Geloven katholieken dat god in de kerk woont?

Devotionalia

Dorle, als praktiserend katholiek heb ik een redelijk beeld van 'hoe katholieken bidden'. Ik begrijp dat jij je op de één of andere manier aangevallen voelt en dat was niet de bedoeling.
Het katholieke geloof zit met al die heiligen gewoon wat omslachtiger in elkaar. In het verleden, maar ook nu nog. Het woord 'zelden' in mijn stukje neem ik bij nader inzien terug. Maar ik blijf bij mijn standpunt dat katholieken, in vergelijking tot protestanten, een minder rechtstreekse communicatie tot hun god hanteren.
n@nny

Nanny

Okee, dan zijn we het eens over het woordje zelden. Als praktiserend katholiek schrijf ik dat katholieken, soms, een minder rechtstreekse communicatie tot God hanteren. Misschien zien ik gebeden over het hoofd die elke zondag in de kerk gebeden worden, maar ik zie dat er alleen bij de Schuldbekentenis en bij het Eucharistisch gebed, gebeden wordt tot Maria, alle engelen en apostelen en heiligen. En dat bedoel ik gewone zondagen, niet de Meimaand of een speciale dag.
Misschien dram ik wel een beetje, maar ik zie in de media, best veel onwaarheden en rariteiten over het rk geloof staan. Ik denk dat we het toch aardig eens zijn ;)

Nog nooit gehoord

Als ex-katholiek, opgegroeid in het katholieke zuiden heb ik echt nog nooit gehoord dat god in de kerk zou wonen.
De observatie dat katholieken een minder rechtstreekse relatie met hun god hebben herken ik wel. Wij baden wel tot god maar dat was nooit erg innig. Vaak bestaande gebedjes. Ik vond later dat protestanten (dat gooiden wij op één hoop veel meer van god mochten vinden en over hem mochten denken. En toen ik joodse romans ging lezen, wilde ik een tijdje joods worden omdat ik vond dat Joden zo intiem met hun god waren, ook emotioneel. Ze zeiden zomaar alles tegen god! Dat kende ik vanuit mijn RK opvoeding absoluut niet.
Groet, Jo Hanna

Jo hanna

Maar binnen de RK Kerk kan je juist volledig in communie zijn met God dmv de eucharistie. Hoeveel dichter bij God kan je komen dan in Zijn fysieke aanwezigheid?

Die afstand tot God voel je misschien maar dat is heel jammer want dat is echt niet nodig.

Vrij bidden gebeurd ook heel veel maar vaste gebeden kunnen juist ook voor kalmte en houvast zorgen en de geest rust geven. Echter er is absoluut geen enkele reden om niet 'vrij' te bidden of te improviseren.

Tegelijk is wat je schrijft over je opvoeding zo herkenbaar en zo jammer.

De afgelopen 30/40 jaar of zo is de catechisatie binnen de RK Kerk heel slecht geweest. Ik weet niet of het overal zo is maar in Nederland zeker. Dat is zo jammer want hierdoor zijn veel dingen onbelicht gebleven.

In Latijns Amerika zeggen ze: "catolico ignorante, futuro protestante (wat meer op de situatie daar slaat want veel mensen daar gaan over tot protestantse kerken met name de pinkstergemeenschap) In Nederland zou het eerder zijn "catolico ignorante, futuro ateo"

Maylise

Ik vind het ook jammer dat de relatie met God in de rk kerk vaak zo oppervlakkig wordt ervaren. Ik heb het gevoel dat je dat diepe gevoel wel kunt ervaren, want er zijn juist in de rk kerk, genoeg manieren om God te ervaren. Maar op de een of andere manier blijven mensen vaak hangen bij het oppervlakkige en verliezen hun geloof daardoor heel snel.
Ik word zelf juist heel geraakt door de vaste manier van bidden/liturgie.
Ik kan ook heel geboeid zijn door de manier waarop bv Herman Finkers over het geloof vertelt, maar ook de diepe lagen van Antoine Bodar kunnen mij boeien.
Lukt het jou om je kinderen iets van het mysterie en het geloof over te brengen? Ik tob daar mee.

Dorle

Omdat mijn man niet katholiek is vind ik het wel lastig om in huis echt rituelen te hebben en dat proberen over te brengen. Het zou makkelijker zijn als hij ook katholiek was omdat alles dan meer vanzelfsprekend gaat. Tegelijk merk ik dat mijn eigen houding tegenover de kinderen wel belangrijk is. Ik heb ze altijd veel verteld, veel uitgelegd en samen met ze gebeden, kaarsje branden, bijbel lezen en dergelijke. We hebben ook veel boeken thuis over geloof; waaronder ook kinderboeken.
Ik merk nu ze wat ouder zijn wel dat ze er redelijk wat van afweten.
Wel mis ik de vanzelfsprekendheid van thuis op één lijn te zitten.
Mijn oudste kinderen (niet van mijn man) zijn wel praktiserend dus dat is wel erg bemoedigend.
Ik heb wel altijd geprobeerd om een kerk te vinden waar ook veel jongeren/kinderen komen en waar ook veel activiteiten worden georganiseerd. Dat was niet altijd in onze eigen parochie.
Mijn oudste kinderen zijn ook misdienaar geweest en dat heb ik een hele waardevolle ervaring gevonden. Hierdoor waren ze veel meer betrokken bij de kerk en wilden ze ook graag gaan omdat ze er echt deel van uitmaakten.
Het niveau van de catechisatie lessen heb ik nooit echt heel hoog gevonden en vaak leek dit maar een ondergeschoven kindje terwijl dit nu juist zo belangrijk is.
Er is onlangs (vorig jaar of zo) een nieuwe methode uitgekomen voor catechismus lessen en dit biedt een aaneengesloten lijn voor 6 tot 16 jaar (iets met licht op het pad of zo). Dat is erg bemoedigend.
Maar ik moet zeggen dat door het verschil in geloof hier thuis ik voor rituelen thuis altijd minder ruimte heb gemaakt dan ik onder andere omstandigheden zou hebben gedaan. We hebben dus niet de eenheid tussen kerk en thuis en voor mij is de kerk daarom altijd primair de plaats geweest waar ik me op heb gericht wat geloofsbeleving betreft.

Niet meer verbonden met instituut kerk

Ik voel me al heel lang niet meer verbonden met het instituut kerk. Ik herken niet de religieuze focus zoals ik die zelf ervaar. Dat heeft vast ook te maken met opvoeding. Ik ken van mijn ouders de verhalen uit hun jeugd: de pastoor was verbonden met god en jij niet. Als kerklid had je dus naar de pastoor te luisteren. Ze werden ook niet geacht de bijbel te lezen of iets te voelen of denken bij de verhalen anders dan wat werd voorgekauwd. Mensen die zo zijn opgevoed voelen natuurlijk nooit een echte verbinding met god en ze ontwikkelen hun religiositeit niet tenzij die heel sterk is. Ik voel mezelf wel religieus maar heb dus ook die verbinding met de RK god niet kunnen maken. En ik heb daarnaast ook grote moeite met dogma's en kan niks met bijv. de opvatting dat vrouwen geen priester zouden kunnen zijn of de houding van autoriteiten binnen de kerk tov homoseksualiteit. Wat jij zegt over Gods fysieke aanwezigheid middels de eucharistie, dat wil er bij mij echt niet in. Voor mij is dat een vorm van magisch denken. Als je het mystiek noemt, volg ik het weer.
Ik deel overigens op mijn manier mijn beleving van god met mijn kinderen, best intensief ook. Ik lees de bijbel met ze. Ik mediteer met ze. Ik praat met ze. Bij ons is het alleen nogal een chaotisch, eclectisch zootje .
Groet, Jo Hanna

Maylise

Hier dezelfde situatie, mijn man is ook niet rk. Mijn dochter is ook misdienaar en dat maakt ook dat ze meer bij de kerk betrokken is. Wel merk ik dat ze minder zin heeft, nu ze ouder wordt. De kindercathegese is maar een heel klein groepje, ik heb eigenlijk geen idee of er een methode gevolgd wordt. Omdat er weinig kinderen in de kerk komen, of maar heel even tijdens de 1e communie, is het moeilijk om mijn dochter enthousiast te houden. Ook de rk school laat het helemaal afweten.