Hoe houden jullie het vol?

Flanagan!

Heel wijs hoor, je woorden. Ik moest alleen wel even op de barricade voor de scouting, (hihi, zelf bij elkaar geknoopt met palen en touwen)

Wat jij zegt over een psycholoog, is precies wat onze zoon ook tegen ons zei.
Hij zei boos: 'Jullie zeggen altijd dat ik goed ben zoals ik ben. Maar dat liegen jullie, want waarom willen jullie dan dat ik naar een psycholoog ga? Omdat jullie mij niet goed vinden.'

Dat was dan een depressieve 9 jarige. Maar het heeft mijn ogen ook wel geopend. Accepteer ik hem echt wel hoe hij is? Met zijn boze buien? Met zijn verdriet? Met zijn eenzaamheid? Met al zijn problemen die zo zwaar op mij drukken? Met zijn onwil om te douchen? Met zijn gedrag dat onze uitjes verpest? Het was een hele confronterende, basale zorg,van onze zoon. En hij had de vinger op de zere plek gelegd. (dat kan hij heeeel goed )

Pas toen ik dat kon, hem écht accepteren, konden wij werken aan een verbetering van onze band en relatie met hem.

Karmijn,

Daar haak ik even op in.
In moeilijke tijden kon ons kind onze bezorgde gesprekken volgen, terwijl wij dachten dat hij boven sliep.
Kleine kopjes, grote oren. Op zich was dit voor hem verhelderend; als hij ons een vraag stelde, kon hij checken of ons antwoord overeenkwam met wat hij hoorde. O was hij beter voorbereid voor de opstelling van school naar hem toe. Klinkt triest, maar het was ook een trieste zaak.

Wat ik wil aangeven, is dat kinderen in welke situatie dan ook, het gevoel moeten hebben dat hun ouders in hen geloven en rekening houden met wat hun kinderen voelen. Soort van vertrouwen.

(Nu moet je als ouder ook wel oppassen dat ze niet helemaal een loopje met je nemen en op je gevoel spelen.)

dweilen met de kraan open

Skik "Je zei 'school is niet heilig', maar dat is het mijns inziens wel. Niet omdat ik dat vind, maar omdat de leerplicht nogal dwingend is. "
Ja, dat is helaas zo. Maar gezond is dat niet. Het helpt bovendien ook helemaal niet.
Althans, in specifieke gevallen zoals in het geval van jouw kind.
Duwen en trekken van de kant van de ouders - niet omdat het helpt maar omdat het moet - is niet zo constructief. Bukken en de leerplicht uitzitten, waar dat dan ook mag wezen, is een betere optie naar mijn idee.

"Waarheen dan? Een vso-mavo. En gaat hij daar wel wat doen, gaat zijn faalangst daar over?"
Nou nee. Maar ik zou met mijn kind daarover dan ook een plan trekken.
Achterover leunen en de verstandige dames en heren uit het onderwijs een oplossing laten verzinnen.
Die hebben ze niet. Zo gaat de tijd vanzelf voorbij.
Ondertussen werkelijk het minimale doen als het over aanwezigheid gaat.

Faalangst aanpakken is belangrijk, maar binnen het schoolsysteem dweilen met de kraan open.
Je kunt beter de oplossingen er buiten zoeken.
En nee, makkelijk is dat niet. Je moet inderdaad ook nog boterhammen verdienen en dat soort zaken.

Achterover leunen? (Skik)

De zoon van skik is 14 en mag nog 4 jr.
Hoe kan het iemand met faalangst niet zo begeleid kan worden, dat de leerling vetrouwen krijgt in zich zelf? Een topsporter kan ook naar een mental coach. Iemand die geopereerd is en kracht en vertrouwen kwijt is in de knie of iets dergelijks, maakt ook met kleine stapjes progressie.

Zo vreemd dat een examenkandidaat wel in twee jaar examen kan doen ( speciale uitzonderingen), maar in de jaren ervoor zelfs op een svo in de pas moet meelopen anders afstromen?

Skik, ik hoop dat je zoon de juiste mentor/ zorgcoördinator of goede vriend tegen komt, die hem kan helpen uit dat dal te komen.
Zo was mijn zoon vroeger gepest. Op de vo deed zich opnieuw iets voor maar de conrector twijfelde geen moment aan hem en nam het gebeuren serieus. Zo cruciaal. Als ze dat niet had gedaan, hadden we mogelijk met een thuiszitter te maken gehad. Maar haar steun droeg hem. Breek- of maakmoment. Instorten of oppakken.

loslaten

Nu geen tijd voor uitgebreide reactie, maar wil kort reageren op dat 'loslaten', want dat komt wel aan.
Loslaten vind ik zo'n beetje het zwaarste dat ik ooit heb gedaan.
Ik werk er al jaren hard voor(; en nog.
Overigens is het bepaald geen passieve bezigheid, ik laat heel bewust en actief los. En we zijn nog steeds meer dan me lief is met zoon bezig, dus lummelen is er niet bepaald bij...

Zoon is er hier ook nog lang niet. Toch 'weet' ik dat (zelfs) hij er wel komt, straks, als hij 'groot is'.
Ik weet ook dat hoe meer ik nu loslaat, hoe beter zijn kansen zijn, straks.

Minecraften deed hij ook een hele poos, extreem veel. Ondanks zorgen van mij is er zeker geen verslaving ontwikkeld.

Nog twee

Flanagan, als de zoon van skik achterover blijft leunen "hoeft" hij nog maar twee jaar en met een beetje mazzel laten ze hem al eerder gaan. Het afdruipsysteem zorgt keurig voor een korte weg voor leerlingen die zijn opgegeven.

"Hoe kan het iemand met faalangst niet zo begeleid kan worden, dat de leerling vetrouwen krijgt in zich zelf? "
Dat kan best maar niet in het huidige schoolsysteem. Dat vraagt namelijk om minimum uitkomst/resultaat binnen gestelde tijd. Wie dat niet haalt wordt van school verhuisd, net zo lang tot het kind thuis zit zonder school. Het afdruipsysteem werkt beter dan het hulp en begeleidingsdeel. Zo loop je automatisch achter de feiten aan.

Probeer maar eens groot te worden in zo'n omgeving en vol te blijven houden dat het niet aan jou ligt.

Terwijl daar wel de nadruk op moet komen om weer zelfvertrouwen te krijgen. Het ligt niet aan hem. Hij kan alles zijn en worden. Maar (nog) niet binnen de schoolmuren.

Klopt

Het systeem faalt. Als je geluk hebt kom je mensen tegen die wel helpen. Bij mijn kinderen is dat (voorlopig) gelukt. Maar het blijft een zeer wankel evenwicht.

Loslaten

Loslaten is het moeilijkst dat er is en wat mij betreft ook geen optie. Wat je doet, goed en aandachtig voor je kind zorgen, is namelijk heel prettig en belangrijk, het hoort ook bij jou. Dat moet je zeker blijven doen. Verandering van perspectief is vaak verhelderend en helpt je verder. Zeker niet puur loslaten.

Gradiatie van loslaten

Er kan op diverse manieren losgelaten worden. De teugel helemaal loslaten of zodanig laten vieren dat een kind die beklemming niet meer ervaart en voelt hoe zin ouders geloven in zijn kunnen.

Als je ouders twijfelen aan je kunnen, heb je naast de druk van schoolprestaties n rode getallen in je magister, ook de teleurstelling van je ouders te dragen. Dat laatste weegt het zwaarst. Ik durf niet te stellen dat dit laatste een bepalend element is in de faalangst, want ik ken de jongen niet. Maar wees nu meer een praatpaal dan een ( controlerende) moeder.

Als je gewend bent om alles te checken ( zoals ik) (om achterstand te voorkomen), stap je een nieuwe fase in bij het vinden naar een balans dat ook voor jou werkt. Lastig want zo vertrouwd, maar dat doe je voor de band met je kind.

nogmaals

Loslaten staat niet synoniem aan *niet zorgen voor*. Integendeel zelfs.

loslaten

Loslaten in de zin van "kind niet meer achter de broek zitten en accepteren dat zijn/haar weg anders loopt dan je in gedachten had" is natuurlijk prima.

Dat geldt trouwens niet voor de leerkrachten. Daar zit ik - voorzichtig - wel achteraan en ik probeer daarbij medestanders binnen de school te vinden, die ook vinden dat de school er vaak een zootje van maakt. Die zijn er wel. Maar het moet heel voorzichtig, want je wilt je steun niet kwijt raken en degenen die je steunen niet in de problemen brengen.

Eigenlijk kan ik straks zó de politiek in.

Loslaten

Loslaten is voor mij niet het loslaten van mijn kinderen.
Maar het loslaten van mijn verwachtingen, vooroordelen en projecties, die ik, zonder er iets voor te doen, al vanaf hun geboorte heb. Misschien wel vanaf voor hun geboorte.
Dat mijn kinderen deel zijn van mezelf. Dat mijn kinderen betekenis geven aan mijn leven. Dat ik leef voor mijn kinderen.

Dat stuk loslaten, dat bedoel ik ermee.

Zoals in dat gedicht.

http://www.katinkahesselink.net/theosofie_nl/kinderen.html

ik ging ervan uit dat mijn kinderen fluitend en zonder veel moeite door de school heen zouden fietsen, met daarbij ook nog eens hopen vrienden een een flinke dosis zelfvertrouwen. Boy, was I wrong...

Het mooie is dat de kinderen het echt wel waarderen, al uiten ze het meestal niet. Maar laatst zat ik met mijn autistische puberzoon op de bank. Hij nestelde zich lekker tegen me aan en zei: "Mam, ik hou echt van je. Ik weet echt niet waarom, maar het is gewoon zo." Nou, na zoiets hou ik het wel weer een jaartje vol...

Het lijkt wel een taboe

Ik ben gek op loslaten, maar ik denk binnen de context van dit draadje toch vooral aan het loslaten van de deugden die aan school worden toegekend.

Dat het een belangrijke plek is in een kinderleven. Dat je je toekomst er vormgeeft. Dat daar je kansen liggen. Dat je belangrijkste vrienden er zijn en dat er altijd wel één leerkracht is die je helemaal begrijpt.

Die deugden mogen voldoende vaak aanwezig zijn om het (toch wel dure) schoolsysteem nog te handhaven. Maar het is geen schande om te erkennen dat school niet voor alle kinderen deze zegeningen biedt.

Sommige kinderen moeten het juist niet van school hebben.

Druk eraf

Dit is allemaal ongelofelijk herkenbaar. Wij hebben met onze oudste hetzefde doorgemaakt. Inmiddels gaat de spiraal weer naar boven. Grote verandering was dat wij hem van school haalden (hadden wij eerder moeten doen, maar eerst wilde hij zelf niet - achteraf gezien hebben wij te lang gewacht) . Hij ging van een prestatiegerichte school (waar kinderen ook precies wisten wat er in de wereld te zien en te krijgen is) naar een school met aandacht voor het kind, zonder dat hij een uitzonderingspositie/stempel kreeg. Volgens mij helpt het niet om een kind in een lagere stroom te zetten, als het systeem niet ook anders is: daarmee wordt het falen bevestigd. Inmiddels is onze zoon weer positief (had ik een jaar geleden niet durven hopen) en zelf prestatiegericht. Het loslaten komt nu vanzelf. Wel moeten wij nog letten op zijn gamen. Wanneer hij te lang speelt, raakt hij uitgeput en 'opgesloten'. Gelukkig sport hij ook weer veel. Jij in ieder geval veel succes. Hopelijk heb je hier wat aan.

Druk eraf

Dit is allemaal ongelofelijk herkenbaar. Wij hebben met onze oudste hetzefde doorgemaakt. Inmiddels gaat de spiraal weer naar boven. Grote verandering was dat wij hem van school haalden (hadden wij eerder moeten doen, maar eerst wilde hij zelf niet - achteraf gezien hebben wij te lang gewacht) . Hij ging van een prestatiegerichte school (waar kinderen ook precies wisten wat er in de wereld te zien en te krijgen is) naar een school met aandacht voor het kind, zonder dat hij een uitzonderingspositie/stempel kreeg. Volgens mij helpt het niet om een kind in een lagere stroom te zetten, als het systeem niet ook anders is: daarmee wordt het falen bevestigd. Inmiddels is onze zoon weer positief (had ik een jaar geleden niet durven hopen) en zelf prestatiegericht. Het loslaten komt nu vanzelf. Wel moeten wij nog letten op zijn gamen. Wanneer hij te lang speelt, raakt hij uitgeput en 'opgesloten'. Gelukkig sport hij ook weer veel. Jij in ieder geval veel succes. Hopelijk heb je hier wat aan.