Wat is nou echt 'het geheim van een goed huwelijk'?

uit elkaar

Toen ik erg ziek werd in mijn huwelijk, liet mijn ex mij volledig links liggen. Er werd eigenlijk niet of nauwelijks tegen mij gepraat, laat staan voor me gezorgd. Met de nodige tegenzin, want hij had het al zo druk (is waar, maar dat was deels zijn eigen keus) werd er iets in het huishouden gedaan. De zorgzame man voor anderen, wat ik zo geweldig vond, bleek in nood mij niet te zien liggen/zitten enz.; ik/het was alleen maar heel erg lastig en een inbreuk op zijn eigen ritmem ik gooide alles door de war.
Ik heb het na 30 jaar opgegeven en ben voor mezelf gaan zorgen.
Uiteraard was dit niet het enige probleem, want dan had ik ervoor moeten/kunnen zorgen dat ik gewoon nooooit meer ziek werd enz.
Dat mensen het geluk hebben dichter naar elkaar toe te groeien of de pech hebben uit elkaar te groeien ligt aan de personen en aan de omstandigheden.
Ik zie overigens wel in mijn omgeving dat er mensen zijn die het altijd erg nadrukkelijk over hun goede huwelijk hebben, waarvan ik meer weet en denk dat ze met weinig genoegen nemen en gewoon voortleven omdat dat makkelijker is.
Dat is verder prima, maar ik vind het toch soms wat pijnlijk om dingen lijk te moeten uitleggen omdat anderen het niet snappen.
Ik ben sinds mijn scheiding erg gevoelig voor kreten als: ah ja dat zie je bijna nooit meer, zo lang bij elkaar, of: ze scheiden tegenwoordig zo makkelijk!
Het zal wel komen omdat het nog vrij vers is, maar ik ben echt niet voor het gemak gescheiden of een snelle opgever.
In nood leer je je vrienden kennen zeggen ze wel eens. Dat geldt ook voor je partner.
En zelfs dan zit er aan die nood nog een houdbaarheid. Hoeveel kan een koppel verdragen, hoe was het huwelijk ervoor, hoe reageert iemand in nood, is er communicatie, zijn er nog uitingen van liefde of is het koude oorlog enz.
Mijn ouders zijn ondanks een hoop ellende nog steeds bij elkaar. Je ziet ze kibbelen en door alles heen zie je een goede basis van liefde en verdraagzaamheid met bijbehorend gemopper. Als je die basis niet meer kunt zien heb je niets meer om op te bouwen.

Astrid

Als je na dertig jaar de knoop kunt doorhakken en uit je relatie kunt stappen, vind ik ook niet dat je snel hebt opgegeven. Zeker niet.

Jij: Ik zie overigens wel in mijn omgeving dat er mensen zijn die het altijd erg nadrukkelijk over hun goede huwelijk hebben, waarvan ik meer weet en denk dat ze met weinig genoegen nemen en gewoon voortleven omdat dat makkelijker is.===

Toch vraag ik me af of jij ook niet járen op deze manier geleefd hebt. Misschien dat je niet 'opschepte' over je goede huwelijk, maar als je na 30 jaar gaat scheiden omdat een van de problemen is dat je man niet voor jou en het huishouden zorgt bij ziekte, dus ook niet na een goed gesprek hierover, dan heb je daar járen genoegen mee genomen. Ongetwijfeld mopperend, maar je kon er mee leven blijkbaar. Anders had je al veel eerder het bijltje erbij neer gegooid. Mijn man en ik zijn volgend jaar ook 30 jaar bij elkaar. We hebben veel moeilijke periodes gehad en ik heb bij wijze van spreken het koffertje van mijn man een aantal keer bij de voordeur gezet, maar door de basis is het goed gegaan. Wat ik me van jou afvraag is of je na 5 jaar al niet het gevoel had dat er met de basis behoorlijk wat mis was.

Ik zeg dit allemaal niet beschuldigend, ik hoop dat je dat niet zo ervaart.

Nee, het

Nee, het was enkel om aan te geven dat mensen in situaties van nood heel anders kunnen reageren dan je jaren ervoor hebt gezien van die persoon. Dat dat zo ernstig kan zijn, bv na overlijden kind, dat beiden er heel anders op reageren en je daardoor uit elkaar kunt groeien. Dat zou je normaal niet geweten hebben, maar in tijden van nood bijvoorbeeld wel.
Bij mijn huwelijk waren er idd heel andere dingen mis en daar heb ik mijzelf voor ingezet, maar dat is een ander verhaal dan wat ik hiermee bedoelde.
Mijn inzet had geen kans, maar dat is me pas na al die tijd verteld; ik heb daar al die tijd geen genoegen mee genomen, maar na hetgeen me verteld was kon ik daar wél een eind aan maken.

- vervolg

Nog even over dit stukje: waarvan ik meer weet en denk dat ze met weinig genoegen nemen en gewoon voortleven omdat dat makkelijker is===

Ik heb daar ook wel eens over nagedacht. Met alle ervaring die ik nu heb, kan ik voor mezelf niet zeggen dat we bij elkaar zijn gebleven omdat het makkelijker was. Misschien dat buitenstaanders dat gevoel wel hebben, ik weet het niet.

Of met weinig genoegen nemen een slechte eigenschap is hangt misschien een beetje af van hoe je bent. Als je net zoveel van een ander verwacht als van jezelf, kan het moeilijk voor die ander zijn om aan die persoonlijke standaard te voldoen. Is met weinig genoegen nemen niet een negatieve uitleg van "tevreden zijn met wat je elkaar kunt bieden en elkaar accepteren"? Als je daar gelukkig mee bent, is er toch niets op tegen?

Mijn man en ik hebben andere interesses. En onze smaak is ook niet altijd hetzelfde. Ik voel me hier af en toe door 'afgeremd'. Maar als ik dan doordenk naar 'met een andere man had ik dit probleem misschien niet gehad' realiseer ik me dat een man met dezelfde interesses wel weer iets anders kan hebben waar ik niet 100% gelijk in sta. Wat heb ik aan een man die woest met mij op safari wil, als hij thuis nooit tijd uit wil trekken voor gezin en huis? (Bijvoorbeeld.) Ik denk dus dat een goede relatie op gezette tijden helemaal niet perfect hoeft te zijn om uiteindelijk toch te kunnen zeggen dat het een geslaagde relatie is/was. In mijn ogen is het bijna onmogelijk om 50 jaar bij elkaar te zijn en terug te kijken met 'er was nóóit een probleem'.

Mijn schoonmoeder zei bijvoorbeeld graag dat zij en mijn schoonvader nooit ruzie hadden. Daar kon ze erg tevreden over praten, maar als buitenstaanders zagen mijn man en ik dat soms anders. Ze maakten misschien niet regelrecht ruzie, maar onderhuids gemorrel was er soms wel. Nu mijn schoonmoeder er niet meer is, komt merkbaar naar boven wat mijn schoonvader heeft geaccepteerd omwille van het samenzijn met haar. Wat hem blijkbaar toch wat heeft gestoord, wordt nu in hoog tempo afgeschaft. Wij kijken daar toch met lichte verbazing naar, maar we begrijpen het wel. De conclusie lijkt dat het geluk van het samenzijn met haar zwaarder gewogen zal hebben dan dat hij precies kon leven zoals hij wilde.

Moon

Je weet niet van tevoren hoe je zult reageren als de bodem onder je veilige bestaan wordt weggetrokken. Dat geloof ik ook. Resultaten uit het verleden bieden geen garanties. Helemaal mee eens.

Goede omgangsvormen

We doen hier aan goede omgangsvormen. Als het uitraakt met de verkering dan doen de kinderen dat op een goede manier, dat wordt besproken en met elkaar ook onder vrienden gedeeld. Vertel wat het met jezelf doet, soms gaat het zo, het is niet goed om onrealistisch vol te houden, geef elkaar de kans maar vergeef elkaar ook. En blijf na aanvankelijk wat afstand toch goed met elkaar omgaan.
Scheiding vraagt ook om goede relatievaardigheden.

Eens met Kaaskopje

Kaaskopje:"tevreden zijn met wat je elkaar kunt bieden en elkaar accepteren"
Daar ben ik het nu helemaal mee eens. Volgens mij is één van de grote killers van een relatie dat je de ander en/of jezelf wilt veranderen omwille van de liefde. Als één van de partners moet veranderen om het samen uit te houden dan heb je de verkeerde te pakken.

Ik zie dat helemaal niet als 'met weinig tevreden stellen' maar juist als 'waarderen wat je hebt ipv je te focussen op wat er nou nog allemaal beter zou kunnen'. Mijn man en ik zijn verre van perfect, maar we zijn met alle onze onvolkomenheden perfect voor elkaar. We kunnen helemaal ons zelf zijn als we bij elkaar zijn in de wetenschap dat de ander ons nou juist daarvoor heeft gekozen.

Daarom

Daarom had ik het ook over mijn omgeving. Hoe dat bij mensen zit die ik niet erg goed ken weet ik niet en daar zal ik uiteraard niets over zeggen. Ik zie ook huwelijken waarbij die basis zo sterk is, dat ze het tot nu gered hebben met alles wat hen is overkomen.
Maar in mijn omgeving en de achtergrond waar ik vandaan kom, zie ik mensen die gelaten accepteren dat het niet is zoals ze graag hadden gezien, maar nooit zullen scheiden. En dan heb ik het niet over stellen die geen echte partners meer zijn maar toch nog elkaars beste vrienden zijn, maar minder dan dat.
En dat weet ik omdat ze het me zelf vertelden, niet vanwege mijn perfecte beoordelingsvermogen

En mijn eigen huwelijk ging al helemaal niet om elkaar veranderen eigenlijk.

relatie na crisis

De discussie over uit elkaar gaan na het overlijden van een kind heeft mij wel geraakt. Bij Kaaskopje bestaat o.a. onbegrip/verbazing als dit gebeurt. Mijn man en ik zijn 32 jaar samen, waarvan 21 jaar getrouwd en wij hebben helaas een kind verloren. Wij zijn nog steeds samen en onze crises hebben ons sterker gemaakt. Maar na het overlijden van ons kind heeft het erom gehouden. Niet omdat we niet van elkaar hielden, niet omdat we elkaar niet respecteerden in de verschillende manieren waarop wij met onze rouw omgingen, maar omdat ik zijn verdriet niet aan kon. Ik voelde me vreselijk schuldig, omdat ik zo in mijn eigen verdriet opging en hem niet tot steun kon zijn. Dat heeft lang geduurd, jaren! We hebben relatietherapie gehad en daardoor konden we alles weer met elkaar bespreken,ook de pijnlijke dingen. Dus ik vind het niet zo vanzelfsprekend dat mensen na het verlies van een kind een sterkere band krijgen. Het schijnt bijzonder veel voor te komen dat stellen uit elkaar gaan na zo'n verschrikkelijk groot verlies.

ons `geheim`

Ook voor ons geldt `Lust, Laughter and Loyalty`.Ik ben nog steeds gek op mijn man, hij ruikt altijd zo lekker. Ik moet ook nog steeds verschrikkelijk om hem lachen, ook al hebben zijn grapjes de houdbaarheidsdatum soms ruimschoots overschreden. Waarbij onze pubers ons maar een raar stel vinden.En de Loyalty is terug te vinden in het respect dat we voor elkaar hebben en, zoals het hier al eerder is genoemd, zullen we elkaar nooit kleineren, niet in gezelschap, maar ook niet als we samen zijn. And-last-but-not-least (en dat verbaast mij ook): ik erger me nooit aan hem.
We hebben wel eens ruzie, dat dan weer wel!

Hanny

Mijn onbegrip/verbazing is geheel vanuit mijn eigen beleving. Ik mag geen oordeel hangen aan dat mensen uit elkaar gaan na iets moeilijks als het verlies van een kind, maar ongemerkt doe ik dat dus toch vanuit die verbazing/onbegrip. Dat is misschien geen mooi trekje van me, maar ook dat is menselijk.

Hanny

Beschouw het als een mooie vorm van onschuld dat Kaaskopje die illusie koestert. Laten we hopen dat ze het vol kan houden.

Kaaskopje en Ad Hombre

Even voor de goede orde: ik neem Kaaskopje haar reactie niet kwalijk. Ik heb zelf ook wel zo gedacht, totdat het mezelf overkwam. We hebben er hard voor gewerkt, maar wij hadden ook zo'n stel kunnen zijn, dat na zo'n drama uit elkaar gaat. Kaaskopje heeft ook samen met haar man de nodige drama's meegemaakt. Dat moet in hun relatie ook de nodige impact hebben gehad. Misschien is het wel veel verbazingwekkender dat mensen, ondanks hun verlies nog bij elkaar zijn.

Ad Hombre

Hoezo onschuld?
- eerste kind verloren
- financiële misère gedurende járen
- tropenjaren wat betreft de kindertijd. Geen makkelijk oudste kind. Als ik al eens aan uit elkaar gaan dacht was het toen. Maar dan in de vorm van latten.
- Jongste dochter bijna overleden
- Man herseninfarct en ik longembolieën.

We houden het al 29 jaar vol. Echt niet altijd in goede harmonie maar ik heb er voor gekozen om te kijken naar of ik oud wil worden met mijn man. Het antwoord is ja. Dus als ik nu wel eens boos ben over iets zal ik dat niet meer uit de hand laten lopen in een groot conflict zoals ik dat vroeger wel eens deed. Ik heb veel energie verspild aan piekeren en soms ongelukkig zijn over onze verschillen. Daar ben ik mee gestopt. Die verschillen doen er uiteindelijk niet toe voor mij als je samen zoveel hebt doorstaan. Wat we wel samen hebben is het belangrijkste.

Kaaskopje

Ik neem het terug.
Petje af.

Ad Hombte

Goed dat je je woorden terug neemt.

Misschien in zijn algemeenheid even nadenken voor je iemand afzeikt. Is in zijn algemeenheid onnodig en weinig constructief. En dan bedoel ik ook je opmerkingen richting AnneJ. Jij hebt niet meegemaakt wat zij meegemaakt heeft. Prijs jezelf gelukkig.
Bij iedereen die iemand afzeikt (jij bent niet de enige) vraag ik me altijd af: heb je dat nodig om je goed te voelen

Het zal aan mij liggen maar volgens mij heb ik Kaaskopje in deze draad niet afgezeken, noch had ik daartoe de intentie.

Wat AnneJ betreft begint de irritatie over haar gigastroom postjes op te lopen.

Ad Hombre (en Eva)

Ad, ik heb het niet opgevat als afzeiken. Ik vond het wel neerbuigend overkomen, of hoe ik het ook moet noemen. Zo van: Ach, ze snapt zelf niet helemaal waar ze het over heeft. Ik ben een type wat vooruit kijkt en niet teveel achterom, maar als iemand zo onnadenkend reageert ervaar ik dat toch als pijnlijk. Maar ik ben blij dat je de opmerking terugneemt.

Kaaskopje

Was meer sussend bedoeld richting Hanny niet als aanval op jou. In dit soort discussies komt de de argumentatie van de een vaak over als een aanval op de ander.

Als je dan probeert tussenbeide te komen... Nou ja, dat moet je bij echte vechtpartijen ook nooit doen, proberen tussenbeide te komen

An-nA

Hallo Anna, ik heb een oude vraag vv.an jou gelezen en wil daar graag op reageren. Zou jij mij een mail willen sturen om daar verder te communiceren?
Groeten,
[email protected]

Huwelijk

Een goed huwelijk bestaat, naar mijn mening, uit geven en nemen.
Ik heb dit ooit eens gezegd tijdens een toespraak met de aanvulling " de man geeft en de vrouw neemt". Veel mannen knikten instemmend maar dat was als een grap bedoelt maar wat het geven en nemen betreft, ik geloof daar heilig in, al is dat ook maar een onderdeel van het huwelijk.

en weet je waarom die mannen knikken?

Omdat ze een volkomen gebrek aan inzicht hebben in wat ze zelf allemaal al nemen.
En een gebrek aan waardering voor wat ze krijgen van hun vrouw...

Stichting open deur

Maar dan ben ik wel nieuwsgierig Denkaanben1, knikten deze heren omdat ze de grap begrepen en waardeerden of omdat ze vonden dat er waarheid in zat? En in het geval van het laatste ben ik vooral benieuwd hoe hun huwelijk er dan uit ziet als ze zich zo voelen?

Reactie

Ik denk... gezien de reacties van meneer in andere topics.... meneer op zoek is naar een dame. En probeert met deze opmerkingen dames op zijn hand te krijgen....

Geen dames

Hij zoekt slechts een gaatje.