Waarom doen mensen niks

Mijntje

"Maar hoe vindt hij het zelf? Erkent hij dit probleem en wil hij hier iets aan doen? Weet hij dat jij je er bezorgd over maakt, ook voor je kinderen?"

Uit de tekst maak ik op dat hij haar de schuld geeft van zijn gedrag. Ik quote:

"En niet alleen dom, maar mij wordt zelfs verweten dat ik hem zo kwaad maak en dat ik het zelf veroorzaak.

Natuurlijk ben ik ook een gewoon mens en heb mijn eigenaardigheden. Maar ik geloof dat geen mens het verdiend om continue te horen dat je gestoord, gek, egoïstisch, dom, lelijk, etc etc ben.
Ik kom uit een omgeving zonder agressie. Mn ouders en mijn familie weten hier niks van.
En ondertussen leef ik met een groot geheim en merkt niemand iets aan me. Enige wat ik probeer hem koest te houden zodat de kinderen niks merken.
Een nachtmerrie is het."

Hij legt de schuld bij haar. Zo iemand is niet aanspreekbaar op zijn gedrag en zal mooi weer spelen naar de buitenwereld.

Been there, done that. Pas als je zelf je geheim naar buiten brengt en de mensen vindt die je serieus nemen (blijkbaar is dit nog niet gebeurd, maak ik hieruit op) kan ze de hulp krijgen die ze nodig krijgt. Ze zit nu in een "kan niet, mijn schuld"-kramp.

Sally

Ik bezie het ook vanuit een andere hoek Mijn vader was (is) ook nogal opvliegend. Hij ziet zelf wel het probleem, er valt wel met hem over te praten op zich. Alleen gelooft hij niet dat hij dit kan veranderen. Nu is hij ook al bejaard, dus ik denk dat ook niet meer. Mijn moeder was nooit assertief genoeg door hem voor het blok te zetten om het zijn probleem te laten zijn, waar hij wat aan moet doen. Zij kreeg ook altijd de schuld trouwens.
Dus ik vraag me af of er niet toch mee te praten valt. Daarna plan B

Niet op school

Doe wat absoluut noodzakelijk is maar schakel niet de school in of instanties. Die vinden er ook allemaal wat van en dan ben je de regie kwijt. Een melding is zo gebeurt, daar zijn protocollen voor. Soms ziet men als enige oplossing om de kinderen uit de situatie te halen. Jij bent volwassen en daar is niets voor. Alleen je huisarts kun je nog in vertrouwen nemen. En aangeven wat je doet zodat duidelijk is dat je zaken aan het oplossen bent. Dat kan niemand voor je doen.
Wij zijn voor een periode gaan inwonen bij mijn ouders. Daarvoor kwam mijn vader al regelmatig om met ex te praten. Alleen al de wetenschap dat er meegekeken werd kon zaken weer laten inzakken.

Hulp

Sally zegt het terecht. Jij moet concreet aangeven wat anderen voor jou kunnen doen. Het is voor jou al verwarrend voor buitenstaanders helemaal.
Ook richting instanties. Bedenk wat ze voor jou kunnen betekenen en of je dat ook kunt krijgen. Anders begin er niet aan. De eigen initiatieven van mensen kunnen je zaak ook nog in de weg gaan zitten.

Mijntje

Ja, dat klopt. Maar denk je dat ze dat niet geprobeerd heeft?

Sally

Mijn moeder heeft het nooit echt geprobeerd. Dat weet ik dus niet. Maar ik zei ook al, anders plan B: wegwezen.

wat kunnen anderen doen?

Je postings laten zien dat je WEL (ik schreeuw maar even) een heel sterke vrouw bent. Iemand schreef al dat je al zo ver bent om het hier te schrijven, om het onder woorden te brengen.
Waarschijnlijk vind je het zelf ook onbegrijpelijk dat je je zo laat behandelen. Maar de eerste stap is toch een die jij zelf moet zetten.
Je vraagt wat wij kunnen doen. Ik zou het echt niet weten. Ik heb een buurman die al jaren zijn vrouw duidelijk hoorbaar voor de buurt voor hoer uitscheldt en wij vinden het onbegrijpelijk dat ze haar biezen niet pakt. Voor zover we kunnen horen slaat hij niet, maar drie keer per week is het raak. Maar wat kunnen we doen? Aanbellen en vragen of hij dat niet meer wil doen. Dan zegt hij dat we ons met onze eigen zaken bemoeien. Dat weet ik omdat er al meerdere akkefietjes over andere zaken met deze man en buren zijn geweest.

Wat wil jij? Wil je dat iemand aanbiedt dat je bij hun komt komen met de kinderen? Ben je bang voor fysieke repercussies als je weggaat? Ben je bang dat je niet wordt geloofd omdat hij naar buiten mooi weer speelt? Je bent een beetje tegenstrijdig, wat ik begrijp in je stresssituatie. Je wil het eigenlijk tegen niemand vertellen, maar je wil wel dat mensen iets doen. Dat gaat niet samen.

Ga naar de huisarts. Die kent waarschijnlijk wel wat wegen. Sterkte.

je hebt altijd een keuze

Mensen wel of niet inlichten.
Weggaan of blijven.
Ook niets doen, blijven en op deze manier oud worden is een keuze.

Je hebt altijd een keuze.

En jammer dat je aanneemt dat werkelijk NIEMAND je zal geloven. Met aannames gebaseerd op enkele slechte ervaringen koop je niks.

En stel je voor, hoe zou jij je voelen als je ontdekt dat je kind als volwassene, in de ellende zit en jou daarbuiten laat? Dat je moeder ziekelijk is betekent niet dat ze je niet kan steunen. Lief dat je haar wilt sparen, maar is het ook verstandig?

Sterkte met alles! En onthou: niks doen is ook een keuze ;)

Ik schets even het leven als je blijft

Wat ik nu schrijf zit vol aannames die totaal niet uit hoeven te komen. Dat gezegd hebbende...

Als je blijft, zal alles wat jij bent nóg meer verdwijnen. Je zult het niet tegen je man op durven te nemen, als je kinderen, uiteraard ook bang voor hun vader, in de puberteit komen en je kinderen als volwassenen andere keuzes maken dan je man. Denk aan liefdes van je kinderen die een eigen mening hebben en niet bang zijn voor je man. Dan kom je ertussenin te staan. Dan zul je opnieuw moeten kiezen: wil ik in harmonie met mezelf en de kinderen verder, of ben ik bang om alleen te zijn en een onzekere toekomst in te gaan? Als je kinderen het huis uit zijn, mogelijk al op jonge leeftijd omdat er thuis een gespannen sfeertje hangt, is er voor je man ook geen noodzaak meer om zich in te houden, voor zover hij dat nu doet. Nu kan hij nog bedenken dat het voor de kinderen 'niet leuk' is als moeder bont en blauw geslagen wordt. Hij zal ook meer en meer het idee ontwikkelen dat 'hij' hetzelfde is als 'wij'. Dat vinden wij leuk, dus zo doen we dat. En jij maar zwijgen...

Als je kinderen leren begrijpen wat er aan de hand was tussen jou en je man, zullen ze zich afvragen waarom mamma niet weggegaan was, toen ze nog wat van haar leven had kunnen maken. Ze zullen tot de conclusie komen dat mamma een véél leukere vrouw geworden zou zijn als ze niet onder de plak van pappa had gezeten.

Zijn jullie op huwelijkse voorwaarden getrouwd, waardoor het huis ook echt jouw huis zal blijven na een scheiding?

Inderdaad

Mijn moeder was ook ziek maar ze moedigde altijd mijn vader aan om naar mij toe te gaan en ze hebben ons in huis kunnen nemen en dat is heel goed gegaan. Maar ik heb ook weleens doodsangsten uitgestaan als ex dreigde binnen bij mij ouders te gaan lopen tieren. Dat heeft hem gelukkig, uit decorum denk ik, weerhouden. Mijn ouders hebben hem overigens nooit afgewezen en ook na de scheiding ging ex soms naar mijn ouders.
Ik heb er zelf zoveel mogelijk vrienden en familie bij betrokken. Dat hielp. Toen we uit huis gingen kon er een vriendin bij hem blijven omdat ex overmand werd van wanhoop. En de huisarts was er niet.
Familie ging met hem en de kinderen uit. Een vriendin kon een oogje in het zeil houden op de dagen dat de kinderen bij ex bleven. Ik had direct een omgangsregeling in werking gesteld die regelmatig maar kortdurend was. Zondag waren ze de hele dag bij ex, verder een paar keer in de week, om te eten of naar sport of muziek te gaan.
Als je aan een ass denkt kan het ook helpen om je huishouden en reacties zo voorspelbaar en overzichtelijk mogelijk te maken.
Achteraf hadden we meer rust moeten hebben aan het einde van de dag. Ik begreep dat niet en bleef het tafelritueel, om de beurt je dag vertellen, uitwisselen, volhouden waar ex, maar ook de kinderen, er helemaal klaar mee waren en overprikkeld. Ex vroeg om stilte aan tafel. Ik had hem veel letterlijker moeten nemen.
Wie hier thuis nu overprikkeld is eet in zijn/haar kamer.
Kwesties worden niet random aan de orde gesteld maar op vaste momenten als het uitkomt. Dat soort dingen kan helpen om de rust te bewaren.
Inderdaad, niet aan zijn spullen komen en niets verplaatsen. Houd zaken overzichtelijk en voorspelbaar.
Ook met ex kon ik beter communiceren per email, dan zien ze je gebaren niet en horen de emoties niet, die hard binnen kunnen komen en afleiden van de inhoud.
Dat eigen huis lijkt me lastig. Je kunt niet zomaar vragen of je ex weggaat en dan verwachten dat het gebeurt.
Wij zijn zelf na een jaar teruggegaan nadat ex een eigen huis had gevonden.
Ik heb ex altijd gerustgesteld dat, ook al wonen we apart, hij blijft de kinderen zien, en heeft mijn hulp waar hij dat nodig heeft.

Ach, verkeerde keus genoemd

Als je kinderen ouder worden en jij tussen hun vader en hen in komt te staan, zou de keus opnieuw zijn: weggaan en een beter leven met jezelf en je kinderen, maar ja... wel wat onzeker en je bent dan weer alleen, óf blijven en altijd in het besef dat je geen eigen leven hebt.

Mijntje (ot)

Mijn vader was ook verbaal agressief en inmiddels met 72 een totaal andere man dan 5 jaar geleden.

Hij is hiervoor onder behandeling geweest bij een psycholoog en gedragstherapeut. En zegt nu zelf dat hij vroeger een vreselijke persoon was.

Veranderen kan wel, maar ze moeten het zelf willen en er wat voor doen.

Mengen in een slecht huwelijk

Je mag je niet mengen in een goed huwelijk, maar je mengen (gevraagd of ongevraagd) in een slecht huwelijk is heel onverstandig. Ik heb het vroeger gedaan bij een stel dat vaak bij mij op bezoek kwam. Uiteindelijk zijn ze toch uit elkaar gegaan en kreeg ik van beide kanten overal de schuld van. Nooit meer.....:-( Dat kost je niet alleen je kop maar ook je vrienden.

Herkenning alom

Ik heb in jouw schoenen gestaan. Ik heb er 5 jaar over gedaan om de knoop door te hakken en hem weg te sturen.
Het begon toch echt bij het in vertrouwen nemen van een vriendin. Ik heb ook veel hier op het forum geschreven. Toen mijn ene vriendin ervan wist (en doordat ze het wist, doorzag ze hem ook beter), werd het makkelijker om met een andere vriendin te praten. Daarna durfde ik eindelijk met mijn ouders te praten. Ondertussen begon ik met therapie voor mezelf. Mijn ex zei namelijk steeds dat ik gek/autistisch en weet ik veel wat was, ik wilde hem voor eens en voor altijd laten zien dat ik dat niet was. Dat is gelukt.
Later heb ik relatietherapie geëist (in de zin van: ik houd dit niet vol, het is therapie of jij gaat weg - ik had inmiddels melding van geweld gedaan bij de huisarts en de politie). Heel wat bezoeken aan therapeuten en psychiaters later wist ik eindelijk dat er inderdaad een psychiatrische problematiek achter zat en dat ik hoog of laag kon springen, hij ging niet veranderen want hij vond dat het allemaal mijn probleem was. Nadat de therapeut me dat voor de 20e keer verteld had, viel het kwartje eindelijk en kon ik besluiten dat we echt niet samen verder konden.

Jij bent al heel wat stappen verder dan ik aan het begin van die 5 jaar. Begin met iemand te praten, DOE JE MOND OPEN! Praat desnoods met een therapeut of de huisarts als je niemand in je vriendenkring of familie hebt die je vertrouwt. Mijn ex is naar de buitenwereld toe ook hoogst charmant, intelligent, grappig en lief. Maar binnenshuis was hij een beest. Sommige "vrienden" geloven me nog steeds niet, maar dat is niet mijn probleem. Andere vrienden hebben hem in actie gezien en schrokken zich wild. Inderdaad Jeckyll and Hyde. Ik maakte me zorgen over de kinderen, zorgen over het verkeerde voorbeeld dat hij en ik gaven, maar ook zorgen over hoe het zou gaan met co-ouderschap als ik er niet meer bij was om ze te beschermen. Maar ik kan uit de grond van mijn hart zeggen dat de scheiding een heel goed besluit is geweest. De kinderen en ik zijn er zoveel beter uit gekomen.

Ten slotte wil ik je zeggen dat je ook een beetje mededogen met jezelf moet hebben. Je hoeft niet morgen een oplossing te hebben. Het mag best een project zijn dat een tijd in beslag neemt. Doe het in je eigen tempo. Probeer tussen alle stormen in je hoofd toch de stem van je hart te vinden. Wat wil jij? Wat wil jij echt? En werk daar naar toe.

Waarom doen ze niets?

Oh ja, die vriendin heeft niets anders gedaan dan een luisterend oor en veel kopjes thee bieden. Ze heeft geen meldingen gedaan, mijn ex niet aangesproken, niets. Ik heb alles zelf gedaan. Een ander kan het niet voor je doen.

support

Je krijgt hier volop support en herkenning. Ik hoop dat dit je moed geeft iemand in vertrouwen te nemen en stappen te zetten!!!

Blijfhuis

Een blijfhuis is een laatste mogelijkheid. Ik heb daar zelf niet voor gekozen. Ik had een maatschappelijk werkster van een vrouwenhulpverleningsorganisatie en die gaf aan dat het niet zeker is waar er plek is. Niet per se in je omgeving.
Dat betekent dat je dan ook alles kwijt kunt raken, je werk, je contacten. Ook je kinderen verliezen hun eigen omgeving, school, vriendjes.
Goed dat dit er is maar probeer zoveel mogelijk van je eigen leven juist in stand te houden om goed door te kunnen gaan.
Voor ons was dat bij mijn ouders. Niet heel vlakbij maar ik reisde elke dag, ook in het weekend, naar onze eigen omgeving met werk, school en hobbies, en ex.
Overigens kun je soms ook bij vrienden terecht, schroom niet om dat te vragen. Geef aan wat je nodig hebt, dan wil het nog weleens heel goed uitpakken. Soms niet, maar een risico hoort erbij.

ernstig

Excuus, ik had wat laatste berichtjes niet gelezen. Maar wat ik zo lees is het echt ernstig en snap ik goed dat je zo snel mogelijk uit deze situatie wil en moet, voor jezelf en je kinderen.
Waarom anderen niks doen? Geen idee, maar jij moet het doen. Heb je al een afspraak met de huisarts gemaakt?
Ik weet niet hoe dat zit met het opnemen, om bewijs te verzamelen. Het is wel jammer (maar misschien nodig?) dat je bewijs moet hebben, maar jouw woorden zouden eigenlijk genoeg moeten zijn. Ik denk dat je het eea prima kan omschrijven. Je kan ook een dagboekje bijhouden, dat is misschien ook wel prettig.
Ik hoop dat je wat hebt aan de tips hier op het forum en dat je je gesteund voelt.

Slecht gedrag, geen slecht mens

"Het is heel moeilijk om jezelf respect te behouden.."
Voortdurend gebeuk op je ego kan verlammend werken maar ik zou toch niet aan mijzelf twijfelen.
Ik geloof ook niet dat iemand dan inherent slecht is. Het is meestal een kwestie van onvermogen. Waar dat zit kun je leren zien. En hier is het zo dat ik bij ex altijd een beroep kan doen op redelijkheid en rechtvaardigheid, juist omdat ik hem niet als inherent slecht zie. Hij heeft slecht gedrag en het is zijn ouders niet gelukt om het in goede banen te leiden hoewel ze hun uiterste best hebben gedaan. Maar er was in die tijd gewoon weinig bekend hoe je ouders en kinderen kunt leren om zo'n andere staat van zijn, een ontwikkelingsverschil- of stoornis, om te buigen naar hanteerbaarheid en zelf regulatie.
Ik hoop dat dit bij mijn kinderen wel helpt, want er is ook vaak een erfelijke factor in het geding.

Instanties

Ik ben heel dankbaar voor de hulp van al die mensen. Ook dankbaar ben ik de vrouwenhulpverlening en de wijkrechercheur. Vooral omdat in die tijd jeugdzorg nog niet automatisch betrokken werd. Nu kon ik het zelf met hun hulp in goede banen leiden en daar was de hulp ook op gericht. Om mij te steunen en te informeren en mee te denken.
Het ge.... begon hier later vanwege de benodigde 'hulpverlening' aan mijn kinderen die vastliepen in school met een autismespectrumstoornis. Had je alles gehad, kreeg je nog een zorgmelding. Dat voelde gewoon als verraad. Heb je zo je best gedaan komt er nog een ... de poten onder je stoel vandaan zagen.
Je vraag maakt hier wel wat los. Voor ons is het meer dan 12 jaar geleden dat we zijn weggegaan. Het was niet eenvoudig, maar ik heb er geen moment spijt van gehad en we leven goed, zelfs met ex.

ik ken zo iemand.

Ik kende haar man al voor ze een relatie kregen. Heb haar gewaarschuwd. Ze geloofde me niet. Ik hoop dat ze weet dat ze altijd bij me terecht kan maar ze komt niet. Wat ik wel gedaan heb is de sociaal werkers in de buurt die ik ken gewaarschuwd dat als ze ooit komt haar meteen te helpen. Ik weet niet dat ze mishandeld wordt, maar ik en veel andere mensen weten dat hij niet spoort en ik geloof ook nooit dat hij veranderd is. Ik zou niet weten wat ik moet doen zo lang zij niks aangeeft. Misschien zit jouw omgeving ook klaar om je te helpen!

Sterkte!

Maria

Mogelijkheden

Als je een vriendin waarschuwt in de buurt heb je een adres waar je even naartoe kunt gaan als man weer opspeelt. Ik ging met de kinderen naar de chinees of naar een vriendin als hij al opgewonden bleek als ik thuiskwam. Dan belde ik hem op dat ik thuis kwam als hij gekalmeerd was. En voor ik naar huis ging belde ik hem op of het over was.
Schaam je niet, het is de realiteit, je stand ophouden gaat je niet helpen. En of mensen je geloven of niet, jij gaat op je doel af. Veiligheid voor iedereen, ook voor je man, want die schaamt zich soms ook dat het weer uit de hand gelopen is en dat gescheld op jou is vaak alleen maar egobescherming om te voorkomen dat hij zichzelf gaat schamen.

veiligheid

AnneJ heeft gelijk!

Veiligheid voor alles.

Als je er nog niet aan toe bent om weg te gaan bij hem (of hij weg bij jou, maar dus in elk geval uit elkaar), probeer dan zoveel mogelijk onveilige situaties te ontlopen. Voorkómen is onmogelijk, dat is in elk geval mijn ervaring, mijn man kon om de meest onbenullige dingen uit zijn dak gaan.

Maar als je man dat doet, ga dan weg bij hem (dus verlaat dezelfde ruimte). Zeg ook dat je alleen met hem Wilt praten als hij rustig een gesprek kan voeren.

Als je je kinderen mee kunt nemen, ga met hen het huis uit.

Als je de kinderen niet makkelijk mee kunt nemen (als ze bijv. slapen), kan en wil je dan even - tot zijn boze bui over is - het huis verlaten zonder hen? Je schrijft nl dat hij hen nog nooit iets heeft aangedaan, dus kennelijk uit hij zijn frustratie alleen richting jou?