Ervaringen van ouders

Protocol

Zijn er inderdaad mensen die vinden dat er een soort protocol moet zijn met vragen aan de pas bevallen moeder van een overleden kindje vóór de kraamverzorgster komt? met wat voor soort iemand je wil, aan welke zorg je behofte ligt?
Is dit niet veel te belastend voor ouders net na zo een verlies om eerst een lijst in te moeten vullen??

Nee geen protocol

Ik denk dat het kraambureau iemand moet sturen die goed is in het aftasten waar behoefte aan is.
Koester de collega's met ervaring, en zet hen in.

Vorige week bijscholing gehad

Vorige week zijn onze kraamverzorgenden bijgeschoold door een uitvaartverzorger. Hij heeft veel verteld over de gang van zaken rondom het overlijden van een baby ( voor, tijdens of kort na de geboorte) en wat de rol van de kraamverzorgende zou kunnen zijn. Het was een ingrijpende en emotionele avond voor onze kraamverzorgenden. Na veel praten ( en soms huilen) kwamen mijn collega's tot de conclusie dat je geen protocol kunt hiervoor. Het hangt heel erg af van de hulpvraag van het gezin en de specifieke omstandigheden rondom het overlijden van hun kindje. Iedereen vond het een hele waardevolle avond en had veel aan de ervaringen van collega's die uit persoonlijke ervaring konden vertellen hierover.
M.

Even voor pelle in de bres

Ik heb net haar berichtjes en de reacties erop gelezen. En ik snap haar wel. De vraag van haar of je dan zin hebt in een vreemde in huis kan ik beantwoorden met nee!

Natuurlijk weet Pelle niet waar ze over praat maar moet dat dan?

Zoveel mensen krijgen helemaal geen kraamzorg. Wat een luxe dat we anno 2010 er over kunnen discussiëren. Nog niet zo lang geleden werd het bestaan van je dode kindje gewoon ontkent. Niks geen kraamvrouw, niks geen verzorging. Hoezo verdriet.

Die Nee geldt voor mijn eigen ervaringen ;-)

Klopt

Maar ik reageer op jou. Ik heb net de griep gehad, mijn hersens staan nog in griepstand hoor. Niet te bijdehand gaan doen!

Vooral niet doen als kraamhulp

Mijn baby lag in het ziekenhuis en het was helemaal niet zeker dat ze het zou halen (twee keer afscheid moeten nemen), toen de kraamhulp thuis kwam. Het enige wat ze deed was putten uit haar rijke ervaring met overleden kindjes om het ene gruwelijke verhaal na het andere te vertellen. Ik was nog kraamvrouw, maar ging iedere dag twee keer naar het ziekenhuis en ik hechtte eraan dat mijn baby haar eigen kleertjes aanhad, die ik dus thuis waste en streek. Kraamhulp deed niet aan controles en hoefde van zichzelf niet te helpen met wassen, strijken of ander huishoudelijk werk, dus ik stond - bol van de hormonen, stress, verdriet en andere ellende en met een verse keizersnee - tijdens het wassen en strijken nog koffie voor HAAR te zetten om vervolgens weer te moeten luisteren naar haar verhalen over gezinnen die het al zonder hun kleintje moesten doen. Dag drie kwam mijn moeder, stuurde de kraamhulp weg, belde het bureau en nam de boel over. Godzijdank heeft baby het overleefd dus ik weet uiteindelijk niet hoe het is om een kind te verliezen. Maar die kraamhulp was geen aanrader. Ik had graag een dutje willen doen terwijl zij iets nuttigs deed.

Ja precies

...die verhalen.

Ik kreeg extra veel zorg door psychische problemen bij de eerste bevalling en het was werkelijk waar bemoeizorg. De heeeele dag praten. Ik denk niet dat dit een goede tip is voor mensen die net beginnen, want die doen dit niet.

Dat lijkt voorbehouden aan dames met een houding dat ze "alles al een keer gezien hebben".

Heel naar in een situatie van verlies.

Je moet je voorstellen dat ik echt de ins en outs van alle bevallingen, miskramen en zwangerwordpogingen van die vrouw heb moeten aanhoren. Ik mocht niet mijn eigen brood smeren, dat deed zij voor mij.

Achteraf nog nagepraat met iemand van kantoor, die benadrukte dat ik toch goed verzorgd was?

Moraal van het verhaal: luisteren, luisteren, luisteren, niets voor zoete koek aannemen.

Bedenk ook dat je de controle kwijt bent in een situatie met een doodziek of gestorven kind. Het kan dan enorm helpen, hoe moeilijk ook, als de verzorging je de controle teruggeeft in alle onbenullig lijkende zaken. Niet zelf uitmaken wat goed voor de patiënt is maar vragen, vragen, vragen. En gewoon volgen wat ze vraagt ookal heb je je bedenkingen. Geen discussie aangaan.

Rode beuk

Afschuwelijk zeg als een ander voor je meent te moeten denken. Denigrerender dat dat kan niet.

Basiszorg

Ik had ook gene kraamhulp of iets dergelijks toen de eerste vele te vroeg geboren was en enkele dagen later overleed. Wat me goed deed was de verloskundige die kwam en een paar goede tips had, o.a. dat je zelf naar mensen toe moest stappen als je merkte dat mensen je vermeden, omdat ze bang ware om erover te praten. Dat was een goede tip.
Ik denk dat het goed was geweest als er wel een kraamhulp was, die me behandelde als elke andere zwangere vrouw. Want je hebt wel een bevalling doorstaan, je bent wel zwanger geweest en je hele lichaam reageert zoals een lichaam normaal reageert na de bevalling. Ik denk dat die basisstructuur van zorg mij goed had gedaan.
Verder denk ik dat de basis van het huishouden belangrijk is. De moeder kan het niet, maar ook de vader zal druk zijn met andere dingen. Als dan toch de was gestreken wordt en de maaltijden lekker en gezond zijn, dan is dat heel veel waard.
Of mensen veel willen praten is heel verschillend. Een mooi joods gebruik is dat mensen die iemand verloren hebben wel bezoek krijgen, maar dat het bezoek niet het woord tot hen richt, de rouwenden mogen zelf het moment bepalen waarop ze praten en waarover ze praten.
Praten is niet eens het belangrijkste. Ik denk dat aandacht geven door attent te zijn op kleine dingen heel erg belangrijk is.
Verder denk ik dat het belangrijk is om te letten op beide ouders en eventueel de interactie tussen hen.
soms zijn mensen heel dicht bij elkaar en sta je daar verder buiten (ook buiten blijven), soms gaan beiden een eigen weg in en verstaan mensen elkaar niet. Als je dan op een heel eenvoudige, vrijwel onmerkbare wijze ervoor kunt zorgen dat ieder zijn/haar verhaal kan vertellen of dat ze elkaar weer vinden, dan is dat van grote waarde.
Wellicht kun je ook iets meenemen of achterlaten. ik denk bijvoorbeeld aan een kaars, eventueel met het jaar erop of met de naam erop. Of met een neutraal tekentje. Je kunt zelf een ontwerp laten maken, bijvoorbeeld bij wax studio in Eerde. Of je die meteen in het begin al wil geven of pas als je weg gaat, dat zou je zelf moeten bedenken: waar voel je jezelf het prettigste bij?
Kortom: plaats jezelf niet op de voorgrond met een behoefte om goede begeleiding te geven. Dat is superirritant. Doe vooral waar je goed in bent als kraamhulp. Alleen doe het dan iets beter en attenter.

Tsjor

Wel een kraamhulp

Ik heb dit hele draadje niet gezien. Maar toen onze oudste zoon levenloos geboren werd na een bevalling van 24 uur en 10 hechtingen kreeg ik gewoon een 'kraamhulp' een jonge meid. En ik was er blij mee....want het besef dat mij kind dood was kwam nog maar mondjesmaat in mijn hersenen aan. Kraamhulp was er al voordat ik thuis kwam. Hielp man met de baykamer leeg halen...samen met mijn broer en hielp die mannen met hoe je kleertjes op een tochtige zolder opbergt (niet alle mannen bedenken zoiets zelf en weten hoe) een moeder die dat zou doen heb/had ik ook al niet meer...mijn schoonmoeder ver weg.
Ze zetten de verwarming hoog...maakte het bed op met een warme kruik, schilde fruit omdat ik moest aansterken, nam de telefoon op en liet mij op gezette tijden slapen.En sprak alle bezoek af...nam de bloemen aan die gestuurd werden,overlegde met man of er boodschappen moesten worden gehaald, stuurde man aan met de was etc.
Want man was ook helemaal hoteldebotel en had zijn hoofd al helemaal niet staan naar zulke basale dingen als eten. Als broer langs kwam vroeg ze tactisch of hij tijd had voor wat praktische klussen (boodschappen doen b.v.) en als ze naar huis ging sprak ze zelfs nog met ons af dat ze zou bellen 's avonds omdat ze even wou weten dat alles goed was met ons.
Ik was blij dat ze er was. Zowel voor mij alsook voor man was die eerste week een soort nachtmerrie waarbij we van voren niet wisten wat we van achteren deden.
Het enige dat écht uit onze handen en hoofd kwam was het regelen van die begravenis. Ik ben bang dat als zij er niet was geweest we een week of misschien langer als een soort robots zonder eten en drinken en zonder ooit een douche te nemen hadden doorgebracht.
Ze was gewoon 'lief' voor ons, zorgzaam. Aanwezig, maar niet hinderlijk aanwezig, trok zich terug als het nodig was en stond naast ons als we d'r nodig hadden.
Dezelfde kraamhulp is later nog 2 keer bij ons geweest toen onze toen zeer gezonde kinderen geboren werden...en ik was dolblij dat ik dezelfde kreeg. Zij wist hoe complex onze blijheid,opluchting, maar ook ons knagende verdriet na deze geboortes was....
En hoezo geen kraamhulp? Die zou je niet nodig hebben? Men...ik kon de eerste 2 dagen niet eens lopen en moest gedoucht worden op een tuinstoel. Had hechtingen die ontstoken raakten en was veel bloed verloren. Dat had mijn man moeten doen en de verloskundige? En dan heb ik het nog niet eens over mijn borsten die ondanks de medicatie overliepen van de melk,ook zo lekker oneerlijk als je geen kind hebt en er hele dagen nat en plakkerig van bent. Als mijn man dat had moeten doen....die was zelf niet helemaal bij de tijd door die hele toestand, laat staan dat ie dit erbij had moeten doen, ook nog dingen waar hij totaal geen verstand van heeft! Nou dat was me een mooi zooitje geworden.
groeten albana

Het staat of valt met de houding

Ik denk dat het staat of valt met de houding van de kraamhulp zelf. Dit speelt zich af 18 jaar geleden, maar ook toen was er sprake van maar zoveel uur hulp. Deze kraamhulp verdeelde die uren zelf. Ze heeft dat w.s. wel met ons overlegd,maar dat herinner ik me niet meer.
Voor bloedverlies blijf je echt niet in het ziekenhuis...je krijgt een zakje bloed en wat staalpillen en toedeloe. Dat was toen al zo en ik denk dat het nu nog erger is. Die hechtingen raakten pas ontstoken toen ik al thuis was,idem die overlopende borsten. Dat zijn dingen die veel kraamvrouwen overkomen...en zulke dingen komen niet altijd voor je naar huis gaat, maar juist vaak na een paar dagen.
Ik vond die borsten wel naar....maar die ontstoken hechtingen interesseerden mij maar matig. Als je zo in de put zit zorg je gewoonweg slecht voor jezelf.Als zij er niet op had aangedrongen had ik de verloskundige er niet eens voor gebeld..Idem dat douchen. Het kon me echt niet schelen of ik stonk of niet.En mijn benen trilden teveel om de moed te hebben om het te gaan doen.
Deze kraamhulp deed alleen wat 'lichte' huishoudelijke dingen. De andere dingen liet ze mijn broer en man doen,maar die moest ze wel aansturen...want die waren beiden ook helemaal de kluts kwijt.
Maar hier is een buurvrouw pas bevallen (8 maand geleden) en dochter heeft toen een weekje meegelopen (stage) en die hulp deed ong. hetzelfde als toen bij mij.
En verdeelde de uren ook zoals ze overlegd hadden.
De manier van omgang met de kraamvrouw vraagt denk ik wel wat van een kraamhulp. Misschien zou je daar bepaalde kraamhulpen op kunnen 'bijscholen' .
Ik kan me prima indenken dat een kakelende kip wel het laatste is waar je op zit te wachten.
Maar helemaal geen hulp lijkt me ook geen alternatief. Er zullen mensen zijn die in een diep gat vallen en dan geen back-up hebben in de vorm van ouders of schoonouders (zoals wij) en dan helemaal weg zakken.
Als iets vaak niet goed verloopt zou je dát moeten verbeteren en niet helemaal afschaffen. Er is genoeg reden om wél hulp nodig te hebben op zo'n moment.Juist wel, maar geen slecht hulp in ieder geval.
groeten albana

Hier wel

Ik heb bij en na de geboorte van Mika wel kraamzorg gehad met verlengde kraamzorg zelfs omdat ik idd zoveel moest regelen en doen dat ik lichamelijk ook aardig instortte.
Er was een kraamverzorgster bij de geboorte (thuis), dus die bleef gewoon de rest van de tijd. Ik vond het erg prettig. Ik moet er niet aan denken dat een familielid mij had moeten helpen bij het douchen. Ik ben erg van de privacy, maar bij een verzorgende heb ik daar juist weer heel weinig last van. Ik vond het juist fijn om aan haar dingen te kunnen vragen of die ze automatisch deed, terwijl ik die vraag aan familie niet snel gesteld zou hebben. Bovendien, de familie verliest een kleinkind / neefje / nichtje!!! En is dus erg verdrietig, ook omdat ze jou zo verdrietig zien.
De lakens moesten bijv elke dag verschoond worden, na een bevalling drijf ik namelijk de 1e tijd mijn bed uit. Fijn dat zij dit deed.
Eten voorbereiden, ook zoooooo fijn. Boodschappen doen, idem. Er komt namelijk heel veel visite in die korte tijd want dat is de enige kans om het kindje te zien.
Zij zorgde er voor dat ik mijn rust kreeg, ze was streng als het moest. Heel fijun als je zelf even niet zo assertief bent in die intensieve periode.
Direct na de bevalling stelde ze ook gewoon voor om Mika in bad te doen, zo goed! Ik heb hem heerlijk gebadderd. Daar heeft ze ook foto's van genomen. Mijn meest dierbare foto's, die van net na de bevallling voor het eerst op mijn buik en tijdens en na het badderen, zijn door haar genomen.
Praktisch gezien kan ze voorstellen doen: het nemen van een voet/handafdrukje (evt met gips), bewaren van navelklem, afknippen van een haarlokje, kindje verkleden zodat je nog kleding hebt die hij/zij daadwerkelijk gedragen heeft, inlassen van een fotomoment voordat kindje op een koelplaat komt (en wat hard en koud wordt).
Zelf vond ik de nazorg erg slecht. Dus wat gebeurt er als de kraamzorg weg is en je niet in het ziekenhuis bevallen bent. Niets dus, zoek het maar uit. Misschien kan een kraamverzorgster infomateriaal meenemen of dit door een verloskundige laten regelen?
Nou ja, ik ben vast wat vergeten, maar wie weet heb je er wat aan.
Groetjes, Hetty*