Zoon van vriend "eist" mijn dag op (lang)

Dat is het risico van een relatie met een man met kinderen.

Ik begrijp jouw standpunt wel, maar ik denk dat het belang van de zoon op dit moment groter is dan jouw belang. Hij heeft nu iemand nodig die hem stuurt. Persoonlijk denk ik zelfs dat alleen een donderdagavond veel te weinig is. Ik denk dat zijn vader/jouw vriend nu de leiding moet nemen en zorgen dat zoon gaat werken en hulp krijgt bij zijn verslaving. Misschien is het niet eens een verslaving, maar meer een vlucht van de werkelijkheid.

Zaak voor jou om een stap terug te doen en vader de ruimte te geven om heel veel tijd te investeren in zoon.

ik begrijp er niets van

De jongste is 15. Dan kan pa toch wel iets ondernemen met zijn broer op ma, di of wo zonder dat jongste mee moet.

Wel belangrijk trouwens om ook de jongste 1 op 1 aandacht te geven.

Iets meer begrip mogelijk voor de zoon?

http://www.bbc.com/news/magazine-23182523

Falen in de buitenwereld, school niet gelukt, leidt tot terugtrekking. Het begrip Hikikimori, uitgevonden in Japan, beschrijft wat dat met een jongere doet.

""I started to blame myself and my parents also blamed me for not going to school. The pressure started to build up,"

""I had all kinds of negative emotions inside me," he says. "The desire to go outside, anger towards society and my parents, sadness about having this condition, fear about what would happen in the future, and jealousy towards the people who were leading normal lives."

"It might sound like straightforward teenage laziness. Why not stay in your room while your parents wait on you? But Saito says sufferers are paralysed by profound social fears"

"Symptoms vary between patients. For some, violent outbursts alternate with infantile behaviour such as pawing at the mother's body. Other patients might be obsessive, paranoid and depressed"

Het beste dat je kunt doen is de relatie met de buitenwereld helpen herstellen. Een baantje op vrijdagavond kan een belangrijke stap zijn.

In een ander artikel las ik dat Japanse jongeren dan thuis blijven en zich steeds verder terugtrekken maar in het westen geven we ze de spreekwoordelijke schop onder hun kont en dan komt een groot deel van deze jongeren op straat terecht en worden dakloos. Want het lukt ze nog steeds niet in een samenleving gericht op competitie en straf die ingewikkeld is voor jongeren om je staande te houden zonder de hulp van je ouders.

De nadruk ligt makkelijk op het teveel 'gamen' of zelfs 'verslaving' maar dat is alleen een symptoom. En afpakken helpt niet.

En mogelijk is het begrijpelijk dat deze zoon moeite heeft met zijn jongere broer, die wel naar school gaat en daardoor sociaal goed beoordeeld wordt. Terwijl hij faalt.

Ik snap dan ook heel goed dat een vader kiest voor zijn zoon en dat je als nieuwe partner de relatie kunt verpesten door daar geen begrip voor op te brengen.

Pijn

Het lijkt aan de buitenkant zo simpel. Gewoon een strakke lijn en een schop onder de kont.

Maar diep van binnen zit die jongen vermoedelijk vol pijn en het gevoel van falen. Je hebt eerst tijd en aandacht nodig om zijn vertrouwen te krijgen dat je hem gaat helpen om de ladder te vinden om uit de put te klimmen. Dat lukt je niet met een kort bezoekje per week. Ik heb ook geen bezoekregelingen met mijn kinderen.

Wij hebben sinds een tijd geleden een pleegkind (nu bijna 18) in huis. Vanuit een instelling. Zoals je zegt "ik had het niet zo ver laten komen". Helaas zijn er heel veel kinderen die bij wie het helaas wel zo ver komt.
Alles wat jij beschrijft en nog veel meer aan problemen. De hele buitenwereld is gericht op alles wat hij fout doet. Wij geven complimenten voor wat hij goed doet, en we blijven zoeken naar manieren om hem te helpen zijn fouten aan te pakken. Heel langzaam gaan we stapjes vooruit. We hebben afstand gedaan van onze idealen hoe de wereld eruit zou moeten zien. En we grijpen de lichtpuntjes aan waar we de vooruitgang zien.

Het is onvoorstelbaar hoe een kind steeds verder weg kan zinken, met elke nieuwe mislukking, en alle daarbijhorende kritiek.

Ik lees jouw verhaal ook vooral met pijn. Ik gun hem dat hij samen met zijn vader al die stappen voor het op orde brengen van zijn leven kan nemen.

Hij is niet ál 18, hij is pas 18.

Gun hem alsjeblieft de kans.

Ik snap niet zo goed waarom jullie je 'samenavond' niet naar de vrijdag zetten. Lekker aan het begin van het weekend en dan bij elkaar slapen en dan kan je man 's ochtends alsnog naar zijn kinderen voor sport en hond uitlaten.

Verder heb je er gewoon helemaal niets over te zeggen en zeggen dat een lunch ook wel kan vind ik vreemd, de jongen is 18 zeg. Samen lunchen hoort bij werkende mensen. Je bemoeit je ook teveel met de kosten vind ik. Neem eens flink wat afstand want je zet een wig in je eigen relatie zo. Laat je man zelf inzien wat er gebeurt, dat is voor hem ook veel beter en als hij het niet inziet: jammer dan.

Vrijdag

Valt af, omdat ik meestal mijn kind heb op die dag, dus het is maar sporadisch een vrije avond voor mij.
Het was nuttig om de verschillende meningen hier te lezen. Ik heb het voor mezelf op een rij kunnen zetten. Het probleem zit dieper dan de donderdagavond, het heeft te maken met mijn onmacht in de situatie. Als stiefouder heb je veel in te leveren en weinig te zeggen. Terwijl ik eigenlijk net zo goed betrokken ben dan de ouders. Dat het niet mijn eigen kind is betekent niet dat ik geen mening mag hebben of eventuele oplossingen zou kunnen aandragen. Maar dit is, ben ik bang, onbespreekbaar.
Ik geloof eerlijk gezegd niet dat een avond in de week het probleem van zijn zoon gaat oplossen. Het zit zo veel dieper, dat het veel meer hulp van buitenaf nodig zou hebben. Het huis uit, een opleiding, een eigen kamer, een kordate therapeut. Als zijn ouders het probleem hadden kunnen oplossen was het al gebeurd. En omdat ze nog steeds van mening verschillen over de te ondernemen stappen, zullen ze niet echt bij kunnen dragen aan een werkende oplossing. Daarom zeg ik van buiten af.
De zoon van mijn vriend wil niet bij zijn vader intrekken. Vader heeft het al aangeboden, maar zoon heeft geweigerd. Zijn moeder was trouwens erg boos dat vader het aangeboden had.
Dus het is een super moeilijke situatie, en nogmaals denk ik dat het pas gaat lopen wanneer kind het huis uit gaat, voor wat voor reden dan ook.
Schooltas

Snap het niet

Wat stellen met eigen kinderen vaak zeggen: "Wij hebben onze kinderen toch ook altijd?" vind ik zo'n dooddoener. En je hoort 'm best vaak. Maar die eerste (opbouw)fase in de relatie hebben zij toch ook samen doorlopen, met alle tijd voor elkaar? En mocht dat niet zo zijn, dan is dat een keuze geweest. Maar dan nog gaat het om gezamenlijke kinderen. Een wezenlijk verschil. Ik weet niet hoe lang je al samen bent, Schooltas. Maar ik denk nog niet heel lang, als zijn ex hem er 3 jaar geleden heeft uitgezet.

In 'normale' gezinnen gaat alles een beetje door elkaar. Ik kan me voorstellen dat jij in het weekend iets met jongste gaat doen en hij iets met oudste. Af en toe. Ik zou als ik je vriend was niet die donderdagavond vast zetten voor zoon. Meer losse afspraken maken, als er wat leuks te doen is. Dat concert is ook niet altijd precies op donderdagavond lijkt me? En is het niet zo dat af en toe één van jullie iets leuks gaat doen met anderen? Mag hij wel iets met vrienden afspreken op die donderdagavond? Het is een feit dat je zelf ook niet zo flexibel bent, omdat ook jij kinderen hebt, maar het gaat nergens over jouw kinderen in dit verhaal. Heeft hij daar dan nooit 'last' van? Ik weet ook niet hoe oud jouw kinderen zijn, ik schat in een stuk jonger. Want 2 jongens van 15 en 18 kun je best even alleen laten om samen uit eten te gaan. Ik heb zelf ook kinderen in die leeftijd, iets jonger... die blijven op zaterdagavond echt niet de hele tijd naast ons op de bank zitten. Ik snap het dus gewoon niet geloof ik!

mijn kinderen

zijn 14 en 19, de oudste studeert al en is het huis uit. De jongste is 60% van de tijd bij mij, 40% bij zijn vader en zijn nieuwe gezin.
Schooltas

Maar

Natuurlijk gaat die ene avond in de week het probleem niet oplossen. Maar het kan een heel belangrijk begin zijn. Een uitgestoken hand van de zoon naar z'n vader, die de vader vast kan pakken, z'n zoon het gevoel geven dat hij welkom is, en daarvandaan samen kijken hoe ze verder gaan. Of de hand niet vastpakken, en dan is de kans voorbij.
En natuurlijk is het frustrerend voor jou, maar ik denk dat de zoon het nu even harder nodig heeft. Kijk gewoon eens hoe het zich ontwikkelt. Misschien haakt de zoon vrij snel weer af, dan heb jij je donderdagavond weer terug. Of misschien bouwen ze amen een goeder band op, komt er vertrouwen, en durft de zoon wel de stap te nemen om naar z'n vader te verhuizen. Dan heb je misschien ook je donderdagavond weer terug.

Gepraat

Vriend stond gisteren onaangekondigd op de stoep om te praten, het zat hem ook behoorlijk dwars. Ik heb hem het draadje laten lezen. Het was wel een eye-opener voor hem. Hij had niet goed door hoe dwars de hele situatie me zat en inderdaad we zijn het met elkaar eens dat elke donderdagavond voor zijn oudste klaarstaan met een entertainment-programma niet de bedoeling is.
Zijn zoon krijgt voorlopig zijn donderdagavond, maar vriend is van plan om de komende weken vooral met hem naar open dagen van MBO opleidingen te gaan. En heeft ook tegen zoon gezegd dat zijn zeer beperkt budget geen uitje iedere week toelaat. Zoon sputterde een beetje tegen dat het dan niet zo leuk was, maar gaf toe dat hij dit soort dingen beter met zijn vrienden kan doen.
Verder hebben we gepraat over samenwonen, wat we op korte termijn willen doen. Ik heb hem gezegd dat ik ontzettend bang ben voor de aanwezigheid van zijn oudste bij ons thuis. Ik zit het niet zitten, ik denk dat die knul eigenlijk ook te oud is om zich bij een samengesteld gezin te voegen. En mijn vriend zit zichzelf ook niet meer met zoon in een huis. Hij gaat aansturen dat zoon op kamers gaat, zodra hij een opleiding vindt. Mijn vriend vindt ook dat de relatie tussen zoon en moeder ongezond close is, zoon bleef bij voorbeeld met Oud en Nieuw thuis bij moeder omdat ze anders alleen zou zijn, het spoort natuurlijk niet.
Het is een lang verhaal geworden maar we hebben elkaar weer gevonden in het gesprek. Zoon mag zeker zijn ruimte hebben met vader maar niet onbeperkt eisen stellen. Hopelijk zijn we weer op weg.
Bedankt voor het meedenken
Schooltas

Bah hou toch op

Zo ontzettend goedkoop om naar moeders te wijzen, als het met kind niet goed gaat
Heb je al eens met haar gepraat? Je verdiept in haar zienswijze?
Niet dat dat mi hoeft, maar dan mag je ook niet oordelen. Vind ik.

"die knul"

dat klinkt zo afstandelijk. Een kind gaat op die leeftijd het huis uit als hij er aan toe is en dat zelf wil. Er op aan sturen dat je kind op zicht zelf gaat wonen lijkt me niet echt bevorderlijk voor de relatie met je zoon, voelt ongewenst.
En of het goed of slecht is om bij je moeder te blijven als zij alleen is op Oudjaarsavond en ongeacht de rol van de moeder hierin, is dat wel lief van hem.

precies

Dat jouw oudste studeert en het huis uit is betekent niet dat je elke 18jarige die nog aan het mbo moet beginnen het nest uit moet duwen. Je moet je er echt niet mee bemoeien. Je wil hem niet maar zijn vader wel, dat is duidelijk.

'Hij gaat aansturen dat zoon op kamers gaat, zodra hij een opleiding vindt.'

Je zult maar zo'n vader hebben, die je letterlijk het nest uit werkt zodra er een nieuw leuk vogeltje langskomt ... Bah!

pardon?

" Ik heb hem gezegd dat ik ontzettend bang ben voor de aanwezigheid van zijn oudste bij ons thuis. Ik zit het niet zitten, ik denk dat die knul eigenlijk ook te oud is om zich bij een samengesteld gezin te voegen. En mijn vriend zit zichzelf ook niet meer met zoon in een huis. Hij gaat aansturen dat zoon op kamers gaat, zodra hij een opleiding vindt. Mijn vriend vindt ook dat de relatie tussen zoon en moeder ongezond close is, zoon bleef bij voorbeeld met Oud en Nieuw thuis bij moeder omdat ze anders alleen zou zijn, het spoort natuurlijk niet."

Nog even en je hebt het voor elkaar. Knap gedaan.
Ongezond close omdat hij bijvoorbeeld als 18-jarige bij zijn moeder bleef omdat ze anders alleen is? Heb je enig verstand van 18-jarigen?
Nee, dat is loyaal en toegewijd. Daar zouden jullie van kunnen leren.
Nou, nog maar 1 zoon te gaan joh!
Het rotte voor je is dat je het allemaal terug op je bord gaat krijgen.

Nou

eerlijk gezegd vind ik dit nou echt niet schokkend: 'Hij gaat aansturen dat zoon op kamers gaat, zodra hij een opleiding vindt"

Ik ga mijn dochter op die leeftijd ook het huis uit werken, wel of geen nieuw haantje in huis. Haar vader heeft hier hetzelfde idee bij. Heel gezond om dan op jezelf te gaan.

jullie willen echt wel overal wat slechts in lezen, ik zie vooral een betrokken stiefmoeder die in goed overleg met haar partner is. Natuurlijk mag je als partner je gevoelens en wensen uitspreken, en samen maak je dan een plan.

Noet

Ik zal nooit een kind het huis uitwerken en al helemaal niet een stiefkind!

Ik help mijn kind zelf die stap te zetten en zal het echt niet tot zijn dertigste thuis laten wonen maar dat is iets anders dan duwen of zetten. Mijn kinderen schrijven zich in met 18 voor een woning en we zien wel wat er gebeurt. Tot 24 zijn ze, mits ze zich gedragen als volwaardig huisgenoot, zeker gewoon welkom. Het kan heel gezond zijn voor jouw kind en voor jezelf, er zijn ook kinderen bij voor wie dat niet gezond is als ze geduwd worden. Dus houd het bij jezelf en je eigen kind en zorg dat je nog van gedachten kan veranderen tzt zodat jouw kind zich niet uit huis gezet voelt.

lezen

jullie lezen er veel meer in dan er staat, woorden kunnen voor iemand een andere lading hebben die jullie er aan geven.

Erg gevaarlijk op een forum

eens met noet

Een 18 jarige kan je echt wel richting kamers begeleiden, er staat nergens dat hij niet welkom is, dus hij kan altijd zijn was komen doen of komen eten.

Overigens vind ik het wel ongezond als een 18 jarige op oudejaarsavond alleen bij zijn moeder blijft. Dat gebeurde bij ons echt niet hoor! Mijn moeder stuurde mij weg als ik dat idee had, die nodigde zichzelf wel uit bij anderen evenals de andere gescheiden ouders die ik kende.

Begeleiden

Begeleiden is nog heel wat anders dan eruit zetten of duwen. Begeleiden is niet achter je kind staan maar er naast en kijken of het lukt en kan. Een kind wat nu al gameverslaafd achter de pc zit en niets doet, nog geen enkel diploma heeft en om 13 uur uit bed komt schop ik niet het huis uit. De kans is dan wel bijna 100% dat het helemaal niets meer wordt. Kind krijgt nu geld van zijn moeder: dikke kans dat hij dan zijn geld in het criminele circuit gaat zoeken want ik geloof niet dat hij nu opeens trouw naar zijn MBO1 (want geen diploma toch) opleiding gaat.

Maar ga vooral verder in het elkaar steunen dat je deze vogel het nest uit moet duwen en hopen dat hij vliegt voor hij de grond raakt!

andere conclusie

Als 1 van de betrokken kinderen, om wat voor reden dan ook, niet toe is aan het zich voegen in een samengesteld gezin dan is het te vroeg om te gaan samenwonen.

En hoe weet je dat deze jongen met oud en nieuw thuis bleef omdat het anders zielig was voor zijn eenzame moeder? Heeft hij dat zo aan jullie vertelt? Zou hij niet misschien ook wel een andere reden kunnen hebben gehad om thuis te blijven?

het woord aansturen

heeft heel veel nuances, jullie noemen het er uit werken, ik vertaal het als begeleiden, stimuleren.
Dat zaadje moet wel ergens in het hoofd van deze 18 jarige geplant worden.

Kan wel een beetje minder dames

Ik heb ook zo'n zoon. Begon in 1 gymnasium en het werd na veel hangen wurgen en een halverwege gestaakt ADD- traject een grondige havo-opleiding in 7 jaar. En dan hadden we de luxe van zeer solide relatie waarin in de neuzen dezelfde kant opstaan en dat ik heel veel tijd voor hem had. Eindeloos in bed blijven liggen was er niet bij. Anders was dat diploma er waarschijnlijk ook niet gekomen.

Toen zoon na het behalen (ophalen is een beter woord, want hij heeft het laatste jaar geen klap gedaan) van het diploma zijn bed niet uit te branden was, heb ik geeist dat hij binnen een bepaalde tijd een dagvulling zou zoeken. Als je niks doet, doe je het niet hier. Dat voelde heel hardvochtig. Maar na 19 jaar duwen en trekken was ik behoorlijk opvoedmoe, en de verhalen van een bijna dertigjaren failure to launch gevallen die voorzien van hun natje en droogje gamend op de bank doorbrachten zijn een schrikbeeld.

Zoon was mij kennelijk ook zat, had binnen een week een kamer, en begon aan een hbo-opleiding. Man en ik hadden er een hard hoofd in, maar hem wel aangegeven dat dit zijn laatste kans was. Tot nu toe gaat het voorspoedig, en ook de relatie is enorm opgeknapt. Hij is opgewekt en komt om het weekend thuis. En dat terwijl hij zelf een wasmachine heeft

Deze jongen is vooral gebaat als zijn ouders over hun schaduw heen stappen en proberen samen de juiste begeleiding voor hem te zoeken. En dat zou idd wel eens begeleid kamerwonen kunnen zijn, Dat van die oudejaarsavond vind ik ook een beetje sneu. Het argument dat moeder alleen zat zou goed een dekmantel kunnen zijn voor een vriendloos bestaan.

En Schooltas, weer op een moeder afgeven is niet chic en de schuld bij haar leggen is niet zo chic. Die jongen heeft zichzelf ook niet gemaakt. ALs ik me niet vergis, eeft vader ook wat add-trekjes. Hij moet wel ingaan zien dat hij uiteindelijk zelf verantwoordeljk is hoe hij zijn leven vorm geeft en hulp daarbij accepteert.

Jezus wat kunnen jullie overal het kwaad in lezen....

en het doet me echt pijn... Ik word door sommige van jullie echt afgeschilderd als een soort stiefmoeder alla Sneeuwwitje.. Terwijl ik zelf ook moeder, ex-echtgenoot, en ook geconfronteerd met het nieuwe gezin van mijn ex-man. Dus alle aspecten van het probleem ken ik.
Zijn zoon is altijd welkom, voor eten, mee op vakantie etc. Op twee voorwaarden, dat dan wel eer: er komt geen wiet mee en ook de gamecomputer blijft thuis. Alleen samenwonen met zijn oudste erbij zie ik niet zitten. En mijn vriend ook niet. Hij bijna nog meer dan ik eigenlijk. Als zijn zoon nog 14 of 15 zou zijn zou het uiteraard anders zijn.
Nu hebben we te maken met een "knul" (het woord is van zijn pa, niet van mij) die helemaal vastgelopen is. Moeder heeft al 3 jaar het voor het zeggen gehad in huis met de kinderen, het is haar niet gelukt om haar zoon uit die gameverslaving te krijgen. Nu begint er ook wietverslaving erbij te komen. En zoon het hand boven het hoofd houden zoals ze al jaren doet heeft geen goed effect. Jongste van mijn vriend begint soms ook te lang te gamen, daar is iedereen vroeg bij (ook zijn school trouwens, die toen oudste er nog op zat jammerlijk tekort geschoten is in de begeleiding). Godzijdank.
De psycholoog die oudste zoon probeert te begeleiden had aangeboden zoon te laten opnemen in verslavingskliniek. Is door moeder weg getorpedeerd. Dat een jongen van 18 thuis blijft bij moeder op 31 december vind ik nog steeds absurd. Niet lief, niet attent, maar absurd. Als mijn oudste het had willen doen had ik haar manu militari de deur uit gestuurd. Moeder is niet zielig, die heeft een goede fulltime baan, vrienden + ook een nieuwe relatie. Het is echt geen zielig achtergelaten vrouwtje die drie hoog achter woont, maar een goed opgeleide vrouw met genoeg geld en een mooie woning.
Bij vader komen wonen gaat het niet oplossen. Mijn vriend moet hard werken, hij is dus ook niet thuis om zijn zoon uit bed te krijgen en verder te begeleiden. Vader heeft zijn hoop gevestigd op een opleiding met internaat (leger) waar zoon weer "in het gareel" geholpen wordt. Zoon zit het ook wel zitten eigenlijk. Alleen nu hopen dat hij aangenomen wordt. Zo vanzelfsprekend is het ook weer niet.
Ik realiseer me ook dat als zijn zoon niet goed blijft gaan, de relatie tussen vader en ik altijd een zware last zal dragen. Maar me nou verwensen zoals sommigen het doen is echt te ver gaan.
Schooltas

Vulpen?

ADD trekjes bij vader?
Schooltas