Geschokt

Pilar (lang, ik schrijf het ook voor mezelf op)

Wat hard voor je dat je met zoveel problemen door het leven moet. Je zegt dat je nooit de neiging hebt gehad eruit te stappen, dus ik neem aan dat je het leven voldoende de moeite waard vindt?
Je zegt dat ik mijn vriendin niet veroordeel. Dat is waar, maar ik heb me wel eens verbaasd en heb haar niet altijd begrepen, omdat ze toch keuzes heeft gemaakt die ik nóóit gemaakt zou hebben.
Ze is uit eigen beweging uit het gezinshuis weg gegaan, om tot rust te komen en er op deze manier achter te komen wat ze wilde van haar man en haar huwelijk. Ze was van mening dat de kinderen in hun vertrouwde huis moesten blijven bij hun vader. Haar (nu ex-) man werd zo min of meer opgezadeld met een rol als werkende alleenstaande ouder. Mijn vriendin sliep wel in het 'grote' huis als hij moest werken. Ze heeft zichzelf door deze keuzes te maken, vind ik, uit de markt geprijsd bij haar kinderen. Zij zien haar vertrek toch als 'zij deed het, zij ging weg'. Ze wilde echter absoluut niet dat de kinderen zich gedwongen voelden bij haar langs te moeten. Als ze wilden komen, dan uit vrije beweging. Ik was het daar nooit mee eens. Zeker niet omdat (ex)man de kinderen totáál niet stimuleerde om hun moeder te bezoeken. Ik zou ze er persoonlijk heengebracht hebben als het had gemoeten.
Hierdoor is ze dusdanig buiten het gezin komen te staan dat ze zich een toeschouwer voelt en geen deelnemer. Ze ziet, als ze bij hun is, dat ze samen lachen, samen dingen doen en haar daar niet bij betrekken of nodig hebben. Een toeschouwer kan gemist worden, denkt ze.
Ik heb aan een kant te doen met haar ex-man. Ik ken hem maar een paar jaar korter dan mijn vriendin en het is echt geen kwaaie vent. Hij heeft deze problemen en de manier waarop hij de zorg van de kinderen op zich kreeg niet verdiend. Hij doet zijn best, daar twijfel ik niet aan. Maar echt vrolijk wordt je niet van hem en ik vind dat hij mijn vriendin nu totaal verkeerd tegemoet treedt. Hij neemt haar pogingen niet serieus, ze heeft vooral behoefte aan aandacht, vindt hij. Als ze het wel serieus gemeend had, was het haar wel gelukt of had hij haar er graag bij geholpen. Hij heeft die uitspraak later ontkend, maar haar begeleider en zoon zaten erbij dus hij moest toegeven dat hij het wel zo gezegd had 'maar niet zo bedoelde'. Op de uitspraak van de begeleider dat iemand haar huis op moest ruimen voor ze weer thuis kwam zei hij tegen haar: 'je weet waar alles staat, denk.' (daar was ik bij) Hij heeft op zijn manier wel zijn best gedaan om mijn vriendin langer opgenomen te houden, maar verder is hij erg negatief. Niet echt de persoon om mijn vriendin uit haar dal te trekken.
Ik zou willen dat ik hem duidelijk kon maken dat hij zich anders op moet stellen en zich in moet zetten voor een beter contact tussen de kinderen en hun moeder. Maar ik kom er niet tussen, dat weet ik nu al. Hij zal zeggen dat hij alles al geprobeerd heeft, dat ze het zelf verprutst heeft. En deels heeft hij daar gelijk in, maar zo heeft ze het nooit bedoeld.

Jeetje

Sterkte hoor, ook voor je vriendin.

Even, wat ik me afvraag, is de reden dat ze zich buitengesloten heeft van haar gezin dat ze eigenlijk al depressief was? Dan kun je wel van alles vinden, maar mensen die depressief zijn zijn echt gewoon ziek, en handelen niet logisch meer. Ik denk dat het heel moeilijk is om een relatie in stand te houden als een van de partners depressief is.

Haar ex, noch jij, zal haar uit dat dal kunnen trekken, dat kan ze alleen zelf, met goede begeleiding. Ik hoop dat alles goed zal gaan!

Petal en sini - ot

Hier nog een. Mijn moeder was ook duidelijk een borderlinergeval. Ben echt weggevlucht uit nederland! En inderdaad, de rust om zonder manipulatie eindelijk je eigen leven te gaan leiden was zo bevrijdend!

Ik weet niet goed waar ik haar vertrek uit het gezamenlijke huis moet plaatsen met de gebeurtenissen van de laatste tijd erbij genomen. Ik vind dat ze niet eerlijk geweest is naar zichzelf toe en daarmee naar het gezin. Niet expres. Ze dacht er echt goed aan te doen door eerst 'tijdelijk' uit elkaar te gaan. Maar je kon op je klompen aanvoelen dat ze nooit terug zou gaan.
Voor mij is het nu voor een groot deel achteraf gepraat. Ik leg nu puzzelstukjes in elkaar. Na de geboorte van haar eerste kind heeft ze een moeilijk jaar gehad. Ze voelde in eerste instantie niet de band met haar kind die ze naar haar gevoel hoorde te hebben. Met de gebeurtenissen van vorige maand in mijn hoofd kom ik nu opeens tot de conclusie dat ze toen eigenlijk al min of meer het gevoel had waar ze nu met het hele gezin mee kampt. Ze voelt niet dat de kinderen een band met haar hebben, ze denkt dat ze haar niet zullen missen.
Er zijn films waarin de man of de vrouw dood gaat en dan als geest terugkeert. De geest kan alles zien, heeft het gevoel dat hij of zij alles aan kan raken, maar ze voelen en zien het niet. Ze leven hun leven en hebben de draad weer opgepakt. Zo voelde zij zich ook toen ze met kerst bij haar gezin zat.
Ik ben een leek op dit gebied, dus ik heb geen idee waar je haar gedachten, beslissingen etc. onder kunt scharen. Dat het niet goed zit is wel duidelijk.

Amateuristische praat

Ik zeg het maar als amateur met een beetje kennis, maar het klinkt echt heel erg als een depressie. Vooral dit: 'Ze voelt niet dat de kinderen een band met haar hebben.'
Eén vorm van depressie (of een kenmerk, dat weet ik niet) is dat je emoties helemaal niet meer werken. Je weet dat je een band hebt met je kinderen, maar je voelt het helemaal niet, je voelt niks, helemaal niks. Je kijkt ernaar, je bent inderdaad toeschouwer, maar het roept allemaal geen enkele emotie op. Dat zit in je eigen hoofd, in je eigen hersenen, en het is inderdaad een heel erge ziekte.
Man, kinderen, vriendin, die kunnen daar allemaal niets aan doen. Wat ze doen komt simpelweg niet aan. Het stuit op een grote leegte, op helemaal niets. In die zin heeft haar man het eigenlijk wel goed door. Het heeft dan ook geen enkele zin om te gaan zoeken waardoor dat komt. Het heeft ook geen zin om boos op haar te zijn. De kinderen zouden een stukje voorlichting moeten krijgen over depressie, zodat ze begrijpen dat het zo gebeurt omdat ze ziek is, en dat dat heel erg is, maar niet dat ze het wil of dat ze er iets mee bedoelt, en vooral ook dat zij daar niets aan kunnen doen.
Wat kan helpen (geen 100% garantie) zijn medicijnen (heel belangrijk), elke dag minstens een half uur wandelen, slecht nieuws vermijden, geen grote drukte, niet teveel verantwoordelijkheden en zorgen, en zo heel langzaam hopen dat er enig herstel op zal treden.
Dus als je haar kunt stimuleren om een goede behandeling trouw te blijven volgen, als je zelf een bepaalde regelmaat kunt aanbrengen in het bezoeken van haar, en als je (met toestemming van de afdeling) een half uurtje per dag met haar kunt gaan wandelen, dan doe je al heel veel.
Als ze weer ontslagen wordt moet er wel wat meer geregeld worden. Ik hoop dat ze een goede SPV-er krijgt en dat er ondersteuning is op het gebied van wonen en geld. Een stevige structuur eromheen die veel zorgen van haar wegnemen kunnen heel belangrijk zijn.

Tsjor

DC: ik kan me voorstellen dat je weggevlucht bent van je borderlinemoeder. Toch vind ik het moeilijk te lezen. Je zegt'borderlinegeval' en dat komt op mij nogal pijnlijk over. Ik ben er ook een en ook niet de makkelijkste. Maar hoe dan ook borderliners zijn ook maar mensen en er bestaat een heel negatief beeld over deze stoornis. Dat vind ik moeilijk.
Nou ja, ik wil nog een heleboel meer zeggen, maar ik houd het hier even bij.

Kaaskopje

Kaaskopje: ik vind het een moeilijk verhaal. Het zoeken naar waar het probleem ligt, bij wie is moeilijk en misschien ook niet zo zinvol. Je vriendin klinkt als iemand in nood, depressie of wat dan ook en ik denk ook dat ze professionele hulp nodig heeft. Wil ze dit aannemen??? Verder blijf ik van mening dat je een fantastische vriendin bent door haar niet in de steek te laten, ongeacht haar gedrag. Ze zal je er ooit eeuwig dankbaar voor zijn. Mensen met psycische problemen en raar gedrag raken vaak mensen kwijt. Maar echt, ze is ziek en doet dit niet express.
Als je dat voor ogen houdt en volhoud dan neem ik mijn petje voor je af.

Tsjor

Door het kijkje wat ik nu in deze wereld krijg sta ik regelmatig te klapperen met mijn oren. Wat een vreemde dingen gebeuren er toch. Ze zit op de gesloten afdeling, maar heeft heel veel vrijheid om zelfstandig naar buiten te gaan. Ze maakt dus regelmatig ommetjes. Ze mag zsm naar de open afdeling, maar van therapie is pas sprake als ze weer thuis is. Ik ben zeker van plan haar met regelmaat te blijven bezoeken, maar vaker dan 2-3 keer per week wordt lastig. De ellende is dat ik haar lang niet zo vaak kan opzoeken als ze weer thuis is. Met iets als dit merk ik toch wel dat we geen auto hebben. Met auto zit je er in een kwartier, met de bus is het andere koek. Dus 'even' aanwippen zit er niet in.
Ze wil het liefst in een vorm van interne of dagtherapie aan haar problemen gaan werken. De interne lijkt het niet te gaan worden. Ze is best gemotiveerd om ermee aan de slag te gaan. Maar dat ze daar nog zoveel geduld voor moet hebben is niet opbeurend. Ze moet eerst weer met kleine stapjes terug naar haar huis en als dat gelukt is kan pas met therapie begonnen worden. Zo begrijp ik het.
Ze neemt medicijnen in, maar nu na een kleine vier weken merkt ze nog niet echt veel effect van die pillen. Uit ervaring van dichtbij weet ik dat na zo'n periode toch wel vooruitgang gevoeld zou moeten worden.
Ze vertelde vandaag dat ze lieve sms'jes van 2 van de kinderen gekregen had en daar was ze erg blij mee. De jongste had geschreven dat ze haar een lieve moeder vond en haar oudste dat ze hem altijd mocht bellen als ze daar behoefte aan had. Dit zijn toch de lichtpuntjes die ze nodig heeft:-)

Kaaskopje

mijn moeder is ook net aan dergelijke medicatie begonnen en haar begeleider heeft al aangegeven dat het zeker 2 maanden duurt voor ze zelf effect zal merken.

Als omgeving beginnen wij het nu na een maand al wel te merken.

Pilar -ot

Ik heb ook geen goed beeld over mijn moeder. Als jij toegeeft dat je dit hebt, ben je verder dan zij ooit geweest is. Zij had namelijk geen probleem. Het was iedereen om haar heen.

Mijn oudste zus is het huis uitgegooid toen ze 16 was, mijn tweede toen ze 15 was, ik toen ik 14 was. We werden altijd volledig de grond ingeboord, en hadden te maken met driftbuien, manipulatie, complottheoriën en het lag NOOIT aan haar, maar aan onze "rotkarakters" en alle andere mensen om haar heen.

Ik ben nu in huilen uitgebarsten, en ze is ondertussen al 6 jaar dood.

Het is dus niet mijn bedoeling om alle borderliners af te vallen, maar ik heb echt nog steeds problemen met te begrijpen waarom mijn moeder zo ver kon gaan, zonder ooit in te zien dat zij misschien wel hulp nodig had. Dat het niet aan alle anderen lag.

Dc ot

Lieve DC: wat een heftig verhaal. Wat zul jij het zwaar hebben gehad. Heb echt met je te doen. Ik begrijp je en ik weet hoe moeilijk het is om met borderliner te moeten leven. Het is ook een fei dat er borderliners zijn waar niet mee te leven valt, die de schuld altijd buiten zichzelf leggen en maipulatief zijn.
Ik wilde alleen zeggen dat de ene borderliner de ander niet is, hoewel allemaal vrij ingewikkelde mensen. Ik voelde me gewoon even aangesproken, heowel ik ook wel aanvoelde dat jij het heeel moeilijk moet hebben gehad. Toh wil ik je graag zeggen dat er ook borderliners zijn die gelukkig getrouwd zijn, hun gezin redelijk kunnen onderhouden en redelijk goed voor hun kinderen kunnen zorgen. En...die hulp aannemen. Ik wil mezelf niet groot maken, maar ik heb net 13 maanden intensieve DGT achter de rug. Therapie speciaal voor borderliners en heb veel geleerd. Ook mijn kinderen hebben het wel eens zwaar met me, maar zijn over het algemeen gelukkig en zeer gewenst en geliefd.
Nou ja, ik wilde je dit gewoon even laten weten.
Sterkte, ik wilde je niet van streek maken.

Pilar

Een paar puntjes

Regelmatig kan ook één keer per week zijn. Als het maar regelmatig is, betrouwbaar, altijd vaste dag, vaste tijd, zekerheid biedend. De hoeveelheid is niet eens het belangrijkste. Er zijn ook nog andere communicatievormen.

Wat je beschrijft van de afdeling komt mij niet vreemd over. Een gesloten afdeling wil niet zeggen dat mensen altijd opgesloten moeten zijn. Wel dat het kan en ook dat het mag (normaal mag je iemand niet opsluiten). Hoe men daarmee omgaat is steeds weer een inschatting van het personeel. Altijd opsluiten is natuurlijk het veiligste, maar voor het herstel niet het beste en het voorkomt ook niet dat mensen gekke dingen doen. Daar een balans in vinden (en soms wat risico nemen) dat is een beetje de kunst van het vak.

Medicijnen hebben inderdaad een langere inwerktijd nodig. Dat ze het fijn vond dat haar kinderen een sms-je hadden gestuurd en dat ze de liefde van de kinderen daarin herkent is op zich al een positief teken.

Tsjor

Pilar - ot

Weet je, je stelt me eigenlijk een beetje gerust, want een van mijn grootste angsten in het leven is dat ik dezelfde kant opga. Maar zelfs dan, dan is er dus nog hoop als ik hulp zoek!

Ik wil iedereen bedanken

voor de reacties. Fijn hoor hoe je af en toe je zorgen kunt delen hier:-)

Pilar en dc

Inderdaad DC, dan is er hoop als je hulp zoekt! Ik weet hier zooooo weinig vanaf. Ik ken alleen Pilar van wat dichterbij dan dit forum, en fantastisch hoe zij er met hulp bovenop komt. Ook als het weer wat minder gaat, zoekt ze hulp en komt het weer goed.
Echt Pilar - en dat weet je wel - ik ben echt ongelooooooflijk trots op jou!!!!
Mega knuffel van mij x