Vriendin blijkt misbruik-dader te zijn

VOG?

Ik weet niet wat voor vrijwilligerswerk jullie doen. Maar moet daar dan geen VOG ingeleverd worden?

Bieb

Nee, een VOG is niet nodig voor ons vrijwilligerswerk.
We werken ook (vrijwel) niet met groepen kinderen of ouderen oid. (Ik blijf een beetje vaag vanwege mogelijke herkenning, sorry)

Niets

Je moet er niets mee, want je kán er niets mee. Toch? Je kan niet zeggen dat je erachter gekomen bent lijkt me. Zo goed kennen jullie elkaar nog niet.

Ik kan me wel voorstellen dat je het niet kan wegstoppen. Kun je wel min of meer op dezelfde voet verdergaan? Misschien een beetje geforceerd, maar daar heb je denk ik nu het meeste aan.

Of wil je eerst een mening hebben over mensen tweede kansen geven en over hoe erg het is wat ze heeft gedaan? Kan ik me ook voorstellen maar in de praktijk heb je daar weinig aan. Je werkt samen, je kunt het goed vinden samen. Ik zou me denk ik toch maar daar op focussen voorlopig. Lastig hoor!

Oeh ja ik snap je verwarring

Ik zou hier heel erg van schrikken.

Ze heeft een straf uitgezeten, ik stel me voor dat ze blij is dat ze een nieuw leven heeft kunnen opbouwen met mensen die haar verleden niet kennen, of kenden in jouw geval. Het zal dus pijnlijk voor haar zijn, waarschijnlijk, als ze hoort dat jij het weet.

Zolang je het gevoel hebt dat ze zich nu niet schuldig maakt aan strafbaar gedrag, hoeft de wetenschap van wat ze in het verleden gedaan heeft jullie vriendschap niet in de weg te staan. Maar hoe neutraal kun jij je daar nog in opstellen? Als je het gevoel hebt, dat het tussen jullie in zal blijven staan, kun je kiezen voor eerlijk opbiechten dat je erachter bent gekomen, óf de vriendschap laten verwateren zonder ooit iets uit te spreken. Als je dat laatste kiest kan het zijn dat je een mooie vriendschap afbreekt terwijl dat niet nodig is. Als je het eerste kiest, moet je afwachten hoe zij daarop reageert, dan leg je min of meer bij haar wat ze met de vriendschap wil doen.

zoiets meegemaakt

Maar die persoon stond veel verder van me af: de ex van een vriendin had zoontje misbruikt. Het lukte mij niet naar haar verjaardag te gaan (waar hij ook was uitgenodigd) vooral omdat zij best in ontkenning was en ik vond dat ze veel meer stappen moest ondernemen.
Later kwam ik hem met het zoontje tegen in een winkel. Ik zag het zoontje eerst en zei hem gedag, toen begon vader een vriendelijk gesprek met mij. Ik was helemaal in de war, dagenlang, ik kon die twee dingen niet bij elkaar brengen.
Overigens zijn er wel stappen ondernomen toen om het kind te beschermen.

Eerst zelf

Je vriendin hoeft niets anders te doen dan wat ze nu doet, de draad weer oppakken en zich nuttig maken. En vriendschappen sluiten.
Jij zou eerst zelf met jezelf aan de slag moeten met vragen als: waarom ben ik de informatie op gaan zoeken, nieuwsgierigheid, gezond of ongezond; nu ik het weet, hoe wil ik daarmee omgaan, wil ik het haar nadragen, wil ik het zien als een kenmerk van haar, als iets wat bepalend is voor haar, ben ik haar rechter, hoe groot is de kans dat het feit uit het verleden zich herhaalt, wat zou ik doen als het mijn zus was; of mijn dochter, hoe zou ik dan willen dat mensen zouden reageren? Waarom plaats ik het op een forum? Spanning, serieuze vraag? is het de eerste keer dat ik in kontakt kom met iemand die iets gedaan heeft wat niet goed is? Weet ik dat zeker?
Wie was ik ten opzichte van haar voordat ik het wist? Een leuke collega, een vriendin.
Wie ben ik voor haar nu ik dit weet? Waarin zit dan de verandering bij jou (want zij is niet anders geworden).
Ik hoop dat je alle vragen doorploegt en dan wijsheid opdoet over hoe mensen met elkaar om kunnen gaan als ze niet perfect zijn.
Ik hoop ook dat je alles doorploegend tot de slotsom komt dat jij eigenlijk ook dezelfde wil blijven, zoals je eerder was, een goede collega, een vriendin.
Mocht ze ooit ontdekken dat je informatie over haar hebt verzameld en haar donkere kant kent, dat je dan oprecht kunt zeggen: ja, dat heb ik gedaan (iedereen doet zo wel eens wat), maar ik vond het verder niet belangrijk voor onze relatie. Ik waardeer je zeer, als collega en als vriendin.

Tsjor

Ik wil

diegenen niet te eten geven die valselijk beschuldigd zijn van seksueel misbruik en daarvoor veroordeeld zijn...

Elk seksueel misbruik is er een teveel, maar als je dan eens gaat kijken naar de effectieve bewijslast... Wel vaker kwam die uit de koker van deze of gene Freudiaan/Lacaniaan en werd het "bezwarend materiaal" verkregen middels getuigenis onder hypnose o.i.d.
Wel vaker werd de "bewijslast" onderbouwd door goedmenende politiemensen, die wat al te slordig verhoorden...

Straf

Als een rechter een gevangenisstraf oplegt is dat voor een afgesloten periode. Zeg twee jaar. Na die twee jaar begint iemand met een schone lei, straf is uitgezeten, alleen het strafblad rest . Wie ben jij dat jij haar nu opnieuw mag veroordelen? Ze heeft jou niets aangedaan, ze moet haar leven opnieuw inrichten en het liefst zinvol en dat doet ze nu door het vrijwilligerswerk. Ze hoeft zich niet thuis op te sluiten.
Jij hebt niets met haar veroordeling te maken, hou je er dan ook buiten en gun haar die kans op een leven.

tsjor

Mooi verwoord!

Het lijkt mij een uitgelezen kans om principes (ieder mens verdiend een tweede kans) te toetsen aan de praktijk (kan ik deze persoon los zien van wat ik weet over haar verleden?).

De uitkomst zegt -zoals vaak- vooral iets over jezelf. En wat dat ook is: daarmee heb je dan te dealen.

Alleen,

Als je dit van te voren geweten had, had je mogelijk wel of niet gekozen voor een vriendschap met haar. Nu sta je alsnog voor die keus.
De uitkomst zegt iets over jezelf. Het zegt over je menng tov misbruik, je vertrouwen in iemand die info voor je achter gehouden heeft. Ze hoeft het niet te delen, (het is een rugzak die ze altijd zal meesjeulen), maar het is de vraag hoe dit jouw mening over haar, heeft doen wankelen.

Ik denk dat openheid basis is voor de toekomst. Als de vriendin weet dat je die vriendschap koestert, ondanks het verleden, dan is er sprake van eerlijkheid en oprechtheid. Dan weet ze dat dit niet tussen jullie in staat.

Het is m.i. niet een kwestie van nieuwsgierig zijn. Bij het googlen wanneer je bv iemands adres of telefoonnummer zoekt, kan je op info stuiten die je niet verwacht had.

Als je die info voor jezelf wilt houden omdat het iets is uit het verleden, is het goed mogelijk dat ze het aan je zult voelen en een verandering in jou zal merken. Het lijkt mij moeilijk om dit voor jezelf te houden ipv met haar bespreken, jiuist vanwege de vriendschap.

dank

Dank voor jullie reacties.
Ik wil onze vriendschap niet verbreken, daar is ze mij inmiddels echt te dierbaar voor. Ik heb ook niet behoefte om haar ter verantwoording te roepen ofzo. Ze heeft heel domme dingen gedaan, maar ze heeft haar straf gehad. Ik geloof dat ik mij daar wel overheen kan zetten (en eigenlijk al heb gedaan).

Ik worstel er denk ik vooral mee of ik haar moet laten weten dat ik het weet. En ik zie dat jullie daar verschillend over denken. Aan de ene kant denk ik: dat is geweest, ik heb daar niets mee te maken (zoals Helena ook schrijft), als ze het belangrijk vind dat ik het weet, dan vertelt ze het mij zelf wel. En aan de andere kant denk ik: het kan je vriendschap ook 'verdiepen' door het er wel over te hebben. En heb ik (geloof ik) ook wel de behoefte om haar te vertellen dat ik het weet, maar dat het onze vriendschap niet in de weg hoeft te staan. Zoals Flanagan ook schrijft. Misschien vind ze dat juist wel heel fijn? Het moet veel invloed op haar leven hebben gehad - en waarschijnlijk nog steeds. Werk, gezin etc.

Ik weet ook niet in hoeverre zij het verhaal met haar omgeving heeft gedeeld en hoe open ze hier over is. Is het een stuk geschiedenis dat ze koste wat verborgen wil houden in haar huidige leven? Of is het iets waar ze juist wel makkelijk over praat? Mensen kunnen daar natuurlijk heel verschillend in staan.

Geloof je het zelf?

Stel dat een collega/vriendin vervelende informatie over jou uit het verleden heeft achterhaald op internet, en ze komt daarmee op de proppen, geloof je dan zelf dat die vriendin dat zal doen om 'de vriendschap te verdiepen'? Of om jou uit je (door haar bedachte) isolement te halen?
Vanwaar je behoefte om haar te vertellen dat je 'het' weet?
Je geeft zelf al aan dat je gelooft dat je je wel eroverheen kunt zetten dat ze domme dingen heeft gedaan, en dat je denkt dat je dat ook al gedaan hebt, maar ik vrees dat bij een gesprek erover, wanneer zij iets terug zegt om mogelijk haar kant het het verhaal toe te lichten of te verzachten, dat jij dan toch in de rol van rechter schiet (oordelend) of zelfs procureur (aanvallend). En als ze kort reageert met 'dat is geweest', dat je dan teleurgesteld of misschien zelfs boos of 'bezorgd' wordt omdat ze 'het' er niet over wil hebben met jou (terwijl dat toch zou moeten volgens jouw definitie van vriendschap).
Je weet het nu. Je hebt tijd om je eigen gevoelens en meningen daarover te verkennen en in een zuiver water te krijgen. Als zij erover wil praten zal ze zelf wel het initiatief nemen en dan kun je rustig reageren. Mocht je vinden dat het een voorwaarde is voor de vriendschap dat jullie 'het' erover hebben, dan vind ik eerlijk gezegd dat je een veeleisende vriendin bent.

Tsjor

Wat een onderkoelde reacties hier. Heel menswaardig en edel. Wekt misbruik bij jullie dan geen onderbuik gevoelens op? Het is misschien karaktertechnisch niet fraai van me maar ik stond hier toch echt anders in dat wanneer iemand bijvoorbeeld een boek had gestolen. Ook al zou iemand zijn/haar straf hebben uitgezeten. Misbruik is zoiets intermenselijks. En heeft naar mijn idee een hogere recidive kans (nee ik heb geen links) Het raakt mij in ieder geval diep. Hetzelfde zou ik hebben als ik erachter kwam dat iemand een gewelddadige overval had gepleegd, dus echt mensen trauma's had bezorgd. Zou voor mij weer anders zijn als dat iemand op fraude was betrapt, of een diefstal zonder persoonlijke schade. Daar zou ik mijn schouders over ophalen (nee ik keur het niet goed maar kan dat beter relativeren)
Ik vind het heel interessant dat mensen er zo anders in kunnen staan. En ook best goed want je mag natuurlijk niet mensen voor eeuwig afschrijven. Wel mooi ook maar het bevreemdt me dat mensen er zoveel makkelijker overheen kunnen zien dan ik.

Moeilijk

Tja, voor mij zou dit heel anders zijn; zo idealistisch ben ik niet (in de praktijk). Ik geloof eigenlijk niet dat iemand die kinderen misbruikt (heeft) ooit echt verandert in een persoon die die gevoelens niet meer heeft (of geen gehoor aan geeft). Dat wil niet zeggen dat het een onplezierig persoon in de omgang is maar ook aardige mensen kunnen blijken boeven te zijn. Toch zou ik zo iemand niet in mijn omgeving willen, zeker niet nu ik zelf kinderen heb. Dat geldt ook voor moordenaars, voor mij dan, en voor verkrachters, aanranders.

Ik heb ook begrepen van die hoge recidive kans en dat deze mensen vroeger vaak vervroegd vrij werden gelaten want het waren de 'ideale gevangenen'; in de gevangenis lopen immers geen kinderen rond. Daarbij, zijn er meer misbruikende mannen maar de vrouwen die dan uiteindelijk gepakt worden, vallen dan meestal in de categorie 'erg'. Geen bronnen bij de hand (van de tv, radio of krant). In hoeverre dat voor vriendin geldt, weet ik natuurlijk niet. Ik redeneer puur vanuit mijzelf.

Tsjor

"Geloof je het zelf?"

Eh ja, ik geloof dat dat inderdaad zo kan werken. Maar het hoeft natuurlijk niet. Ik heb geen glazen bol en ik kan ook geen gedachten lezen. Zonder in details te treden: wat ze gedaan heeft, zal veel invloed hebben op haar huidige leven. Op het gezin, op werk etc. Het is niet zomaar een gebeurtenis uit een vorig leven die ze kan wegstoppen: met de gevolgen zal ze heel vaak worden geconfronteerd. Dat is een logische gevolgtrekking van wat ik van haar weet en heb gelezen.

Maar jouw kritische reactie zet mij zeker aan het denken, dank daarvoor.

Ava en Marina

Ik snap jullie reactie heel goed. Ergens knaagt het ook wel bij mij hoor. En ik denk dat ik -als iemand anders deze vraag hier op het forum had gezet - misschien wel net zo als jullie had gereageerd.

Ik heb een keer eerder meegemaakt dat iemand uit mijn omgeving veroordeeld is wegens ontucht. Met die persoon hebben we direct het contact verbroken. Ik had ook echt geen enkele behoefte meer aan contact, en daarna ook nooit meer gehad.

Eigenlijk best gek dat ik er nu anders in sta. Terwijl wat deze persoon heeft gedaan, afgaande op de opgelegde straf, een stuk ernstiger is. Misschien omdat ik zelf een stuk ouder ben en daardoor milder en meer vergevingsgezind? Misschien omdat dit al een tijd geleden heeft gespeeld? Omdat mijn eigen kinderen inmiddels vrijwel volwassen zijn? Ik weet het niet goed. Het is altijd moeilijk om je gevoel te onderbouwen en te verklaren.

Framen

'Het is niet zomaar een gebeurtenis uit een vorig leven die ze kan wegstoppen' Of bedoel je te zeggen: die ze van mij niet mag wegstoppen? Je framed haar op haar verleden. De gevolgen voor haar persoonlijke leven zal ze zelf al wel ondervonden hebben, denk je ook niet? Wie ben jij dan nog om haar daarop te wijzen?

Tsjor

stel

(beetje voor Tsjor, deze vraag): stel dat TS na zelfonderzoek besluit dat ze niet meer met deze vrouw wil omgaan. Vind je dan dat je dat moet zeggen/uitleggen? Of zou je dan de vriendschap laten doodbloeden/afbreken zonder iets te zeggen?
gr Angela

Ava en Marina

Jullie overwegingen zullen ook bij de rechter een rol gespeeld hebben en mede bepaald hebben hoe hoog de straf is. Daarna zal er nog een traject zijn geweest of mogelijk nog zijn bij de reclassering.
Onderwater komt de collega/vriendin niet thuis tegen, maar op het vrijwilligerswerk, waar geen kinderen zijn.
Vanuit je onderbuikgevoelens verzinnen jullie een heel complex aan gevaren en van daaruit ga je dan verder redeneren. Niet op basis van de feiten, maar op basis van onderbuikgevoelens en zelfbedachte feiten.
Maak even een ander gedachtensprongetje: bedenk dat het om je dochter zou kunnen gaan, of je zus, of een vriendin. Hoe zou je willen dat het leven voor hen, na een veroordeling, eruit zou zien? Is dat onderkoeld? Is het beter om op basis van je onderbuik te reageren?

Tsjor

Angela67

Dat ligt eraan wat TS wil: gaat ze zelf weg? Dan kan ze ervoor kiezen om het niet bekend te maken aan de vrouw. Het is immers niet het probleem van de vrouw, het is haar probleem, zij kan er niet mee omgaan. Het zou wel dapper van haar zijn als ze dat tegen de vrouw zelf zou durven toegeven.
Als er een goede structuur is in het vrijwilligerswerk zou ze er nog voor kunnen kiezen om het met iemand van de organisatie te bespreken: de informatie is via internet te achterhalen, dus mogelijk zullen ook andere collega's die informatie op het spoor komen. Bovendien kan het zijn dat de organisatie bekend is met het verleden van de vrouw en juist bewust ervoor gekozen heeft (wellicht in overleg met iemand van de reclassering of iets dergelijks) om haar deze plek aan te bieden.
Als TS wil dat haar collega opstapt, dan zal ze dat tegen de collega zelf moeten vertellen.
Maar ik hoop dat ze, deze hele rollercoaster doorlopend hebbend, besluit om haar collega'/vriendin te accepteren en verder te gaan. Mocht het ooit ter sprake komen, dat ze dan oprecht kan zeggen: ja, ik ben het tegengekomen op internet, maar ik ben je rechter niet en ik waardeer je om wat je nu doet en wie je nu bent.

Misschien is het goed om een keer contact te zoeken met mensen die dagelijks hiermee te maken hebben: https://www.exodus.nl/. Begonnen als initiatief van vrijwilligers, uitgegroeid tot een professionele organisatie, die ex-gedetineerden steun biedt bij het oppakken van hun leven na detentie. Er is een speciale groep voor familieleden van.... Nu is TS geen familielid, maar ik vermoed dat daar al veel vragen aan de orde zijn gekomen die TS nu heeft en dat er al veel antwoorden zijn geprobeerd.

Tsjor

Tsjor

" 'Het is niet zomaar een gebeurtenis uit een vorig leven die ze kan wegstoppen' Of bedoel je te zeggen: die ze van mij niet mag wegstoppen? "

Nee, dat bedoel ik niet te zeggen.
Ik vind je trouwens nogal verwijtend overkomen naar mij. Heb ik in jouw ogen iets verkeerd gezegd? Ik deel mijn verwarring en vragen hier op het forum, niets meer en niet minder.

Al in mijn eerste posting heb ik geschreven dat ik haar niet kwijt wil als vriendin. En ja, ik merk dat de de kennis over haar verleden wel even bij mij moet landen, dat ik nu toch wat anders naar haar kijk. Vind je dat echt heel vreemd? Ik ben ook maar gewoon een mens. Jij bent degene die mij aanneemt dat ik - als ik er met haar over zou praten - de rol van rechter zal innemen. Dat ik haar ter verantwoording wil roepen. Dat ik haar wil veroordelen.

Ik heb dat volgens mij nergens geschreven. Ik voel die behoefte ook helemaal niet.

Met dat niet kunnen wegstoppen, bedoel ik o.a. praktische gevolgen van een veroordeling in het huidige leven. Vanwege herkenbaarheid ga ik er niet verder op in, maar ik weet 100% zeker dat bepaalde keuzes die ze nu maakt (moet maken) in het leven, samenhangen met de veroordeling. Sorry dat ik wat vaag blijf, maar ik wil niet te herkenbaar zijn. Laat ik het ook zo zeggen: een aantal puzzelstukjes is bij mij nu ook op zijn plek gevallen. Snap je wat ik bedoel?

Dubbel

Onderwater, waar ik moeite mee heb is dat je onder mooie motieven (de vriendschap verdiepen etc.) eigenlijk iets heel negatiefs doet, namelijk een nare toestand uit iemands verleden oprakelen. Zonder dat die persoon je daarin heeft betrokken. Je zegt bijvoorbeeld dat je niet de behoefte hebt om haar rechter te zijn, maar in feite ben je dat al geweest op het moment dat je haar anders gaat bekijken op basis van wat je op internet hebt gevonden. Je hebt al overwogen hoe erg het delict was, of de straf gepast was, wat de straf zegt over het delict, of er kans op herhaling was, wat de effecten voor haar leven zijn etc.
Het zal zeker zo zijn, dat bepaalde keuzes die ze nu maakt te maken hebben met haar verleden. Maar nogmaals: daarmee frame je haar ook (je doet dit nu omdat....). Maakt haar dat tot een andere collega/vriendin?
Ik snap dat je nu een aantal puzzelstukjes op hun plaats denkt te kunnen leggen, maar realiseer je goed dat je lang niet alles weet, dat er nog veel meer puzzelstukjes zijn, wellicht ook in jouw leven, en dat het helemaal niet nodig is om een hele puzzel compleet te krijgen. Ze is wie ze nu is voor jou: een fijne collega en een goede vriendin. Ik hoop althans dat ze dat kan blijven.

Tsjor

tsjor

jij bent ook rechter aan het spelen, tenminste: jij bent ook niet neutraal.
Zolang niemand iets weet heb je het voordeel dat je neutraal kunt zijn. Het kan best zijn dat iemand iets heeft gedaan wat je niet weet, maar juist dat weet je niet. Je bent vrienden, je gaat ervanuit dat iemand ongeveer zo is als jij 'm hebt leren kennen/inschatten.
En dan komt het vervelende punt vanaf wanneer je niet meer neutraal kunt zijn: dit feit komt boven water.
En dan kun je vanalles mooi praten, maar het feit blijft dat iemand iets heeft gedaan.
Beide beslissingen die je kunt nemen zijn wat mij betreft goed : of je gaat door met de vriendschap of niet. Jij vindt eigenlijk dat alleen de eerste goed is.

gr Angela

Niet neutraal

Maar ik gedraag of voel me niet als een rechter in een strafzaak die een delict beoordeelt.
Verder ben ik natuurlijk helemaal niet neutraal. Ik pleit voor een humane wereld, waarin mensen mogen leven etc. etc. Ik kan een heel exposé geven over mijn waarden, maar dat zal ik je besparen. Neutraal ben ik zeker niet.

Tsjor

Tsjor

Maar ik zeg niet dat TS de band moet verbreken. Ik zeg dat ik het er zelf moeilijk mee zou hebben. En dat ik me verbaas dat anderen dat niet hebben. Overigens heb ik daar geen oordeel anders dan dat ik ook mooi vind maar dat het me verbaast. En ik vind het ook prijzenswaardig als je echt die ander helemaal met een schone lei kunt benaderen. Alleen werkt het voor mij niet zo.
Ja ik heb onderbuikgevoelens bij daders van misdrijven die waarbij men weinig blijk van empathie gaf voor het slachtoffer. (lijkt me ook niet dat een gevangenisstraf bevorderend werkt voor het ontwikkelen van die empathie) En dat mag ik. Ik mag mijn eigen gevoelens hebben. Toch? Of veroordeel je me nu tot het over mijn eigen gevoelens heenzetten?