Hulp nodig bij hulp vragen (lang)

Een beetje meer dan drie jaar geleden zijn mijn partner en ik uit elkaar gegaan. Een moeilijke periode hebben we met zijn alleen doorgemaakt. Ik ben met de kinderen bij mijn ouders gaan wonen. Mijn ex bleef in het huis tot hij wat anders had. Ongeveer een half jaar hadden we niet echt veel contact met elkaar. De omstandigheden waren zo en daar was en is niet veel aan te veranderen. In dit half jaar is de diagnose kanker bij mijn moeder vastgesteld. Eerst zou ze het nieuwe jaar niet halen, toen het volgende nieuwe jaar niet en dat jaar daarop ook niet. Mijn kinderen hebben dit proces van begin tot eind meegemaakt. Wij, mijn ex en ik, hebben de kinderen altijd goed op kunnen vangen en ik heb ze overal bij betrokken (misschien wel iets te veel) Mijn moeder is na ongeveer 2 maanden ziekenhuisopnames en verblijf in een hospice overleden op 27 augustus dit jaar. Hoewel we ons hier al 3 jaar op voor hebben bereid kwam dat erg hard aan. Fijn waren de 2 weken die daarop volgden. Steun in de familie, van mijn ex. Ze stonden allemaal super voor ons klaar. Hoewel het verlies van je moeder erg verdrietig is, was het voor haar goed zo. Na al die jaren van pijn en angst had zij rust en indirect wij ook.
Je leven begint weer wat op te krabbelen, je blaast weer leven in je sociale contacten, je gaat weer aan het werk en je hebt kriebels in je buik omdat je weer een beetje verkering hebt met je ex. Dan wordt het 11 september. Papa haalt de kinderen op, het is weer zijn weekend! Ik ben er aan toe, heb net weer gewerkt en ben moe van alle gebeurtenissen. Hij kwam al vroeg zodat we nog koffie kunnen drinken samen en de boel doorpraten. Ik moest hem het huis uitschoppen voordat ze te laat kwamen voor het eten bij oma. Kinderen slapen een nachtje bij oma, papa moet nog tot laat werken.
Zaterdagavond, 12 september, de telefoon gaat, het is oma. Ik heb eigenlijk geen zin om op te nemen, maar goed misschien is er iets met de kinderen. Ze vraagt of ik die dag al wat van mijn ex heb gehoord. Ik zeg nee, want als de kinderen bij hem zijn belt hij nooit. Ook zij heeft de hele dag niks gehoord en hij nam zijn telefoon niet aan. Ze vraagt of ik naar zijn huis wil gaan, ik woon er tenslotte dicht bij. Op mijn vraag waarom antwoord zij volgens mij ligt hij dood in bed. Ik reageer boos, wat een onzin, misschien heeft hij gewoon geen zin om op te nemen. Maar dan zegt ze dat hij ook niet op zijn werk is verschenen. Ik spring in de auto en ga erheen. Zijn auto is thuis, ik hoor zijn mobiel niet overgaan en daar is hij mee getrouwd, misschien een andere auto mee? Of heeft hij een ongeluk gehad? Oma belt weer, breek maar in! Zo gezegd zo gedaan, ik breek in. Alles gaat in een film aan me voorbij en als ik boven aan de trap sta en ik zie hem in zijn bed liggen breekt mijn hart, ze heeft gelijk....
Mjin allergrootste liefde, de papa van mijn kindjes, hij is niet meer....
Nu zijn we precies een maand verder. Ik voel me afschuwelijk, ik mis ze beide zo veel. De twee mensen die zo veel voor me betekenden, die er altijd voor me waren, die me altijd steunden, die ik altijd kon bellen. Ik mis ze zo. Maar ik niet alleen, de kinderen missen ze ook zo ontzettend veel. Ik probeer ze te steunen, ben er altijd voor ze, ik geef antwoord op hun vragen, ik doe alles wat ik denk dat goed is.
De oudste is 9, was papa’s grote meid. Die twee waren twee handen op één buik. Haar grote held is er niet meer. Ze wil niet meer bij me vandaan, komt huilend van feestjes, durft niet meer ergens te slapen omdat ze bang is dat ik dan ook dood ga. Zij mist haar papa zo enorm. En dan de jongste, 7 jaar, die praat helemaal niet meer. Ligt overdag zomaar ineens huilend in bed en ik, ik weet het gewoon niet meer.
Wat kan ik doen om hun te helpen. Waar kan ik terrecht? Ik weet dat ze hulp nodig hebben, maar ik weet gewoon niet hoe... Wie wijst ons de juiste weg?