

Relaties
U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.

Zus
03-07-2014 om 22:07
Zus wil geen contact meer met onze ouders
De titel zegt het al. Mijn zus wil het contact met mijn ouders verbreken of zo minimaal mogelijk houden. Ik vind dit heel moeilijk. Heb een goede band met mijn ouders en vind het vooral voor mijn moeder zo moeilijk. Zus heeft een kindje van 2 jaar die dus zijn grootouders niet mag leren kennen en andersom. Mijn vader neemt er meer afstand van maar mijn moeder vindt het erg moeilijk.
Eigenlijk zit ik er tussenin. Heb een redelijke band met mijn zus maar maak me ook soms zorgen over haar. Ze is alleen met haar dochter en heeft weinig contacten. Ik ben nu het enige familielid waar ze nog contact mee heeft. Ik wil dat zeker zo houden maar ik heb veel moeite met haar houding t.a.v. mijn ouders.
Wie heeft ook zoiets meegemaakt en heeft advies?

bromvlieg
05-07-2014 om 08:07
onmacht
Serwe: ' Maar mijn ouders kunnen daar niks mee, die weten oprecht niet hoe en wat ze moeten uitpraten. '
Dat is het probleem. Ze zien het gewoonweg niet. Ze hebben naar eigen inzicht goed gehandeld - althans, ze zagen in de gegeven omstandigheden geen betere manier- en hebben niet het vermogen daar nu anders naar te kijken, ook al verwacht een van hun kinderen dat van hen.
Je kunt kinderen nooit over een kam scheren. Ook al behandel je iedereen 'gelijk', ieder heeft een eigen persoonlijkheid. Wat de een gemeen raakt, is voor de ander nauwelijks een gedachte waard.
Zusvantwee: ' Het was makkelijk geweest voor mijn grootouders om zich hier achter te verschuilen, maar ze zijn het aangegaan. Ze hebben zijn pijn geaccepteerd en ook hun rol in het ontstaan daarvan. Ze hebben ook (aan al hun kinderen) excuses gemaakt: slaan had nooit mogen gebeuren, er had meer aandacht voor gevoelens moeten zijn en ze zouden het zeker anders hebben gedaan. Resultaat: oom kon met wat kilo's ballast van zijn schouders verder met zijn leven en de familieverhoudingen bleven goed.'
Chapeau! Helaas heeft niet iedereen dat vermogen.
Het zou fijn zijn als Serwe haar zus en haar ouders zou kunnen helpen aan iemand die hen die weg op helpt.

Ook zus
05-07-2014 om 09:07
Vergeven
Wat Bromvlieg schreef was heel wijs.
En ik bedenk nu: oude mensen (onze ouders) kan je niet makkelijk meer veranderen. Als kind (onze generatie) zou het denk ik goed zijn als je dat kunt accepteren en..... Als je vervolgens je ouders kunt vergeven voor wat ze fout hebben gedaan (en misschien nog steeds fout doen uit pure onmacht, niet onwil).
Maar vermoedelijk hebben mijn broer en zus van Zus (TS) het niet in zich dat te doen.
Mijn broer snapt niet dat mijn ouders, goedbedoelend en al (daar twijfelt hij niet aan) niet kunnen veranderen. Maar hij is nog starder dan zij, want hij wil per Se dat ze doen/zeggen wat hij wil.... (heeft hij dus bij mij ook gedaan (ik mocht niet zeggen dat ik het vervelend vond, nee, dat moest ik anders zeggen...huh?!).

Serwe
05-07-2014 om 10:07
Reactie
Mijn zus is zeker geen zondebok. Het is niet zo dat alles wat mis gaat in ons leven we aan haar wijten. We praten ook eigenlijk nooit over haar als we samen zijn. Dat is te pijnlijk met name voor mijn ouders. Ik vertel mijn ouders wel als ik haar gezien heb maar dat zie ik niet als roddelen verder. Ik vertel het dan bijvoorbeeld niet als ze kwetsende dingen zou hebben gezegd. Ik vertel alleen neutraal hoe het gaat. Ik wil mijn ouders namelijk niet meer verdriet doen.
Het probleem is vooral dat het allemaal zo weinig concreet is. Bijvoorbeeld dat emotioneel er niet voor iemand zijn. Wat is dat? Ik weet dat al niet eens dus laat staan mijn ouders. Mijn ouders zijn geen praters. Ze komen ook niet uit families waarin veel over gevoelens werd gepraat en zelf doen ze dat eigenlijk ook nooit. Dat is misschien niet leuk maar het is geen onwil maar onvermogen. Mijn ouders denken in praktische termen. Ze weten best dat ze vroeger weinig tijd voor ons hadden maar dat is niet omdat ze niet meer tijden wilden maken voor ons maar omdat ze keihard moest werken om een groot gezin groot te brengen. Een van mijn zusjes had een ernstige chronische ziekte als kind (zij is inmiddels overleden) en een van mijn broers heeft een verstandelijke handicap. Je kan je dus voorstellen dat ze meer dan genoeg te doen hadden. Daarnaast is het ook niet zo het karakter van mijn ouders. Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders ooit een spelletje met ons hebben gespeeld of zo. Mijn ouders waren en zijn meer als ouders vroeger waren. Ze waren er wel maar ze waren altijd aan het werk. Dat kon ook niet anders want er moest toch eten op tafel komen.
En dat is ze ook altijd gelukt. We hadden een dak boven ons hoofd, meer dan genoeg te eten en alle ruimte om te spelen. Voor mijn ouders is dat zorgen voor je kinderen. Mijn zus is wat dat betreft een stuk verwender. Zij heeft geen geldzorgen, ze heeft een heel redelijk inkomen, een makkelijke baan en ze heeft maar twee kinderen die ook nog allebei gezond zijn Genoeg dus om dankbaar voor te zijn. Maar misschien juist omdat ze het eigenlijk altijd heel makkelijk heeft gehad beseft ze niet dat mijn ouders op een heel ander niveau zitten dan zij. Dit soort eerste levensbehoeften beschouwt zij als gewoon. Mijn ouders die opgegroeid zijn in schaarste en zelf ook veel periodes van schaarste hebben gekend zien dat anders. Voor hun is voorzien in die eerste levensbehoeften zorgen voor. Ze hadden geen tijd voor eindeloze gesprekken over gevoelens en dat soort dingen hebben in hun leven nooit veel ruimte gehad. ijn zus beseft dat niet heb ik vaak het idee. Zij veroordeelt mijn ouders met haar moderne ideeën zonder rekening te houden met enige context.
Toch hebben ze ons heel veel meegegeven: de waarde van hard werken, loyaliteit, eergevoel, goede manieren, delen met anderen die minder hebben.... Maar zij ziet dat blijkbaar heel anders.

bromvlieg
05-07-2014 om 11:07
er emotioneel zijn voor je kinderen
dat was denk ik vroeger anders ingevuld dan wij nu proberen te doen. Zoals Serwe beschrijft was het dagelijks leven veeleisender voor veel mensen. Als ik denk aan mijn eigen jeugd: mijn moeder had geen vaatwasser, diepvriezer, wasdroger, eigen auto, sportschool, uitjes met vriendinnen, ging nooit uit eten of naar de schoonheidsspecialiste. Zorgen voor kinderen bestond vooral uit praktische zorg.
Praten en reflecteren op je leven, nou nee, dat was er niet bij. Ik herinner me daar niks van. We praatten wel, maar echt doorvragen naar wat er achter zat als je iets zei, nee. Veel werd (besef ik nu) voor je ingevuld, door ouders.
De accenten liggen nu anders. Waarmee (helaas) niet vaststaat dat met de komst van al die dingen/activiteiten die moeders van vroeger niet hadden, het 'emotioneel er zijn' voor je kinderen wel snor zit. Soms hebben ouders teveel op hun nek of zijn ze te vermoeid om echt open te kunnen staan voor wat kinderen (emotioneel) nodig hebben.

Zusvantwee
05-07-2014 om 11:07
Serwe
Nou, ik krijg juist helemaal niet het idee dat jullie veel loyaliteitsgevoel meegekregen hebben, dan zouden jullie je eigen zuster niet zo hard laten vallen. Het lijkt erop dat jullie niet zo goed weten om te gaan met een familielid dat anders tegen zaken aankijkt en dan als oplossing voor wegsnijden kiezen in plaats van de moed op te brengen om de kwestie op te lossen. En dat betekent accepteren en respecteren dat jouw idee van het verleden niet de enige waarheid is. Probeer eens een fractie van de energie die je besteedt aan inleving in je ouders en jezelf te schenken aan de belevingswereld je zuster. Dan kun je misschien een constructieve rol gaan spelen. Met al dat veroordelen (nu is ze ook nog verwend) schiet je natuurlijk helemaal niets op. Of functioneert de zondebok (want dat is ze overduidelijk wel) zo goed voor jullie dat het wel best is op deze manier?

Zusvantwee
05-07-2014 om 11:07
Concreet
Het verwijt dat je ouders je zus vroeger geslagen hebben en dat ze daar nu last van heeft, lijkt me behoorlijk duidelijk. Daar kunnen ze toch gewoon hun excuses voor aanbieden? Slaan is, ongeacht de tijd waarin het gebeurde, gewoon fout. Hoe concreet wil je het hebben?

Annemoon
05-07-2014 om 11:07
het oordelen en veroordelen
heeft hier zo weinig zin. Niemand kan in de gedachtes van een ander komen, laat staan hier op een forum met incomplete verhalen en zonder hoor en wederhoor en zelfs dan is het bijna onmogelijk een oordeel te vellen.
Mijn moeder is de enige uit een groot gezin die het geleden heeft onder opvoeding van ouders. Ligt dat aan de ouders? Ligt dat aan mijn moeder? Ligt dat aan de broers/zussen? Ligt het aan botsende dominante/gevoelige karakters? Wie zal het zeggen.
Ik kan alleen zeggen dat degene die ze het meest verfoeit degene is op wie ze het meeste lijkt.
Ik heb geen contact met mijn broer, mijn ouders ook niet. Hij heeft het contact verbroken (heeft met niemand van de familie meer contact) omdat onder andere "het altijd over mijn (zieke) ouders gaat". Ik kan het verhaal totaal over de andere boeg gooien met dezelfde en aanvullende feiten, maar hij en met name zijn vrouw zien het duidelijk anders. Het zal.

Nog zo'n kind
05-07-2014 om 11:07
Reactie
Serwe, in je eigen posting nr 29 zitten heel veel aanknopingspunten voor gesprek. En dan bedoel ik niet het stuk dat ze verwend is, maar dat over die emotionele beschikbaarheid. Dat jullie niet weten wat daarmee wordt bedoeld. En natuurlijk kunnen je ouders gewoon aangeven dat ze het betreuren dat ondanks dat ze altijd hun best hebben gedaan, je zus kennelijk niet uit haar jeugd heeft gehaald wat ze nodig had. En ook jullie als broers en zussen kunnen dat. Het lijkt nu heel erg op een machtsblok, waarin zus standaard fout is, ouders standaard goed en zus moet zich maar eens gaan gedragen, want anders hoeven we haar niet meer. Wie wijst nu eigenlijk wie af?

Serwe
05-07-2014 om 12:07
Niet buitensluiten
Ik sluit haar niet buiten. Ze is altijd welkom. Als ze nu op de stoep zou staan dan mag ze gewoon binnen komen. Zij is degene die het contact met onze ouders heeft verbroken. Dat is geen beslissing van mijn ouders geweest. Wel is hierdoor veel anders geworden in onze onderlinge verhoudingen en dat is ook deels een beslissing geweest van ons. Zoals ik heb besloten wel contact te houden bijvoorbeeld. En de anderen deels hebben besloten dat niet te doen. Maar ook mijn zus heeft zelf het contact met de broers/zussen deels verbroken doordat er ruzie is geweest. Dat was een hele onrustige periode. Mijn ouders hebben ook niet gevraagd dat we geen contact meer hebben met haar. En ze is echt wel welkom bij hun. Mijn ouders verwachten geen excuses of wat dan ook. Zo zijn ze niet.
Ik gun haar ook haar eigen perspectief. Ze mag er zo over denken als ze wil natuurlijk. Maar ik ben het niet met haar eens en dat heb ik ook gezegd. Net zoals zij het niet met mij eens is en dat heeft ze ook wel gezegd. Ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om hierover met haar te praten. Dat hebben we wel geprobeerd maar dat zorgt alleen maar voor meer ruzie. Ik sta er namelijk te dichtbij. Als zij iets onaardigs zegt over mijn ouders dan word ik daar ook verdrietig van en reageer ook niet zo aardig. En als ik wat aardigs of leuks over vroeger zeg dan zegt zij altijd wel iets negatiefs. Ik voel inderdaad heel erg de neiging om mijn ouders te verdedigen maar andersom verdedigt zij ook heel erg haar standpunt. Het raakt mij natuurlijk ook als ze iets negatiefs zegt over hoe ze iets beleefd heeft vroeger terwijl ik dat heel anders zie. Dat vind ik ook pijnlijk. Dus wij praten nu nergens meer echt over. Meer over oppervlakkige dingen.
En of slaan wel of niet goed is dat is ook perspectief. Ik heb in een Afrikaans land gewoond bijvoorbeeld en in die omgeving werd het juist gezien als een teken van slecht opvoeden als je het kind niet zo af en toe slaat. Dan groeien ze verkeerd op werd er gezegd. Ik ben het daar niet mee eens verder maar het is gewoon hoe je dngen ziet. Ik sla zelf niet maar ik snap best waarom mijn ouders dat wel deden. Zij dachten dat dit de juiste manier was. Dat denken ze overigens nog steeds maar ze zeggen dat allemaal niet zo. Ze laten ons vind ik juist best vrij. Ze bemoeien zich zelden met hoe wij dingen aanpakken.
Maar vergeet niet dat het initiatief voor het verbreken van het contact bij haar ligt.

Zusvantwee
05-07-2014 om 13:07
Als je als ouders werkelijk liever achter het standpunt blijft staan dat slaan een prima vorm van opvoeden is in plaats van eerlijk naar de schadelijke effecten ervan op je eigen kind te kijken, kan ik geen andere conclusie trekken dan dat het contact kennelijk niet zo belangrijk is. Pijnlijk hoor.
En off topic: ik heb in een Afrikaans land gewoond waar het een teken van slechte opvoeding is om de clitoris van je dochter er niet af te snijden. En toch is het een slecht gebruik, net zoals slaan dat is. Geweld is nu eenmaal geweld, hoe hard je ook probeert het anders voor te stellen.

Bulletje Bliep
05-07-2014 om 16:07
serwe
Ik denk dat je zus een bepaalde ontwikkeling heeft doorgemaakt, een bepaalde intensiteit van leven waarvan jij niet eens beseft dat dat bestaat. Jij bent zo opgevoed met emotionele armoede en nooit leren praten over dingen dat het je niet eens opvalt. Jij en je ouders sluiten je op in je eigen waarheid en zijn emotioneel nog steeds afwezig. Hopelijk heeft ze genoeg belangrijke anderen...

Nog zo'n kind
05-07-2014 om 16:07
Pffffff
Die laatste zin, dat we niet mogen vergeten dat het haar keuze was om het contact te verbreken. Zus moet en zal schuld hebben.
Vergeet niet dat er dan ook een aanleiding is gegeven om deze keuze te maken. Ook dat (die aanleiding geven) is een keuze!

Serwe
05-07-2014 om 19:07
Bulletje
Jij schrijft net zoals mijn zus. Zij doet ook precies dat soort uitspraken waar je niks mee kan. Dit soort dingen als 'emotionele armoede' , 'emotioneel aanwezig' en een 'bepaalde intensiteit' daar kan je toch helemaal niks mee? Wat is het nu concreet? Wat bedoel je precies? Ik heb dat mijn zus ook wel gevraagd als zij begon over dat ze er emotioneel niet voor ons waren of dat ze het idee had dat ze er niet mocht zijn of dat ze haar niet zagen of zo. Maar het is allemaal zo weinig concreet.
Dat slaan is iets anders. Daar kan je inderdaad wel wat mee. Van alle kanten. Maar het grootste probleem van mijn zus zit hem duidelijk niet daar. Dat is maar een ding. Volgens haar gaat het om zoveel meer maar dat krijg ik dus niet duidelijk. Net zoals ik jouw berichtje ook niet snap. Dat zal wel aan mijn emotionele armoede liggen dan maar ik kan er niks mee.

Serwe
05-07-2014 om 19:07
Nog zo'n kind
Het was ook haar keuze. Er was ook geen heel concrete aanleiding. Ik kan het wel een beetje herconstrueren allemaal. Het begon toen zij en haar man uit elkaar gingen (heel triest) en toen ze daarna bij de kerk wegging.Ze is toen verhuisd, kreeg een andere baan, andere vriendinnen en een nieuwe vriend. Ze heeft toen via die vriendinnen wat new age achtige dingen gedaan en cursussen gevolgd. Daarna wilde ze thuis steeds praten over vroeger. Met mijn ouders maar ook met ons. Ik kon daar weinig mee. Mijn ouders ook niet. Mijn broers/zus al helemaal niet. Wij herkenden niet wat ze zei dus dat gesprek stopte. Dus dat heeft haar gefrustreerd denk ik. En daarom heeft ze het contact verbroken. Ook zielig voor haar kinderen inderdaad. Ze woont nu ook verder weg en ze kunnen hier niet zelf komen. Ik weet ook niet of ze dat zouden mogen. Dus die groeien nu op zonder hun familie. Dat is jammer en ook voor ons een groot gemis. Ik zie ze wel af en toe dus maar dat is niet vaak. Haar ex heeft de kinderen wel een paar keer meegenomen naar mijn ouders maar daar werd ze enorm boos om dus dat kan niet meer.

Nog zo'n kind
05-07-2014 om 20:07
Ook jullie maakten keuzes!
Misschien dat zij de keuze gemaakt heeft om geen contact meer te hebben. Maar ook jullie hebben keuzes gemaakt. De keuzes die tot de situatie hebben geleid waarin zij deze beslissing nam. Mijn ouders roepen ook dat het mijn keuze was om het contact te verbreken. Ik op mijn beurt vind dat zij de keuze hebben gemaakt om zich dusdanig op te stellen dat mijn gezinsleven geschaad werd (en ik ziek) werd van het contact met hen.
De keuzes die jullie gemaakt hebben: stoppen met het gesprek over wat haar bezig hield, het afdoen met 'we kunnen er niets mee/we begrijpen het niet'(dan probeer je dat verdorie maar!), te stellen dat het 'begon toen....' en daarmee voorbij te gaan aan de rol van de familie, jullie opstellen als een massief blok.....
Over haar kinderen, misschien is het wel helemaal niet zielig. Kinderen zijn er niet bij gebaat om tussen partijen te worden gezet en horen primair bij ouders en niet bij grootouders. Pijnlijk voor je ouders, maar gevolg van een keuze waar jullie ook onderdeel van zijn.
Tot slot, ik zou ook laaiend zijn als ik een ex had die bij mijn ouders langs ging met wie ik contact verbroken had. Want dat doe je namelijk niet voor niets.

nog zon kind 2
05-07-2014 om 20:07
juist met je zus omgaan
Hier ook hezelfde verhaal. Gebroken want het contact leverde me zoveel spanning op dat ik er ziek van werd, en er was geen mogelijkheid dit te verbeteren.
Wat ik detopicstartster zou willen adviseren is om wel met je zus om te blijven gaan en haar keuze te respecteren. En probeer om als je met haar omgaat dat onderwerp niet te laten overheersen. Richt je vooral op de band tussen jullie 2. En probeer niet in depositie te komen dat er via jou allemaal informatie heen en weer gaat. Dat is funest.
Ook als je met je ouders praat is het denk ik het beste om het maar te accepteren. Steun hen in hun verdriet, maar probeer het je zus niet kwalijk te nemen. Alleen dan heb je denk ik kans dat het goed komt, en als dat niet gebeurd het beste wat nog haalbaar is.
Als jou zus het gevoel krijgt dat ze emotioneel veilig is bij jou, en dat ze jou kan vertrouwen, dan kun je een heel eind komen.

Moiraine
05-07-2014 om 21:07
Schuld?
Uit jouw berichtjes blijkt duidelijk dat je echt niet begrijpt wat nou haar probleem is. En dat is oké.
Maar is het ook oké dat zij een probleem ervaart, dat jij niet begrijpt? Kun je haar de erkenning geven dat het probleem dat zij ervaart reeël is, ondanks dat jij het niet kan plaatsen en ook niet herkent?
Mensen zijn er in zoveel verschillende soorten en maten. Waarom zou het niet kunnen zijn dat zij een heel gevoelige natuur heeft, waardoor de dingen anders/harder binnen zijn gekomen en ze het gemis aan aandacht/tijd sterker heeft ervaren dan de anderen?
Als je het zo kunt zien, dat zij nu eenmaal een andere ervaring heeft en dingen anders waardeert, kun je ook loskomen van het idee dat alles haar schuld is, of dat zij jullie of je ouders de schuld probeert te geven.
Het gaat niet om schuld!!! Het gaat om de erkenning dat er dingen gebeurd zijn of dingen juist niet gebeurd zijn. En die dingen hebben gevolgen gehad, waar zij meer dan jullie last van heeft. Het kan heel helend voor haar zijn als er gezegd kan worden dat er inderdaad dingen gebeurd zijn, waarvan je in de huidige maatschappij, met je huidige kennis kunt zeggen dat het niet handig is geweest, dat je die nu anders zou doen. En dat het naar voor haar is dat ze daar zulke sterke gevolgen van ervaart.

Zusvantwee
05-07-2014 om 21:07
Gesprek
Serwe, misschien helpt het om op een andere manier het gesprek met je zus aan te gaan en bij jezelf meer inlevingsvermogen af te dwingen. Dus zoiets: "zus, wat rot dat je zoveel pijn en verdriet voelt als je terug denkt aan jouw jeugd. Je zult je wel heel eenzaam gevoeld hebben. Sterker nog, ook nu sta je wel heel alleen met al die broers en zussen die alles nu eenmaal anders ervaren hebben en die maar zo weinig begrip voor je op kunnen brengen. Ik kan mijn gevoel ten opzichte van mijn jeugd en onze ouders niet veranderen. Ik zou wel heel graag iets doen om je te ondersteunen, zodat ik wat van het gevoel van eenzaamheid weg kan nemen. En het spijt me dat ik niet eerder wat meer oog voor jou gehad heb."
Als het grote probleem van je ouders het vage karakter van haar verwijten is, kunnen ze juist goed met het slaan beginnen. Dat is concreet. Dus: "meid, dat gemep van ons verdient bepaald geen schoonheidsprijs. Met al die kinderen en financiële problemen was er nogal eens wat druk op de ketel en dan schoten we uit. Maar slaan is nooit goed natuurlijk, het doet ons verdriet dat je hier door ons toedoen last van hebt. We zijn geen makkelijke praters, maar we willen je graag laten zien dat we het beste met je voor hebben en dat het weer goed komt tussen ons".
Eigenlijk moet je een keuze maken: willen jullie dat het goed komt? Zo ja, dan moeten jullie stoppen met de Zwarte Piet aan zus toe te spelen, de slachtofferrol afschudden en beginnen met het erkennen van jullie eigen aandeel in het geheel.

Kaaskopje
05-07-2014 om 21:07
Bij ons
Is het met alle drie de kinderen van mijn ouders misgegaan. Eerst de middelste zus, en mijn oudste zus en ikzelf volgend later. En geen seconde is het bij mijn ouders opgekomen dat het wel een beetje vreemd is dat alledrie de kinderen problemen met ze hebben. Voor mij is het een enorme opluchting om niet in mijn eentje met mijn ouders overhoop te liggen. En wat voor mij helemaal een gevoel van erkenning gaf waren de verhalen van familie van mijn ouders, waaruit bleek dat vooral mijn vader een aparte kijk heeft op hoe je met elkaar omgaat. Het lijkt mij vreselijk om als enige uit een gezin overhoop te liggen met de ouders en daarbij ook nog eens de broers en zussen tegenover je te krijgen. Dat zal soms terecht zijn, maar simpelweg de kant van de ouders kiezen omdat die het beste met broer of zus voor hadden vind ik wat te makkelijk. Ouders mogen best eens ruimhartig toegeven dat ze fouten maken en erkennen dat een kind door die fouten beschadigd kan zijn. Het is menselijk dat ouders fouten maken, geef dat gewoon toe.

Wegloopzus
05-07-2014 om 22:07
Zij wil zich heel graag verbonden voelen maar dat lukt niet
Ik ben ook zo'n zus die zo'n eenzame positie inneemt in een gezin. Ik heb wel contact met mijn ouders en ook met mijn broer en ik denk dat zij niet meer in de gaten hebben dat ik nog altijd heel veel mis in het contact. Ik heb aanvaard dat het er niet is maar dat wil niet zeggen dat ik het niet mis.
Ik sta 'aan de andere kant' en zie jouw ergernis dat je zus met voor jou onbegrijpelijke verwijten komt als 'emotionele armoede'. "Daar kun je toch niks mee?" Hoezo kun 'je' daar niks mee? Ik kan daar heel veel mee. Wat is het nu concreet? Wat het is, is dat ze emoties heeft gehad en nog heeft waar niemand wat mee wil en kan. Nog steeds niet, gezien jouw beschrijving van je familie. Zijn emoties ooit terecht of onterecht? Wie zal het zeggen? Het simpele feit is dat ze ze heeft. Moeten mensen daar altijd wat mee? Nou, nee natuurlijk. Als ze er niks mee kunnen en willen hoeven ze dat natuurlijk niet. Doet dat pijn voor iemand die zich verbonden wil voelen en het verlangen heeft gezien te worden in die emoties? Ja, dat doet verschrikkelijk veel pijn tot je daar op de een of andere manier zelf vrede mee leert krijgen. En kennnelijk zit ze daar nog middenin.
Ik denk dat je moet afstappen van het idee dat er iemand gelijk moet hebben. Je ouders zullen ongetwijfeld hun best hebben gedaan maar dat wil niet zeggen dat ze je zus hebben kunnen geven wat ze nodig had en heeft. Je hoeft niet te zeggen dat je ouders het verkeerd hebben gedaan. Je hoeft alleen maar te zeggen dat je ziet dat het voor haar kennelijk moeilijk is om zich verbonden te voelen met hen terwijl ze dat juist ontzettend graag wil. Dat je ziet dat ze met haar gevoelens niet terecht kan en kon bij de mensen van wie ze het allerliefst zou willen dat die haar zagen en erkenden. En je kan ook eerlijk zijn en zeggen dat je het zelf ook moeilijk vindt om haar te begrijpen, om haar te zien zoals zij zichzelf voelt. Maar dat je wel van haar houdt en waarde hecht aan het contact wat jullie hebben. Jij mag ook je eigen gevoelens laten zien, dat je in de knoop komt met je loyaliteitsgevoelens van je ouders en dat je daar niet 1-2-3 uit bent. Dat het voor jou moeilijk is om tussen haar en de rest van de familie in te staan.
Afijn, waar het denk ik op neer komt is dat je moet ophouden te suggereren dat haar pijn onterecht is of onbehoorlijk naar je ouders of vreemd of vaag. Haar pijn is voor haar niet vaag maar heel concreet en echt. Daar hoef je het niet mee eens te zijn. Dat kun je gewoon aannemen, en van daaruit verder gaan.
Succes,
Wegloopzus

ff andere nick
06-07-2014 om 00:07
wegloopzus
quote wegloopzus:
Afijn, waar het denk ik op neer komt is dat je moet ophouden te suggereren dat haar pijn onterecht is of onbehoorlijk naar je ouders of vreemd of vaag. Haar pijn is voor haar niet vaag maar heel concreet en echt. Daar hoef je het niet mee eens te zijn. Dat kun je gewoon aannemen, en van daaruit verder gaan.
Hoewel het allemaal heel mooi klinkt wat je zegt en er ook wel wat waarheid in zit, is soms bepaald gedrag wel degelijk vreemd en valt er echt niet mee om te gaan. Jij gaat uit van een gezond normaal denkend persoon. Maar zo is niet altijd de realiteit. Niet altijd zal een persoon zijn eigen gevoelens zelf echt kunnen begrijpen en op gelijkwaardige voet met mensen om willen of kunnen gaan. Soms heeft iemand daarin ook een bodemloze behoefte (ten koste van anderen en bijv. (persoonlijkheids)stoornissen of verslavingen waardoor het gedrag volslagen onberekenbaar is.

tsjor
06-07-2014 om 12:07
Perceptie
Zusvantwee: 'En dat betekent accepteren en respecteren dat jouw idee van het verleden niet de enige waarheid is.' Dat zou kunnen,w are het niet dat de zus van Serwe haar eigen perceptie op dat verleden nu wil opleggen aan de andere mensen in het gezien, die die perceptie niet delen: ze wil dat de ouders excuses maken, broer etc. Met andere woorden: iedereen moet haar perceptie op het verleden overnemen. Terwijl de anderen daar geen grond voor hebben, behalve dan dat de zus zich zo voelt.
Ik zou niet meegaan met dat gevoel van de zus. Dat wil zeggen: niet gaan zoeken naar de redelijkheid of validiteit ervan. Ik zou bij mijn eigen gevoel blijven, mijn eigen herinneringen, mijn eigen respect voor mijn ouders en mijn eigen ervaringen. Ik zou mezelf trouw blijven.
Meegaan met zus zou ook betekenen dat je haar bevestigt in haar vertekende ervaringswereld en haar niet stimuleert om een volgende stap te zetten, namelijk niet meer als een kind kijken naar je ouders, maar als een volwassen vrouw begrip kunnen opbouwen voor een andere tijd, met andere levensomstandigheden en dus ook een andere manier van ouder zijn.
Het is zorgelijk dat zus zich helemaal aan het isoleren is. In die zin mag je wel bezorgd zijn om zus, het gaat niet goed met haar. De vertekeningen in haar jeugdherinneringen zijn een teken van dat het niet goed gaat (niet de oorzaak, zoals psychologen graag willen doen geloven).
Met mijn zus heb ik een soortgelijke ervaring gehad. Ik heb wel kontakt met haar gehouden, gewoon om (heel af en toe) te kijken hoe het met haar gaat. Als ik haar gezien had gaf ik een korte update aan mijn moeder met feitelijke informatie, maar nooit echt negatieve informatie. Over haar ervaringen van vroeger heb ik gezegd: dat is jouw probleem, dat moet je zelf uitzoeken, daar kan ik/kunnen wij niets mee. Gelukkig heet ze dat ook op een gegeven moment gedaan en daarna is het kontakt weer hersteld (na 38 jaar!).
Serwe, als je het op kunt brengen zou ik wel kontakt houden met je zus, gewoon omdat het niet goed gaat met haar. Als ze gaat praten over je ouders, dan mag je wel aangeven dat jouw ervaring anders is, dat jij niets met haar verhaal kunt en dat ze goede hulp moet zoeken. Maar dat haar ouders, broers etc. wel van haar houden.
Verder de gewone dingen doen met verjaardagen etc., kaartje zeker, als het kan een kadootje, niets overdreven, want alles kan anders uitgelegd worden, zo neutraal mogelijk houden.
Houd de weg open, zodat ze op een dag, als alles achter haar ligt, vrij is om kontakt op te nemen, zonder dat er voorwaarden vooraf zijn gesteld, dingen uitgepraat moeten worden etc. Gewoon als iemand die mag dwalen, en weer thuis mag komen.
Ik hoop dat het bij jullie niet zo lang duurt als bij ons.
Tsjor

amk
06-07-2014 om 13:07
tjor
met het woord vertekend geef je een negatief waarde oordeel over de beleving van het verleden van iemand. De kunst is juist te accepteren dat iemand dezelfde periode totaal anders beleefd heeft zonder negatief oordeel omdat het anders is dan jou beleving van die periode.
Dat is iets anders als meegaan en een voor jou andere waarheid aannemen.

Ook zus
06-07-2014 om 13:07
Tsjor / amk / Wegloopzus
Tsjor:
"Zusvantwee: 'En dat betekent accepteren en respecteren dat jouw idee van het verleden niet de enige waarheid is.' Dat zou kunnen,w are het niet dat de zus van Serwe haar eigen perceptie op dat verleden nu wil opleggen aan de andere mensen in het gezien, die die perceptie niet delen: ze wil dat de ouders excuses maken, broer etc. Met andere woorden: iedereen moet haar perceptie op het verleden overnemen. Terwijl de anderen daar geen grond voor hebben, behalve dan dat de zus zich zo voelt."
Goed verwoord, Tsjor, in elk geval erg herkenbaar voor mij voor wat ik merk bij mijn broer.
Amk: jij hebt ook gelijk, met wat jij schrijft. Je moet het niet bestempelen als een vertekend beeld. Dat beeld is het beeld wat de betreffende broer of zus heeft.
Alleen ben ik bang dat niet elke broer of zus er voldoende aan heeft als je daartegen zegt wat bijv. Wegloopzus mooi heeft formuleerd: "Je hoeft niet te zeggen dat je ouders het verkeerd hebben gedaan. Je hoeft alleen maar te zeggen dat je ziet dat het voor haar kennelijk moeilijk is om zich verbonden te voelen met hen terwijl ze dat juist ontzettend graag wil. Dat je ziet dat ze met haar gevoelens niet terecht kan en kon bij de mensen van wie ze het allerliefst zou willen dat die haar zagen en erkenden. En je kan ook eerlijk zijn en zeggen dat je het zelf ook moeilijk vindt om haar te begrijpen, om haar te zien zoals zij zichzelf voelt. Maar dat je wel van haar houdt en waarde hecht aan het contact wat jullie hebben. "
Dan oordeel je niet, erkent het "andere" verleden van je broer of zus niet (omdat jij dat zo niet kent), maar je erkent wel haar of zijn gevoelens/emoties.
Ik zal het bij mijn broer nog eens proberen (als ik nog een kans krijg), maar wat ik tot nu toe heb meegemaakt is dat hij vol oordelen naar mij toe zit en mij vertelt wat ik wel en niet moet zeggen tegen hem (en hoe). Maar ik geloof dus dat het niet bij elke broer en zus zo werkt dat als je dat zegt, dat het dan oké is. Daarvoor zit, is mijn ervaring, te veel woede, wrok bij de betreffende broer of zus om rustig te luisteren.
Maar ik denk wel dat het heel goed is om het te proberen!

Annemoon
06-07-2014 om 13:07
iedereen ziet het anders, heeft het anders ervaren, zijn/haar eigen waarheid. Maar je proberen in te leven in hoe de ander het ziet, geldt dan natuurlijk ook voor beide partijen in dit soort situaties.
Reageer op dit bericht
Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.