Vraag aan vrouwen met een moeilijke man

Flanagan

Jouw idee was voor mij echt geen optie geweest. Als je dagelijks voor rotte vis wordt uitgemaakt (in heel nare bewoordingen) gaat je liefde en lust vanzelf weg. Ik snap zijn frustratie dan ook wel, als je vrouw geen seks wil en jij vindt dat dat erbij hoort en los moet staan van de rest. Ik ben dus heel vaak over mijn grenzen gegaan, heb dat toegelaten, en daar heb ik nadien nog het meeste last van gehad. De schaamte, hoe kan een normale vrouw het zo ver laten komen. Die dingen durfde ik ook echt niet aan de relatietherapeut te vertellen.
Het grijpt me nog steeds aan, en het is bijna 20 jaar geleden.

Flanagan

Ik denk niet dat jouw man een narcist is. Ik ben nooit een onderdanig vrouwtje geweest en daarom probeerde ex juist mijn seksualiteit uit te schakelen. Ik zou mocht bijvoorbeeld geen initiatief nemen. Toen ben ik ook gestopt uberhaupt nog met hem te vrijen. Bij narcisten is seks veel meer met macht verbonden dan bij meer normale mensen.
Hoe narcisten met seks omgaan is een whole other ballgame.

Ook bijzonder

Mari: 'Ik denk niet dat jouw man een narcist is.' Over het algemeen genomen is het lastig om diagnoses te stellen over mensen die je niet gesproken hebt. Of Mari kan dit wel. Of ze wil hier de kring van 'wetenden' verkleinen, om nuanceringen buiten de deur te houden.

Bijzonder in elk geval.

Tsjor

ja Tsjor, je hebt zo gelijk

je hebt zo gelijk, het was te kort door de bocht. Ik had moeten schrijven "goh Flanagan, heb je je wel eens verdiept in narcisme en seksualiteit? Daar speelt macht namelijk een erg grote rol. Het feit dat jij de upper hand kan nemen in jullie seksualiteit is voor mij een teken dat hij waarschijnlijk niet narcistisch is. Overigens vind ik het wel fijn voor je dat dat bij jullie kan."

Romi en hulpverlening

Ik heb de discussie met Romi zitten lezen en ik vraag me af: wat gebeurt hier nou?
Het kan zijn dat de 'erkenning' waarnaar gestreefd wordt door de slachtoffers impliceert dat de hulpverlening moet gaan zeggen: uw man/vrouw is een narcist en u bent daar het slachtoffer van. Romi probeert duidelijk te maken dat hulpverlening dat niet zal doen. Dat wordt dan ervaren als 'in de steek laten' en die ervaring wordt als trauma bovenop de andere trauma's gestapeld.
Ookzo verwoordt dat heel sterk: ' De meeste slachtoffers worden wel tot op de grond toe afgebroken en raken hun zelfvertrouwen én hun identiteit volledig kwijt. Die kunnen niet meer ontsnappen zonder hulp van buitenaf.' Hulpverlening zou dan die hulp van buitenaf moeten zijn.
Maar hoe dan? Ik probeer het me voor te stellen: vrouw komt bij huisarts met wat vage klachten, huisarts denkt: hier is meer aan de hand. Neemt de tijd en vraagt verder. Als de vrouw zelf kan benoemen dat haar man haar kapot maakt (wat dus al heel bijzonder is) zal de huisarts toch aan haar vragen: wat wil je daarmee doen? Als de vrouw vaag blijft, maar de huisarts denkt om wat voor reden dan ook: de man is een narcist, zal het dan helpen als hij zegt: mevrouw, uw man is een narcist, als u bij hem blijft zal hij u helemaal kapot maken; u kunt het beste gaan scheiden. Vrouw: 'Dank u dokter, dat ga ik doen.'
Iedereen snapt dat het zo niet zal gaan. De vrouw zal duizend redenen aanhalen, waarom het niet zo erg is, zij het wel aankan en een scheiding nog veel erger is, vooral voor de kinderen. Met andere woorden: al zouden andere mensen er een labeltje op kunnen plakken en je op basis daarvan advies kunnen geven, dan nog ben je het altijd zelf die beslist wat je doet. Dat kan niemand van je overnemen. Jij beslist wanneer het genoeg is, wanneer je ermee stopt of hoe lang je er nog mee doorgaat.
Het beslissende zijn niet de praktische problemen die samenhangen met een eventuele scheiding, ook niet de belangen van de kinderen, maar je eigen emotionele band, je zelfverstaan als iemand die ervoor kan zorgen dat het wel goed komt bijvoorbeeld. Op het moment dat je zelf een andere kijk krijgt op de relatie, dan stop je er ook mee en dan kan niemand je tegenhouden.
Als je ermee stopt, dan maakt het eigenlijk niet uit wat voor diagnose hulpverlening of derden op je ex kunnen plakken, het gaat er niet om wat voor problemen je ex heeft, maar wat voor problemen jij hebt.
Het kan voor jezelf verhelderend zijn als je bij een diagnose uitkomt. Het kan herkenning opleveren, het kan ervaringen een plaats geven. Het kan heel veel websites opleveren, ook voor slachtoffers van narcistische persoonlijkheden: https://narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl/slachtoffer-van-narcisme/
Maar verwacht niet dat professionals een dergelijke uitspraak gaan doen over een ex, of dat zij jou gaan redden uit zo'n situatie. Ook al zien ze met pijn in het hart dat jij erin blijft hangen en dat het jou niet goed doet. Jij moet toch echt zelf de stappen zetten waarvan jij denkt dat het nodig is op het moment dat het nodig is.

Tsjor

Tsjor

Het maakt dan nog altijd veel uit of de hulpverlener ziet dat je partner narcistisch is of niet. Vaak wordt het namelijk niet gezien, is er niet voldoende kennis en wordt er teveel van de oorzaak van de problemen bij de partner gezocht.

Het kan heel handig zijn om de partner allerlei dingen te leren, sterker te maken. Maar als daar bij komt dat de situatie waarin je als partner je bevind (en waarin je vaak al van alles hebt geprobeerd!) niet genoeg wordt doorgrond, dan komt het verwarrend over voor de partner als vooral haar gedrag op een negatieve manier wordt benadrukt en gedrag van haar partner door de vingers wordt gezien.

Ik vind dat als dit gebeurt en de hulpverlener heeft daar een doel mee (in het geval de narcist wel als narcist wordt herkent), aan de narcist kunnen we niet zoveel doen, laten we de partner dan tenminste wat leren, dat je dan op de een of andere manier daar over moet communiceren.

Het gaat er niet zozeer om dat de hulpverlener de partner redt, maar meer dat je geen schade toevoegt aan de schade die er al is.

Zo werkt het niet

Hulpverlening gaat niet met iemand bespreken welke diagnose de afwezige partner heeft en hoe daarmee omgegaan kan worden. En dat is geen toevoeging van schade.
Om het maar eens simpel voor te stellen: vervolgens komt vrouw thuis en zegt in een boze bui: jij bent een narcist en dat heeft de psycholoog gezegd. Je mag het in je hoofd ook even omdraaien: man komt thuis en zegt: jij bent een labiele, manipulatieve vrouw en dat heeft de psycholoog tegen mij gezegd.
Het is ook geen toevoeging van schade, behalve als je bevestiging wil van je eigen slachtofferrol en het benoemen van de ander als het kwaad. Dat krijg je niet en als je dat niet-krijgen als beschadiging op beschadiging ziet, dan is het inderdaad beschadigend. Maar dat neemt niet weg dat het niet zal gebeuren.

Tsjor

Tsjor

Tsjor, als n vrouw bij de huisarts of een andere therapeut komt en vertelt dat haar man haar regelmatig een klap geeft als ze niet doet wat hij wil, wat zal hij dan zeggen?

Uh, dan heb je vast iets gezegd of gedaan wat hem ertoe bracht jou een klapt te geven?

Nee, natuurlijk niet, dan zal gezegd worden dat dat nt goed is. Dat zelfs als zij dingen gezegd of gedaan had die hem irriteerden, dat hij dan nog niet haar had mogen slaan.

En vervolgens zal, als het goed is, aan had gevraagd worden, hoe zij geholpen kan worden, want dat geweld moet stoppen. Of in de relatie, of doordat zij uit de relatie stapt.

Nu is er bij narcisten of mensen met narcistische trekken (denk ik) vaak geen sprake van fysiek geweld maar wel van geestelijke mishandeling.

Zou het niet goed zijn als hulpverleners narcisme zouden herkennen en een vermoeden daarvan kunnen uitspreken (geen zekerheid op afstand) of als de vrouw een vermoeden uitspreekt haar daarin bevestigen (zonder zekerheid) en vervolgens op een vergelijkbare manier reageren als bij fysieke mishandeling? Dus erkenning geven aan het feit dat de man narcistisch is (of trekken heeft) en er dus in wezen sprake is van geestelijke mishandeling en vervolgens kijken hoe de vrouw geholpen kan worden?

Als de vrouw bij de huisarts aangeeft dat haar man haar emotioneel mishandelt, dan is die vrouw al een hele stap verder. Dan nog zal de vraag zijn: wat wilt u daarmee doen?
Dat is ook zo bij fysieke mishandeling. 'Voordeel' is wel, dat er mogelijk duidelijker 'bewijs' van is en dat je niet iemand zomaar hoeft te geloven op basis van betraande ogen.
Maar zelfs dan nog zal iemand niet gered worden als iemand dat zelf niet aangeeft. Voor een ander beslissen dat deze relatie niet goed is is echt vrijwel onmogelijk.

Tsjor

Tjor

"Hulpverlening gaat niet met iemand bespreken welke diagnose de afwezige partner heeft en hoe daarmee omgegaan kan worden."
Ik snap dat dat juist in het geval van narcisme (maar daarbij niet alleen) een probleem kan zijn. Daarom zei ik ook: op de een of andere manier.
Bij autisme is het bijvoorbeeld wel normaler om dat te doen. Het blijft daarom wel een beetje wringen dat je zo stellig zegt dat het zo vanzelfsprekend is dat het niet wordt gecommuniceerd. En ik snap echt wel dat het heel lastig is voor de hulpverlening.

"Het is ook geen toevoeging van schade, behalve als je bevestiging wil van je eigen slachtofferrol en het benoemen van de ander als het kwaad. Dat krijg je niet en als je dat niet-krijgen als beschadiging op beschadiging ziet, dan is het inderdaad beschadigend. Maar dat neemt niet weg dat het niet zal gebeuren. "
De vergelijking van Isolde met iemand die fysiek slaat is wel handig. Ik kan hem uitbreiden. Stel dat er iets bestaat, een soort stoornis, waardoor iemand niet anders kan dan af en toe een tik uitdelen. Dan zou een hulpverlener kunnen denken: daar ga ik dus ook niets aan proberen te veranderen. Als de partner dan klaagt over pijn en angst, dan is het toch wel raar als de hulpverlener vooral niet wil benoemen dat hij zich dat wel voor kan stellen, want dat niet iedereen uit het niets een tik krijgt.

Stel haar man ontkent dat hij dat doet. Dan kan ze haar blauwe plekken laten zien. De hulpverlener zal dan vast niet zeggen: ik zie dat u iemand bent die snel blauwe plekken krijgt, we sturen u door voor een diagnose want er is vast iets met u aan de hand. Dat is wel wat vaak gebeurt als een partner van een narcist klaagt over psychische last.

Kijk, als je de beste hulpverlener treft, dan is het nog moeilijk omdat het voor de hulpverlener moeilijk is. Dat begrijp ik. Maar ik denk dat wij het hier hebben over de gemiddelde hulpverlener in een land dat achterloopt (dat is nu eenmaal zo) als het gaat om kennis hierover.

Tsjor

Ik had bij bovenstaande reactie jouw laatste bericht nog niet gelezen.

Een misverstand kan zijn dat 'redden' niet voor iedereen hoeft te betekenen, jouw van je man af helpen door een scheiding. Het kan ook net dat kleine beetje bevestiging betekenen dat jij niet gek bent, waardoor je zelf in staat bent om je gedachten over jouw situatie constructiever te laten zijn.

Toch wel Tsjor

"vrouw komt bij huisarts met wat vage klachten, huisarts denkt: hier is meer aan de hand. Neemt de tijd en vraagt verder. Als de vrouw zelf kan benoemen dat haar man haar kapot maakt (wat dus al heel bijzonder is) zal de huisarts toch aan haar vragen: wat wil je daarmee doen? Als de vrouw vaag blijft, maar de huisarts denkt om wat voor reden dan ook: de man is een narcist, zal het dan helpen als hij zegt: mevrouw, uw man is een narcist, als u bij hem blijft zal hij u helemaal kapot maken; u kunt het beste gaan scheiden. Vrouw: 'Dank u dokter, dat ga ik doen.' "

Zo is het bij mij wel ongeveer gegaan. Ware het niet dat daar vele therapeuten en psychiaters en vijf jaar overheen gegaan zijn. Pas toen het me duidelijk werd gemaakt wat er écht aan de hand was, kon ik zelf sterker worden en ontsnappen.

Mari

"Ik heb alleen seks als ik het ook zelf wil."

Natuurlijk. Maar als ik eens geen zin heb en zij wel maak ik meestal gewoon zin.

Het verschil is misschien dat ik geen last heb van een fragiel ego. (Nou ja, meestal niet)

o ja

Jij was van mening toch dat narcisten nou eenmaal vallen op fragiele ego's. Dat maakt het voor mij even weer wat overzichtelijker als je dat komt bevestigen hier.

Thera

Tjee, wat heb ik alles weer goed op een rijtje ;-)

Scheve relatie

@Mari, in #188 had ik al aangegeven dat mijn man geen narcist is.
Het gaat om gezinnen waar sprake is van een scheve relatie en hoe in belang van het gezin, je iets probeert te veranderen.
Er moet iets veranderen anders ga je je zelfvertrouwen kwijt raken.

Eigenlijk doet de diagnose er niet eens toe; er bestaan meerdere karaktertrekken die impact hebben op het evenwicht binnen een relatie.
Denk maar even aan arrogantie, koppigheid, onzekerheid etc. Allen factoren die de evenwicht naar één kant doe doorslaan als je niet tijdig in ‘opstand’ komt.

Maar als je wel te laat bent, doe dan in ieder geval een poging om die situatie te veranderen.
Ik wilde de situatie van scheve relatie veranderen omdat ik anders geen toekomst meer zag. Ik heb mijn man laten merken dat ik ook egocentrisch in het leven kon staan en dat niet alles vanzelfsprekend was. Het was aan hem om zelf tot inkeer te komen. De inkeer is gekomen, niet helemaal tot inkeer maar dat is in lijn met het karakter.

De relatie is nu okee en iedereen is blij dat we bij elkaar zijn.

Flanagan

Ik durf te wedden dat dat in zekere mate in iedere relatie voorkomt. Het is bovendien dynamisch en kan met de situatie wijzigen. Zo hoor je vaak dat de machtsverhoudingen wijzigen als er kinderen komen.

De manier waarop de partners met dit soort crises omgaan zet waarschijnlijk veel over de levensvatbaarheid van de relatie. Ik ben redelijk dominant en mijn partner niet. Dan kun je wel over ze heen walsen maar dan is je relatie geen lang leven beschoren.

Goed dat jij de verhoudingen recht heb getrokken. Ook goed voor je man natuurlijk. Niemand wint in dit soort situaties.

beginnen we niet aan de verkeerde kant?

We gaan zitten praten wat de hulpverlening kan doen. Maar is het niet een kwestie dat de hulpverlening eerst de problematiek moet onderkennen, of althans signaleren en dan zelf met oplossingen zou kunnen komen. Het voorbeeld wat Anne J ga over de vrouwenhulpverlening is daar een goed voorbeeld van.

Tsjor

Tsjor ik vind dat je op de stoel van de psycholoog/therapeut/traumatherapeut gaat zitten. Je doet uitspraken waarvan ik al weet dat ze zo niet gebeuren. Uit ervaring. Laten we het alsjeblieft over aan deskundigen wiens vak het is om hiermee aan de slag te gaan. Ik snap ook de gedrevenheid niet waarom nooit door een ander erkent mag worden als je in een ‘giftige’ of ‘narcistische’ relatie hebt gezeten. Wat schiet je ermee op om het te ontkennen? Dat het niet alleen bij erkennen blijft is wel belangrijk. De taak van de therapeut is om het zelfbeeld weer op te bouwen bij de patient. Het wereldbeeld weer te herstellen.
Zonder erkenning geen herstel. Net als bij een gebroken been; u vergist zich dat uw been gebroken is maar toch doen we er gips om. Zo werkt dat niet. Maar de èchte deskundige die dit soort gevallen behandelt heb ik hier nog niet gehoord. Ik zal het eens gaan vragen.

Gebroken been

' Zonder erkenning geen herstel. Net als bij een gebroken been; u vergist zich dat uw been gebroken is maar toch doen we er gips om.'

De dokter twijfelt niet aan het gebroken been. Maar de dokter kan weinig zeggen over de oorzaak van de breuk, behalve horen wat jij vertelt, hij of zij was daar niet bij. De dokter kan mogelijk wel aangeven hoe je gebroken been het best kan helen.

In genoemde gevalle twijfelt de hulpverlener niet aan jouw leed, verdriet en problemen.
Maar over de externe oorzaak van dat leed kan de hulpverlener weinig zeggen, behalve horen wat jij ervan vertelt. De hulpverlener kan mogelijk wel aangeven hoe jij om kunt gaan met voor jou moeilijke situaties en hoe jij kunt helen.

Volgens mij is dat hoe het werkt.

Oranje

Uit ervaring kan ik je zeggen dat ik bij meerdere therapeuten erkenning heb gehad voor de situatie waarin ik zat. Daarbij is aangegeven op verschillende manieren dat er sprake was van o. a. psychopatische trekken. Er is erkenning gegeven voor het feit dat wat mij is overkomen niet normaal is. Zelfs met mijn ex erbij. Toen mijn ex volledig uit zijn plaat ging bij een hulpverlener dat het niet kon dat ik ZELF een tent op ging zetten, want dat kon ik niet. En dat hij ging bepalen waar ik zou gaan kamperen, toen heeft de therapeut gezegd dat mijn ex daar niks over te zeggen had en dat ik zelf mocht bepalen wat ik deed. Ik hoor t haar nog zeggen: ‘Hoor je niet wat Doenja zegt? Ze vind t geen goed idee dat jij bepaalt waar ze heen gaat’ Mijn ex stond te gillen en te stampvoeten. Waarom zou n therapeut niet kunnen zeggen: ‘ die persoon waar jij over verteld moet behandeld worden, niet jij’. Dat is wat er tegen mij is gezegd. De beschrijvingen van de vele voorvallen gaf mijn therapeut inzicht in het idiote verstrikkende web waarin ik zat en heb gezeten. Erkende het en hielp me om dat los te laten. Gaf me oefeningen om zelf keuzes te mogen maken. Omdat ik die nooit mocht maken. Dat mijn ex en zijn moeder nooit een officiele diagnose zullen krijgen hierdoor ben ik het mee eens. Dat kan niet. Maar door zelf te lezen wat er gebeurt is, ben ik eindelijk gaan inzien hoe leuk gedrag heel sluipend overging in afbrekend gedrag met de bijbehorende chantage en schaamte praktijken. Dat heeft mij jaren gekost. En nu nog jaren om er vanaf te komen en weer te bouwen aan vertrouwen krijgen in de wereld en de mensen om me heen.

Ontkenning of bevestiging

Ik snap het even niet. Doenja, ontken je nu wat Oranje schrijft, of bevestig je het?

Oranje zegt: 'Maar over de externe oorzaak van dat leed kan de hulpverlener weinig zeggen, behalve horen wat jij ervan vertelt. De hulpverlener kan mogelijk wel aangeven hoe jij om kunt gaan met voor jou moeilijke situaties en hoe jij kunt helen.'

Dat lijk je eerst te ontkennen (evenals wat ik daarover zeg, met een persoonlijke aanval die nergens op slaat). Maar ten slotte zeg je:
'Dat mijn ex en zijn moeder nooit een officiele diagnose zullen krijgen hierdoor ben ik het mee eens. Dat kan niet. Maar door zelf te lezen wat er gebeurt is, ben ik eindelijk gaan inzien hoe leuk gedrag heel sluipend overging in afbrekend gedrag met de bijbehorende chantage en schaamte praktijken.'

En daar gaat het om. Je kunt zelf wel vermoedens verzamelen door te lezen, door met anderen erover te praten etc.; en die vermoedens kunnen je helpen om beter grip te krijgen op wat er aan de hand is; dat kan je helpen om er beter mee om te gaan; maar de diagnose 'narcisme' kan een hulpverlener niet zeggen als iemand de persoon zelf nooit gesproken heeft. Een hulpverlener kan wel erkennen dat je in een heel moeilijke situatie hebt gezeten en blijkbaar heb je die erkenning gelukkig wel gekregen.

Met erkenning dat je in een heel moeilijke situatie hebt gezeten is het herstel nog maar pas begonnen. Gelukkig heb je therapeuten gehad die dat zagen. Maar op een of andere manier kom je er niet uit. PTSS betekent post-traumatisch, dus dan moet je al uit de situatie zijn. Het lijkt wel alsof je nog midden in de situatie zit. Hoe kom je uit de situatie in het nu? Cognitieve therapie? Mindfullness training? Je kunt je ook de vraag stellen: wil ik er wel uit komen? Dat lijkt een onmogelijke vraag, maar soms is je leven zo vervlochten met de strijd uit je verleden, dat je je nauwelijks kunt voorstellen dat die strijd er niet meer is. Dan is het goed om even stil te staan bij de vraag: wil ik dit wel kwijt; en wat verlies ik dan? Ter vergelijking: soms zijn mensen met een levensbedreigende ziekte van slag als blijkt dat ze die ziekte gaan overleven: natuurlijk willen ze heel graag leven, maar alles was zo gevormd rond hun ziekte, dat ze niet weten hoe het verder moet als ze niet meer ziek zijn.

Tsjor

Tjsor

‘maar de diagnose 'narcisme' kan een hulpverlener niet zeggen als iemand de persoon zelf nooit gesproken heeft‘
Dat kan wel. Een therapeut kan de diagnose narcisme geven zodat er meer begrip en inzicht komt in waar t slachtoffer in gezeten heeft. Dat daar geen officieel briefje bij hoort snap ik. Hoeft ook niet.
De uitspraak die je doet dat ik niet uit mijn ptss zou willen vind ik niet juist. T gaat steeds beter. Met ups and downs. Alle narcistische ervaringen zijn verweven met alle facetten van het leven. Niet zoals bij n auto ongeluk dat je alleen bij verkeersdeelname flashbacks en paniekaanvallen krijgt. Maar zoals bij mij bij alle gewone dagelijkse zaken: de honing in je yoghurt, de vlieg op je schouder, je haar in een knot, een krant op tafel. Overal kwamen ruzies over en verboden. Over alles heb ik flashbacks. Dat moet je allemaal weer een keer meemaken en a. beseffen dat wat er toen gebeurde door t narcisme kwam en b. weer resetten door er een neutraal gevoel bij te krijgen. Sommige dingen kom je jaren later pas tegen. Dat is ook de reden dat het verwerken van 20 jaar narcisme niet 1,2, 3 kan. Daar gaan jaren overheen. De uitspraak dat slachtoffers van narcisme t niet los zouden willen laten en er doelbewust in blijven hangen vind ik er een in de categorie blaming the victim.
Ik erken en ontken verschillende dingen die Oranje zegt. T zit in de betekenis van het woord diagnose. Ik zeg dat n therapeut de diagnose narcisme kan geven over iemand die er niet bij is. ‘Wat jij me verteld, daarbij lijk het er erg op dat er sprake is van spychopatische trekken of narcisme’
Ik erken dat het geen officiele diagnose wordt die in t dossier vd narcist opgetekend wordt.
Of mag je t woord diagnose allen gebruiken als het om een officiele verklaring van een arts gaat?
Ik geef zo vaak een diagnose. Zoals gisteren; ik denk dat je een zonne allergie hebt met die blaasjes op je schouder. T zit hem in de zwaarte van het woord.

Even terug

Het beginpunt was de vraag of klacht, dat een hulpverlener jou zou moeten helpen om je uit een slechte relatie te halen, door aan te geven dat er sprake is van narcisme. Dat dat niet gebeurde was een probleem. Vervolgens proberen verschillende mensen uit te leggen dat dat ook niet kan gebeuren, omdat er inderdaad geen officiële diagnose gegeven kan worden als je iemand niet zelf gesproken hebt. Dat een hulpverlener je comfortabel wil laten voelen door begripvol te zijn en met je mee te leven is iets anders.
'De uitspraak die je doet dat ik niet uit mijn ptss zou willen vind ik niet juist.' Ik heb dus niet gezegd dat jij niet uit je PTSS zou willen. Wat ik wel gezegd heb staat hierboven in #223.

Tsjor

Tsjor

Tsjor, je blijft maar discussieren over wat jij denkt maar leest niet wat een ander schrijft.
‘Het beginpunt was de vraag of klacht, dat een hulpverlener jou zou moeten helpen om je uit een slechte relatie te halen, door aan te geven dat er sprake is van narcisme’
Dat heb ik nooit gezegd. Mij gaat het er juist om dat ik dat pas NA de scheiding wist waar ik in had gezeten. T gaat mij om t verwerken waar je in hebt gezeten jezelf weer op te bouwen. Dat zou niet kunnen doordat je geen diagnose over m ander kunt geven. Dat is iets anders. We praten langs elkaar heen en je vind t moeilijk om te zeggen dat iemand anders ook zinnige dingen zegt. Wil alsmaar t laatse woord hebben. Tuurlijk kan n therapeut niet zeggen ‘ jij bent getrouwd met n narcist gan maar scheiden’ . Maar een therapeut kan wel zeggen ‘ wil je je dit zo wel’ of ‘ lees dit eens en kijk eens of je herkenning vind’ en geeft dan een boek/folder over psychopathie of narcisme ( of andere stoornis waar je als partner van last van hebt. Kun je dat accepteren? Je discussieert op n manier dat je ballonnetjes oplaadt van wat zou kunnen zijn. Daarmee insinueer je dat dat aan de hand zou zijn. Als diegene dan zegt dat dat niet aan de hand is dan zeg je weer dat dat niet op die persoon slaat. Vind ik n onprettige manier want je beschuldigd in derde persoon maar achteraf speel je de vermoorde onschuld. Zo kun je blijven roepen wat je wil. Ik wil geen gelijk, maar vertel alleen mijn verhaal. Dat ik daar dan weer op hoor dat dat niet kan of waar is, vind ik weer bijzonder. Dit is t. Heb geen nut bij t neerpennen van verzinsels.