Een nieuwe kaars

Wilma

Ik ken het verhaal van Martijn niet. Maar ik kan me het gevoel zo goed voorstellen. Steeds weer die markeringsmomenten in het leven van een kind, waarbij je het gemis tot diep in je tenen voelt.

Wat zal hij vanaf 'boven' blij zijn, dat hij nog steeds zo diep in je hart zit, dat je hem nog steeds koestert en ja, daar hoort heel erg missen ook bij.

Ik heb hier al een kaarsje branden voor jullie jongen.

Liefs, Mayte

Jacoline

Pfff...wat een lastige situatie waar jullie in zitten. Ik kan me je zorg voor de operatie en de gevolgen daarvan voorstellen. Kan je er met je moeder nog wel over praten? Wil ze nog wel geopereerd worden?

Het tweede waxientje hier op tafel gaat aan. Voor de moeilijke keuze die jullie moeten maken.

Mayte

Jacoline

Tussen hoop en vrees, ik hoop dat je moeder nog kan aangeven wat ze wil en wat ze niet wil?
Voor jullie een kaars voor hoop en kracht!

Voor de ouders van cor

vanmorgen had ik jullie aan de telfoon, jullie zitten in Spanje en waren blij dat we jullie zoon niet vergeten waren...Natuurlijk vergeten we jullie zoon niet, voor altijd in ons hart!
Voor jullie een grote vlam, voor kracht om door te gaan na het verlies van twee van jullie kinderen!

Oh, wat lief

Wat heerlijk om nu wéér even Martijn zijn naam hier te zien staan, wat lief van jullie. Tuurlijk alle gespannen gezichten op school net om drie uur bij 't afhalen. Zo spannend voor die kinderen allemaal!
Maar heerlijk dat bij thuiskomst dan hier zo even zomaar zijn naam staat, dankjulliewel!

En Mayte, yep, 't gemis hoort er gewoon bij, naast alle mooie dingen (godzijdank) van 't leven. En mocht je ooit even niks te doen hebben (ahum), als je als trefwoord Martijn intypt bij 't archief van Verlies, kom je mijn en dus zijn verhaal wel tegen, ben hier (helaas) al een ouwe rot in 't vak.

Mien, wat heb je 't weer mooi verwoord en yep, zo is soms ineens weer een mijlpaal waarvan je denkt dat had hij nu ook moeten doen. Soms maakt 't je alleen maar even weemoedig, soms treft 't even 't verdriet in al z'n hevigheid. En ook dat hoort bij ons leven.

Liefs,
Wilma

Martijn

Wilma, ik heb je verhaal terug gevonden. In een van de draadjes beschrijf je het hele proces en ook het moment van sterven, waar jullie niet bij waren omdat jullie op weg waren naar het ziekenhuis. Lieve schat, wat doet me je verhaal verdriet.

Ook het stukje over op vakantie gaan en niet voor 4 maar voor 3 inpakken, trof me zeer. Zo herkenbaar.

Toch ben ik er van overtuigd dat onze sterrenkindjes bij ons zijn. Dat ze nog steeds gedijen op onze liefde voor hen. Dus ook al moeten we dan fysiek niet voor 4 inpakken, zolang we het mentaal maar wel blijven doen, blijven ze onderdeel van ons leven en maken we ze daarmee gelukkig.

Veel kracht voor vandaag toegewenst en voor al die andere dagen waarop het gemis weer heel erg pijn doet.

Mayte

Als ik je antwoord op Nikus goed heb gelezen, moet ik zeggen dat ik jullie van harte geluk wil wensen!
xxRoanne

Monique

een kaarsje voor dappere Monique! Meid wat een ellende op je pad momenteel. Maar je pakt het volgens mij hartstikke goed aan. Klasse en petje af!

Dikke knuffel van Purk

Mien* en mayte* en wilma

Fleur, Vincent en Martijn: drie kinderen die ik niet ken. En tóch ken. Althans, zo voelt het. Ik ken ze 'door' hun moeders. Die vertellen over hun prachtkinderen, en/maar ook over verlies, verdriet, verder leven.

Elke, elke dag koester ik mijn kinderen, mijn vriendschappen, mijn gezondheid. Ik zal niet zeggen 'door jullie', want de waarde van het leven is gelukkig helder genoeg zónder verlies en verdriet. Maar 'door jullie', door jullie verhalen over jullie mannetjes en meidje, ben ik me zó veel bewuster van wat geluk is, wat schoonheid behelst.

En wat betreft dat laatste: die behelst niet alleen de kindjes, de mensen die springlevend met ons op de aarde zijn. Zeer zeker niet. Die schoonheid betreft álle kindjes, álle mensen, levend en gestorven, omdat ze - oh Mayte, dat voel ik ook zo, 'over' de mensen in míjn leven die zijn doodgegaan - 'met ons 'meeleven'.

De dood (in de voor mij 'ergste vorm', die van je bloedeigen kind) lijkt door jullie verhalen zo veel minder dan ooit een keiharde grens, een móeten loslaten. Ik zie dat loslaten en vasthouden in één adem door gaan. En heus, ik zie ook de pijn, het verdriet. En/maar toch. Juist bij jullie drie zie ik zo veel kracht, zo veel 'het leven kunnen/durven/willen/moeten/zúllen leven'.

Dank jullie wel (ja, ik zeg het nu eens met zo veel woorden) dat jullie delen met ons, met mij. Dat vind ik geweldig. En heel erg fijn.

Liefs, Maatje.

Maatje

wat heb je dit mooi verwoord, ik sluit me hier bij aan!

Aankondiging archivering

In acht maanden tijd is bijna 1700 keer in deze draad een kaars aangestoken. Deze kaarsen gaan naar het archief. Wie steekt het eerste kaarsje aan in een nieuwe draad?

Marian van Agt - Forumbeheer Ouders Online

Maatje

Ik ben niet knuffelig in het echte leven, maar wat je nu schrijft, vind ik zo lief om te lezen! Daar geef ik je een díkke knuffel voor !!

Groetjes,
Wilma

Mayte

Wat lief dat je nu al de moeite hebt genomen om ons verhaal te lezen !!

En ja, zoals jij dat schrijft, ervaren wij dat ook. Gelukkig maar, zou ik bijna zeggen, het lijkt mij heel erg als je voor de rest van je leven alleen maar verbitterd kunt zijn. Nee, laat ons dan maar 'lekker' zo zijn, met geluk én verdriet naast elkaar.

Groetjes,
Wilma

Wilma

:-)

Moeder

Weet wel dat ze weer kanker heeft, heeft heel veel heldere momenten,het is een klein knobbeltje,zegt wel dat ze het wel wilt laten opereren,heeft een hele tijd terug gezegd dat ze geen chemo of bestraling wilt,maar is dat nu weer vergeten.Ze is volgens de doktoren blijkbaar nog goed genoeg om zelf te beslissen.
Ze heeft zo'n 3 mnd terug in het ziekenhuis gelegen,heeft toen mri en allerlei scannen gehad,daar hebben ze toen het knobbeltje ontdekt, maar verder op die scan hebben ze geen uitzaaiingen gevonden.De kans is dus groot dat het dan weer een tijd goed gaat en dat het weg is,ze heeft geen pijn ofzo.Zelf blijf ik positief denken,dat heeft mijn moeder me altijd geleerd.

kanker, het blijft gewoon een k...ziekte

Aanvulling

Mijn moeder heeft gewoon de laatste tijd heel veel goede momenten,dus lijkt de boel stabiel te zijn in de hersenen.
Het gaat lijkt wel veel beter met haar, sinds zij in een zorgcentrum heeft gelogeerd totdat er een vaste plek in een zorgcentrum vrij kwam,daar woont ze nu sinds 1 feb.Ze heeft het erg naar haar zin.Mijn vader woont gewoon nog thuis,het is wel even vreemd en wennen voor ons allemaal,maar wel het beste,ook omdat we zien dat ze in een zorgcentrum heel erg opknapt en mijn vader helaas,want hij zou het wel willen,maar het kost hem teveel energie de zorg niet meer aan kan zodat ze thuis kon blijven wonen(te weinig begeleiding van thuiszorg ed,kregen ook niet meer,personeels tekort of iets dergelijks))

Kaarsje

voor de leerling van mijn buurvrouw die vanochtend op weg verongelukte. En ook een voor de buurvrouw en alle leerlingen en leraren die dit jaar voor de tweede keer een leerlinge begraven.

Marieke