U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Uitvaart en emoties tonen
Ik was vandaag bij een uitvaart van een buurjongen en ik realiseerde me weer eens hoe moeilijk ik dat vind. Het was ontzettend druk, 200+ mensen, maar er werd nauwelijks gehuild. Bij mij roept een uitvaart, ook als ik de persoon in kwestie niet zo heel goed ken, eigenlijk altijd emoties op. En deze situatie is extra verdrietig omdat het zo'n jonge jongen (begin 20) was. Maar als het overgrote deel van de mensen doodstil is, vind ik het ongepast om daar te gaan staan snikken. Het gevolg is dat ik me drie kwartier lang sta in te houden, met een brok in mijn keel. Ik vind dat heel moeilijk. Herkennen jullie dat?
Groet, Jo Hanna
Ik snap je, marije
Dat herken ik ook. In dat geval richt je medeleven (en eruit voortvloeiend verdriet) zich inderdaad rechtstreeks op de aanwezigen.
Kaaskopje en jo hanna
Misschien komt het wel omdat ik wat emoties betreft niet geremd ben, maar van nature erg primair reageer (wat overigens ook niet altijd goed is, sprak zij eufemistisch...). Al zou ik emoties willen binnenhouden, ik kan het niet. Het bulkt uit al mijn poriën naar buiten: woede, ergernis, verdriet, gekwetstheid. Hoogst onaangenaam soms (m.n. in geval van ergernis kun je véél beter eerst even tot tien tellen;-)).
Ik denk alleen dat het schreeuwen en krijsen (en haren uittrekken) mij erg gekunsteld voorkomt. Ik ben met jullie eens dat het binnenhouden van emoties in Nederland instinctief op een te hoog voetstuk staat. Zo wordt het als 'sterk' ervaren wanneer een spreker op een begrafenis niet halverwege zijn of haar verhaal breekt, hetgeen toch een waardeoordeel is, want zijn degenen die wel breken dan dus'zwak? Maar deze 'onwenselijke' situatie (zo je die zo zou willen kwalificeren) moet je volgens mij niet te lijf gaan met een extreem ander uiterste.
Overigens wil ik hiermee geenszins zeggen dat de manier van rouwen in die andere culturen dus gekunsteld IS. Een Italiaan is bijvoorbeeld veel temperamentvoller dan een Zweed. Dat kan theatraal overkomen, maar wordt door de Italiaan oprecht zo beleefd.
Ik geloof alleen niet dat een Zweed Italiaans moet willen worden. Hij kan er wel iets van opsteken, maar exact kopiegedrag zou... tja... onecht zijn. En onnodig ook. Die Italiaan kan net zo goed iets opsteken van het gedrag van de Zweed namelijk.
Dat is zo starry
Thuis laat ik me redelijk direct gaan, maar buitenshuis niet en ik denk dat veel Nederlanders dat zo hebben. Omdat het niet 'hoort'. En dat niet horen vind ik geen handige eigenschap van de Nederlandse (even generaliseren) aard. Maar het zou inderdaad ook niet kloppen als we gedrag van andere volksaarden zouden kopiëren. Het zou me wat worden als we in Nederland ook onze geweren leeg gaan schieten bij grote vreugde!:-)
Schreeuwen en krijsen ..
en haren uittrekken, zie ik mezelf ook niet zo gauw doen. Huilen en jammeren daarentegen, dat lijkt me wel wat voor mij. Dat pijn universeel is, wil nog niet zeggen dat de uiting van pijn ook hetzelfde moet zijn. Niks is zonder meer Goed. Ik had het ook vooral over wat goed zou zijn voor mij. Ik zou mezelf liever wat meer laten gaan.
Groet, Jo Hanna