Verkering tussen gelovige en niet-gelovige

Knurf

Dat wordt dringen:-)

Ik kom er ook bij staan

Ik dacht dat ik gelovig was, maar ik kom niet door Jasams lakmoestest heen. Ik ben toch de ongelovige (geloof ik).

'Zodra je als gelovige de aanwezigheid van God ontkent in welk anders dan ook, bén je de ongelovige.'

Dan blijf ik ook bij de hemelpoort staan.

Ik heb liever dat de hemelpoort dicht blijft, dan dat ik moet accepteren dat God overal in is. God is niet in het lijden, God is niet in de kanker, God is niet in de pijn, God is niet in het onvermogen, God is niet in de eenzaamheid, de cholera, de radeloosheid, de wanhoop, de wreedheid, de desinteresse.

Een God die dát zou willen. Dat laat bestaan, terwijl hij anders kan. Zo'n God, hoef ik niet.

Ik geloof het tegenovergestelde. God is niet alles. God is alles wat goed is. Het licht in de duisternis. En de duisternis heeft het licht niet in zijn macht gekregen.

En ik geloof dat iedereen na zijn dood, bij zijn GOEDE bestemming komt. Geloof of geen geloof. God is zoveel groter dan ik, en als ik me dat zo voor kan stellen, dan kan hij dat zeker.

Ik kan echt niet geloven dat God net zo kleinzielig en zuur zou zijn als die 'Knielen-op-een-bed-violen'-familieleden van mij, die denken dat hemel slechts voor een select groepje 'bekeerden' is. Voor mensen die het lachen verleerd hebben. Die angst prediken en anderen veroordelen.

Ik zie mensen lijden en ik voel dan een diep medelijden. Zou God daar dan niet door bewogen worden? Die mensen bij zich willen hebben? Die mensen hun bestemming geven? Tuurlijk wel.

dat begrijp ik niet

"God is niet in het lijden, God is niet in de kanker, God is niet in de pijn, God is niet in het onvermogen, God is niet in de eenzaamheid, de cholera, de radeloosheid, de wanhoop, de wreedheid, de desinteresse.
Een God die dát zou willen. Dat laat bestaan, terwijl hij anders kan. Zo'n God, hoef ik niet."

Maar waarom laat hij het dan bestaan? Heeft jouw God daar geen macht over? Waar komt het dan vandaan? (voel me opeens helemaal terug in mijn jeugdvragen)

Stenna

Stenna, ik ben dol op vragen, maar ik weet ook niet alles.

Ik heb toen ik 18 was of zo, al de gedachte los gelaten dat God almachtig is.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Probleem_van_het_lijden

God kan niet Almachtig en Goed zijn. Ik geloof dat God goed is, en dus niet almachtig. Ik zie in de bijbel heel veel verwijzingen daar naar. (maar realiseer me ook, dat je in de bijbel zo'n beetje overal verwijzingen naar kunt vinden).

Sommige mensen (vooral dus de Knielen op een bed violen variant) wilden mij vroeger wijs maken, dat het kwaad eigenlijk 'goed' was. Dat het dus goed was om te lijden, omdat je daar zoveel van leerde. 'Het spijt me lieve kind, dat ik je moet slaan, maar ik doe het omdat ik zoveel van je hou.' Die redenatie maakt mij boos. Daarvoor is het lijden te oneerlijk verdeeld. De wereld te scheef, te hard. Dat gaat er bij mij niet in.

Ergens heb ik het gevoel dat God het allemaal (=dit universum, ons bestaan, deze dimensie) wel zou kunnen beëindigen (en dat Hij dus toch stiekem almachtig is). Maar dat er dan niet alleen een einde komt aan het kwade, maar ook aan het goede van ons leven, het waardevolle. Dus om het goede te laten bestaan, zal er kwaad moeten zijn.

Ik zie wel dat veel geluk en liefde ervaren wordt door mensen, ten gevolge van het bestaan van kwaad. Vakantie is alleen maar leuk, als je werk of school hebt, zeg maar. Een hoogtepunt bestaat alleen maar, als er ook dieptepunten zijn.

En dat vind ik dan weer een rare gedachte, want het 'einde der tijden' is dan het einde tussen de scheiding tussen goed en kwaad. Dan komen we allemaal weer in harmonie. Yin en Yang. Geen hoogte, geen diepte, maar gelijkmatigheid. En dat lijkt mij helemaal niet zo wenselijk.

Als alles 'goed' is, wordt het goede dan niet waardeloos? Hoe ziet het hiernamaals er dan uit?

Maar aan de andere kant, misschien is dat nu juist het imperfecte van onze wereld. Dat we dat kwaad nodig hebben als referentie punt, omdat we anders het goede niet meer kunnen zien en er niet voor kunnen kiezen. En zal 'het einde der tijden' dan een volmaakte toestand zijn, waar ik nu nog helemaal niets van begrijp.

Vroeger op school heb ik het boekje: 'Als het kwaad goede mensen treft', gelezen. Dat heeft veel indruk op mij gemaakt. Als ik me nog goed herinner, is een van de redenaties van de schrijver, dat het kwaad er is, omdat wij als mens, nu eenmaal mens zijn. Wij zijn zelfstandig denkende wezens, die kunnen kiezen om het een te doen, of het ander. Het kiezen tussen goed en kwaad. Als het kwaad er niet is, kunnen we niet meer kiezen. En zijn we dus ook geen mens meer.

Maar ik ben er dus helemaal nog niet zo uit. Dat hoeft ook niet, van mezelf. Ik hoef de wereld niet te begrijpen, om er in te leven. (gelukkig maar!)

Ik ben namelijk ook van de overtuiging: doe nu gewoon maar kleine goede dingen, voor de mensen om je heen. Zorg nu gewoon maar voor anderen. zie naar elkaar om. Aan het werk! Dan maak je die wereld waar zoveel mis mee is, in ieder geval een klein beetje beter.

En dan maakt het mij eigenlijk niet zo veel uit, of je dat dan doet uit de naam van de Heer, of uit de naam van iets anders. En dan maakt het ook niet zoveel uit of je het doet om je eigen schuldgevoel te sussen, of om er over op te kunnen scheppen. Al doe je iets goeds, met foute motieven, dan is het toch nog iets goeds, wat je gedaan hebt.

En dan niet om een plekje in de hemel te verwerven, maar omdat andere mensen er baat bij hebben. Dat is het mooie, het wonderlijke van het 'goede'. Als iemand aan de ontvangende kant staat, gaat het vooral om de daad, niet zo zeer om de motieven.

Zo, en nu ga ik slapen. (ik weet niet of het allemaal nog ergens op slaat, wat ik schrijf)

dat is mij te makkelijk

'God kan niet Almachtig en Goed zijn. Ik geloof dat God goed is, en dus niet almachtig.'

Dat vind ik toch te makkelijk. Dus voor de goede dingen moet je god bedanken, maar zodra er iets mis gaat (hongersnood, burgeroorlog) is god ineens niet meer degene die aan de touwtjes trekt? Zo kan ik ook voor god spelen.

Makkelijk voor wie?

Knurf, voor wie is het makkelijk?

Ik denk dat het helemaal niet makkelijk voor God is, om te zien wat er allemaal mis gaat in deze wereld. God is niet ijskoud en afstandelijk, als de elven in de wereld van Tolkien. Het kan hem schelen. Hij voelt. Hij is goed.

En ik geloof niet dat God het goede 'doet'. Hij is in het goede. Snap je? hij maakt er deel van uit. Maar hij is er niet de regisseur van. Want als dat zo zou zijn, dan heeft de mens geen vrije wil meer.

Het goede wordt meestal 'gewoon' door mensen gedaan. Die mensen die er zelf dan voor kiezen, om dat goede te doen. Niet omdat God ze daartoe dwingt, door angst of zo. Maar omdat ze een vrije keus hebben. Het enige wat God doet, (in mijn ogen he) is dat hij mensen, met zijn geest, op ideeën brengt. Hij richt de aandacht, zeg maar. En de mens kan er dan zelf voor kiezen om wel of niet te handelen.

Als de mens een vrije wil heeft (en dat geloof ik), dan kan het namelijk niet, dat God als een poppenspeler aan touwtjes trekt (of het nu positief of negatief is). Want dan zijn mensen slechts poppen, geen mensen meer. Snap je?

Ach, ik vind het wel moeilijk om op te schrijven allemaal. Voor mij is het in ieder geval niet makkelijk.

@Koptelefoon

Als alles 'goed' is, wordt het goede dan niet waardeloos? Hoe ziet het hiernamaals er dan uit?

Alles is goed in het hiernamaals, rust, liefde, vrede!
Na ons heengaan staan we te dringen om weer terug te komen op deze varierende, nooit saaie aarde............!

Om daar een beetje beeld van te kunnen vormen hoe en wat we zijn, kun je de filmen Cocoon 1 en Cocoon 2 de return bekijken.

koptelefoon

'Knurf, voor wie is het makkelijk?'

Voor jou, als gelovige. Wel de lusten, niet de lasten. Zo komt jouw geloof althans op mij over. Jouw god is goed, maar hij kan niks. Rampen zijn niet zijn schuld, ondanks dat hij het begin van alles is. Het kan hem van alles schelen, maar hij doet er niks aan. Vergelijkbaar met een salon-socialist: thuis in zijn warme huisje is hij zeer begaan met iedereen, maar het moet hem vooral geen cent kosten (en o wee als er arme sloebers in zijn straat komen wonen). Eigenlijk een beetje een loser in mijn ogen: ach en wee roepen, maar actie ho maar.

dringen, toch

ik blijf ook meedringen voor jan doedel aan de poort straks. Want ook Koptelefoon heeft me niet terug weten te bekeren helaas (?). Net zoals ik me herinner, blijven antwoorden op dit soort vragen een soort van vaag kruip-door-sluip-door. Er moeten allerlei draaien en interpretaties gegeven worden die dan ook weer voor iedereen individueel of elke kerkafsplitsing anders zijn. Ik kan me eigenlijk herinneren dat in de bijbel op diverse plaatsen duidelijk staat dat God wel ons lijden in de hand heeft en ons op de proef stelt (o.a. Abraham, Job, Jezus) of er een bedoeling mee heeft (de plagen van Egypte, de zondvloed, sodom en gomorrah, noem het maar op). Maar ongetwijfeld kan men dat ook weer op geheel eigen wijze herinterpreteren.
Koptelefoon en Jasam: toch bedankt voor de moeite en het uitgebreide uitleggen (dat meen ik echt).

Knurf, Stenna

Ik vind dit ook een leuke discussie. En mijn doel is niet dat ik je van mijn visie wil overtuigen hoor. Ik probeer het alleen maar uit te leggen (op mijn manier dan).

Jullie vinden mijn visie makkelijk of kruip-door-sluip-door, omdat God nergens verantwoordelijk voor wordt gehouden. Niet de schuld krijgt van het kwade. Toch?

Maar dat is toch ook niet nodig? Dat iemand de schuld krijgt? Ten minste, ik vind het niet nodig.

Theologen denken er trouwens ook veel over na, of God het lijden in zijn hand heeft. In het Oude Testament wel, op veel plaatsen. In het Nieuwe Testament minder. Veel van de verhalen in het Oude Testament, over een wrekende God, zijn geschreven in de tijd van de Ballingsschap. Het zijn wrede verhalen, geschreven vanuit onderdrukking en verzet. (ten minste, dat is mij door verschillende dominees wijs gemaakt, de afgelopen jaren) Maar dat voelt misschien weer als kruip-door-sluip-door. Dat ik dan alleen maar de bijbelverhalen en boeken 'geloof'/accepteer, die binnen mijn Godsbeeld passen.

Het is natuurlijk wel 'makkelijker' (om dat woord maar weer te gebruiken), als je God de schuld kunt geven. Dan kan je daar boos op worden, tegen in verzet komen. Als het allemaal de schuld is van God, dan moet hij het ook zelf maar oplossen.

Ik vind het belangrijk, dat we allemaal, onze verantwoordelijkheid proberen te nemen. En allemaal op onze plaats in de wereld, proberen om te gaan handelen. Kleine dingen, grotere dingen, die de wereld beter maken. Zoals Jezus zei: Dorstigen drinken geven, hongerigen voeden, etc.

Dus inderdaad niet als een salonsocialist gaan zitten memoreren dat iemand iets moet doen, maar echt zelf aan de slag.

En ik zie/voel dat God zelf ook heel veel dingen doet. Door Zijn Geest, pakken mensen draden weer op. Doen ze goede dingen voor elkaar. Vergeven ze elkaar. Worden ze wakker geschud. Komen ze in actie. Lopen ze een kilometer extra. Enz. enz.

In mijn beleving brengt Gods Geest mij steeds weer op het pad. En dan loop ik zelf weer verder, tot ik er weer vanaf dwaal, waarna ik weer terug geroepen wordt. Maar dus niet vanuit angst, of dwang, of een behoefte om de hemel af te dwingen. Maar omdat ik dan voel/weet/waarneem dat het goed is. En ik het dus helemaal uit vrije keuze, als autonoom wezen kies.

pfff

koptelefoon

ik vind dit ook een hele boeiende discussie. Wat me wel opvalt, is hoe enorm verschillend de gelovigen in hun geloof staan, met hun geloof omgaan. Niet alleen met de bijbel, maar ook in hoe ze voor zichzelf met een godheid omgaan, wat ze verwachten van die god en wat ze denken dat die god van hun verwacht. Het heeft me toch ook gerustgesteld. Ik kom sinds kort mensen tegen die heel strikt in de leer zijn, met name als het gaat om hoe goed zij zijn en hoe slecht (als in: absoluut niet uitverkoren) alle anderen zijn. Ik ken dat niet vanuit mijn verleden, waarin met name het katholieke geloof een rol speelde (niet bij mij thuis, maar wel binnen de familie, zo heeft mijn opa op het seminarie gezeten en waren zijn zussen nonnen). De katholieken uit mijn familie zijn veel ... losser. En wellicht ook bourgondischer in hun opvattingen

Het is leuk om te lezen hoe andere mensen in het leven staan, zelfs als dat anders is dan mijn manier of zelfs een manier is die ik niet direct begrijp. Het maakt mensen meer 3-D, en dat online! Dat geldt natuurlijk ook voor de anderen, zoals Nils en Jasam, en natuurlijk Tonny die zich zo bloot gaf en kwetsbaar opstelde op het forum.

Ik krijg bijna de neiging om Vrede op aarde te gaan roepen

Fijne jaarwisseling allemaal!

'We' denken te weten wat God denkt

Ik denk dat het helemaal niet makkelijk voor God is, om te zien wat er allemaal mis gaat in deze wereld. God is niet ijskoud en afstandelijk, als de elven in de wereld van Tolkien. Het kan hem schelen. Hij voelt. Hij is goed.===

Ik vind dit soort uitspraken toch altijd zo apart. Als God al bestaat dan denkt de mens wel even te weten wat God denkt. Dat gevoel heb ik ook altijd als 'kenners' een schilderij bespreken of een gedicht. "Ja.... daar bedoelde de schilder/dichter dit en daar... zie je, dát zegt hij dan eigenlijk." En, denk ik dan, ondertussen lacht de kunstenaar in zijn vuistje om zoveel fantasie. Hij maakte gewoon een mooi gedicht of schilderde gewoon lekker een eind weg. Niks geen diepzinnigheden. Kortom: hoe kunnen wij in vredesnaam weten wat God allemaal denkt. Als God dus al een denkend wezen is.

Knurf, Kaaskopje

Knurf, leuk dat je het interessant vindt.

Kaaskopje, Joh, daar zeg je wat!

Waarom denk ik dat God dat soort dingen denkt? Ik denk omdat ik God ken als een drie-een-heid. Vader, Zoon, Heilige Geest.

En dan lees ik in het Nieuwe Testament, hoe bewogen Jezus is, met de wereld, de zwakken. En dan lees ik over zijn woede en frustratie, als het niet gaat zoals hij wil.
En dan lees ik in de brieven van Paulus over de door de Heilige Geest ingegeven liefde, en het belang van de onderlinge betrokkenheid.

En dan kan ik niet anders dan denken dat God zelf ook zo begaan is, zo betrokken.

Maar zeker weten, nee, dat dus niet. Het is allemaal maar Koptelefoon filosofie.

@ Koptelefoon

Ik denk omdat ik God ken als een drie-een-heid. Vader, Zoon, Heilige Geest.

Heb je de interpretatie hiervan ook wel eens op een andere manier bekeken?

De Vader - God, de denkende energie
De Zoon - De Ziel van de Mens
De heilige Geest - De Gedachten

De Kracht van God

voor mij

God is almachtig. Dat wil dan voor mij ook zeggen dat hij alles op deze wereld in zijn hand houdt. Aan de andere kant geeft God ook ons een vrije keuze. Ik begrijp niet hoe God alles kan regeren en toch ons vrijheid te geven. Ik zal het ook niet kunnen begrijpen (in elk geval niet in dit aardse leven), dat hoort voor mij ook bij Gods almacht.

Ik begrijp ook niet waarom God zowel verschrikkelijke dingen in deze wereld toelaat, terwijl ik weet dat hij het ook kan voorkomen. Ik weet wel dat God het wel weet, en daar heb ik rust onder. Ik begrijp deze wereld niet, maar hij wel. Hij weet waar het naar toe gaat. Hij begrijpt wel het doel.

Vanavond heb ik een mooie preek gehoord over de tekst 'uw genade is mij genoeg'. Daar wil ik naar leven. Ik hoef het niet te begrijpen, ik mag geloven dat God mijn God wil zijn.

Wizzer

Ik hoef het niet te begrijpen, ik mag geloven dat God mijn God wil zijn.===
Daar ging het bij mij mis. Ik heb zo goed mijn best gedaan om te begrijpen waar ik in geloofde dat ik uiteindelijk gestopt ben met geloven.

Maar natuurlijk mag jij geloven dat God jouw God wil zijn:-)

begrijpen

Dat is een redenering waar ik altijd op afknap, sorry. Dat je het niet kunt begrijpen omdat je god niet kunt begrijpen of dat je het niet allemaal hoeft te begrijpen want hij weet wat goed voor je is. Geldt dat laatste ook voor mensen die echt groot leed overkomt (burgeroorlog, aardbeving, honger, ziekte en dood)?

wizzer

'God is almachtig. Dat wil dan voor mij ook zeggen dat hij alles op deze wereld in zijn hand houdt. Aan de andere kant geeft God ook ons een vrije keuze. Ik begrijp niet hoe God alles kan regeren en toch ons vrijheid te geven.'

God kan er natuurlijk voor kiezen om ons mensen even hun gang te laten gaan voor hij ingrijpt. Dat is precies hetzelfde als wat wij ouders doen bij onze kinderen, toch? We laten ze zelf hun kleding uitzoeken, tot het echt te gek wordt. We laten ze zelf een boterham smeren, tot de jam in hun haren zit (en dan grijpen we in en lossen we de problemen op). We laten ze zelf hun ruzietjes uitvechten tot ze elkaar daadwerkelijk een stomp geven, en dan pas trekken we ze uit elkaar.

Dat aspect vind ik juist het minst vreemde van een god. Al vraag ik me wel af wanneer hij dan gaat ingrijpen, aangezien er toch wat dingen gebeuren op aarde die ik als ouder niet zou accepteren. Maar ja, ik ben dan ook niet almachtig.

Knurf, Stenna, Kaaskopje

Paradoxaal eigenlijk. Doordat we kunnen denken, is het moeilijker om te begrijpen.

Wat ik me dan afvraag, als je dan niet in God gelooft, snap je het dan wel, hoe de wereld in elkaar zit? Waarom we hier zijn en zo? Wat het 'nut' is van het lijden?

Want dat heb ik zelf wel geprobeerd, het te begrijpen zonder God. En daar kwam ik ook niet uit.

Toen kwam ik uit op: Het is allemaal onzin, we zijn maar wat groepjes moleculen en het leidt allemaal tot niets. 'We are stardust' En daarmee kon ik dan dingen als liefde/passie/haat/wreedheid/angst niet mee verklaren.

Ik voel voor een aantal mensen toch wel heel erg 'liefde'. En dat zie ik niet in die moleculen. Ik zie het ook niet in Darwin of zo. Of mijn eigenbelang, of de voortplanting van de soort, waar die liefde goed voor is. Hebben jullie daar een verklaring voor?

(dan mogen jullie nu 'ns uitleggen...;))

koptelefoon

'Waarom we hier zijn en zo? Wat het 'nut' is van het lijden?'

Wat je tweede vraag betreft, Er is geen nut van lijden. Waarom zou er sowieso nut moeten zijn?

En alleen al een vraag als 'waarom zijn we hier' geeft aan dat je een vooropgezetheid, een goede reden verwacht. Die is er niet.
Als ik al een antwoord zou moeten geven, zou dat ergens hangen tussen 'toeval' en 'omdat we op dit moment het best aangepast zijn aan de omstandigheden'. Inderdaad Darwin dus.

Jij gaat er blijkbaar vanuit dat het bestaan van liefde, van emoties in het algemeen, onomstotelijk bewijzen dat er een reden of doel is. Maar dat is helemaal niet wat de theorie van Darwin zegt. Eigenschappen ontstaan toevallig, het zijn mutaties in je DNA. Als die nieuwe eigenschappen (mutaties) dan toevallig zorgen dat je als individu beter opgewassen bent tegen de omstandigheden dan de exemplaren zonder die mutatie, geeft dat jou een voorsprong. Je rent bijvoorbeeld sneller voor je roofdier weg, zodat jij het wel overleeft en die ander niet. Of je snavel is net iets scherper waardoor je meer harde noten kunt eten dan een ander, wat in een periode van schaarste van zachte nootjes erg handig kan zijn.
Die voorsprong geef je door aan je nageslacht, die dus ook een voorsprong heeft op nageslacht van individuen die die mutatie niet hebben. De ongemuteerde versie zou dan, in het meest extreme geval, uitsterven terwijl de gemuteerde versie zich voortplant. Nieuwe toevallige eigenschappen (mutaties) doen zich vervolgens weer voor, en het hangt van de omstandigheden af of die nieuwe eigenschappen zinvol zijn of juist dodelijk. Er zijn namelijk ook zat toevallige eigenschappen/mutaties die helemaal niet zinvol zijn, en die komen net zo vaak voor. Alleen merken wij daar niet veel van, omdat de dodelijke mutaties zorgen voor sterfte onder de individuen.

Daarmee is dus duidelijk dat echt niet alleen de nuttige eigenschappen voortleven. Alle mutaties hebben even veel kans om te onstaan, en het hangt maar net van de omstandigheden af of die mutatie handig of juist dodelijk is. De mutatie die zorgt dat je zuurstofopnemende longen krijgt, is handig op land. Maar dodelijk als je toevallig een vis bent op 5 km diepte.

Liefde hoeft dus helemaal geen 'nut' te hebben. Zolang het niet schadelijk (dodelijk) is, wordt het doorgegeven. Net als heel veel andere eigenschappen/mutaties.

Een god willen hebben alleen maar omdat je anders het leven zo nutteloos vindt, is net zo iets als je horoscoop laten trekken omdat je anders denkt dat je geen karaktereigenschappen hebt. Die karaktereigenschappen heb je (of niet), die krijg je niet omdat iemand toevallig uitrekent dat je tweelingen bent. En het leven krijgt niet meer zin omdat je er iemand bij verzint die doet alsof hij jouw leven zin geeft.

Overigens ervaren dieren ook liefde. Wel eens een olifant gezien na het overlijden van haar kalf? En toch denkt niemand dat god op een olifant lijkt en dat de hemel bestemd is voor uitverkoren olifanten (nou ja, op wat hindoe's na die Ganesha vereren)).

Woow! Kom hier sinds lange lange tijd weer eens kijken en stuit gelijk op deze gave draad!
Heb helaas momenteel nog ff niet de tijd om alles te lezen maar heb misschien wel een leestip! Op http://www.real-life.nl/bewijs-god-bestaat/ kun je een boekje downloaden over het al of niet bestaan van God.
Wie weet draagt het bij aan de discussie... Misschien ook helemaal niet...

Knurf

Trek ik de juiste conclusie, als ik zeg dat volgens jou het leven nutteloos/redenloos is?

Dat wij er toevallig zijn en dat liefde en zelfbewustzijn bijwerkingen bij de evolutie zijn?

ja, zoiets

'Trek ik de juiste conclusie, als ik zeg dat volgens jou het leven nutteloos/redenloos is? Dat wij er toevallig zijn en dat liefde en zelfbewustzijn bijwerkingen bij de evolutie zijn?'

Ja, als je met nutteloos bedoelt dat er geen hoger doel aan vast zit. Als leven al nut heeft, dan is dat zoiets als de instandhouding van de soort middels voortplanting (en, voor soorten waarbij dat nodig is, het daadwerkelijk grootbrengen van de jongen).
Of liefde en zelfbewustzijn bijwerkingen zijn of een van die toevallige mutaties die goed uitpakten (met liefde breng je je 'jongen' anders groot dan zonder liefde, en het zou best kunnen dat liefdevolle grootbrenging een voordeel oplevert ten opzichte van liefdeloze grootbrenging), weet ik niet. Maar goed beschouwd maakt het voor mij niet uit of het een primaire of een secundaire eigenschap is, aangezien alle eigenschappen in eerste instantie door toeval ontstaan zijn.

Waarmee ik dus niet wil zeggen dat ik, op individueel (!) niveau, mijn leven niet reuze zinvol vind. Ik heb zo mijn eigen 'doelen' en wensen, zoals genieten van en grootbrengen van mijn dochter, iets nalaten (positieve herinneringen, hulp aan andere mensen). Dat maakt mijn leven voor mij zinvol, maar niet in de zin van zinvolheid van de mensheid in het algemeen.

Koptelefoon

Wij zijn hier niet zonder reden. Wij zijn er om de soort in stand te houden. En daarmee is de vraag van ons nut ook beantwoord.

Ik vraag me af waarom aan het bestaan van de mens zoveel extra's wordt toegedicht ten opzichte van aan het bestaan van een dier. Mensen zijn dieren met wat extra eigenschappen. Wij kunnen praten en lezen en kunnen door deze 'gave' ook denken in woorden. Dieren doen het met plaatjes, geuren, belevingen. Wat is de reden van een dierenbestaan? Wat is het nút van een dierenbestaan? En waarom houdt het voor dieren wel op met de dood? Of gaan dieren ook naar het Paradijs?

Er speelt ontzettend veel onbewust. Het perfecte mensenkoppel heeft een bepaalde lichaamsbouw, die voor gezond nageslacht moet staan. Gelukkig haken we niet gelijk af als man niet het gewenste trechtermodel heeft. Reactie op een ander mens gebeurt ook door geur, beeld en dergelijke. Dat de mens plezier beleeft aan seks heeft een functie. En zo kan ik doorgaan. Het komt misschien nogal zakelijk over om er zo over te praten, maar het is dan ook 'zakelijk'. Zonder al die eigenschappen zouden we niet naar behoren functioneren. Het is heel begrijpelijk om voor dit alles een verklaring te zoeken als niet duidelijk is hoe het zit. Maar in onze tijd is al zoveel bekend over hoe wij functioneren, hoe de natuur zich tot op heden ontwikkeld heeft, e.d., dat het mij toch wel verbaast dat zoveel mensen met een soort hardnekkigheid willen blijven geloven in een onzichtbare macht die verantwoordelijk is voor alles. Dat een 'Native American' die in de rimboe leeft zonder tv, internet, boeken en krant nog ronddanst om de goden gunstig te stemmen dát begrijp ik.

Ik voeg er aan toe dat mijn verbazing niet zegt dat ik de keuzes van een ander niet respecteer. Natuurlijk wel.

Knurf en ik

zijn het redelijk met elkaar eens:-)