Moeders zonder moeder

Een dikke knuffel

voor alle mama's zonder mama....

Herinnering

Bij jouw gedichtje, Nikus, dacht ik aan deze ...

Toen jij stierf, is de wereld gewoon door gegaan met draaien
Het werd nacht en ook weer morgen
Er was lawaai en stilte
En ook om ons heen
Maakte het leven van alle dag
Evenveel lawaai als anders
Alleen bij ons kwam dat harder aan dan normaal

Wat deed het pijn
Te zien en te horen
Dat alles gewoon doorging
Toen jij gestorven was

Wreed en onverschillig
Genadeloos en onbarmhartig was het
En elke indruk stak dieper
Deed meer pijn

Nee, ze kunnen niet weten
Wat wij nu voelen
Die steken pijn
Van afgesneden zijn
En nooit meer samen…
Ach, niets zal meer hetzelfde zijn
Zonder jou…

Ik wil eigenlijk even naar je foto's kijken,
maar weet dat die pijn te erg is.
Heel even aan je denken, geeft me vreugde.
Je zien en voelen is teveel.
Dan weet ik weer hoe je was.
Hoe heerlijk we het hadden.
Het leek zo gewoon, maar het was zo bijzonder.
Wat wij samen hadden, die band...nooit komt dat terug.
In het begin, vroegen ze me nog wel eens, hoe het met me ging.
Nu moet het voorbij zijn. Het is al meer dan een jaar geleden, toch ...
Ik mag er niets meer over zeggen, want alles is al gezegd.
Nou, echt niet !! Over mijn vader raak ik nooit uitgepraat !!!

Hey maatje, ik vergeet je nooit !!!

Al die kleine dingen...handschrift, stem en geur...bewaar ze. Het vervaagd best snel, maar met die dingen komt alles weer even terug. Ik heb nu nog af en toe een huilavond. Als de kinderen in bed liggen pak ik alle spullen die me zo dierbaar zijn en huil...huil ...huil. Steeds een klein stukje verwerking, omdat het in 1 keer teveel pijn doet. Zijn msn/adres verwijder ik niet. Het voelt nog steeds goed af en toe een mailtje te sturen naar de hemel...

liefs Dropke

Nikus

Rrrr, dat is erg wreed !
Ik wens je veel sterkte de 6e! Zal toch emotioneel zijn om afscheid van je ouderlijke huis te moeten nemen.

Nikus, ik vind het juist mooi

als je dit soort verbanden kunt ontdekken... Jij ziet het als wreedheid, ik zie het als, ik weet niet, misschien wel een soort van koestering...
Misschien kun je het interpreteren als, zij is nu bij Daantje, en dat is goed; krijg je er zelf misschien wel wat warmte van, in plaats van die oneindige kilte van het gemis...
Sterkte hoor Nikus
Mirjam

Verkeerde woordkeus

"Oneindige kilte van het gemis..." Tja, dat zeg ik toch verkeerd, iemand missen is niet kil, ik bedoel meer dat iemand missen zo oneindig droevig kan zijn als je geen troost lijkt te kunnen vinden. En soms krijg ik dat gevoel bij jou. Er is ook zoveel gebeurd in je leven, het leven is niet heel aardig voor je geweest, zacht gezegd. (En natuurlijk is je moeder ook nog maar zo kort dood.) Soms zou ik je gewoon een dikke knuffel willen geven en je laten voelen dat er ook heel veel warmte is.
Knuffel voor Nikus!
Mirjam

Nikus

Wat zullen de dagen donker voor je zijn...
Inderdaad, wreed dat je juist die dag het huis van je moeder moet opleveren.
Misschien kun je het ook zo zien dat je vanaf die dag (alle "rompslomp" van na het overlijden van je moeder is voorbij...) je weer bezig kunt houden met het verwerken van de dood van Daan en van je moeder. Je bent "klaar", je kunt weer verder... Dan zou je de datum als mooi symbool kunnen zien...

Heel veel sterkte de komende dagen hoor!!!

Zonder mama

en nu wordt mijn vader op korte termijn geopereerd, twee keer een nieuwe kni. Zal dit ook betekenen dat je niet meer terugkomt in ons huis? Het huis waar ik ben opgegroeid, vol met herrinneringen....

Morgen oplevering en...

wat zou je moeder zelf vinden? Zou ze er niet om moeten lachen: nou meid, dat hebben ze wel weer voor mekaar... moet je weer met zo'n vent door m'n huis... Zoiets?
Ik vind je geen zuurpruim hoor, ik vind je een heerlijk recht voor zijn raap en soms explosief mens, die een hoop verdriet met zich meedraagt!
En ook al zie je ergens een troostrijk verband in, dan hoeft het nog niet makkelijk te zijn, het voelt dan alleen maar minder hopeloos en verdrietig is mijn ervaring.
Ik wens je igg veel kracht morgen. En je zult zien, die oplevering is zo achter de rug!
Dag dag,
Mirjam

Jeetje nikus

Ik lees net in het kaarsendraadje over je schoonvader...
Sterkte joh!
HELE DIKKE knuffel voor Nikus!

Vandaag

een mooi kaarsje voor iedereen die zijn mama zo mist!

Niets over..

Mijn moeder is nu een week of zes dood. De eerste weken dacht ik 'goh, dat valt mee'. Nou, het valt helemaal niet mee. Ik mis haar zo...
Werken lukt, voor de kinderen zorgen lukt, maar dan is het ook OP, ik heb echt helemaal niets over. Alles is me teveel. Ik zou met vriendinnen willen afspreken, lekker een dagje naar de sauna, lekker aan mezelf toekomen, maar als ik eraan denk, word ik al moe... Verdrietig zijn kost echt verschrikkelijk veel energie. Huilen doe ik eigenlijk niet, maar het is er wel steeds....

Goh may,

wat omschrijf je dat goed. Inderdaad dacht ik ook in het begin dat het eigenlijk best allemaal wel meeviel, maar jeetje, wat mis ik haar nu!!!!

Vreselijke huilbui

Ik had dit net opgeschreven en toen kwam er een huilbui zo hard, die had ik sinds de crematie niet meer gehad. En toen besefte ik waar ik wilde zijn: bij mijn zus.. Ik ben naar haar toe gefietst en na een pot thee ging het weer een stuk beter. Ik besef nu pas hoe gelukkig ik ben dat ik maar liefst twee geweldige zussen heb!!!

Voor nikus

ik las de reactie van Mirreke en ik dacht: ´ja, zo is het óók´ Misschien kun je het nog niet, maar ik las zaterdag, bij de rouwadvertentie van Marlies vd Kouwe (die vermoord werd op Bonaire) het volgende:

Je kunt huilen omdat zij er niet meer is,
of blij zijn omdat zij heeft geleefd.
Je hart kan leeg zijn omdat je haar niet meer kunt zien,
of vol zijn van het vele wat zij met jou deelde

Je kunt bedroefd zijn en ingekeerd gaan leven
óf doen wat zij zou willen:
Haar in herinnering bewaren
en haar voort laten leven in het leven
dat jij nog mag leven.
°°°
Ik vond het erg mooi en moest aan jou denken.

Gisteren..........

Stond ik in de badkamer even voor de spiegel en in een flits zag ik hoe sterk ik op mijn moeder lijk...... Zag het voor het eerst op de dag van haar crematie heel sterk en gisteren dus weer.....
Ik mis haar......
Christa.

Mariska

voor jou in dit draadje een kaars, een kaars voor kracht om jullie grote verlies te dragen...

Missen

donderdag hadden wij een gesprek over onze dochter, over haar gedrag en de confronterende vraag: "hoe was jij vroeger met je moeder?".....ik weet het niet en kan het haar niet vragen.....

Voor mijn mama

brand ik een kaars, gister waren we uit eten, maar één stoel was leeg....

Petra-

Dank je, voor ook een kaarsje in dit draadje voor mijn mama.
Haar leven is niet makkelijk geweest - al is dat wel zacht uitgedrukt. Als 16-jarige werd zij geconfronteerd met kanker, die destijds heel anders werd behandeld dan tegenwoordig... Door bestralingen is er veel kapot gemaakt, met als gevolg een verminkt gezicht en uiteindelijk niet meer kunnen eten. Sondevoeding werd haar enige mogelijkheid. Uitgelachen worden op straat (!), de 'echte' mama-dingen niet kunnen doen. Met ma de stad in, of met de kleintjes naar een speeltuin? Dat heeft ze nooit gekunt.... Vervroegd in de overgang, alle ongemakken van dien. Zware botontkalking, veel botten gebroken, en toen de rolstoel. Nee, mijn mama heeft het niet getroffen.
Toch hebben wij haar afscheid in het teken van de goede dingen, en het Licht gedaan. Een kerkdienst en het afscheid in het crematorium, met alle mooie dingen die ze heeft meegemaakt. Drie dochters, drie kleinkinderen. Haar dieren waar ze veel van hield, en het enige uitstapje wat ze soms nog kon maken: naar Gran Canaria.
Och, weet je, je krijgt haar er niet mee terug... en ik zeg tegen mezelf, het is goed zo. Ze heeft geen pijn meer, kan weer lachen en dansen en eten. Jammer dat ze dat hier nooit kon... ;-(
Mariska

Anna

voor jou in dit draadje een mooie kaars voor jou en je mama!

Mariska

Een vlam voor jou, voor deze zware dagen....

Verdriet van mij en mijn dochtertje

Mijn moeder is nu 3 weken geleden overleden. Ik had een erg bijzondere moeder en mijn dochtertje van 4 een hele bijzondere oma.
We missen haar heel erg en ik heb besloten dit keer me helemaal te laten gaan in het verdriet. Mijn vader is gestorven toen ik 18 was en toen "moest" ik sterk zijn voor mijn jongere zussen. Nu hoeft dat niet meer en kan ik meer mijn gevoelens laten zien.
Ik maak me soms wel druk om mijn dochtertje. Ze is erg gevoelig en is voor mij en voor haarzelf erg verdrietig. In haar ogen is het verliezen van een moeder wel een enorme ramp en dat vind ze dan ook heel erg voor me. Ze vraagt me vaker, wil je dat ik bij je blijf vanmiddag? Of knuffelt me en kust me extra vaak.
Ik maak naar haar toe wel duidelijk dat ik groot ben en dus voor mezelf kan zorgen en dat zij dat nog niet hoeft. Dat heeft ze nu ook wel begrepen want ze zegt vaker tegen me: Ik kan nog niet zonder mama want ik ben nog te klein.
Ik blijf toch wat ongerust, voelt ze niet teveel met me mee en is ze misschien daarom ook soms erg aanhankelijk? Ik durf ook niet goed te huilen overdag. Dat doe ik dan maar 's avonds in bed met als gevolg dat ik erg slecht slaap.
Misschien hoort dat ook gewoon bij het missen van mijn moeder. Het valt niet mee, zoals er hier al meer hadden ervaren.
Voor jullie allemaal heel veel sterkte en kracht.
Liefs Evi

Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder, wat vreselijk naar.

Kun je voor je dochtertje het niet op een kinderlijke manier voor haar zo maken dat ze toch 't idee heeft dat ze je helpt? Ik denk dan aan bijvoorbeeld als ze vraagt of ze bij je zou blijven die middag, dat dat niet hoeft, maar dat je een mooie tekening ook heel fijn vindt (stel dat ze naar school moet of opvang of weet ik wat). Het in zo'n vorm gieten dat ze wel met je mee mag en kan voelen, maar toch op haar eigen manier, een manier voor een klein(er) kind zeg maar. Hm, moeilijk te omschrijven, maar misschien snap je hoe ik 't bedoel.

Ik vind 't wel erg aandoenlijk, hoe je over je dochter schrijft, lief van d'r hoor!

Sterkte!

Groetjes, Wilma

een kaarsje voor jou, omdat het inderdaad niet meevalt!

Anna

voor jou een mooie vrijdagkaars!