Wat is nou echt 'het geheim van een goed huwelijk'?

Aha...

Vandaar de naam, ik vroeg het me al af. Brengt hij ook goud en juwelen mee, of dat nou weer niet?

Hahaha Sinbads vrouw

Voor dat soort klussen hebben wij een uitgekiende taakverdeling. Mijn man doet het werk en ik sta kirrend en applaudiserend aan de kantlijn. Iedere andere vorm van taakverdeling leidt geheid tot ruzie. Het heeft een jaar of 20 geduurd voordat ik dat doorhad, maar sindsdien kunnen wij prima samen klussen.

Grootste probleem zou denk ik de tandem worden. Doodeng vind ik die dingen.

Enne: ik had ook niet door dat jouw nick een verwijzing was naar het beroep van je man.

Mijn nick, helemaal OT

Goud en juwelen neemt hij niet mee, een credit card om te betalen en een bankrekening voor zijn loon is veel handiger

En mijn nick is ooit ontstaan omdat ik iets wilde schrijven wat te maken had met mannen die voor hun werk vaak weg waren of zo, dat weet ik niet meer precies. Ik wilde dat toen niet onder mijn "normale" account naam doen, en om de ene of andere manier is dat zo gebleven.

Ginny

'Voor dat soort klussen hebben wij een uitgekiende taakverdeling. Mijn man doet het werk en ik sta kirrend en applaudiserend aan de kantlijn. Iedere andere vorm van taakverdeling leidt geheid tot ruzie. Het heeft een jaar of 20 geduurd voordat ik dat doorhad, maar sindsdien kunnen wij prima samen klussen.'

Toch kan het anders: ik pak de gebruiksaanwijzing en ik zeg wat mijn man moet doen. Ik smeer het behang in (of hij de muur bij behang waarbij je de muur kunt insmeren) en ik zeg wat hij moet doen.

Werkt ook perfect ;)

Oja Ginny twijfelvuur

Dat je die verwijzing niet doorhad: helemaal niet erg. Dat vind ik zelfs wel fijn, bedenk ik me zo. Ik ben namelijk ook meer dan de vrouw van, meer dan de vrouw van de man die niet veel thuis was.

Ik denk trouwens dat behangen, tent opzetten, en tandemen hele goede indicaties zijn van hoe je met elkaar omgaat, of hoe je dat soort situaties oplost.

Je moet namelijk een manier vinden om met elkaar door een deur heen te gaan, wil je het gestelde doel behalen. Je moet weten wat elkaars sterke en minder sterke vaardigheden zijn, dat ook kunnen accepteren, en daarmee samenwerken, anders kom je er niet.

En tandemen is daar een heel goed voorbeeld van, de achterste moet op de voorste kunnen vertrouwen dat die letterlijk het stuur in handen heeft, en bepaald. De voorste moet weliswaar sturen en bepalen waar de rit maar toe gaat, maar als die geen rekening houdt met de achterste qua tempo of andere dingen (angst om te vallen etc) dan wordt het lastig fietsen. Als achterop niet meewerkt, dan krijg je die tandem namelijk de bocht niet om, om over de verschillende vormen van stiekeme sabotage nog maar niet te spreken

Die tandem.....

Hebben wij een keer gedaan, goen we pas verkering hadden. Ik zat achterop en mijn stuur stond dwars..... Ik ben een angsthaas op de fiets. Maar zo zie je maar dat tijd veel goeds doet. Nu, 25 jaar later, vertrouw ik dus blindelings op de vaardigheden van mijn man. Soms

Oh en Barvaux. Dat geloof ik meteen. Er is geen goed en er is geen fout, alleen maar anders....

24 uur plus

Oh ja, het leuke van zo'n wereldreis is dat je ook geen TV hebt om je achter te verstoppen. Samen (ieder) een boek lezen is zo'n beetje de enige echte afleiding.

Na dat jaar waren we (tot nu toe) voorgoed van onze 'TV verslaving' af.

Ginny's relativisme

"Oh en Barvaux. Dat geloof ik meteen. Er is geen goed en er is geen fout, alleen maar anders...."

Tsk... Dat soort van relativisme hadden we in de vorige eeuw toch achter ons gelaten?

ginny

Het was maar een grapje hoor!

Ach Ad Hombre

Ik ben nog van de vorig eeuw :-)

En Barvaux

Waar maak jij uit op dat ik serieus ben?

vaardigheden

Er zijn veel zaken die bijdragen aan een goed huwelijk. Maar wat ik ook zie is dat goede relatievaardigheden helpen.
Elkaar graag zien en de ruimte geven en respecteren. Emoties in de hand houden en niet 'los' gaan op elkaar. Elkaar vergeven als er iets eens fout loopt.
Je eigen beste vriendje zijn en dat voor een ander zijn.
Mijn ouders hadden zo'n huwelijk en waren dan ook zo'n 55 jaar bij elkaar.
Als ik daar aan denk vind ik het echt jammer dat het mij niet gelukt is.:-)
Hopelijk gaan mijn kinderen het beter doen, op hun manier. Maar ze hebben mijn ouders gelukkig veel meegemaakt en veel van geleerd.

Ginny

Nou jouw superserieusoverkomende antwoord wellicht ;)

Kaaskopje

Verbaast het je echt dat niet alle relaties sterker worden door crisissen? Dat verbaast mij dan weer. Natuurlijk is het superfijn voor je dat het bij jullie goed ging en gaat maar juist als je eea heb meegemaakt kun je je toch wel voorstellen dat iedereen zijn eigen manier heeft om om te gaan met crisissen en dat dat heel pittig kan zijn om daar samen uit te komen.

Maan

Klopt, ik vind het ook zo triest als er een kind overlijdt en de ouders gaan later uit elkaar omdat ze het niet samen konden verwerken maar het komt wel vaker voor ja.

Oh nou ja Barvaux

Ik ga hier niet lopen bakkeleien wie er nou het superserieuste antwoord had. En ik kan je geruststellen: zo serieus neem ik het allemaal niet.

Fijne avond

Maan

Ik zei ook dat ik me vanuit mijn positie verbaas. Ik vind het zo triest als een gezamelijk drama er toe leidt dat je uit elkaar gaat. Ik weet ook wel dat het gebeurt dus. Maar hoe gebeurt dat? Ik begrijp prima dat ieder zijn eigen manier heeft om iets te verwerken en ik weet ook dat het pittig kan zijn om daar samen uit te komen.

Dieptepunten als het verliezen van een kind is iets wat je sámen meemaakt. Ieder kan dat op een andere manier verwerken, maar in mijn ogen mag dat toch nooit een reden zijn om van elkaar te vervreemden? Ik vind dat zo tragisch.

Maar ook problemen waarvan je kunt stellen dat een van de twee het veroorzaakt heeft... ik geloof toch ook nog wel in 'in voor- en tegenspoed'. Wat stelt de liefde voor als iemand geen fouten mag maken? - vind ik.

Ik heb gelukkig geen ervaring met vreemdgaan of geweld. Ik kan me voorstellen dat dát iets is wat zo volledig de relatie onderuit haalt dat dat niet zomaar te repareren is.

Kind verliezen

Ik ken mensen die een kind van 10 verloren. Eerst op 13-jarige leeftijd een hersentumor. Die "leek" onder controle. Dus dan ga je in spanning leven. Daarna kwam met 12 jaar de tumor terug en dat heeft het kind niet gehaald.
Alle zorg is in die jaren naar het kind gegaan en de andere kinderen in het gezin, maar zorg voor elkaar was er bijna niet meer, want beiden hielden delen gezin op de been. Die bij de kinderen, die bij de zieke, die de boodschappen, die het huishouden, die storten op het werk, de ander bij vriendinnen. Ze verloren elkaar uit het ook en gingen een aantal jaar erna uit elkaar. Het is nog een keer geprobeerd met allerlei hulp, maar uiteindelijk was zei heel extravert en trad naar buiten in een actieve houding en stortte hij zich op zijn werk en verloor zijn gezin uit het oog en bleef introvert.
Zij kon het met hem niet delen want hij werd nog geslotener als normaal, dus beiden hadden een manier van verwerken en ze konden er niet bij elkaar voor terecht.
Kleine dingen daarbij viel het verschil blijkbaar niet op en bij dit soort dingen wel.

Dat is echt sneu

Dan knijp ik nog maar eens in mijn handjes dat mijn man en ik tot nu toe alles samen overleefd hebben.

foutje

eerst op 10-jarige leeftijd, daarna terug op 12/bijna 13-jarige leeftijd en overleden op 13-jarige/bijna 14-jarige leeftijd. Dat krijg je als je gaat zitten backspacen.

hoe dan ook

Er zijn ook genoeg stellen (en ik ken ze) die samen blijven ondanks allerlei onvoorziene rampen in het leven, zoals een kind verliezen. Het is normaal dat partners anders rouwen, maar als daar geen begrip voor is gaat het mis.

Ik denk dat je niets kan voorzien als je een relatie begint en het 'geheim' is dat je hoe dan ook bij elkaar terecht kan blijven.
Het heeft m.i. met psychische stabiliteit te maken en je weet nu eenmaal niet van te voren wat bepaalde tegenslagen met jou of je partner kan doen.

Ik prijs mij zeer gelukkig met mijn lief, al 11 1/2 jaar en onze tegenslagen hebben ons gelukkig niet uit elkaar gedreven.

Ik hoor

Of beter lees, in dat 'niet kunnen voorstellen' een oordeel. En dat vind ik onterecht. Zoals Rafelkap al schrijft; je weet vaak van te voren niet hoe jij en hoe je partner met tegenslagen om zal gaan. Scherpe randjes worden vaak scherper en soms zijn de verschillen dan te groot. Heel triest maar wel de realiteit. Ik weet dat het aantal verbroken relaties na kanker ook hoger is dan gemiddeld. Vind ik ook heftig. Maar ik begrijp het wel.
Ik zeg niet dat ik in elke situatie begrip heb (soms neemt een partner gewoon de benen als de ander ziek wordt) maar ik begrijp juist wel heel goed dat het kan gebeuren. En begrijp dus weer niet goed dat je dat niet begrijpt. Begrijp je ;)

Tandem

Mijn man en ik hebben jarenlang tandem gefietst, allebei voorop met een kind achterop. Toen de kinderen groter werden en zelf een goede vakantiefiets kregen, was ik benieuwd of een tandem iets was om samen te doen, ik achterop bij man. Want om voorop te zitten, valt het sturen niet mee als er achterop een even groot of groter gewicht zit als voorop, was mijn ervaring.
Dus ik achterop. We zijn precies zo ver gekomen als de eerste bocht en toen wilde ik eraf. Als ik een stuur in handen heb, wil ik zelf sturen!
Mijn man vertrouw ik volkomen, volgend jaar zijn we 25 jaar getrouwd en we zijn 28 jaar samen. We vinden het heerlijk samen en er niets heerlijkers dan lekker in zijn armen te zitten/liggen, samen te lachen en te praten, samen lezen, en om samen op elk een eigen fiets urenlang te fietsen.
Maar achterop een tandem, nooit!

Maan

Om eerlijk te zijn begrijp ik echt niet dat relaties sneuvelen onder de druk van een ernstige ziekte. Dat het zware tijden zijn, dat is een ding wat zeker is, maar als ik niet op mijn man, of mijn man op mij kan rekenen in zo'n periode dan is de relatie niet veel waard in mijn ogen.

Selectie aan de poort

Wat mij betreft zit er de crux in dat je niet kunt voorspellen, hoe iemand om zal gaan met zo'n situatie. Zowel wat betreft degene die ziek wordt maar vooral de niet zieke partner. Ik denk ook dat veel mensen er niet bij stilstaan dat het kan gebeuren (in meerdere opzichten trouwens, zie draadje van moeder met keelontsteking). En dat veel mensen geen checklist hadden voordat ze serieuze relatie aangingen; zorgzaam? Check! Verantwoordelijk? Check! Etc.
En dan kom je er dus pas achter als het zover is.

Daarnaast denk ik dat veel tegenslagen/ ziektes een extra dimensie met zich meebrengen die je je niet kunt voorstellen als het niet echt je overkomt. Hoe het écht voelt om bv gehandicapt te zijn of reeële doodsangst te hebben weet je denk ik pas als het je overkomt.

Voor de goede orde: ik ben bij mijn ex weggegaan omdat het een knurft bleek toen er slechte tijden aanbraken, gelukkig waren we nog ongehuwd, kinderloos en zonder gezamenlijke schulden oid. De vader van mijn kinderen - echtgenoot ben ik nog steeds mee, ondanks aardig wat ellende in ons leven. Maar tis wel hard werken vind ik.