waar wrikt t eigenlijk?

Sorry

maar dan begrijp ik je aversie niet echt. Wat maakt het uit als jullie naar dezelfde bestemming zouden gaan in een andere periode?

Duidelijk

Het is zeuren om het zeuren. Als ik die man zou zijn was ik daar al wel klaar mee geweest. Misschien is hij dat ook wel, en denkt hij 'lamaar kletsen'.

Ik snap het wel

Voor mij past dit wel in het plaatje.
Man wil op deze manier iets delen met zoon.
Maarja, daar zit jouw pijn.
Volgens mij wil je zoon gewoon ver weg uit zijn leven.

of die vader

ziet dat zoon een superleuke bestemming heeft gevonden en wil daar ook heen omdat het zo leuk is. Sorry, maar dit vind ik ook spijkers op laag water zoeken.

Oke, de situatie is dus anders dan wij dachten.

Wat is dan je probleem?

Probeer eens uit te leggen waar jouw bezwaar zit?

En nb hij betaalt (!), dus dan moet je wel goede redenen hebben om ook in mijn ogen toch wel heel moeilijk te doen.

Als je er nu objectief naar probeert te kijken, snap je dan niet dat je vriend jou ook niet begrijpt?

P.s. Je was bij je eerste post dus niet echt duidelijk. Speelt dat vaker dat je niet echt duidelijk bent naar je vriend (of zijn zoon)? Dat jij dus van alles in je hoofd hebt, maar dat niet communiceert naar anderen? (omdat je dat vergeet, of omdat je denkt dat een ander dat wel weet/begrijpt?)

wat is je probleem?

Je wilt niet ergens heen omdat die bestemming de keus van zoon was? Zo raar is dat toch niet?
Hier gebeurt het ook dat ik zeg: tjonge, X (een van de kinderen) heeft zo'n leuke vakantie gehad in Y - waarop mijn man zegt: nou dan gaan wij ook eens naar Y. (of we dat ook echt doen is punt 2, maar dat komt vooral omdat we niet zulke enorme vakantiegangers zijn )

Nogmaals korte versie

Hierbij nogmaals een korte versie zoals ik de relatie heb beleefd.

Mijn partner leefde een jaar nog onder 1 dak met ex weliswaar van tafel en bed gescheiden. Vrij snel na onze kennismaking is mijn partner uit huis gegaan. Zoon en ex bleven in t huis.

In die tijd was mijn partner vaak bij mij ofn zijn moeder. Nadat ex na twee jaar uit t huis ging hebben we samen het huis opgeknapt en ingericht naar partners smaak.
We wenden aan t latten en bouwden een werkende leven samen op.
Ondertussen kon mijn partner t rouwen en de scheiding verwerken, zijn eigen ik ontwikkelen en ontdekken. En daarin is hij behoorlijk solistisch opgetreden.
Tegelijk ontstonden ook regelmatig situaties die aandacht nodig hadden, zoals samengesteld gezin en omgang, geboorte kleinkinderen en omgang, sociale bijeenkomsten en omgang enz enz

Hoe hiermee om te gaan, ging vaak in de parkeergarage bij partner. (Mogelijk, zwaar, geen zin, te veel, moe enz)Hij leefde individueler, op zich zelf en ik voelde mij buitengesloten, eenzaam, buiten zijn persoonlijke domein gehouden. Er ontstond afstand in de relatie en nog meer door mijn overgang.

Ik heb begrip gehad voor zijn rouw en verdriet en te lang zaken in de parkeer gelaten.
Afgelopen jaren hebben we zware tijden gehad, uit huis kind, verlies baan, zorg ouders, overlijdens, eigen gezondheidsklachten.
Ook dit werd weinig tot niet met elkaar gecommuniceerd.

Dan wordt stiefzoon ineens van 20 - 29 en dan zie ik gedrag wat vader had( bewust onbewust) naar mij in ergere vorm aannemen bij stiefzoon.
En ook dat belandde in de parkeer. Totdat ik vorig jaar aangaf dat we langs elkaar heen leven, langs elkaar heen communiceren, te veel issues in de parkeer liggen, en dat ik t zat ben om te wachten

Ja dan moeten we ineens een relatie van 12 jaar gaan evalueren en bespreken.... en dan zien we voelen we Hoe verstrengeld en ingewikkeld zijn geworden.

Duidelijker kan ik t niet maken

jouw boosheid

is jouw boosheid.
daar moet je denk ik zelf mee dealen.
Hou je nog wel van 'm?
kijk eens niet naar het verleden, maar naar de toekomst. zou je nog wel bij hem willen blijven?
gr Angela

Angela67

Gisteren een goede vriend aan tafel met ons gezeten. Wij beiden gaan we voor de relatie. We geven nog om elkaar. Anders had de psycholoog geen zin vonden we.

Ja mijn boosheid en verdriet zit mij dwars. Omdat ik het gevoel heb dat mijn ruiten zijn ingeslagen en dat ik niet moet zeuren want zo erg is t toch niet.

Terwijl ik gvd op hem gewacht heb, begrip heb getoond boort zijn scheiding en rouwen, en als Dank daarvoor ben afgehouden door hem en nu door stiefzoon.

Niet alleen mijn beleving maar ook aantoonbare feiten

Ik kan pas weer stralen als ik mijn boosheid en verdriet eenn plek heb gegeven. Partner wil in het oude stramien dingen oplossen en daar voel ik nu niet zo veel voor.

Die vakantie bestemmingen komt daar van daan. Onredelijk van mij? Vind ik niet. Maar die behoefte heb ik nu niet om iets van stiefzoon te delen.

boosheid

maar als de boosheid van jou is maar hij is degene die boos is en hij vindt dat je niet moet zeuren, hou je dan nog steeds van hem?
of vindt hij niet dat je moet zeuren, maar vertoont hij niet het gedrag dat jij vindt dat erbij hoort (als je nog begrijpt wat ik bedoel).
Misschien herken jij niet zijn bedoelingen?
gr Angela

Angela67

Dat zijn we dus nu aan t bespreken en uitzoeken.
We vinden elkaar nog lief en waarderen elkaar nog.
Maar Zijn Woorden En Daden Komen niet altijd overeen. Vandaar mijn twijfels. Daarrom nu met de psycholoog bespreken, wat is r dan wel.

Of hij nog zijn ex terug wil is ook niet aan de orde.

Hij Is Enigst Kind Thuis Geweest, Haast Alleen Opgevoed, Hij Was 20 Toen Hij Een Relatie Kreeg MET Een Oude Liefde Die Al Twee Kinderen Had. Toen kwam de derde.
Banen waarin hij veel zelfstandig heeft moeten opereren.
Dus Best WEL Een einselganger geweest.

Hij zit zichzelf In de weg erkent hij en dat t een mechanische van hem is zodra iemand iets van hem wilt , hij gedrag gaat vertonen die voor anderen storend kan zijn.

Ik hou nog wel van hem. Of ik t nog langer op de oude manier vol hou, nee dat niet.

je wilt voor jullie relatie gaan, partner wil dat ook. Dan zul je nu moeten gaan bouwen aan jullie relatie. Niet blijven hangen in boosheid over het verleden. Gedane zaken nemen geen keer.

Natuurlijk moet je het verleden gebruiken om daar lessen uit te leren: Als de dag niet je vriend was, dan is het je leraar geweest. Zie het dan ook als lessen, maar laat de emotie die je daarbij hebt los.

Wat betreft de vakantiebestemming, waarom kun je dat niet loslaten? Waarom heb je daar zoveel moeite mee? Waarom geef jij stiefzoon van alles de schuld? Wat is jouw aandeel in de situatie en wat is het aandeel van partner?

Dat jij jezelf niet onredelijk vindt over die vakantiebestemming vind ik verbazingwekkend. Zoals je kunt zien aan de reacties hier, zijn er meer mensen die dit standpunt van jou wel onredelijk vinden.

Dus...

Dus eigenlijk heb je al 12 jaar gezeik? Zonde hoor.

Gezeik

Paddington ik ben t met je eens... ik durf echt wel de handen in eigen boezem te steken. En Ik schrik van wat Vesper benoemt.

Het kwartje is gevallen. Ik heb indd continu gezeik gehad.
Ik ben t beu om continu rekening te houden met alle lelijke acties houdingen uitspraken gedragingen van de stief(klein)kinderen naar mij toe. Vanaf jaar een blootgesteld.

Ik wist niet dat dit zoveel invloed op mij heeft gehad.

Ik ben een zelfstandige vrouw geweest aardig lief vrolijk betrokken opeigenbenen gestaan , ik ben dat kwijt

Regie weer in eigen handen

Ik wil de regie over mijn eigen leven terug in eigen handen.

Dat is als eerste wat mij te binnen schiet. En daar ligt mijn boosheid ook denk ik. Ik heb mij geschikt te veel geschikt in alles geschikt.

Ik wil geen concessies meer.

Wat een bevrijding nu in mijn geest.

Van redelijk naar onredelijk

Als de geest zich bevrijd dan ontpoppen mooie gedachten.

Ik ben van een redelijk mens in een onredelijk mens verandert.

Ik heb begrip geven maar daardoor heb ik mijn eigen grenzen niet bewaakt.
Ik heb geaccepteerd onder t mom van liefde maar ondertussen mij eigen behoeften niet in acht genomen.
Ik heb getolereerd daarbij mijzelf genegeerd en vergeten .

Pfff

Mooi

dat je meer inzicht hebt. Wat wordt nu je volgende stap?

Maar maar maar

Waarom overkomt jou dit allemaal? Wat is er aan de hand dat dit jou zo toebedeeld wordt? Als je partner een andere vriendin had gehad was haar een zelfde behandeling deelgevallen?

Paddinton volgende stappen

Ja paddinton...soms gaat de spirituele ontwikkeling, bevrijding, sneller dan t geheugen. Ik weet t nof niet.

De volgende stappen misschien;
Deze Ingeving met partner delen.
Of wat onze vriend zei gisteren- schiften van de verantwoordelijkheden( wat is van mij, van hem en van ons)
Of ff gewoon ff genieten van de bevrijding dat ik niets hoef nu
Of aan de hand van de ervaring nadenken en concreet bedenken wat ik verandert wil zien (opdracht psycholoog

Dit Vind Ik Al Een Hele Overwinning. Feit dat ik "mijn leven in de handen van de ander heb gelegd" bij wijze van.

Echte stappenplan heb ik nog niet.

Phila

Waarom t mij is overkomen.... nog meer levenslessen te leren

Of hij t ook bij een ander zou doen....als ik wist dat ie t mij zou doen had ik uiteraard gezegd...denk dat ik dat niet wil....Dus ja die vraag kan ik niet beantwoorden

Latten was nieuw voor ons
Samengesteld gezin was nieuw voor ons
Volwassen thuis wonend kind is nieuw voor ons
Eigen huishouding/familie en verantwoordelijkheden zijn nieuw voor ons

Denk dat we in gesprek moeten blijven
Wat DOE Ik
Wat doet hij
Wat Doen We Samen

Denk ik.... nu

Je begrijpt mijn punt niet

Wellicht lees ik het verkeerd maar ik lees alleen dat je nu inziet dat je geen grenzen hebt aangegeven en het allemaal nieuw was voor jullie. Misschien hard maar ik denk dat er meer moet zijn dan dat. Er is een dynamiek ontstaan tussen jullie en als ik lees dat jij een punt ervan maakt om jouw visie door te zetten als het gaat of zijn moeder op een feestje is of niet denk ik dat het echt verder gaat dan dat jij je grenzen niet hebt bewaakt (wat ik ook behoorlijk moeder Theresa vind klinken). En je opmerking over dat jij gaat bedenken wat jij verandert wilt zien.... Sorry maar het komt gewoon op mij niet over alsof je eerlijk bent (tegenover jezelf) over jouw aandeel in dit gedoe.

Phila

Ik weet niet of ik jou goed begrijpt Phila.

Maar wat ik bedoel te zeggen, dat als ik na vandaag terug kijk, ik eerder drie stappen had terug gedaan/moeten doen.
Wijsheid komt altijd achteraf.

Jouw opmerking van moeder theresa kan ik jammer genoeg niet plaatsen.

Ik had Misschien niet alles samen moeten willen doen. Ik heb mij achteraf gezien , te veel in zijn leven gestapt. Of ik heb zijn uitgereikte hand verkeerd begrepen of ik heb t goed begrepen maar dat hij t te veel vond(bemoeienis omtrent aanwezigheid moeder op feest).

Hij heeft mij zelf geïntroduceerd in zijn familie en stond ook achter de beslissing we zijn een stel en delen lief en leed.
En misschien heb ik mij daardoor "getrouwd" gevoeld.

Misschien heb je niet goed gelezen, de opdracht van de psycholoog, is dat we beiden moeten gaan nadenken wat we veranderd willen zien in het gedrag van de ander en het gewenste gedrag aangeven.

Phila

Phila ik stoor mij aan jouw insinuatie.

Ik ben niet de reden tot een scheiding. De scheiding was al een feit toen ik in beeld kwam.
Ik ben door zijn kinderen hard aangepakt vanaf t moment dat zij kennis met mij hebben gemaakt terwijl ik geen enkel schuld heb/had in de breuk tussen hun ouders.

En na 12 jaar durven ze onderling met elkaar er over te praten over een verzoening tussen hun vader en moeder.

Moet ik alles goed blijven vinden?

Moedeloos

Zelfs na 100 jaar zullen kinderen nog praten over een verzoening van hun ouders. Ze zullen alleen wel beseffen dat dat niet gaat gebeuren, maar een 'wat-als?' zal zeker plaatsvinden.

Zolang je partner niet praat over een verzoening met zijn ex heb jij daar niets mee te maken en zul je dat goed moeten vinden. En is het de fantasie van de kinderen hoe oud die kinderen ook zijn.

Verlatingsangst?

Je eerste huwelijk strandde. Waarschijnlijk een zware teleurstelling en confronterend omdat je dan alleen verder moest. Je vriend maakte een eind aan dat alleen staan. Zo kreeg je weer een hoop op een toekomst; samen oud worden in plaats van alleen.
Ik wil het niet te veel inkleuren maar ligt daar ook jouw probleem: in het alleen zijn?. Hou je zo aan deze relatie vast omdat weer verlaten worden en alleen verder moeten erger is dan dit?

Je geeft aan dat hij enig kind is. Zijn band met zijn moeder is close. Waarschijnlijk altijd zo geweest. Na de scheiding stond zowel zijn moeder als jij klaar om hem aandacht te geven. Hij zal heus wel veel van jou houden maar ben je tegelijk ook niet de vervanger van zijn moeder die altijd voor hem klaar stond en als het ware zijn straatje schoon veegde?
Als dat zo is, dan kan hij daar zelf niets aan doen. De vrouwen in zijn leven maken het hem zo gemakkelijk dat het vanzelfsprekend is. Ze houden altijd rekening met hem. Ergens is dat ook zijn voorbeeld hoe hij rekening dient te houden met zijn eigen kind. Je man veegt het straatje van zijn zoon net zo hard schoon als dierbaren dat voor hem doen.
Ergens is dat wel een eyeopener. Je bent boos op de wijze hoe hij zijn zoon een hand boven het hoofd houdt, maar je hebt het zelf vanaf het begin ook gedaan.

Ergens herken ik dit. (Gelukkig niet persoonlijk). In de familie is ook een man die eeuwig door moeder en later door zijn vrouw is gepamperd. De vrouw heeft veel van zichzelf gegeven maar gaf aan hem niet te kunnen verlaten. Ze hield en houdt vast aan wat ze heeft. Dat houdt in confrontatie met slechte momenten maar ook blij zijn met goede momenten.
Dus, of je blijft doormodderen en de tijd uitzitten tot de zoon zelfstandig woont en jij meer steun en aandacht van je vriend gaat ontvangen Of je kiest voor jezelf, neemt wat afstand en kijkt het aan of hij naar jou toe komt.
De tijd van afstand staat wel gelijk aan de tijd van het weer alleen zijn, onzeker voor de toekomst. Vergelijkbaar met de status na een scheiding.
Deze laatste variant is wel de manier om een nieuwe start te kunnen maken in je relatie met je vriend. Een nieuwe start uit liefde voor elkaar in plaats van uit vanzelfsprekendheid. Maar wel één waarbij jij je eigen waarde in pacht hebt. Juist hetgene waar je naar streeft.

Verder denk ik dat het stilstaan bij de opdracht van de psycholoog veel inpact heeft en vermoeiend zal zijn. Als je te moe bent, kan je het niet meer scherp zien. Neem wat rust en doe wat aan afleiding ( zonder je vriend), zodat je hersenen niet continu bezig zijn met deze onzekerheid.