U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Euthanasie
Ik weet niet of dit gepast is bij verlies en verdriet, maar ik waag het erop.
De vader van een vriendin is ernstig ongeneeslijk ziek en afgelopen week vertelde ze dat er in januari euthanasie zal worden toegepast. Ik vind het lastig om goed op zo'n mededeling te reageren, natuurlijk heb ik gezegd dat het erg en heftig is, maar liefst zou ik er nog aan toe willen voegen dat hij er ook van af mag zien. Dat zal ze ongetwijfeld verteld zijn door de huisarts, en misschien is het wel heel erg not done om aan zo'n beslissing te twijfelen?
Ik vraag me ook af waarom ze voor januari gekozen hebben. De man gaat hard achteruit en bij familieleden met dezelfde ziekte in dezelfde fase heb ik gezien dat wat eerst een maand levensverwachting lijkt, zomaar ineens vier dagen kan worden.
Is het gebruikelijk om een datum te prikken die zover weg is, wanneer het lijden nu al groot is en de prognose slechter dan slecht? Wat is het nut van nog langer leven als je toch al weet dat je je leven actief laat beëindigen?
Excuses voor de misschien wat botte vraagstelling maar in mijn familie heeft er nooit iemand gekozen voor euthanasie. We gaan allemaal door tot het eind (wat misschien tegenwoordig wel ongebruikelijk is?).
Kaaskopje
Nee, ik ben niet heel jong. Helaas wel wat minder dan gemiddeld behept met inlevingsvermogen, hoewel ik tegenwoordig wel weet wat ik veilig irl kan zeggen (meestal) en wat je beter onder een verzonnen naam op een forum kunt vragen. Dan nog vind ik de reacties wel confronterend, zo gek vond ik mijn gedachten ook niet. Maar kennelijk dus wel.
blijkbaar
ben je wel gericht op ontwikkeling en sta je open voor feedback, Marleen, ondanks dat je minder inlevingsvermogen zou hebben. Dus, Goed bezig!
Dit zijn natuurlijk ook best moeilijke onderwerpen die supergevoelig liggen. Iedereen heeft hier weer andere ervaringen mee, die supergevoelig kunnen liggen!
Marleen
Ik heb ook moeten leren dat wat ik normaal vind, niet voor iedereen normaal is. Terwijl mijn inlevingsvermogen denk ik iets van 150 procent is 
. Maar dan heb ik het goed ingeschat. Het kan handig zijn om dat te melden als je een vraag hebt. Mijn man spreekt hakkelend als hij met een instantie aan de telefoon zit en dan zegt hij erbij dat dat door een herseninfarct komt. Dan heb je daar geen misverstanden over. Jij heb minder inlevingsvermogen, zeg dat er 'lekker' bij, dat is dan duidelijk, gelukkig weer je dat van jezelf.
Waar ik over viel
Is niet zozeer dat je stilstond bij deze georganiseerde dood en dat je er vragen over hebt maar meer je aanvliegroute. Je toetst je oordeel bij ons, daar viel ik over. Ja, het zat me dwars, het waarom is too much om hier op te schrijven. Eens met de anderen dat je mijn pittigere reactie goed oppakt, complimenten. Mijn tip zou zijn: als je dit soort vragen hebt, probeer de neutrale vraag te vinden die achter je oordeel zit. Bijvoorbeeld: lijkt me zo moeilijk bij euthanasie om het wanneer te bepalen, hoe gaat dat?
Ruimte voor gesprek
Alleen maar neutrale vragen stellen, of niets zeggen omdat het 'de wil' van een ander is, dat laat weinig ruimte voor een echt gesprek, waarin mensen ook hun verwarring, bedenkingen of hun vragen mogen hebben.
Het is een misverstand, dat euthanasie gaat over eigen regie. In principe is het nog steeds een medische kwestie: in hoeverre is het mogelijk om het lijden draaglijk te maken; en wat als dat niet meer kan. Art en patiënt spreken daarover met elkaar.
In lijn met de tweede, oorspronkelijke betekenis zou een goede reactie zijn: goh, wat erg.
Maar als je op de eerste betekenis (eigen regie) gaat zitten, dan kan zo'n reactie niet. Dan moet je buigen en zwijgen, je respect betonen en uiteraard ook volledige acceptatie (ben je jong, of heb je moeite met inlevingsvermogen?). Bovendien is het 'not done' om vraagtekens te zetten bij de hoogste waarde die we nu kennen: de eigen wil.
Dus ik snap de verwarring van Marleen wel.
Ik denk dat je niet zozeer moet buigen over de beslissing van de vader van je vriendin, maar dat het gesprek met je vriendin wel waardevol kan zijn, zowel voor jou als voor haar. Hoe gaat het met haar nu, hoe beleeft zij dat. als het kan een open gesprek, waarin je ook je eigen verwarring, vraagtekens en bedenkingen kunt inbrengen.
Tsjor