Vraag aan vrouwen met een moeilijke man

Ad en FFZo

Ad, ik doe om de haverklap stiekem. Dat wil zeggen: dingen waarvan ik vermoed dat die de belangstelling van mijn partner zouden wekken, verzwijg ik nogal eens. Nu zou ik graag vertellen dat ik een bloedspannende affaire verzwijg, maar zo spannend is mijn leven niet. Mijn partner is nogal neurotisch en overbezorgd. En hij zeurt. In plaats van dat hij nou seksestereotypen doorbreekt door het huis op orde te houden en lekker te koken, hebben we dit, maar dat even terzijde.

Maar goed, als dochter bij een vriendinnetje heeft gespeeld, daar op blote voeten heeft rondgelopen en in een stukje glas heeft getrapt dat ze er zelf weer uit heeft getrokken, dan houd ik mijn mond, want als ik dit vertel dan krijgen we gezeur. Gezeur aan het hoofd van dochter, vermoedelijk ook aan mijn hoofd, en daar heb ik geen zin in (en dochter ook niet). Als ik het gezeur onderbreek met de opmerking dat hij zeurt, dan krijgen we ruzie. Als ik probeer hem duidelijk te maken dat de wereld geen poel des verderfs is en dat onze volledig gevaccineerde kinderen heus niet van alles iets vreselijks oplopen, hebben we ook mot. Als we alles zo willen doen dat hij niets heeft om over te zeuren [ ervan uitgaande dat dit überhaupt mogelijk is, wat ik betwijfel], dan hebben we geen leven.

Kortom: hem zijn zin geven levert een onmogelijk keurslijf op, eerlijkheid leidt tot niet-aflatend gezeur en confrontatie leidt tot ruzie. Ik heb dus de conclusie getrokken dat eerlijkheid en openheid overschatte deugden zijn. Mijn kinderen heb ik dat niet hoeven influisteren, die waren zelf ook al tot die conclusie gekomen. Wat niet weet, wat niet deert. "Heb je je jas aangehad?" "'Ja hoor papa" (vanaf de huisdeur tot aan de straathoek).

Er zit wel enige progressie in, hij zeurt niet meer aan *mijn* hoofd dat ik dreig kou te vatten als ik geen jas aan heb...

FFzo: ja, dat valt mij ook op. Vroeger waren ze allemaal autistisch, volgens mij, en nu narcistisch. Jaren geleden hadden vrouwen trouwens allemaal borderline - althans, in familierechtelijke conflicten. Ik heb al een tijd niet meer zo'n zaak gehad waarin ik een man bijstond, dus ik weet niet meer of vrouwen nog steeds allemaal borderline hebben, misschien is dat inmiddels ook wat anders.

Groeten,

Temet

Kaaskopje

We zijn het grotendeels eens.. En dat zal je ook in al mijn berichten lezen. " Een stoornis hoort naar mijn idee eerst vastgesteld te worden door iemand die ervoor geleerd heeft. "

Ja okay maar hierboven zeg je dat je het hebt meegemaakt dus ook hier neem je er geen afstand van maar anderen mogen het niet (te snel) zeggen.

Ja dat ben ik ook wel met je eens en ik heb het geluk dat dat zowel bij mijn moeder als mijn vader wel is gebeurd. Maar.... een narcist zal zich niet laten testen over het algemeen niet laten testen dat weet jij ook. En toch lijden veel partners onder deze stoornis.

Ook zij zullen het gevoel hebben 'dat zou wel eens kunnen' en zullen dat moeten onderzoeken net als jij en ik.

Ja ik ben met je eens dat veelvuldig en makkelijk gebruik van de term leidt tot devaluatie van het echte begrip maar het is niet te vermijden denk ik. Wat wil je dan? Dat mensen het er maar niet meer over hebben en dat daardoor degenen die er onder lijden dat maar blijven doen? Want van de deskundigen en de narcist zelf hoeven ze het niet te hebben... een paar uitzonderingen daar gelaten.

Daarom: ik ben ook voor gedegen onderzoek bij vermoeden van narcisme door het 'lijdend voorwerp' zelf. En uiteindelijk, daar geef ik Isolde gelijk in, doet het label er niet toe. Maar het wrange is dat je eerst het label moet benoemen om onderzoek te kunnen doen om het daarna los te laten.

Dus ja, het niet noemen heeft voordelen (het blijft ge-ijkt volgens wetenschappelijke begrippen) maar ook hele grote nadelen: mensen in de omgeving van de vermoedelijke narcist blijven lijden onder een dynamiek die hen mede verantwoordelijk maakt voor het dysfunctioneren van de ander.

Narcisten

Jullie mogen lekker tegen me aanschoppen als je je er beter door voelt. Mijn moeder had narcistische trekken, dus enige ervaring heb ik er wel mee.

Als je alles prima voor elkaar hebt kun je mijn gratuite visie in de wind slaan. Is dat niet zo dan schiet je eigen inschatting van de situatie blijkbaar tekort en zou het zomaar kunnen dat ik wel degelijk een punt heb. De oplossing is maar al te vaak contra-intuitief.

Nou ja

slecht gedrag is slecht gedrag. Bij mijn kinderen altijd gevolgd door het advies het zelf beter te doen. Met dat concrete voorbeeld.

Diagnose

Mijn ex scoorde ook bijna overal ja op de narcismelijstjes. Hij heeft op latere leeftijd, na de scheiding, de diagnose Asperger gekregen. Dat kan dus ook nog. Het blijft een vervelende kerel, met nare trekjes, maar achteraf bezien zie ik wel waarom hij de diagnose ASS heeft.

Dora

Asperger is toch anders dan narcisme.

Persoonlijk (met nadruk op persoonlijk) denk ik dat het invullen van lijstjes redelijk subjectief is.

Dora

Ja tuurlijk dat kan. Daar heb ik het met AnneJ in een ander draadje ook over. zie ook dit

toch zijn er specifieke verschillen tussen autisme en narcisme.

Blijft dat als iemand niet functioneert in een relatie en de partner en kinderen benadeelt, de relatie heroverwogen mag worden. Uiteindelijk doet een label er niet toe

Wisselwerking.

Maar bij een diagnose gaat het niet alleen om de mening van een partner, ook niet na 20 jaar.
Deze relatie functioneert niet, tussen ts en haar man. Waar het ook aan ligt, ts wil scheiden.
Misschien ga ik morgen met de man trouwen en worden we intens gelukkig samen 110.

Ik heb het idee dat Ad dat ook bedoelt, een wisselwerking tussen karakters, eigenschappen en hoe je zelf reageert op een situatie.

Als deze man sowieso niet functioneert in het dagelijks leven dan kunnen we gaan denken aan een psychische stoornis.
Werken is een drama, heeft al -tig banen gehad, vrienden houden het 3 maanden vol, ouders haken al jaren af, de buren rennen naar de voordeur om hem te vermijden. Familie komt liever niet op bezoek enz.
Kortom, iedereen ervaart wat jij ervaart, in lichte of zware

Waar het om gaat is dat ts wil scheiden, ze heeft al meer dan 15 jaar een rothuwelijk. Ze vindt haar man een vreselijk vent. Nou, dat lijkt me genoeg reden voor een scheiding.

Ts wil tips hoe ze op een redelijke manier de scheiding in gang kan zetten, ik heb ze niet.
Eerlijk zijn kan problemen geven, dus blijkbaar moet je eerst wegwezen en dan mededelen?
Of?

"Als deze man sowieso niet functioneert in het dagelijks leven dan kunnen we gaan denken aan een psychische stoornis."

Ik denk dat dat een misvatting is.

Er zullen mensen zijn die bij wat oppervlakkiger contact "normaal" lijken, maar die toch een stoornis hebben (in meer of mindere mate, ik geloof wel dat daar variatie in zit).
Dit wordt ook bevestigd in het boek van Jan Storms waarvan ik al een klein stukje heb gelezen .

Mijn overtuiging is dat er "iets" met mijn man is, hetgeen anderen (maar niet iedereen, want ik praat er ook niet met iedereen over) bevestigen, terwijl hij wel een prima baan heeft.

"Ts wil tips hoe ze op een redelijke manier de scheiding in gang kan zetten,"
Nee, hoor. Nu niet, maar ik kan ze wel gebruiken . Ik vroeg me nu alleen af hoe andere vrouwen het doen als ze zo'n boek van Jan Storms willen lezen als ze net zo'n moeilijke man hebben als ik.

Mannen

"Mijn overtuiging is dat er "iets" met mijn man is, hetgeen anderen (maar niet iedereen, want ik praat er ook niet met iedereen over) bevestigen, terwijl hij wel een prima baan heeft."

Het merkwaardige is dat er op dit forum met name 'iets' met mannen is. De dames daar is meestal 'niets' mis mee. En dan denk ik dat er 'iets' niet klopt ;-)

Oh, met mij is er ook wel 'iets', maar wel duidelijk 'iets' anders dan bij mijn man .

In het checklistje voor narcisme zou ik toch echt niet hoog scoren (mits eerlijk ingevuld:-)).

De vraag is eigenlijk: kan jij je voorstellen dat er in een relatie problemen zijn, omdat 1 van beide personen geen goed 'relatiemateriaal' is? Dus wat die ander ook doet en probeert, het wil maar niet lekker gaan lopen?

Of denk jij dat het altijd is "waar er 2 vechten hebben er 2 schuld"?

Ik denk dat dat de kern van de discussie is waar ik (en vrouwen zoals ik met een moeilijke man met narcistische trekjes of erger, lees het boek van Jan Storms) vermoedelijk anders tegenaan kijken dan jij lijkt te doen.

Daarmee zeggen we dus niet dat wij perfect zijn, nee, verre van dat, wij vinden dat er aan ons echt veel dingen beter kunnen. En als onze mannen dat niet keer op keer aan ons duidelijk gemaakt zouden hebben, zouden we dat vermoedelijk zelf ook nog wel vinden. Maar wij treffen een man (zou ook omgekeerd kunnen zijn, maar hier schrijven vooral vrouwen met dergelijke mannen) die vindt dat het wel altijd helemaal aan ons ligt als iets niet goed gaat (ik ga er voor het gemak maar even van uit dat die vrouwen dat net zoals ik ervaren). Dat maakt het echt ingewikkeld hoor om nog een beetje leuke relatie te hebben.

Maar ik vermoed dat jij denkt dat dat echt niet zo kan zijn dat iemand altijd de ander de schuld geeft (en meer naar gedrag vertoont). Helaas, dat kan echt wel zo zijn.

Andere kijk

Relaties die minder probleemrijk zijn, kunnen best relaties zijn waarbij één van beide door de ogen van slachtoffers van een slechte relatie, gezien wordt als een mens met narcistische kenmerken, maar door de ogen van de partner van die ‘narcist’ zelf niet;
de partner weet hoe er mee om te gaan of geeft de narcist geen ruimte, negeert de trekjes zodat de ‘narcist’ geen voedingsbodem heeft

Als je een moeilijk iemand de ruimte geeft om over je heen te laten lopen, is de kans groot dat dit ook gebeurt. Maar wanneer je bijtijds die ruimte verkleint, zal het je ook minder raken.

Flanagan

Ik denk ook een beetje die kant op. Narcistische mensen kunnen best charmant zijn mits ze een beetje onder controle blijven. Deze man is waarschijnlijk altijd al behoorlijk narcistisch geweest en dus gevaarlijk relatiemateriaal. Je moet hem 'aan' kunnen.

Isolde

"Maar ik vermoed dat jij denkt dat dat echt niet zo kan zijn dat iemand altijd de ander de schuld geeft (en meer naar gedrag vertoont). Helaas, dat kan echt wel zo zijn."

Oh jawel, ik ken dat type best, maar ik zou geen relatie met ze beginnen, dat hou ik niet uit.

Twee vechten , twee schuld

Ik denk niet dat je het zo naar moet kijken; mensen zijn verschillend in hoe ze reageren. De ene haalt zijn schouder op en vindt het niet de moeite waard om een discussie aan te gaan zolang de grenzen maar niet betreden worden. Een houding die je in de sport ook vaak ziet; geen energie steken in onjuiste beslissingen van de scheids maar je energie steken in het scherp blijven en je doel niet uit het ook verliezen.

Maar ik zag ook eens een kind bij zijn vader klagen over een klasgenoot. Zijn vader zei dat hij het kind geen aandacht moest geven. De vader wilde er ook verder niets meer over horen omdat hij er niet bij was geweest. Het kind leerde er over heen te stappen, geen aandacht geven waardoor kind ook merkte dat klasgenoot hem niet meer interessant vond. Voor mij een eye-opener; je hoeft een probleem niet altijd uit te spreken. Je kan de ander de tijd geven om voor zichzelf uit te maken of kritiek terecht is.

Kaaskopje

Ik ben gewoon nieuwsgierig, waarom 'zie' je een narcist in je vader?
Je hebt hier vaker uitgebreid over gepost, en ik herken absuut geen narcisme bij hem, nl.
(afgaande op jouw verhalen dan)

Autisme weer wel, dat zou me niet verbazen.

En verder

wil ik nog wel even kwijt dat met een echte narcist echt niet te leven valt, gewoon praktisch niet.
Ik heb er beroepshalve veel ervaring mee.

Ook wordt op dit forum vaker vermeldt dat hv er niet veel mee kan of patronen niet bemerkt.
Nu denk ik dat met de signalering niet zoveel mis is, dat soort patronen wordt juist zeer snel (mi te snel) gezien. Alleen, het klopt volledig dat hv er niet veel mee kan. Dat maakt angstig, ook voor hv, en zorgt voor afstand.

En ook wil ik aangeven dat er wrs maar weinig echte narcisten zijn.
Als nu 'iedereen narcistisch' is dan krijgen we rare toestanden, je kunt de norm niet tot afwijking benoemen.

Isolde.

"Er zullen mensen zijn die bij wat oppervlakkiger contact "normaal" lijken, maar die toch een stoornis hebben (in meer of mindere mate, ik geloof wel dat daar variatie in zit)."

Maar ik noem daarom ook geen oppervlakkige contacten van je echtgenoot.
Ouders, broers/zussen, werkgever, collega's enz. zijn mensen die je echtgenoot meer dan oppervlakkig kennen.

Ik denk daarom ook dat het een wisselwerking is. Dat heeft niets met "schuld" te maken. Een narcist kan pas narcistisch zijn als er voeding is. Jij doet nooit iets goed, krijgt dat dagelijks te horen.
Dus ergens krijgt je echtgenoot het idee dat jij het accepteert, ondergaat, al minstens 15 jaar.
Bij anderen laat hij dus ander gedrag zien. Hij heeft een prima baan, dus functioneert in zijn werk op een socialere manier.

Waarom ben jij de pineut van zijn respectloze gedrag?

Mmh Wil

Ben het maar deels met je eens.
Zelf denk ik dat een 'echte' narcist de voeding niet hoeft te krijgen, die creëert hij zelf. Het is letterlijk eenrichtingsverkeer. Daarom zei ik ook dat het bijna onmogelijk is met een narcist samen te leven.

Wel zijn er veel mensen met narcistisch trekken, en die zijn gevoeliger voor wisselwerkingen.

Maar wellicht is mijn definitie smaller dan gemiddeld.

Ik had een collega die door veel collega's narcistisch werd genoemd. Ik kon dat ergens wel wat herkennen, anderzijds heb ik persoonlijk altijd fijn met hem samen gewerkt en geen problemen gehad, een keer een conflict dat prima is uitgepraat. Veel collega's hadden grote problemen met hem en gaven blijkbaar wel die voeding.
Ik zie zo iemand toch niet echt als narcist.

Het is niet zo gek

dat de partner van een narcist het meest geraakt wordt. Ik lees dat dat wel een beetje gek wordt gevonden en dat er daarom een verklaring bij wordt gezocht: er zal wel iets met die partner en grenzen aangeven zijn. Maar als je bedenkt dat een narcist eigenlijk zijn/ haar hele leven bezig is om een facade op te houden, dan is wel voor te stellen dat voor zo iemand de partner met wie ze intiem zijn, ook tegelijk het meest op afstand gehouden moet worden.

Vader

Mari: Jouw vader had toch ook geen diagnose? Hoort hij dan ook niet bij die egocentrische/egoïstische/empathie-ontberende mensen waar jij een labeltje op hebt geplakt?===

Hoezo meervoud? Ik heb het over mijn vader gehad en daar is na heel wat gepieker door mijn zussen en mij narcisme uit gekomen. Ik zie weleens andere mensen waarover ik zeg dat het me niets zou verbazen, maar verder gaat dat niet.

Op de vraag waardoor wij hier op zijn gekomen, ben ik aan het schrijven, maar ik doe dat veel te uitgebreid, dus ik moet dat even inkorten.

Kaaskopje

sorry ik bedoelde niet te zeggen dat jij dat op meerdere mensen doet. Ik bedoel meer: behoor je dan ook niet tot het soort mensen dat een labeltje plakt op gocentrische/egoïstische/empathie-ontberende mensen als je vader.

Mari

Ja, dat doe ik inmiddels in zijn geval inderdaad, maar ik moet nog steeds twijfel wegwerken. Zo zei ik tegen mijn zussen "Ja maar hij is toch niet iemand die een groot podium wil om aandacht te krijgen?", waarop de zussen zeiden "oh, ja natuurlijk wel, kijk maar naar dit en dat". Oh ja, dat is dan inderdaad waar. Ik zie niet alles, de zussen zien ook niet alles, we horen van elkaar nog steeds voorbeelden waarover we ons verbazen. En zo valt er steeds meer op zijn plaats.

Er zijn wel meer 'stoornissen' waarvan ik mogelijkheden zie bij mijn vader. Naast narcisme. Dat is het lastige. Wat hoort waarbij? Hoe zou het ontstaan kunnen zijn? En ik denk ook aan mezelf. Help, zou ik ook trekjes in die richting hebben? (ik denk het niet, maar goed...)

Maar wat betreft etiketjes opplakken, ben ik dus wel terughoudend. Ik hou oprecht niet van keukentafel-diagnoses. De verhalen die ik hier op OO tegenkom, vind ik soms wel veel heftiger dan hoe mijn vader is, maar ik neem aan dat je hier ook gradaties in hebt.

classificatie

'Echt' narcisme is een persoonlijkheidsstoornis die ontwrichtend is voor het leven van zowel de patient als diens omgeving. Geclassificeerd in de DSM (handboek psychiatrie). Heel moeilijk (zo niet onmogelijk) te behandelen. Deels omdat de patient zichzelf geen patient vindt. Met hem/haar gaat het prima. Het ligt allemaal aan anderen cq externe omstandigheden. Ik had de "mazzel' dat mijn ex aan nog meer leed, o.m. depressies. En daarmee bij de GGZ kwam. Toen kwam de achterliggende stoornis(sen) er ook uit. Stoornissen komen trouwens zelden alleen. Meestal is het een combinatie van een paar. Borderline is er een bekende van.

Het ligt nooit aan hem/haar inderdaad

Mijn vader heeft ergens toen we nog contact hadden weleens gezegd dat ze ongetwijfeld dingen fout gedaan hebben, maar dat was zo algemeen, dat je er verder geen troost uit kon putten. Ik ben daardoor bewuster van de waarde van 'sorry'. Ik geef toe dat ik dat niet altijd makkelijk zeg, maar als ik inzie dat het terecht is of nodig om te zeggen (als ik het zelf niet 100 procent zo voel), doe ik het wel.

Een van mijn zussen en ik zijn vroeger in therapie geweest. Een therapeut heeft gevraagd of mijn ouders wilden komen om het een en ander te bespreken. Oh... nee.... hoe haalde ze het in haar hoofd! En dan zeker moeten aanhoren dat 'alles aan de ouders ligt'. Geen denken aan!

Dat het gedrag van mijn vader ontwrichtend is, is bij ons redelijk makkelijk te zien. Er is járen amper tot geen contact geweest met mijn ouders. Twee kinderen op een gegeven moment helemaal niet meer, eentje heeft zelf erg haar best gedaan, maar werd dan steevast teleurgesteld en verdrietig. Nooit eens "wat fantastisch dat je zoveel moeite doet om bij ons te komen", nee gezeur en gezanik over wat ze allemaal verkeerd gedaan zou hebben, wat wij verkeerd gedaan hebben, de ellende die wij veroorzaakt hebben. Totaal geen blijk van zelfreflectie. Iets als 'Ik had dat beter aan kunnen pakken', bijvoorbeeld, zat er niet in.

Maar er moesten ook gekozen worden tussen mensen. Als ik mijn zwager uitnodigde voor mijn eigen huwelijk, zouden mijn ouders niet komen. Hij kon het niet verdragen om dezelfde lucht in te ademen als die vreselijke man. Ik heb dat geweigerd en daar is voor mij de ellende begonnen. Later heeft hij dus gezegd dat ze wel zijn komen kijken. Tussen andere toeschouwers. "Ja, dat had je niet gedacht, hè?" Ik vind het een vreselijk idee. Ik twijfel ook of het waar is. Het kan haast niet. Er was geen situatie met veel toeschouwers. We waren twee weken ervoor ons kindje kwijtgeraakt na 29 weken zwangerschap en zijn daarom niet met alle toeters en bellen het stadhuis ingegaan, maar achterom. Ik heb in die periode totaal geen troost gekregen van mijn moeder. Het was erg ja, maar naar me toekomen... dat zat er niet in. Voor mij is dat ondenkbaar. Dan doen je eigen gevoelens er even niet toe.

Eerder mocht ik niet met mijn zus omgaan. Ze was het huis uitgestuurd en ik kreeg een contactverbod. In plaats van naar school te gaan, ging ik bij haar langs. Ruzie met de buren (om iets onzinnigs en waarschijnlijk erg normaals): ik mocht niet meer met mijn buurvriendinnetje spelen. Ik ben daar toen zo boos over geworden dat ik zeer ongebruikelijk met mijn vuist op tafel heb geslagen.

Maar hij nam zichzelf ook als maatstaf voor wat acceptabel was bij de buren. Als de buurvrouw op de bank zat te lezen.. heeft ze niks beters te doen? Bij achterburen de tv aan om 7 uur: belachelijk! dan "al" niks meer doen?? Hij vond het maar een stel paupers. Nu in hun huidige wijk: contact met de buren? Welnee, die zijn allemaal veel te oppervlakkig. Een beetje goed gesprek kun je er niet mee voeren. Aan een praatje over de tuin of het weer hebben we geen behoefte (dit komt inmiddels ook uit de mond van mijn moeder). Anderen deden het nooit goed, ook binnen de familie, met tegenspraak kon mijn vader niet omgaan. Werden zijn ideeën niet overgenomen, dan werd hij boos.

Natafelen hield bij ons 'luisteren' in. Mijn vader hield monologen, knikken en hummen was eigenlijk meer dan genoeg. Ergens vond ik dat, toen ik jonger was, nog gezellig ook, maar minder eindeloos had het wel gemogen. Toen ik wat ouder was begon ik het te verafschuwen. Ik kreeg een hekel aan alles wat mijn vader deed. Gebaartjes, stemgebruik, sjaaltjes, zijn goed onderhouden nagels... ik kreeg letterlijk moordgedachten. Daarvoor heb ik net een iets te goed ontwikkeld geweten, maar ik heb weleens achter hem de trap afgelopen met de gedachte dat één duwtje genoeg zou zijn. Is het niet vreselijk?

Mijn moeder had een vriendin, wat ik ervan begrijp kenden ze elkaar al van voor wij in Nederland kwamen wonen. Op een gegeven moment verhuisden die mensen, we zijn daar nog een keer geweest, zij zijn nog een keer bij ons geweest en daar is het bij gebleven. Mijn vader besloot min of meer dat ze dat niet erg moest vinden. Ze hadden elkaar toch? Waarom zou je dan vriendinnen nodig hebben? Ze heeft daarna ook echt nooit meer iemand voor zichzelf gehad.

Hij is op zich wel altijd trots op mijn moeder geweest. Ze deed haar werk (ze typte alles van mijn vader) goed. Maar wie weet valt dat ook onder het berekenende. Zonder haar zou hij nergens geweest zijn. Zo kwam het niet over in ieder geval. Toen mijn moeder op een dag opeens met de traditie van gehoorzame ja-knikker dreigde te breken, werd het meteen "of ik of de kinderen". Dat werd 'ik', het kind wat het hoorde (ik) vond dat niet fijn om te horen, uiteraard. Als wij, de kinderen, toen ouder waren geweest, meer wisten wat er aan de hand was ook, hadden we haar misschien op dat moment kunnen bewerken. Maar zo was het niet.

Mensen die mijn vader hadden gesproken, vonden hem over het algemeen aardig. Maar hij had altijd kritiek als ze weer weg waren. Een vriendin die voor lerares leerde, nou... die bakte daar toch maar erg weinig van. Zo goed sprak ze de taal die ze ging doceren niet. Dat hij zelf geen letter van die taal kende... dat was niet belangrijk. En als ik de vriendinnen vervolgens verdedigde was hij geïrriteerd omdat ik hem geen gelijk gaf.

Toen ik 16 was mocht ik niet met het gezin van mijn vriendin op vakantie. Ze (lees vader) hadden geen vertrouwen in de ouders. Het zou een losgeslagen boel worden. Ze hadden een ándere vriendin gevraagd hoe ze mijn gedrag inschatte tijdens die vakantie. Zou ik me wel netjes gedragen? (Dit heb ik vorig jaar pas gehoord van vriendin.) Vriendin heeft gezegd dat ze daar wel vanuit ging, maar dat hij die vraag niet aan haar moest stellen. Ze kwam al niet graag bij ons thuis, omdat zij wél gevoelig was de sfeer in ons huis (hoorde ik ook vorig jaar pas).... na dit voorval was het helemaal bekeken.

Ondanks dat ik echt ook leuke dingen met mijn vader heb meegemaakt, heb ik altijd een soort angst gevoeld. Er hing altijd iets boven mijn hoofd, zo voelde dat. En raar genoeg werkte ik dat zelf ook in de hand. Ik loog over onvoldoendes en op een gegeven moment over uitgaan. Ik liet me verderop afzetten door een taxi, zodat ze mij niet konden zien. Die onvoldoendes kwamen natuurlijk boven water.

Mijn vader denkt het altijd beter te weten dan een ander, zelfs als hij er totaal geen verstand van heeft.
Hij kon onaangename dingen tegen zijn eigen zus zeggen, maar o wee als daar iets ongezelligs op terug kwam. Zo'n situatie was nooit zijn schuld en hij zei nooit sorry. Hij had áltijd gelijk, geen twijfel mogelijk.
Hij had duidelijk geen warme gevoelens voor zijn schoonfamilie. Ik snap sinds vorig jaar volledig waarom. Die hadden door dat er iets niet aan hem klopte.

Ik heb geleerd dat mijn vader gaat liegen als hij daar voordeel bij denkt te hebben. Ik vond dat best schokkend.

Nou, samenvatten is niet mijn sterkste kant geloof ik.