Kan iedereen diep in de schulden raken?

yanea

"Verhuurders hier vragen een bruto inkomen van 48 keer de huur. Voor een huur van 1000 euro per maand moeten huurders dus samen 48.000 euro per jaar verdienen. Dat red niet iedereen, en met dat inkomen is 1000 euro huur best verl."

Ik reageerde op de situatie van 2x modaal dus die 48000 is in het voorbeeld van phryne geen enkel probleem (35000 pp)

Bovendien

Bovendien was toen de verhouding tussen vraag en aanbod op de huizenmarkt nog niet zo problematisch als tegenwoordig. Zou niet de conclusie gerechtvaardigd zijn, dat we op dit punt de gevolgen ondervinden van falend beleid?

wij hebben geluk gehad

en het had makkelijk anders kunnen aflopen. Eerste huis gekocht in guldens en later verkocht in euro's, ongeveer zoals in een vorige reactie al genoemd werd. Net voor de huizencrisis, al stond het wel een jaar te koop (dus wel een jaar dubbele hypotheek/ overbrugginghypotheek). We konden dit opvangen met het geld van een erfenis. Door die erfenis en de winst op het oude huis hebben we "maar " een hypotheek van 150.000 en dat kon op 1 salaris. Geluk gehad dat het allemaal goed ging. Maar sparen is moeilijk met 1 salaris en we hebben nog veel wensen voor verbetering aan dit huis, we zijn huiverig voor een lening erbij. (bovendien staat er al eentje op onze naam die eigenlijk voor oudste dochter is en die ook door haar netjes afbetaald wordt, voor horeca is het ongeveer onmogelijk om een lening te krijgen)
Kinderen wonen langer thuis dan wij vroeger deden , eerst baan en sparen

Niet makkelijk praten.

Vanuit een ( in bv jouw ogen) veilige riante positie. Dat is flauw en afschuiven van verantwoording.

Je hebt als mens een hoop zelf in de hand. Niet alles, wel een hoop.
Ik heb op alle inkomsten levels gezeten maar nog nooit een euro schuld gehad.
Omdat ik naast geluk hebben ( vond werk na sluiting werk) vrij sober leef en niet op impulswensen reageer. Makkelijk? Nee, maar wat er niet is is er niet en al was het er wel, dan moet ik een reservepot hebben voor noodgevallen en geef het dus niet uit.

Kennissen van mij leven de de dag. Er komt aan uitkeringen ( terecht) meer binnen dan bij mij. Maar zodra er 100 euro extra binnenkomt moet dat schijnbaar op omdat ze dat ook wel eens verdienen.
Dat snap ik, maar om dat nu in een buffer om te zetten komt niet in ze op.
Ze rekenen zich rijk met dat ( fictieve) bedrag en dan moet het rollen. Dit zijn de mensen die het niet leren en er niet meer uitkomen.
Pech met gezondheid, werk, faillissement is niet te voorkomen. Maar een hoop andere zaken kun je jezelf gewoon aanrekenen. En een hoop onzinaankopen kun je steken in het opbouwen van een potje.

Zomaar eens 100 euro extra

Ik snap je gedachte, Muppet. Het is inderdaad verstandig om zo'n bedrag niet in een keer op te maken. Maar stel dat je nooit geld hebt voor iets wat je nodig hebt, het komt er maar niet van, moet je die 100 euro dan evengoed op de rekening laten staan? Eindelijk naar de kapper, op bezoek bij je ouders of kind, een nieuwe broek, want die andere is versleten. Versleten schoenen, eindelijk nieuwe...

Voor wie nu op zijn scherm kijkt...

Zet Kassa even aan. Straks over de overheid en schulden.

Geluk?

Ja zeker hebben wij geluk gehad. Wij hebben ouders die ruim bij kas zitten (zaten). Wij hebben beide een goed betaalde baan. Wij hebben een huis kunnen kopen in een goeie tijd dat wij beide heel makkelijk in ons eentje kunnen betalen. De hypotheekrente staat laag. Wij zijn beiden behoorlijk baanzeker.

Geen schulden hier dus. Deels eigen verdienste, maar deels ook iets wat ons is komen aanwaaien.

Ik vind dat dat iets is om dankbaar voor te zijn. Niet iets om neer te kijken op mensen die minder fortuinlijk waren met geld, huis, werk en/of relatie.

Keuzes

Veel hangt samen met keuzes. Als ik lees dat iemand een in mijn ogen flink huis koopt want de andere stonden niet op een goede plek of was te klein, dan is dat een keuze. Je vindt dat je recht hebt op een ruime woning en dat je kinderen een eigen slaapkamer moeten hebben. Ik heb jaren op een minder fijne plek gewoond en zelfs een jaar met vijf man 60 vierkante meter omdat dit financieel beter uitkwam.
Ik kan zelf heel slecht tegen financiële stress. Toen wij wilden verhuizen heb ik eerst mijn oude huis verkocht en heb toen bijna een jaar in een tussenhuis gezeten voordat ik een koophuis vond. Twee keer verhuizen met drie kinderen onder de vijf vind ik persoonlijk minder erg dan dubbele lasten. Ik heb mijn huizen altijd op één salaris gekocht, ondanks dat makelaars en hypotheekverstrekkers riepen dat dit echt niet hoefde en we allebei zes keer(!) ons salaris mochten lenen. Het kan altijd tegenzitten, je kan ziek worden of dood gaan. Hier hebben wij altijd rekening mee gehouden.
Vakantiegeld en andere meevallers hebben we ingezet voor het huis, vanaf het allereerste begin en hierdoor heb ik nu nog een hypotheek van €135 per maand. Doordat onze lasten laag zijn, hebben we de luxe dat er niet fulltime gewerkt moet worden. Toen een van de kinderen een zorgenkind bleek, was het wel heel erg fijn dat we zelf de opvang konden regelen omdat we dus niet alle dagen werken.
Geld dat we niet hebben geven we niet uit. Hier geen verre vliegvakanties of rondreizen. Daar heb ik echt het geld niet voor en onverwachte dingen kunnen wel, maar dan kan iets anders dus even niet.
Man en ik hebben vanuit onze opvoeding meegekregen dat je niet leent behalve voor een huis. Het scheelt enorm dat we wat dit aangaat op één lijn zitten. We zijn in de loop der jaren wel steeds luxer gaan leven en soms is de maand toch een week te lang. Gelukkig hebben we genoeg draagkracht om dit op te vangen en kunnen we onszelf na een uitspatting enorm goed op de rem zetten. We spreken elkaar hier ook op aan.

Kaaskopje

"Maar stel dat je nooit geld hebt voor iets wat je nodig hebt, het komt er maar niet van, moet je die 100 euro dan evengoed op de rekening laten staan? Eindelijk naar de kapper, op bezoek bij je ouders of kind, een nieuwe broek, want die andere is versleten. Versleten schoenen, eindelijk nieuwe..."

Ik snap het als geen ander. Maar met die mindset kom je niet aan een buffer.
Een buffer die je redt van een kapotte koelkast, wasmachine, onverwachte medische kosten, een bril enz. De verleiding weerstaan, want een buffer geeft ook een gerust gevoel.

Sterker!

Een buffer biedt (een zekere) zekerheid.

Wat gefrustreerd

Wil toch even benoemen dat ik wat gefrustreerd raak van sommige reacties hier. Bij voorbaat sorry dus als ik in dit bericht wat gefrustreerd klink. Ik bedoel deze reactie ook tegen niemand persoonlijk, maar het is even meer mijn algemene gevoel.

Om eerlijk te zijn vind ik het erg gemakkelijk om de fouten van een ander aan te wijzen. Die van mij zie ik achteraf ook wel en wat ik zeg sommige zou ik niet nog een keer maken, andere fouten maak ik de volgende keer zo weer. Ik denk echter dat juist de grootste fout die je kunt maken, is denken dat het jou niet kan overkomen.

En sommige dingen zijn wat mij betreft gewoon belangrijker dan geld, bijvoorbeeld de veiligheid van mijn gezin. Die veiligheid miste ik in dat appartement. En ja, dan is het een keuze die ik maakte om te verhuizen, maar die zou ik zo weer maken. Als ik bedreigd wordt als ik even boodschappen moet gaan doen, vind ik dat niet prettig. En als mijn kinderen dan ook nog meer dan eens bang gemaakt worden, dan heb ik liever niet dat ze daar moeten opgroeien.

Maak ik dan een onverantwoorde keuze om ons appartement pas op een laat moment te koop te zetten? Op dat moment deed iedereen dat, en tot ons appartement was alles in dat gebouw binnen een maand weg.

Koos ik dan voor een te duur alternatief, omdat we officieel 2 inkomens nodig zouden hebben voor die hypotheek? Het nieuwe huis was nauwelijks duurder dan het oude. Hypotheeklasten waren per maand rond de 700, daar ging de aftrek nog vanaf. Dat huis zou ik zonder dubbele lasten gemakkelijk van mijn inkomen kunnen betalen.

Leefde ik boven mijn stand? We gingen niet op vakantie en als we dan in de zomer al een keer weggingen, was het in iets van bekenden of misschien een keer heel goedkoop een paar dagen in Nederland. We hadden geen auto. Mijn familie bezocht ik al nauwelijks, ivm de treinkosten. Ik werkte fulltime. Uitjes deden we nauwelijks, ik vulde alleen af en toe online prijsvragen in, om af en toe toch iets leuks te hebben.

Meeste keuzes zou ik zo weer maken. Het steekt me een beetje dat zoveel mensen van mening zijn dat zoiets ze nooit zou overkomen. Ook in andere topics krijg ik soms het gevoel dat ik een van de weinigen hier ben, die niet perfect is. Misschien schrijven we gewoon gemakkelijker over dingen die we goed doen. Of we hebben niet altijd een even eerlijk beeld van onszelf.

Ik vraag me af of mensen die weinig luxe/ruimte hebben die 100 euro echt allemaal zouden sparen. Ik heb vorig jaar een (te dure) spaarverzekering afgekocht. Was geen wereldbedrag, en als ik ermee had afgelost had dat me 35 netto per maand gescheeld. Plus de 60 euro premie, afgerond 100 Verstandige mensen zouden die hele besparing pakken en 100 euro per maand extra sparen én afgelost hebben. En andere mensen denken ‘Ha, nu kan mijn kind toch op die dure sport van 60 euro per maand en we kunnen een keer ver op vakantie.’

Een buffer

Spaargeld hebben is uiteraard verstandig, maar als ik dit soort opmerkingen lees voel ik toch ergernis. Hoezo valt mijn lijstje onder verleidingen? Ik gaf een paar voorbeelden van wat je "achterstallig onderhoud" kunt noemen. Al te lang uitgesteld, dus de haren waren te lang, de schoenen stuk.

Het kan een sport zijn om zo goedkoop mogelijk inkopen te doen. Een kapper:15 euro (goedkoper lukte niet) , broek 10 euro, bezoek familie 20 euro (willekeurig bedrag), schoenen, 25 euro. Oh ja, meteen even inslaan bij Kruidvat, 1+1 aanbiedingen, dus dat is prettig. Shampoo, dedorant, zeep, wasmiddel, paracetamol, e.d.. Nog 5 euro over, goed gedaan. Je kunt er weer even tegenaan.

Dit is overigens verzonnen uitgave-lijstje, als voorbeeld. Wat moet hieruit geschrapt worden omdat die buffer gespekt moet worden?

Kaaskopje

"als ik dit soort opmerkingen lees voel ik toch ergernis. Hoezo valt mijn lijstje onder verleidingen?"

Verleiden, over laten halen, keuze maken, geef het een naam. Ik heb het niet over jouw keuze, dus je ergernis mag je laten varen.
Maar wat RK zegt: een buffer geeft/is zekerheid. Ik snap de weerstand tegen een buffer t.o.v. uitgeven en de ergernis niet zo.
Alsof ik niet zou begrijpen dat andere mensen anders kiezen. Ik begrijp het wel, maar of ik dat persoonlijk zou doen: nee.
Omgekeerd vind ik niet dat je dat af hoeft te schermen met een ergernis, dat slaat de boel een beetje dood. Je maakt gewoon een andere keuze.

Muppet

Als je zo weinig geld hebt, dat je geen buffer kunt opbouwen, ontstaan er achterstanden in je basisbehoeften. Dan klinkt het heel nobel om te zeggen dat die 100 euro voor die buffer bewaard moet blijven, maar die basisbehoeften dan? Zonder verzorgd uiterlijk voel je je niet op je best. Dat haalt je zelfvertrouwen naar beneden. Dus als je dan eens wat extra geld tot je beschikking krijgt, gaat die basis even voor. Dat kun je zo goedkoop mogelijk proberen te doen en wat overblijft kun je op de spaarrekening zetten. 5 euro in mijn voorbeeld.

De ergernis zit 'm vooral in dat ik inlevingsvermogen mis, ook al schrijf je 'dat begrijp ik maar al te goed'. Zeg jij tegen iemand met kapotte zolen en te lang gegroeid haar, blijf daar nog maar even mee rondlopen, wie weet gaat je wasmachine stuk?

Ik hoorde dat het normaal is voor een gezin met kinderen, dat de kinderen op een sport kunnen, dat hoort bij wat wenselijk is. Als je dat niet kunt betalen, ben je arm. Als je niet naar de kapper kunt, of nieuwe schoenen kunt kopen, ben je arm. Die mensen moeten wel bij de dag leven en dan ben ik de laatste die met een belerend vingertje gaat vertellen dat ze die 100 euro naar de bank moeten brengen. Wel dat ze het verstandig uit moeten geven want... je kunt het maar één keer uitgeven.

Als je twee paar schoenen in de kast hebt staan, 2 broeken hebt liggen en dergelijke én je voorraadkast is gevuld met wat je basisbehoeften zijn, dan is er ruimte voor die buffer. En dan maar hopen dat je geen tegenslag krijgt in de vorm van nieuwe kosten, daar ga je met je goeie gedrag. Het kan meteen weer van de spaarrekening gehaald worden.

Ik heb het dus niet over verwend gedrag. Om iets willen hebben om het hebben. Als je dan zegt 'ho ho... eerst die buffer!' zou ik het snappen.

Annoniem

Iedereen maakt keuzes, en soms pakken die rot uit. En nee, dat kan je niet voorzien.
Het tijdstip van je huis te koop zetten is een voorbeeld. Ik raak enorm gestresst bij alleen maar het idéé van dubbele lasten. Tegen mij werd ook gezegd dat ik eerst iets anders moest hebben en dan mijn huis in de verkoop doen. Heb ik niet naar geluisterd. Achteraf had het gekund, maar dat weet je dus nou net niet.
In een vergelijkbare situatie zou ik weer die keus maken. Te allen tijde dubbele lasten voorkomen. Geen wijzende vinger, als het zo overkomt dan excuses. Het is niets meer dan een constatering. Uiteraard wil je geen dubbele lasten, maar de keuzes die je hebt gemaakt vergrootten die kans wel. En een paar keuzes die verkeerd uitpakken gecombineerd met veel pech veroorzaken schulden.
Ik ben vrij conservatief cq tuttig met geld en ik denk dat ik daardoor weleens dingen laat liggen. We zijn niet het ondernemerstype die van niets iets kunnen maken.

verschil tussen oorzaken van buitenaf en van binnenuit

Oorzaken van buitenaf zoals ziekte, scheiding, instorten woningmarkt, faillissement etc. Je kunt je niet tegen alles indekken en je maakt ook gewoon fouten dat is menselijk.

De oorzaken van binnenuit daar bedoel ik mee een blinde vlek, onvermogen of stoornis. Ik heb een collega (hbo opgeleid) die chronisch zwaar in de financiele problemen zit. Ik ken haar al heel lang, ze heeft denk ik een soort stoornis. Ze blijft geld uitgeven aan dure merkkleding, vakanties en ze gaat 2 keer per maand uit eten met haar kind. Ze vind dat ze recht heeft op meer salaris (ze krijgt al meer dan haar collega's) ze vind dat ze recht heeft op meer partner alimentatie (ze heeft eigenlijk geen recht op partner alimentatie). Zij voelt zich echt slachtoffer. Niemand die haar wat financiele realiteitszin bij kan brengen.
Ik vraag mij af hoe zijn zulke mensen nou te helpen?

pech en karakter

Ik denk dat het een mix is. Je hebt spaarzame, bedachtzame mensen. Je hebt mensen die wat impulsiever van karakter zijn. Dat wil helemaal niet zeggen dat die laatste groep geld uitgeeft omdat ze "net als de buren een dure auto willen hebben", maar omdat ze minder goed vooruit kunnen denken.
Dan heb je pech. Een echtscheiding is een typisch pechgeval ( en tuurlijk zijn er mensen die vinden dat je dat ook kunt voorkomen, maar ik ga er vanuit dat het soms toch gebeurt). Scheiden kost geld, veel geld. Ik verkeerde in de gelukkige omstandigheid dat er geld beschikbaar was vanuit mijn ouders en dat ik mijn baan van 30 uur kon omzetten naar 36 uur. Maar ik heb toen wel gezien dat het dubbeltje makkelijk de andere kant had kunnen rollen.
Dus om te reageren op startbericht: nee ik denk niet dat het iedereen kan overkomen. Ik denk zeker dat het mij had kunnen overkomen. Inmiddels acht ik de kans kleiner dat het mij nog zal overkomen. Ik heb meer ruimte dan toen tijdens de scheiding om dingen in mijn leven te veranderen waardoor mijn financiële verplichtingen verminderen.

Kaaskopje

Die spaarrekening is juist voor die onvoorziene dingen.
Als je het daaruit kunt betalen gaat het niet van je dagelijkse pot af. Waardoor je dan misschien wel geld overhoudt voor een keertje naar de kapper, nieuwe zolen onder je schoenen en een fatsoenlijke nieuwe broek.

Persoonlijk zou ik de kapper echt wel overslaan in zo’n geval. De helft op de spaarrekening en de andere helft als voorraadje levensmiddelen voor moeilijke tijden, een broek van de Wibra en een paar nieuwe zolen. Zo bouw je iets op.

En iedere maand een bedragje naar de spaarrekening. Al is het maar 20 euro. Anders blijf je achter de feiten aanlopen. Dat was mijn aanpak toen ik nog een arme student was.

Maar ik snap wel dat dit makkelijker is als arme student dan als je een gezin hebt met kinderen die ook van alles willen.

Kaaskopje

"De ergernis zit 'm vooral in dat ik inlevingsvermogen mis, ook al schrijf je 'dat begrijp ik maar al te goed'. Zeg jij tegen iemand met kapotte zolen en te lang gegroeid haar, blijf daar nog maar even mee rondlopen, wie weet gaat je wasmachine stuk?"

Ik heb al gezegd dat ik elk geldlevel gekend heb. Ik maak alleen andere keuzes. Ook toen ik fortuinlijk was, kwamen mijn koekjes bij de Lidl vandaan en ook toen was dat geen dagelijkse kost.
Ik ben gescheiden, mijn haar zit op een knot en ik loop al 2 jaar op afgetrapte gympen( adidas, aanbieding 30 euro). Ik heb nergens recht op en rooi het alleen. En dan mis jij inlevingsvermogen bij mij.

Je buffer is niet voor de gewone dingen, die doe je van je basis, de buffer is er voor nood. De kapper is geen nood, dan laat je het toch groeien?
Als je je beheerst voor impulsaankopen kun je dat bedrag zo doorsluizen naar je spaarrekening. Nee dat gaat niet hard maar ongemerkt groeit dat toch.

Verzorgd uiterlijk?

Kaaskopje, volgens mij heb jij een ander beeld van een verzorgd uiterlijk dan veel andere mensen. Haren schoon en uit de klit is natuulijk belangrijk, maar een kapper of foundation is extra.

Onze basisbehoeften

liggen ook te hoog, denk ik.
Nee, niet bij iedereen.
Maar al met al zijn we misschien te rijk.
En we willen toch datgene wat we in onze omgeving zien.

Ik zie dat bij mezelf ook wel. Ik zit niet in problemen maar ga niet voldoende goed met geld om.
Wel was voor mij duidelijk dat ik echt nooit een nieuw huis zou kopen eer mijn oude verkocht was. Dat een huis waard is wat de gek ervoor geeft en dat een markt altijd broos is, daar was ik me heel goed van bewust.

Kapper extra?

Ik heb heel dun haar, als dat niet iedere 6 weken geknipt wordt zie ik er echt heel armoedig uit, lang laten groeien is echt geen optie. Die (thuis)kapper iedere 6 weken dat moet echt en gelukkig kan dat hier financieel.
Buffer voor nood/spaargeld voor wensen is hier ook aanwezig dus alles in orde.
Er wordt vooraf gebudgetteerd en gereserveerd en toch gaat dat hele strakke systeem toch af en toe fout en wordt er geld van de buffer gebruikt voor dagelijkse dingen, hou ik aan het eind van mijn huishoudelijk budget een stukje maand over. Om mij heen hoor ik dat ook van anderen.

Als daar dan ook nog langdurige ziekte, ontslag of een echtscheiding bij komt kan ik mij voorstellen dat je in een neerwaartse spiraal terecht komt en teveel inteert op de buffer, die ook niet meer aangevuld wordten dat het dan vreselijk fout kan gaan, zeker als je je schaamt en niet tijdig aan de noodrem trekt.

Haar

Ik voel het nu zelf bijna als drammen:-), maar als ik lang haar gehad zou hebben, zou ik het ook in een staart doen of in een knot draaien. Dan is het niet erg om een half jaar niet te gaan (of langer). Als ik twee maanden niet naar de kapper ben geweest groeit er van alles in mijn nek en is er niet veel meer van te maken. Mijn dochter heeft ook niet veel geld en heeft lang haar. Maar ook bij haar zie ik dat een beetje bijhouden wel belangrijk is. Je uiterlijk is je visitekaartje. Dat hoef je niet door te voeren naar dure potjes en lipsticks, maar verzorgd kapsel is toch wel het minste, ook al is het maar alleen voor je hoe je je voelt. Ik heb een tijdje een kapper aan huis gehad, die voor een tientje knipte. In de periode dat wij ook echt elke cent drie keer om moesten draaien, ging ik naar een kapperschool, waar je voor een redelijk bedrag geknipt kon worden. Je had er dan wel wat zitvlees bij nodig, maar dat doe je dan. Als je weinig geld hebt, of het met weinig moet doen, dan moet je dit soort keuzes maken. Als je weet dat je tíjdelijk weinig geld hebt, vier maanden of zo, kun je het misschien wel uitzingen met een wat uit verhouding gegroeid bosje haar, maar als het een blijvende situatie is, of een kwestie van járen, vind ik het begrijpelijk als je een extraatje als die 100 euro aangrijpt om eindelijk eens te kunnen gaan.

Maar om dit af te sluiten (als jullie het ermee eens zijn ), mag je daar uiteraard anders over denken. De kunst is om iedereen een beetje in zijn waarde te laten als andere keuzes niet je eigen zijn.

Yanea

Toch nog even over 'foundation'. Ik heb zelf meen ik nooit foundation gekocht, dus ik heb daar al heel wat geld niet aan uitgegeven . Als je echt totaal geen geld hebt, of je zit op overlevingsniveau, valt alles af en wat dan zo sympathiek is, is dat er initiatieven ontstaan die daar op in springen. Bij ons heb je bijvoorbeeld (naast o.a. het Leger des Heils) een organisatie waar je jezelf in de watten kunt laten leggen voor een zeer laag bedrag (ik zag dat ze een open dag hadden waarbij je voor 10 euro 7 kledingstukken mocht uitkiezen) en de kapper die bij mij aan huis kwam knipt daar ook weleens gratis. Zo zijn er ook mogelijkheden om kleding uit te zoeken voor als je moet solliciteren. Heel fijn om te merken dat er mensen zijn die zich hiervoor inzetten. Zij nemen de behoefte en noodzaak om er verzorgd uit te zien serieus en zetten zich daar vrijwillig voor in. Maar dat is niet voor iedereen, je moet echt aan kunnen tonen dat je een minimaal inkomen hebt.