhd komt overal voor.