verpleeghuiszorg na val

niet 'compenseren'

ik ben het met mirjam eens. Ik vind het niet wenselijk dat dit soort activiteiten afhangt van vrijwilligers. Je moet het in de basis goed regelen en daar wil Nederland belasting voor betalen (tenminste, dat vermoed ik, gezien alle protesten van iedereen tegen afkalving van de zorg).
Dat je daarnaast vrijwilligerswerk en directe betrokkenheid stimuleert als verzorgingstehuis lijkt me heel goed en zinnig. Maar dat moet vanuit een uitstraling en organisatie dat zij goed in staat zijn die basis te leveren.
Dan komt er samenwerking op het vlak waar dat kan, en niet waar het moet.
gr Angela

Wijzigingen in de zorg

Ja maar iedereen weet dat de wijzigingen in de zorg op stapel staan al sinds 2012. T is niet zomaar uit de lucht komen vallen.
En folders gaan gewoon over actuele situaties. En daar ben ik helemaal mee eens het gaat erg snel.
Het grootste verschil zit m in de loskoppeling van wonen/zorg/behandeling/begeleiding.
Die onderdelen worden nu apart gefinancierd.
En begeleiding is er zelfs voor het grootste gedeelte uit. Bestaat niet meer, afgeschaft. Das war einmal.
Iedereen herinnert zich toch nog wel de ophef omdat heel veel mensen die de dagopvang of wat voor vorm van opvang bezochten, al jaren en er opeens mee moesten ophouden? En thuis kwamen te zitten?
Dat is al ingevoerd in 2013. Daarmee zijn bepaalde functies ook vervallen.
En joh das al 2 jaar zo he? Dat is niet net nieuw.
Qua wetten hebben we alleen te maken met de zorgzwaartepakketten en de wet langdurige zorg. Er zijn voor vepleging en verzorging (waar verpleeghuiszorg onder valt) er alleen al 10 zorgzwaartepakketten.
En ik kan vanaf hier niet zien waar het zorgkantoor de moeder van Karin op is ingedeeld. Misschien weet karin het zelf niet eens.
En afhankelijk daarvan zal er verpleging, verzorging en wonen zijn.
Nou daar heeft mijn directeur niet zoveel mee te maken, doorgaans worden wij vooral door het zorgkantoor op de vingers getikt. En dat is een heel compleet onafhankelijke organisatie ingesteld door het rijk. Maar ja, die bepalen. Niet wij.
Alles in de zorgzwaartepakketten (passend bij jouw situatie of die van je moeder) kan je nalezen op internet. Dat is waar ze 'recht' cq vergoeding voor krijgt. En daarna mag je kiezen of je die zelf (betaald) uitvoert of laat uitvoeren en dan nog mag je kiezen intramuraal of extramuraal (in thuissituatie of in een verpleeg/verzorgingshuis).
Doorgaans is het vechten met het zorgkantoor als iemand een hogere indicatie nodig heeft dan zij denken.
Trouwens grootste bron van onenigheid: Ze kennen de mensen niet, lezen hun clienten dossier en praten 5 minuten met ze en fellen hun oordeel. Ze hebben (dat geven ze ook gewoon toe) strikte opdracht om zo laag (lees goedkoop) mogelijk te indiceren.
Dus doen ze dat.
Iemand van de adminstratie plukken, ja zo doen wij dat dus door de week. Of de huishouding of de receptioniste. Maar helaas zijn die er allemaal niet op zondag. Op zaterdag nog wel, aangepaste uren. Maar buiten de noodzakelijke zorg is er zondags gewoon niemand anders.
Hemeltje dank is dat nog nooit gebeurd bij ons. En ja ik denk wel dat we uiteindelijk iemand dan maar alleen met de ambu hadden laten gaan.
Wij hadden laatst wel iemand die de heup w.s. had gebroken en die is toen gegaan met de dienst die bijna klaar was. Die is meegegaan (dus meteen na haar werk), ging ook om een erg verwarde angstige vrouw. Als er net wisseling van diensten is, kan zoiets.
Tja morele plicht.
Wij voelen ons doorgaans elke dag tot veel meer verplicht als waar we toe in staat zijn en capaciteit voor hebben. Wij hebben elke dag mensen waarvan we allemaal vinden dat ze meer aandacht behoeven en meer zorg. Maar dat vind het zorgkantoor allemaal niet.
Misschien wordt je voor dat gevoel op den duur ook enigzins imuun? Om jezelf te beschermen?
groeten albana

Wet langdurige zorg

Albana, het artikel dat ik aanhaalde komt ujit die wet langdurige zorg. Ik herhaal het nog maar eens:

3.1.1.f: vervoer naar een plaats waar de verzekerde gedurende een dagdeel begeleiding of behandeling ontvangt;

Het probleem met de zorgzwaartepakketten is, dat het individueel is en over de gewenste reguliere zorg gaat. Een val, waarvoor een bezoek aan het ziekenhuis noodzakelijk is is geen regelmatige zorg, maar incidenteel, dus dat zal wel lastig zijn om dat om te zetten in die zorgzwaartepakketten. Maar let wel, dat is in feite alleen een administratief en organisatorisch probleem, de kosten ervan zijn relatief gezien niet zo heel hoog, omdat het om incidenten gaat.

Een voorbeeld van hoe zo'n domme en foute redenering kan uitpakken: jaren geleden zijn er al minutieus berekeningen gemaakt over hoeveel minuten het kost om bijvoorbeeld de ramen te wassen bij iemand. Mijn moeder, toen maatschappelijk werkster, merkte op, dat het wel verschil maakt; sommige mensen hebben de vensterbanken leeg, anderen hebben kostbare beeldjes daarop staan. Omdat zo'n individueel verschil niet in statistieken te verwerken is wordt dan de oplossing: dan moet de client maar zelf de vensterbanken leeghalen.
Het zijn redeneringen in de zin van: het systeem is goed (de zorgzwaartepakketten), de patient gaat eraan onderdoor, jammer voor de patient.
Als individuele werknemer kun je daar niet veel aan oplossen, maar je kunt wel de mechanismen onderkennen (en de wet) en vervolgens niet meegaan in die mechanismen. Dat betekent dat je dus niet voor elk probleem de familie optrommelt, dat je niet patienten zomaar laat zitten met een gebroken been, maar dat je dat soort dingen steeds signaleert en blijft signaleren en juist ook niet oplost. Bijvoorbeeld: als iemand meegaat nadat de dienst is afgelopen is dat prettig (zie Mirjam en de buurman), maar je kunt intern dan wel gaan zeuren over hoe die uren worden vergoed.
Zorg wel dat je aan het goede addres zeurt.

Tsjor

Snap het niet

In de wet staat :Wetboek van Strafrecht, Artikel 255:
"Hij die opzettelijk iemand tot wiens onderhoud, verpleging of verzorging hij krachtens wet of overeenkomst verplicht is, in een hulpeloze toestand brengt of laat, wordt gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste twee jaren of geldboete van de vierde categorie."

Daarmee zou het voor mij heel simpel zijn, de zorginstelling is verplicht om zorg te verlenen. Dus om mee te gaan naar het ziekenhuis als dat nodig is, of om een arts op te trommelen.

Ik snap het dus echt niet dat verpleeg/verzorghuizen daar anders over denken.

Precies

#31 Inderdaad.
Ik begrijp ook niet zo goed hoe het bazen/besturen keer op keer lukt om hun werknemers zo te laten denken/gedragen.

Overal hetzelfde Miriam

De zorg is een aaneenschakeling van taken en taakjes die zich niet laten wegmasseren. Er zit vaak geen enkele lucht meer in maar is een optelsom van geplande 'zorgmomenten' waar zorg zich maar ten dele laat plannen. En het 'ideaal' is de standaard, de norm. Zo goedkoop mogelijk met minimaal opgeleidde medewerkers met een maximaal rendement. Met menselijke niet planbare zaken aan de kant van bewoners, zie de valpartij, of de medewerkers, komt terug van vakantie en moet er nog 'in' komen en er zijn weer diverse veranderingen en nieuwe bewoners die 'inlees- en inleeftijd' kosten. Terwijl de nieuwe leerling net gestopt is of niet voldoet. En er bewoners zijn bijgekomen waarvoor de indicatie te laag gesteld is. Er geen rekening gehouden wordt met de kennis en vertrouwdheid die je met 'eigen' bewoners hebt, maar je wordt ingepland en geherpland om je 'kunstje' geeft niet waar uit te voeren. Bewoners en medewerkers zijn geen robotjes dus de grenzen zijn al lang in zicht.
Als je het niet weet te 'mannen' krijg je de schuld en moet je je verantwoorden en dan is het maar de vraag of je antwoord geaccepteerd wordt. Het wordt ook nog weleens weggeredeneerd. Anderzijds gaan mensen slecht gedrag vertonen of zich strict aan de regels houden. Niet jou taak, niet doen. Blijven om je werk af te maken wordt al snel dagelijks werk, dus daar waarschuw je elkaar voor, niet doen. Maar als het werk blijft liggen wordt het zwarte pieten.
Mensen in de zorg weten allemaal hoe het werkt, dus geef je een beetje mee, en je neemt de damage maar voor lief en je zoekt 'lucht' waar je die kunt vinden, bij de vrijwilligers en de mantelzorgers dus. Of je vervalt tot het kantjes eraf lopen en 'prioriteiten' stellen waar je collega's het weer mogen bezuren zodat die gaan morren.
Kijk, en papierwerk kun je herplannen of afraffelen. Ongeduldig en onzorgvuldig met bewoners omgaan levert meer werk op, hoewel je dat ook ziet gebeuren.
Demonstreren helpt niet, je afdeling of instelling wordt gewoon opgeheven en je wordt ontslagen. De markt is keihard.

Klagen dus

En tot in de hoogste regionen inclusief dreigen met strafzaak.

Schuld van het personeel

AnneJ, je hoeft niet heel diep na te denken om te weten dat het verhaal van de zorginstelling van Karin's moeder én dat van Albana, flauwekul is.

De bewijzen daarvoor stapelen zich nog eens extra op.

Het personeel dat die dag de zorg over de moeder van Karin had, is strafbaar.
De instelling niet.

Het blijft wonderlijk hoe personeel zich in zo'n positie laat dwingen, alleen maar door wilde verhalen over bezuinigingen.

steun

Ik hou me graag verre van discussies hier maar nu voel ik me geroepen toch een kleine duit in het zakje te doen.
Als trainer kom ik regelmatig in verzorgingshuizen om verzorgenden te trainen. Ik zie teams die ongelofelijk hun best doen om staande te blijven met alle bezuinigingen en veranderingen die er zijn op dit moment, die hun werk met liefde blijven doen en dan maar in hun eigen vrije tijd overdragen of idd soms ook mee gaan naar het ziekenhuis met een bewoner.
Ik zie verzorgenden die soms adl-handelingen alleen moeten doen terwijl dat eigenlijk niet kan omdat ze geslagen en gekrabd worden. En ondanks dat praten ze liefdevol over deze bewoners omdat ze zien dat zij daar niets aan kunnen doen vanwege hun dementie.
Er moeten soms onmogelijke keuzes worden gemaakt. Iets extra's doen voor de één betekent iets minder doen voor de ander.
Het is goed om te klagen over de afbraak in de zorg, want daar is zeker sprake van, maar wel aan het juiste adres. De mensen op de werkvloer doen ongelofelijk hun best en verdienen het niet de schuld van deze afbraak te krijgen!

vervoer Miriam

Vervoer wil niet zeggen dat daar begeleiding bij zit.
Je krijgt dus discussies over de vierkante millimeter. Elke beslissing moet je afstemmen met de individuele indicatie en bij twijfel met de zakelijk leider van het tehuis. Die discussies zijn er ook.
Kost ook zorgminuten.
Alleen door een paar oogkleppen op te zetten kun je je blijven handhaven in zo'n positie als medewerker.

Trainer

Het staat buiten kijf dat de medewerkers niet hard werken en dat zij geen liefde voor hun werk hebben Dat is ook helemaal het punt niet.

Het punt is dat er GEEN zorg verleend wordt, ondanks het feit dat ze daar wettelijk wel tot verplicht zijn. Daar zit het knelpunt.

Als ik morgen zie dat mijn buurvrouw valt en ik zie dat ze gewond/bewusteloos/weet ik veel wat is, dan ben ik als simpele burger verplicht om hulp te verlenen. En nee, ik hoef dan geen operatie uit te voeren, maar 112 bellen is dan wel het minste.

Zorgverleners die voor hun bewoners zorgen zijn wettelijk ook verplicht om hulp te verlenen. Punt.

Ik vind het schandalig en ik snap er werkelijk niets van dat een instelling die verantwoording van zich af schuift richting de mantelzorgers. Want laten we wel wezen, opa, oma, vader, moeder, partner, broer of zus zit niet in een instelling omdat ze last hebben van zweetvoeten.
Patienten/bewoners zitten daar omdat ze zorg nodig hebben die thuis niet meer te geven is. Als dan namelijk wel mogelijk was, dan zaten ze daar niet. Zo simpel is het.
En dan is het van de zotte dat de mantelzorger de noodsituaties op MOET vangen, omdat er geen zorg aanwezig is.

Waar zijn we dan in hemelsnaam mee bezig?

de markt

Het is niet anders. We zullen elkaar moeten aanklagen en rechtzaken gaan voeren. Als het hielp zou ik er voor gaan.
Helaas is dat ook weer een afleidingsmanouvre. Dit is gewoon het gevolg van de keuze voor marktwerking, privatisering en concurrentie in de zorg.
De meesten stellen hun prioriteiten en roeien met de riemen die ze wel hebben. Meer is het niet.

ja tsjor ik ben het helemaal met je eens

De tekst die jij aanhaalt betekent: Een ambulance bellen of desnoods een taxi.
En niks begeleiding. Daar komt het op neer.
Het is niet dat ik daar achter sta en voor zover ik weet bij mij op het werk ook niet, maar dat is hoe 'men' denkt dat het best wel kan.
En daarom ook dat we proberen met kunst en vliegwerk om dan in zo'n situatie toch op de een of andere manier mee te gaan.
Maar er blijven ook nog een heleboel mensen achter, waar we de verplichte aanwezigheid van personeel ook nog moeten waarborgen.
Was het maar waar dat wij naar onze eigen goedentierendheid mee mochten gaan als wij dat verantwoord achten.Maar er moeten volgens de wet gewoon zoveel mensen met zoveel diploma's achterblijven en als er dan niet meer zijn, zullen we er toch nog 1 bij op moeten trommelen. En dat lukt niet altijd.
Het is ook niet bepaald niet meer zo dat collega's voor het opscheppen liggen.
Wij hebben een vacature openstaan, desnoods 2 (als iemand niet zoveel wil werken) dat is flexibel qua uren aangeboden. Verschillende keren.
Resultaat 0. O ja er zijn wat mensen geweest die solliciteerden. En een aantal daarvan 'moest' verplicht solliciteren, motivatie niks. 2 zijn er op gesprek geweest en hebben zich na het beraad alsnog teruggetrokken.
Wie wil dat nu? Zich uit de naad werken voor een schijntje en ook nog altijd rekening houden met dat je vooral niet teveel mag doen (ook al zie je dat het noodzakelijk is) en dan ook nog vaak aan de andere kant van familie te horen te krijgen dat je te weinig doet?
Het is niet om te klagen. En ik doe mijn werk met plezier, ga altijd met een voldaan gevoel naar huis.
Weet je dat het zelfs volgens de nieuwe richtlijnen vanaf 1 januari 2015 op het moment dat iemand acute zorg zorg nodig heeft, het zorgzwaartepakket omgezet wordt naar een ander pakket (voor acute zorg) en er geen rooie cent meer binnenkomt voor een verpleeghuis?
Volgens het ministerie hoef je daarna zo'n kamer (die toch van 'iemand' is) niet meer leeg te houden. Na 3 dagen 'moet' hij ontruimt zijn. Dat is hoe ze denken dat het kan en het goedkoopste is.Dan kan je weer een nieuwe client die kamer aanbieden. Of als de familie t anders wil, hen met de kosten opzadelen. Nou denkt onze directie daar (hemeltje dank) anders over en heeft als richtlijn ingevoerd 2 weken houden we die kamer (zonder 1 enkele vergoeding dus) leeg. En als iemand dan nog niet retour is dan zou alsnog die kamer ontruimt moeten worden.
Het zijn bizarre regels, die op geen enkele manier recht doen aan de rechten van de clienten zelf. Die die kamer toch als hun 'thuis' zien.
En wij ergens zijn de speelbal van al die verschillende verwachtingen en eisen van het rijk en de verzekeraars.
Misschien moet ik ook maar s een andere job zoeken?
Of zou het nog bijtrekken?
Ergens hoop ik ook nog dat half Nederland te hoop loopt als doordringt wat de gevolgen zijn van de regelgeving. Maar tot nu toe gebeurd dat nog steeds niet.
Tsja dan zullen ze t zo wel graag willen.
groeten albana

Niet niks doen

#41 "De tekst die jij aanhaalt betekent: Een ambulance bellen of desnoods een taxi.
En niks begeleiding."
Als dat het moet zijn, dan is dat het.
Het is toch iets anders dan niks doen en iemand met een gebroken enkel tot de volgende ochtend laten wachten en tussendoor naar het toilet en de eetkamer laten waggelen.

Er is geen oordeel gegeven over hoe.
Er is een oordeel over dat.

uit de naad werken voor een schijntje?

Wat een onzin zeg dat 'uit de naad werken voor een schijntje'... het blijft minimumloon minimaal en dat is geen schijntje. Ik vraag me af wat er aan de hand is bij jullie? Wat vragen jullie precies dat je geen mensen kunt krijgen?

Leg eens uit

"Weet je dat het zelfs volgens de nieuwe richtlijnen vanaf 1 januari 2015 op het moment dat iemand acute zorg zorg nodig heeft, het zorgzwaartepakket omgezet wordt naar een ander pakket (voor acute zorg) en er geen rooie cent meer binnenkomt voor een verpleeghuis?"
Wat kan jou dat nou schelen Albana?

Jij krijgt gewoon je salaris. Bovendien blijf je persoonlijk aansprakelijk voor de zorg en persoonlijk strafbaar als je die zorg weg laat.

alleen naar het ziekenhuis

Op de polikliniek waar ik werk komen heel vaak minder valide/dementerende mensen alleen. Ook op de spoedeisende hulp. In alle ziekenhuizen in Nederland is het gebruikelijk dat de taxichauffeur de mensen bij de receptie aanmeld en dan worden ze door patientenvervoer naar de afdeling gebracht. Als er begeleiding meegaat is dat heel goed maar het is geen primaire noodzaak. Daar heeft het verpleeghuis van topicstartser een grote fout gemaakt, ze hebben van het begeleiden prioriteit gemaakt en dat was fout want de gebroken enkel was de prioriteit.

Een fout

Oude, vaak kwetsbare mensen, vaak angstig door de val, dementerend zelfs, zonder begeleiding naar een ziekenhuis sturen, van hand tot hand, is een fout. Zo werkt dat. En dan ben je strafbaar als je dat niet doet.
Je moet het maar kunnen. Oogkleppen dus.

Overigens

Dat kamer ontruimen in een verpleeghuis is al zo. In verzorgingshuizen hebben mensen tot nu toe een woonruimte die een huisnummer heeft, in het kadaster is ingeschreven en waarvoor je een huurovereenkomst krijgt. Ook bij afwezigheid dient daar de huur gewoon van betaald te worden. Daar kan dus geen sprake zijn van ontruiming want dan kunnen bewoners gaan procederen met de huurwet in de hand.
Dat gaat nog weleens fout als verpleeghuis en verzorgingshuis gaan fuseren. De regels voor het verpleeghuis worden dan de norm met dit soort foute moves.

geen sprake van

#46 het alternatief, oude vrouw met gebroken enkel zonder behandeling door laten lopen, is erger. Begeleiding is bij een ongeval nooit gegarandeerd. Ook niet voor kinderen.
#47 volgens mij haal je wat dingen door elkaar. Er is geen sprake van woning- of kamerhuur.

vierkante centimeter Miriam

Als de val niet meer acuut is, er blijven klachten, wordt er ter controle een foto gemaakt. Omdat het geen acute situatie meer is, wordt er meer tijd genomen. Of dat een fout is, is op de vierkante millimeter redeneren.
Ik weet dat verzorgingshuizen, waarschijnlijk niet allemaal, werken met huurovereenkomsten. Voor je gaat roepen dat mensen na 3 dagen moeten ontruimen zou ik dat toch maar even checken bij de bewonersadministratie. Ik heb er namelijk naast gestaan toen zo'n verpleeghuismanager gedoe kreeg met de familie, ondanks mijn waarschuwing vooraf.

wat ik zie

Ik loop al heel wat jaren mee in de zorg. De laatste jaren is er een flinke kentering geweest. De zorg is zoveel ingewikkelder geworden, er zijn voor verpleegkundigen en verzorgdenden zo enorm veel regeltjes gekomen. Dat is echt een enorm verschil met nog niet zolang geleden. Ik noem het geregeld de dictatuur vd protocollen. Wij zijn nog maar nauwelijks vrij om te doen wat we willen doen/wat we vinden dat we moeten doen. Ons werk bestaat voor een enorm groot deel aan volgen van protocollen, proberen alle regels goed te kennen want daar worden we op afgerekend. De rest van ons werk bestaat uit een stukje 'verkopen', vooral van jezelf in een wankel systeem.
De enige manier voor mij om toch een beetje voldoening uit mijn werk te halen is zeer regelmatig te doen alsof ik die protocollen helemaal niet zo goed ken. Dat geldt voor mij en zie ik ook bij anderen. Maar voor veel anderen, en vooral voor de nieuwste lichtingen, geldt dat ze zich meer aanpassen en mi lijkt het daardoor alsof een systeem dan loopt, maar de mensen zijn alleen maar een radartje in dat hele systeem en verliezen hun zelf denkend vermogen. Dat wordt in de zorg sterk gestimuleerd. (Uiteraard wordt vaak juist het tegenovergestelde beweerd, maar ik zie het echt niet, het is een nep laagje)
Dan kunnen er situaties ontstaan die eigenlijk absurd zijn. Acuut ingrijpen is geindiceerd maar in plaats daarvan gaat alle aandacht uit naar protocollen. De verzorgenden zijn fors geindoctrineerd.
Net als het verhaal rondom financiering. Nog niet zo lang geleden was geld een vies woord in de zorg. We wisten niet hoe het zat en wilden het niet weten, we hadden wel wat beters te doen. In zeer rap tempo is ook daarin een enorme cultuuromslag gekomen. Als radartje in een financieel bedrijf moeten we de gezamelijke doelen nastreven; financieel gezond blijven. De mensen in de zorg die zich schamen over geld te praten kun je nu met een lantaartje zoeken. En die komen er nauwelijks voor uit want als je achterblijft is het gewoon gedaan met je.

Nu wordt misschien aangegeven dat in deze situatie nu juist het protocol niet is gevolgd,ja. Protocollen worden niet gevolgd want het zijn er zoveel en zo ingewikkeld dat dat niet lukt. Maar het moet eigenlijk wel dus het streven ernaar is er wel, en er zit ook een portie angst om het fout te doen. Het punt is vervolgens dat een deel vd protocollen gekend wordt en een deel niet of onvolledig of verkeerd. Je doel is de regels volgen dus je streept helemaal geen belangen tegen elkaar af, je hebt geen ruimte meer om te kijken welk protocol belangrijker is dan het andere.