U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
agressie zoon
Mijn iadh-puberzoon gedraagt zich bij frustratie en boosheid vaak enorm geladen en intimiderend en als hij dan verder geprikkeld wordt - bijvoorbeeld door een vraag of opmerking - agressief worden: schreeuwen, beschuldigen, voorwerpen gooien, heel hard met deuren gooien, met zijn vuist tegen de muur of voorwerpen stompen waarbij ook dingen kapot gaat.
In verreweg de meeste gevallen kies ik ervoor om hem met rust te laten als ik die lading bij hem zie. Gisteren kwam ik daarbij in een dilemma omdat zijn (ook puber-)zus in de woonkamer was met hem. Ik wist dat als zij ook maar íets zou zeggen over bijvoorbeeld het volume van de TV, hij zou ontploffen. Dat heeft in het verleden tot hele akelige escalaties geleid.
We hebben 'eigenlijk' de afspraak dat hij naar zijn kamer gaat als hij boos is maar dat doet hij niet altijd als ik hem daaraan herinner, omdat hij dan te boos is of mijn inschatting van zijn agressieve lading overdreven vindt. Meestal kies ik er dan voor om zelf weg te gaan en er later op terug te komen. Maar gisteren vond ik het oneerlijk om zus verantwoordelijk te maken voor haar broers gedrag. En ik durfde ook simpelweg niet weg te lopen. Ik sprak zoon dus aan op de afspraak. Dat liep helemaal verkeerd. De laatste druppel was dat zus hardop zei dat ze bang van hem werd en dat hij te dicht bij haar stond. Toen moest het keukenkastje eraan geloven en stampte hij alsnog naar boven.
Ik vind dit zo enorm frustrerend. Dochter en ik lopen op eieren, houden veel rekening met zijn buien. Dochter trekt zich meer en meer terug omdat de benedenverdieping gedomineerd wordt door de nukken van zoon. Ik wil dat eigenlijk niet. Ik vind het heel beroerd dat in de praktijk zijn behoeften vrijwel altijd voor de onze gaan omdat hij nou eenmaal geen controle heeft over zichzelf. Ik weet dat het nou eenmaal de werkelijkheid is maar welk signaal geef ik daarmee aan hem, en aan zijn zus? Wat is het effect op onze gezinsbanden, als ik zoveel energie en tijd steek in het ene kind en zoveel begrip vraag van het andere? Ik probeer al om af en toe wat apart te doen met dochter, buiten de deur. Maar je wordt er ook zo ontzettend moe van en dat schiet er dan snel bij in.
Wie kent dit dilemma en heeft tips?
Oh, Aleid
Ik begon met jou maar ging er niet op door. Ik wilde zeggen: ja het zakelijke werkt. Juist de emoties maken het moeilijker. Als ik rustig en zakelijk blijf, is het voor hem ook veel gemakkelijker om weer af te koelen. het lijkt net alsof hij extra op mijn emoties reageert, op het moment zelf. Ik kan later wel erover praten met hem. Uitleggen dat een harde stem voor mij bedreigend aanvoelt bv. waardoor ik niet meer naar de boodschap luister.
Ik merk al veel langer dat hij wel degelijk iets doet met dit soort feedback. Misschien niet meteen, maar na een poosje. En in onze gesprekken nu laat hij blijken dat hij dingen van vroeger die ik gezegd heb, toch wel erg goed heeft onthouden.
Het is idd een periode uitzitten, wachten totdat het impulsief ontvlambare minder wordt en je kind beter met stress kan omgaan, of totdat je kind zelf beter kan voorkomen dat hij gestresst raakt.
Zie het zo, als je kind een klein peutertje is, probeer je te voorkomen dat hij zichzelf bezeert, en zet je ook dingen hoog weg, en bescherm je de hoeken van de tafel om te voorkomen dat hij zich pijnt doet.
Dat is nu hetzelfde, maar dan psychisch. Je helpt hem door te voorkomen dat het leven voor je kind te zwaar en te frustrerend wordt, waardoor hij het niet aankan.
Mijn dilemma is idd de jongste, maar ik probeer het hem uit te leggen.
Emoties uitschakelen
Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen, Aleid en Mirreke maar ik vind het heel moeilijk om zo beheerst op te treden. Ik merk dat het veel moeite kost. Ik moet in feite mijn eigen emoties onderdrukken en dat vraagt veel. Ik weet ergens dat het moet kunnen om het op inzicht te doen en daardoor zelf minder weerstand te ontwikkelen maar ik vrees dat ik moet constateren dat ik zelf ook overbelast en overprikkeld ben geraakt, niet alleen door de situatie met zoon maar in ieder geval wel mede hierdoor. Ik ben me hiervan ook wel bewust en ik probeer er ook wel wat aan te doen maar dat is niet zo eenvoudig om allerlei redenen. Ik vind het soms echt lastig dat ik voor mezelf als kwetsbaar en feilbaar mens weinig ruimte voel en dat ik dingen zo volgens het boekje zou moeten doen, waar ik lang niet altijd in slaag. Ik breng soms enorm veel geduld op maar ga ook geregeld helemaal de mist in en sta dan weer te roepen. Ik herneem mezelf wel altijd weer en het lukt ons ook altijd wel weer om elkaar weer te vinden. Maar ik snak zelf ook zo naar rust en ruimte. In plaats van zoveel te moeten geven. En ik volg jullie heel goed hoor, ik wil het zoon ook graag geven, vind ook dat hij het verdient. Hij kan er ook 'niks aan doen' en ik doe het dus ook. Maar ik ervaar het al wel te lang als uitputtend en ik hoop van harte dat de druk op mij wat mag afnemen. Het is in ieder geval bemoedigend om te lezen dat de oudere jongens veel geleerd hebben. Ik heb daar ergens bij mijn zoon ook wel vertrouwen in. Daar hou ik mezelf ook maar aan vast. Bedankt voor jullie input en bemoediging!
Shoasha
Het klopt hoor, als je zelf geen ruimte hebt om uit te ademen, te ontspannen, als je altijd op je tenen (en op eieren) moet lopen....zie dan maar eens 'zakelijk' te blijven.
Goed dus om expliciet aan jezelf te denken: waar laadt je van op, wat geeft energie, waar ontspan je van?
Soms wil drie keer per dag ern kwartiertje 'me-time' al helpen. Misschien neem je al lang tijd voor jezelf, geen idee natuurlijk. Maar ik zelf moet me dit regelmatig opnieuw voornemen anders verwatert het zo weer...
in #19 schrijf je dat een kind van 12+ zelf mag kiezen of hij nog contact wil.
Dat is pertinent onjuist. Een kind van die leeftijd zal gehoord worden als de ouders er niet uit komen en dan zal de rechter beslissen. Maar het is zeker niet zo dat het kind zelf maar mag beslissen. Als de ouders er samen uitkomen zal het kind niet door een externe partij gehoord worden omdat er dan geen rechtzaak is.
Flavia
Ook als de ouders er wel uitkomen zal bij een echtscheiding een 12+er gehoord worden door de rechtbank. Mocht dat om een of andere reden toch niet gebeuren is er altijd nog de informele rechtsingang.
Verder, de mening van een 12+er is inderdaad niet meteen wet. Maar rechters wegen die mening wel heel zwaar mee.
Waar staat IADH voor
Ik herken mijn zoon heel erg in dit verhaal: de aggressie, de zorgen voor zijn zusje als hij zo reageert. Zou iemand mij kunnen zeggen waar iadh voor staat?
Jazeker
IADH versus NADH. Iets Aan De Hand en Niets Aan De Hand. Is een ingesleten uitdrukking hier, want je bent dan met 4 letters klaar met uitleggen.
Bedankt!
Ik dacht dat het een diagnose was 
.
Adhd odd
Hoi ik heb een tweeling en 1 van me zoons heeft Adhd-Odd
En die eist ook alle aandacht op zijn wil is wet en het is niet zo dat hij vraagt of ik even ze schoenen wil pakken nee die die schreeuwt SCHOENEN en als hij ze xin niet krijgt moet de deur er aan geloven.
Ze zeggen meestal dat je het moet negeren maar ik zelf word elke dag uitgescholden voor trut of hou je bek.
En dan word negeren wel erg moeilijk na zoveel jaar strijden.
Negeren?
Negeren geldt niet voor uitschelden, commanderen en deuren kapt maken lijkt me.
Op het moment zelf zou ik geen gesprek aangaan, dat lijkt me kansloos. Maar als alles rustig is zou ik wel willen praten over wat er op zo'n moment gebeurt/fout gaat.
Maar als dit al jaren zo gebeurt, is het vast moeilijk te veranderen zonder hulp van buiten.
Het klinkt heel vervelend...