Kan iedereen diep in de schulden raken?

ik denk

dat bijna iedereen wel in de schulden kan komen. Kan zijn door veel tegenslag, door ondoordacht gedrag maar ook door een combinatie van beiden.
Zelf hebben we best veel tegenslagen gehad waardoor onze buffer destijds steeds aangesproken moest worden en er weinig buffer meer overbleef. Nu gaat het intussen stukken beter, mijn partner heeft een beter betaalde baan, ikzelf ben meer gaan verdienen waardoor we makkelijker wat meer opzij kunnen zetten.
Als het vakantiegeld binnen komt, dan wordt het grootste deel gelijk op de spaarrekening gezet, de rest gebruiken we om eventueel dingen aan te vullen of te vervangen die versleten zijn. Hetzelfde verhaal als de eindejaarsuitkering binnen komt overigens.

We hebben de luxe dat ik op de fiets naar het werk kan, onze hypotheeklast is erg laag, dat is ook fijn. We willen op den duur nog wel de badkamer verbouwen maar eerst nog wat verder sparen. We gaan weinig uit eten of op vakantie, die behoefte is er eigenlijk niet zo. Ook geven we niet veel uit aan kleding kopen, meestal pas als het versleten is.Maar per week geven we best wat uit aan boodschappen, dit zou heus wel wat minder kunnen als het echt moet.

ik geloof niet in het fenomeen schulden zonder schuld

Voor een hele kleine groep personen met schuld kan ik begrip op brengen. Bijvoorbeeld de eierboer die al zijn kippen en eieren heeft moet ruimen en voorlopig geen nieuwe kippen mag kopen. Of mensen met een beperkt denkvermogen en die geen begeleiding krijgen omdat ze te slim zijn om ze vanaf hun 18e direct onder curatele te stellen.

@ Bieb63
"Het lijkt wel of Triva ervanuit gaat dat iedereen een aardig inkomen heeft (ik overigens wel hoor, maar daar gaat het niet om). En ja, met een aardig inkomen heb je op z'n minst keuzes en dus ook de keuze om 'verstandig' te zijn en risico's in te dekken enz"

Ik heb nooit een aardig inkomen gehad, maar ook nooit schulden. Ja, die ene keer dat er geen pin was bij de bakker en ik het broodje later mocht komen afrekenen. Nog een € 1,- en ik het voelde al niet prettig.

Zelf in de zwaarste periode van mijn leven had ik mijzelf 2 taken gegeven. Betaal je rekeningen op tijd, kom nooit in de schuld en zorg dat je kinderen te eten hebben.

Met dat nooit aardige inkomen is het gelukt om 2 kinderen groot te brengen en nu er een mond minder te voeden is heb ik per maand een leuk bedrag over om te sparen. Het bedrag dat ik spaar is gelijk aan de inkomensval die ik zou maken als ik ooit weer op bijstandsniveau terecht zou komen.

De enige financiële tegenslagen die ik zou kunnen verwachten is apparatuur dat kapot gaat. Maar daar heb ik al een ruim buffer voor.

Mijn vaste lasten zijn heel basic en uitgepuzzeld laag. Heb je een auto of een eigen woning dan zijn die financiële risico's al veel groter dan in mijn geval.

Van hoog vallen is veel moeilijker en pijnlijker. Veel mensen beschouwen hun levenswijze als vanzelfsprekend en een recht. In mijn ogen is een auto, vakantie, buiten de deur eten geen recht, maar luxe. Kun je je het veroorloven, niks mis mee., lekker doen. Heb je het geld niet dan doe je zonder of kleiner of minder.

Ik ken een heel goed verdiend persoon die persé met zijn gezin 2x op vakantie wil en daarnaast nog minstens 4x kortere vakanties van 5 dagen. Reparatie van de auto heeft € 10.000,- gekost... Maar alles is gebakken lucht. Als je kunt lenen voor je woning, je bedrijf en zelf je inkomen kunt bepalen dan blijft dit alleen in voorspoed en met goodwill van de bank overeind.

Waar ik wakker lig van een € 1,- "schuld" slaapt de ander geen minuut minder als het over tonnen gaat.
Het is een kwestie van mentaliteit of je wel of niet (dieper) in de schulden komt.

Het is semantiek, Kaaskopje

De kapper is extra, geen basisbehoefte, in tijden van nood. Ook als de nood langdurig is. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het niet heel erg fijn is om hier niet toch af en toe een beetje geld aan uit te geven.

Waar het eigenlijk om gaat is dat je een goed overzicht hebt van je inkomsten en uitgaven, zodat je je basis in orde hebt. Je kunt wel zeggen dat je ook met een kleine portemonnee recht heb op een knipbeurt bij de kapper, maar als je daarmee structureel geld tekort komt hou je jezelf voor de gek.

Ik heb ooit als vrijwillger budgetbeheer gedaan en wat mij opviel is dat alle vrijwilligers (ook degenen met een kleine beurs) heel goed in beeld hadden wat de verhouding tussen inkomsten en uitgaven was en de maatjes die geholpen werden juist helemaal niet.

Een planning zoals Tihama beschrijft, helpt daarbij.

Kapper

Ik ken meerdere personen met weinig geld die hun haren bij zich zelf knippen.

Zelfs mijn dochter is die kunst machtig. Mijn zoon heeft denk ik nog nooit een kapperszaak betreden. Zijn vader kan goed met een tondeuse om gaan.

Ik ga gemiddeld 5x per jaar naar de kapper voor € 15,50 per keer.
Gewoon van mijn budget, niet uit het spaarpotje.

Kapper

Ik vind het altijd wel sneu als kinderen van die overduidelijk zelfgeknipte kapseltjes hebben. En daarbij dan tweedehands kleren en/of hoog water broeken. Beetje zoals ik vroeger. Ik vind kapper en kleding dus geen luxe maar prioriteit. We geven er geen bakken geld aan uit, maar ze lopen er wel fatsoenlijk bij.

Je mist het punt Phryne

Of je moet echt vinden dat het leven beter is als je met vers gekapte haren naar de voedselbank kunt....

Hoe

ga je om met iemand die vind dat ze overal recht op heeft?
Mijn aanloopdochter is nogal ingewikkeld (understatement) maar het is me nu al een paar keer opgevallen dat zij vind dat ze recht heeft op iets ook al heeft ze het geld er niet voor. Ik snap ook wel dat het heel rot is dat jij je niet kunt permitteren wat "iedereen" wel kan maar met die gedachte maakt ze niet de beste keuzes.
Voorbeeld, ze laat haar wenkbrauwen verven en in model brengen en slaat daarvoor de boodschappen over. Dat ze dan niks te eten heeft of dat ze dat ook het kunnen sparen of haar schulden mee had kunnen afbetalen doet er niet toe want zij heeft recht op mooie wenkbrauwen.
Ze voelt zich enorm benadeeld want zij kan dingen niet en dat is ieders schuld behalve de hare. Het is ook niet haar schuld want dingen gaan gewoon soms zo maar zij voelt het alsof iedereen het op haar voorzien heeft.
Maar hoe leg ik nou die denkfout goed uit aan een jongvolwassene met het niveau van (gokje) een 14 jarige?

Ginny

Nee natuurlijk niet. Sommige dingen zijn echter niet zo makkelijk te prioriteren. Ik vind het heel belangrijk dat de kinderen zich kunnen kappen en kleden zoals ze willen, binnen grenzen natuurlijk. Voor mezelf koop ik weinig kleding, en ik ga 3 keer per jaar naar de kapper.
Ik had het niet over voedselbankklanten, maar snap wel dat mensen die meevaller gebruiken voor de kapper en kleding, en niet voor de buffer.

Je zegt nooit een aardig inkomen te hebben gehad. Maar ook daar zitten gradaties in.
"Ik ga gemiddeld 5x per jaar naar de kapper voor € 15,50 per keer. Gewoon van mijn budget, niet uit het spaarpotje."
Kijk, dat is wat ik bedoel. Blijkbaar is jouw budget 'dusdanig' dat je je 5x per jaar 15,50 kunt permitteren voor de kapper. Je houdt dus iets over. En dus kun je je af en toe iets permitteren. En als je dan óók nog een, bescheiden, buffer hebt, dan kun je je blijkbaar nóg meer permitteren. En dát is dus niet voor iedereen weggelegd, dus het verschil in een 'niet aardig' inkomen en een volstrekt minimaal inkomen.

Ik ken van heel dichtbij een gezin

Ik ken van heel dichtbij een gezin dat het al lang heel lastig heeft, en ik vind dit draadje heel herkenbaar. het doet me een beetje denken aan mensen op dieet, die vinden dat ze af en toe recht hebben op zondigen, omdat ze al zo vaak afzien, en die ook vaak denken dat je na een paar maanden de echte broekriem aanhalen weer terug naar je normale eetpatroon kunt. Werkt niet natuurlijk.

Voor geld geldt precies hetzelfde. Ik vind het echt lastig me er niet mee te bemoeien bij dat gezin in kwestie. Ieder extraatje dat binnenkomt wordt meteen omgezet in ‘luxe’ ( idioot veel vuurwerk , exorbitante verjaardagskadoos) omdat ( denk ik) er het gevoel,is dat ‘even genieten’ toch ook moet kunnen. Tja. Een week later leidt een bekeuring voor een kapot achterlicht op de fiets tot 3 dagen geen warm eten s avonds. Ik kan dat maar moeilijk aanzien. Als je geen geld hebt om een bekeuring te betalen dan zorg je toch dat je licht het doet!! Er wordt op weg naar school in het najaar en winter zo regelmatig gecontroleerd...je weet dat je vroeg of laat aan de beurt bent. Even los van het feit dat zonder licht fietsen in het buitengebied sowieso erg onverstandig is. Dan maar een vuurpijl minder. Maar ja. Er iets van zeggen ligt erg gevoelig.

Ingrid

IngridT

Iets vergelijkbaars hadden mijn oude buren ook: nooit geld om te sparen, maar wel geld voor een afbetalingsregeling. Ik kon ze niet aan het verstand brengen dat ze na die lening datzelfde bedrag beter opzij konden leggen om de rente op de volgende afbetalingsregeling te besparen.

Ik ben het voor het meeste met je eens. Zo moet ik ook gewoon eerlijk zijn over hoe het bij ons ooit verkeerd is gegaan. Er viel een compleet inkomen weg en daar zijn we niet snel genoeg in mee gegaan. Wat dan gebeurt, bij ons in ieder geval, is dat je een soort sneeuwbaleffect krijgt. Het dringt eerst niet door, dat er iets moet veranderen, vervolgens ga je, nog steeds niet helemaal wakker, kunstgrepen toepassen, extra geld beschikbaar laten komen, het ene gat met het andere vullen, geen gaten meer kunnen vullen, incassobureaus die absurd hoge 'boetes' aan je rekening toevoegen, die ook niet meer kunnen betalen, deurwaarders die het een en ander komen afsluiten, je huis uitgezet worden (gelukkig op de valreep niet doorgegaan)... en dan? Dat is geen fijne situatie, eufemistisch gezegd. De stress en paniek die ik toen voelde wens ik niemand toe. Het is voor ons een harde les geweest en we zijn en waren dankbaar dat er een uitweg is in Nederland waardoor dit niet de rest van je leven hoeft te blijven beïnvloeden. Het doet me ook deugt dat o.a. de Ombudsman zich hard maakt voor een meer menselijke houding van overheidsinstellingen als de belastingdienst. De belastingdienst boeit het totaal niet of je kunt betalen of niet, het moet, dus het gebeurt met de botte bijl. Wij hebben daar ook mee te maken gehad. Door een verkeerde berekening van iemand (van OO helaas) hebben we nog járen last gehad van terugvorderingen van geld wat we door die berekeningen hadden gekregen. Ze had ons "rijk" gerekend, maar misplaatst. Gek werden we ervan, dachten we dat het eindelijk klaar was, kwam er weer iets nieuws. Dan zit je steeds opnieuw met een máándenlange (het jaar rond eigenlijk) situatie waarin je na betaling van de vaste kosten direct op de bodem van de bankrekening zit. Ik werd panisch voor dit soort gedoe. Man ook. Ik durfde geen zorgtoeslag aan te vragen, want... je zult zien dat we dan net teveel hebben gekregen... "Wat kan er fout gaan?' denk ik nog steeds als ik op de reactie van onze aangifte zit te wachten. Inmiddels onterecht, maar dat gevoel voor onheil moet slijten. Door dit soort 'akkefietjes' was er weinig ruimte om te sparen. Inmiddels is ons inkomen gekrompen met in totaal 25 procent per inkomen. Dat tikt aan. Maar gezien de omstandigheden, zijn we allang blij dat we die 75 procent per persoon wél hebben.

We werden onzeker, een aantal jaar geleden, o.a. van hoe het ging doordat we steeds geld moesten inleveren bij de belastingdienst en nog wat tegenslagen. Ik zag onszelf al weer helemaal de mist in gaan en zijn toch maar weer gaan praten bij de gemeente. Maar we gingen onverrichter zaken weer naar huis. We deden het helemaal niet zo slecht en hij had er vertrouwen in dat we er zelf uitkwamen. Dat was positief natuurlijk. Zo is het ook gegaan. Toch verbaasde het mij wel. Als mensen zelf aankloppen met het gaat volgens ons niet goed, zou een iets langer contact dan één gesprek misschien beter zijn. Maar dat kost de gemeente geld. Als ik zie hoeveel mensen in problematische schulden zitten, lijkt mij dat het een goede investering is voor een gemeente om hulp breder in te zetten, niet pas als er potscherven opgeveegd moeten worden, maar direct als er barstjes in de pot komen. Dat is zoals ik begreep ook de boodschap van de Ombudsman.

Ik ben altijd vrij open met wat ik over onszelf vertel. Ik vraag nu bij voorbaat maar eens om daar vriendelijk mee om te gaan. Ik doe dit om inzicht te geven in hoe het kan gaan. Wij zijn niet uniek. Aan de buitenkant blijven lachen, netjes gekleed over straat blijven gaan, het lijkt wel onverschillig misschien, achter de voordeur grote stress.

Onkunde en onvermogen

Hoe je met geld om gaat heeft te maken met je karakter, maar ook wat je als kind aangeleerd hebt gekregen van je ouders. Zien doet volgen. Ik kom uit een spaarzaam gezin, de klassieke vader-werkt-moeder-huisvrouw situatie. Mijn moeder vertelde vaak over de tijd dat mijn oudere brussen klein waren en ze het moeilijk hadden. Lapjes van de markt waar mijn oma jurkjes van maakte. En als er een keer een lap over was kreeg mijn moeder ook eens iets nieuws. Hoe mijn vader zichzelf zakgeld gaf en de rest af gaf aan mijn moeder, voor het huishouden. Hoe hij dus zelf zijn LP's en tabak kon kopen, terwijl mijn moeder elk dubbeltje omdraaide en alleen iets voor zichzelf kon kopen als er over bleef (wat zelden het geval was). En ze daar nog blij mee was ook; er waren genoeg mannen die naar de kroeg gingen met hun loonzakje ipv naar moeder de vrouw..

Die verhalen hebben de basis gelegd voor mijn visie op geld. Ook toen ik na echtscheiding in een moeilijke periode kwam, als alleenstaande ouder. Jo zei dat mooi hier boven: ''Zelf in de zwaarste periode van mijn leven had ik mijzelf 2 taken gegeven. Betaal je rekeningen op tijd, kom nooit in de schuld en zorg dat je kinderen te eten hebben." Ik heb mezelf gelukkig overeind weten te houden. Ik mezelf geleerd grip te krijgen op mijn financien (ik ben in mijn 1e huwelijk erg onwetend gehouden) en heb de zaak strak in de hand.

Mijn huidige partner heeft een andere achtergrond dan ik, en ook een ander karakter. Hij heeft geleerd dat geld op moet, in een gezin dat 'op het scherpst van de snede' leefde. Laveren langs de financiele afgrond, want wel altijd lukte. Dat gecombineerd met karaktertrekken zorgde voor rekeningen en aanmaningen in de la gooien en niets mee doen, toen hij ook in een moeilijke periode kwam. Die bij hem dus minder goed afliep en zelfs eindigde bij het Leger des Heils. Hij heeft zich er gelukkig uiteindelijk wel uit weten te werken en was weer redelijk 'boven Jan' toen we elkaar leerde kennen. Maar hij blijft makkelijk met geld, heeft b.v. nooit spaargeld. Dus het is duidelijk wie de financien doet bij ons thuis..;-)

Waarom arme mensen domme dingen doen.

Daar is ooit een onderzoek/documentaire van geweest over een arme buurt in Almelo.

dat onderzoek kan ik niet zo snel meer vinden, maar wel deze https://decorrespondent.nl/511/waarom-arme-mensen-domme-dingen-doen/19645395-f6c9a0bd

Die ook dezelfde oorzaken aantikken.
Armoede zorgt er onderandere voor dat je IQ met minstens 13 punten lager wordt.
die 13 punten kunnen net het verschil zijn tussen een verstandige lange termijn plan, of een verstandig kort termijn plan.

Het is allemaal niet zo makkelijk als “men” zegt. Want was het namelijk zo makkelijk, dan deed “men” dat wel.

En wat mij ook stoort, is de opmerking dat het aan je mentaliteit ligt. Daarmee wordt de oorzaak, het gevolg en de oplossing voor de volle 100% in de schoot geworpen van degene die schulden heeft.

Let wel, nu wil ik niet zeggen dat degene met schulden “moreel schuldvrij” is aan zijn/haar situatie, maar om dat voor de volle 100% daar neer te leggen is ook niet juist.

Denk maar eens aan de belastingdienst, het UWV en alle andere rijks-organisaties die behoorlijk roet in het eten kunnen gooien en dat ook doen, waardoor de situatie erger wordt inplaats van beter.

Budgetteren

Ik wil even mijn respect betuigen aan iedereen die zich uit de schulden moet vechten. Ik zal wel verwend zijn maar ik vind een bezoek aan de kapper, zo eens in de acht weken, eigenlijk wel een basisbehoefte. Het lijkt me vreselijk als dat niet kan en ik zou er echt slonzig uit gaan zien als ik het zou overslaan. Zelf heb ik eigenlijk nooit leren budgetteren, hoewel ik ook nooit rare aankopen heb gedaan en van huis uit heb geleerd om niet alles onmiddellijk uit te geven wat er binnenkomt. Zou ik ooit in financiele problemen komen, dan weet ik waarschijnlijk ook niet hoe ik hiermee om zou moeten gaan. Geen vakantie en uitjes, oke, dat lukt nog wel. Maar niet naar de kapper, geen achterlicht op je fiets kunnen vervangen, niet met de trein (zonder auto), hoe leef je dan? Ik denk dat dit voor vrijwel iedereen in NL een grote uitdaging zou zijn. Ik begrijp best dat er mensen zijn die hiermee de fout ingaan. Die de knop niet kunnen omzetten. Uiteindelijk zou de realiteit mij wel bij zinnen brengen. Van aanmaningen zou ik erg schrikken. Ik verwacht dat ik dan snel een plan van aanpak zou gaan maken.

Toch de kapper nog een keer

Ik ben echt verbaasd dat het verwijt valt dat mensen de kapper als 'recht' zien. Nee, het is geen recht zoals kindertoeslag een recht is voor iedereen met kinderen. Maar soms zijn bepaalde zaken wel 'normaal'. Als mensen die zaken doen, is dat gewoon begrijpelijk, menselijk en somsl noodzakelijk als je verder wilt komen in het leven. Zo ken ik een man die ik in eerste instantie inschatte op een echt 'heertje'. Hoed op, lange jas aan, die had vast een goede baan. Tegenwoordig zie ik hem vooral in een jack en met een petje op zijn hoofd. Dat ziet er echt anders uit. Wat is er met die man gebeurd? Geen idee, maar zijn verschijning is niet maar als van dat 'heertje'. Het is gewoon dezelfde aardige man gebleven overigens. Stel dat die man als 'heertje' ergens had moeten solliciteren, dan zou hij bij bedrijven waar dat telt meer kans hebben gemaakt, dan als 'man met jack en petje', zo werkt dat. Zelfs in het gewone leven kan het schelen met hoe respectvol mensen met die verschillen omgaan. Is het heertje 'u', met jack en pet kan het zomaar 'he jij daar' worden.

Sinbads vrouw

We zijn als maatschappij behoorlijk doorgeslagen in ons emanciepatiedenken. Natuurlijk is het een groot goed dat iedereen in beginsel alle niveaus aan opleiding kan volgen. Universiteit is niet alleen voor de rijken, en vorkheftruckchauffeur niet alleen voor mannen. Maar van 'je kunt worden wat je wilt' en 'alles kan, als je je best maar doet' zijn we doorgeschoten naar 'en als je niet rijk/succesvol wordt, ligt dat aan jezelf'. Wat natuurlijk onzin is. Mensen kunnen niet allemaal worden wat ze willen, als ze hun best maar doen. Ik zal nooit een succesvol muzikant worden, al oefen ik de blaren op mijn handen. En mooie meubels maken gaat 'm ook niet worden voor mij. Voor de functie van directeur bij Shell ben ik weer niet stressbestendig genoeg. Niet iedereen is geschikt of in staat om leiding te geven, of te studeren, of les te geven.

Dat onderzoek, waaruit bleek dat arme mensen zoveel tijd en energie nodig hebben om zich staande te houden, dat er niet genoeg 'fut' over is voor strategische keuzes, vond ik indertijd heel verhelderend.
Mensen die weinig tegenvallers hebben meegemaakt, kunnen zich niet voorstellen hoe afmattend het is om jarenlang in armoede te leven. Die denken nog steeds dat hun meevallers hun eigen verdiensten zijn, in plaats van een grote portie (dom) geluk.

Kaaskopje

Mensen in de schuldhulpverlening krijgen 50 euro leefgeld per week, plus 10 euro voor elk inwonend kind. Van (bijvoorbeeld) 70 euro per week moet een alleenstaande moeder met twee kinderen alles doen: boodschappen, kleding, reiskosten, verjaardagen, huisdieren, clubjes. Denk je echt dat die elke 2 maanden naar de kapper kan?

Paasei

Ik vrees dat ik dan een uitzondering op de regel was. Ik kom uit een gezin waar niet bepaald met geld gestrooid werd wat het normale leven betreft. Niet in de minder rijke jaren, maar ook niet in de 'rijke' jaren. Wat mijn vader wel deed, was aan grote projecten beginnen, die veel geld kostten. Ik snap op zich dat de inschatting aanvankelijk positiever was dan het uiteindelijke resultaat (project is onafgemaakt verkocht), maar achteraf is het ontzettend zonde geweest. Door dat zuinige beleid van mijn ouders was ik wel helemaal klaar met dat geknierd. Dat heeft bij mij tot een soort compensatiegedrag geleid. Wat bij mijn ouders nooit kon, deed ik lekker wel (even kinderachtig neergezet). Achteraf (altijd dat verdraaide achteraf ), zie ik echt wel dat dit niet altijd verstandige keuzes waren. Wat ik misschien wel kan zeggen, wat ik gemist heb bij mijn ouders, is inzicht in wat er dan allemaal betaald moest worden. Dat ging volledig langs mij heen. Er was geld voor eten, voor kleding, voor de fietsenmaker enzovoorts, maar er werd nooit over gepraat. In ons eigen gezin, weten de kinderen niet altijd tot op de cent alles, maar ze weten wel veel meer dan ik vroeger. Dat kan toch schelen bij hoe realistisch je beeld is van inkomsten en uitgaven.

Yanea

In 'onze tijd' moesten we het aanvankelijk met 45 euro per week doen. Twee volwassenen en twee kinderen. We hadden ook 5 katten en ik kocht kleren (ook voor onszelf) van de kinderbijslag. Daar werd, als ik het mij goed herinner, ook de kapper van betaald. Zonder die kinderbijslag had het leven er een stuk droeviger uitgezien. Er was nog geen voedselbank overigens. Het is als ik erop terugkijk gewoon een wonder hoe we dat zo succesvol doorstaan hebben. Best opgewekt eigenlijk, met af en toe een kleine inzinking bij het idee dat die situatie nog wel even bleef duren.

Door de betreffende jaren heen groeide ons inkomen en daarmee werd ook het weekbudget omhooggeschroefd. Ik heb op de een of andere manier 90 euro in mijn hoofd wat we aan het eind hadden, maar het kan best 70 geweest zijn. Die fase voelde voor mij bijna als 'riant'. Een tientje voor de kapper zal er toen best weleens van betaald zijn. Ik heb het nu wel over 12 tot 15 jaar geleden.

Yanea

Oh ja, mijn oudste dochter zat toen wel op een vereniging, dat werd ook goedgekeurd, maar de jongste zat nog nergens op en dat werd ook te duur. 'Gelukkig' was bij haar de nood om iets te doen niet heel hoog, maar het voelde niet fijn.

@ Bieb

Of je wat over houdt van een niet zo aardig inkomen heeft te maken met je uitgaven.

Als voorbeeld geef ik mijn zorgverzekering; € 112,20 per maand.
(geen tandarts/ wel 6x fysio en buitenlanddekking (ga niet eens op vakantie, maar zat er bij).

Mijn vriendin, die een gelijkwaardig inkomen heeft, rijdt auto (gekocht door haar zoons) en heeft een zorgverzekering van € 158,- per maand en oja, ze staat steevast rood.

Voor dat geld, € 45,- per maand, dat ik kan "besparen" op mijn zorgverzekering kan ik 3x keer voor naar de kapper! En dan heb ik het nog niet over die auto.

Mijn telefoonabonnement is € 3,50 per maand. Genoeg mensen met een lager inkomen die een duurder abonnement hebben.

Ik heb nog nooit rood kunnen staan. Wel meegemaakt dat ik van de lege flessen of zegelboekje de laatste boodschap kon doen. Tegenwoordig heb je een scan. Destijds deed ik al hoofdrekenend heel bewust mijn boodschappen. De verleiding is dan groot om bij de bank dan een aanpassing te maken zodat je met minder zweet op je voorhoofd, met geld dat je niet hebt, je karretje te vullen.

Ik heb wat dat betreft een sterk karakter en ben hier niet gevoelig voor. Wel ben ik heel gevoelig voor het hebben van schulden. Deze last zou voor mij geestelijk veel te zwaar zijn.

@ Kaaskopje

Als jullie destijds een buffer hadden gehad, dan was je nooit in die problemen gekomen.

Yanea 3 :-)

Ik ben het met je reactie aan Sinbads vrouw overigens volledig eens.

Het schijnt inderdaad echt zo te zijn dat mensen die met armoedestress leven niet veel verder komen dan de overlevingsstand, waardoor het toch moeilijk is om verder te kunnen kijken.

Het is anders, maar wat stress betreft... we hadden een buurman die als vluchteling binnengekomen is. Toen hij naast ons kwam wonen, was dat een moment van grote vooruitgang voor hem. Hij woonde aanvankelijk nog bij een kind in, dus hij kon eindelijk zijn eigen spullen kopen en zijn eigen leven leiden. Hij heeft er maar kort van kunnen genieten. Nog geen twee jaar later lag hij dood op de keukenvloer, hartaanval. Kort daarvoor nog bij de huisarts gezien en 'niets aan de hand'. Ik heb nog steeds het gevoel dat het te maken heeft met dat het ontstressen juist stress opleverde in zijn lichaam. Maar dat is dus mijn niet deskundige gedachte .

Jouw nabrander valt wat mij betreft onder mijn verzoek vriendelijk te reageren. Wat helpt het mij dat je dit nog toevoegt?

Die buffer was het probleem niet. Het had in het begin misschien een beetje geholpen. Je kunt wel iets vinden van ons toenmalige inzicht in wat er gaande was. En ik denk dat ik moet zeggen dat het voor mij iets langer duurde voor dat inzicht er kwam dan bij man. Toenmalig dus. Ik had ook een erg negatief beeld van mijn mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Ik had dat opgegeven. Ik ben door de (nieuwe) werkgever van mijn man aangemoedigd om ook te komen solliciteren. Ik heb daarna nog tien jaar gewerkt en ik bloeide er door op.

Leefgeld per week.

Yanea schreef net dat dat 50 euro was + 10 euro per kind per week en daar moet alles van gedaan worden

En dat is krap. En dan snap ik (ook uit ervaring) dat dit ervoor zorgt dat je “onhandige” uitgaven doet op het moment dat je iets extra’s hebt.

Ooit heb ik voor de helft van de helft van de helft en nog wat korting een jasje voor 15 gulden kunnen kopen. Dat jasje had een waarde voordat hij was afgeprijsd een waarde van rond de 125 gulden.
Mijn oudste zoon had toen een jas nodig en dat was een hele goede kwaliteit jas voor een kind met luchtwegproblemen.
Ik zie nog zo de afkeurende blik van de maatschappelijk werker die mij wist te vertellen dat ik die aankoop niet had mogen doen, want mijn leefgeld was mijn leefgeld en dat was niet bedoeld voor het kopen van kleding. Als de kinderbijslag kwam, dan moest ik een jas kopen, niet eerder.

En ja, ergens had ze een punt. Maar ik had ook een punt... Als ik tegen de tijd dat de kinderbijslag kwam op zoek moest gaan naar een jas voor hem, dan had ik voor dat bedrag een jas kunnen kopen van een veel mindere kwaliteit. En bovendien, hij had nu een jas nodig en niet over 2 maand. (Hij heeft trouwens 2 winters gedaan met die jas)

Wil jij zelfs op simpel huishoudelijk nivo vooruit willen plannen om zo zuinig mogelijk te leven, dan nog heb je een buffer nodig.
al was het maar 10 euro.

als ik nu de aanbieding van de week bekijk bij de Lidl, dan zie ik dat ze 2 flessen vloeibaar wasmiddel in de aanbieding hebben. 2 flessen voor 5,50 euro, dus 2,25 per stuk. Normaal kosten ze 3,18 per fles. Scheelt toch weer bijna 1 euro per fles.
Maar.... wil jij gebruik maken van die aanbieding, dan zal je wel 5,50 uit moeten geven, ipv 3,18. Dat is een verschil van 2,32 euro. Die moet je wel hebben, die moet je wel kunnen missen.

Nu denk ik dat iedereen echt wel 4 weken op het absolute minimum kan zitten. 2 maanden zal ook nog wel gaan, en 6 maanden ook nog wel. Maar dan. Dan raakt alles op wat je nog hebt. Dan moet er kleding gehaald worden, dan is er een verjaardag, dan gaat je zusje trouwen... En ja, je kunt tegen veel dingen nee zeggen, maar niet tegen alles.

Komt ook bij, dat ik het gevoel heb dat veel basiskennis mbt voeding en de bereiding van voeding verloren is gegaan. Ik zie mezelf nog vragen om het blad van de bloemkool, omdat ik wist dat ik daar prima soep van kon koken, of het als groente op tafel kon zetten.

Ik weet hoe ik van afgekloven kippenbouten bouillon kan koken, waar ik dan weer (samen met een reste kleingesneden kip) een ragout van kan maken.

Maar als je die kennis niet hebt, als je ook niet de ruimte in je hoofd hebt om die kennis te vergaren, dan wordt het wel lastig.

Nou ja, zo maar wat gedachten. Ik loop nu ook al een poos te twijfelen of ik dit wel zal versturen of niet.

al met al is het niet zo simpel als dat je denkt, overleven op een minimaal budget.