Vraag aan vrouwen met een moeilijke man

littekens

Phryne, jarenlang het idee krijgen dat je knettergek bent, dat er niets klopt van wat jij denkt of vindt, dat je waardeloos bent en god op je blote knietjes mag danken dat je nog getolereerd wordt, dat laat diepe littekens achter.
Zelfs de beste therapeut kan dit niet zomaar helpen wegpoetsen. PTSS is een langdurig verhaal met veel herbelevingen en gedrag wat tijdens het huwelijk functioneel was maar in de echte wereld totaal niet functioneel. Dat kost jaren en jaren om de ergste kantjes daarvan af te krijgen.

Voor Doenja is het ieder moment van de dag haar eigen gedachtes een halt toeroepen op het moment dat ze weer in dysfunctionele gedachtes schiet of bijna ineenkruipt omdat ze kritiek verwacht. En dan haar rug rechten en ondanks angst proberen door te gaan met wat ze cognitief weet dat normaal en goed is. En de paniek bedwingen. En doorgaan.
Dat is loslaten en dat is op dit moment het belangrijkste. Het is een proces van vele jaren, dit is niet iets wat je even tussen neus en lippen door oplost. Voor zo'n trauma moet je aan jaren denken voordat de ergste kantjes er vanaf zijn, en nog heel veel jaren daarna totdat de meeste dysfunctionele gedachten/gedragingen beginnen te verdwijnen.
Er is helaas geen quick fix. Wonden moeten helen, littekens moeten langzaam vervagen.

Romi

Een narcist zal er niet snel voor kiezen zich bijna volledig terug te trekken uit sociale verkeer===

Ja precies, dat was mijn twijfel ook. Maar je hebt andere manieren om een podium te creëren. Mijn vader kan zich best sociaal opstellen. Hij genoot vroeger, voor zover ik het hoorde, van het kantoorleven. Maar we kunnen niet controleren hoe soepel dat allemaal ging. Om eerlijk te zijn denk ik dat hij er gewoon niet mee overweg kon en kan, dat anderen een eigen mening hebben. Dan is het beter om een ivoren toren te creëren, van waaruit je je koninkrijk bestuurt. Dat hij is gaan thuiswerken is, achteraf gezien (zal hij niet zo zien) een érg slechte beslissing geweest voor ons gezinsleven.

Hij kijkt op de meeste mensen neer, voor sommigen heeft hij wel ontzag, tot ze iets doen wat dat ontzag weghaalt. En dat kan vrij snel gebeuren. Als mensen hem langer meemaken dan de kennismaking en de eerste gesprekken, gaat het eigenlijk al mis. Tenzij het mensen zijn die zich naar mijn vader voegen.

Dus als hij al overal en bij iedereen in het centrum van de aandacht zou willen staan, heeft hij weer andere eigenschappen die dat in de weg staat. Het zou ook zomaar kunnen dat angst, het onbekende, sociale onhandigheid soms ook, misschien wel hebben voorkomen dat de narcistische trekken méér kans hebben gekregen. Maar binnen zijn mogelijkheden verlangt hij wel degelijk dat hij het centrum van ieders aandacht is.

Ad Hombre

Ik snap dat je het warm hebt, maar ik heb meer dan 'vaag' nodig

nou, als ik dat eens wist

Phryne, je zegt dat ik behoorlijk wat medeleven heb gekregen, maar ik denk dat je niet meer weet dat ik onder een enkele andere nicks de situatie voorafgaand aan mijn scheiding vaak hulp hier heb gezocht. En ook vlak na het huiselijk geweld heb ik ook regelmatig hier gezocht naar hulp en oplossingen. Zonder dat ik daar andere de schuld van kan geven, weet ik nu dat als ik toen gewezen was op narcisme het allemaal heel anders was gelopen. Toch kan ik me ook niet aan de indruk ontrekken dat je vind dat ik maar een beetje zeur. Je laatste vraag snijdt wel hout en vind ik indrukwekkend goed; wat denkt de therapeut nu eigenlijk dat er met mij aan de hand is? Nou, ze weten het niet. Echt waar niet, ze snappen t niet. En die vraag heb ik al bij meerdere therapeuten neergelegd. Ze weten ook niet wat ze moeten doen. En je vind dat het best goed gaat met me omdat ik mijn kinderen zie? Deze zomer zouden ze 3 weken van de 6 bij mij zijn. Zo is dat afgesproken, maar er gaan alsmaar dagen vanaf. Vanmorgen kreeg ik te horen dat er nog maar 2 dagen overblijven deze zomer dat ze bij mij zijn. Iedereen gaat voor, behalve ik. Moeder wordt afgewezen. En dat doet pijn. Niet dat ze hier niks te doen hebben, ik woon tussen de vakantieparken, er zijn legio mensen die hier juist vakantie komen vieren. Ze mogen iedereen meebrengen, ik haal ze op met de auto of van het station. Ik doe alles voor ze, en nog willen ze niet.
Fransien, wat weet je het goed uit te leggen waar ik mee worstel. Als een therapeut dat nu eens zou weten en daarmee aan de slag zou gaan! Misschien dat ik het nog een keer probeer bij een nieuwe therapeut en dan voorlees hoe jij het beschreven hebt. Elke seconde gaat er door mijn gedachte ' wat zie of beleef ik, dat zal wel niet waar zijn, ik moet mezelf zijn en in mezelf geloven, maar dat zei mijn ex ook en daarmee heeft hij mij kapot gemaakt'. Ik kan me nog zo herinneren dat ik mijn mijn wanhoop in mijn huwelijk te horen kreeg dat ik niet ' echt' was, dat ze er zo doorheen prikten. Ik moest mezelf maar eens echt laten zien, en die echte ik die toen naar buiten kwam, daar hebben ze me mee om de oren geslagen. Mijn diepste gevoelens en interesses moest ik delen, dan was ik echt en authentiek, maar die informatie hebben ze gebruikt om mij publiekelijk voor schut te zetten en neer te sabelen. Dit gaat veel verder dan even over je grenzen heen laten gaan.

Doenja

Goed van je dat je hier voor jezelf en anderen opkomt.
Ik had ook zitten denken over het feit dat narcisme hier zo eel ter sprake komt. Nu komt het waarschijnlijk ook wel meer voor dan de meesten denken. Maar het is ook nog zo dat partners van narcisten naar verhouding meer forums bezoeken. Dat lijkt mij tenminste heel aannemelijk. De eenzaamheid, het afgewezen worden, het niet meer kunnen begrijpen van hoe je relatie in elkaar zit en jezelf maakt het delen over dit onderwerp zo ontzettend nodig.

Ik denk dat we er niet zomaar vanuit kun en gaan dat iedereen daar daar maar meteen begrip voor heeft of geen vraagtekens bij stelt. Wel is het zo dat er deskundigen zijn die stellen dat er te weinig kennis van is in Nederland. Het is wel goed om dat in het achterhoofd te houden als je reageert.

Wat Doenja zegt

Doenja " Heel weinig forumleden snapten waar ik in zat."

Ik vrees dat ook de realiteit is, Doenja. Men snapt het niet. Als je er in zit is het al ingewikkeld om te snappen waar je middenin zit, laat staan voor iemand die het alleen maar hoort. Van mensen die je in je omgeving hebt, vind ik het kwalijker als ze je niet willen geloven, die kennen je, zou je denken.

Phryne, beschadigend gedrag van een partner, vader, moeder zit zo diep in je haarvaten, dat je dat niet zomaar van je af kunt schudden. Fijn dat Doenja nu een beter leven heeft, maar de schade zit er nog, niet alleen in haar hoofd, maar ook in haar leven. En als men je dan ook nog niet wil geloven, is dat helemaal rampzalig. Mijn geluk, wat mijn vader betreft, is dat ik twee zussen heb, die hetzelfde hebben meegemaakt en we daardoor begrip krijgen van elkaar, maar ook de familie begrijpt dat wij niet de gekkies waren binnen ons gezin, maar mijn vader. Zelfs vroegere buren gaven die 'erkenning'. Ze hadden alle begrip voor ons, "maak je maar geen zorgen!". Toen ik dat begrip van familie en buren ontdekte was dat een enorme opluchting en ik denk dat Doenja die opluchting nooit ervaart. Niet in haar familie, niet in haar omgeving en ook niet hier op OO. Er is altijd wel iemand die zich afvraagt of Doenja zich aanstelt of het zich verbeeldt.

Lees het bericht van Romi. Hulpverlening kan er weinig mee. Het recht kan er weinig mee.

"Nu denk ik dat met de signalering niet zoveel mis is, dat soort patronen wordt juist zeer snel (mi te snel) gezien. Alleen, het klopt volledig dat hv er niet veel mee kan. Dat maakt angstig, ook voor hv, en zorgt voor afstand."

http://www.earth-matters.nl/26/9615/spiritualiteit-wetenschap/jeugdbescherming-kleunt-meestal-mis.html
Het boek van Jan Storms.

"Kinderen en beschermende ouders zijn slachtoffer
Mensen die aan psychopathie lijden hebben vaak aanzienlijke manipulatieve vaardigheden, waarmee zij zich in het leven staande houden. De medewerkers van raden voor de kinderbescherming, meldpunten kindermishandeling en voogdijinstellingen hebben niet door dat door de wol geverfde oplichters hen bespelen. Met volle overtuiging gaan ze deze psychisch zieke mensen ‘helpen’ en leveren in talrijke gevallen de kinderen aan hen uit. Wanneer naderhand blijkt dat de mooie façade uit scheuren bestaat, komen jeugdbeschermers niet op hun eerdere mening terug. Fouten worden zelden toegegeven of hersteld. De kinderen en de beschermende ouder zijn dan het slachtoffer, niet alleen van de gestoorde ouder, maar ook van de instanties die zich door de twistzieke ouder op sleeptouw hebben laten nemen."

http://www.sozio.nl/onderzoek-verplichte-psychologische-test-ouders-probleemgezin/1025062
Sprokkereef pakt het op.

"Ouders die verwikkeld zijn in een vechtscheiding waarvan de kinderen de dupe zijn zouden verplicht een psychologische test moeten ondergaan. Dat stelt jeugdzorgbestuurder Dirk Jan Sprokkereef in een interview met NRC Handelsblad.
‘Onderzoek verplichte psychologische test ouders probleemgezin’
Momenteel kan Bureau Jeugdzorg ouders in dergelijke probleemgezinnen niet verplichten zich psychologisch te laten onderzoeken. Daardoor is niet goed vast stellen hoeveel gevaar kinderen in zo’n gezin lopen."

We hebben er geen oplossing voor. En het verplichten van psychologisch onderzoek is ook geen oplossing. Dat is geen wiskunde en je hebt juist de kans dat er een hele nieuwe groep van ouders slachtoffer wordt. De ouders die met een vastgestelde diagnose juist wel hulp hebben gezocht en het juist goed (genoeg) doen voor hun kinderen. Dankzij die hulp. Maar nu, op grond van hun vastgestelde persoonlijkheidsstoornis hun kinderen kwijtraken.

We hebben dan wel gelukkig nog Blijfhuizen al blijft het een noodvoorziening.
Je kunt alles kwijtraken, je werk, je omgeving, je huis, maar ook je kinderen.

Het leven is niet eerlijk. Tot je er zelf in terecht komt heb je meestal geen idee.

Wat we kunnen doen is zo goed mogelijk elkaar steunen. Ik had veel steun aan mijn eigen netwerk. Die er ook niet altijd wat van snapten maar ons wel hielpen.

Doenja

Volgens mij heb ik een hoop van je draadjes mee gekregen, en er ook wel eens in mee geschreven.
(sorry, weet echt niet meer onder welke nick)

Ik heb nooit het gevoel gehad dat je hier afgebrand, of niet erkend werd.
Uiteraard werd, zoals gelukkig in de meeste draadjes hier, de zaak meestal vanuit verschillende invalshoeken benaderd. Iets dat ik juist zo enorm zinnig vind van oo. Wat mij betreft blijft dit zeker zo.

Ik kan me wel vaag herinneren dat ik zelf ook wel wat strijd met je kreeg, wat overigens mijn bedoeling zeker niet was. Volgens mij adviseerde ik je in de buurt van je kinderen te blijven wonen en hen op de eerste plaats te zetten en buiten de strijd. Een advies dat jou boos maakte.
Een advies overigens dat misschien volkomen de plank missloeg, maar hee, dat geldt voor veel adviezen op hier. (maar pik eruit wat voor je werkt)

Hoe dan ook denk ik dat je op de een of andere manier echt teveel verwacht van je omgeving, of dat nu oo, je vrienden, je hulpverlening, 'de autoriteiten', je familie of je kinderen is.
Maar een missie om meer kennis en begrip te kweken lijkt me wel zinnig hoor.

Nog even over hulpverlening.
Hulp verlenen aan een narcist is koorddansen.
Je kunt niets oplossen, alleen maar laveren.
En zelf proberen heel te blijven. Enig idee hoeveel agressie hulpverleners over zich heen krijgen?
Ik heb veel meer collega's met ernstige ptss klachten thuis dan me lief is!
(hier zelf ook ervaring mee, maar meer door heftige suïcides)

Kaaskopje

Ik meen me te herinneren dat jij aangaf dat je vader al heel lang zo goed als geen sociale contacten meer had, behalve met je moeder dan.
Dat volledig terugtrekken uit sociale verkeer gebeurt bij een narcist volgens mij alleen als hij erg depressief of psychotisch raakt.

reactie op Romi

Ik kan me je naam niet herinneren, maar geloof het meteen, het zal de nickwissel wel zijn. Je moet je realiseren dat tijdens het huwelijk, en vlak na het huiselijk geweld er hele rake akelige dingen zijn gezegd die meer gingen over dat ik het allemaal wel uitgelokt zou hebben en ik vast niet mijn handen in onschuld zou wassen. Waar jij het over had is de periode daarna pas....
Pas veel later is er hier een ommekeer gemaakt waarin eindelijk duidelijk werd waar ik in zat. Dat neem ik jou niet kwalijk, maar geeft heel duidelijk aan waar de maatschappij in t algemeen mee komt; namelijk heel snel met victim blaming en onbegrip. En oplossing nul komma nul. Jouw advies dat ik in de buurt van de kinderen moest blijven wonen, dat zei iedereen hier en wat ik ook deed niemand geloofde dat ik geen enkel huis of kamertje kon huren. Geen inkomen, viel overal buiten de boot en mijn ex verkocht het huis voor een habbekrats. De rechter gaf daar vrolijk toestemming voor. Dat ik kon wonen waar ik nu woon, dat maakte dat ik geen bezwaar kon maken tegen de verkoop. Bij mijn ouders wonen kon ook, was net zo ver. Dat verhaal heb ik zo vaak moeten vertellen en laatst ook aan een bekende OOL-er in persoon. Pas toen begreep ze dat ik tussen de wal en het schip viel. En blijkbaar heb je dat toen ook niet begrepen. In een ander draadje over een vrouw wiens man met de buurvrouw er vandoor is gegaan wordt hier geroepen dat het volkomen legitiem en logisch is dat ze verder weg gaat wonen, want het aanzicht van de buurvrouw daar kon ze niet tegen. Ik snap haar hoor! Maar hoe wil je in de buurt bij een geweldadige ex blijven wonen die je thuis bedreigt en wiens moeder je zaak kapot maakt? Mijn redding voor mij als persoon is geweest dat ik uit de reikwijdte van mijn ex en zijn moeder ben gaan wonen. Hun acties kunnen me niet meer raken. Dat ik mijn kinderen dan veel minder zie, dat vind ik afschuwelijk. En elke week, lees goed, elke week, sollicteer ik op een functie in mijn oude woonplaats in de hoop dat ik dan daar mijn kinderen weer wat meer kan zien. Wetende dat ik dan weer in t web van de narcist zit en hopeloze ellende over me heen krijg met allerlei pesterijen en treiterijen.
Als ik volgens jou teveel verwacht van mijn omgeving, dan denk ik weer dat ik teveel terug doe naar mijn omgeving. Ik doe dat soort dingen allemaal wel voor mijn vrienden en familie. Daar kijken ook veel mensen van op. En wat je verder schrijft, daarbij krijg ik t idee dat je zelf in de psychische hulpverlening zit of iets dergelijks. Respect voor dat soort mensen! En ik geloof ook achter mekaar dat ze t zwaar hebben. Maar t gaat mij er ook niet om dat de narcisten behandelt moeten worden, want ik weet dat dat vrijwel onmogelijk is. Maar dat de slachtoffers van narcisten hulp nodig hebben. Dat gevoel heb ik dat dat nu niet gebeurt. Het woord narcisme mag ook niet uitgesproken worden, want in een geval was de hulp weer direct afgelopen. Het kan niet dat je daar zoveel schade door hebt ondervonden. Die ontkenning, dat is funest.
Maar omdat hulpverleners een PTSS krijgen, daarom moeten clienten met PTTS klachten niet geholpen worden? (ik chargeer even....)

Doenja, hulp

Och Doenja, wat akelig om het allemaal terug te lezen. Ik prijs me gelukkig dat wij na veel zoeken toch een goede therapeut én een goede psychiater troffen. Die psychiater sprak alleen met mijn ex, ik sprak in dezelfde kliniek met een ander (ik was door alle stress in een depressie geraakt, dus ik had een goed excuus). Ik heb een gesprek aangevraag met de psychiater van mijn ex. Die zei dat hij mij zonder toestemming van ex (toen nog mijn man) niet mocht vertellen wat zijn diagnose was. Maar hij gaf mij wel een folder over een cursus voor omstanders van mensen met borderline met de woorden: ik raad je aan deze cursus te volgen. En toen zei hij dat "dat andere" waar ik hem naar had gevraagd (narcisme) ook goed in de richting zat. Zo heeft hij niks gezegd en toch alles gezegd. Ik heb hem gevraagd of ik moest denken aan borderline met narcistische trekken en hij knikte heel overdreven terwijl hij zei: ik mag dat niet zeggen. Ik kan die man achteraf wel zoenen. Hij zag het belang van hulp aan de omstanders. Op die cursus gingen mijn ogen langzamerhand echt open. Ik had dat jou zo enorm gegund, al zoveel jaren geleden...

Cassandra complex

https://mens-en-samenleving.infonu.nl/psychologie/154408-het-cassandra-effect-wat-is-dat-eigenlijk.html

Naast het feit dat ook hulpverleners zich bedreigd kunnen voelen door een client, waarmee er wel gezien wordt dat zaken niet in orde zijn, maar men kan er niets mee.

Kunnen partners die dit melden ook gewoon niet geloofd worden omdat de partner met de stoornis (niet alleen bij autisme) zich naar de buitenwereld zo aangepast en soms zelfs bijzonder goed gedraagt.

Die vaardigheden hebben ze zichzelf aangeleerd om zelf te overleven en te veroveren wat hen niet vanzelfsprekend toevalt maar wat ze wel menen nodig te hebben.

Oppervlakkig gezien extra goede sociale presentatie en thuis extra slecht gedrag als het masker afgaat en de energie op is.

https://en.wikipedia.org/wiki/Cassandra_(metaphor)

"Cassandra was left with the knowledge of future events, but could neither alter these events nor convince others of the validity of her predictions."

Als hulpverleners het wel zien maar er niet iets mee kunnen

dan zou het je als partner zo goed kunnen doen als ze dat benoemen. Ik was gisteren met mijn man bij een hulpverlener (van de ggz). Ik had het idee dat ze heel erg aan het zoeken was wat met er met mij was. Mijn man vertoonde af en toe echt gedrag dat niiet normaal was. Hij bleef bijvoorbeeld volhouden dat iemand als ik een kop had en geen hoofd. Maar haar aandacht ging daar niet heen. Het ging erom of ik niet iets dubbels had, of ik wel besefte dat mijn man het niet meer zag zitten met mij, waarom ik hem uitlokte om iets vervelends te zeggen, of ik niet moest vragen wat ik zou moeten veranderen aan mijn gedrag als mijn man zich weer eens in stilzwijgen hulde. Het speelt de hele tijd door mijn hoofd. En het is een aardige en volgens mij best wijze vrouw. Eigenlijk wil ik zo graag dat ik haar een volgende keer (dan komen we afzonderlijk) haar op een geschikte manier hiermee te confronteren. Maar het kan ook juist weer beter zijn om dat niet te doen.

Laveren

Als hulpverlener kun je natuurlijk wel iets betekenen voor een narcist.
Heel veel zelfs.
(en daarmee dus indirect ook voor zijn omgeving!!)

Alleen, dan kom je dus bij dat laveren uit.
Dus, bijv de scherpe toppen aftoppen, een depressie verkorten of verminderen, extreem gedrag voorkomen.
Dat kan allemaal niet zonder een vertrouwensband. Zonder vertrouwensband kun je niks.

Die vertrouwensband krijg je met een narcist, heel grofweg gezegd, alleen maar door het spel mee te spelen. Dus de narcist het gevoel te geven dat zijn manipulaties lukken. Vooral door zijn ego te strelen, daar komt het op neer.
Iets anders is er vaak niet. Doe je dat niet, raak je de narcist kwijt. Waar weer niemand mee geholpen is.

De omgeving wordt al helemaal niet geholpen.
Zo zit ons systeem gewoon ook niet in elkaar.
Wil je als partner van hulp, dan moet je zelf hulp inschakelen.
(maar nogmaals, ik denk dat invloed van reguliere hulp dus #wel# helpt, en voor omgeving juist belangrijk is. Maar een ernstige persoonlijkheidsstoornis is niet te behandelen in die zin dat de stoornis verdwijnt. Of dat omgeving geen last meer heeft. Er is maar 1 oplossing voor die last, scheiden.

Romi

Wat ik bedoel is wat je als hulpverlener kunt doen voor het slachtoffer vd narcist. De tijd is voorbij dat hulp aan de narcist ook voor mij gaat helpen. Niet dat hij en zij zich laten helpen. Want met hun is niks mis. Ik merk bij de hulpverleners die ik heb meegemaakt dat ze niks kunnen met narcisme en ook niet met de gevolgen. Meer dan; “get over it, en je weet zelf toch ook wel dat wat je hebt meegemaakt niet normaal is” komen ze niet. Maar zoals Fransien al zei; die paadjes zijn zo ingesleten, die raak ik maar niet kwijt. En de gevolgen van het narcisme blijven: wat me is afgenomen ben ik kwijt. En ondanks alle bemoedigende woorden dat het beter wordt ten spijt; na 5 jaar is er nog niks veranderd. Er gaat alleen maar meer af.

Hulpverlening

Ook als de narcist zelf aangeeft er aan te willen werken en als hij bovendien nog een diagnose heeft, kan de hulpverlening er iets mee. Er zijn geen diagnostische interventies om een diepgeworkeld construct als narcisme aan te pakken.

Doenja

Maar wat verwacht jij dan??
Dat wordt mij niet duidelijk.
Hulpverleners zijn geen tovenaars, ze kunnen bij jou de pijn tgv slecht gedrag niet weghalen.
Helaas is jouw verhaal niet uniek.
Slecht gedrag is een groot onderdeel van onze wereld helaas en daar zullen we mee moeten dealen.

Doenja/ Romi

Nou ik denk dat erkenning al een hele hoop zou doen bij mensen die met narcisten te maken hebben gehad. Nu wordt veelal met skepsis bekeken en ben jij de hysterica. Je ervaringen worden gebagatelliseerd.

blijkbaar...

Romi, blijkbaar verwacht ik dat slecht gedrag en de gevolgen daarvan geheeld kunnen worden. Dus als ik je in elkaar trim, dan krijg ik een strafblad. Maar als ik je jaren lang psychisch onderdruk en je daardoor steeds slechter zelf functioneert, krijg ik geen strafblad, maar jij kunt ook geen hulp krijgen om te zorgen dat je er minder last van hebt? Is dat wat je bedoelt?
Je zegt dat mijn verhaal niet uniek is, helaas hoor ik van hulpverleners dat wel; mijn verhaal is zo uniek dat ze er niks mee kunnen. Of bedoel je iets anders? Nogmaals; blijkbaar zit jij in de hulpverleners branche of je doet het zo voorkomen. Wat zou jij dan aanraden? Mij is zo vaak aangeraden door iedereen in mijn omgeving dat ik hulp moet zoeken voor de wonden die het trauma hebben achter gelaten. Maar eenmaal die stap gezet kom je erachter dat niemand iets kan of wil doen. Wat kan er dan wel?

Ik snap je denk ik

niet zo goed.
Vreemd dat jou het gevoel gegeven wordt dat je verhaal uniek is, maar jij bent toch ook niet blind voor alle kwaad in de wereld?
Overal waar mensen leven wordt er misbruik gemaakt van en worden slachtoffers gemaakt. Dat kan jou toch niet ontgaan?

Jammer dat je geen goede hulp krijgt.
Goede hulp is schaars, maar ze is er mi wel.
Alleen uiteraard niet in de zin dat jouw leed echt verzacht kan, daar is de situatie te complex voor.
Maar trauma behandeling staat momenteel toch best goed op poten?

Ook snap ik je verhaal niet mbt je ex, bedoel je nu te zeggen dat je eigenlijk wil dat hij gestraft wordt? Door wie, hoe, en waarom precies?
Dat zou een wereld geven waarin ik niet zou willen wonen.

Mazzel

Ik denk dat dat het punt ook is; die erkenning. Niemand die hiermee te maken krijgt gelooft nl dat een persoon - jouw partner - echt zo kan zijn. Dat bestaat toch niet?? Het zal wel aan externe omstandigheden liggen. Of je zult het gedrag zelf wel uitlokken. Zoals je door de patient wordt voorgehouden. Het is door de partner net zo min te bevatten als door de omgeving.

Daar komt dan nog bij dat je die erkenning ook niet krijgt als je partner dan uiteindelijk bij de ggz terecht komt. Die vertrouwensband he.. je mag alleen met de behandelaar praten met de patient erbij. En dan zal de behandelaar glashard ontkennen wanneer je -voorzichtig!- je vermoedens uit. Of vertelt over hoe het er in huis daadwerkelijk aan toe gaat. Jij hebt echt onzettende mazzel gehad Ookzo, dat jij -heel bedekt- die bevestiging wel kreeg. De enige steun die ik ooit heb gehad kwam van de systeemtherapeute, waar we uiteindelijk terecht kwamen. En tegen wie ik nu eens mijn kant van het verhaal kon vertellen. Die heeft me geholpen om hem ervan te overtuigen dat het over was. Steun voor de kinderen? Ja, er zijn Kopp-groepen. Maar daar moet de patient ook toestemming voor geven. En die kwam uiteraard niet.

Dat zit me nog hoog, na al die jaren, merk ik. Heb aan anderen wel eens geprobeerd uit te leggen; als je partner in het ziekenhuis komt met iets ernstigs, word je als partner volledig op de hoogte gehouden. Sta je desnoods met de arts op de gang te praten. Wordt je partner opgenomen bij de ggz, slaan alle deuren dicht. Ongelofelijk.

Doenja

Ja hulpverlening hier in Nederland kan er niets mee. Je moetje eigen weg vinden. Deze man heeft mij geholpen,

Ik heb zijn hele programma gedaan voor slachtoffers van narcisten. Dat is een serie met videos maar ook veel oefeningen. Hij is erg no nonsense, ontkent niet de trauma's die je hebt meegemaakt maar geeft concrete handvatten om je leven weer te normaliseren. (Het programma werd me nota bene geschonken door mijn ex, de narcist.)

sterkte

Doenja/ Romi

"Hulpverleners zijn geen tovenaars, ze kunnen bij jou de pijn tgv slecht gedrag niet weghalen." Waarom niet? Natuurlijk kunnen ze dat wel. Niet wegnemen maar wel er samen doorheen werken. Als ze zich zouden verdiepen in complexe post traumatische stoornis, en daar mee gaan werken bijvoorbeeld dat je de flashbacks kunt handelen etc, is er al veel gewonnen. De man van de link hierboven, kan het bijvoorbeeld wel, oh ik geef de link nog een keer.

Romy, ik citeer je even telkens en schrijf daarachter mijn reactie en antwoord:

"
Ik snap je denk ik niet zo goed.
Vreemd dat jou het gevoel gegeven wordt dat je verhaal uniek is, maar jij bent toch ook niet blind voor alle kwaad in de wereld?
Overal waar mensen leven wordt er misbruik gemaakt van en worden slachtoffers gemaakt. Dat kan jou toch niet ontgaan?"

>> Er is kwaad in de wereld, maar dat je het kwaad moet verwachten van de mensen die je het dichtste bij staan, dat hakt erin. Blijkbaar vind je het normaal dat er misbruik is en slachtoffers gemaakt worden. Nou ik niet. Aangerand? Tja dat gebeurt. Opgelicht? Moet je maar niet op deze wereld wonen. Ben er een beetje verbaasd over, net of het gewoon is net als melk kopen en de bloemen water geven. Of zie jij het kwaad als iets wat vooral anderen overkomt? Dat hoop ik van harte.

"Jammer dat je geen goede hulp krijgt.
Goede hulp is schaars, maar ze is er mi wel.
Alleen uiteraard niet in de zin dat jouw leed echt verzacht kan, daar is de situatie te complex voor.
Maar trauma behandeling staat momenteel toch best goed op poten?"

>> Dat is dus wat ik wil zeggen, er is geen goede trauma hulp! Het is er niet, je komt niet in aanmerking, en als ze iets doen, werkt het niet. Als je uitlegt waarom t niet werkt, dan kijken ze je aan of ze je niet begrijpen. Volgens jou is er dus WEL goede traumahulp; waar dan, hoe heet het of hoe heet hij of zij? Maar wat anders dan leed verzachten is er? Ik geloof dat je even hiervoor zei dat ze niks kunnen met het verdriet van het trauma. Nu zeg je weer van wel? Ik verwacht iets wat er niet is, het zijn geen tovenaars, en het enige wat ik wil is dat het trauma wat minder heftig wordt ervaren. Verzacht, een spreekwoordelijk zalfje of pleistertje op de wond.

Ook snap ik je verhaal niet mbt je ex, bedoel je nu te zeggen dat je eigenlijk wil dat hij gestraft wordt? Door wie, hoe, en waarom precies?
Dat zou een wereld geven waarin ik niet zou willen wonen.

>>Ik heb ooit de illusie gehad dat mijn ex en zijn moeder gestraft moeten worden. Maar ook huiselijk geweld wordt heel snel van de tafel geveegd door politie en justitie. En smaad en laster ( waar ook juridische grond voor was, de stukken lagen al klaar) wordt afgeraden omdat de kinderen daar juist de dupe van worden. Allemaal afgezien van de geestelijke manipulatie die jaren lang heeft plaatsgevonden en die nu nog steeds plaatsvind bij mijn kinderen. Dat jij vind dat dit allemaal normaal is, zegt heel veel over jou. Dit accepteer je blijkbaar als normaal en niks aan te doen. Ik zou andersom niet in een wereld willen leven waarin dit zonder gevolgen zou blijven.

AnneJ zegt het heel mooi; naar de buitenwereld kan de narcist zich voorbeeldig opstellen en het getraumatiseerde slachtoffer lijkt eerder iemand die hulp nodig heeft. Ook het Cassandra motief is mij al eerder op gewezen en ook gisteren was er weer een akkefietje waarbij ik dacht ' dit heb ik al jaren geleden voorspeld en niemand die me geloofd'. Heel frustrerend.
En Paasei; jij bent al verder gekomen dan ik, en ik snap jouw frustratie dat je bij de ggz juist niets te horen krijgt. Zelfs mijn minderjarige kinderen werden geholpen door een therapeut om te leren omgaan met hun 'moeilijke moeder'. Ik als moeder had daar nooit toestemming voor gegeven en ook al was de therapeut strafbaar en ging hij buiten zijn boekje, ik kreeg niets los. Ook mocht ik absoluut niet mijn kant van het verhaal vertellen waarbij ik probeerder te vertellen dat mijn kinderen keuzes maken die zorgen dat de narcist niet uit zijn vel springt. Want ze weten wat er kan gebeuren als ze niet precies doen wat de narcist wil. Daar is hun moeder het voorbeeld van. Zelfs dat mocht ik niet vertellen. Het had kunnen helpen bij de moeilijke positie waarin de kinderen verkeren soms.

Sorry dames

Ik raak jullie volledig kwijt, raak verstrikt in de (voor mij) chaotische verhalen en het kost me nu tijd die te ontrafelen die ik niet heb.

Ik ben volledig verbijsterd over jullie idee dat niemand gelooft 'dat iemand zo kan zijn'.
In welke sprookjeswereld leven jullie??