Vrouw gaat eigen weg

Tsja

Eerlijk gezegd klink je niet als een gezellige vent om de hele dag mee thuis te zitten. Dat je jezelf weet te vermaken is fijn voor je maar zoals je het opschrijft vind jij het meer een olympische prestatie. Maar misschien wordt het tijd dat je je realiseert dat wat goed is voor jou wellicht helemaal niet zo optimaal is voor je vrouw. In post #6 vraag ik een beetje door naar hoe gezellig je nog bent maar het enige wat ik lees is dat je het niet kunt opbrengen want te snel moe. Terwijl ik dan denk: sjok wat minder mee naar dat winkelcentrum (sowieso een goed plan denk ik), was de auto een keer niet, maak een vrolijke schaal met rauwkost, humus, tzaziki en avocadodip, zet er matig maar gezellig andere hapjes naast, nodig wat mensen uit voor een potje kaarten oid waarbij je op voorhand gewoon zegt: sorry lieve mensen maar de koek is bij mij om half elf op, of tien uur whatever. Waar een wil is, is een weg.

Volgens mij heb je gewoon moeite met accepteren dat jouw vrouw andere dingen in het leven nodig heeft dan jij. Vind je dat zij op dezelfde manier moet omgaan met jouw beperkingen. Heb jullie ooit met elkaar gesproken over de impact van jouw medische gedoe op háár leven? Het is misschien taboe maar voor een partner van een patiënt is het echt mega ingewikkeld. Je moet je wel aanpassen maar hebt nagenoeg geen invloed op de situatie. Als 'patiënt' kun je besluiten jezelf te pushen of niet, iets uitproberen. Als partner van sta je erbij en kijk jr ernaar. Dat is echt niet eenvoudig. Is dat bij jullie weleens besproken?

Hopeless

Ik lees nu even mee in je topic. Het is niet bedoeling om e.e.a. hard over te laten komen, maar een andere kijk dan de dames hier is wellicht wel op zijn plek.

Allereest vind ik dat binnen een relatie ruimte moet zijn om ieder zijn eigen hobbies of activiteiten te kunnen doen. Daarnaast is zijn er activiteiten die je gezamelijk onderneemt. Alles op basis van gelijkwaardigheid.

Zoals je zelf ook aangeeft is de gelijkwaardigheid in je relatie volledig zoek. Je vrouw staat op een voetstuk en niemand heeft haar daar van af gehaald. Ik lees uit je verhaal dat je je vrouw, even overtrokken, aanbeden hebt.

Uit mijn eigen ervaring kan ik zeggen dat een vrouw op een voetstuk zetten killing is voor het zelfvertrouwen van de man (of andersom als rollen zijn omgedraaid). Uiteindelijk zal de partner als voetveeg worden gebruikt voor het pleasen van eigen welzijn.

Zoals ik nu even jou verhaal inschat ben je door al je fysieke beperkingen minder mobiel. Daarnaast is de manier waarop je vrouw nu met je omgaat niet bevoordelijk voor je mentale welzijn. Voor mijn gevoel word je steeds meer 'misbruikt' voor haar status.

Als je het financieel kan trekken zou ik eens een tijdje op jezelf gaan zitten en de 'verzorging' voor je vrouw laten vallen. Laat haar nu haar eigen 'huishoudelijke' boontjes maar eens doppen. Dat je maling hebt aan haar voetstuk maar dat je voor jezelf kiest. Ga je eigen gang, laat zien dat je haar niet nodig hebt.
De situatie kan zich dan op 2 manieren ontwikkelen, of ze wordt wakker en beseft zich waarin ze in is terecht gekomen of ze gaat haar gang verder en bekommert zich niet om je.
In het laatste geval kun je haar liever kwijt dan rijk zijn en verder je eigen pad gaan volgen.

De stap naar de rechter zou ik op dit moment nog niet maken, Ik zou haar eerst de mogelijkheid nog even om van haar sokkel af te stappen.

Voorkom dat je als voetveeg wordt gebruikt en je eigenwaarde helemaal verliest. Er zijn genoeg dames die een moord zouden doen voor een man zoals jij.

toch relatietherapie

Het is al eerder geschreven door mij en door anderen, ik zou toch blijven hameren op relatietherapie. Ze kan dan wel zeggen 'ik heb dat niet nodig' maar dat slaat natuurlijk nergens op. Beargumenteer dat het met jullie samen niet goed gaat op dit moment, noem wat voorbeelden die je hier noemt, het kleineren, geen sex enzovoorts, ze moet toch snappen dat dit niet echt normaal is, en vraag me wel degelijk af of ze zelf zo gelukkig is. Het buitenshuis gaan lijkt op een soort 'vlucht'. Probeer tot haar door te dringen dat het voor jullie allebei toch leuker is als jullie weer wat gezelliger met elkaar kunnen omgaan.

communicatie

Vraag ik me af of je wel open staat voor feedback. Als ik kijk naar je reactie op Minnie, en op andere welgemeende kanttekeningen, zie ik dat je alleen maar afhoudt: "hoe durf je zo iets te zeggen" "weet je wel wat het is om gezondheidsproblemen te hebben, ik hoop het niet voor je" "of het nou helpen is of iets anders, ik doe het basta!" "ik moet weer de rode draad ophalen hier: mijn vrouw... etc"
Minnie oppert dat je vrouw het misschien ook niet makkelijk heeft en krijgt dit antwoord "Je opmerking dat ik me maar eens moet afvragen welke impact de gezondheidsperikelen van mezelf op mijn vrouw hadden, vind ik nou echt kort door de bocht. Ik hoop dat ik me vergis, maar heb jij ooit een zware ingreep meegemaakt op je 40ste, een kind van 7 hebt, kans dat je je werk verliest en bovendien een hypotheek af te lossen hebt ?

Iederen heeeft de mond vol dat de entourage van de patient in het bijzonder omzichtig moet behandeld worden. Maar sta jij wel even stil wat de patient zelf meemaakt ? Besef jij wat er op het spel staat als er iets verkeerd afloopt ? Ik denk het niet."

Dat is passieve agressie. Je kan ook zeggen: "goh nee daar hebben we het nooit over gehad." Of, als dat eerlijker is: "nee en het interesseert me geen hol want ze doet superlelijk tegen me" of "ja in het begin wel, maar na een jaar kon ik haar niet meer bereiken"

Kijk bij zulke antwoorden kunnen we verder gaan kijken hoe het aan te pakken. Maar als je antwoordt zoals het citaat hierboven, slaat het alles dood. Kan je dat begrijpen?

Andere voorbeelden van niet assertieve communicatie: (bv. als iemand zegt "goh maar het is naar als je onterecht van vreemdgaan wordt beschuldigd") "maar weet je wel hoe naar het is om vermoedens te hebben en die niet te kunnen achterhalen". Je gaat meteen in de tegenaanval hier. Maar je zou ook kunnen zeggen: "ja ik weet het niet zeker en om mijn huwelijk te redden moet ik daar achter komen" of "ja dat zou ik ook heel naar vinden, maar wat moet ik nou want ik weet bijna zeker dat dat zo is." Of "ja daar is het vast komen te zitten, daar moeten we het weer gaan oppakken door eerlijk erover te praten en als dat niet kan moeten we maar opbreken" Kijk dan kan je weer verder, je lijkt zo vast gekomen in niet-communiceren en aannames. En daar zal het gedrag van je vrouw mee te maken hebben. Hoe zij op jou reageert en jij op haar. Maar als jullie er nog wat van willen maken zal je toch echt moeten communiceren en niet alles wat een ander zegt terugketsen.

sterkte

Hopeless

Om maar met de deur in huis te vallen: ik was 38 toen ik levensbedreigend ziek werd en onze jongste was toen één, iets andere leeftijden, op alle andere punten is het antwoord "ja", dus ook ik had een hypotheek te betalen etc. Dus ik durf wel wat te zeggen hierover en ja met blijvende schade waar ik elke dag de hinder van ondervind.

En idd, het deed mijn huwelijk geen goed, al die shit, de doodsangst, ziekenhuizen, artsen, de blijvende fysieke veranderingen, pijn, verdriet. In een romantische film brengt dat soort ellende elkaar misschien automatisch nader tot elkaar, nou bij ons niet. Maar ergens in het verhaal hebben we besloten ervoor te gaan, ons niet neer te leggen bij het pad dat het lot ons leek op te sturen. En nee, dat was niet altijd makkelijk, beide hebben we geregeld water bij de wijn gedaan, onze trots opzij gezet, over onze schaduw heen gesprongen. Ik ben en was niet belangrijker dan hij in deze relatie en mijn behoeftes of de aanpassingen die voor mij nodig zijn zijn ook niet belangrijker, wél ingewikkelder en lastiger in te schatten soms maar niet hoger geplaatst. We hebben allebei recht om ons leven zo optimaal mogelijk proberen te leiden en hebben er bewust voor gekozen dat samen te doen waarvoor we allebei concessies doen en waar we allebei veel voor terug krijgen. Simpel maar zeker niet eenvoudig

Hopeloos

Leuk dat je even ingaat op mijn schrijven nadat je zo fel van leer trok over dat ik allemaal geen idee heb etc. Dank

Als je er zo instaat, lijkt scheiden inderdaad het meest geëigende.

Minnie

Leuke titel van je vorige bericht :-)

hopeloos

Mensen kunnen om vele redenen uit elkaar groeien. Op een gegeven moment moet je zoiets onder ogen zien. Dan kun je er samen nog over praten wat je daar mee doet: ga je (samen!) aan de slag om weer dichter bij elkaar te komen, of laat je elkaar gaan. Jullie zijn het stadium van praten blijkbaar ver voorbij (als dat er al ooit geweest is?) dus dan blijft het laatste over.

Ik vind ook: als je echt oprecht van iemand houdt, dan moet je die ander ook de vrijheid gunnen als het samen niet meer gaat.

Als je elkaar alleen maar nog ongelukkig maakt (zoals jullie), wat is de meerwaarde van een relatie dan nog?

Minnie

Jij hebt zeker ook je portie wel gehad.
Maar aan deze man is het leed van anderen niet besteed! Neem het niet persoonlijk..

Marileen en tante Sidonia

Dank beiden, ik had beter moeten weten. Een nik zegt meer dan duizend posts, dat blijkt maar weer ;)

you're welcome

:-)

Hopeless

Het is inderdaad een gok. Maar stel jezelf de vraag... wil je deze gok nemen in de hoop dat ze tot inkeer komt, of wil je de rest van je leven in deze situatie doorbrengen.

Als zij ook al informatie inwint dan vermoed ik dat jullie al zover uit elkaar zijn gegroeid dat de kans klein is dat ze tot inkeer komt. Stel jezelf daarbij de vraag of je wil blijven wachten tot zij de scheiding aanvraagt en vertrekt.
Of je dan in huis kan blijven wonen ligt aan je financiele situatie.
Als jij vertrekt kun je achteraf toch dat huis weer in als je dat financieel kan trekken.

Door weg te gaan uit je huis verspeel je geen rechten. Ook in een scheiding zal je niet als zwarte piet worden gezien. Boedel is 50-50.

Hopeless

Ik ben toch ook dit draadje maar gaan lezen, maar ik haak volledig af bij je reactie op Minnie.
"Wat zou het heerlijk zijn als alles verliep zoals je in je laatste bericht zo idyllisch beschreef."
Idyllisch? Lees even beter en ga je schamen.

nee het was nog anders Trix

Hopeless antwoordde mij met "Wat zou het heerlijk zijn als alles verliep zoals je in je laatste bericht zo idyllisch beschreef. " Ik heb het echter nooit over 'romantisch in een film etc"gehad. Ik had het noch over een film noch over romantiek. Ik gaf Hopeless alleen wat voorbeelden van hoe de communicatie ook van zijn kant iets opener en minder passief agressief zou kunnen verlopen... maar dat kon ergens niet door. Was te idyllisch blijkbaar (huh?) Wat was het ook al weer? Oh ja, zijn vrouw was onmogelijk (wat ik overigens niet bestrijd hoor)
Dat hij je jou vervolgens schrijft: "Dat je daardoor al afhaakt getuigt over een uitgesproken subjectiviteit die helemaal niks bijbrengt en enkel maar je ego streelt." is amusant te noemen en wederom een voorbeeld van passief agressieve communicatie.
I rest my case. QED etc. Maar wel met een hopeloos gevoel.

Hopeless / Marilleen

Het was mij al duidelijk dat de reactie van Hopeless op Minnie was gericht. Foutje, geen blunder. Kan gebeuren.

Wat mjj niet helemaal duidelijk was, was dat je met 'idylle' verwees naar deze zin:
"In een romantische film brengt dat soort ellende elkaar misschien automatisch nader tot elkaar, nou bij ons niet."
Dat is dan mijn vergissing.

Het is voor mij onbegrijpelijk dat je verder niet reageert op Minnies eigen verhaal en dat je jouw eerdere 'jij weet niet hoe het is' niet rechtzet. En ja, dat maakt dat ik afhaak.

Hopeless

Beste Hopeless, ik heb de hele draad meegelezen en ook gereageerd maar je komt echt zoals ze het hier treffend benoemen, toch een soort van agressief over. Mijn haren gaan recht overeind staan als ik de reacties van jou lees zodra iemand je iets schrijft/adviseert wat jij niet vindt kloppen. Als je in werkelijk ook zo reageert op je vrouw dan snap ik wel dat ze liever buitenshuis is.
Zodra je iets leest waar je het niet mee eens bent, schiet je meteen in de verdediging of komt met tegenantwoorden in de trant van 'ja maar jullie dames.....' enz. Je trekt direct conclusies en stelt geen vragen ter verduidelijking.
Probeer iemand niet eens af te kappen of neer te sabelen als het je niet aanstaat, maar vraag door en probeer het vriendelijk te houden, volgens mij bereik je dan meer.
Ik vrees dat jij en je vrouw ook, al jaren zo met elkaar communiceren en het klinkt niet echt gezellig.
Zou het anders een idee zijn om in ieder geval alleen in therapie te gaan omtrent jullie relatie als ze echt niet met je mee wilt (ik zou het nog wel blijven vragen) zelf kan je daar ook heel goed je verhaal kwijt en adviezen krijgen. (ik heb zelf ook ooit therapie gedaan en daar heel veel van geleerd, vond het erg prettig om naartoe te gaan)

Hopeless

De vraag is: wat verwacht je hier eigenlijk?

We kunnen nu allemaal zeggen: Ja, jouw vrouw is vast vreemd gegaan, ze moet vaker bij jou thuisblijven, ze moet beter voor je zorgen en ze is gewoon een vervelend mens.

Maar ten eerste kunnen wij dat niet beoordelen na het verhaal van 1 kant gehoord te hebben en ten tweede schiet je daar toch helemaal niets mee op? Zij zal er niet door veranderen.

Verder vind ik jouw reactie in #28 heel vreemd. Mijn echtgenoot heeft ook een heleboel meegemaakt op gezondheidsgebied (en ik kan je verzekeren: erger dan jouw problemen, we waren tien jaar jonger en onze kinderen waren 1 en 3). Hoewel hij fysiek het slachtoffer was, heeft dit op beide ongeveer evenveel impact. Wij zijn beide slachtoffer van de situatie en moeten hier samen mee dealen. Dit gaat de ene keer beter dan de andere, maar blijft echt belangrijk te beseffen!

Ik wens je succes en wijsheid

laat maar

Had nog niet de hele draad gelezen, begrijp nu dat mijn reactie volkomen zinloos is...

Jouw huis , haar huis

Enigszins bevreesd mijn vingers te branden door te reageren, waag ik toch een poging.

Hopeless, je bent veel thuis. Het lijkt mij dat je echtgenote het huis ontvlucht omdat ze zich er niet zo thuis voelt.
Want, nodigt ze wel eens vriendinnen uit om bij haar thuis een kop koffie te drinken? Ziet ze dat huis waarin ze met haar echtgenoot woont, ook als haar thuishaven, haar eigen stekje?
Oftewel is ze onvriendelijk en zelfs kwetsend omdat ze het huis niet als eigen ervaart, omdat ze continu geconfronteerd wordt met de aanwezigheid van haar echtgenoot.

Ik ken in mijn omgeving ook een hartpatiënt. Hij poetste voorheen ook graag zijn auto, zodat deze er mooi uit zag. Maar na de bypass-operaties en de angst voor reizen, want stel dat hem iets gebeurd en hoe moet hat dan met haar- zwaarwegende verantwoordelijkheidsgevoel, werd zijn wereldje ook kleiner. De auto ging weg.
Maar hij had een hekel aan thuis zitten. Zo ging hij fietsen en andere activiteiten doen om onder de mensen te komen. Dat vond zijn vrouw ook fijn.
Het hoeven geen intensieve activiteiten te zijn, als ze maar buitenshuis zijn.

Wanneer een vrouw een vriendin op de koffie heeft, wilt het gebeuren dat de echtgenoot zich in het gesprek gaat mengen, als een soort van ook behoefte hebben aan gezelligheid. Een vrouw is niet altijd gediend van dergelijke inmenging.
Hopeless, vat dit niet meteen als kritiek op. Maar ik zie het vaker gebeuren dat het ongevraagd inmengen de gastvrouw irriteert. Meestal leidt dit tot een uiting van onvriendelijkheid, een vorm van vernedering om de echtgenoot weg te jagen. De inmengende echtgenoot is zich daar niet van bewust. De vraag is of dat bij jullie ook speelt. Ben je enigszins schuldig aan inmenging van haar sociale leven thuis, zodat ze haal sociale leven buitenhuis laat afspelen?

Als ik mij thuis 'niet thuis' zou voelen, zou ik het gevoel hebben in een gevangenis te leven. Dat klinkt wat overdreven maar het is voor mij wel de juiste beschrijving voor wat ik zou voelen. Het huis waarin je slaapt, waar je persoonlijke spullen liggen, waar je huwelijk vorm heeft gekregen, dat huis voelt dan niet als basis voor vrijheid.
Je geeft aan dat ze aan het informeren is naar een eigen stekje. Blijkbaar ervaart ze jullie huis niet als haar stekje.

Het is wat 'man' aan geeft. Als Hopeless twee maanden ergens anders gaat wonen, kan zijn echtgenoot hun huis weer gaan ervaren als ook haar stekje. De plek waar ze zich gelukkig voelt en met plezier naar binnen stapt, de plek waar ze zich thuis voelt.

Een hoog vanuit een mogelijke beleving van de echtgenote geschreven gedachtegang. Maar als Hopeless wilt weten wat hij kan doen om het tij keren, zal hij baat hebben bij het achterhalen wat haar doet 'vluchten'.