U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
rauw verdriet en pijn
Vorige week besloot mijn man voor mij totaal onverwacht de stekker uit onze relatie trekken.
Voor mij was hij de liefde van mijn leven, wat hou ik ongelooflijk veel van deze man.ik ga kapot van verdriet , het voelt alsof er messen door mijn lijf snijden.Hoe ga ik hier mee om?
Hoe blijf ik op de been? Hoe maak ik dit enigs dragelijk zodat ik wat normaler kan functioneren? Wie heeft ervaring? Tips? Een goede site met lotgenoten?
Rana
De vraag is niet zo zeer of je vrienden kunt blijven, maar meer of je het wil?
Of wil je het op een wat ander niveau tillen: respect en waardering voor hem als vader van je kinderen en op die voet een vriendschappelijke band?
Met vrienden ga ik uit eten, maak ik lol, maar met mijn exen doe ik dat niet. Daar ga ik mee om omdat het moet zoals met collega's.
Maar dat is jouw keuze en die hoef je nu nog niet te maken, dat is iets dat in de loop der tijd groeit.
Geen
Vrienden. Dat waren we nooit en wil ik nu ook niet ineens zijn. Want voor vriendschap was ik namelijk nog gewoon gebleven.
We zien elkaar heel af en toe, bellen zo nu en dan als dat nodig is of voor overleg, maar dan omdat de (volwassen)kinderen nog bij hem wonen. We vieren nog kerst (voor hoelang weet ik niet), gaan bij gelegenheid allemaal uit eten enz. Ik kan hem wel om hulp vragen als er iets is.
Maar niet op de persoonlijke manier, meer respect en als vader van de kinderen, als persoon die ik al vanaf mijn jeugdjaren ken en daardoor een soort in je leven verweven is (bijna 30 jaar is lang).
Het groeit idd vanzelf, het krijgt vanzelf vorm.
Het is nu ruim een jaar geleden, woon sinds vorig jaar ergens op mijzelf.
Ook ik heb alles achtergelaten.
We hebben geprobeerd de schade zoveel mogelijk te beperken en daar hoorde voor ons ook bij dat we ons volwassen zouden gedragen naar elkaar en voor de kinderen.
Maar nogmaals, bij jou is het veel onverwachter en jouw gevoel ligt nog meer overhoop dan bij mij.
Dit soort dingen doe je niet voor je lol, al denkt men dat ik het nu allemaal voor elkaar heb. Ook ik ga door een rouwproces, het is alleen geen vechtscheiding. Als dat enigszins te voorkomen is: ik heb het bij vriendinnen gezien...het is niet best hoe die vrouwen (met name) er aan toe zijn of juist na een jaar of 3 overspannen en uitgeput raken.
Ik lees hier op het forum vaak, en hoor dat ook van gescheiden vrouwen om mij heen, dat je er wel een paar jaar voor moet uittrekken eer je er bovenop bent; je nieuwe leven hebt opgebouwd.
Dat heb ik altijd onthouden; toestaan als je een terugval hebt, je tranen accepteren, jezelf de tijd geven en niet te snel willen. En elke reis begint met één enkele stap, dus het goede nieuws is dat je onderweg bent 
vrienden of niet
Nu zeg ik, , vrienden blijven ? Graag ! Maar dat is meer gebaseerd op het feit dat ik nog van hem hou , want eerlijk is eerlijk, als ik er aan denk dat hij een nieuwe vriendin zou krijgen, dan kan ik geen vrienden zijn, dan zou ik zo jaloers zijn.Wij hebben vier kinderen opgevoed in ons gezin, 2 van mij en 2 van hem, dus hij is niet de vader van mijn kinderen, maar we willen juist ook voor alle kinderen , met respect voor elkaar dit afsluiten, dat is voor iedereen beter. En de tijd zal moeten leren of we de jaren hierna vrienden kunnen en willen blijven.
hoe het nu is
het gaat, is heel wisselvallig. Zo kan ik 3 dagen niet huilen , gaan de dingen zoals ze gaan, en zo slaat het om en huil ik de ogen uit mijn hoofd. het is nog steeds onwerkelijk ,begrijp het nog steeds niet, maar voel aan alle kanten dat het klaar is. Hij is zo afstandelijk. er is nu ook boosheid van mijn kant, irritaties, er komen andere gevoelens bij het verdriet.heel dubbel , want het houden van is er ook nog steeds .
Maar met uitzicht op een huis over 2 maanden heb ik nu ook iets om me op te concentreren, plannen maken, nadenken over de inrichting ,spulletjes inpakken. ik ervaar het als een rouwproces waarin ik twee stapjes voor uit en soms een stapje achteruit ga.
Rana
dat is precies het proces waar je doorgaat bij rouw, en dat is dit proces ook. Klinkt heel gezond.
Rana
Precies wat je zegt en wat AMK zegt, het is een rouwproces. Mij troostte het feit dat bleek dat je niet 24 uur lang huilt, dat niet alles even hard blijft, dat het besef langzaam komt en je dus geen tijd krijgt om volledig in te storten, maar plannen maakt en daardoor afleiding hebt voor je nieuwe woning en daarmee je nieuwe leven.
Een mens is gericht op overleven en flexibeler dan men zelf vaak denkt. Dat houdt niet in dat alles tussen die rouwmomenten lang leve de lol is, maar dat het draagbaar is, hoe zwaar ook.
Die momenten zullen voorlopig nog blijven komen, op en neer, heen en weer. Ik heb nu na een jaar de laatste weken weer af en toe een moment dat ik geluk herken. Dat ik ineens heel tevreden en rustig ben met de situatie/mijn leven alleen. Daartussen nog steeds paniek als er iets mis gaat en je weer in actie moet komen om het recht te breien, maar ook neutrale periodes waarin je simpelweg bestaat. Overleeft, meedeint op de golven. Hou vol en laat je emoties bestaan en omarm je verdriet. Het helpt je verder. Een vriendin van mij heeft alles weggestopt en dat heeft haar na 3 jaar een burn out bezorgd. Laat maar komen, geef er aan toe en pak jezelf dan weer bij elkaar. Je kunt het!