Zussen

je ziet alles door je eigen bril. Ik heb ook een bepaald verhaal over mijn broer en mij bijv, maar zijn verhaal, als hij het bijv hier zou zetten, zou weer totaal anders zijn.

Wenda

Ja natuurlijk hebben mijn zus en ouders een heel ander verhaal. Ze vinden immers dat ik een fantastische jeugd heb gehad? En dat ze altijd voor me klaar stonden.
En de perikelen kwamen voort uit het feit dat ik een behoorlijk lastig kind was.
Ik ken hun verhaal maar al te goed. Ik ben het zelfs bijna gaan geloven.

Feiten zijn wel dat ze regelmatig een dag uit gingen zonder mij en dat ik thuis de ogen uit mijn kop huilde. Maar dat was omdat ik niet meewilde.

Of dat ze niet naar mijn dansvoorstelling kwamen (omdat ik niet wilde dat ze kwamen) en ik me wel heel alleen voelde zonder publiek.

Ik blijf het heel lastig vinden hoor. Van hun kant kun je het ook heel goed verklaren allemaal. Ik was ook lastig (zeker als baby en kleuter).
Maar ik vind zeker wel dat ze in veel opzichten grof nalatig zijn geweest. Maar ze zijn te naïef om dat in te zien. Dat is mijn kant.

Tja, Zusje

Het klinkt ook allemaal wel slachtofferig.
Blijkbaar was je een lastige puber. Ze lieten je alleen thuis omdat jij niet meewou. Dat verwijt je ehn nu. Blijkbaar hadden ze in die gevallen thuis moeten blijven en had iedereen onder jouw gedrag moeten lijden. Ze kwamen niet op jouw voorstellingen omdat jij niet wilde dat ze kwamen. Vervolgens voel je je daar alleen. Weer zoiets. Ik snap wel dat ze vinden dat ze niet zoveel verkeerd hebben gedaan. Het klinkt alsof jij de boel destijds altijd naar jouw hand wilde zetten, dat je A wou terwijl je B zei en hen nu verwijt dat ze geen gedachten konden lezen.

Het klinkt alsof je al heel lang met jezelf overhoop ligt en dat je ouders nu het perfecte doelwit zijn om tegenaan te schoppen. Het lijkt me constructiever om naar jezelf te kijken en niet te blijven hangen in verwijten.

Ehm mark ik wilde wel mee (lees sarcasme)

Maar blijkbaar had je dat niet door.
Ik ben wel degelijk slachtoffer, dus ja daar gedraag ik me naar. Ik wil echter niet zielig doen.
En ik wilde echt wel dat ze kwamen kijken heb zelfs gesmeekt, maar later is er beweert dat ze nooit kwamen omdat ik het niet wilde...

Natuurlijk was ik onwijs manipulatief en een ongelooflijk rotkind dus het was mijn eigen schuld (dat is het verhaal van mijn ouders).
Ik ben daardoor inderdaad gaan geloven dat ik niet deug. Ben daar gelukkig met hulp wel redelijk goed uit gekomen.

Vind jij het normaal om een 13 jarige thuis te laten terwijl je met de rest van het gezin naar de dierentuin gaat? Ik namelijk niet. Ook al was ik niet zo makkelijk, zoiets doe je niet vind ik.
Dat heet officieel verwaarlozing.

Het heeft overigens wel vrij lang geduurd voor dat ik dat door had. Hier heb ik dus ook hulp voor nodig gehad om te laten zien dat het niet aan mij lag.

Ik las net wat anders.

Heb blijkbaar wat gemist. Maar dan nog, ik hoor alleen jouw kant van het verhaal. Ik ken zulke verhalen van dichtbij. Als je de ene kant er over hoort denk je, goh wat waren die ouders slecht, hoor je de ouders, dan denk je, goh wat een rotkind. De waarheid ligt,zoals gewoonlijk, ergens in het midden.

Hoe dan ook. Je moet af van die slachtoffermentaliteit. Sommige dingen zullen nooit meer helemaal goedkomen en soms is het beter er dan maar een eind aan te breien. Als verder contact jou alleen maar doodongelukkig gaat maken dan moet je er mee stoppen.

Zucht Mark

Leer eens lezen zeg... Ik ben jaren bezig geweest om erachter te komen dat het allemaal niet mijn schuld was. Het heeft dus jaren geduurd voor mijn kant van het verhaal er überhaupt was.
En ja ik schrijf er hier over, maar verder ben ik er niet zo mee bezeg hoor. Dus dan vind ik het gewoon jammer dat jij denkt dat ik in een slachtofferrol zit.
En dat terwijl de psycholoog juist vond dat ik zo sterk ben ondanks alles. En dat ik toch zo goed mijn eigen weg ben gegaan.
Ik heb zijn hulp juist nodig gehad om te te realiseren dat ik een slachtoffer was. Was ja, want inmiddels ben ik los van mijn ouders en voel me niet meer geraakt door hun afkeurende verhalen over vroeger.
Dat was vroeger, en kinderen zijn nu eenmaal niet perfect, net als grote mensen. Alleen kun je het een kind niet kwalijk nemen als het lastig is. Als ouder moet je het dan opvoeden. En dat is niet makkelijk, dat besef ik ook , maar verwaarlozen is gewoon geen goede keuze. Zeker niet als je dan ook nog het kind zelf daarvan de schuld gaat geven als die alles begint te begrijpen.

Kom uit je slachtofferrol is naar mijn idee ook een beetje mode aan het worden. Ik hoor het vaker (niet tegen mij overigens) en het kan nogal misplaatst overkomen.
Ik zou deze woorden wat voorzichtiger gebruiken.

Ik ga over mijn eigen woorden..

Dus ook in dit geval. Hoewel ze geen poging tot kwetsen waren. Het ligt blijkbaar nogal gevoelig. Ik vind oprecht dat als je op een openbaar forum een vraag stelt/probleem voorlegt, je ook tegen heel kritische reacties moet kunnen. Zo niet, dan kun je het maar beter laten. Verder zou het voor jou heel erg onbelangrijk moeten zijn of ik vind dat jij in een slachtofferrol zit of niet.

Ik denk dat jij waarschijnlijk beter afstand kunt houden van je familie. Er zitten, linksom of rechtsom, daar zoveel slechte gevoelens dat het geen zin meer heeft om contact te houden.

Zusje

Zou je een eigen topic willen starten? Ik vind het nl nogal pijnlijk je reacties te lezen. Je klinkt precies zoals mijn eigen zus praat. Alles ligt aan een ander. Ze ziet niet in hoe lastig en complex haar eigen gedrag is. Het rakelt voor mij vele pijnlijke herinneringen op.
Jouw situatie ken ik niet en daar wil ik niet over oordelen. Maar zou je mijn topic hiervoor niet willen gebruiken?

Aan zusje

Zusje, wat krijg je wel niet over je heen hier! Mark74 met van die harde oordelen en dat het wel aan het kind van 13 kan hebben gelegen dat wellicht zo lastig was dat het dat wel logisch is (??) dat je ouders besluiten om zonder jou iets leuks te gaan doen, maar wel altijd met je zus.
En nu Annemiek, die natuurlijk ook iets heel vervelends meemaakt en van wie het 'topic' inderdaad oorspronkelijk is (voor zover dat kan op een forum), die je nu in feite beschuldigt van dat jij net als haar zus vindt dat alles altijd aan een ander ligt.

Sorry mensen, ik vind het juist een ongelooflijk pijnlijk verhaal, de tranen schieten me bij het lezen in de ogen om me voor te stellen dat ik zo behandeld zou zijn, of dat ik mijn kinderen zo zou behandelen en hoe ze zich dan zouden voelen. Wat een kindermishandeling. Wat gemeen en liefdeloos.
Natuurlijk ben je slachtoffer! Goed dat je dat inzag en dat je dat ook hier blijft zeggen. En inderdaad zeg, het lijkt tegenwoordig wel of je niet gewoon een slachtoffer mag zijn. Je moet het allemaal alvast eventjes verwerkt hebben voordat je doorhebt dat je een slachtoffer was.
Ik vind het ook zo erg dat je ouders ook nu nog geen enkel aandeel toegeven, geen enkele verantwoordelijkheid. Dus ook nu moet je het weer helemaal zelf doen.

Het klinkt alsof het behoorlijk goed met je gaat. Toch zou ik je wel willen troosten, alsnog, en nogmaals!
Veel liefs,
Egel

Sorry Annemiek

Maar dit is een openbaar forum. En als je een draad start ben je in mijn ogen geen eigenaar hiervan.
Als je met een groep mensen een onderwerp aansnijdt mogen anderen hun verhaal dan niet vertellen?

Ik hoopte dat je wellicht iets had aan mijn inzichten.
Ik vind helemaal niet dat het allemaal aan een ander ligt. Ieder mens maakt fouten, en ieder mens probeert het juist goed te doen.
Het was voor mij gewoon een lastige samenloop van omstandigheden.
Onzekere ouders en een bazige zus. En ik was niet makkelijk en nogal eigenwijs. Maar ook heel anders dan mijn zus en ouders. Ze snapten me gewoon niet. Maar deed wel altijd alles om maar aandacht te krijgen van mijn ouders. En dat pakte ook averechts uit.

Wie weet Annemiek geldt dit ook voor jouw zus? Probeer je je wel eens in haar te verplaatsen?

Ik vind wel dat je je erg kinderachtig opstelt. Maar ik zal verder wegblijven.

En Egel dankjewel, (Knuf)