waar wrikt t eigenlijk?

Erbij

Ginny Twijfelvuur Heb je goed verwoord. Ik dacht dat ik de wederhelft van hem was, maar voor hem ben ik erbij naast zijn zoon....
nu heb ik t zelf helemaal door...weer een kwartje gevallen...hahaha

En t klopt ook, de huis tuin en keukenpraatjes delen hij en ik niet vijf dagen in de week.

Ik moet wel zeggen dat er enigszins verandering is gekomen in zijn optreden sinds de gesprekken met peut.
Hij ziet wel de noodzaak en ernst in

Ondertussen ben ik bezig mijn scherven te lijmen en met de vraag wat nu.

Trouwens de oog ok is goed verlopen. ik heb weer 100% zicht in beide ogen en zie ik t weer zitten

Jeetje

er is veel gebeurd MH.

Je hebt nu het besef over wat er wringt. Jij hebt jouw manier gevonden om erachter te komen met een beetje hulp van een therapeut en heel veel reacties hier.

Fijn om te lezen dat het met je ogen goed gaat. Dat hoofdstuk is in ieder geval af gesloten.

Maar nu. Wat ga jij doen. Dat je van deze man houdt zie ik duidelijk terug in dit draadje. Wat wil jij nu? Wil jij dit gevecht aan of neem je afscheid?

ik snap het niet zo goed

want ik lees eigenlijk niets anders dan in het begin...
Ik las daar in feite al jouw huidige conclusie, en volgens mij heb je die al best lang.
Ik zou de zaken eens gaan forceren, als ik jou was.
Want zoals het nu gaat, dat is echt voor niemand fijn.
Ik zou hem een voorstel doen, om te gaan samenwonen.
En dan hij bij jou in huis, of juist een nieuw huis voor jullie beiden.
Wil hij dat (nog) niet dan lijkt het me tijd voor een pauze. Want hier word je echt niet gelukkig van.

niet veel opties

ik heb al tijdens de vakantie aangegeven, vorige maand, dat ik niet in zijn huidige woning ga samen wonen en ook niet bij mij. Als we gaan samenwonen dat ik dat graag wil in een nieuwe woning.
Zijn reactie was hierop: dat hij niet weet of t kan qua financien, heeft hij niet uitgezocht, huurwoning wil hij niet, hij weet niet of hij iets anders kan kopen,
De vraag is Wanneer wil hij dat uitzoeken? en hij heeft nog beperkt tijd om te kopen gezien leeftijd

zolang zijn moeder niet in een verzorgingshuis is overgeheveld heeft hij als enig kind de zorg op zich en kan hij niet tijdelijk bij mij

zolang zijn zoon nog in het ouderlijk huis woont kan ik nog niet tijdelijk bij hem

een conclusie had ik bij start van t draadje nog niet...ik wist dat hij de boot afhield en dat ik de vinger niet op kon leggen wat t was en dat knaagde aan mij

Nu zijn de puzzelstukken in elkaar gevallen....de primaire relatie met zn zoon - ik ben erbij NAAST zijn zoon - ik voel mij niet als wederhelft gezien maar als vriendin/partner vrije tijd - de wijze waarop hij mij afhoudt "straffen en belonen" en de charmante kant en lieve woorden -

en intiem zit het ook niet echt snor nu met name van mijn kant omdat ik uit elkaar ben gegroeid en pijn voel, daardoor zie ik niet dat hij heel graag bij mij wil zijn, maar gaat wel mee naar de peut(ook zo dubbel)

we moeten de gevoelens uitspreken tegen elkaar en gedachten met elkaar delen is de opdracht van de peut...dus gaande weg zal de toekomstplannen ook ter sprake komen. ik kan wel van hem blijven houden, maar ik wil niet tot mn tachtigste latten en op afstand leven en dat weet hij ook. Dat was hij ook niet van plan zei hij ergens begin van dit jaar.

volgorde is volgens mij moeder - zoon - dan wij
moeder kan binnen twee weken en half jaar - zoon is een korte/lange termijn - wij lange termijn

bedanken

ik wil jullie allemaal bedanken voor het meedenken/analyseren/adviseren/
Bij sommige reacties heb ik het gevoel gehad dat de schrijfster mij niet zo graag mocht vanwege mijn reactie/denkwijze
ik zat in een defensieve modus bij start van dit draadje. Ik zocht hulp en geen kritiek vandaar. Als ik iemand tegen de zere been heb geschopt dan wil ik daarvoor mijn excuses aanbieden.

ik ben niet grenzeloos, ik heb alleen een grote rek en dat werkt soms in mijn eigen nadeel

Hoe is het nou?

Er is een hoop geschreven en je bent nog steeds geen prioriteit voor hem (tenminste... in november 2016 nog niet in ieder geval). Hoe gaat het nu en wat zijn je plannen?

Kandelaar4

lief dat je naar mij vraagt.Ik kwam niet meer op dit forum omdat ik mij zo hulpeloos/machteloos/veroordeelt voelde(net niet dom).

Sneeuwwitje is wakker uit haar droom!Maar woont nog in haar kasteeltje!

Plus punten:
zoon is afgestudeerd inmiddels. Moeder is naar verpleeghuis.
we communiceren steeds meer en ook over de dieper onderliggende themas. De scherpe kantjes zijn er nu van af. Partner staat nu open om naar zijn eigen gedrag te kijken en het gedrag van zijn (klein)kinderen naar mij

Spanningsvelden:
**spanning tussen stiefzoon/aanhang en mij speelt nog door
** lat relatie/invloed/praktische kant: wat afstand in de relatie en met ons doet besproken
**partner beschermt zoon nog steeds
**partner primaire relatie s nog steeds met zoon
**stiefzoon manipuleert vader nog steeds/isoleert mij van vader nog steeds/drukt nog steeds zijn gezinsrelatie door bij vader>>>>> dit kaart nu elke keer aan als zo iets zich voordoet....en dat zijn nogal wat momenten.
**stiefzoon wordt boos op vader als hij vader naar zijn sollicitatie status informeert. Vader mag zich er niet mee bemoeien. Vader financieert in zoon zijn onderhoud. Zoon doet geen poging om uitkering aan te vragen/of te solliciteren
** partner heeft gezondheidsklachten/stress/burnout
**t gesprek met de psycholoog hebben we gestopt omdat alles gezegd is wat ik moest zeggen. we konden niet verder bij haar. bovendien was zij geen relatie therapeute dat had ze ook al aangegeven in het begin. Partner doet oog geen moeite voor het vinden van een nieuwe therapeute en is nu niet meer zo happig om te gaan praten en ik
** partner geeft aan dat het tijd is dat zoon op zich zelf gaat wonen maar er zijn geen duidelijke afspraken hierover

De verbinding die IK jaren heb gevoeld voelt nu als verwijdering.
Ik dacht dat wij met elkaar verbonden waren, maar dat was gebaseerd op mijn gevoelens en met mijn kijk op de relatie. Nu pas zie ik in dat ik niet gelijkwaardig met hem in de relatie sta.

Ja wat wil ik?
ik wil soms de stekker uittrekken en ook weer niet.
Want er zit wel beweging bij hem.
En we hebben het nog steeds leuk samen
en twaalf of dertien jaar gooi je ook niet zomaar weg

Bedankt voor je uitgebreide update

Het lijkt mij een hele moeilijke situatie voor jou en ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.

Aanvulling

Kleine aanvulling waarom ik zo lang heb liggen dromen.
Ik werd mij pas bewust van mn rol/positie toen mijn zoon niet meer meeging.
Eerst trokken de jongens met elkaar op en mijn partner en ik.
Toen mijn zoon wegviel ging ik de invloed van zijn zoon op zn vadrt inzien. De positie die hij innam. De rol die zoon innam en kreeg van zn vader. T voelde echt als twee tegen in

En dan komt t proces van stiefmoeder stief om de hoek kijken.

Dank je paddington. It's not easy for me --

IK zie anders nog behoorlijk veel punten die spanning geven, terwijl mij nauwelijks duidelijk wordt wat er nu beter gaat.
Wat zijn de leuke dingen die je daar houden?
In welke zin loop je nog tegen de spanningspunten aan die tussen jou en het jongere stel aanwezig zijn; waarom is dat op jou gefixeerd?
Ben je er nog toe over gegaan om je vaker terug te trekken in je eigen plek en je partner te vragen meer daar te zijn?

Tante Sidonia

Wat er beter gaat
- dat we sneller onderliggende zaken op tafel leggen die zich voordoen.
- dat we beiden de zaken ter harte nemen en er aan werken individueel of bespreekbaar maken als het anderen aangaat

- ik heb losgelaten. Daardoor is de druk en spanning bij weg. Als iets mij niet bevalt dan hoort mn partner dat vrij direct of ik reageer sneller op zijn storend gedrag

- we houden nog van elkaar. Er is nog warmte genegenheid gezelligheid begrip, we vinden elkaar nog leuk en aantrekkelijk. We willen nog bij elkaar komen ondanks alle hectiek. Dat is de bindende factor. Ik zie ook de betrokkenheid in positieve zin veranderen. Hij kan nu zoon meer loslaten en dat is niet meer ten koste van onze tijd.

-Ik praat weinig met het stel omdat er bij mij een vertrouwen breuk is ontstaan en dat moet weer groeien dar weet mijn partner. In hun gezelschap voel ik mij niet meer op mn gemak of prettig.

- mn nieuwe baan heeft positieve invloed op mijn humeur,ik ga niet te veel hierop in, daardoor is er meer betrokkenheid van zijn kant.

Mijn gevoelswereld is veranderd. ...is niet meer zo dwangmatig of afdwingend of veeeleisend....ik ben duidelijker geworden. ,sneller in het benoemen van , sneller uitspreken van wat ik wel/niet wil .
Dat geeft mij rust.

Dat klinkt alsof je een hele ontwikkeling doorgemaakt hebt! Jullie eigenlijk. Fijn hoor!

En of

We een ontwikkeling hebben doorstaan tante sidonia.....we hebben allebei op een aparte moment tegen elkaar gezeg dan trek je toch de stekker eruit.

Maar we wilden beiden niet stoppen. Wij zagen het allebei als een fase. Na zeven vette jaren kwamen zeven magere jaren en die moesten we ook overbruggen vonden wij beiden.

Naar de psycholoog gaan heeft geholpen. Met vrienden erover praten heeft geholpen om die impasse te doorbreken. Voorbeelden van storend gedrag van zijn kinderen continu benoemen en aankaarten heeft de ogen van mijn partner geopend en is daardoor bewuster geworden van het gedrag van zijn (klein)kinderen naar mij.

Hij kijkt nu ook anders ,hoort de dingen nu op een andere manier dan voorheen. En treedt vaker op.

Dat geeft mij weer vertrouwen en de veiligheid die ik nodig heb. En hij ontvangt daardoor gezelligheid genegenheid toenadering van.mijn kant.

Was een ware hel....t verloopt nog niet vlekkeloos...maar iig er is weer een basis....

Update

Hierbij een update voor hen die zich mij nog kunnen herinneren of die het verhaal interessant vonden. .

Stiefzoon woont nog steeds thuis.
Contact met hem is niet echt verbetert.
Bemoeit zich nog steeds overal mee in onze zaken.

Partner stiefzoon doet pogingen om aardig te zijn tegen mij.
Zie of voel geen volledige acceptatie van mijn aanwezigheid, rol.

Bij partner zijn nog steeds veel dingen moeilijk mbt mijn aanwezigheid en mijn inbreng in zijn huis familie.
Treedt vaker op als er iets gebeurd.
Staat iets opener om lastige momenten aan te horen.
Heef zoon aangespoord om op zich zelf te gaan wonen omdat hij ook zelf plannen heeft met mij.
Ziet in en accepteert nu wel dat er vervelende momenten zijn.

Ik: hou mij afzijdig en op afstand mbt zijn familie.
Kaart vaker aan wat ik storend vind.
Houd dingen af om met families te doen.
Lijd weer meer mijn eigen leven.

Leuk dat je een update geeft.

Allereerst, ik hoop dat je alleen meer een eigen leven *leidt* dan *lijdt*. Dat laatste klinkt dan weer zo zwaar .

Omdat je vrij feitelijk beschrijft hoe het nu gaat, kan ik niet precies afleiden wat je er zelf van vindt. Ik hoop dat het voor jou beter voelt dat je nu meer je eigen leven leidt.

De vragen die bij mij opkomt als ik je update lees is:
- is het nu beter dan het was? (toen je dit draadje startte)
- ben je nu blij met je relatie zoals hij nu is / hoe het nu gaat? (oftewel: heeft je relatie echt toegevoegde waarde voor jou, geeft het jou vreugde)
- ben je gelukkig?

Om met de deur in huis te vallen ...nee...De situatie maakt mij niet gelukkig...Ik ben niet gelukkig met de situatie. ..tegelijk doet mijn partner wel van alles voor mij en staat hij mij ter zijde . Ben in feb behoorlijk ziek geworden plots. En toen was hij er voor mij in mijn huis.
Dus dat maakt t voor mij juist lastig om de boel op de spits te drijven wat betreft zoon uit huis.

Ik heb hem een paar maanden geleden op de man af gevraagd of hij überhaupt met mij wil samen wonen. Ja dat wilde hij. Dat kun je wel stellen zei ik maar ik heb er weinig vertrouwen in was mijn reactie. Waarop hij weer teleurgesteld was en een mineur stemming had. Omdat hij zn zoon niet op straat wil zetten maar eerst een baan met genoeg inkomen moet hebben voordat hij een fatsoenlijke woning kan vinden.

Even een vraag aan jou/jullie ...Hoe kijken jullie hier tegen aan.

Mijn zoon is op zn 18de op zichzelf gaan wonen in een studenten flat. Hij heeft stufi gehad en nu leent hij. Ondertussen heeft hij een schuld opgebouwd van duizenden euros. Mijn partner heeft hem nergens in gefinancierd. Dat heb ik gedaan.

Wat betreft zijn eigen zoon vindt mijn partner dat 1200 euro netto niet voldoende inkomsten is om een woning te huren of te kopen.

Ik vraag dit omdat hij in mijn beleving onderscheid maakt in hèt welzijn en welvaart van beide kinderen. En dat hij niet wilt dat zn zoon zelfstandig gaat wonen. Toen ik hem daarmee confronteerde was hij beledigd boos en vond hij mn gedachten gang raar.

Is dat zo?

Waarom

Vind je dat jouw partner iets van/voor jouw zoon moet vinden/doen/betalen? Is totaal irrelevant tenzij jij jaloers bent.

Je houdt vast aan verschillen (in gedrag, mening,etc) ipv te genieten van overeenkomsten tussen jullie als partners. Kort gezegd: als je het niet eens bent met hem maar je blijft, dan accepteer je daarmee bepaalde zaken. Het heeft dus ook geen zin om hem te 'confronteren' met de verschillen want als jullie het met elkaar eens waren was dat al duidelijk geworden.

Het feit dat hij voor jou gezorgd heeft in die tijd zegt niets over wat je als ouder voor je kind wel of niet doet.

Hou dingen dus gescheiden van elkaar en geniet van elkaars gezelschap in het leven als je dat kunt. Maar het is niet zijn levenstaak op aarde om jou gelukkig te maken. Daar ben je zelf Verantwoordelijk voor.

Gr Angela

Op scherp

Ik snap dat je probeert met zo'n vergelijking je partner te overtuigen.
Maar sowieso is het een kwetsbaar verhaal. Een ouder kiest voor zijn/haar kinderen. En een student die leent is niet te vergelijken met iemand met een laag inkomen of een uitkering. Bovendien ook met een vriendin en een kind.

Vader ziet dit niet als een mogelijkheid voor dit gezin en dat kun je hem echt niet kwalijk nemen. En dat doe je wel op deze manier. Daar kunnen diverse redenen voor zijn, ook redenen die hij niet goed kan of wil benoemen naar jou toe.

Je vraagt hem steeds om te kiezen. En ik snap dat maar op deze manier blijft dat moeilijk en een pijnpunt en een punt dat jullie uit elkaar drijft.

Ik vind het wel heel erg sneu voor jullie. Ik ken inmiddels diverse ouderen waar de kinderen, soms met gezin, bij in wonen. En dat is echt niet altijd fijn, maar een noodoplossing om diverse redenen.

Bal terug kaatsen

Door over het verschil tussen je zoon en zijn zoon te beginnen, kan zijn zoon de bal hard terug kaatsen; hij kan roepen dat je zoon dan bij zijn eigen vader kan aankloppen.
Of dit idd mogelijk is, of juist niet, is dan niet zijn probleem. Wel een pijnlijke methode om zijn vader te wijzen op die bloedband tussen hen. Door over het verschil te beginnen, creëer je onrust.

Heeft de financiële bijdrage van je vriend aan zijn zoon ook impact op de mogelijkheid van het huren/kopen van een leuke flat, is dat het zere punt?
Dat kan zijn zoon ook tegen je gebruiken; als hij roept dat je egocentrisch bent omdat je een flatje hebt, een baan, een relatie etc.
Zo geef je hem munitie.

Als ik zo iets over

Moet doen. Dan had ik deze situatie niet zo lang door laten gaan. Had ik eerder zaken besproken. Had ik eerder gevraagd wat de bedoeling was van dit samen gesteld gezin.

We hadden beiden de overtuiging vanaf t begin om samen te wonen als de kinderen uit huis zouden zijn. We hadden beiden de overrtuiging voor elkaar klaar te staan.

Jaloers? Nee ben ik niet eigenlijk. Als achteraf blijkt dat hij anders omgaat met de dingen dan steekt t wel. En mischien had ik geheel andere verwachtingen dan hij. En we hebben inderdaad sommige dingen niet uitgesproken of besproken dat is van de afgelopen drie jaar nu sinds ik voel dat stiefzoon zich anders is gaan opstellen.

We hadden geen leeftijd afgesproken dat kinderen uit huis moesten of geen financiële afspraken gemaakt. We hielden van elkaar en gingen latten vanwege de thuiswonende kinderen. Wel met de gedachte dat we samrn zouden komen.

En de tijd dringt..Net zoals t biologische klokje van een vrouw die zwanger moet worden. ...ik ben al 57...Zo meteen overkomt mij iets en dan is er een onvervuld wens gebleven. .

Beetje sentimenteel misschien
Ik voel mij een beetje bedrogen. Voor de gek gehouden. Dat is t eerder.

En dat gaat gewoon door, als je zelf niet handelt

Want ook vorig jaar koos je voor de 'veilige' oplossing: hem zeggen wat je ervan vond en dan maar hopen dat hij zou veranderen. Jij bent al jaren aan zet. Waarom zou hij veranderen als jij ook niet verandert? Je leeft in afwachting van iets. Life is what happens when you're making plans.
Gr Angela

Zou ik dan kunnen doen?

Zijn huis verkopen en de mjne opzeggen aan de orde geweest en samen iets nieuws kopen.. Huis zoeken doe je samen en niet alleen was zijn reactie toen ik aangaf dat ik ook kan zoeken als jij geen tijd hebt.

Hij betrekt mij als "familie lid" naar zijn kinderen en familie. Hij schept ook verwachtingen naar mij toe of niet?

Geef eens concreet aan Angela...waarin zou ik nog meer kunnen veranderen? Ik zie t echt niet in

Betrekken

"Hij betrekt mij als "familie lid" naar zijn kinderen en familie. Hij schept ook verwachtingen naar mij toe of niet?"

Er is 'betrekken' en 'betrekken'. De vraag is of je dan nog in vrijheid kunt beslissen?
Zijn vraag is een vraag naar overleg en gezamenlijke besluiten. Jou vraag is veel dwingender en geen overleg. En je neemt je partner steeds kwalijk dat hij voor zijn zoon kiest ook al is dat voor hem onvermijdelijk en wil hij helemaal niet kiezen. Hij wordt door jou voor de keus gezet.

Waarom doe je dat?
Als ik zo'n partner had had de relatie geen lang leven. Niemand komt tussen mij en mijn kinderen. En als je met mij omgaat zul je ook een redelijke verhouding tot mijn kinderen weten op te brengen, zelfstandig, en niet door mijn tussenkomst.
En als dat niet gaat is de relatie geen lang leven beschoren.

Helaas.

Onvoorwaardelijk

Kies uiteindelijk onvoorwaardelijk voor jezelf. Een ander doet dat niet, ook niet een partner. Hopelijk hebben je ouders dat ooit voor je gedaan.

De enige die onvoorwaardelijk voor jezelf kiest ben je zelf.

Maar

Het is toch niet logisch om te verwachten dat je vriend zijn zoon vraagt het huis uit te gaan als hij dat zelf niet wil?
Het lijkt wel alsof je suggereert dat je vriend zn zoon t huis uit moet omdat jouw zoon dat als vanaf zijn achttiende is? Je haalt er allemaal dingen bij over geld lenen en verdienen maar iedere ouder mag toch voor zichzelf bepalen wanneer en hoe (en of) hij zijn kinderen vraagt t huis uit te gaan? Daar heb je als ‘vriendin van’ niets in te zeggen. Ja, misschien als je al jaren samen bent en het kind hebt mede groot gebracht en je mede eigenaar bent van het huis enzo, dan praat je wellicht mee, maar in jouw situatie, nèh. Dan zit ik ook meer op AnneJ haar lijn.

En misschien heeft je vriend gewoon minder haast met dat samenwonen?