Moeders zonder moeders

20 maart 1993

20 maart 1993, het was een prachtige zaterdag. Temperatuur liep op tot dik boven de 20 graden. Ik moest die dag werken tot 14.00 uur. Omdat het zo'n mooi weer was had mijn moeder primula's gekocht en ging ze die planten in de voortuin. Toen ik thuis kwam was de voortuin een feestje om te zien (zo vrolijk al dei kleurtjes) en het was zo lekker qua temperatuur.... Mijn moeder en ik keken elkaar aan: zullen we effe in bikini??? Heerlijk een uurtje in de tuin gelegen, uit de wind en in de zon. Tegen half vier ging ik naar boven om een bad te nemen en me aan te kleden. Mijn toenmalige vriend (huidige man) zat op mijn kamer gitaar te spelen en te oefenen. Ik zat net in bad toen mijn moeder de badkamer binnen kwam. 'Ik voel me helemaal niet lekker' zei ze en kreeg een aanval van diarree. Ik zei tegen haar dat ze maar even moest gaan liggen, misschien had ze teveel gedaan in de tuin vandaag. 'Ik ben helemaal niet goed' zegt ze terwijl ze de badkamer uitliep richting slaapkamer. Een seconde later hoor ik een bons. Ik spring uit bad en zie mijn moeder in de gang liggen. Met haar gezicht is ze op de drempel van de logeerkamer gevallen en ze 'gorgelt' een beetje. Ik gil, mijn vriend komt eraan gerend en 'probeert' te reanimeren. Ik bel ha en een ambulance en het enige wat ik kon bedenken: ze heeft hetzelfde als papa. Mijn vader is drie jaar daarvoor gestorven aan een hersenbloeding.
De ha is binnen 5 ??? 10 ??? minuten ter plaatse en spreekt de gevreesde woorden uit: mijn moeder is dood. Een acute hartstilstand. Ik sta in de gang met mijn gezicht tegen de muur en het liefste wil ik in die muur verdwijnen. Mijn vriend rent de trap af en de tuin in. Ik hoor hem schreeuwen: NEEEEEEEE, NEEEEEE!!!!! De allerliefste buurvrouw van de wereld reageert meteen en vangt ons beiden op. Ze leidt mij naar buiten, de tuin in, zodat ik niet hoef te zien hoe de mensen van de begrafenisonderneming mijn moeder de trap af dragen. Het is 16.00 uur 's middags. En 's avonds om 20.00 uur zit ik een kist voor mijn moeder uit te zoeken. Ik ben 24 jaar en wil het liefste in mijn bed kruipen om er daarna nooit meer uit te hoeven komen.
Morgen is het 20 maart en ik wil dat het geen mooi weer is. Ik wil dat de temperatuur ver beneden de 20 graden blijft. Ik wil ook geen primula's zien. Het enige wat ik wil is mijn moeder......

ik hoop op een (klein) bui(tje) en mooie herinneringen..

Sterkte

Kippenvel bij jou berichtje een dikke knuffel voor jou (((((((MLN))))))))) sterkte morgen!

oef, stik ben ik van jouw verhaal..Voor jou een dikke knuffel!

MLN,

Het gaat niet regenen geloof ik. Doe maar net of het pokkeweer is.
Mijn moeder was ook zomaar opeens dood, een ongeval. 's Morgens nog leuk gesproken aan de telefoon, 's avonds nooit meer bereikbaar.

veel sterkte morgen,
Damajo

Mln,

Dit zal altijd bij je blijven. Moeilijk om zo'n gebeurtenis een plekje te geven. Dat heb je wel gedaan, je hebt de draad weer opgepakt, maar nu komt het iedere keer even terug. Het is niet eerlijk dat jij al zo jong je moeder moest verliezen!

Gemis blijft

Allereerst iedereen sterkte die dat nu kan gebruiken.

Genis van een moeder blijftaltijd wel in sommige situaties.
Ik ben herstellende van een grote heftige (spoed)buikoperatie. Ik bleek een grote cyste op mijn linker eierstok te hebben, zowel cyste als eierstok zijn verwijderd. Ben vandaag precies een week uit het ziekenhuis. Mijn man doet alles voor me, kinderen doen ook veel ondanks jonge leeftijd (4 en 6.) Van hulp buiten mijn gezin heb ik ook niets te klagen, iedereen is bereid iets te doen.

Maar toch mis ik nu mijn moeder, de zelfgemaakte kippesoep/ bouillonen hete bliksem als we ziek waren, de lieve woorden en zorgen. En ook al is in mei dit jaar mijn moeder alweer 27 jaar dood, in dit soort situatiesblijf ik haar missen.

Gr Sjillie

Iedereen

Dank voor de lieve woorden en de knuffels.
Vanochtend opgestaan met hoofdpijn. Nu 6 paracetamols verder sluimert er een migraine-achtige hoofdpijn. Vandaag gewerkt en mijn collega's uitgelegd dat ik vandaag niet lekker in mijn vel zit. Was er ook echt niet bij met mijn kop, heb wel mijn best gedaan maar op de één of andere manier lukte het gewoon niet. 16 jaar later en nog zo'n impact...... En het ene jaar gaat het beter dan het andere. Dit jaar dus niet.
En Sjillie, idd met die kleine dingetjes mis je haar het meest. Die gewone dagelijkse, maar o zo belangrijke dingetjes....

Sjillie en anderen

Ja, het gemis blijft, en wordt misschien nog wel een beetje erger naarmate je zelf ouder wordt. Mijn moeder is in maart '83 overleden, ik was toen 22. Nu ben ik net zo oud als zij toen ze overleed.. mijn man en kinderen heeft ze nooit gekend. Ik zou haar nu hele andere vragen willen stellen dan ik deed toen ik 22 was. Veel liefs en sterkte voor iedereen!

Gemis blijft zeker

Dat gevoel heb ik ook, iedere dag flitst ze nog voorbij, ik hecht nog heel erg aan foto's persoonlijke dingen van haar, ondanks dat het al 3,5 jaar geleden is. Iedereen gaat verder, mijn vader heeft een nieuwe vriendin. Mijn moeder is voor veel mensen al niet meer belangrijk, ik noem het maar: "ze is een doosje op zolder geworden". Maar voor mij niet, dat is soms zo alleen (ik ben enig kind), tuurlijk snapt mijn man mij heus... maar ja het is toch mijn moeder hè. Zeker nu ik kinderen heb, is het gemis sterker, behoefte om steun en raad, en de trotse blik natuurlijk.
Het overlijden van mijn moeder heeft absoluut gat geslagen in mijn hart en leven, hoe zwaar dat ook klinkt, maar zo voel ik het wel, zelfs na bijna vier jaar.

Sterkte allemaal, vind het heel troostend dat ik niet de enige ben!

Lisa