U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verschillende opvattingen - uit elkaar groeien
Na lang aarzelen heb ik besloten om hier mijn verhaal te doen. Mijn man is de afgelopen jaren anders over bepaalde dingen gaan denken en dit heeft direct invloed op ons gezin en ook op mij. Mijn man en ik komen allebei uit een Christelijk gezin. Ik ben Christelijk en mijn man was dit ook altijd. Vanuit dat oogpunt zijn we getrouwd en hebben we kinderen gekregen met als doelstelling om ze binnen het geloof op te voeden. De laatste jaren is mijn man echter steeds meer gaan twijfelen aan het geloof en vooral aan onze manier van geloofsbeleving. Hij zegt dat hij wel in God gelooft maar dat hij niet meer zich kan vinden in de manier waarop wij het geloof beleven. Als het nu alleen om ons tweeen ging dan kwamen er wel uit. Echter gezien dat we ook kinderen hebben wordt dit een stuk moeilijker. Mijn man wil zich steeds meer terugtrekken uit de kerk en het geloof en brengt dat ook over op de kinderen. Gewoontes die we door de jaren heen gehad en van huis uit hebben meegekregen worden door hem in twijfel getrokken. Dat gaat dan om dingen die voor mij heel belangrijk zijn zoals dagelijks samen bidden, bijbel lezen en vrijwilligerswerk voor de kerk doen. Ook de ideeen van mijn man over veel onderwerpen zijn aan het veranderen. Ik ben zelf niet echt veranderd en misschien juist eerder orthodoxer geworden.
Ik vind het erg moeilijk om hierin nu mijn weg te vinden en ook mijn man vindt het moeilijk. Uit elkaar gaan zou natuurlijk kunnen maar ten eerste hou ik nog steeds van hem en ten tweede zou een scheiding alleen maar nadelig zijn voor onze kinderen. Bovendien kunnen we wel uit elkaar gaan maar het echte probleem over hoe we onze kinderen opvoeden blijft liggen. Onze families staan aan mijn kant. Ook mijn schoonouders zijn het volledig met mij eens. Ik vind het alleen heel moeilijk om hierin mijn weg te vinden. Ik ben ook bang dat mijn man steeds verder afdwaalt van het geloof.
Ik weet dat ik geen pasklare oplossing kan verwachten maar ik zou het wel aardig vinden om de gedachten van anderen hierover te horen. In mijn eigen omgeving krijg ik namelijk van iedereen die op de hoogte is gelijk maar dat is niet zo raar want dat zijn ook allemaal mensen van de kerk. Met mensen die verder weg staan heb ik het niet besproken en dat ga ik ook niet doen. Ondanks dat zou ik het wel vinden om de meningen te horen van buitenstaanders.
Krin en tonny
ja,dat weet ik ook,allemaal. Maar daarom ben ik nog wel verbaasd over de quotes van Tsjor. Ik neem aan dat je iets citeert omdat je je erin kunt vinden,waarom zou je het anders aanhalen?
Oké
Ik heb het nog eens gelezen en begrijp hoe je dat erin kunt zien, ja. Ik voelde me niet aangesproken, omdat ik ervan uitga dat het er zo uitziet vanuit een gelovige met de achtergrond waar we het hier over hebben. Vanuit dat perspectief kan het godloze leven leeg en betekenisloos lijken, blijkbaar. En goddeloos als in liederlijk en verdorven, niet te vergeten ;-)
Ik sprak laatst iemand die helemaal gegrepen was door het astrale, zullen we maar zeggen. Die zag inmiddels zoveel tussen hemel en aarde dat hij niet begreep dat hij de wereld voorheen nooit 'leeg' gevonden had.
En een bibliofiele agnost als ik heeft dat met mensen die niet lezen. Dat lijkt me ook zo leeg. Wat ik maar bedoel te zeggen is dat ik er niet zwaar aan til, aan zo'n uitspraak, of Tsjor daar nou wel of niet achterstaat.
Overigens
Ik dacht nav hiervan aan een oud draadje, begonnen door iemand die zich afvroeg wat mensen die niet geloven bezielt, letterlijk: http://www.ouders.nl/cgi-bin/TMMforum/PostLink.cgi?post=1558991
Mooi draadje
Voor mij ook heel interessant, omdat ik ook als ongelovige ben getrouwd met een diep gelovige. Ik zie hele mooie, respectvolle bijdragen voorbij komen.
Onze situatie is wel anders, omdat wij voor ons huwelijk al wisten wat wij aan elkaar hadden in dat opzicht. Mijn man heeft toen nog gevraagd aan een geestelijk leider of die ons huwelijk wel een goed idee vond. Hij antwoordde dat het natuurlijk niet ideaal was. Maar hij had ooit gehoord over een man die eindeloos op zoek was naar de ideale vrouw. Tenslotte kwam hij enthousiast vertellen dat hij nu echt de ideale vrouw gevonden had. Er was maar één probleem: zij was op zoek naar de ideale man.
En zo is het maar net. Het is niet ideaal, maar dat is het ook niet als een van beiden ziek wordt, of je krijgt een gehandicapt kind of grote financiële problemen, of noem maar op. Allemaal beproevingen voor je huwelijk. En allemaal dingen die je niet van tevoren kon weten. Je hebt er dus ook geen recht op dat ze niet gebeuren, zoals ik van Asha nogal eens lees: zo was hij niet toen we trouwden. Nee, maar zo is hij nu wel. Blijf niet in het verleden hangen, ga de uitdaging aan.
Kinderen gaan met dit soort verschillen overigens goed om, is mijn ervaring. Ze plagen ons er vooral mee. Die humor is wel iets dat ik mis in dit draadje. Daarmee valt veel te overbruggen. Zoals wanneer een van de kinderen mij grijnzend herinnert aan een religieuze plicht waar ik net onderuit probeer te draaien. Ik ben eerlijk tegen ze, maar loop niet met mijn ongeloof te koop.
In het geval van Asha denk ik dat het belang van de kinderen voor dat van de ouders gaat, en dat kinderen altijd gebaat zijn bij zoveel mogelijk continuïteit in de opvoeding. Er komt nu al genoeg op ze af, want reken maar dat ze de spanning haarfijn aanvoelen. Dus wel dezelfde school en dezelfde clubjes. Maar ook eerlijkheid. En een vader die zich niet verstikt voelt. Dat verstikt voelen ligt maar voor een deel aan Asha. Zelf zal hij ook moeten leren dat die verstikking niet alleen in zijn omgeving zit, maar ook in hemzelf. Hij heeft daarvoor vooral rust en acceptatie nodig. En zo weinig mogelijk "Ja maar toen we trouwden was je niet zo, dus ik heb oudere rechten." En hopelijk een beetje humor af en toe.
En wat betreft de reacties van de omgeving, daarvoor heeft een vriendin van mij (zelf zeer orthodox levend) altijd een mooie uitspraak: "Dat is goed voor hun opvoeding!" Ze bedoelde: laat "ze" maar eens zien dat er ook andere manieren van leven zijn en dat die ook best samen kunnen gaan, daar worden ze alleen maar gezonder en beter van. Niet altijd in die zwart-wit stuip schieten. Als je geloof echt gezond en sterk is, zoals bij mijn man, ben je daar niet bang voor. Ik heb daar bewondering voor.
Succes!
Eenzaamheid
En denk je eens in hoe eenzaam je man nu is! Jij hebt overal steun gekregen, maar niemand steunt hem in zijn ontreddering, terwijl hij hier ook niet om gevraagd heeft. Vandaar zijn idee om elders helemaal opnieuw te beginnen. Dat idee zal ongetwijfeld weer verdwijnen als hij weet dat hij in elk geval bij jou altijd terecht kan. OK, je was niet met hem getrouwd als je dit allemaal geweten had, maar jullie zijn nu eenmaal getrouwd, jullie hebben kinderen. Je zegt dat je voor de kinderen bij elkaar wilt blijven, maar als je je man niet steunt, hem niet laat blijken dat je zijn eenzaamheid ziet, als je hem afwijst, dan zal hij die steun elders gaan zoeken.
Tsjor
Dank je wel voor je mooie berichtje. Ik zal dit zeker bewaren.
Je hebt gelijk dat het niet verstandig is wat oma zegt. Het vervelende is natuurlijk dat de kinderen in de familie wel vaker dat soort dingen te horen zullen krijgen. Ik ben er niet echt op in gegaan naar mijn zoon toe en heb gewoon gezegd dat bidden altijd goed is.
De openingen voor gespek die je hebt gegeven daar kan ik wel wat mee en zal ik zeker gebruiken in de toekomst als dit weer zal gebeuren. Mijn schoonmoeder zit er natuurlijk ook erg mee. Nog veel meer dan ik zoals ik zo merk.
Mijn man heeft inderdaad heel wat dingen om over na te denken en zijn weg proberen te vinden. De buitenwereld is natuurlijk ook zeer groot. Het is lastig om daarin een plaatsje te vinden lijkt me.
Mijn houding, daar zal ik inderdaad over na moeten denken. Niet te dwingend zijn inderdaad maar wat meer op de achtergrond aanwezig zijn.
Even anders
Fijn om te horen dat het bij jullie wel kan. Eenzaam zal het vast wel zijn. ik kan me eigenlijk niet voorstellen hoe het zou zijn om niet die vanzelfsprekendheid van een gemeenschap om je heen te hebben. Natuurlijk heb je dan je familie nog en dat is ook heel fijn. Echter de kerkgemeenschap is voor mij altijd een vast gegeven geweest wat een groot deel van mijn leven bepaald en hoe ik mijn tijd doorbreng. De vanzelfsprekendheid van de gemeenschap om je heen lijkt me lastig om te missen.
Mijn man heeft ook nooit buiten de gemeenschap veel contacten gehad dus die moet hij allemaal opnieuw vinden en hij heeft het idee dat mensen ook niet echt daar op zitten te wachten. De meeste mensen hebben natuurlijk al hun eigen bezigheden en vrienden. Dat zal sowieso wel heel veel tijd kosten en ook moeilijk zijn. Dat vanzelfsprekende valt helemaal weg.
Asha
Dit is misschien een interessant boek voor je man (en indirect natuurlijk ook voor jou): Religie voor atheïsten, door Alain de Botton. Het is wat pamflettistisch en iets te overtuigd van het eigen gelijk, maar het interessante eraan is dat het boek bekijkt wat religies aan goeds hebben (o.a. het gemeenschapsgevoel) en wat je daar in een leven zonder religie van kunt vasthouden. Geen god-bashing, dus, zoals bij bijvoorbeeld bij Dawkins.
Voor een recensie: http://www.bertaltena.com/recensies-non-fictie/alain-de-botton-religie-voor-atheisten/
Een interview met de schrijver (in het Engels) vind je hier: http://www.nujij.nl/algemeen/religie-voor-atheisten-alain-de-botton.17860140.lynkx#axzz24uyuvv00
Citaat: "Proberen te bewijzen dat God niet bestaat kan een geliefd tijdverdrijf zijn voor atheïsten, maar waar het werkelijk om gaat is niet zozeer de vraag of er een God is, maar hoe je verder redeneert wanneer je hebt besloten dat Hij er niet is."
Asha
Hoi Asha,
Als gelovige heb je draadje met veel interesse gelezen en het lijkt mij een hele moeilijke periode wat jullie samen doormaken.
Mijn man en ik komen uit hele verschillende "nesten", ik hervormd en hij katholiek.
Samen hebben we onze weg daar ingevonden en uiteindelijk zijn we in de Ned. Geref. getrouwd. Door onze opvoeding en karakters verschilden wij natuurijk ook wel, maar het belangrijkste hadden we gemeen; het geloof in God.
Ik zou het heel moeilijk vinden als dat weg zou vallen. Ik zou me vooral heel bezorgd maken om mijn man zelf. En dan bedoel ik of hij nog wel in de hemel zou komen. Voor veel mensen is dat misschien een vreemde gedachte. Maar als je van iemand houdt dan wil je het allerbeste (in jouw ogen) voor degene.
Gelukkig is dat niet aan ons en mogen we altijd hoop blijven houden!
Ik ben de afgelopen jaren ook erg veranderd en dat was voor man af en toe wel slikken. Zo wilde ik graag naar de Evangelische gemeente en mij daar laten dopen en dat is ook gebeurd. Mijn man had behoorlijk wat moeite om daar te wennen en dat begreep ik heel goed. Zelf wilde ik op dat moment ook heel graag dat hij zich liet dopen, maar hij vond het genoeg dat hij als kind gedoopt was en samen met mij belijdenis heeft gedaan.
Gelukkig heb ik dat op een gegeven moment goed los kunnen laten. Mijn keuze hoeft niet de zijne te zijn en dat hebben we ook aan de kinderen proberen uit te leggen en die hebben dat eigenlijk meteen geaccepteerd.
Ik vind het zelf wel goed dat kindere al jong zien dat er veel verschil is. Dat is ook zo in onze uitgebreide familie. Een groot aantal is refomatorisch en hervormd en mijn broer gelooft niet meer. De broer van mijn man vindt het een moeilijk onderwerp, maar mijn schoonzus gelooft weer wel en gaat ook naar de kerk.
Belangrijkste wat ik ze probeer mee te geven is om niet te oordelen en respect te hebben voor iedereen.
Heb je ook enig idee waarom je man niet meer geloofd? Is het een lang proces voor hem geweest? Komt het omdat hij zoveel lijden om zich heen zag of omdat het hem allemaal benauwd?
Misschien handig om eens een weekendje samen weg te gaan om er rustig over te praten? Ik kan je man nml gedeeltelijk best goed begrijpen. Al heel jong benauwde het geloof mij ook, vooral alle regeltjes en tradities die ik van mijn ouders mee kreeg. Ik wilde zelf ontdekken wat ik geloofde en waar ik me het meest thuis voelde. Dat heeft best wel wat strijd gekost, maar het heeft het geloof voor mij wel veel waardevoller gemaakt. Ik ga nu niet meer naar de kerk omdat het zo hoord, maar omdat ik zélf wil en zélf die keuze gemaakt heb.
Ik hoop dat je man er ook zelf uitkomt hoe hij er precies in staat en ik denk dat dit best moeilijk is als je hele wereld omgeven is door gelovigen van jullie "eigen soort".
Verhuizen klinkt dan wel heel aanlokkelijk lijkt mij (voor hem dan), een soort van opnieuw beginnen zonder die afkeurende blikken of woorden. (ook al zijn die er misschien niet, hij voelt heus wel hoe mensen er over denken).
Misschien kan je met je man eens wat andere kerken bezoeken? Misschien blijkt dan dat zijn geloof niet, helemaal, weg is?
Ik wens jullie allebei veel sterkte en ik hoop dat als je over een paar jaar terug kijkt, dat blijkt dat jullie relatie er sterkter door is geworden!
Groetjes Milou