U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wie is er ook no contact gegaan met een narcist of cluster b partner?
De titel zegt het al. Wie kent de dynamiek van toxische relatie met een narcist, borderliner of andere cluster b persoonlijkheid en is (waarschijnlijk ook na jaren gedoe) no contact gegaan? Ik ben bekend met alle termen. filmpjes en therapeuten op dit vlak, doe een heel goed coachingstraject bij David Grannon.
Ik ben gisteren NC gegaan met narcistische partner (hij heeft officiele diagnose) na jaren van proberen binnen deze trauma bond toch, met therapie en counseling er wat van te maken. Ik heb geen behoefte aan mensen die niet weten wat dit behelst en met secundary gaslighting komen als "waar er 2 vechten hebben er twee schuld, je bent toch beter af zo... etc" Ik ben gewoon naarstig op zoek naar lotgenoten die begrijpen hoe zwaar dit is: een liefde hebben waar echt zoveel liefde is, maar die niet kan doorgaan door zo'n persoonlijkheidsstoornis.
Het is echt zoooo moeilijk... pff. Ik krijg dan zo'n brief waar dit in staat "
wat steeds duidelijker wordt is de wijze waarop al die narcistische eigenschappen zo'n enorme rol spelen in mijn denken en dus in mijn leven en het leven van anderen die met mij te maken hebben. Het is zo groot en overweldigend als ik het met afstand bezie. Het speelt in nagenoeg in alle facetten van mijn leven. Het is niet de eerste keer dat ik me hier van gewaar wordt en dat is tegelijkertijd ook waarom ik weet dat het niet veranderd. Ondanks dat ik ook weet hoe het is om me te kunnen overgeven en hoe goddelijk verbonden met mijn hart en de aarde dat is, leidt het niet tot een dieper besluit om mijn Noorden te pakken en voor het hoogste te gaan. Onbegrijpelijk om te zien dat ik daar niet voor kies (in ieder geval niet blijvend), maar om iedere keer weer te kiezen om vanuit dat construct te leven. Het voelt niet als een keuze (zeker niet bewust), maar ik weet dat het dit wel is. Ik blijk niet bereid om de investeringen in tijd en moeite te nemen om dit proberen te keren. Ik neem het me iedere keer voor, begin er dikwijls mee, maar ik maak het nooit waar. Ik zit in die dynamiek gevangen en nog veel erger is dat ik jou in die dynamiek ook gevangen probeer te houden. Jouw sympathie, aandacht en liefde blijkt iedere keer ook snel weer voeding te worden. Mijn hart huilt verscheurd om je, om ons, omdat ik kan voelen hoeveel liefde, aantrekkingskracht en potentie er op allerlei vlakken is. Schaamte, verdriet en pijn om wat jij allemaal hebt doorstaan als gevolg van het van mij houden en met mij omgaan en de open wonden die je daar nog van hebt. Ik leef dikwijls tussen euforie en slachtofferschap. Verhalen die ik over mijzelf en het leven maak. Verhalen waarin ik dikwijls zelf geloof en anderen probeer ervan te overtuigen dat ze waar zijn. Dat heb ik gelukkig leren inzien dat dit zo bij mij werkt. En gelukkig heb ik ook momenten van contemplatie en kan ik er van afstand naar kijken. Als ik het dan inmiddels zo bezie kan ik niet anders concluderen dat het een zeer destructief construct is en dat dit ook blijvend is, ondanks dat ik er steeds meer bewustzijn op krijg. Niet alleen voor mijzelf, want het weerhoud me er van me verbonden op deze wereld te begeven, maar voornamelijk voor de mensen die ik gebruik als voeding om dit krampachtig wel te bewerkstelligen. En dat geldt dan voornamelijk voor jou. Juist in liefde en intimiteit toont het zich van z'n meest duivelse kant. Je hebt alles gegeven, je ziel en zaligheid en kreeg stank voor dank. Het heeft je leeggezogen en beschadigd. Het had nooit mogen gebeuren, maar dat kan ik niet meer keren"
Ik weet dat dit oprecht is. Maar ook dat dat voor dit moment is. Op het moment dat hij denkt dat hij me weer 'heeft' interesseert het hem niet meer, ben ik slechts voeding voor hem. En toch, zouden we elkaar zien (hij woont gelukkig in een andere stad) dan zouden we tranen van liefde huilen.
Komt nog eens bij dat ik heel veel eenzaam ben geweest in mijn leven (weduwe geworden) en op een leeftijd ben dat een volgende liefde echt een wondertje zou zijn (en nee, ga nou alsjeblieft niet zeggen "ja maar de buurvrouw van mijn tante heeft ook zo'n leuke man ontmoet" Ik weet waar ik het over heb: ben bijna 60, niet goed geconserveerd, en veel te diep gewond en wantrouwend geworden door dit narcistisch misbruik om me snel open te kunnen stellen.
Dat maakt de keuze voor no contact nog wranger: ik moest kiezen voor een verdrietige trauma bond of eenzaamheid. Gaat niet echt fijn zo.
ff zo2/ Sally
"We (degenen met vergelijkbare ervaringen) zijn denk ik overgevoelig geworden. Zo vaak, zo zwaar (diep/in je "bestaan") gekwetst, dat je snel in de verdediging kunt schieten."
Ja dat is zo waar, ik ben zo gekwetst geraakt dat ik te snel te heftig reageer. En soms zaken niet in perspectief zie (Sally)
Dat spijt me
ffzo3
Ja ieder geval is ook weer anders. Mijn ex had geen (openlijke) kritiek op me. Hij droeg me op handen, zogenaamd.
Je schrijft " ik hou het al jaren met hem vol, omdat ik o een gegeven moment de keuze voor *mezelf* heb gemaakt. Waar ik van nature of uit gewoonte (door opvoeding of wat dan ook) erg erop gericht was het anderen naar de zin te maken (therapeuten hebben mij "een helper" genoemd), ben ik meer voor mezelf gaan doen: met vriendinnen, sporten, vrijwilligerswerk en vasthouden aan mijn baan, ook al is het vaak erg zwaar geweest. En hoewel ik me soms zo "egoistisch" voel, probeer ik dat vaker te zijn/doen, hoe moeilijk ik dat ook vind. Ik denk dat voor mensen die dat niet van nature hebben, dat een grote uitdaging is."
Ja, daar heb ik bewondering voor. Ik heb ben wel dingen voor mijzelf gaan doen (we woonden niet samen) maar als we bij elkaar waren ging dat fout. Ik voelde me 'bezet' alsof hij me verlamde, energie aan me onttrok, heel naar. Maar... dat is iets wat ik bij andere mensen in een veel lichtere mate ook mee heb gemaakt, dus dat stuk ligt ook bij mij. Ik verdwijn een beetje in de nabijheid van een ander. Maar bij deze man werd het bijna karikaturaal... en ja allemaal ook terug te voeren op het feit dat hij door zijn moeder als een prinsje werd verwend terwijl mijn moeder narcistisch was en ik er niet mocht zijn als persoon.
Ja, ik lees mijn 'hele foute karaktertrekken-lijst'. Heel stom, ik kan zo in het verdriet van het verlies zitten om het mooie wat er ook was. En dan vergeet ik die lijst. Maar als ik er weer aan denk en hem lees, ben ik in vijf minuten 'om': oh nee, dat niet meer
Pas na #23 realiseerde ik mij dat nc de afkorting was van no contact. Ik vroeg mij steeds af welke tikfout men steeds maakte; np ( narcistisch persoon) of nu of no of ni ( narcistisch individu). Soms werken afkortingen verwarrend.;-)
Zelf heb ik mij toegelegd aan een nc met iemand die mijn leven/huwelijk/gezin overhoop haalde door mij zwart af te schilderen als ondankbaar en hard om zo de actie van de ander uit de schijnwerper te halen.Mijn woorden werden verdraaid en familieleden beïnvloed om zo zichzelf als slachtoffer te proportioneren en anderen tegen mij opzette.
De keuze voor niet is niet gemakkelijk daar dit een familielid betreft en de directe gezinsleden getuige zijn van de verharding. Maar ik kan niet anders.
Wie vriendelijk en zorgzaam en daardoor best kwetsbaar is, lijkt dit bijna op zijn voorhoofd geschreven te hebben.
Het nc heeft ook als boodschap mij te zien als iemand die je niet hebt te manipuleren; er verstandig aan doen geen misbruik te maken van mijn grote hart.
Ik heb gelukkig nog steeds een groot hart voor mensen die het waard zijn. Ik ben wel verbaasd dat nooit eerder de schellen van mijn ogen zijn gevallen met betrekking tot die ene persoon.
Door de afstand, ben ik ook niet meer de persoon die vroeger regelmatig voor haar klaar stond. Nu anderen die plek hebben opgevuld, komen ze er zelf ook achter. Op een dag gaan ook hun schellen van hun ogen vallen en zullen ze begrijpen waarom ik bewust kies voor nc.
En de persoon met de manipulerende zwartmakende trekjes heeft op haar trouwdag ervaren dat al haar kinderen en kleinkinderen schitterden van afwezigheid. De eenzaamheid is de rekening van dergelijk gedrag. Vaak is eenzaamheid ook de aanstichter van dergelijk gedrag.
Ik heb mij door haar gedrag ook heel eenzaam gevoeld. Maar nu voel ik mij sterk omdat ik de nc weet vol te houden. Het volhouden aan nc doet een groot beroep op je eigen waarde als je, naast strijd met die persoon, ook nog eens in een spanningsveld komt te staan met directe naasten. Ik zou het mij en de directe naasten het zo gemakkelijker maken om de nc op te heffen. Maar dan neemt de ander je niet meer serieus en ben je weer kwetsbaar. Zo beleef ik het tenminste.
Doenja
Ja jij weet hoe het voelt. Het voelt zo alleen, zo onbegrepen, dat je (soms te snel) wantrouwend wordt.
"Niemand gelooft mij' heb ik toen heel vaak gezegd. En dat omvat voor mij nog steeds de kern van de zaak: je voelt je zo alleen staan als je niet gelooft wordt. Als je zo vaak is verteld dat wat er gezegd is, je zelf gezegd hebt, gezien hebt door de narcist ontkent wordt. Je denkt echt dat je gek wordt. En dat is dus ook t doel vd narcist."
Maar ik geloof echt dat er een kentering aan de gang is. Juist doordat mensen zoals wij samen komen en elkaar bevestigen in 'oh ja zo voelt het'. Daarom: validering van elkaar is belangrijk. Dat ontkennen en zeggen 'ja euh ga nou maar weer verder, het is voorbij,' kan echt schadelijk zijn en meer pijn opleveren.
Oeps
De persoon met de manipulerende trekjes is niet mijn man. Maar ik blijf mij wel verbazen dat het mijn nooit eerder is opgevallen anders had ik wel eerder een afstand gecreeérd.
Flanagan
Ja no contact gaan kan natuurlijk ook met iemand anders dan je partner... En het zal altijd pijn doen, denk ik, als je tot die beslissing moet komen. Ik hoop dat je fijne mensen om je heen hebt die je wel warmte kunnen geven.
Madelief
Dank voor je lieve reactie want het is niet helemaal in dezelfde orde als de strijd waar de andere forummers mee te dealen hebben.
Aan de andere kant ook weer wel, want de persoon is de moeder van mijn man en dat leidt tot loyaliteitsconflicten. Dus ook 'gevaar' uit een andere hoek en zodoende dubbelop.
Je wilt dan rust bewaren en met je gezin een gezellig en liefdevol leven leiden, maar jezelf ook niet 'opofferen'.
Het bij mijn standpunt blijven heeft de gezinsleden wel doen inzien dat het mij menens was zodat ze de stille wens 'bijdraaien) hebben laten varen. Dat heb ik als belangrijk ervaren; mij serieus nemen.
Flanagan; ook bij mij was de grootste narcist de moeder van mijn man. Mijn man heeft ook narcistische trekken met wat autisme, en ging zowel gebukt onder zijn moeder als dat hij zelf zich narcistisch gedroeg. In tegenstelling tot jouw situatie steunde mijn man mij niet. T lag allemaal aan mij. Ook niet toen ze mij beschuldigde van diefstal van een waardevol voorwerp bij een klant tegenover andere klanten...en toen een coupe probeerde te plegen met mijn personeel om mijn bedrijf in handen te krijgen. Ook toen vond mijn man dat ik spoken zag en moest ik mijn excuses aanbieden en zijn moeder zeggenschap geven in mijn bedrijf. Wat volgde heb ik al heel wat pagina's hier over vol geschreven onder een andere nick. Doe ik nu dus even niet.
Flanagan, je mag in je handjes knijpen dat je gezin je steunt in je standpunt. Dat is zooo waardevol! Dat gaat je helpen. Mijn ouders hebben nu na al die jaren nog steeds schuldgevoelens dat ze niet hebben ingegrepen. Dat gevoel probeer ik bij ze weg te nemen, want ik zag het zelf niet eens toen ik er middenin zat.
Doenja,
Bedankt voor je reactie.
Ik heb wel eerst een paar jaar moeten wachten voor die steun en inzicht van man op gang kwam. Het liefst stak die zijn hoofd in het zand. Die periode was erg onzeker maar ook helder; niet buigen!
Voorbeeld
@Doenja, de narcistische trekjes van je man waren waarschijnlijk gegroeid door het voorbeeld wat hij van zijn moeder heeft meegekregen. Maar het is inderdaad wel vreemd dat een mens die nare trekjes niet eerder ziet. Je wilt het niet zien want je gaat uit van het goede van een mens.
Soms kom je van een koude kermis thuis. En een ervaring rijker.
Ik heb in die tijd ook veel kracht kunnen putten uit de draadjes op dit forum, zo voelde ik mij niet zo alleen...
En op een dag merk je dat er rust in je leven is gekomen. Dat je het hebt kunnen loslaten op een manier waar je vrede mee hebt.
artikel waarom narcisten geloofd worden
Ik vind het een beetje zwart-wit maar toch wel de moeite waard. Ik denk er iets anders over. Volgens mij worden narcisten geloofd omdat ze een sterkere energie hebben, bijvoorbeeld door het nauwelijks aanwezig zijn van een geweten...
Eenzijdigheid maakt krachtig natuurlijk. Maar goed: hier het artikel voor wie het interessant vindt.
https://thoughtcatalog.com/shahida-arabi/2018/02/why-do-people-believe-narcissists-rather-than-their-victims/?utm_content=buffer1dc63&utm_medium=shahida-arabi&utm_source=facebook&utm_campaign=staff-social
Sterk
Het maakt niet uit hoe sterk een narcist is. Het gaat er om hoe sterk je zelf bent.
Door de narcist aandacht te geven, wordt hij/zij sterker.
Flanagan
ja dat is zo. En dat is ook waarom het spel met een narcist niet gespeeld kan worden. De enige manier is je er aan te onttrekken. Althans in persoonlijke verhoudingen.
maar het is ook weer niet zo. Soms kan je niet anders dat je verhouden tot een narcist. Zoals ik met mijn moeder.
Je kan niet tegen een kind zeggen: het gaat er om hoe sterk je zelf bent.
Dit artikel gaat ook over waarom mensen niet geloofd worden door hun omgeving.
En sommige narcisten zijn zo sterk dat ze die aandacht eisen en krijgen no matter what. Zie Trump
Kindertijd
Ik heb die ervaring in de kindertijd gelukkig niet hoeven mee maken.
Ik denk dat een kind sowieso niet snel gezien wordt.
"Ik denk dat een kind sowieso niet snel gezien wordt." Kijk en nu krijg ik de neiging om sarcastisch te worden en te zeggen 'oh nou dan maak het natuurlijk niet uit dat ik bij een narcistische moeder en een autistische vader ben opgegroeid" Vanuit een houding van 'het is niet uit te leggen wat het met je doet en wat het verschil is met gewoon niet zo gezien worden.
Maar dat wil ik niet zeggen want jij bedoelt dat misschien helemaal niet zo. En ik besef me mede door dit draadje dat vanuit mijn pijn reageren geen zin heeft en me vaak te fel maakt waar het wellicht anders bedoeld is dan hoe ik het opvat.
Waarom schrijf ik dit dan toch allemaal op? (want nu zie ik ook ineens dat ik me dus focus op de tweede zin van je posting terwijl je eerste echt meelevend is).
Nou omdat het allemaal zo raar en pijnlijk is geweest en die pijn er dus nog diep in zit. Dat het niet een beetje genegeerd worden was maar dat je een totale niet-persoon was. Een pop, een stuk vlees.
Sorry Flanagan, ik moest het even kwijt. Ik weet dat je het goed bedoelt.
En ineens bedenk ik me
... dat zo diep willen dat men je begrijpt natuurlijk hetzelfde mechanisme is waardoor de narc je kon bespelen. Je wilt zo graag dat iemand je nu eens wel ziet. En ja, daarmee komt ook het besef dat je dat niet van de buitenwereld kan vragen, dat je dat je zelf moet 'geven'. Dat ben ik eigenlijk best al lang aan het proberen. want ik het dit inzicht eerder gehad.
Die behoefte is er, dat moet er ook mogen zijn van mijzelf... toen ik weduwe werd, kreeg ik medeleven en dat hielp me echt. Terwijl bijvoorbeeld de drager zijn van een levenslange onbegrepen ziekte gewoon veel zwaarder was dan dat. Voor hoe ik gevochten heb voor mijn kind met een geboortedefect krijg ik veel waardering. Terwijl dat minder zwaar was dan deze afgelopen jaren met een verhulde narcist.
Dat die behoefte niet altijd ingevuld wordt, moet ik ook accepteren. Ik ben heel blij met een forum als OOL en ook met specifieke groepen op het internet waar mensen elkaar kunnen steunen in hun onbegrepen gedoe.
En ik weet ook dat ik zulke groepen dan ineens niet meer nodig heb. Dat ik heb ik met die onbegrepen ziekte ook gezien: ineens denk ik dan "ja maar ik ben meer dan dat, ik ga weer wat anders doen"
Voor nu moet ik zeggen dat het echt niet slecht met me gaat. Sterker nog: het gaat iedere dag beter. Ik had erg tegen no contact opgezien maar ik voel me nu af en toe zelfs erg bevrijd. Heerlijk.
Flanagran
Ik snap eigenlijk ook niet zo goed wat je ermee bedoelde met je uitspraak dat een kind sowieso niet zo gauw gezien wordt. Kun je dat uitleggen?
Een kind van een narcistische ouder heeft denk ik niet alleen het gevoel niet gezien te worden, maar dat het bestaat om opgeofferd te worden aan die ouder. En als het zich daarvoor beschermd, dan gaat daar zoveel energie in zitten dat het de ontwikkeling belemmerd.
Niet gezien worden op zich is natuurlijk ook al erg genoeg. Maar ik heb geen idee hoe je dat bedoelde.
Kind
Ik bedoel te zeggen dat een kind minder snel serieus genomen wordt dan een volwassene. ( de volwassene wordt al moeilijk geloofd , zie link #188),. En een volwassene heeft nog wel de leeftijd mee itt tot een kind.
Hoe vaak krijgt een kind niet te horen dat ze fantaseert? Dat de beschuldiging verzonnen is. Want hoeveel levenservaring heeft een kind nu eigenlijk...
Mensen willen graag niet moeten toegeven dat ze het niet gezien hebben dat een kind zo moet lijden. Familieleden kijken liever weg want in het huwelijk van een naaste komen, is zitten op een mierennest.
Zodoende is het moeilijk voor een kind om 'gered' te worden.
Achterdocht
Ik was wel even verbaasd over de achterdocht. Maar ook weer niet; achterdocht is een impulsieve manier van denken om jezelf te beschermen. Gegroeid door het leed.
Er bestaan ook mensen die het goed met een ander voorheeft.
Achterdocht is zo beklemmend.
Achterdocht
Achterdocht is als je een narcistische ouder hebt gehad functioneel denk ik. Mijn moeder had trouwens denk ik narcistische trekken. Maar achterdocht kan inderdaad ook wel onhandig zijn.
Wel heel fijn dat het nu helemaal duidelijk is wat je bedoelde. (Ik had ook niet door dat je tweede zin eigenlijk iets zei over de kinderen die een narcistische ouder hebben, waar het dan nog erger voor is omdat een kind toch al niet zo snel geloofd wordt. Ik dacht dat je dat bedoelde als: alle kinderen hebben het natuurlijk moeilijk, niet alleen kinderen met een narcistische ouder.)
Thera,
Als ik er zo had in gestaan, ( bagatelliserend) , zou ik dan niet dit draadje gewoon hebben genegeerd...
Maar ik gaf ook toe dat ik het gewoon niet snapte
Thera,
Dat had ik ook uit je reactie ' Achterdocht is ook wel eens onhandig.' Maar naast forummers zul je ook irl mensen tegen komen waar je mogelijk achterdocht voor voelt. Toch zijn de mensen die naar jou toekomen, mensen die het in principe goed met je voor hebben.
Nu kom jij met dit geabstraheerde voorbeeld waarbij alleen naar míjn eerste reactie wordt gekeken op 'je vlucht in de armen van een narcist wordt gekeken, niet naar mijn bedankje en het verhaal dat er achter zit en vervolgens vind jij mij narcistisch.... hoe denk je dat nu voor mij voelt Boink?"
Waarschijnlijk wil je diep door laten dringen dat ik jóu onrecht aan doe en jóuw reacties begrijpelijk zijn. Je doet precies waar ik op wees. En nu bij Flanagan. Je hebt geen recht tot trappen naar wie je wil helpen. Ook niet om iemand emotioneel te bespelen en degene zich schuldig laten voelen.
Ik begreep Flanagan wel gewoon toen ze over het kind begon.