Zus wil geen contact meer met onze ouders

Amk: 'De kunst is juist te accepteren dat iemand dezelfde periode totaal anders beleefd heeft zonder negatief oordeel omdat het anders is dan jou beleving van die periode.' en Anemoon: 'iedereen ziet het anders, heeft het anders ervaren, zijn/haar eigen waarheid.'

Dat lijkt aardig en vriendelijk om het zo neutraal naast elkaar te zetten. Maar daarmee ga je voorbij aan het destructieve aspect van de beleving van de zus: haar relaties met ouders, broers en zus komen helemaal overhoop te liggen. De observatie dat ze zich ook van anderen isoleert moet toch een alarmbel laten rinkelen: dit is niet zomaar een bepaalde beleving, dit is destructiever. Vandaar het woord 'vertekend'. Een ander woord mag ook, maar ik zou het niet zomaar neutraal beschrijven, daarvoor zijn de negatieve gevolgen te ernstig.
Ik heb het nog iets meer uitgelegd: de overgang van een kind dat bepaalde verwachtingen heeft naar een volwassene die inzicht heeft in historische perspectieven, die kan wisselen van het beeld vanuit een kind naar het beeld vanuit een ouder, dat zijn allemaal dingen die je als volwassene wel zou moeten kunnen doen. Als je zelf ouder bent ga je met terugwerkende kracht anders aankijken tegen het ouder zijn van je ouders. Sommige dingen, daarvan denk je: dat zou ik nooit doen, of dat doe ik beter. Voor bepaalde onvolkomenheden krijg je wat meer begrip. En voor een heleboel dingen krijg je met terugwerkende kracht alsnog respect. Als alleen maar het negatieve overheerst en in de beleving erger wordt dan anderen kunnen bevestigen, dan gaat er in dit omvormingsproces iets fout.
Overigens hoef je niet te proberen zus ervan te overtuigen dat het een vertekening is, dat zal ze niet accepteren. Maar voor jezelf kun je het wel zo benaderen.
Let op, het 'zondebok' zijn is ook geen neutrale benadering: het legt de oorzaak of 'schuld' bij de rest van de familie en bevestigt het slachtofferschap van de persoon die er last van heeft.

Tsjor

ik denk tsjor

dat ik het gewoon met je eens ben hoor, ik verwoord het misschien iets anders/beknopter. Het viel me op dat er met name richting "slachtoffer" werd gedacht. Ik zie mijn broer niet als slachtoffer. Ik zie hem als iemand die een keuze maakt met verstrekkende gevolgen voor zijn kinderen en de rest van de familie. Triest, maar ik ga er niet in mee.

Hoewel ik besef dat er situaties zijn waarin een kind echt slachtoffer is van de keuzes van de ouders, moet men zich ook beseffen dat er mensen zijn die graag het slachtoffer zijn en de waarheid zo goed kunnen verdraaien dat ze het zelf gaan geloven.
En dat is best schadelijk voor de anderen.

En voor zichzelf

Ook dat, Anemoon. Vandaar ook mijn pleidooi om niet zomaar neutraal te denken: ieder zijn eigen waarheid. Tsjor

Erkennen

Het destructieve zit 'm in de starre houding van ouders + broers en zussen. Zus zal ongetwijfeld ook wat goede raad kunnen gebruiken, maar zij post hier niet, Serwe wel. We horen bovendien alleen "haar kant" van het verhaal en daar kun je zelfs al heel duidelijk uithalen dat een andere perceptie dan die van de meerderheid niet geaccepteerd wordt: de familie legt zus dus hun perceptie op. Ik snap ouders niet die in relatie tot hun kind in een slachtofferrol duiken, dat vind ik pas destructief. Neem toch gewoon je verantwoordelijkheid.

Mijn oom is geen slechter mens of kind dan zijn broers en zusters. Hij is ook niet destructief. Hij heeft wel last gekregen van het verleden en is dat aangegaan (dat lijkt me juist constructief). Hij had geluk dat hij ouders had die zijn welzijn belangrijker vonden dan hun eigen gelijk. Maar dat is kennelijk geen vanzelfsprekendheid. Zelf ben ik totaal geen perfecte ouder. Als mijn kinderen daar last van hebben/krijgen, zal ik ze hopelijk met open vizier tegemoet treden, zonder met dooddoeners te komen als "ik had het altijd goed met jullie voor". Dat is namelijk gewoon niet zo: je valt niet uit, omdat je het zo goed met je kinderen voorhebt, dat doe je uit eigen frustratie. Je bent niet onverschillig omdat je het beste met ze voorhebt, maar omdat je tijd voor jezelf hebben wil, enz, enz. Waarom zou je daar niet gewoon eerlijk over zijn? Waarom niet je kind verder helpen, in plaats van nog een trap na te geven? Ik snap daar helemaal niets van. We zijn uiteindelijk allemaal maar mensen met fouten en mijn voorkeur gaat uit naar de exemplaren die gewoon voor hun tekortkomingen uitkomen. Zeker als ze met erkenning en een welgemeend excuus anderen door hun gecreëerde ballast kunnen afnemen.

Zusvantwee

En ik snap jouw verhaal niet. Waarom mag degene die zo'n negatief verhaal heeft dat verhaal vol blijven houden en moeten alle anderen die een ander beeld hebben bijdraaien? Ik zou zeggen, denken en doen: ik blijf bij mezelf, mijn eigen ervaringen en waarheid. Je hoeft je toch niet gek te laten maken en ergens 'schuld' aan te bekennen.
Dat niemand perfect is moge duidelijk zijn. Dat is ook wat mensen die volwassen worden en zelf ouder worden beseffen. Dat maakt dan ook weer een andere ervaring en waardering van het ouderschap van je eigen ouders, ik heb dat al beschreven.
Juist het boos blijven over die imperfecties betekent, dat iemand eigenlijk nog steeds, als een kind, wil dat de ouders perfect zouden zijn. Dat is niet gezond.

Tsjor

" Juist het boos blijven over die imperfecties betekent, dat iemand eigenlijk nog steeds, als een kind, wil dat de ouders perfect zouden zijn. Dat is niet gezond. "

Juist de broers en zussen willen niet af van het perfecte beeld van de ouders....

ff andere nick - lakmoesproef

Je hebt helemaal gelijk. Die heb je. En dan praat je inderdaad over een andere dynamiek. Maar ik haal dat niet uit het verhaal van Serwe. Het enige wat daaruit haal aan druk vanuit de zus is dat ze wil dat anderen erkennen dat de ouders het verkeerd hebben gedaan. Maar dat kan een 'eenvoudige' emotionele verwarring zijn om erop uit te komen dat de ouders haar inderdaad niet hebben kunnen geven wat zij nodig had en heeft. Als ik het verhaal van Serwe lees, over hoe ze leefden, dat hun ouders altijd werkten, niet deden aan gevoelens, dan lijkt me dat een inkopper. Dat is wat anders dan dat die ouders het verkeerd hebben gedaan. Als de zus van Serwe dat op den duur gaat snappen en die erkenning kan gebruiken om zichzelf te helen, blijkt dat ze 'gezond' is. Kan ze dat niet en blijft ze anderen de schuld geven, onvolwassen gedrag vertonen, dan komen jouw kwalificaties in beeld.

Het kan dus zijn dat ik manipulatief gedrag heb gemist maar ik haal het er gewoon niet uit.

Groet,
Wegloopzus

wxyz

Heb je wel gelezen wat Sekwe allemaal schrijft over haar ouders? En dan stel jij: 'Juist de broers en zussen willen niet af van het perfecte beeld van de ouders....'. Merkwaardig.

Tsjor

Bodemloze put

Je kan om te beginnen nooit concluderen dat de zus van Serwe een bodemloze put is, dat kan je pas stellen als ze werkelijk iets van wat op erkenning lijkt gekregen had en dat is overduidelijk niet het geval. Verder hangt het allemaal van benaderingswijze af. Volgens mij kan je het verdriet van een ander prima erkennen en daar empatisch tegenover staan zonder je eigen beeld bij te draaien, zie mijn voorbeeldgesprek. Als ik naar mijn vrienden- familie- en kennissenkring kijk, is die benaderingswijze voor een groot deel bepend voor de familieverhoudingen: de "rightfighters" komen in familiedinerachtige toestanden terecht, degenen die kunnen accepteren en erkennen dat gebeurtenissen op een verschillende mensen verschillende uitwerkingen hebben niet. Van de zus van Serwe weet ik het niet, haar ouders, broers en zussen lijken tot de eerste groep te behoren. Dat levert ze kennelijk wat op, anders zou je toch voor een constructievere benadering kiezen.

tsjor

Ik bedoel dat ze niet met een negatiever oordeel over hun ouders kunnen omgaan; dat wijzen ze af.
Maar een negatiever oordeel is niet per se niet de objectieve waarheid. Sowieso is het iemands subjectieve waarheid. Tuurlijk kun je er in blijven hangen en dat is niet zo goed voor je. Maar het is ook niet goed voor je als de meerderheid bepaalt dat hún perceptie de enige juiste is en dat jij omdat je de minderheid bent, per definitie fout zit en gek bent.

Je wordt geboren in een gezin waar altijd wordt gewerkt, voor het materiele wordt gezorgd maar waar weinig ruimte is voor emoties. Zelf ben je wel emotioneel van aard. Hoe leer je om met je emoties om te gaan? De kans is erg groot dat je daar dus niet goed mee leert omgaan. En dan word je volwassen, raak je in de knoop met jezelf en je familie en word je afgewezen om het feit dat je op een destructieve manier met je emoties omgaat. Dat kun je doen. Je hebt ook gelijk. Ze doet het niet goed. Maar zo los je toch niks op. Ik zou gewoon beginnen bij: wat kan ik doen om de verbinding wél tot stand te brengen. En als ik daarbij mijn grens bereik, bereik ik die. De geisoleerde zus op haar beurt moet zich realiseren dat ze zelf de volwassen verantwoordelijkheid draagt om alsnog te leren om op een constructieve manier met haar emoties om te gaan. Dat niemand aanspraak kan maken op perfect matchende ouders en andere medemensen. Kennelijk probeert ze dat, via new age cursussen of therapie. Dat is hoe dan ook een 'bumpy way'. Ik hoop dat het haar lukt!

Groet,
Wegloopzus

Contact verbreken....

Juist een vorm van er niet in blijven hangen is het contact verbreken. Zodat er ruimte komt om je leven te leven.

kwalificaties

fout, gek, bodemloos, allemaal kwalificaties die ik in elk geval niet gebruikt heb en ook niet bedoeld heb. Waar ik wel op gewezen heb is dat de zus van Serwe zich, volgens haar beschrijving, isoleert, niet alleen van haar familie, maar ook van anderen. En dat mag je best zorgwekkend noemen.
'Maar het is ook niet goed voor je als de meerderheid bepaalt dat hún perceptie de enige juiste is...' Het gaat niet zomaar ome en democratisch principe. Als iemand heel erg depressief is, dan is die persoon in de minderheid (hopelijk), maar het is heel verstandig als anderen de wereldvisie van die persoon niet gaan delen.

Tsjor

moeilijk

Ik kom uit een groot, boeren gezin. En ik heb zelf vijf kinderen. Ik zou het heel moeilijk vinden als een van mijn zussen of mijn broer mijn ouders niet meer zou willen zien. En ik weet dat mijn ouders er heel verdrietig om zouden worden.

Maar boos, dat geloof ik niet. Ik zou proberen om contact te houden en daarbij niet gaan fungeren als doorgeef luik, hoop ik. Ik zou geloof ik wel proberen om te bemiddelen, maar dat is omdat ik die functie in ons gezin heb. De eeuwige bemiddelaar.

Ik vind het bij mijn gezin zo duidelijk: hoe ouder ik word, hoe meer ik het 'zie'. Iedereen heeft zijn eigen waarheid, zijn eigen jeugd en zijn eigen relatie met onze ouders. Je kunt dus onmogelijk zeggen: 'Onze ouders zijn ....' Want mijn moeder doet tegen mij echt compleet anders dan tegen mijn oudste zus. Dat is ook logisch, zij hebben heel andere herinneringen samen.

Mijn zussen en broer en ik hebben echt compleet andere belevingen van onze jeugd. Als wij over gebeurtenissen van vroeger praten, dan is het werkelijk opvallend, hoe verschillend we er over denken.

Als je logisch denkt, is dat natuurlijk ook wel vanzelfsprekend. Iedereen beleeft elke situatie vanuit zijn eigen gevoel. En latere gebeurtenissen en terug denken aan herinneringen, veranderen die herinneringen compleet.

Toen ik nog jonger was, wilde ik dat echt niet zien. Ik wilde zelf geloven in de mythe: mijn ouders zijn zooo lief. Ze werkten zoooo hard. Wij zijn allemaal zooooo eerlijk behandeld. We hebben zooo'n gelukkige jeugd gehad. Mijn ouders deden zooo hun best voor ons. Wat een geluk wat een 'huis op de prairie'! Alle kritiek op het gezin waar ik uit kom, op onze jeugd, op keuzes die mijn ouders gemaakt hadden, maakten mij boos. Omdat het de mythe (waar ik zo graag in wilde geloven) bedreigde. Het was ook angstig, om dat los te laten. Er dan zijn er helemaal geen drama's of zo (dat zou het nog ingewikkelder maken). Ik heb een heel normale jeugd gehad. Maar het was ook weer niet zo idealistisch en sprookjesachtig als ik mezelf graag wijs maakte, toen.

Ik kreeg laatst een brief van mijn zus, die ik haar dertig jaar geleden geschreven heb. Ik las het en wist dat ik degene was, die de brief geschreven had. Maar ik kon me er helemaal niets meer van herinneren. Ik herkende de persoon die de brief geschreven heeft ook niet als mezelf. Wist niet dat ik toen zo dacht, zo schreef, zo voelde. Toch was ik het.
Inmiddels ben ik zo veranderd. Vroeger bestaat niet meer. Wat ik denk dat mijn herinneringen zijn, zijn achter door mijn brein bedachte gevoelens en constructies. Het schijnt dat hoe vaker je aan iets terug denkt, hoe meer je het verandert.

Daarom kun je werkelijk nooit oordelen over het 'vroeger' van je broer of zus. Want iedereen beleefde alles op zijn eigen manier. En iedereen heeft ook zijn eigen behoefte. En iedereen is op zijn eigen manier te kort gekomen en gaat daar op zijn eigen manier mee om.

Dat zie ik ook heel duidelijk bij mijn kinderen. Ze lijken op elkaar, maar toch ook weer niet. En ze hebben allemaal op een unieke manier behoefte aan steun, liefde en begrip. Daar past geen eenheidsworst op. Als ik dat zou doen, dan zouden ze te kort krijgen.

Mijn ouders deden dat tot op zekere hoogte wel. Eerlijk = gelijk. Dat was hun beleving. Ik weet nu dat dit niet waar is. http://www.pinterest.com/pin/154389093450973831/ Dat vind ik altijd een helder plaatje.

Ik weet wel dat het vroeger niet gebruikelijk was om zo te denken. Dat kun je mensen misschien niet verwijten. Maar aan de andere kant, doet het daarom niet minder pijn, voor degene die te kort is gekomen. En hoe meer je pijn ontkent, hoe meer zeer het gaat doen.

Ik vind dat ik er niet over kan oordelen of mijn broer of zussen te kort zijn gekomen. Als ik al zo ver verwijderd ben van de persoon die ikzelf vroeger was, als ik mijzelf niet eens meer herken in een brief, hoe kan ik dan in vredesnaam over de jeugd van mijn broer en zussen oordelen? En waarom zou ik dat willen? Is dat dan niet mijn egoistisch kant, die in de mythe van een 'gelukkige jeugd' wil blijven geloven? Omdat een realistische voorstelling bedreigend is?

Ik weet wel, dat nu ik zelf kinderen heb, ik bepaalde keuzes van mijn ouders echt niet begrijp. Met name het gebrek aan belangstelling voor hun kinderen. Daar snap ik helemaal niets van. Ik herinner me hoe ik als kind 'gehoord' en 'gezien' wilde worden. En hoe grijs, onbelangrijk en onopvallend ik me voelde. Maar ja, misschien zijn deze herinneringen ook wel 'niet reeel', omdat ik ze zelf veranderd heb ik mijn hoofd.

Ik ben zelf wel altijd heel erg bezig met het 'zien' van mijn kinderen.

Mooi groot gezin

Wat een prachtige en realistische beschrijving.
Dit is sowieso een heel mooi draadje omdat het zo echt is.....

Je familie kies je nu eenmaal niet

Zelf enige ervaring in de trant van dit draadje. Als puber (ik ben de oudste thuis) nogal wat problemen gehad met mijn moeder. Jongere zus en broer zagen dat door mij nogal de sfeer in huis verziekt werd, ze namen mij dat kwalijk, dus had ik ook met hen geen beste band. Toen ik al jong het huis uit ging, verbeterde alleen vreemd genoeg de sfeer in huis niet. Mijn broer nam mijn rol als sfeerverpester over. En toen hij het huis uit ging was het de beurt aan mijn zus.
Later hebben we het daar samen gehad. Onze conclusie was dat het het onvermogen van mijn moeder was om op een positieve manier te zorgen en te communiceren. Dat hebben we allemaal weten te accepteren. We zijn nu gelukkig allemaal heel goed met elkaar, vooral mijn broer en zus met hun partners, ik sta er (gevolg van het verleden) toch nog steeds wat buiten.
De relatie met mijn moeder is altijd oppervlakkig gebleven, wij begrijpen elkaar gewoon niet zo goed. Laat ik het zo zeggen, waren we elkaar als vreemden tegen gekomen, dan was er geen klik geweest. Alleen is dat als je familie bent wel heel triest en hoop en verwacht dat dat 'vanzelf' goed gaat.
Sinds er kleinkinderen zijn gaat het trouwens stukken beter. Die fungeren als bliksemafleider. Ook met hen gaat ze op haar bijzondere manier om, maar omdat ze er alleen maar af en toe op bezoek komen is dat geen ramp. Nu ze wat groter worden (14 en 11) kunnen we het aan de hand van hun ervaringen met mijn ouders ook hebben over opvoedstijlen, verschillen tussen kinderen, de feilbaarheid van ouders en de onderlinge dynamiek in een gezin. Dat vind ik echt mooi, ik leer daarvan op een afstandelijkere manier kijken naar mijn eigen jeugd, de accenten in de opvoeding van mijn kinderen verleg ik wat, en ik hoop dat mijn kinderen later met enige mildheid naar mijn stuntelige opvoegpogingen kunnen kijken . Ik ben namelijk ook verre van perfect!
Maar om terug te komen op de titel van mijn stukje: het is heel triest als de karakters en behoeften van ouders en kinderen zodanig niet overeen komen dat het tot een breuk leidt. Omdat je als familie veel van elkaar verwacht, wat eigenlijk maar zelden echt helemaal waargemaakt kan worden...
Engeltje

Wat veel reacties!

Bedankt hiervoor. Het is goed om te zien dat ik er niet alleen in sta.
Ik ben ook wel weer een stapje verder gekomen. Heb tegen mijn zus gezegd dat ze duidelijk moet zijn naar mijn ouders over wat ze wil. Nu stuurde ze vooral verwijtende berichten over vroeger etc. Ze lijkt dit gedaan te hebben, want mijn moeder vertelde dit aan me. Ik heb tegen mijn moeder gezegd dat ik er verder niet over wilde praten en zij begreep dit ook helemaal. Ze vindt het heel vervelend dat ik ertussen in zit.
Er is dus weer een beetje rust gekomen. Natuurlijk zitten mijn ouders er nog steeds wel mee, maar zij wachten nu af tot mijn zus weer contact opneemt. Ze heeft aangegeven dat ze wil nadenken over wat ze wil in het contact met hen.

Goed draadje

Zus, fijn dat je verder bent gekomen.

Naar aanleiding van dit waardevolle draadje (door ook verhalen van de andere kant te lezen en tips welke woorden/erkenningen zouden kunnen helpen), had ik ook al bedacht mijn broer te vragen wat hij nu precies van onze ouders wil (horen) in plaats van alleen maar verwijten (soms echt in de vorm van "een bak stront") over ze uit te storten.

En ik wilde mijn ouders ook dit draadje laten lezen. Misschien kunnen ze er hun voordeel mee doen.

Ik wil nog wel meegeven aan de kinderen die juist contact verbroken (of verminderd) hebben en die op mij soms wel (erg) fel over kunnen komen: ik geloof dat er ouders zijn die het echt verkeerd aangepakt hebben of nog steeds verkeerd aanpakken richting hun kind. En dat er mogelijk ook ouders zijn die echt gemeen zijn tegen een kind. Ik kan echt begrip opbrengen dat er kinderen zijn die om die reden het contact met hun ouders verbreken.

Ik hoop dat jullie ook wat begrip kunnen opbrengen voor ouders die van alles proberen (mogelijk ook met de juiste woorden zoals voorgesteld door anderen in dit draadje) en die toch een kind hebben, wat daar niet voldoende aan heeft, maar per se op haar/zijn manier wil dat ouders toegeven dat ze iets fout gedaan hebben (en dan heb ik het niet over slaan, maar een andere manier van opvoeden dan ze zelf doen of minder emoties delen dan het kind nu gewild had) of die per se willen dat een ouder nu precies datgene doet of zegt wat dat kind nu wil.

En dat zo'n kind in die zin niet volwassen is geworden (zoals iemand eerder schreef) door te accepteren dat ouders niet perfect waren en niet zijn. En haar/zijn ouder niet kan vergeven.

Dan maakt zo'n kind het de ouders wel erg moeilijk.

Mooi gesproken

Mooi gesproken en ik erken dat ik alleen maar kan reflecteren uit mijn eigen ervaring. Ik ervaar zelf dat mijn ouders geen pijn hebben, maar de contactbreuk wel inzetten om aandacht en mededogen te krijgen. Bij mij is het gemis van ouders er wel. Alleen niet het missen van mijn ouders.

De anders-omsituatie lijkt me ook verschrikkelijk, een kind hebben dat geen contact meer wil. Ik zou er niet mee kunnen leven en er alles aan doen dat te keren. Maar dat zal niet altijd kunnen. Daar geloof ik in.

research

Voor een nieuw televisieprogramma ben ik op zoek naar volwassen kinderen die hun ouders niet meer zien of andersom. Ben jij diegene of ken je iemand? En zou je diep in je hart contact willen hebben, maar is het onmogelijk omdat de ander niet hoort wat je zegt of jou niet begrijpt, dan zou ik je graag een paar vragen willen stellen over dit onderwerp t.b.v. de research. Wil je jouw verhaal, in vertrouwen met mij delen, stuur dan een email naar [email protected]. Alvast bedankt!

Hahaha!!!

"Wil je jouw verhaal, in vertrouwen met mij delen..."

Tuurlijk Gwendolyn. En hoe zie je dat "vertrouwens" nu concreet gecombineerd met een televisieprogramma waar heel Nederland in het verhaal "mag delen"?

Overigens is het helemaal niet toegestaan om hier commerciële oproepen te doen.

Broer heeft al 25 jaar geen contact meer met familie

Mijn broer heeft al 25 jaar geen contact meer met zijn familie.
Ik hoef niet te begrijpen waarom. Ik kan me niet inleven in zijn gevoelens en respecteer daarom zijn beslissing. Ik heb ook veel meegemaakt in mijn familie en heb daarover andere gevoelens. En dit respecteer hij ook.

Zo'n 15 jaar geleden ben ik hem gaan zoeken en heb ik hem gevonden. Ik ging trouwen en wou hem erbij hebben, liefst met zijn vrouw en kinderen. En ze zijn toen geweest. Sindsdien spring ik 1 à 2 keer per jaar bij hem binnen. We wisselen dan dingen over ons leven uit en hebben het met een minimum over onze zussen en moeder.

Onze familie heeft zijn kinderen nog maar 1 of 2 keer gezien. Die kinderen zijn ondertussen 23 en 25 en kennen onze familie niet, behalve mij dan. En mijn zoon. Toevallig zijn mijn zoon en zijn zoon samen op schoolreis geweest toen deze 14 jaar waren. LOL.
Af en toe neem ik een foto van hun en laat ik die aan onze familie zien. En laat ik ook weten hoe het met hun gaat. Meer niet.
Ik weet dat het mijn moeder pijn doet maar ze is al lang blij dat ik met hem contact heb en voor haar een oogje in het zeil houdt.

Het is geen ideale situatie maar boos zijn op zijn beslissingen is verspilde energie.

Afgelopen ?

Hallo ,
Ik zit nu in een soortgelijke situatie als de topic starter graag hoor ik hoe de situatie nu is / afgelopen.

en reactie op je topic

Waarom maak je je zorg over je zus ?
En waarom heeft je zus wening contacten is dat misschien een reflectie van de opvoeding ?
Gebeurtenissen van vroeger ? en heeft je zus misschien daar emotionele/psychische schade aan overgehouden?
En wat is niet een” makkelijk kind ‘’ sommige ouders vinden makkelijke kinderen ook al moeilijk misschien was jij als kind wel gewoon te makkelijk (sprak je ouders weinig tot nooit tegen )
En dat schrijft op hun manier ? dat zet vraagtekens bij mij over hun kwaliteiten als ouders
Ook dit vind ik een hele mooie zin “Ze voelt zich ook achtergesteld t.o.v. mij. Ik was geliefder en werd voorgetrokken. Ik zie dat niet zo.” Misschien zie je dat niet zo omdat je juist geliefder en meer aandacht voor jou was en daarom een goed beeld van je jeugd hebt en je niet kan voorstellen dat je ouders tegen een zus “monsters” waren ?
Hetzelfde te geven en geïnvesteerd op welke manier ? om een kind die opstandig om te vormen tot het eerste kind die wel luisterd ?
En deze zin “deel haar mening over onze ouders absoluut niet.” Dat komt omdat ook al ben je opgeroeid in het zelfde gezin iedereen ervaart het anders omdat ouders wel met elke kind anders omgaan soms is dat een groot verschil soms klein.

Je wil er niet tussen in staan waarom doe je dit dan ???????? Ik vertel bijvoorbeeld aan mijn moeder wat mijn zus ongeveer over haar gezegd heeft. Niet alles hoor, want wil haar niet teveel pijn doen.

En je schrijft ook alleen uit begrip voor jezelf en “jouw” ouders als het op deze manier er aan toe ging in jouw familie “met oog kleppen op “ dan begrijp ik dat je zus misschien zich al langere tijd een eenzaam voelt en onbegrepen.
En nu er een kindje in het spel is en misshien de manier van omgang met jullie , niet langer contact met je ouders wil
En als ik eerlijk mag zijn zou ik de contact ook met u verbreken u steunt u zus in geen enkele manier mogelijk. Ze staat er alleen voor met een kind en u heeft erover hoe moelijk u moeder het wel niet heeft dat is mij duidelijk aan welke kant u staat .
En dat deze topic alleen maar dat u als u gaat slapen kan verantwoorden dat u dit goed heb aangepakt
Ik zou er nog maar een keer overdenken als ik u was