Wat moet ik met mijn moeilijke man?

Ik begrijp je enorm en ik heb dezelfde man serieus ik had het zelf kunnen schrijven hoe is het nu met je

ik begrijp echt niet waarom je met kinderen op de middelbare school niet zou kunnen scheiden. Als dit huwelijk zo slecht is als je nu beschrijft, wat voor voordeel heeft het dan voor hen dat jullie bij elkaar zijn? Wat voor voobeeld geef je hen?

Het enige wat ik lees is een ellenlange lijst van hij is een overkritische chargrijn en niks is leuk. Al jaaaaren niet. Waarom zou je je leven dan in vredesnaam vergallen door in zo'n situatie te blijven? Wat haal jij daar uit?

En als ik die hele ipsommingen lees van wat hij deed en wat hij zei bekruipt mij ook ergenis t.o.v. jou. Allemachtig zeg, je bent een volwassen vrouw, geen vier. Als jij dat brood niet te eten vindt dan stop je het toch in de oven? En als hij zijn ovehemd niet gwassen wil dan laat je hem toch fijn vies. Sterker niog, als hij geen poot uitsteekt in het huishouden, dan zou ik zijn was gewoon helemaal laten liggen. Je zegt dat hij nou niet respecteert, maar eerst en vooral respecteer jij jezelf niet door zulke dingen te laten gebeuren keer op keer.

Geef jezelf een schop onder je kont, kies voor jezelf, als je perse wilt binnen de relatie en stop met het kind zijn tegen wie pappie niet lief is terwijl ze het toch al 25 jaar probeert met het hem naar de zin maken en hij maar zo onredelijk is en zij zo teleurgesteld.

Hou op het hem naar de zin te maken, dat blijkt toch niet mogelijk, en maak het jezelf naar de zin. Verander van sloof in een vrouw die haar eigen plan trekt. Ga lekker een weekend weg met een vriendin, lees een hele dag de krant, als ie kritiek heeft op je spel lach dan heel hard en ga een glas bier drinken aan een tafeltje met een leuke vent.

Hij misdraagt zich en jij zorgt dat hij zich kan blijven misdragen door te jammeren in plaats van grenzen te stellen.
Stop met dit gedrag. Echt. Voor jezelf, voor je kinderen en uiteindelijk ook voor je vent.

Ik heb niet echt tijd om te reageren i.v.m. einde schooljaar, druk werk, voorbereidingen voor vakantie. Maar even kort.

Ik was er helemaal klaar mee, de reacties in dit draadje hebben daar aan bijgedragen. Wilde dus scheiden. Heb dat tegen mijn man gezegd. Hij is eeg geschrokken en sindsdien erg veranderd.

Hij is vooral veel positiever, liever, vrolijker tegen mij en positiever over mij tegen de kinderen. We kunnen meer dingen bespreken en trekken meer een lijn richting de kinderen.

Nog niet alles is "perfect" en dat zal het ook niet worden natuurlijk. We moeten nog wel meer praten, maar het is echt al een heel stuk beter. Ik merk dat ik minder bang ben om dingen tegen hem te zeggen en dat voelt een stuk beter. Toch doseer ik nog steeds dingen (waarvan ik weet dat die bij hem gevoelig liggen) omdat ik merk dat hij niet teveel tegelijk kan hebben.

Het was in elk geval een goede beslissing om te willen scheiden en dat te zeggen, want toe kwam eindelijk de boodschap bij hem aan dat ik het zo echt niet langer meer wilde.

Hoe gaat het nu?

Jou/jullie verhaal lijkt heel erg op dat van ons. Het grijpt me heel erg aan. Ook mijn man wordt vaak boos, op mij en op de kinderen. Vroeger was heel lief en vriendelijk. Vorig jaar kreeg ik te horen dat ik ziek ben. Op zich gaat het redelijk goed met me maar ik heb zo weinig energie en dat verwijt hij mij.
Heb jij de scheiding doorgezet? of zijn jullie bij elkaar gebleven? Hoe gaat het met jou? je man en de kinderen?

Moed

Ach Moed, ook weer zo herkenbaar die reactie van hem op het feit dat jij ziek/moe was/bent. Mijn man is ook zo, zij het dat hij het me niet expliciet verwijt (ik was ook een periode erg moe), maar hij vindt aldoor dat ik alle leuke dingen die ik doe moet laten, zodat ik meer tijd/energie heb om bij hem te zijn, voor hem te zorgen en andere nuttige dingen (huishouden en onderhoud) te doen (zegt hij ook niet zo expliciet, maar daar komt het feitelijk op neer). Terwijl die leuke dingen mij juist energie geven en ik al genoeg met alle nuttige dingen bezig ben.

Anyway, we zijn nog getrouwd. Het gaat beter. We hebben relatietherapie al een tijdje en dat helpt wel. Hij is veel minder vaak boos (dat vind ik heel fijn!), hoewel het soms nog wel mis gaat. Nam laatst ook wat lekkers voor me mee, doet zijn best.

Toch is het niet helemaal naar mijn zin en dat zit hem vooral in het feit dat hij te weinig echt in mij geïnteresseerd is, te weinig energie kan opbrengen om zich echt in mij te verdiepen (is teveel met werk bezig en hobby's). En veel zorgdingen (kinderen, huishouden, onderhoud, vakanties regelen etc) liggen bij mij. Zwaar en vermoeiend, vooral het gevoel dat hij echt geen verantwoordelijkheid neemt voor veel dingen. Maar ja, als ik gescheiden ben moet ik het ook allemaal alleen doen:-).

Met de kinderen gaat het goed. Voor nu is het acceptabel voor mij. Een echtscheiding zou denk ik teveel ellende geven voor de kinderen. Ik ga het aankijken hoe het de komende tijd gaat. Het kan zijn dat als de kinderen het huis uitgaan, ik er toch een einde aan brei. Het kan ook dat hij dan meer rust heeft (kinderen geven veel onrust) en daardoor weer leuker wordt. De tijd zal het leren.

Ik hoop niet dat ik ziek word. Als ik echt weinig zou kunnen, dan vrees ik dat het een kleine ramp wordt bij ons. Naast zijn werk ook zorgtaken erbij hebben gaat hij niet trekken. Als ik een tijdje ziek ben, zal hij al niet de was doen, bijvoorbeeld. Laat hij rustig liggen voor mij.

Het enige wat je kan doen is heel duidelijk zijn als je er ongelukkig bent onder de situatie. Niet subtiel, maar heel duidelijk. En geef het liefst concreet aan wat je wel wilt, behalve wat je niet wilt (niet boos worden bijvoorbeeld).

Veel sterkte.

Ffzo

Niet om te pretenderen dat in zo'n langlopende, ingewikkelde situatie kant en klare oplossingen zijn, maar een werkster laten komen terwijl hij niet thuis is, zou dat niet wat lucht geven? Voor zeg 35 euro twee tot drie uur hulp?
Gr Angela

Angela

We hebben gelukkig al een hulp.

En er is echt nog heel veel wat overblijft om te doen (naast mijn werk).

maar

Ik zou toch meer hulp nemen of kan bruin dat niet trekken?

want

Een scheiding kost meer geld.

Triva

Onze hulp komt al aardig wat uren, maar er blijven toch dingen die je zelf moet doen.

Ik kan moeilijk een dienstmeisje in huis nemen die continu alle rotzooi van de huisgenoten opruimt en de kinderen achter hun broek aan zit om bepaalde dingen te doen.

En ook de afspraken/communiceren met huisarts, fysio, school (docenten, mentor), huiswerkbegeleiding, administratie, onderhoud, vakanties etc. etc. kan je niet allemaal uitbesteden.

nou je zegt

dat je man de was niet doet als jij ziek bent dus die doe je toch ook en dan laat je die toch doen? Dan heb jij meer tijd voor die andere zaken die een hulp niet kan doen. Of overdrijf je het allemaal nu een beetje? Denk gewoon na en laat lekker die hulp zoveel mogelijk uit jouw handen nemen, daarmee vergroot je de kans dat je het redt in dit huwelijk.

Het zit in je hoofd

Ik snap wel wat je bedoelt met dat er nog heel veel blijft liggen, ook met hulp. Same here namelijk.

Maar wat Triva zegt klopt wel. Wordt het leven lichter en goedkoper als je je man buiten de deur zet?

Herkenning en tips

Hoi lieve vrouw.

Zo veel herkenning dat ik blij was je post te lezen. !!

Wat belangrijk is te gaan doen. Ik ben ervaringsdeskundig .
Ik geef je wat tips over hoe ik er mee om ga.

Als hij zeurt of zeikt. En dat zijn dingen zoals hmm je hebt de vaatwasser niet goed ingeruimt tot kun je mijn was ff doen.
Je antwoord: Oh is het weer niet goed??, schatje doe je het voortaan maar lekkerr zelf.veel succes ( en act like it!)

Het gaat er eigenlijk om dat je zelf gaat veranderen want dit zijn mannen die nemen en nemen en nemen totdat jij een keer ho zegt. Als je niet oppast ben je straks een leeggezogen snoepje..gerimpeld en oud en sad, ga af en toe dus ook gewoon ff een dagje weg. Als hij vraagt waarom dan kun je zeggen , dan kan ik je gezeur daarna weer aan.

Werk aan jezelf. Verandert je haar, vind een nieuwe hobby.
Vooral hou hierin absoluut geen rekening met hem!

Loop jij weer je eigen koers en verander jij je slavinnen gedrag.. dan zal hij zijn ogen opendoen als vanzelf zal hij gaan merken hey.. ze doet anders.... wat mannen onbewust intrigeert. !
Verder kijk veel filmpjes over verschillen tussen mannen. En vrouwen. Heeft mij geholpen.

Maar even terug naar de stappen.. doe uberhaubt zijn was niet als hij zeikt! ! Waar is je zelfrespect. Leg zijnn was netjes op een aparte stapel.. gaat hij zeiken erover.. uiteraard Dan zeg je , je kan het zelf toch beter. . Ga je gang. Met een kusje en knipoog erbij en een grote smile. Wees vrouwelijk , sharme maar blijf bij je grens! Gaat hij erover bam. Je gedrag of houding laat dat zien.

Ik heb ontdekt dat mijn man.. ( waar ik geen kids mee wil)
Ook een enorme zeurbehoefte heeft. Het zit in hem. Ik ken hem nu al 8 jaar en had het er ook erg moelijk mee. Ik heb aan mezelf wat zaken veranderd, zodoende me staande te houden in zo'n situatie. Belangrijk is dat je hem niet meer geeft dan hij jou! In alles!

Maar we kunnen. Ook lachen, maar het zeuren is soms wel zwaar. En negatief. Maar dat heeft hij nu eenmaal. Het uiteindelijke doel wat ik heb kunnen bereiken door naar mezelf te kijken is dat we er nu samen over kunnen lachen.

Hij komt thuis . Zeurt over stank in huis of troepjes of de kat of wat dan ook. . Iets.. dan zeg ik simpelweg. Ahh schat moet je weet ff zeuren, this maar goed dat er wat is om tegenaan te zeuren..
Hij geeft nu zelf ook ff aan, ja ik had weer ff een zeurmomentje.. en daar lachen we dan om.
Aksnog is het soms zwaar, maar hij is een totaalpakket en dat hoort er nu eenmaal ook bij. De sex ook hetzelfde. Ik herken alles. Maar ik zeg het hem. Gewoon heel bod, je moet hem onzeker maken en juist niet! ! Naar de benen dansen. . Of hoe heet het..

Het is een karakter spel en hij staat nu behoorlijk voor. . Deze man heeft een grote bek met humor terug nodig. Dat werkt heel goed bij mij. V
Tuurlijk wordt ik soms ehh geregeld echt gek vh gezeur.. maar dan ga ik ff 2 daagjes weg naar mijn chalet ofzo. Tip investeer in iets voor jezelf erbij.. kun je ff tot jezelf komen. Je hoeft niet meteen te gaan scheiden om tot jezelf te kunnen komen. Begin nu direct meteen.! Past hij daar niet in , in jou geluk om een moment, door zijn gedrag, laat het hem dan voelen door even weg tegaan of iets leuks te doen.

Koop een eigen plek om ff alleen te zijn. Of huur iets af en toe. Je moet alleen kunnen opladen en aan jezelf werken om anders met hem om te gaan anders ga je er inderdaad kapot aan.
Dus aanvaard dat hij iedere dag een aantal x moet zeuren en aanvaard ook dat Hoe meer jij doet om dat te voorkomen
Hoe erger het wordt en Hoe minder respect hij zal hebben voor je.

Speel met woorden, of verras hem door onbekend onvoorspelbaar gedrag.
Vraagje. . Heeft hij een hobby..? Beetje autistische mannen hebben vaak een mannen hobby, waar hij geheel induikt. Laat hem aub een nieuwe hobby oppakken
Vraag hem eens wat hij graag zou willen. . Stimuleer hem en miss kan hij daarin de kids betrekken. Miss aquarium hobby. ? Technisch? Vissen?
Je man moet gewoon afleiding hebben en iets leuks gaan doen dan ben jij ook ff van dat gezeur af. ;)
Je moet slim worden als vrouw, mannen zijn nu eenmaal zeer irritante egoïstische wezens (althans de meeste). Jij moet de grens bepalen!

Maar vooral dus vraag jezelf af hoeveel hij jou geeft en jij hem, kwa energie! En neem. Dus heel wat stappen terug, geef hem net zo veel of nog zelfs iets minder van jou tijd/ aandacht en energie als hij jou heeft. En blijf daar op letten! Pas je gedrag aan want je bent geen deurmat en bij dit soort mannen! ! Praat daar niet over maar act!!
Praren heeft inderdaad weinig zin, deze man kan miss 10 min per week een soort diep gesorek aan em thats it. Wees in die 10 min dan ook kort en bondig en positief of streng, maar geen voetveeg!
Je hebt toch zeker niet zijn beoordeling nodig zeg! Alaof hij jou waarde als vrouw bepaald door zijn beoordeling. Nee nee! Dat gaan we anders doen!
zeuren hoort bij hem en jij gaat ophouden te pleasen. Met humor en sharm. ;)
Dit grote kind ff opnieuw opvoeden, met daden zonder all te veel woorden.

Liefs v lotgenoot!

Herkenning en tips . Leuk filmpje

Les 1

Herkenning en tips . Leuk filmpje

Give and take:

Kipjes

Even los van de inhoud van je reacties, vermeld ik maar even dat de laatste reactie van een klein jaar geleden is. Ik weet dus niet hoe actueel het onderwerp nog is voor de startster van dit draadje.

Kaaskopje

"Ik weet dus niet hoe actueel het onderwerp nog is voor de startster van dit draadje."

Ik ben de startster van dit langlopende en al een tijdje stilliggende draadje .

Helaas, mijn man is nog steeds moeilijk en ik ben nog steeds niet gelukkig in mijn relatie met hem.

Kipjes

Dank voor je reactie.

"Als hij zeurt of zeikt. En dat zijn dingen zoals hmm je hebt de vaatwasser niet goed ingeruimt tot kun je mijn was ff doen.
Je antwoord: Oh is het weer niet goed??, schatje doe je het voortaan maar lekkerr zelf.veel succes ( en act like it!) "

Dat zeg ik ook inderdaad wel eens, maar ik zal eraan proberen te denken het vaker te doen.

Hij klaagt niet over de was, dus helaas, die kan ik om die reden niet laten liggen . Heb er wel eens aan gedacht in een boze bui, maar heb het denk nooit gedaan.

"Koop een eigen plek om ff alleen te zijn. Of huur iets af en toe. Je moet alleen kunnen opladen en aan jezelf werken om anders met hem om te gaan anders ga je er inderdaad kapot aan."
Iets kopen of huren gaat wel erg ver! Bovendien hebben we kinderen. Ik heb niet zo'n behoefte om weg te gaan van de kinderen, anders dan sociale afspraken die ik sowieso regelmatig maak of een keer en tripje met een vriendin.

Ik doe erg veel voor mezelf, en zorg er dus inderdaad goed voor dat ik vooral leuke dingen (zonder mijn man) doe waar ik energie van krijgt. Als ik dat niet al die jaren gedaan had was ik denk ik depressief geworden! Ik heb veel vriendinnen en die hebben mij wat dat betreft "gered" of eigenlijk, ik heb mezelf gered door mijn vriendschappen goed te onderhouden en veel leuke dingen te doen .

Vervolg

"Vraag hem eens wat hij graag zou willen. . Stimuleer hem en miss kan hij daarin de kids betrekken. Miss aquarium hobby. ? Technisch? Vissen?
Je man moet gewoon afleiding hebben en iets leuks gaan doen dan ben jij ook ff van dat gezeur af. ;)"

Hij heeft al een hobby en besteedt daar al genoeg tijd aan. Ik heb geen behoefte dat hij nog een andere hobby oppakt en daar nog meer tijd aan besteedt

"Maar vooral dus vraag jezelf af hoeveel hij jou geeft en jij hem, kwa energie! En neem. Dus heel wat stappen terug, geef hem net zo veel of nog zelfs iets minder van jou tijd/ aandacht en energie als hij jou heeft. En blijf daar op letten!".

Dit is inderdaad een punt waar ik nu ben. Ik geef hem weinig aandacht, want ik heb er geen zin meer in. Ik doe veel (leuke en niet leuke) dingen voor/met de kinderen en ik doe veel met vriendinnen, maar weinig meer met hem.

Ik vindt hem gewoon vaak niet zo leuk meer.
Hij heeft wel betere periodes, is dan vrolijker en aardiger, maar ik weet dat er weer slechtere periodes aankomen, dus de lol is er bij voorbaat alweer af.

herkenning

FFzo, ik had deze draad eerder nog niet gelezen (en nu ook nog niet helemaal) maar ik herken veel.
Ik was tot nog toe best wel gericht op: hoe moet ik het beter krijgen tussen ons. Maar ik ben er een beetje zat van. En eigenlijk komt dat wel goed uit. Want dan is het makkelijker om je op jezelf te richten. Het scheelt ook wel dat ik op het moment veel leuke dingen te doen heb. Een soort opdrachten (niet als werk) waar ik veel plezier aan beleef, veel van mezelf kwijt kan en wat een uitdaging is. Eerder had ik dan wel dat ik dacht, ik moet daar niet al mijn aandacht aan geven, mijn man komt anders aandacht te kort. Maar hij negeert mij voor de zoveelste keer. En dit keer gaat het mij lukken om hem in zijn sop gaar te laten koken.
Ik weet dat hij eigenlijk graag heeft dat ik dat negeren probeer te verbreken. Met wat drama. En dan krijg ik daar de schuld van. Maar ik ga het niet doen.

Hoe had jij dat? Was het moeilijk voor je om te leren je eigen gang te gaan en eigenlijk niks meer van hem te verwachten? Als ik nu terugkijk dan denk ik, tjonge wat heb ik daar lang over gedaan...

Thera

Ja, gezien andere draadjes begrijp ik wel dat jij veel herkent .

Het is triest dat we allebei in zo'n troosteloze relatie zitten.

"Ik was tot nog toe best wel gericht op: hoe moet ik het beter krijgen tussen ons. Maar ik ben er een beetje zat van."

Ik ook. Ik heb jaaaaaren (meer dan 10 jaar) eindeloos mijn best gedaan het beter te krijgen tussen ons, mij aangepast, geprobeerd te praten om te kijken of het beter zou gaan, maar hij wil niet praten. Hij wil alleen maar praten over dingen die hem bezighouden (vooral zijn werk). Niet over dingen die mij bezighouden, waar ik mij zorgen om maak, of dingen die ik leuk vind, die ik gedaan heb. Boeit hem niet.

Ik kwam eens thuis van een lang weekend weg. Man en toen nog wat jongere kinderen zaten in de woonkamer. Ik kwam binnen. Hij vroeg niet eens hoe ik het gehad heb. Ik voelde me zo leeg, dat hij totaal niet geïnteresseerd was. En het is ook niet zo dat hij er een uur later naar vroeg. Nee, hij vroeg er gewoon helemaal niet naar.

Hij heeft periodes dat hij mij regelmatig vraagt hoe het met mij gaat, maar hij is niet eens geïnteresseerd in het antwoord. Het is meer een soort maniertje, alsof hij positief probeert te doen. Maar het is niet echt gemeend. Na zoveel jaar, geef ik niet eens meer serieus antwoord.

Eigen gang gaan

"Hoe had jij dat? Was het moeilijk voor je om te leren je eigen gang te gaan en eigenlijk niks meer van hem te verwachten? Als ik nu terugkijk dan denk ik, tjonge wat heb ik daar lang over gedaan..."

Het is gaandeweg gegaan. Bij mij ook een proces van jaaaaren.
Weet je, na zoveel jaren keihard werken (en dan bedoel ik niet alleen op mijn werk, maar ook de zorg voor de kinderen, het huishouden, onderhoud huis, uitzoeken vakanties, sociale afspraken, echt bijna alles) en na zoveel jaren zoveel geven en zorgen en zo enorm weinig steun en liefde terug te krijgen ben ik gewoon op. Ik heb jarenlang gegeven in de hoop wat terug te krijgen, maar nee, dat zit er niet in. Hij snapt het niet, wil het niet of kan het niet, ziet het niet. Is alleen met zichzelf bezig en vindt dat hij meer dan genoeg doet door hard te werken en veel geld te verdienen. Dat hij ook een gezin en huis(houden) heeft en dat het fijn is daar ook tijd en energie in te steken (en dan ook in dingen die je niet leuk vindt, maar die moeten gebeuren), daar heeft hij geen puf in.

Ik heb jarenlang gevraagd om zijn hulp, ben boos geworden als hij
hielp (of "nee" zei als ik een keer om hulp vroeg - uit zichzelf doet hij sowieso bijna niets) of heb aangegeven dat ik het fijn zou vinden als hij wat zou doen. Ook geprobeerd samen te gaan zitten om te bespreken wat er allemaal gedaan moet worden (takenlijst). Wilde hij niet.

Dus tja, ik heb in de loop der jaren vanzelf gemerkt dat ik niets, nou ja, heel weinig, van hem heb te verwachten. Niet qua feitelijke hulp en niet qua morele steun. Ik voel me vaak heel alleen.

Maar doordat ik van hem niet kreeg wat ik wel wilde hebben ben ik het bij vriendinnen gaan zoeken. Soms wil je toch je verhaal kwijt. Of wil je problemen/zorgen rond bijv. de kinderen met iemand bespreken. Aangezien ik met mijn man niet tot een serieus gesprek over problemen kon komen, heb ik dat bij vriendinnen gevonden.

Dus was het moeilijk je eigen gang te gaan? Enerzijds niet, omdat ik niet anders kon. Ik kreeg/krijg zo weinig van mijn man, ik *moet* het wel ergens anders vandaan halen. Anderzijds is het soms wel moeilijk geweest, want hij snapt mijn behoefte aan het regelmatig zien of spreken van vriendinnen totaal niet. Heeft zelf nauwelijks vrienden en ziet bovendien ook bijna nooit (dus wat houdt zo'n vriendschap eigenlijk in?). En bovendien heeft hij mij liever thuis om hem een drankje te geven of om het huis te vullen. Of om naast hem op de bank te zitten om te kijken naar een tv programma dat hij leuk vindt (interesseert hem niet of het mij niet boeit - wil zich niet aan mij aanpassen). Dus hij vond en vindt het zeker niet altijd leuk als ik weg was/ben, maar ach, ik wil het ook gezellig hebben en heb vriendinnen nodig.

Ik ben wel altijd mijn gang gegaan, zelfs toen de kinderen klein waren. Dat deed hij ook, alleen was het verschil dat hij gewoon deed wat hij wilde en ik altijd voor de oppas moest zorgen (moest ik ook dus weer regelen). Als hij zich er al eens aan ergerde, zei ik gewoon dat hij dat misschien niet snapt, maar dat vriendinnen heel belangrijk voor mij zijn. En dus deed en doe ik het gewoon. Wel wat minder vaak dan als hij er niet moeilijk over zou doen, maar nog steeds regelmatig.

Als je trouwens bedoelt met "je gang gaan" dat je niets meer van hem verwacht qua steun, dus meer "emotioneel alleen je gang gaan" dan ben ik met je eens dat het ook bij mij lang geduurd heeft voor het kwartje echt viel dat ik niets van hem hoef te verwachten. Ik denk dat het zo lang geduurd heeft, omdat het voor jou en mij (of vrouwen in een vergelijkbare situatie) zoooo moeilijk is te begrijpen dat iemand echt niets te geven heeft qua echte steun. Ik denk dat jij en ik aldoor hebben gedacht, we moeten iets anders doen, we moeten het beter uitleggen, dan snapt hij het wel en komt het er wel uit. Maar na zo lang heb ik ontdekt: nee, het zit er niet in, het komt er dus ook niet uit.

Eigenlijk is het zo'n troosteloze situatie. Dat ik hier al zo lang in zit. En ik vind het zelf eigenlijk heel verdrietig, omdat ik het zo lang heb doorstaan vanwege de kinderen (omdat ik denk dat het allemaal ingewikkeld was geworden als we waren gescheiden), maar ik nooit zal weten of ik er goed aan heb gedaan.

En aan de andere kant, ik kan heel verdrietig zijn als ik over onze relatie nadenk, dat het gewoon niet werkt en zo totaal niet is wat ik zou willen van een relatie. En op gezette tijden ben ik echt niet blij. Maar ook heel vaak ben ik in zijn algemeenheid wel gelukkig. Maar dan dus niet dankzij hem, maar ondanks hem. Omdat ik mijn geluk uit andere dingen haal.

Hoe is dat bij jou? Ben jij nou meestal wel gelukkig?

Meestal wel gelukkig

Ja, meestal ben ik wel gelukkig. De laatste tijd ben ik gelukkig om dat het erop lijkt dat m'n man heeft geaccepteerd dat pubers pubers zijn en dat je er maar het beste van moet maken. Dat vind ik al heel knap van hem. Niet dat hij vindt dat hij dat eerst niet goed deed hoor. Nee, hij heeft alles goed gedaan. Nee, ik ben nooit te boos geweest, zei hij bij het intakegesprek bij de ggz voor onze dochter.
Ik ben gelukkig als ik besef dat ik er ook aan onder door had kunnen gaan, maar dat dat niet gebeurt is en ik goede reden heb om te denken dat dat nu ook niet meer gebeurt.
Ik ben gelukkig met de dingen die ik doe, dat ik me daarin niet altijd (soms wel) laat belemmeren door mijn man. Ik ben gelukkig met contacten die mij waarderen.

De laatste ruzie die we hadden (en sinds wanneer hij niet meer tegen mij praat) was 2 weken geleden. Onze dochter was later thuis dan ze gezegd had. Later bleek dat ze daar niet zoveel aan had kunnen doen. Hij bleef maar boos praten over haar met ook allerlei negatieve dingen erbij halen. Na een tijdje zei ik: ik wil niet dat je nog langer zo boos over haar tegen mij praat. Hij bleef het toch doen. Toen kregen we daar ruzie over. Ik kan dan op zich nog wel heel lang denken: heb ik het niet verkeerd gedaan, dat gesprek. Maar het was meer zo, dat hij de confrontatie leek te zoeken en mij de schuld gaf van de ruzie. Het lukt mij voor het eerst om het probleem dat hij mij negeert helemaal bij hem te laten. En omdat dat zo vaak niet lukte, al probeerde ik het op het laatst wel, ben ik daar dan ook weer gelukkig om.

Gekke redenen eigenlijk om gelukkig om te zijn. Tenminste die redenen waarbij ik dan vergelijk met hoe moeilijk het geweest is.

Ik heb nog wel veel vragen over hoe het verder moet.

Ik ben bijna klaar met deze pagina's lezen, dan wil ik ook nog graag op wat dingen reageren uit jouw verhaal.

wat ik vooral herken

Een opvallend iets is dat hij je vergeleek met je moeder. Dat doet mijn man ook en hij weet dat ik dat vreselijk vind, omdat ik geen goed contact met haar heb. Ik heb het hem ook regelmatig verboden. En toch deed hij het dan weer. Hij noemde mij zelfs een keer met haar naam. Als we ruzie hadden. Zo laag...

Het gaat om macht ofzo.

En dan die keer dat hij het over scheiden had. Terwijl hij later er van schrok als jij het deed. Zo gaat het hier precies hetzelfde. Hij wil helemaal niet scheiden, maar omdat hij weet dat ik het ook niet wil, gebruikt hij het ook om macht uit te oefenen. Maar dat lukt hem nu niet meer. Heel herkenbaar ook dat hij toen punten noemde die jij moest veranderen. Ik heb zo vaak zoiets gehoord. Ik heb samen met hem een lijst gemaakt. En dat geprobeerd realistisch te bespreken. En ook had hij wel uitgesproken dat er dan niets meer tussen ons in stond. Maar dat kon zo weer veranderen. En dan zei hij dat hij nu een volledige lijst zou maken van alles. Ik zei toen: maar je had toch al een lijst. Maar dit wordt een toplijst, zei hij.

Mijn man is een intelligente man. En ik weet dat dit heel raar klinkt en heel dom. Mijn reactie lijken denk ik ook wat raar. Nu is het zo dat ik van alles uitprobeer en dat ik in mijn reacties ook aan het zoeken was hoe hij nou toch in elkaar zat.

Je zegt een keer dat je denkt dat als je over scheiden begint, hij misschien heel boos zal worden. Maar dat het ook kan zijn dat hij heel verdrietig wordt. Als het klopt dat jouw en mijn man narcistisch zijn, dan zou dat laatste heel goed het geval kunnen zijn. En niet zomaar verdrietig, maar als het ware van binnen uit elkaar vallen. Eigenlijk zijn het van binnen uit elkaar gevallen mensen, maar ze doen een heleboel om dat niet te voelen. En op momenten dat al die manieren niet meer lijken te werken, kunnen ze een heel vreselijke confrontatie ervaren met hun binnenste dat eigenlijk niet bestaat.

Als het klopt dat het bij jouw man dus meer narcisme dan autisme is. Het lijkt mij wel, maar ik ben maar een leek.

Wat er in dit draadje gebeurt met vaak tegengestelde adviezen dat herken ik ook heel erg. Je moet niet zo meegaand zijn, tjonge stel je grenzen.. en dan weer: ja, als je man zoveel slecht van aan jou en jij vind dat lastig, dan is er vast iets met jou... zucht.