Als gezin op vakantie met verschillende skibehoeftes. Geeft problemen

Deels herkenning

Ik herken het deels wel. Man en ik zijn zo rond de 24/25 jaar begonnen. Je wordt dan toch nooit zo goed als dat je het vanaf je jeugd doet zoals onze kinderen. En op 1 of andere manier zijn mannen altijd minder bang ofzo. Ik ben dus ook altijd de langzaamste. Gelukkig kom ik wel overal vanaf, maar ze moeten even geduld hebben tot ik er ben. Dat is dus reuze vermoeiend, want als ik aan kom hebben zij lekker gerust en vertrekken gelijk weer. Ik heb dus sowieso in gesteld dat ik halverwege een rustdag neem, mijn lijf (48) trekt dat tempo niet meer. Verder neem ik iets meer rust, ik wacht dan ergens terwijl zij nog eens extra gaan.
Wij zijn ook vaak met anderen gegaan en dat is wel heel prettig inderdaad, dan splitsen we in groepen op op eigen niveau.
In jouw geval zou ik dus op zoek gaan naar anderen die ook mee willen of in een klasje gaan. Je man zal het wel moeten accepteren, dat is niet anders. Binnenkort zal de dag ook wel komen dat de kinderen hem niet meer mee willen hebben. Je lol in skiën wordt er niet groter op op deze manier en je angst niet kleiner. Draag je al een helm? Dat heeft bij mij erg geholpen om me minder angstig te voelen. Ook voel ik me minder angstig als ik goed fit ben. Ik was afgelopen seizoen weer een paar kilo te zwaar en had weinig gesport door een blessure, dat merk je meteen. Als ik het hele jaar veel gesport heb en goed op gewicht ben, heb ik veel meer het idee dat ik het onder controle heb. Wat ik verder niet meer doe is skiën in een sneeuwbui en mist. Dat heb ik ook gewoon gezegd: "luister ik kom hier voor mijn lol en ik heb geen lol in slecht weer, dus dan ga ik niet meer mee".

Prive-les

Groepsles vind ik niet ideaal. Je stopt al na een paar bochten omdat de leraar moet checken of de groep compleet is en dat zorgt voor een ongewenste stop als je juist lekker gaat. Je moet daardoor ook vaker wachten zodat je meer tijd hebt om bang te worden van een steile helling. Begin de vakantie daarom met een paar ochtenden prive-les. Tijdens een priveles kiest de leraar rustige en goede pistes uit. Je kan relatief dichtbij blijven en zien waar hij /zij de bochten maakt. Het verhoogdt je zelfvertrouwen en je plezier.

Maar je bent niet de eerste die met de jaren de angst in de knieën krijgt. Leg je man uit dat hij zelf op pad moet gaan, en eventueel over een paar jaar met de kinderen. terwijl jij priveles krijg.
of moedig hem aan om met wat collega's of vrienden een skiweek te plannen.

Hier ook

Ik weet precies hoe het is. Ik heb het ook pas geleerd toen ik 30 was, ben ook nog eens een keer genadeloos onderuit geskied door een oelewapper en best angstig) Ons compromis is dat man altijd in januari een lang weekend alleen/met vrienden gaat. In de voorjaarsvakantie gegaan we als gezin. Hij heeft de ski noodzaak al een beetje uit zijn lijf door dat weekend. We gaan in de ochtend als gezin de blauwe en rode pistes af, lunchen samen en dan ga ik naar het hotel. Man en kinderen (allemaal supergoed en snel) gaan de middag de zwarte pistes af. Ze weten heel goed dat het een fijne week voor ons allemaal moet zijn, we werken er hard genoeg voor. En dus zitten wen in een hotel met zwembad, fitness in een fijne kamer zodat ik ook een fijne vakantie heb. Iedereen blij. Ik ski alleen bij mooi weer, mist, sneeuw of slecht zicht? Dan ga ik lekker wandelen.
Ik vind het niet altijd fijn hoor, ik zou maar wat graag als gezin vloeiend en snel van die berg afgaan. Maar ik weet heel goed dat dat er.nooit meer in zal zitten. Ik ben 48 en ben blij dat ik überhaupt die dingen nog aan mijn voeten durf.

Vakantie is ontspanning!

Als je er zo tegenaan kijkt als je nu doet, ga dan lekker mee en zoek een andere invulling voor de dagen. Alles eromheen vind je aangenaam, alleen skiën op het niveau van je man - daar heb je helemaal geen behoefte aan.

Leuk dat je kinderen het goed beginnen te leren, die kunnen vast op gegeven moment een mooie tocht maken met hun vader. Dat zijn ideaalbeeld van ' met z'n allen' geen werkelijkheid wordt, daar zal hij aan moeten wennen. Niks aan te doen.

Laat hem inderdaad deze bijdragen eens lezen, wie weet snapt hij dan hoe het voelt voor jou.

met anderen ?

Wij gaan vaak skiën met een ander gezin, en ik ken ook iemand die gaat altijd skiën met een grote groep. Dan zijn er altijd mensen die alleen willen knallen, mensen die meer van cappucino en uitzichten houden en je vind altijd wel een maatje met jouw tempo, of je gaat alleen. En je man vindt dan ook een maatje met zijn tempo.
Red je man het alleen met de kinderen ? Heb je daar zelf ook vertrouwen in ? Dan zie ik al helemaal niet het probleem van je eigen plan trekken.

Ik snap het ideale plaatje, alleen het zit er niet in. Om het duidelijk uit te leggen heb ik ook wel eens een scenario geschetst waar hij niet op zat te wachten (stel dat ik jou meeneem op een yoga-meditatievakantie (of voor jouw man iets waarvan je weet dat hij het niet zo heel erg supergaaf vind) en ik zou het heel erg fijn vinden als jij van 's ochtend 09.00 tot 's avonds 17.00 alle lessen en meditaties mee zou doen. Zes dagen lang. Vraag hem eens om dat te visualiseren. Dan begrijpt hij misschien wat jij bedoelt. Het is gewoon niet zo jouw ding. Groene pistes gaan dan nog, maar daar houdt het op.

Ik weet uit eigen ervaring dat het belangrijk is om je grenzen aan te geven. Ik ski nog wel (49 jaar), maar geen zwarte pistes (nooit gedaan), en niet bij mist of hevige sneeuwval. Rood is prima, maar in mijn eigen tempo. Meestal knallen man en zoon de piste twee keer af in de tijd dat dochter en ik rustig aan naar beneden komen. Prima te doen en we spreken dan ook altijd af wanneer we twee aan twee gaan en wanneer we met zijn allen gaan.