U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Moeders zonder moeders
Het draadje is weg, jammer.. vandaar een nieuwe. . Mijn moeder is er nu al vijf maanden niet meer. En ik ben nog steeds niet aan het idee gewend. Nog een paar keer per dag denk ik 'jee, ze is er niet meer.. dat kan toch gewoon niet'. En dan komen de beelden weer in mijn hoofd van hoe ze levenloos in dat ziekenhuisbed lag... Huilen doe ik niet vaak, maar het verdriet is er steeds...
Heel herkenbaar...
Ook bij mijn moeder is het nu 5 maanden geleden... Ik vraag me af hoe lang dat "unheimische" gevoel blijft...
Hier werd het minder
omdat het steeds langer geleden is, maar soms kan zelfs na 9(moeder) en 17 (vader) jaar het verdriet nog heel hard toeslaan, juist omdat ze dingen niet meer meemaken.
Mijn moeder
Mijn moeder is nu bijna 11 jaar geleden overleden. Soms zie ik me zo zitten op de bank met haar, pratend over alles. Soms doet het pijn als en steek in mijn hart, dat ze onze kinderen niet heeft mogen meemaken, dat ik mijn verdriet om mijn kindje niet kan delen met haar - wil ook weten hoe zij ons tot steun zou zijn geweest in die tijd, dat soort dingen.
Ik mis haar ook als ik de nieuwe vriendin van mijn vader zie. Ik gun het hem enorm, en ik weet dat hij ook vindt dat zij mijn moeder nooit vervangen zal, dat doet me ook goed. Zij is lief, maar als ik haar zie mis ik mijn moeder extra.
Nikus
Raar he, onwerkelijk, zo'n verjaardag die er aan komt... We gaan 's avonds eten met zijn allen, om het te 'vieren', maar het zal erg raar zijn. Hopelijk ook vol mooie herinneringen die we op kunnen halen.
Groetjes, Mariska (mama jarig op 3 maart)
Hier geen verjaardag, maar wel de sterfdag.
Nu exact 1 jaar geleden werd mijn moeder aangekoppeld aan de morfinepomp. Binnen 10 minuten was ze 'weg' en haar hart heeft nog ruim anderhalve dag geklopt. Morgen is haar eerste sterfdag. Om 10 over 8 's avonds is ze gestorven. 1 jaar zonder mijn mama, de mama die ik zo mis, maar ook de mama waarvoor ik zo blij en dankbaar ben dat er een einde kwam aan haar ondraaglijk lijden.
Ireth,
Het herbeleven van de sterfdag van je moeder lijkt me echt heftig. Ik wens je heel veel sterkte hierbij meis.
M.
Morgen
... is ook de sterfdag van mijn moeder, maar dan alweer 9 jaar geleden. Het was goed dat ze ging, want beter worden kon ze niet meer, maar ook wij missen haar. Ik ben daar de laatste tijd weer redelijk vaak mee bezig, vooral dat ze alleen onze oudste heeft gekend vind ik vaak moeilijk. Ook op haar andere kleinkinderen zou ze zo trots zijn geweest!
Ireth, sterkte morgen, ik steek een kaarsje aan voor onze mama's.
Liefs, Mickey
Voor mickey en voor ireth
Kaarsje voor die vreemde dag van vandaag.
Voor mickey en ireth
Sterkte met de dag van vandaag...
Ook voor mickey en ireth
Heel veel sterkte vandaag.
Wat lief!
Dank jullie wel voor de kaarsjes, ook in het draadje hierboven. Hier is nog een klein stukje kaars over van gisteren, ik brand hem vandaag helemaal op.
Sterkte iedereen, die een of meer ouders moet missen.
Liefs, Mickey
Mickey en ireth,
sterkte.....
In mei is het 9 jaar geleden dat mijn moeder plotseling stierf.
De scherpe randjes zijn er wel af, maar het gemis komt af en toe hevig naar boven:-(
Overigens...
....voor iedereen, in dit draadje en daarbuiten, sterkte!
Loslaten...
Gisteravond in bed bedacht ik me dat het misschien tijd zou zijn mijn moeder los te gaan laten. Om me niet meer steeds voor te stellen hoe het was toen ze nog bij ons was. Hoe ze opbelde, hoe ik haar vertelde hoe het met de kinderen ging. En hoe ze altijd vol bewondering was voor haar wonder-kleinkinderen. Maar ook hoe het was als ze weer eens niet goed in haar vel zat. Hoe moeiijk ze het had. Hoe moedeloos ik me voelde als ik haar weer eens niet kon helpen met al haar angsten en verdriet.
Ik stelde me voor dat ze van me weg zweefde, maar ik kon het nog niet. Mamma, blijf nog maar even....
Jade en may
Jade, voor jou ook alweer 9 jaar... wat vliegt die tijd om en wat is het eigenlijk kort he. Ik denk nog wel eens terug aan de draad van toen, de eerste kaarsjesdraad eigenlijk, die is in die tijd ongeveer gestart.
May, ik weet eigenlijk niet wat ik zeggen moet, maar ik leef met je mee... Dat loslaten is hier inmiddels wel gelukt maar ik denk wel graag dat mijn ouders en schoonvader toch stiekem een beetje om ons heen zijn, om ons te volgen in vreugde en verdriet. En hun mooie kleinkinderen groot te zien worden, wat zouden ze trots zijn geweest.
Liefs, Mickey
Een fakkel
Voor alle moeders zonder moeder, omdat hoe kort, hoe lang....ze kunnen niet gemist worden!
Nikus
PFFF wat moet ik nou tegen je zeggen? Ik geef je maar een dikke knuffel!
Nikus
Wat een schril contrast, met wat je dacht. Zo ontzettend anders en zo heftig.
Een kaarsje hier voor jou en je mams.
Maris
Nikus
Wat een vreselijke verjaardag, dat was het toch al de eerste keer zonder de jarige en dan ook nog dit. Ik voel je gemis helemaal door het scherm heen!
Nikus
En zo komt het verdriet met elke kleine grote mijlpaal weer even in alle hevigheid terug. En de hevigheid zal langzaam minder worden. Yer right... NU nog even niet!
Nikus
Hele dikke knuffel voor jou meis!!!!!!!!!!!!!!!
En zoals jij dat altijd zo mooi zegt...... kus op je zere dochterhart!!
Liefs, Christa (nog steeds niet in staat mijn gedachten op 'papier' te zetten.)
Nikus
....t lijkt me vreselijk moeilijk, elke dag, maar vooral op de verjaardag van je moeder, zo´n gesprek!
Voor alle mama's
die hun moeder zo missen
bijvoorbeeld....
Zaterdag mijn eerste verjaardag, zonder haar. Zonder de vrouw die als enige op deze wereld zeker wist dat ik om 12.30 geboren ben. En zij die altijd Hyacinten voor me meenam op die dag. Het is over.
Ach koentje
een dikke knuffel voor joU!