U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Wel of niet scheiden
Ik wil graag even mijn gevoelens met jullie delen, en misschien ook wel van me afschrijven. Ik ben inmiddels 24 jaar bij mijn man waarvan 18 jaar getrouwd. 2 schatten van kinderen van 11 en 14. Allemaal prima dus. Naast ups en downs zeker geen slecht huwelijk. Toch loop ik tegen dingen aan die me steeds vaker doen twijfelen. Die me steeds doen afvragen of ik nog bij hem zou zijn als de kinderen er niet waren. Het begint er al mee dat hij absoluut geen prater is, en ik juist heel graag zaken bespreekbaar maak. Verder begint hij behoorlijk uit te dijen, en dat interesseert hem niks. Ik vind dat je voor elkaar toch wel je best mag doen om er aantrekkelijk uit te blijven zien? Ook is hij 2 cm kleiner dan ik, met het gevolg dat als ik hakken wil dragen ik boven hem uitsteek. Ik weet het, deze lengte heeft hij altijd al gehad, maar als dingen niet meer goed zitten ga je jezelf aan alles irriteren. Ik droom steeds vaker van een lange vent waar ik lekker bij kan wegkruipen en wie uiterlijk ook belangrijk vindt. Ik ben mijn ex (van heel lang geleden) weer een paar keer tegen gekomen, en dacht: jeetje, hoe heb ik destijds ze dom kunnen zijn om hem aan de kant te schuiven.....En zo spoken er heel de tijd allerlei gedachtes en irritaties door mijn hoofd. Tegenover mijn man absoluut niet eerlijk natuurlijk. We hebben wel eens in een dusdanige dip gezeten dat we uitspraken naar elkaar om te gaan scheiden, maar voor de kinderen natuurlijk een drama, om het nog maar niet te hebben over het financiële vlak. Ik bedoel, met een huis dat een stukje onder water staat natuurlijk niet erg gunstig. Ik vind het gewoon even heel fijn om mijn gedachtes op te schrijven en tegen het licht te houden, maar zeker om eens te kijken hoe andere hier tegenaan kijken. Ook als dit betekent dat sommige me misschien het liefst een trap onder mijn kont zouden verkopen. Dank jullie wel alvast.
de boeken ook Paddington!
Sterker dan ooit is weer zo goed!
Van perfectionisme af komen
Ik heb therapie gevolgd voor mijn zelfbeeld. Ouder worden en dingen nog beter leren relativeren hielpen daarna ook. Leren omdenken. Ik heb tijden lang elke dag drie positieve dingen op over de dag opgeschreven. Dat klinkt kinderachtig, maar het werkt echt. In jouw geval zou ik elke dag drie positieve dingen over je man opschrijven: hij heeft een kopje thee voor me gezet, hij heeft me zomaar een knuffel gegeven, hij heeft spontaan de hond uitgelaten, hij heeft een spelletje gedaan met de kinderen. Dat soort dingen zijn genoeg. Dat soort dingen zijn liefde! Niet die centimeters!
Kar-trekker
MamaDeb, misschien grijp je te vlug naar de kar? Zo kan je man niet laten zien dat hij ook best een kar kan trekken. Het perfectionisme heeft ook te maken met het ontbreken aan vertrouwen in de keuzes van een ander, net zoals ze zelf uit onzekerheid overgaan tot perfectionisme.
Ik schreef al eerder hoe perfectionisme ook lastig kan zijn voor je relatie/partner en collega's.
Op het werk kunnen collega's te maken krijgen met een medewerker die altijd vind dat het op haar manier moet gebeuren; de grote regelaar die weinig rekening houdt met de ideeën van anderen.
In huiselijke sfeer geeft de perfectionist de ander ook minder kans/ ruimte om zaken op zijn manier te regelen. Dat werkt heel beklemmend. Dergelijke partners vertonen dan een gelatenheid, (eigenlijk net als je man..) Ze wlllen geen ruzie.
Ergens is het net als de relatie tussen de ouder en een puber; de ouder zit over de schouder mee te kijken of het wel gaat zoals zij blieft want dan gaar het namelijk goed. De puber wilt groei en vrijheid en zelf de hoofd stoten.
Los laten is moeilijk omdat je vaak niet goed weet hoe. Maar in belang van eigen waarde van de puber is los laten een noodzakelijk iets waar de sfeer door verbetert kan omdar dit respectvol overkomt.
Dus alleen positieve punten opschrijven, lijkt mij onvoldoende. Het tonen van respect voor andermans manier van oppakken, geeft lucht. Niet alleen bij hem, ook bij jou.
Lees voor de gein het gelijktijdig lopende draadje over de oogkleppen op.
Een verandering in aanpak en de winst die ermee bereikt.
leuk stuk in weekendbijlage NRC
van Alain de Botton is een Britse filosoof en oprichter van The School of Life
'Met wie we ook trouwen, hij of zij is nooit helemaal ideaal voor ons. Het is wijs om hier gepast pessimistisch over te zijn. Een perfect huwelijk bestaat niet. '.
'Met de verkeerde trouwen is zowat de makkelijkste en ook duurste vergissing die we kunnen maken. Het is daarom uiterst vreemd, bijna misdadig zelfs, dat ‘verstandig trouwen’ niet op de nationale en persoonlijke agenda staat, zoals bijvoorbeeld aandacht voor de gevaren van roken en verkeersveiligheid.
Dat is des te treuriger omdat de redenen voor een verkeerde partnerkeuze eenvoudig glashelder zijn. Ze zijn onder te verdelen in acht categorieën.'
en dan vervolgt het artikel met uitleg van die acht categorieën.
Een citaat nog even:
'Een dringende, primaire taak van iedereen die liefheeft, is dan ook om inzicht te krijgen in zijn of haar specifieke ‘gekte’. Waar komt deze vandaan, waartoe zet deze ons aan? En vooral: welke mensen wakkeren onze gektes aan, of dempen ze juist? Een goede relatie is er niet zozeer een verbintenis tussen twee gezonde mensen, maar een tussen twee gestoorde mensen die de vaardigheid, of het geluk, hebben gehad zich aan te passen aan elkaars relatieve krankzinnigheid.
Als iemand van zichzelf het idee heeft dat hij een makkelijke partner is, moet dat bij zijn of haar potentiële geliefde meteen de alarmbellen doen rinkelen. De vraag is immers niet of iemand problemen heeft, nee, de vraag is hoogstens waar ze liggen.'
--
Dit soort kwesties leidt – soms na tientallen jaren – tot rampen en dus moeten we daar ruim van tevoren (!!) weet van hebben, zodat we partners kunnen uitzoeken die daar optimaal tegen bestand zijn. Bij een date zou de standaardvraag moeten zijn: ‘En waar zit jouw gekte?’
Je hebt vast al een ideetje 
mailen
MamaDeb zou ik je kunnen mailen? Heb je een email adres voor mij? Groetjes.
Bromvlieg
Leuk, heb je een link naar het hele artikel?
hier
Ik ben al heel lang gelukkig met een inmiddels wat te dikke, autistische man (ja, met een echte diagnose, niet door mij gesteld).
Natuurlijk vind ik het leuk om af en toe te merken dat ik nog steeds "goed in de markt lig". Maar daar blijft het bij. Ik krijg geen bloemen of diepgaande gesprekken over de relatie, maar kan wel met hem lachen en elkaar steunen bij gedoe op het werk of met de kinderen op school. Mijn eigen rare kantjes vallen hem niet eens op, hij is eraan gewend en denkt dat ik volkomen normaal ben:-). Heerlijk, dat vanzelfsprekende vertrouwen, die onuitgesproken waardering. Dat je er gewoon bent en dat dat voldoende is.
Laat die arme, niet-perfecte, te dikke man van je gewoon lekker met rust (tenzij er serieuze problemen zijn) en geniet van elkaar. Geef hem een extra knuffel, je ziet vaak genoeg om je heen dat het leven zomaar voorbij kan zijn.
Ziek
En toen heb ik ziek op bed gelegen, dus nog niet eerder kunnen reageren.
Ik vind alle reacties die ik krijg echt overweldigend. Wat een mooi gevoel dat er zoveel mensen meedenken in mijn problemen.
Het is me wel duidelijk dat het grootste deel van het probleem bij mij ligt. In mij zit. Ik ga zeker een van de boeken bestellen en lezen. Verder denk ik dat ik maar eens op zoek moet gaan naar een juist persoon (hulpverlener) om mezelf te spiegelen. Om eens te graven naar waar deze drang van perfectie vandaan komt, en waarom ik altijd zo graag wil voldoen aan het maatschappelijke ideaalbeeld. Waarom ik zo'n moeite heb met het woord nee (in de zin van mij iets weigeren 
. De kans is idd enorm groot dat als ik een langere partner zou hebben, er wel weer legio andere dingen niet goed zijn (in mijn ogen).
Heeft iemand bepaalde ervaringen bij een bepaald type hulpverlening?
En dan natuurlijk passend bij mijn probleem.
Ik ga eerst eens aan een aantal punten werken bij mezelf. Denk ik daarna nog steeds dat manlief het niet meer is voor mij, dan zien we maar weer verder.....