U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Vrouw gaat eigen weg
Hallo, ik ben 68 jaar oud, gehuwd sedert 1974 en mijn echtgenote is 62 jaar.
Ik ben reeds meer dan 10 jaar op rust gezet wegens gezondsheidsproblemen.
Mijn echtgenote is ongeveer 2 jaar geleden op prepensioen gezet en sedertdien leidt ze meer en meer een eigen leven. Ik verduidelijk :
We hadden het niet makkelijk aangezien ik vrij jong een zware operatie aan het hart moest ondergaan. Gelukkig verliep alles naar wens maar toch blijft er iets hangen in je jonge leven. Mijn echtgenote kampte toen met familiale problemen langs haar ouders kant met als gevolg dat ze er nooit meer contact mee had.
Kwam daarbij dat ze ontslag kreeg op haar werk maar toch na enkele maanden terug werk vond. Van toen af was er wel een en ander veranderd bij haar. Ik heb ooit de echte bewijzen kunnen achterhalen, maar ik vermoedde dat ze er een verhouding had met iemand op haar werk. Sexueel werd het een puinhoop tussen ons en zo kon je een en ander aan elkaar rijmen.
Met ouder te worden verergerde haar gedrag nog meer. Bij de minste gelegenheid deinsde ze er niet voor terug om mij publiekelijk op alle mogelijke gebied te kleineren, te beledigen. Komt daarbij mijn gezondsheidstoestand en stilaan mijn leeftijd en zo had ze een bron van ergernis.
Ik meen echter te mogen zeggen dat ik haar nooit in de steek gelaten heb. Hielp waar ik kan in het huishouden op alle mogelijke manieren en vergezelde haar zo veel als ik kon. Dat volstaat niet meer. Gezelligheid thuis, romantiek op oudere leeftijd is er allemaal niet meer bij en ze is zowaar veranderd in een ijsberg. Thuis tenminste. Eens ze buiten is in gezelschap van eender wie, oude collega's van het werk ... bloeit ze open, drinkt een glaasje (wat ze thuis nooit doet) en lacht en is speels. Ze zoekt en vind nu allerlei gelegenheden om thuis weg te gaan, vrijwilligerswerk en uitstapjes, niets is haar te min om weg te zijn .
Als ik opmerkingen maakt is het huis te klein en moet ik het ontgelden.
Wat is hier aan de hand ? Kan er iemand goede raad geven ?
Trix
Dank je
Raffie
We zeggen tzelfde maar Hopeless ziet het anders geloof ik. Ik hoop dat het nu goed gaat met je man en met jullie. Leuke nik trouwens :)
Eenzaamheid
Hopeless, ik las net uw andere draadje over sexualiteit. Een draadje dat tamelijk naar dit draadje is gaan buigen omdat het vooral gaat over uw onbegrip voor het gedrag van uw echtgenoot. De draadjes vullen elkaar aan.
Maar er valt mij ook iets anders op. Iets wat ik ook bij een familielid zag. De familielid zat graag achter de computer en schreef hele verhalen aan mensen die in alle onschuld hem iets gemaild hadden. Het was voor hem een manier om wat met zijn eenzaamheid en leegte om te gaan. De uitwisselingen kenden geen einde. Het was een vorm van tijdsbesteding.
Dit herken ik ook in uw stijl: u gaat iedereen persoonlijk antwoord geven. Het komt wel heel beleefd over, het heeft iets onderhoudends, maar het geeft ook blijk van tijdsbesteding waarbij eenzaamheid om de hoek kan kijken. ( Geljk aan mijn eenzame familielid'). Ik schrijf bewust ' kan', want dat weet u zelf het beste.
In totaal geeft u mij het gevoel dat u moeite heeft met de verwijdering met uw echtgenoot omdat dit leidt tot eenzaamheid terwijl uw echtgenoot wel plezier heeft.
Is er in uw omgeving geen boekenclub voor mannen, of een biljardclub. U houdt van schilderen. Misschien kunt u daar iets mee doen. Er zijn genoeg ouderencentra waar beroep wordt gedaan op mensen die met een inwoner geheugenspelletjes doen op de pc. Dergelijk werk haalt u uit uw dagelijkse 'sleur'.
Dat zou de relatie tussen u en uw echtgenoot misschien wel goed doen. Nu bent u gericht op hoe uw echtgenoot meer naar u toe komt. Dat komt best dwingend over en doet de spontaniteit te niet.
-----
Ps Als een vrouw bang is voor te veel opwinding van haar man tijdens sex, bang dat hij een hartaanval krijgt, daalt haar libido pijlsnel naar beneden. Misschien beschermt ze u.
Mijn vader was ook beschermend en ontzegde zich leuke uitjes uit angst voor een voortijdig einde. Hij wilde zo lang mogelijk bij zijn vrouw blijven. U heeft uw manier om met uw hartklachten om te gaan, uw echtgenoot kan u op haar manier beschermen, zonder dit te uiten. Het vervelende met hartproblemen is dat een hartaanval zo onverwachts snel kan plaatsvinden, heel beangstigend eigenlijk.
Zo vertelde mijn vader hoe hij tijdens een gesprek met een lotgenoot van 39 jaar op de ziekenzaal, op de knop moest drukken omdat die jonge man weer een hartstilstand had. In het korte verblijf vond dit wel 3x plaats.
Een hartpatient kent angst. Maar hun partners ook.
Minnie
Klopt, ik had alleen eerst jouw verhaal nog niet gelezen, vandaar dat ik dus later pas begreep dat dit geen zin had.
Het gaat nu goed met ons, hoewel het op gezondheidsgebied met mijn man niet meer goed komt, gelukkig wel stabiel (wil ik niet te veel over uitweiden ivm herkenbaarheid)
Sommige dingen blijven lastig, maar dat zal jij ongetwijfeld herkennen!
Thread beëindigen
Lieve mensen, ook die waar ik het expliciteit niet mee eens was, dank voor jullie antwoorden in deze thread.
Ik dacht dat ik er best aan doe om deze polemiek, want dat is het geworden, te beëindigen. Jullie zullen het me waarschijnlijk niet nageven, maar ik heb een hele boel informatie te verwerken gekregen en heus wees er maar zeker van, er is een en ander blijven hangen.
Ik denk dat het nagenoeg onmogelijk is om in een huwelijk na pakweg 4O jaar samen te zijn, elkaars gebreken en tekortkomingen nog effectief te veranderen. Mijn leeftijd en mijn fysieke toestand, alhoewel ik niet van plan ben om te zitten kniezen, laten niet toe drastische veranderingen door te voeren.
Misschien doe ik er best aan om mij minder of beter, helemaal niet meer te storen in haar gedrag en buitenhuis activiteiten. Wellicht heeft ze het niet alleen met mij lastig, maar kan ze zich na zoveel jaren sociaal contact op haar werk, niet aanpassen aan het nieuwe leven van een gezin en zoekt ze het buitenhuis... Who cares anyway.
Misschien is het best zelf ook eens een ruimere weg in te slaan en andere horizonten te ontdekken. Toegegeven, dat wordt een zoveelste moeilijke klus voor mezelf : gelet op mijn impulsiviteit, mijn reactie op onverwachte situaties, mijn vooroordelen, kortom een pakket van al de onhebbelijkheden die ik ten toon spreidt.
En ja, moet ik me niet schamen als een jochie die op mijn leeftijd nog seks wil als een jonge kerel ? Begrijp ik nu stilaan niet dat dat hoofdstuk voor mij gedaan is ? Dat wordt een harde dobber. Misschien even met de huisarts over praten, een ander oplossing is er niet of toch ? Zoek dan wat je thuis niet krijgt, ergens anders zei iemand uit de kennissenkring. God allemachtig, ik huiver van dat idee dat ik die weg zou inslaan, eerlijk daar heb ik de moed niet voor. Nu ja, dit even terzijde.
Ik wil jullie nogmaals danken voor de tijd die jullie aan mij opofferden en zoals er één van jullie de opmerking maakte dat het stilaan een soap serie aan het worden is, maak ik er meteen maar een einde aan.
Het ga jullie goed.
Succes met de rest van je huwelijk en je leven!