Wilde eigenlijk uit elkaar maar man oververmoeid/depressief,

Hoi, ik had hier al eerder een draadje gestart met als titel 'Ik krijg geen contact met mijn man'. Zoals de titel doet vermoeden is de situatie niet erg verbetert. Mijn man is al heel erg lang oververmoeid. Ondertussen bleef hij wel (te) veel werken. Daarnaast waren er andere stressfactoren zoals mijn slechte gezondheid een paar jaar geleden en mijn zoon die niet altijd makkelijk is. Het resulteerde erin dat hij nooit praatte. Hij zij simpelweg niks.
Inmiddels zijn er wel dingen verandert, hij is nu echt zo oververmoeid dat werken niet meer gaat. Ik heb zelf het vermoeden dat hij een depressie heeft, maar volgens zijn huisarts is dat niet zo. Hij probeert wel wat te praten maar dat gaat alleen maar over hele oppervlakkige dingen. Helaas is door de afgelopen jaren van afstand , geen contact of gesprekken, mijn gevoel weg geëbd. Ik merkte dat ik graag echt alleen wilde zijn. Een tijdje geleden heb ik aangegeven dat ik niet meer verder wilde, ik zag ons nog wel als vrienden maar verder niet. Hij vond dit vreselijk, wilde mij absoluut niet kwijt. We hadden al besloten om deels apart te gaan wonen zodat hij een plek had om uit te rusten en even niet met mijn zoon in huis te zijn. Hij had toen ik dit aan hem vertelde net een appartement gekregen. Maar ook dat kan hij helemaal niet aan. Hij wil er niet heen, voelt zich schuldig tegenover onze dochter, wil mij niet kwijt. Hij heeft dus nu sinds meer dan een maand de sleutel maar het lukt hem niet iets eraan te doen. Hij is veel te moe en hij kan het ook emotioneel niet aan. Maar hij wil ook niet dat ik of iemand hem er mee helpt. Ik heb al aangeboden spullen te kopen, gewoon bestek etc, dat wil hij niet. Hij wil er ook niet over praten. Aan de ene kant wil ik hem niet pushen want ik zie dat hij het niet aan kan. Aan de andere kant verdraag ik het nauwelijks om de hele tijd samen te zijn, zeker zoals nu in de vakantie.
Ik weet dat ik van iemand die overspannen of depressief is niet kan verwachten dat mijn gevoel ook telt, maar nu moet ik dus steeds maar afwachten wat hij doet. Hij doet net alsof al die gesprekken er niet geweest zijn, komt er ook niet op terug, het is echt heel raar allemaal. Ondertussen ben ik ook heel bezorgd want hij is echt uitgeput, ligt op de bank of in bed en kan maar weinig (medisch alles uitgesloten). Maar ik zou ook zo graag alleen zijn, of alleen met de kinderen zodat we weer plezier kunnen maken en ik mezelf kan zijn.
Nou ik hoop dat het een beetje begrijpelijk verhaal is. Ik moest het even kwijt, groetjes, Leentje