Zoon van vriend "eist" mijn dag op (lang)

Gebrek aan inlevingsvermogen

Ik ken zo'n jongen, altijd strijd met moeders over de computer. De politie kwam eraan te pas als ze weer eens zijn toetsenbord afpakte.
Naar de Jellinek gestuurd maar die vonden hem toch niet verslaafd.
Mee op vakantie, bij mij mogen ze wel hun computer mee, hadden ze een lanparty maar er werd ook gezwommen en gesport en de laatste dag zijn we nog na het opbreken van de tent gebleven omdat ze zonodig nog geen afscheid konden nemen van het tropisch zwemparadijs.
Eerst wat anders op de rails en geen strijd maken van zaken kan zo'n verschil maken.
Zo'n jongen faalt al voor zijn gevoel en dat ga jij nog even erin wrijven. Goed toch?

Maar

Als die jongen blijkbaar flinke gewelddadige spellen speelt dan kunnen de jonge broers niet eens mee doen. Het zou wat anders zijn als ze allemaal Mario party met elkaar gingen spelen maar ik vermoed dat het soort spellen wat deze jongen speelt wel wat anders zijn. Dus wat dat betreft snap ik heel goed dat de spelcomputer niet meegaat. Dan kan er ook geen ruzie over komen.
Ik heb dat hier ook wel eens verboden. Gewoon omdat ik wist dat het ding meenemen meer gedoe zou geven.
En ze gaan maar een paar dagen. Dus zoveel tijd is er helemaal niet om te gamen. Ik neem tenminste aan dat ze ook wat willen doen en van de omgeving willen zien.

Schooltas

Heb je al gezien dat je je vraag aan mij onder je gewone nick hebt gesteld? Ik zou even aan forumbeheer vragen of ze dat kunnen aanpassen. Kunnen ze meteen die onbehoorlijke link van wie-is-de-molleke aanpassen.

Mijn hint naar ADD voor zoon en vader was zeker niet als een sneer bedoeld. Ik had je wel herkend, en uit wat je eerder over vader schreef komt hij over als een inlevende,maar ook choatische man. De moeizame band met de klok is echt een heel veeg teken.

En of je dat als persoonskenmerk of ziektebeeld beschouwt, feit is dat zo'n kind het in de huidige maatschappij met talloze bronnen van afleiding terwijl er steeds hogere eisen worden gesteld aan zelfsturing en planvaardigheid en zelfsturing , met die eigenschappen het moeilijk heeft. Vluchten in gamen of weed ligt dan op de loer. Er zit een erfelijke component in. Ik vond een aantal dingen akelig herkenbaar toen ik bij zoon bij het diagnostisch gesprek zat. Ik ben ooit geslaagd met acht gemiddeld,nu met al die proefwerkweken en projectjes, en verplichte wiskunde, zou het vmbo al buiten mijn bereik liggen. En dan vergeet ik nog de verplichte wiskunde.

Ik ben geen voorstander van labels hangen aan mensen van een afstand. Maar misschien is het een mogelijke ingang voor hulpverlening aan die jongen. AL was het maar om zijn zelfbeeld op te vijzelen na zijn mislukte schoolloopbaan.

Maar dat is aan zijn ouders om daarmee aan de slag te gaan en niet aan jou. Jij bent zo laat in het leven van deze jongen gekomen dat er van een stiefouderrol geen sprake meer kan zijn.Er is niks mis met grenzen stellen, maar hou je hoofd een beetje koel. Die vaste donderdagafspraak of intrekken bij vader, daar komt het vast niet van. En anders vraag je dan om een termijn. Want van een 25jarige gamer op de bank met pilsje onder handbereik wordt niemand blij.

Tip: ik tik altijd eerst een schuilnick in voordat ik aan een tekst begin

spelcomputer mee op vakantie?

Dat is toch volkomen normaal dat die dingen niet mee gaan of loop ik nu zo'n heel eind achter.
Hier gaat er een telefoon mee maar verder blijft alle digitale zooi thuis.
Ken eigenlijk helemaal geen gezinnen waar de spelcomputer mee op vakantie gaat, dat is voor thuis.

Kan Noet, hoeft niet

Bij ons gaat ook niet van alles mee, behalve die ene keer dan. In overleg met de kinderen.
Het gaat erom dat een kind dat niet makkelijk meekomt ook niets te zeggen heeft over hoe hij zich vermaakt, waar hij aan gehecht is, omdat stief iets tegen computers, en tegen zoon, heeft. Hoe machteloos wil je die jongen maken?
Nou wil ik het ook niet overdrijven want hij heeft ook vast wel een spelletje op zijn smartphone en de week is ook zo omgevlogen, maar voor mij staat het voor de afwijzende houding die TS naar die jongen heeft. Giftig eigenlijk.

Computer gaat hier ook niet mee

Die spelcomputer zou hier ook niet meegaan. Net zomin als dat er "nog even" gewerkt wordt op de laptop. Mijn idee van vakantie is het ook niet om tegen schermen aan te kijken, of de kinderen proberen ervan los te weken om ze tot een uitstapje te bewegen. Als de meerderheid van gezin op vakantie een schermwens zou koesteren, zou ik voor mezelf een andere vakantie regelen. Als de verlangens erg uiteenlopen trouwens ook. Die keren dat zoons en man dachten over een sportieve klimvakantie, regelde ik in mijn hoofd al een taalcultuurtripje.

De tijd dat we op dagen op een camping rondhingen om het vermaak van de kinderen te faciliteren is voorbij. Meerderjarige kinderen mogen mee, maar 't is graag of niet.

Hier wel

Voorwaarde voor onze vakantiebestemming is dat er wifi is, en we nemen ook allemaal onze telefoon of tablet mee. Daar hoef je natuurlijk niet de hele dag op, meestal regelt dat zichzelf. Een spelcomputer hebben we niet, niet nodig ook.

waarom niet?

Mijn kinderen zijn al een heel stuk ouder, misschien daarom de verbazing. Als je nou tevoren geen strijd maakt van die computer en het aantrekkelijk maakt, dan laat hij die misschien vanzelf wel staan.

Maar dit is nu wat ik bedoel:
Eerst een verhaal met hoe het dan weer eigenlijk zit, daarna zelfs vriendelijke woorden naar moeder toe en uiteindelijk toch weer een bepaalde sneer:
"Pikant detail: vader zei tegen oudste zoon dat speelcomputer niet meemag, moeder reageerde dat "het kind dan niets te doen zal hebben de hele dag"....???? Zoals mijn oudste zou zeggen: "Mam what the f...?""

Wat is daar pikant aan?
Snap je nou dat het enorm verwarrend is wat je echt echt en echt bedoelt te zeggen?
Op die manier denk ik dat het vriendelijke gedeelte een gewenst antwoord is en de sneer wat je eigenlijk probeert te zeggen.

Noet

'Heel gezond om dan op jezelf te gaan.'

Echt? Waarom dan? Omdat het goed is voor kinderen om met torenhoge studieschulden opgezadeld te worden? Omdat het goed is voor een kind om een opleiding te moeten combineren met leren hoe je voor jezelf moet zorgen? Omdat het goed is voor een kind om te merken dat de nieuwe vriendin van je vader niet kan wachten tot je opgerot bent?

Ik zie dat echt heel anders.

omdat imogen

het de leeftijd is om je echt los te maken van je ouders zonder dat je gelijk de verantwoording hebt voor een huis en gezin. Je eigen fouten mogen maken dat soort dingen.

Waarom zou je een torenhoge studie schuld moeten oplopen? De meeste studenten hebben prima tijd voor een fikse bijbaan en je hoeft niet in luxe te leven. Laat maar zien dat je het eind van de maand haalt met je geld. Je wordt echt niet minder van een week brood met pindakaas te eten, je leert er wel van hoe verdraait goed je het hebt in hotel Thuis.

En ja ik vind het goed om te leren een opleiding te combineren met voor je zelf zorgen, is nog steeds minder complex dan een universitaire studie naast je werk, als alleenstaande ouder.

Ik lees hier helemaal niet dat de vriendin wil dat hij oprot, dat maak jij ervan. Ik zie een stief die haar stiefzoon meer wenst dan de hele dag gamen.

Noet.

Met 18 jaar ben je meerderjarig volgens de wet, nergens staat dat 18 ook de leeftijd is om je los te maken van je ouders.
Veel jongeren hebben de sturing en begeleiding van ouders ook gewoon nog nodig, zoals de jongeman in deze topic.
Hij is geen "student met een fikse bijbaan" het is een jongeman waarbij het nog jaren kan duren voor hij zover is als jij "normaal" vindt met 18 jaar. De ontwikkeling van een kind loopt niet altijd langs een recht pad met een finishlijn bij het bereiken van de 18 jarige leeftijd.

concurrentie

Het klinkt alsof jij een Mening over het gezin van je vriend hebt, of misschien beter: de waarheid hierover in pacht hebt. Ik zou daar toch wat mee oppassen: ook richting je vriend als 'advies'. Je voelt je partij, zijn zoon en jij zijn concurrenten voor wat betreft tijd en aandacht (en misschien ook wel wat betreft geldbesteding). Ik snap dat zoiets makkelijk tot gevoelens van lichte jaloezie kan leiden maar dat past niet bij 'een kind van', hoe oud dat kind ook is. En misschien heeft zoon wel last van jaloezie (of verdriet, of rouw) en claimt hij daarom jouw vriend: dat mag, daar is hij (zijn) kind voor. Jouw vriend zou jouw dan ook niet om advies moeten vragen, want het is niet on-partijdig. En van jouw kant, zou je je daar het beste van kunnen weerhouden.
Zoiets beïnvloedt niet alleen mogelijk de relatie met zijn zoon maar ook zijn relatie met jou.

geen enkel advies dat je gevraagd of ongevraagd uit je omgeving krijgt of geeft is onpartijdig of volkomen neutraal. Je neemt altijd en overal je eigen achtergrond en normen en waarden mee.
Ook iedereen die hier de to af zit te branden.

Ik krijg echt een naar gevoel bij dit draadje.

wie zegt dat als een kind op kamers is je als ouders en omgeving niet meer stuurt en begeleid?
Kind heeft alleen meer ruimte voor eigen keuzes en eigen fouten.

Tjonge jonge zeg, denkt iedereen hier in eerkelijkheid zo zwart/wit? Of is de praktijk meer een schakering van vele tinten grijs?

On(begrip)?

De jongen is 2x gedoubleerd en gestopt met de vavo, ziet een psycholoog en zijn ouders zijn 3 jaar geleden gescheiden. De bezorgdheid van de verzorgenden is soms moeilijk te begrijpen als je eigen kinderen een andere schoolloopbaan doorlopen. De kreet 'loslaten' is zo gemaakt. Maar die ouders die dat roepen, hebben meestal zelf geen idee hoe pijnlijk die onzekerheid er in hakt.

Ik ken een ib-er die ouders van zorgenleerlingen best hard aanpakte, zonder dit in de gaten te hebben. Totdat haar eigen kind op de lijst zorgenleerlingen kwam te staan. Vanaf die tijd had ze meer compassie voor de zorg van een betrokken ouder.

-----
De zoon moet een doel hebben, daar lijkt het aan te ontbreken. Zou een bbl- traject, deels leer deels werk en zo onder de mensen komen, hem succes doen ervaren en de jongen zijn coccon halen?

noet

Nogmaals het lijkt mij heel normaal om op je 18de op kamers re gaan, heel leerzaam en niet perse alleen maar inderdaad meer ruimte om dingen te doen die je niet kan doen als je thuis woont zoals de hele dag brak in bed liggen of met meer dan een h3t bed te delen, leer je van!

Om op jezelf te gaan

Heb je wel zelfvertrouwen nodig, sommigen hier gaan er wat makkelijk van uit dat het ' op kamers' allemaal wel weer op z'n pootjes terecht komt, door schade en schande wijs worden en zo.
Alle ouders doen en laten dingen waarvan ze later zeggen- als ik dit-of-dat toen geweten had, dan... Of die jongen nu 18 en voor de huidige wet volwassen is of niet, hij heeft nu eerst meer nodig voordat hij verder kan.
TO vindt het een moeilijke situatie, begrijpelijk!!maar een jongen voor wie ' alles nog moet beginnen' heeft wat mij betreft voorrang boven een veertiger die meer ruimte wil voor de eigen relatie. Even geduld. Het is niet anders. Investeren.
En niet zo vergelijken, elke jongere is anders.

Noet

..Tjonge jonge zeg, denkt iedereen hier in eerkelijkheid zo zwart/wit? Of is de praktijk meer een schakering van vele tinten grijs?..

Jij zegt in posting 42 dat je je dochter op die leeftijd ook wel het huis uit gaat werken en dat je dat normaal vindt. Hiermee zeg je net als anderen dat JIJ dat normaal vindt. De werkelijkheid is, zoals ik al eerder zei, afhankelijk van veel meer dan de wens van ouders en inderdaad niet zo zwart-wit als je eerst aangeeft, waarna je het erna weer een schakering van grijs noemt'die schakering van grijs werd al door meerdere mensen aangegeven. Je kunt het wel willen, maar het moet ook kunnen.

Buiten dat is dit het biologische kind van TS niet, noch wonen zij samen, nog is het een heel langdurige relatie waarbij je kinderen of van jongs af aan meemaakt of al geruime tijd kinderen hebt zien ontwikkelen. In mijn ogen wil TS veel te veel regelen en meedenken voor de duur van de relatie. Dit was voorheen ook zo, dus die opmerkingen komen niet uit de lucht vallen en zijn niet gebaseerd op enkel de openingspost.

Marsy

"Nogmaals het lijkt mij heel normaal om op je 18de op kamers te gaan,"

De gemiddelde leeftijd om het huis uit te gaan ligt in Nederland op 22,8 jaar.

skik

skik

Ik vraag me af of dit met de woningnood te maken heeft. Niet elk kind gaat op kamers namelijk en in veel plaatsen kom je voor je 25e echt niet aan de beurt voor een flatje.

Tenzij je als jongvolwassene al genoeg verdient om te kopen. Maar dat is vast geen meerderheid.

...en verder...

...vind ik 18 niet te jong om de deur uit te gaan. Maar dat verschilt per kind.

Hortensia

Maar dan klopt het toch (tenzij je op kamers gaan niet ziet als het huis uit gaan)? Er zijn er zat die met 18 op kamers gaan en zo zijn er ook die met 26 pas gaan. Ik vind het geen verbazingwekkend getal eigenlijk.

Triva

Ik wilde er ook mee zeggen dat ik 18 jaar echt geen gekke leeftijd vind om de deur uit te gaan. Het wordt hier door sommigen opgevat alsof het kindermishandeling is. Nou, dan ben ik ook een mishandelaar

Hortensia

Maar er is toch een verschil tussen met 18 jaar vrijwillig het huis uit gaan (voor een opleiding ver weg, omdat het kind daar behoefte aan heeft) en iemand van 18 (die behoorlijk in de knoop zit met zichzelf) het huis uit zetten omdat n ouders geen zin meer in 'm hebben?

Verwarrend trouwens dat schooltas eerst aangeeft dat ze vindt dat zoon maar bij haar vriend moet gaan wonen, en vervolgens besluit dat het echt een heel slecht idee is. En ik lees vooral over een jongen die het moeilijk heeft en steun van z'n ouders nodig heeft. Toenadering tot z'n vader zoekt. En afgewezen wordt.

afwijzing?

nou die lees ik niet, toenadering ja, maar met wensen die niet 1 op 1 mogelijk zijn, waarna er gepraat wordt en afspraken gemaakt. Lijkt me heel normaal met een 18 jarige.

En ik lees ook dat vader dat bespreekt met zijn vriendin, ook heel logisch want iedereen heeft een klankbord nodig in zulke situaties, bespreken jullie niets met vrienden? Als alleenstaand ouder heb je ook een klankbord nodig op het moment dat je het niet eens bent met de andere ouder, dat doe je nu eenmaal met mensen die je na staan, je partner ook als je er niet mee samen woont.
En hoe vreemd is het dan dat je je als partner er een mening over hebt, volkomen normaal. Stiefouders zijn ook maar mensen die het beste proberen te doen voor iedereen om hen heen op basis van hun eigen normen, waarden en gevoelens.

Ik vind dat hier op het forum echt veel te hard gehakt wordt op stiefouders en partners van gescheiden ouders, je mag alleen maar ja en amen zeggen en de voetveeg zijn van de ouders. Over de eigen gevoelens van deze vrouwen en mannen wordt gewoon heen gewalst.