Eigen geld binnen huwelijk gvg

Tsjor

waarom denk je dat er nu standaard op huwelijkse voorwaarden wordt getrouwd?
gr Angela

Angela

Dan zou dus het antwoord zijn: omdat de vrouw nu ook is gaan verdienen.
Of denk je dat verschillen in uitgavenpatroon nu plotseling nieuw is?

Tsjor

tsjor

het gaat om het beeld dat jij altijd schets volgens mij: trouwen is geen romantische daad maar een zakelijke overeenkomst.
als mamase graag zakelijk wil omgaan met de risico's die gebleken zijn, wie kan daar nou tegen zijn?
gr Angela

Wat ik me afvraag

Zou het anders aanvoelen als je beide 2000 verdient en je man jast er 1000 euro doorheen voor de leuk, of als jij 1000 euro verdient en je man 3000 en hij jast die 1000 er doorheen?
Heb je meer recht om te spreken als jij zelf ongeveer de helft verdient dan wanneer hij alles verdient en jij niets?

Zakelijk

Het is een probleem als het plotseling zakelijk wordt, en dan met name als het plotseling om ' eigen geld' gaat.
Ik ben overigens niet tegen het romantische huwelijk, in die zin dat ik ook de nadelen zie van de huwelijken met bruidsschatten (een soort alimentatie vooraf). En ik heb vraagtekens, bij de huidige relaties, waarbij de onderlinge afstand zo optimaal mogelijk vergroot wordt: samenleven, maar laten we zorgen dat we zo min mogelijk met elkaar te maken hebben. Zoiets. Romantiek, totdat het aan je centen komt is niet zo aantrekkelijk. Dan heb ik nog ik liever romantisch samen op de gedeelde blaren zitten en dat ook accepteren.
Je kunt ook denken: ik ga sparen, zodat we bij een eventuele scheiding allebei een halve spaarpot hebben om de eerste lasten te dragen, of meer overwaarde (en hij is zo dom om daar niet aan te denken).

Tsjor

Ik denk dat het zakgeldprincipe prima kan werken

maar dan wel eerst gezamenlijk bepaalde doelen vaststellen. Zoals bijvoorbeeld een buffer van een bepaald bedrag en een spaarpot voor het volgende huis (ook bruikbaar voor aflossing als dat aan de orde is). Misschien een spaarpot voor de studie van de kinderen. Net wat ze belangrijk vinden.

Daarna het overblijvende geld verdelen over beiden als zakgeld. Ik denkt niet dat TS dan moeite heeft met een verschillende aanpak van uitgeven.

Phryne

Dat denk ik wel ja.
Voor mij zou dat gevoelsmatig wel uitmaken. Al zou ik dan ook wel gecompenseerd willen worden voor de inzet op kinderopvang en huishoudelijke taken.

Het basismenings verschil, potverteren of sparen blijft dan wel bestaan. Hooguit kun je het dan nog hebben over de hoogte van het benodigde spaarbedrag.

Maar ik zou het dan niet verzinnen om te beginnen over geld veilig stellen voor mijzelf om zijn gadgets te compenseren.

Is dat raar? Misschien wel...

in het licht van wat er gebeurd is

ik denk zeker dat de geldproblemen niet voorbij zijn als OP nieuwe afspraken gaat proberen te maken.
Ze verschillen fundamenteel van mening én man is impulsief.
Dus ja, ik denk dat ze zeker dichter bij elkaar kunnen komen als ze allebei graag willen en durven benoemen wat de verschillen zijn (en wat de ander daarvan vindt).

Maar feit blijft dat als ze nu zouden trouwen, dat het op huwelijkse voorwaarden zou zijn. En dan is het veel makkelijker en ook 'gewoner' om duidelijke statements te maken. Bijvoorbeeld die erfenis van achtertante xxx en het erfstuk xxx of het zelf aangeschafte dure motorijzer wat de ander echt niet wil hebben.

en als je eerlijk bent tegen elkaar, waarom zou hij het dan als motie van wantrouwen zien? het is nogal wat wat er gebeurd is en wat er kan gebeuren. En echt: geld dat weg is is weg.

gr Angela

Daarom

Omzetten naar huwelijkse voorwaarden
Gr Angela

Mamase

Daarom, hoe meer jullie in de hypotheek stoppen hoe minder hij kan uitgeven en hoe meer jij krijgt.

triva

daar moeten ze het eerst over eens zijn.
huwelijkse voorwaarden kun je hem ook niet echt tot dwingen, maar heeft op andere vlakken dan alleen hypotheek voordelen.
OP kan het één doen en het ander niet laten :-)
gr Angela

het een doen en het ander niet laten lijkt mij het beste. Wonen moet je toch en na je pensioen in een bijna afgeloste woning wonen lijkt me fantastisch. Je hebt dan nog maar weinig nodig om rond te komen.

Wij zijn op huwelijkse voorwaarden getrouwd omdat man een zaak heeft waar ik niet in geïnvesteerd heb. Bovendien wordt het gezin zo niet meegesleurd in een eventueel faillissement. Man betaalt de hypotheek (inclusief aflossing), we dragen naar rato bij aan de "huishoudrekening" en hebben ieder ons eigen spaargeld. De woning staat wel op beider naam.

Het verschil met een gedeelde pot is dat ik soms iets kan betalen, bijvoorbeeld voor de kinderen, dat hij niet nodig vindt en ik wel. Geen discussies dus. Ik vind dat wel prettig. Als we iets groots zouden willen betalen van de spaarrekeningen zouden we het daar wel over eens moeten worden, wat prima lukt. En mocht het ooit mislopen tussen ons, dan hebben we allebei iets waarmee we de eerste stormen kunnen weerstaan.

@Phryne

> "Zou het anders aanvoelen als je beide 2000 verdient en je man jast er 1000 euro doorheen voor de leuk, of als jij 1000 euro verdient en je man 3000 en hij jast die 1000 er doorheen?
Heb je meer recht om te spreken als jij zelf ongeveer de helft verdient dan wanneer hij alles verdient en jij niets? "

Als ze allebei even veel dagen werken zou het voor mij niet uitmaken wij hoeveel geld verdient, het scheve uitgavenpatroon zou ik in beide situaties even oneerlijk vinden.

Als de ene partner veel minder vrije tijd heeft en in die beperkte vrije tijd er meer geld doorheen jast (duurdere hobby's, meer luxe) vind ik dat dat een acceptabele situatie kan zijn. Die beperkte vrije tijd is dan letterlijk "meer waard". Die waardevolle tijd ga je niet verspillen aan een bus, als een Uber sneller is. Het lijkt me nooit acceptabel als één partner al het "beschikbare" geld er doorheen jast en het zo onmogelijk maakt voor de andere partner om iets van zekerheid / toekomstbestendigheid op te bouwen.

Als de ene partner voltijd werkt en de andere partner heeft een klein hobby-baantje en gaat uit pure verveling al het geld uitgeven, dan is dat superoneerlijk.

spaarrekening

'Maar als ik nu mijn deel van het ‘zakgeld’ ga sparen op een bankrekening, en hij geeft het uit, en krijgt bij een scheiding nog weer de helft van ‘mijn’ deel, dan krijgt hij dus in totaal 75% en ik 25%.'
Je kunt altijd voorkomen dat hij 'jouw' gespaarde geld opmaakt, als je dat op een eigen rekening zet, waar hij niet aan kan komen. Dan kan hij het nu niet opmaken, maar krijgt hij straks wel de helft bij een scheiding. Dus dan is het toch weer 50%. Ervan uitgaande dat er met hem geen afspraak te maken is over het afblijven van spaargeld natuurlijk.
Het is niet zo heel moeilijk: je opent een eigen rekening en daar koppel je een spaarrekening aan. Je laat jouw salaris op die rekening binnenkomen. Vervolgens stort je jouw deel van de vaste lasten op een gemeenschappelijke rekening, waar jullie allebei toegang toe hebben en beiden een pasje van hebben.
Daar hoef je geen eens huwelijkse voorwaarden voor te hebben. Scheelt je een gang naar de notaris.
Als hij eerder helemaal kon beschikken over de gemeenschappelijke rekening waa rjouw salaris ook op binnenkwam en als jouw bijdrage nu minder wordt, dan is het wel verstandig om hem even te waarschuwen: er is minder uit te geven vanaf nu.
Het lijkt nu ook een beetje op een boete voor het op het spel zetten van het huwelijk. Maar misschien wil je dat ook en accepteert hij dat ook en wordt op die manier de onbetaalde rekening tussen jullie beiden vereffend.

Tsjor

Tamar

' Man betaalt de hypotheek (inclusief aflossing), we dragen naar rato bij aan de "huishoudrekening" en hebben ieder ons eigen spaargeld. De woning staat wel op beider naam.' Maar het is voor iedereen vanzelfsprekend en helemaal geaccepteerd, dat bij een eventuele scheiding de helft van de overwaarde van het huis aan jou toekomt. Dan is het ook niet 'eigen geld' dat hij heeft geïnvesteerd, waarvan het dan oneerlijk is dat jij daarvan de helft krijgt. En dan wordt er ook niet aan hem geadviseerd dat hij op huwelijkse voorwaarden moet trouwen om te voorkomen dat de helft van het huis, dat met zijn geld is betaald, aan jou toekomt. (Afgezien dus vand e huwelijkse voorwaarden vanwege een eigen zaak).
Dus daarom snap ik niet dat het dan nu bij TS plotseling 'eigen geld' is en dat iedereen dat ook verdedigt en constructies gaat bedenken om dat geld ook echt van haar te laten zijn en niet gemeenschappelijk.

Tsjor

Klopt

Wat mij betreft moet het huis van beiden zijn en de huishoudrekening ook. Alleen het "zakgeld" staat op mijn of zijn naam. Voor mij is dat voldoende zekerheid om altijd iets te kunnen hebben. Tenslotte is kosten delen sowieso goedkoper, dus je houdt allebei meer over dan als je alleen zou wonen. De een werkt meer en verdient meer dan de ander, maar dat was ook echt nodig de afgelopen jaren, gezien de kinderen en mantelzorg. In de toekomst wordt dat gelijkgetrokken.

Maar voor mij is het wel belangrijk dat dat zakgeld alleen van mij is. Dat ik geen "toestemming" hoef te vragen, en hij ook niet. Of hij het over de balk gooit of spaart is niet mijn probleem. Dat er afgelost word vind ik wel belangrijk, voor ons beiden. Misschien gewoon de hypotheek omzetten naar een lineaire?

Mijn vader vond dat vrouwen beter waren in het managen van de financien en liet mijn moeder alles managen, terwijl hij zakgeld kreeg. Hij had het dan over een (misschien fictieve) Indianenstam waar de vrouwen het zaaizaad voor volgend jaar verborgen voor hun hongerige mannen. De situatie van TS doet me daar wel een beetje aan denken. :-)

nee Tsjor

Volgens mij maak je een vergissing, omdat je denkt dat hier weer oneerlijkheid aan de hand is: verschil maken tussen vrouwen en mannen - wat men wel bij een vrouw accepteert maar niet bij een man (of andersom).
Maar volgens mij is dat hier niet of desnoods nauwelijks aan de hand.

Het is niet 50% van het spaargeld als zij het op haar eigen rekening zet. Of nou ja, wel, maar het idee is zo:

stel, ze spreken een bepaald bedrag af voor huis/vaste lasten/belangrijke zaken. Dit punt is al een beetje scheef want hij wil niet aflossen en zij wel, maar goed. Ze komen tot een compromis, wellicht.
Dan is er nog een bedrag voor andere 'moet-dingen' die nog wat meer discutabel zijn, zoals auto (hoe groot, wanneer vervangen, hoe vaak pak je OV...), abonnementen voor bijv. telefoon.
Tot slot heb je nóg geld over. Misschien spreken ze een bedrag af hoeveel per persoon. En laten we er voor het gemak vanuit gaan dat ze ongeveer evenveel werken en evenveel verdienen. En dat dat derde bedrag nog minstens een paarhonderd euro per persoon is. Daarvoor kunnen ze zelf beslissen of ze cadeaus (klein of groter of grootst..), boeken, sport-artikelen, gadget, etc etc kopen, en/of sparen en/of extra aflossen en/of onderhoud huis.

Partner 1 koopt daarvoor vooral gadgets voor zichzelf en heel grote cadeaus voor anderen en leidt een luxe leventje. Het geld verdampt en is er bij scheiding niet meer.
Partner 2 doet datzelfde (cadeaus voor zichzelf en anderen) maar minimaal en betaalt de schilder, lost eind van het jaar weer een paarduizend af, zet de rest op zijn/haar spaarrekening.

1. Ze blijven toch eeuwig bij elkaar: oké, geen probleem, al profiteert partner 2 uiteindelijk wat minder van de investeringen dan met een zuiniger partner.
2. Ze gaan scheiden. Van het 'extra geld' van beiden en van de hypotheek/overwaarde wordt het 50/50 verdeeld. Spaargeld van partner 2 dus, en hypotheekinleg van partner 2. En wat krijgt partner 1? Die heeft een luxer leven geleid en heeft (bijna) niets meer aan partner te geven.

Ze heeft gewoon gelijk dat hij dan (bijna) 75% krijgt als je het optelt.

Vastleggen

Ik zou zeker de notaris telefoon bellen en/of goed googlen hoe dat vast te leggen zonder huwelijkse voorwaarden. En dat hoeft je man niet direct te weten, maar het helpt jou om een goede zakelijke beslissing te nemen.
Gr Angela

Heb je het hem gevraagd?

"Maar stel ik wil nu een buffer opbouwen voor als het in de toekomst toch weer mis mocht gaan "
Ik mis wat hij van dit idee vindt.
Als hij apert tegen is, niet wil meewerken aan zo'n buffer, etc. dan is een scheiding mogelijk dichterbij dan hij en jij nu nog denken.
Het gaat in ieder geval niet alleen maar over een avontuurtje buiten de deur. Het gaat kennelijk over een essentieel (geworden) verschil van leefstijl.
Maar misschien is hij wel bereid om je die buffer te gunnen. In dat geval zal er ook geen probleem zijn met het vastleggen ervan bij de notaris: Het saldo op de rekening xxx.. etc. is van jou en blijft van jou, ook na een eventuele scheiding.
Wat problematisch zou kunnen worden aan deze inrichting van jullie huwelijk is dat hij bij het boeken naar een volgende vakantie naar een ver maar in ieder geval duur oord, doodleuk tegen jou zegt dat je mee mag, maar wel zelf moet betalen. Alternatief is dat hij alleen gaat. Kun jij fijn in je eentje naar Slagharen.
Wil je dat ook?
Je hebt wel gelijk hoor. Big spenders gedragen zich als rokers onder niet rokers. De big spender het volle plezier, de omstanders vooral ook de lasten.
Kan het een optie zijn dat jullie in even jaren zijn voorkeur volgen en in oneven jaren de jouwe?

Mamase

"Dat lijkt mij een prima oplossing. Enige puntje is dat het juridisch niet dicht te timmeren is maar daar moeten we elkaar dan maar op vertrouwen, dat we dan niet alsnog de helft gaan opeisen bij een eventuele scheiding."

Tja.
Als je hier content mee bent, moet ik er natuurlijk niet over zeuren. Maar het is niet ongewoon dat afspraken, gemaakt tijdens het harmonieuze huwelijk, ineens anders worden beleefd als de echtscheiding in de lucht hangt...

Ik zou toch die notaris er maar even opzetten. Nogmaals: misschien is het een idee om aan te bieden daar zelf de kosten van te dragen. Man hoeft alleen maar te tekenen (''ach schat, doe het voor mij, het geeft me een rustig gevoel"). Zie het als een verzekering. Want dat is het ook. Doet het gevreesde voorval zich niet voor dan blijkt de premie (kosten notaris) weggegooid geld, maar als de schade zich wel verwezenlijkt ben je toch blij dat je de polis nog hebt...

Groeten,

Temet

zeg ik er wel bij...

Ik moet er volledigheidshalve misschien even bij zeggen dat ik in de rechtshulpverlening werk en vroeger ook mensen bijstond in echtscheidingen. Dus mijn wantrouwige inborst heeft daar ook mee te maken

Groeten,

Temet

Ik blijf het vreemd vinden

Dat je in je huwelijk alvast goed voor jezelf wil zorgen voor als het mis gaat komt vaker voor. geheime spaarrekeningen zijn volgens mij niet zo'n probleem. Maar dat je nu al een vereffening start van uitgaven van de een en van de ander, dat vind ik nog steeds vreemd. Meestal gaat het bij een scheiding zo: jij krijgt alle gadgets en dat is net zoveel waard als de helft van de spaarrekening, dus die spaarrekening is van mij. en daar kan dan ruzie over ontstaan. Maar de notaris die ik had vertelde dat ze wel eens een ruzie had meegemaakt over de beschuitbus: de een had de deksel en de ander de bus. Of een kennis vertelde dat ze gevochten had over de fritespan die ze daarna nooit meer gebruikt had.
Temet heeft gelijk: bij een scheiding komen de afspraken uit een huwelijk plotseling heel anders te liggen. De gezamenlijk gekochte beschuitbus kan zomaar een conflict opleveren.
zo te zien hebben jullie wel afspraken gemaakt over ieders zakgeld en de mogelijkheid om dat voor jezelf te sparen (of uit te geven), maar ik zie nog geen afspraken over het aflossen van de hypotheek. Dat zou beiden helpen bij een eventuele echtscheiding.

Tsjor

Tsjor

Het probleem is dat je afspraken kan maken tot je scheel ziet, maar als mensen ttv de echtscheiding besluiten om hun bips met die afspraken af te vegen, dan geldt het wettelijk regime. En dan kan je tegen die tijd naar hartelust roepen dat het vreemd is om op die afspraken terug te komen, maar degene die zijn/haar (in dit geval haar) spaarcenten ziet vervliegen heeft daar op dat moment bitter weinig aan.

Wel is het zo dat als nu in deze situatie wordt afgesproken om gezamenlijk af te lossen, dit natuurlijk leidt tot toename van het vermogen waar, als het mis zou gaan, beide partijen ook weer profiteren. Daar is dan niet scheefs meer aan.

Groeten,

Temet