U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Zus
Mijn zus is anderhalf jaar geleden verhuisd naar de andere kant van het land. Gewoon omdat ze daar zin in had, niet voor werk of zo. Ze heeft nog wel eens verplichtingen hier in de buurt en dan gaat ze er eigenlijk gewoon vanuit dat ze wel hier kan logeren. Op zich vind ik dat ook geen probleem, één van mijn kinderen is het huis uit dus er staat een bed dat meestal leeg is. (Ben al jaren gescheiden, dus geen man.)
Toch merk ik dat er wat dingetjes zijn die me irriteren. Ten eerste vind ik dat ze vaak een beetje anders met hygiëne omgaat dan ik. Ze helpt (heel aardig) mee met koken, maar wast haar handen niet voor ze het eten klaarmaakt. Als het nog gekookt of gebakken wordt vind ik dat niet zo'n probleem, maar bij salades vind ik het eigenlijk gewoon vies. Als ik vraag of ze even haar handen wil wassen lacht ze me een beetje schamper uit. Vaak loopt ze ook met haar schoenen over mijn badmatjes, vind ik ook niet fris omdat ik daar met mijn blote voeten op sta na het douchen. Maar ook dat vindt ze onzin en overdreven. Ik zeg dan maar niks tot ze weer weg is en dan doe ik mijn matjes in de was. Ik voel me dan net Truus de Mier, maar tegelijk baal ik dat ze zich niet gewoon aan mijn gewoontes kan aanpassen in mijn huis.
Bijkomende irritatie is dat ze mij hier heeft achtergelaten met hulpbehoevende bejaarde ouders. Ik vraag me af (en daar kom ik niet goed uit) of die irritaties over haar gedrag bij mij thuis ingegeven zijn door de irritatie dat ik alles alleen moet opknappen met onze ouders.
Een tijdje geleden kwam het tot een uitbarsting en zijn er niet heel aardige dingen gezegd over en weer, waarna ze opmerkte dat het wel hormonaal zou zijn bij mij (ik ben nogal heftig in de overgang). Ze is toen een tijdlang niet geweest. Nu vroeg ze of ze binnenkort weer kan komen logeren. Op zich fijn dat ze het vraagt en niet gewoon aankondigt dat ze komt, zoals ze dat eerst deed. Toch zie ik er ook tegenop. Ik wil geen ruzie met mijn zus, we hebben een heel kleine familie en ik zal uiteindelijk ook met haar door één deur moeten als onze ouders nog slechter worden. Normaal ben ik ook niet zo'n deurmat, ik heb ook wel gebroken met vriendinnen omdat ze over mijn grenzen gingen. Maar met mijn zus lukt het niet om assertief te zijn. Mijn vriendinnen vinden mijn zus overigens een 'eng, kil wijf', zoals één van mijn vriendinnen mij in een dronken bui toevertrouwde :-)
Hoe kan ik het nou een beetje prettig houden voor iedereen en toch het idee hebben dat ik in mijn eigen huis mijn eigen standaard mag bepalen?
Blom
Dat was natuurlijk bij wijze van spreken, TS moet duidelijker zijn. Maar: mag ik werkelijk niet mijn eigen regels hanteren in mijn eigen huis? Ja het zijn MIJN normen en daar houd jij je aan als je bij mij logeert, anders maar niet.
Bennikki
'Als iemand mij zou vragen mijn handen te wassen terwijl ik aan het helpen was met koken, zou ik dat ook heel vervelend vinden en het idee hebben dat je me onhygiënisch vindt. '
Maar als jij helpt met koken en je wast niet eerst je handen, vind ik dat ook heel onhygienisch. Ik zou niet meer bij jou komen eten, eerlijk gezegd.
Knurf
Dank je Knurf, zo is het precies! Nu even niet, maar zeker niet 'het gat van de deur'.
Knurf
Hoe schoon ik ook ben, draaf je wel door net je laatste reactie. Je wordt echt niet meteen ziek van een keer minder hygiëne. Maar dat moet geen gewoonte worden. Het gaat vooral om het gebrek aan goede wil om je aan te passen, in geval van zus. Bepaalde handelingen worden door herhaling een automatisme. Ik zie het als pure onwil en gemakzucht als je jezelf dat niet aanleert.
Rechtlijnig
Ik vind sommige reacties wel erg rechtlijnig. Wat ik ook mis in jouw relaas is je eigen aandeel in al die verstoorde familierelaties. Met jouw nadruk op hygiene geef je je zus de boodschap dat zij een slons is, waarop zij haar hakken in het zand zet en jou als neuroot bestempelt. Waarschijnlijk ligt de waarheid in het midden.
Ik ben zelf behoorlijk chaotisch, en weet dat het vaker onmacht dan onwil is. Mijn vader en ik verdroegen elkaar om die reden ook slecht. Hij ergerde zich wezenloos aan mijn slordigheid en ik moest mijn tenen lopen. Het is bij mij nog steeds een gevoelig punt, verkapte kritiek daarop verdraag ik slecht. Wellicht houdt ze het daarom niet zo lang uit bij je ouders? Stoppen met die logeerpartijen zet de verhouding nog meer scherp, al heb je alle gelijk van de wereld. Maar als je naar een eerlijker verdeling van de zorgtaken wilt, bereik je meer met met een diplomatieke aanpak. Door jezelf een beetje in te dekken : "ik ben misschien een pietlut, maar ik zou het heel erg fijn vinden als je je schoenen uitdoet etc...." is zij misschien eerder genegen ook haar aandeel op zich te nemen.
Jongste
'Je wordt echt niet meteen ziek van een keer minder hygiëne. Maar dat moet geen gewoonte worden. '
Oh? Dus hoe vaak mag het dan wel? Vijf keer? Honderd keer? Om de dag?
Het gaat me er niet om of ik er ziek van word, het gaat me erom dat ik het smerig vind.
eigen aandeel
Ik bedoelde Knurfs reactie #50, niet die latere.
in #15 zeg ik: "Hoewel ik me realiseer dat jullie de kant van mijn zus niet hebben gehoord." Ik weet heus wel dat ik zelf een aandeel heb in de verstoorde relatie met mijn zus, maar ik wil in mijn eigen huis gewoon mijn eigen gewoontes aanhouden. Sinds mijn zus is verhuisd heeft ze hier vele malen geslapen, het is dus niet dat het een enkele keer voorkomt. Op zich geen probleem, de kinderen hebben ook vaak logés, maar daar heb ik nooit van die rare dingen mee. Nou zien die me natuurlijk anders dan mijn zus me ziet.
Het gaat mij meer om het feit dat zus botweg weigert wat ik van haar vraag dan om dat stomme badmatje.
Bij mijn hoogbejaarde ouders kan ik het geduld wel opbrengen om in mijn ogen rare gewoonten te negeren , ook als ze dat bij mij thuis doen. Mijn vader hangt bijvoorbeeld altijd een stukje wc-papier (twee velletjes) over het handdoekje in de wc. Geen idee waarom en als hij het heeft gedaan is hij het ook meteen weer vergeten dus hij kan niet uitleggen waarom. Ik weet alleen zeker dat hij het niet doet om dwars te zijn of zo, dus het zou niet in me opkomen hem daar negatief op aan te spreken.
Waar gaat dit topic eigenlijk over?
Over rare gewoontes van mensen en of je ze daar wel of niet op kunt aanspreken?
Jeetje, 2 velletjes toiletpapier op een handdoekenrekje, het is toch wat? Misschien is hij bang dat hij anders urine spettert op je schone handdoeken? Of je vader trekt zich aan dat rekje omhoog, van de pot af en is bang dat hij zijn vieze handen dan afsmeert aan de schone handdoek?
Familiediner
Nu even niet? Dat werkt toch niet zo? Dat je "tijdelijk" niet welkom bent om weer op te komen draven als Mijn Huis Mijn Regels weer afgekoeld is. Dan kom je in een impasse. Kan over 10 jaar Bert van de EO op komen draven om jullie te verzoenen. Achter een fris gesteven tafellaken en een smetteloos bestek. Dat dan weer wel.
Kenfan
Ze is niet 'niet welkom'. Ze kan alleen niet blijven logeren. En natuurlijk mag je daartoe besluiten.
En niet koken.
En niet samen eten koken....ook niet buiten de deur, je weet ook dan niet wie de paprika heeft gesneden. Na 2,5 uur auto rijden mag ze zich ook niet opfrissen ivm de badmatjes.
Tja, het wordt er niet eenvoudiger op en de verstandhouding niet beter.
Maar logeren weigeren mag, natuurlijk.
wat is de visie van Zus?
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar wat mij als eerste opvalt is dat het een eenzijdig, gekleurd verhaal is. Veel oordelen over Zus ook. Dus ik vind niet dat ik kan zeggen zoals iemand anders dat de zus 'eigenlijk niet zo'n leuk persoon is'.
Wat betreft haar relatie met jullie ouders, en dat zij zo ver weg woont.... daar zit vast meer achter. Ze kan absoluut niet overweg met haar moeder, om maar iets te noemen. Persoonlijk woon ik ook 1,5 uur rijden bij mijn ouders vandaan en ja, ik denk dat dat ook iets te maken heeft met de niet zo goede band met mijn ouders, helaas. Ik heb geen broers of zussen, maar ik voel niet de behoefte om als ze behoeftig worden, uitgebreid te gaan mantelzorgen voor mijn ouders. Wij (mijn gezin en ik) hebben ons leven hier, en gaan waarschijnlijk niet verhuizen naar ruim 100 km verderop om boodschappen te doen voor een eenzaam knorrig stel. (Dat ze eenzaam en knorrig zijn, hebben ze mede aan zichzelf te danken, maar dat is een ander verhaal).
Het klinkt heel hard, maar ik kies dan toch voor mijzelf en mijn kinderen uit zelfbehoud. Ik heb niet voor mijn ouders gekozen.
Zou zoiets ook aan de hand kunnen zijn met Zus? Is er iets voorgevallen of ontstaan waardoor zij is gekwetst of niet wordt geaccepteerd door je ouders?
Verder zou ik een tip aan Even Zo willen geven: leer om je grenzen beter te bewaken. Niet alleen naar je zus toe (je mag gewoon zeggen dat het niet uitkomt als ze komt logeren - eerder is al gebleken dat dat geen punt was), maar ook naar je ouders. In hoeverre is het nodig dat jij in problemen komt met je werk omdat je mee moet/wilt naar het ziekenhuis met je ouders? Misschien kun je nog wat leren van je zus, en heeft ze gelijk dat ze best met de taxi kunnen.
Knurf (o.t.)
“Maar als jij helpt met koken en je wast niet eerst je handen, vind ik dat ook heel onhygienisch. Ik zou niet meer bij jou komen eten, eerlijk gezegd.”
Dat vind ik nou wel jammer! Je mist echt wat ; )
Knurf
Van mij mag alles. En ik had er het volste begrip voor gehad als mijn schoonzus en zwager ons logeerverzoek hadden afgewimpeld. Ze bleken nb de dag erna op vakantie te gaan. Maar als ik deze draad lees prijs ik mezelf gelukkig dat ik meer mi casa es tu casa types in mijn leven heb dan Mijn Huis, Mijn Regelsmensen.
iedereen heeft grenzen
Jij hebt ook grenzen, Kenfan. Misschien liggen die iets verder dan die van mij. Als iemand bij jou zijn schoenen met hondenpoep op de salontafel legt, zeg je er dan iets van? En als iemand zijn zwaarbehaarde, zwetende oksel met jouw theedoek afdroogt en de theedoek terug hangt, gebruik je hem dan weer voor je kopjes? Als jouw zwager lekker uit zijn neus eet en dan zijn hand in je net gevulde koektrommel steekt en er lekker in rond rommelt tot hij zijn favoriete spritsje heeft gevonden, denk je dan ook ach, het is maar snot?
Maar ik vind dat dit draadje een beetje ontspoort. Van mijn vraag "Hoe kan ik het nou een beetje prettig houden voor iedereen en toch het idee hebben dat ik in mijn eigen huis mijn eigen standaard mag bepalen?" ben ik verworden tot een zusterhatend wijf met smetvrees die rigide vasthoudt aan haar regels. Prima. Ik ga weer even mantelzorgen.
Dat was ik, Enna M.
En dat was geen constatering, maar een vraag.
Ik ken de Zus namelijk niet en heb dus ook geen mening over haar.
Ik lees alleen dat Even Zo aangeeft dat ze zich niet serieus genomen voelt door haar zus, en dat Zus haar altijd wat denigrerend behandelt en behandeld heeft. Dat is niet aardig...
Samen met wat andere info zou je kunnen opmaken dat Zus niet bijzonder liefdevol met haar zusje omgaat. Of dat ook echt zo is, weet ik niet. Maar dat is voor mij ook niet zo relevant. Dit is hoe Even Zo het vertelt.
Al met al denk ik echter dat het soms juist beter is om wel wat afstand van elkaar te nemen. Iets met visite en verse vis enzo. Dat hoeft niet per se 3 dagen fris te blijven.
Over ontsporen gesproken...................
je komt nu wel met zulke buitensporige voorbeelden aanzetten. Die wel amusant voor een beelddenker, dank daarvoor. Als mijn zwager aandrang voelt om zich in een hoekje van de woonkamer te ontlasten dan zet ik hem in zijn blote kont in een taxi naar Vijvervreugd. Niet voordat ik hem er nog een keer met zijn neus doorheen gewreven hebt.
In elke familie zit wat oud zeer dat je beeld op hoe iemand nu is vertekent. Bij de een wat erger dan de ander. Maar in alle gevallen is het een subjectief beeld, gevormd ook in een periode dat jezelf nog niet volwassen was. Je kunt kiezen je daarin vast te bijten, of er wat afstand van te nemen in het besef dat je het verleden niet kunt veranderen en dat elk mens zijn sterke en minder sterke kanten heeft.
Ik denk dat je het prettiger kunt krijgen door iets meer zelfrelativering en wat minder vooroordelen tegenover je zus, en duidelijk maken wat je van haar verlangt. Jij neemt met frisse tegenzin uit plichtsgevoel taken op je, en zij laat zich dat aanleunen Nu vertaalt je frustratie daarover zich naar ellenlange uitwijdingen over haar tekortkomingen, jouw badmatje en je voornemen minder gastvrij te zijn. Vraag is of je leven daar leuker en makkelijker van wordt. Ik denk het niet. De kans dat je zus daardoor het licht gaat zien lijkt me minimaal. Je Grote Gelijk ga je alleen halen ten koste van het nog verder verzuren van de verhoudingen.
Afstand
Los van het handen wassen (@Bennikki, je maakt me nu wel heel nieuwsgierig) zou ik het niet leuk vinden als mijn zus alleen maar langs komt omdat ze in buurt iets moet doen en een logeerplek moet hebben. Ik ben geen hotel.
tuurlijk
Tuurlijk zit er oud zeer en een hoop frustratie over vroeger. En inderdaad, ik baal ervan dat het nu niet om gezelligheid gaat maar om een slaapplek. Waar ik mee worstel is dat als ik de verhoudingen niet wil laten verzuren, IK me moet aanpassen. We zouden toch tenminste een stap in elkaars richting moeten doen?
Knurf
Ik hou ook van schoon koken, maar om meteen te zeggen dat ik niet meer bij mijn zus zou komen eten, gaat wel ver. Mijn troost in bange dagen is dat de bacteriën dood gekookt worden. Vooral aansturen op gekookt of gebakken eten dus.
Ja maar Even Zo
Heel bruut gezegd: wie heeft er een probleem?
Niet je zus toch? Dus wat verwacht je dan van haar?
En dat is letterlijk de vraag. Wat zou je zus moeten doen om jou halverwege tegemoet te komen?
probleem
Mijn probleem is al voor een deel opgelost als zij niet meer komt. Zij zou mij tegemoet kunnen komen door zich in mijn huis een beetje aan te passen.
Dat zij niet voor onze ouders gaat zorgen is inderdaad mijn probleem. Dat los ik zelf wel op zonder dan ook nog de irritatie van haar logeerpartijen te hoeven verdragen. Ook even bruut gezegd :-)
Volg je eigen route
Denkend aan de toekomst, ben je jezelf niet. Maar je geen zorgen; als je enig kind was geweest had je de zorg een eigen invulling gegeven, ga nu ook zo te werk. Wat je doet, doe je voor hen en jezelf, niet voor je zus. Koppel zodoende je band met je zus niet aan de zorg voor de ouders. Jij doet zoveel en zij doet wat zij nodig vindt.
Zelf had ik jaren weinig contact met ouders. Maar in het jaar van de zorg, boeide mij het niet wat anderen voor mijn vader deden of hoe weinig bezoek hij van hen kreeg. Ik heb veel herinneringen opgedaan in die periode waarin mijn aandacht gewaardeerd werd. Die herinneringen koester ik. Als ik vertel over die tijd van de wandelingen en zijn reacties en gevatheid, kijken de anderen mij vreemd aan; dat hebben zij allemaal gemist.
Misschien is dit een hart onder de riem; vindt je zus het niet nodig, dan is dat haar probleem en haar gemis. Ondertussen kan je nog wel gezelligheid ervaren aan de etentjes met zus en je kinderen in een bistro of in restaurant, als ze toevallig in de buurt is.
Ik draai niets om
Jij weigert wel naar jezelf te kijken. Dan heb je in elk geval de garantie dat je weet waar het eindigt.
Dit gaat niet over een badmatje van de Blokker of dat ze haar handjes heeft gepoetst.
Ik denk als je eerlijk naar jezelf kijkt, dan heb je ergens vreselijk de pest om. Maar jij maakt het een verhaal over wat ze doet.
vader
Mijn vader is in de storm gevallen en ligt in het ziekenhuis.
Ik ga verder even niet meer in op hierboven.