U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
waar wrikt t eigenlijk?
Hallo bezoekers,
Ik word een beetje moedeloos van de relatie waarin ik nu verkeer.
En ik weet niet zo goed waar t wrikt.
Graag een helicopter view en zinnige verklaringen geven aub want ik ben al behoorlijk verdrietig en radeloos.
elf jaar geleden heb ik mijn partner leren kennen. hij had een zoon van 10 thuis wonen. we zijn gaan latten en tot op heden latten wij.
de eerste situatie was dat mijn zoon meeging tot drie jaar geleden toen ging hij op kamers en gaat minder frequent nu naar mijn latpartner.
Mijn partner had een langdurige relatie achter de rug en had ruimte nodig om weer tot zich zelf te komen, zich zelf te ontdekken enz enz. die ruimte heeft hij gekregen met als gevolg dat zijn huis zijn huis werd en ik bijna geen invloed en inspraak had. Los daarvan klikte het goed tussen ons en verliep de relatie goed.
vier jaar geleden is stiefzoon (inmiddels 32 en nog steeds thuiswonend), gaan studeren en ben ik verandering gaan zien bij hem, zowel naar mij, tussen mijn partner en mij en naar zijn vader.
hij bemoeit zich overal mee, bespeelt zijn vader op ene geniepige manier, provoceerd naar mij, jokt in bijzijn van zijn vader omdat vader het voorval niet kent. echter zijn vader, mijn partner trap er ieder keer weer in. mijn partner wil en kan niet inzien dat zijn zoon een wig tussen ons vormt.
rond die tijd(vier jaar terug) ben ik begonnen aan te geven dat de lat verhouding tussen ons niet helemaal klopte, na al die jaren nog steeds buiten sluiten enz en niet t gevoel hebben dat t ook mijn plek is.
Maar de stiefzoon heeft dit gedrag van vader gezien en gekopieerd met als gevolg dat hij mijn natte was van de rek afhaalt en op een strijkplank legt zonder enige vorm van communicatie met mij. dat hij de slaapkamer en bed van mijn zoon inwisselt zonder overleg met mij of vader. dat hij zijn vaders bijzondere leeftijdsverjaardag niet met mij overlegt maar via een groepsapp mededeelt, dit zijn enkele voorbeelden,
En raad eens, vader(mijn parnter) doorziet zijn gedrag niet. en er ontstaat zo spanning tussen ons. Mijn overgangsklachenten is ook deels van de spanning.
Zijn huidige vriendin met kind zijn ondertussen ingeburgerd in het huis waar eigenlijk ik mijn plek had moeten krijgen.
Als hij bij mij is zonder zoon dan is er niets aan de hand.
Ddus de vraag is nu waar knelt t eigenlijk? ik ben trouwens drie en vijftig en hij zestig
graag jullie kijk op de zaak
Accepteren
Veranderen
Afscheid nemen
Accepteren is blijven en allerlei zaken écht accepteren. Dus voor jezelf benoemen wat je gaat accepteren en niet met hem dat bespreken.
Veranderen: waar zit mogelijk nog wel speelruimte? Waar kun jij jezelf veranderen?
Afscheid nemen: eerlijk gezegd denk ik niet dat je nu gaat krijgen van hem wat je wilt. Misschien wel bij een nieuwe liefde, omdat je nu beter weet wat je wel en niet accepteert en zelf te bieden hebt. Dus eigenlijk is de vraag: waarom blijf je?
Gr Angela
Worsteling geruime tijd inderdaad.
Zonder kinderen/gezin perikelen hebben we het goed samen/kunnen we het goed vinden samen.
Zonde van de investering anderzijds als we afscheid zouden moeten nemen.
andere verwachtingen
Jij: "We hadden beiden de overtuiging vanaf t begin om samen te wonen als de kinderen uit huis zouden zijn. We hadden beiden de overrtuiging voor elkaar klaar te staan.
[...]. Als achteraf blijkt dat hij anders omgaat met de dingen dan steekt t wel. En mischien had ik geheel andere verwachtingen dan hij. En we hebben inderdaad sommige dingen niet uitgesproken of besproken [...]
We hadden geen leeftijd afgesproken dat kinderen uit huis moesten.."
En je voelt je bedrogen, voor de gek gehouden.
Waarom dan toch?
Jullie zouden gaan samenwonen als de kinderen (allebei) uit huis waren. Zijn kind is nog niet uit huis, dus tja, nog niet samenwonen. Dan houdt je vriend zich toch aan de afspraak? Hoezo voel je je dan bedrogen?
Kan het zijn dat jouw verwachtingen waren dat zijn zoon al veeeeel eerder uit huis zou zijn? Gezien het feit dat jouw zoon met 18 al uit huis ging geen rare gedachte. Ik vind persoonlijk 30 ook erg oud om nog thuis te wonen, maar dat is niet relevant. Het gaat erom dat jij verwachtte dat het veel eerder zou gebeuren. Misschien dacht je vriend dat ook. Maar nu zoon nog steeds thuis woont en het kennelijk financieel het niet ruim heeft wil hij hem niet uit huis gooien, dus - consequentie - kunnen jullie niet samenwonen. Misschien baalt je vriend er ook van, zou hij liever met jou gaan samenwonen, maar zijn zoon gaat toch voor.
Ik zou er rekening mee houden dat het nog jaren kan duren voordat zoon met vriendin uit huis gaat , of misschien wel nooit, weet jij veel?
Vraag je af of je nog jaren op deze manier verder wil.
Als je heel ongelukkig wordt van de gedachte dat het misschien nooit gaat gebeuren, dan moet je je afvragen of je ermee verder wil.
Je kunt ook aan je vriend aangeven dat je het je anders had voorgesteld, niet had verwacht dat hij met zijn 30e nog thuis woonde. En hoe je vriend er nu tegenaan kijkt. Of het wat hem betreft nog 5 of 10 jaar of langer kan duren of dat hij een bepaalde maximale duur in gedachten heeft. En of hij dus zelf binnen x periode echt wil gaan samenwonen. Dan maak je het concreet. Dwing hem niet, maar vraag het open of hij ideeën heeft. Misschien wil je er dan nog op wachten? Maar dan krijg je nu in elk geval een heldere verwachting (geen garantie.....).
En tot zoon uit huis is, zorg dat jullie zoveel mogelijk bij jou zitten, zodat je zoveel mogelijk, zonder zoon en gezin, bij jou samenwonen.
Linnet
Een aantal punten die jij aankaart hebben we besproken.
Zoon is inmiddels 34 jaar. Toen wij elkaar leerden kennen was zoon net 20. Partner was net een jaar gescheiden. Ik was niet de aanleiding van de scheiding hoor .;-). Zoon had moeite met school concentratie en scheiding. En partner moest ook scheiding verwerken.
Ik heb daarin ruimte gegeven en zelf ruimte genomen om te wennen aan het latten. Alles ging soepeltjes tussen ons vieren. Vakanties met zn vieren, weekendjes samen enz
De problemen zijn begonnen sinds mijn zoon niet meer de weekenden meeging. We waren dan met zn drieën en vanaf dat moment heb ik verandering bij stiefzoon gezien jegens mij. En de vervelende "dingetjes " Namen toe mede door komst van zijn vriendin.
Mijn partner vindt nu ook dat het tijd wordt dat zoon op zich zelf moet gaan wonen en dat het een ongezonde relatie wordt. Zeer zeker omdat zoon een gezinsleven wil met zijn vriendin. (Vriendin woont ook nog in bij haar eigen ouders).
Partner heeft t over een beter inkomen voor zoon dan komt huis vanzelf. Maar ja wat is beter inkomen? 1200 euro vindt partner te weinig voor een huurhuis. Dus zoon gaat niet actief op zoek naar.. partner merkt ook dat zoon niet actief bezig is om iets te vinden. Zoon wacht antwoord af van Vriendin of zij wil samenwonen met hem
Ja waarom ik mij bedrogen voel? Als ik geweten had dat dit zo lang zou duren en als partner had gezegd dat zoon tot zn 40ste bij wijze van thuis kon wonen was ik wellicht niet begonnen aan de relatie.
Ik had hooguit 5 jaar hiervoor gevoelsmatig uitgetrokken totdat stiefzoon ook t huis uit zou zijn en dat wij konden samen wonen . ..Het zijn er 14 geworden...en misschien komen er nog 14 bij.
Zoon is nu met vriendin en dochter op vakantie. Mijn partner vroeg of ik bij hem twee weken thuis kwam slapen tijdens de afwezigheid. Heb ik afgehouden. Ik had er niet zo veel zin in.
Te makkelijk
Je blijft maar vasthouden aan wat je 14 jr geleden wilde. Het leven is nu, niet toen en niet pas als die zoon t huis uit is. Hou je van die man? Geniet er dan van en maak niet zulke problemen van hoe anderen jou misschien zien. Denk je dat je pas gelukkig bent als je fulltime samenwoont, zoek dan een ander. Maar je neemt altijd jezelf mee.
Gr Angela
Huh?
‘Zoon is nu met vriendin en dochter op vakantie. Mijn partner vroeg of ik bij hem twee weken thuis kwam slapen tijdens de afwezigheid. Heb ik afgehouden. Ik had er niet zo veel zin in’
Speelt er niet meer dan alleen dat de zoon van je vriend je dwarsboomt met samenwonen? Want als dat het enige was dat zou spelen had ik gedacht dat je allang bij hem op de stoep gestaan had als die jongen op vakantie gaaf. Al is t maar twee weken, je kunt wel lekker fulltime bij elkaar zijn. En dat is wat je wilt toch?
Wat ik wilde
Inderdaad zeemeeuw. Wilde ik.
Ik ga van heel meegaand nu naar zelf behoud.
Uiteindelijk moet ik na twee weken weer gaan schikken. Wennen aan het alleen zijn, alles weer alleen doen. Dus daar heb ik geen zin meer in.
Vanwege mijn werk draai ik vroege diensten waar ik om twee of drie uur wakker moet worden. Zijn zoon ervaart dat als overlast waardoor ik niet bij hem kan slapen. Qua afstand naar mijn werkplek ligt zijn huis gunstig.
Hierin schik ik mij ook.
Ben een beetje klaar met schikken denk ik.
Je bent ook wel een eindeloze twijfelkont lijkt me, als ik het zo zeggen mag. En heel positief ben je ook niet. Kunnen jullie niet iets bedenken op het gebied van een woningruil? Zij tegen een huurbedrag in jouw huis en jij lekker samenwonen met je vriend?
Ja, of andersom
Ik zou me ook echt niet fijn voelen in een huis waarvan de bewoners mij niet accepteren. Ook niet in hun afwezigheid.
Het zijn allemaal noodgrepen. Maar waarom komt je partner niet bij jou wonen? Tegen een kleine bijdrage want hij houdt ook nog het gezin van zijn zoon financieel overeind.
Of is dat ook te confronterend? Dan is het wel duidelijk jou huis maar je woont wel samen.
;-)...
Twijfelkont...😂😂😂 en ook grote mond maar een klein hartje.
Ik geef hem en zijn familie het voordeel van de twijfel Dacht ik. Daardoor ben ik in de knel komen te zitten en daardoor kan ik sommige zaken lastig terug draaien/ moeilijk loslaten.
Ik heb mij "getrouwd" gevoeld in gemeenschap van goederen en ik heb mij daardoor rechten toegeëigend die ik niet heb /niet had / die partner wellicht niet wil (de) geven. Daarbij ben ik ook als "familielid" gaan optreden, terwijl partner misschien mij alleen maar als partner die plek had willen geven.
Ipv zaken met elkaar te bespreken hebben wij beiden aannames gedaan van zaken, in en door ons gedrag.
En nu is t een lastig karwei om weer helemaal los te komen en opnieuw de grenzen te bepalen
In zo’n geval
Wij willen ook gaan samenwonen als de kinderen uit huis zijn. Als dat tzt allemaal te lang duurt ga ik zelf wel. Dan blijf ik de hypotheek betalen en ga gewoon bij mijn vriend wonen. Dat is in elk geval ruim voordat de jongste 30 is ;-)