U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
agressie zoon
Mijn iadh-puberzoon gedraagt zich bij frustratie en boosheid vaak enorm geladen en intimiderend en als hij dan verder geprikkeld wordt - bijvoorbeeld door een vraag of opmerking - agressief worden: schreeuwen, beschuldigen, voorwerpen gooien, heel hard met deuren gooien, met zijn vuist tegen de muur of voorwerpen stompen waarbij ook dingen kapot gaat.
In verreweg de meeste gevallen kies ik ervoor om hem met rust te laten als ik die lading bij hem zie. Gisteren kwam ik daarbij in een dilemma omdat zijn (ook puber-)zus in de woonkamer was met hem. Ik wist dat als zij ook maar íets zou zeggen over bijvoorbeeld het volume van de TV, hij zou ontploffen. Dat heeft in het verleden tot hele akelige escalaties geleid.
We hebben 'eigenlijk' de afspraak dat hij naar zijn kamer gaat als hij boos is maar dat doet hij niet altijd als ik hem daaraan herinner, omdat hij dan te boos is of mijn inschatting van zijn agressieve lading overdreven vindt. Meestal kies ik er dan voor om zelf weg te gaan en er later op terug te komen. Maar gisteren vond ik het oneerlijk om zus verantwoordelijk te maken voor haar broers gedrag. En ik durfde ook simpelweg niet weg te lopen. Ik sprak zoon dus aan op de afspraak. Dat liep helemaal verkeerd. De laatste druppel was dat zus hardop zei dat ze bang van hem werd en dat hij te dicht bij haar stond. Toen moest het keukenkastje eraan geloven en stampte hij alsnog naar boven.
Ik vind dit zo enorm frustrerend. Dochter en ik lopen op eieren, houden veel rekening met zijn buien. Dochter trekt zich meer en meer terug omdat de benedenverdieping gedomineerd wordt door de nukken van zoon. Ik wil dat eigenlijk niet. Ik vind het heel beroerd dat in de praktijk zijn behoeften vrijwel altijd voor de onze gaan omdat hij nou eenmaal geen controle heeft over zichzelf. Ik weet dat het nou eenmaal de werkelijkheid is maar welk signaal geef ik daarmee aan hem, en aan zijn zus? Wat is het effect op onze gezinsbanden, als ik zoveel energie en tijd steek in het ene kind en zoveel begrip vraag van het andere? Ik probeer al om af en toe wat apart te doen met dochter, buiten de deur. Maar je wordt er ook zo ontzettend moe van en dat schiet er dan snel bij in.
Wie kent dit dilemma en heeft tips?
Hoe oud
is je zoon?
Kun je er met hem over praten?
Praten jullie incidenten na?
Heeft hij hulpverlening?
Lijkt op odd
Vader
En waar is de vader in dit verhaal hoe gaat hij ermee om?
Hier komt/kwam dat ook voor.
Oudste is ook IADH en jongste niet.
Hier hebben we dus ook ongewenste toestanden gehad omdat zoon (schijnbaar om niks) steeds bozer doet. Het maakt dan echt niet uit wat je zegt of doet, hij wordt kwaaier en kwaaier.
Wegsturen lukte niet meer dus ik ga al een tijd zelf weg. Ik adviseer broertje hetzelfde te doen.
Dit is/was zeker niet alle dagen zo, maar soms heeft ie zo'n bui, ik hoor het al als ie opstaat.
Broertje moet zich dus helaas ook aanpassen, wat mij niet zint maar het kan niet anders. Ik heb hem ook uitgelegd dat oudste niet erg gemakkelijk is. En dat het niet aan jongste ligt. Dat weggaan soms de beste optie is. Toch zoeken de 2 heren elkaar nog steeds op, ze mogen elkaar nog steeds.
Nu oudste jongvolwassen is gaat het overigens veel beter. Minder aanvaringen. Minder zinloze discussies die altijd uit de hand zouden lopen.
Hij zit ook heel vaak op zijn kamer, dat helpt. Hij heeft daar zijn apparatuur natuurlijk, dus tv kijken doet ie ook daar.
Dus mijn tip: maak zijn kamer heel aantrekkelijk. Leg zus uit hoe het zit. En wacht tot het puberen afneemt.
Verder de mantra "ik wil niet dat je zo schreeuwt".
Nog beter
"Wil je zachtjes praten?". Anders heb je weer een nieuwe prikkel gegeven..
Onoplosbaar
Zoon kan hier ook behoorlijk geladen zijn. Daarom verblijft dochter vaak in haar kamer. Mij boeit het minder en zonodig maakt hij maar weer een deuk in een kast. Gelukkig heeft hij, jongvolwassen, iets meer repertoire, hij gaat soms ook een ommetje maken op de fiets of skaten en rookt een weedje in de avond. Hij is na de laatste deuk in zijn kast, hij had een restaurantrekening in overleg met vrienden voorgeschoten en twee gasten deden moeilijk over de betaling terwijl zoon op het punt stond om met vakantie te gaan. Daar was ineens geen houden aan. Na deze laatste keer dus overweegt hij een paar goede boksballen.:-)
We kennen zijn 'momenten' waarop we hem met rust moeten laten bovendien vraagt hij daar ook expliciet om. En we bespreken dit regelmatig want het moet voor iedereen leefbaar blijven en die balans is soms echt wel weg. En helemaal oplosbaar is het gewoon niet.
Maar evengoed is het ook heerlijk dat zoon even een week op vakantie is.:-)
En ik zal hem missen als hij uit huis is. Want het geeft ook veel gezelligheid, levendigheid en discussie. En hij kan tegenwoordig heerlijk koken.:-)
Thee
Ik ga vaak juist elke dag even, een of meerdere momenten, bij dochter op haar kamer zitten met een kopje thee.
Vaders
En hoe gaan de vaders ermee om?
Hetzelfde.
Ok jammer. En pgb aanvragen?
Gaan met meer geld die agressieve buien over?
Dat niet maar een begeleider kan wel t gezin ontlasten en met het kind 1 op 1 bekijken hoe hij beter met zn gedrag kan omgaan
Codes?
Ik heb er echt geen verstand van, dat blijkt nu vast, maar zijn er geen korte codes af te spreken? Als is het een "game"? Zoon: Turbo 4 = ik sta op uitbarsten. Bijvoorbeeld. Of jij tegen dochter: Room(roem) 3 = nu maar even de kamer uit.
Lijkt me niet. Misschien leuk voor op een kinderfeestje maar niet in de serieuze toestand als er n agressief kind in huis.
Dat kan
Mijn zoon heeft wel gesprekken gehad met iemand, maar niet uit pgb. Een psycholoog. Het hielp toen wel een beetje. Betaald door de verzekering.
Maar voor dit soort dingen heb je vooral veel geduld nodig en een lange adem. Het is ook niet de hele tijd een probleem. De oorzaak is toch overprikkeling.
PGB krijg je hier niet voor, dat is voor (medische) zorg.
Agressie
De agressie kan snel afnemen door hem rust te geven. Het is fijn als hij het gevoel leert herkennen en dan zelf rust zoekt. Dat is hier nog niet gelukt.
'Fijn'
Fijn dat jullie er ook mee worstelen. Niet natuurlijk, maar ik ben toch blij dat ik niet de enige ben. Soms twijfel ik toch of ik nou zelf iets verkeerds doe. Zoon is vijftien. Je kan er min of meer met hem over praten. Hij snapt het wel en niet, heel wisselend. Ik doe het wel regelmatig. Voor mij is dat het laatste bastion: dat ik in ieder geval de werkelijkheid benoem en bespreek. Soms zijn dat hele goede gesprekken. Maar ze beklijven vaak niet. Voor mij is op zich duidelijk dat het overwegend onmacht is. Er zijn gelukkig ook momenten dat hij zich kwetsbaar opstelt en open en toegankelijk is. Maar op het moment dat het escaleert, gedraagt hij zich als een enorme klootzak: minachtend, intimiderend en tegelijkertijd slachtofferig. Dat trekt zijn wissel op de relaties. Er is hulpverlening maar die krijgt nog niet echt grip op hem. Hij valt vooral op mij terug. Wij hebben nog steeds ook een vertrouwensband, gelukkig. Maar het is ook pittig want ik krijg dus ook alle frustraties over me heen. Na zo'n escalatie heb ik ook tijd nodig om weer bij te draaien en hij lijkt dat niet goed te vatten. Hij kan zomaar weer omslaan en verwachten dat we het gezellig kunnen hebben met elkaar terwijl ik nog woest ben. Als ik dat dan teveel uitstraal, kan het hele circus zomaar weer van voren af aan beginnen.
Ik ga niet in op de exacte diagnoses van zoon en ook over vader ga ik niet uitweiden omwille van herkenbaarheid. Ik kan alleen zeggen dat vader en zoon elkaar sterk triggeren. We zijn daardoor op elkaar aangewezen geraakt, wat niet mijn keuze is en ook niet fijn. Maar ik heb het er wel mee te doen.
Pirata, dat van die kamer leuker maken vind ik een goede tip. Hij heeft het al niet slecht maar ik kan me voorstellen dat we die nog wel wat kunnen upgraden om ervoor te zorgen dat hij zich daar prettiger voelt en zich op een goede manier kan terugtrekken. Ik denk dat ik dat voor dochter dan ook maar meteen doe trouwens. Die uitleg zoals jij die beschrijft, geef ik mijn dochter ook. Maar ik vind het toch pijnlijk, ook voor haar, dat het rekening houden met elkaar in ons gezin al een hele tijd zo uit evenwicht is. Ik hoop dat dat als hij wat ouder wordt toch inderdaad weer wat in balans kan komen, dat hij meer verantwoordelijkheid kan nemen voor zijn gevoelens en gedrag. Ik hoop ook dat de relatie tussen hem en zijn zus dan weer kan herstellen. Ze waren 'vroeger' best goed met elkaar.
AnneJ, ik moest lachen om jouw laconieke 'zonodig maakt hij maar weer een deuk in een kast'. Ik kan daar duidelijk minder goed tegen. Als hij het op zijn kamer doet, is dat tot daaraan toe maar ik word boos als er elders iets sneuvelt. Ik zou soms willen dat ik er iets onthechter mee kon omgaan maar dat lukt dus niet. Een boksbal heeft zoon op zijn kamer maar als het puntje bij paaltje komt, doet hij er niks mee. Ik heb zelfs wel eens het idee dat het voor hem op een bepaalde manier 'fijn' is als zus of ik iets zeggen waar hij los op kan gaan, dan kan hij tenminste zijn gevoel luchten. Zelf heeft hij op dat moment totaal niet in de gaten dat het in wezen niet met ons te maken heeft. We hebben ook wel eens besproken dat hij een uitlaatklep nodig heeft voor zijn gevoelens. En dat snapt hij dan ergens wel. Maar hij doet het dus niet. Eens wat vaker een kopje thee op dochters kamer drinken is een goed idee! Dat ga ik doen.
Ik word er gewoon zelf soms ook gewoon moe en moedeloos van. Ik vind het bij momenten ontzettend moeilijk dat ik noodgedwongen mijn eigen grenzen behoorlijk ver oprek en mijn behoeften ondergeschikt maak en van mijn dochter moet vragen dat ook te doen. Ik weet dat ik nou eenmaal te dealen heb met de realiteit en mijn battles heel selectief moet picken. Maar ik vind dat niet gemakkelijk. En gezond voelt het ook niet altijd.
12 jaar
Wil hij nog wel contact met zn vader? Als ze elkaar zo negatief triggeren...
Vanaf mag t kind het zelf weten of hij nog contact wil.
Mss als hij dat verbreekt hij veel rustiger wordt...
Eerlijk gezegd
Eerlijk gezegd woog hier het gedrag van iadh-zoon ook mee in het kopen van een groter huis. We hadden meer afstand nodig.
Dat heeft trouwens deels gewerkt, zolang we hem de ruimte geven als hij in de keuken bezig is. Dus als hij er aan komt gooi ik mijn mes op de snijplank en doe even iets anders.
Maar ik herken alles heel erg. Dat wegcijferen en ondergeschikt maken! Nu is ie 18 en ik doe het veel minder, ik wijs hem er op dat ie 18 is en ik iets ander gedrag verwacht.
Hier zijn ook dingen gesneuveld, een keer een ruitje in een deur die hij hard dichtsloeg (daarna nooit meer gebeurd). Een ipad tegen een holle gipswand gegooid, mocht hij zelf dichtsmeren dat gat. En een beker cola tegen een witte muur gegooid. Dat werd sausen.
Verder is ie best lief maar dingen zijn meestal zg. de schuld van iemand anders.
Pirata
Jij slaat de spijker op zijn kop: "De agressie kan snel afnemen door hem rust te geven. Het is fijn als hij het gevoel leert herkennen en dan zelf rust zoekt. Dat is hier nog niet gelukt." Hier is dat dus ook nog niet gelukt. Sterker nog, hij herkent/accepteert het dus ook niet als ik hem zeg dat ik het gevoel waarneem en hem eraan herinner dat we daarover iets hadden afgesproken. (En dat is een echte afspraak, meerdere keren bekrachtigd. Geen eenzijdig bevel.) Dat zijn de momenten dat je niet anders kan dan zelf uit zijn ruimte te stappen. Een codewoord is voor hem dan niet meer herkenbaar, net zo min als een gemaakte afspraak. Met zus werkt dat wel. Haar geef ik ook wel signalen dat ze zich koest moet houden omdat het weer zover is. '
Wat er buiten escalaties gebeurt is dat je zonder het zelf altijd in de gaten te hebben je gaat aanpassen om te voorkomen dat je kind boos wordt. Aan de ene kant lijkt dat functioneel, ís dat functioneel. Maar dat betekent dus ook dat je gaandeweg je eigen behoeften uit het oog verliest en er veel aandacht en energie uitgaat naar die ene persoon die anders explodeert. Soms twijfel ik er gewoon nog steeds aan of ik zijn gedrag niet bekrachtig met al die aanpassing. Terwijl ik toch echt ook aan den lijve heb ervaren dat met de vuist op tafel slaan en klip en klaar grenzen stellen bepaald niet het gewenste effect hebben.
De goede hulpverlening hebben wij in ieder geval nog niet gevonden, met of zonder PGB.
Hou vol
Hou vol, je doet het heel goed.
En houd in je achterhoofd dat "zulke" kinderen vaak langzamer rijpen op sociaal-emotioneel gebied.
Ik houd mezelf voor dat onze oudste in jaren misschien 18 is, maar emotioneel nog niet. Eerder 15 of 16, ook al zijn de ergste puberhormonen weg.
Been there done that
"Mss als hij dat verbreekt hij veel rustiger wordt..."
Dat heeft hij gedaan. Ik snap best waarom. Maar zoon is er niet rustiger van geworden. Vader is niet de primaire oorzaak van zoons frustratie. Hij gaat er alleen slecht mee om.
Dank je Pirata
Dat had ik even nodig. Eerlijk gezegd kijk ik bij momenten reikhalzend uit naar zijn diploma-uitreiking (if ever!) en droom ik over een studie aan de andere kant van het land 
. En ik hou echt zielsveel van hem en ik weet zeker dat ik hem ook zal missen. Zo dubbel! Ik zie dat hij enorm veel moeite heeft om op te groeien en er gaapt een grote kloof tussen zijn intellectuele en zijn emotionele leeftijd. Precies wat jij zegt. Er zit inderdaad niks anders op dan hem in dat opzicht maar wat meer tijd te geven en maar te blijven herhalen wat er in redelijkheid van hem verwacht wordt. Adem in, adem uit.
Herkenning
Wat mij sinds kort helpt om in ieder geval.zelf rustiger te blijven is zoons ingewikkelde, vervelende, ondermijnende, niet-respectvolle, soms agressieve gedrag niet 'erg' te vinden. Ik redeneer nu zo dat het iets is wat bij hem hoort (nu nog hoop ik), en door het erg te vinden en me ook als zodanig te gedragen (= emotioneel, is het niet uitwendig dan in ieder geval inwendig) versterkte ik zijn gedrag eigenlijk alleen maar. Een hulpverlener zei ooit tegen me dat ik het zakelijk moest benaderen. In theorie snapte ik dat maar....hoe dan? Het lijkt erop dat ik dat 'knopje' nu heb gevonden. Ik begrens wel, of leg uit maar tja inderdaad...zakelijk. Gevolg lijkt dat er minder hoog oplopende escalaties zijn. Geen idee of iemand hier iets aan heeft hoor...
Jawel ik herken dat Aleid
bij ons speelt het ook. En het is duidelijk overprikkeling. Wanneer dingen (in zijn ogen) misgaan. Of wanneer zich teveel opstapelt.
Maar er is ook hoop. Zoon hier is nu 19 en het gaat echt stukken beter. Hij kan veel beter aangeven wat er is, en waarom hij overprikkeld raakt. Ik ben zelf ook beter op hem ingespeeld en ga hem inderdaad ook uit de weg als ik voel dat het niet lekker zit bij hem.
Shosha, ik herken je bijdrage #21 heel erg. Maar het is echt wat Pirata zegt: je doet het goed. Het leven is voor je kind moeilijk. De frustratie komt er thuis uit. Met je vuist op tafel slaan werkt dan echt niet, althans, hier niet. Dan is zijn reactie onmiddellijk en nog veel heftiger.
Het is ook niet expres. Het betekent ook niet dat je zoon een rotjoch is, of een naar mens. Het is onmacht en afreageren. Probeer zelf zo rustig mogelijk te blijven en indien nodig even weg te gaan. Daarna kun je eventueel wel praten over wat er gebeurde, en dan vooral vanuit jouw eigen gevoel. Je kunt ook vragen of het hem helpt als je even weggaat. Dus achteraf, als je zoon aanspreekbaar is en niet overprikkeld.
Overigens herken ik de woedebuien ook. Ik had die als kind (ook wel eens een glazen deur aan diggelen gegooid, en zelf in mijn volwassen leven is dat gebeurd). En kopjes stuk gooien, daar ben ik nog steeds goed in.
Explosie in je hoofd, alsof je hoofd te klein is voor de frustratie, en die moet er dan op een andere manier uit. Zo voelt het. Daarna meteen opluchting, en ook een soort gene... En meteen opruimen, zucht...