U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
autist Kees Momma
Ik lees altijd geïnteresseerd mee wat Kees Momma te vertellen heeft. Hij maakt zich altijd enorm zorgen over de klimaatveranderingen. Hij kan absoluut niet leven met de huidige temperaturen terwijl hij in de zomer juist deze temperaturen het fijnste vindt en klaagt als het nog warmer is. Hij is bang dat we in een subtropisch klimaat terecht komen in Nederland. Zijn airco is oud, werkt niet goed meer en als hij zich zo druk maakt kan hij niet tekenen.
Herkennen ouders van autisten dit? Hoe zouden ze hem kunnen helpen? Ik vind het altijd zo zielig om te lezen. Waarom koopt niemand een goede losse airco voor hem of heeft dat toch geen zin?
----------------
Beste Monique,
Het zit niet helemaal snor. Hoewel ik inmiddels aan de volgende tekening ben begonnen, vergaat me de concentratie op het werk moeizaam. Het is deze dagen hap-snap-werken. Ook wanneer ik niet teken zit ik allesbehalve lekker in mijn vel. Zelfs de modeltrein kan me op dit moment geen plezier verschaffen.
Het buitengewoon zachte weer is hiervan de oorzaak.
Net zoals in het late najaar van vorig jaar maken we weer een verdwaalde warmtegolf door. Deze bezorgt mij angst en onzekerheid. Ik vind het voor de begrippen van begin november echt véél te zacht, zo niet, warm aanvoelen. Zeker vandaag. Ik ervaar het als niet prettig. Ik merk dat ik gevoelig ben geworden voor depressiviteit.
Daar had ik de maanden daarvoor geen last van.
Ik worstel met sombere gedachten. Hoe lang duren deze hoge temperaturen nog? Blijft dit de hele maand doorsukkelen? Krijgen we voor de derde maal een zachte winter of misschien zelfs helemaal geen winter? Nog meer warmterecords? Ieder jaar extremer? Warmt het klimaat nu ineens echt zo snel op dat er geen 'terug' mogelijk is? Ik vrees het ergste.
Allemaal nare benauwde gevoelens die mij in de greep houden.
En toch leek het in oktober even de goede kant op te gaan. Het midden van die maand leverde zomaar een bijzonder koude week op. Zalig!
Althans, ik vond het heerlijk. Anderen stonden er wellicht anders tegenover.
Ik sliep goed, kon naar hartenlust wandelen en overal heerste er rust. Maar na 19 oktober was het ineens voorbij en kreeg zachte lucht de overhand. Balen. Ronduit balen.
Helaas merk ik dat ik bij mijn ouders niet direct mijn hart kan storten als het weer me tegen zit over mijn akelige, bange bijgedachten over het warmer worden van ons gemiddelde weerbeeld.
Ik ontvang weinig geruststelling en troost.
De moeilijkheid is dat ik als autist geneigd ben steeds dezelfde vraag te herhalen. Het is een kenmerk dat bij deze handicap hoort. Wanneer ik niet van bepaalde vervelende gedachtengangen los kom, probeer ik zekerheid en geruststelling te vinden. Maar het vele vragen kan een ander te veel worden en dan heeft men geen zin meer er antwoord op te geven. Zeker niet als het om het weer gaat.
Mijn ouders zeggen dat ik het huidige weertype moet aanvaarden en het zelfs plezierig moet vinden. 'Je dient te genieten van dit weer', zo klinkt min of meer de ondertoon.
Ze zien het als irreëel dat ik zo maar kou kan wensen, terwijl het nog herfst is. Ik leg de lat te hoog, vinden ze. Maar dat is niet zo. Als je begin november temperaturen tussen 13 en 17 graden hebt, is dat gewoon te warm. Het voelt ook als te warm. Gemiddeld ligt de temperatuur tussen de 9 en 11 graden.
Wanneer ik bij mijn ouders geen geruststelling meer kan vinden, voel ik me er helemaal alleen voor staan. Zeker vandaag toen zij de zin 'als jij zo over het weer zeurt' in de mond namen.
Ik was het daar niet mee eens.
Nu viert depressiviteit de boventoom.
Wanneer ik in de toekomst op mezelf woon, zou ik het rampzalig vinden als ons land in een subtropisch klimaat is beland, terwijl mijn ouders er niet meer zijn. Alle misère in mijn eentje moeten verwerken en bij niemand mijn hart kunnen uitstorten lijkt me een schrikbeeld. Afschuwelijk!
Ik verlang naar echt koudere lucht. Zoals we die van vroeger nog kenden. Ik hoop dat we die krijgen.
Lichtpunt is dat we gelukkig al een paar keer nachtvorst hebben gehad en het ook 's ochtends nog even flink fris was.
Wellicht zal ook de lezer vinden dat ik teveel hetzelfde vertel. Maar soms kan het helaas niet anders.
Dag Monique!
Kees
Uitleg Miriam
Autisme, angst en depressie, kun je zien als een driehoek. De drie onderdelen kunnen elkaar versterken. En zeker in de herfst duikt de depressie vaak weer op. Mijn dochter, autisme en angststoornis, heeft ook sinds een week verhoging van medicatie, want dat is altijd nodig rond deze tijd...
En verder
Ik zou Kees gewoon een nieuwe airco geven hoor. Dat gezeur dat hij dan wel weer wat anders vjndt, kom nou. Veel mensen met autisme zjjn zo enorm prikkelgevoelig, daar kan geen therapie tegenop. Het is echt een lijdensweg soms.
Elisabeth
Ik zie het aan mijn eigen vader, een niet gediagnostiseerde Aspergerman.
Het lijkt erop dat hij iets móet hebben om zich druk over te maken. Zeg maar een soort "fiep". Er is altijd wel iets, en voor een ander is het altijd futiel en/of eenvoudig oplosbaar. Het gevolg is helaas wel dat mensen hem niet zo serieus meer nemen over zijn dingetje. Ook niet als het eigenlijk objectief wèl een probleem is.
Trek het je niet aan als je voor ruziezoeker wordt uitgemaakt, het is m.i. onbegrip en zegt meer over degene die dat roept dan over jou.
allergie
Het is nogal een allergie van me. Ik vind het nogal denigrerend overkomen, en dat terwijl je met de doelgroep werkt.
Zou jij het fijn vinden als ik zou benadrukken dat jouw kind een eigen persoonlijkheid heeft, maw een mens is?
Stel dat ik zou zeggen dat er best verschil is tussen kinderen met dezelfde haarkleur? Dat is toch absurd, suggereert dat er ook weleens anders over gedacht zou kunnen worden. Ik vind het respectloos.
Ysia
Stel je niet zo aan of neem een anti-allergiepilletje. Zo kan niemand nog iets zeggen zonder dat jij gaat flippen.
elisabeth
Als je eenmaal de target bent van M. Lavell berg je dan maar, beter maar niet meer reageren. Ik begrijp je trouwens prima, heldere tekst en totaal niet denigrerend naar wie dan ook.
Knor
Bedankt, ga ik ook maar niet meer doen. De vraag was ook immers aan ouders van kinderen met autisme gesteld en dat ben ik niet. Ik werk er alleen mee. Ik had er sowieso dus niet op moeten reageren.
Wel Elisabeth
Want ik vond jouw inzicht heel verhelderend.
Is toch anders, denk ik
'Wij ouders van kinderen met ASS' mogen misschien wel zo'n conclusie trekken over bodemloze putten en aanhoudend 'gezeur' over steeds weer nieuwe problemen, maar als hulpverleners dat doen krijg je wellicht wel een 'cavia-gevoel'. Ik begreep in ieder geval wel waar die opmerking vandaan komt. Net alsof een hulpverlener iemand met zo'n stoornis als aparte soort beschouwt. Dat terwijl 'wij' weten dat het gewoon kinderen zijn met hun positieve en minder positieve eigenschappen en eigenaardigheden, net zoals alle andere kinderen. En om dan iets te roepen over sensomotorische integratie (of zo), zonder dat je iemand kent of hebt meegemaakt is natuurlijk helemaal niet zoals het hoort.
pfft
Katniss, gelukkig dat jij iig nog iets herkent van wat ik zeg, want ik begon ernstig te twijfelen. (Maar gezien de vele reacties krijg ik blijkbaar toch niet duidelijk uitgelegd wat me zo stoort)
Het is zeer zeker anders als je als 'echte geliefde' iets roept, bijv als ouder.
Ik ken beide kanten, werk zowel in hv met mensen met oa autisme en ben moeder van.
Ik heb de opmerking: 'niet iedere autist is hetzelfde' gewoon al veel te vaak gehoord, snap 'm niet, wil 'm niet snappen en vind 'm erg respectloos. Mensen met autisme zitten anders in elkaar, dat maakt ze verder niet minder mens ofzo. (Maar ik mis in hele hv vaak een soort van basisrespect. Dat draagt juist bij tot de problematiek, daar ben ik van overtuigd.
I rest my Kees
Katniss "Wij ouders van kinderen met ASS' mogen misschien wel zo'n conclusie trekken over bodemloze putten en aanhoudend 'gezeur'"
Ja. Thuis wel. Niet op het wereld wijde web over je eigen herkenbare kind of dat van een ander of iemand die met naam en toenaam ergens verschijnt.
Maar goed, inmiddels is duidelijk waar deze discussie over moet gaan: over de gevoeligheid van iemand die onder een nick post maar zich toch bij elke tegenspraak persoonlijk aangevallen voelt, zelfs als het een feitelijk verhaaltje over airco's is.
Kees is niet zielig. Kees mag publiekelijk door het slijk gehaald worden.
Kees moet niet zeuren zie ook #75 en verder is het natuurlijk allemaal mijn schuld.
Iemand onder de nick Elisabeth is zielig, vindt zij zelf en Ginny, Pirata en Knor.
prima Miriam
Je hebt gelijk hoor. Heb je nu een leuke dag? Jij wordt kennelijk alleen gelukkig als je je zin krijgt, want Miriam heeft altijd gelijk. Zelfs als het niet zo is.
Speciaal voor jou nog een keer: je hebt gelijk hoor!!! Jammer dat je je eigen toevoegingen in deze draad die wel zinvol waren (over of Kees wel zo geetaleerd zou moeten worden) naar beneden haalt met gehak op een individu.
Elisabeth
Ik heb een zoon voor wie hitte een enorme zeer negatieve prikkel is. Hij kan daarvan echt in paniek raken. Geloof me, daar kan geen therapie tegenop. Ik zou dus zonder meer een airco vervangen, als ik Kees's moeder was. Ik denk dat mensen vaak niet begrijpen hoe sterk een bepaalde prikkel kan ingrijpen in iemands leven. Daarbjj, als jij kon kiezen tussen een simpele aanschaf of urenlange therapieen volgen, wat zou je doen?
Ysia
Ik snap je ergenis, maar als moeder van...zeg ik juist weleens dat niet elke autist hetzelfde is. Omdat veel mensen aan Rainman denken bij autisme.
Ik heb het idee dat men tegenwoordig juist denkt dat autisme zo erg niet is omdat ze een hoogfunctionerende Asperger kennen aan wie je zo op het eerste oog nauwelijks merkt dat hij autisme heeft en verder dat iemand die enigszins rigide, niet zo heel erg empatisch of weinig flexibel is al autist wordt genoemd. Dat ze het meer zien als een mode-aandoening waar je zo een labeltje voor krijgt en het publiek geen idee heeft dat warmte of schel zonlicht een verwoestend effect kan hebben op het functioneren of welbevinden.
skik
Skik
Dat hangt van de persoon af, die je spreekt. Mijn eigen moeder stelt dat het tegenwoordig " allemaal zo aangepraat en gevoed wordt." Terwijl ik, met mjnn inmiddels betere kennis over autisme, nu eindelijk begrijp waarom haar leven nooit uit de startblokken is gekomen...:) Maar daarnaast spreek ik ook mensen die denken dat mensen met autisme geen wederkerigheid tonen of uberhaupt emoties kennen....
Maar vind jij dan niet dat het ergens ook wel genoeg is geweest?
In het kader van uitleg geven over autisme worden dit soort uitspraken zeker gedaan, maar heeft het zin? Heeft het zin om dit uit te leggen aan iemand voor wie niet vanzelfsprekend is dat mensen met autisme geen klonen zijn?
Misschien reageer ik zeker overgevoelig. Maar in mijn werkveld kom ik te vaak tegen dat 'problemen' per definitie niet worden aangepakt/ gezien. Want dat 'heeft toch geen zin'. Waarbij ik meestal eerder een totaal gebrek aan inlevingsvermogen vermoed dat wordt goedgepraat met therapeutisch geneuzel zoals 'we moeten het niet gaan voeden'.
Ysia
Ik blijf uitleggen, omdat dat in het belang is van mijn kinderen. Bijvoorbeeld in contact met school,leerkrachten, leerplichtambtenaren,etc. En ja, dat gebrek asn inlevingsvermogen, of gebrek aan flexibiliteit, hou op schei uit...mijn dochter van 15 zei mij eens na een zorgoverleg: Wie is hier nou de autist....
Zalig!
Hahaha Fiorucci, wat een scherpe dochter heb jij!
Pandora
Ja heerlijk, en ze heeft nog gelijk ook,haha. Bjj dergelijke overlegsituaties krijg ik het gevoel dat ik koreaans spreek.