U bevindt zich op het algemene (landelijke) CJG-forum.
Verliefd op man met vriendin in verpleeghuis
Al een aantal jaren run ik een stichting met een leuk groepje mannen en vrouwen, waarmee ik ook buiten de stichting vriendschappelijk omga. Zelf ben ik een aantal jaren geleden gescheiden. Drie jaar geleden heeft de vriendin van één van de mannen een vreselijk ongeluk gehad, waardoor ze een hoge dwarslaesie heeft opgelopen. De man en zijn vriendin woonden niet samen omdat ze in verschillende delen van het land hun werk hadden, maar waren wel al zo'n 10 jaar een stel. Zij ligt nu in een verpleeghuis in de buurt van waar zij woonde en waar haar familie woont. Ze kan helemaal niets meer en dat komt ook nooit meer goed. Wel is ze bij haar volle verstand. De man bezoekt haar elk weekend en logeert dan bij haar ouders.
Toen het ongeluk net was gebeurd hebben wij als zijn vrienden veel voor hem gedaan. Gekookt, boodschappen gedaan, de boel een beetje ontlast. Omdat mijn eigen kinderen al bijna volwassen waren (en inmiddels het huis uit zijn) had ik voldoende tijd naast mijn werk om hier en daar in te springen.
Nu zijn we drie jaar verder en hebben de man en ik onlangs uitgesproken dat we erg veel om elkaar zijn gaan geven (en hebben daarbij gezoend). Het liefst zouden we samen verder gaan. We doen samen leuke dingen (als het vanwege corona mogelijk is tenminste) en wandelen veel, waarbij we het over van alles hebben. Maar hij wil zijn vriendin niet in de steek laten en gaat nog steeds elk weekend naar haar toe. Ik bewonder zijn trouw en zou hem ook nooit vragen haar nooit meer te zien. Het is voor die vrouw allemaal al erg genoeg en zijn bezoek is het lichtpuntje van de week. Tegelijk is hij een energieke, gezonde man van tegen de 50, met hopelijk nog veel goede jaren voor zich. Ik heb absoluut geen zin in een stiekeme verhouding en wil hem ook niet onder druk zetten. Dat hij in mij meer ziet dan gewoon een vriendin (en ook niet als een geheime scharrel) blijkt uit dat hij zijn familie over mij heeft verteld en heeft gezegd dat hij het een hels dilemma vindt (hoorde ik van zijn zus).
Heeft iemand ervaring met zo'n situatie? Kan ik hem beter uit mijn hoofd zetten?
Keuzes
Je vriend is, naar ik lees, een volwassen man. Dat betekent dat hij zijn eigen keuzes kan en moet maken. Dus het is aan hem hoe hij zijn tijd besteedt, of hij zijn vriendin wel of niet op de hoogte brengt, of hij de relatie verbreekt danwel continueert. Tenslotte heeft hij ook nog te maken met zijn schoonouders, die minder makkelijk afstand zullen nemen dan hijzelf omdat het hun kind betreft.
Jij kunt je eigen afwegingen maken, op basis van wat jij wil, en dan hem vragen of hij je tegemoet kan komen in wat jij belangrijk vindt.
Het lijkt me niet zinvol om hier te komen vragen wat hij moet doen, want dat zal hij toch zelf moeten beslissen. En jouw wensen afstemmen op zijn mogelijkheden of keuzes, het kan, maar dan is dat jouw beslissing en niet de zijne.
Het is een lastige situatie maar het is zoals het is en er zijn geen easy way outs.
Het doet een beetje denken aan verliefd worden op een man met kinderen, die dus veel tijd en aandacht kwijt is aan zijn kinderen en hun moeder, en die daarom minder beschikbaar is en ook niet 100% voor je zal kiezen. Tijd kan daarin helpen.
Je hier afvragen wat voor haar beter of prettiger is, is een beetje om de hete brij heen draaien: dat kun je het beste aan haarzelf vragen.
Aan hem
Je hoeft hem niet uit je hoofd te zetten. Geef hem wel de tijd wanneer hij er klaar voor is om dit met zijn vriendin te bespreken. Zelfs als dat nog een paar jaar op zich laat wachten.
Misschien hoopt hij dat ze er zelf een keer over begint? Of wacht hij tot haar ouders, waar hij iedere week logeert, hem aanspreken over zijn toekomst. Als een soort vrijbrief. Maar dat kan best nog wat duren.
Ik hoop dat je geen moeite mee hebt, te wachten tot hij die relatie met zijn vriendin heeft omgezet naar een relatie tussen broer en zus. Dan is zij haar maatje niet kwijt en misschien krijgt ze er zelfs een vriendin bij!
Temet
Het lijkt me sowieso een erg ongemakkelijke constructie. Als de patiënt-partner Alzheimer heeft bijvoorbeeld, is het "gemakkelijker", maar iemand die gewoon nog helder van geest is, moet wel erg onbaatzuchtig kunnen denken en voelen om te kunnen accepteren dat hij of zij door de situatie niet langer dé geliefde van de ander is, maar een vaste taak van een plichtsgetrouw mens. Ik moet er niet aan denken om iemand dat gevoel te geven.
Moeilijk
'Waarom moet iets zo moois zo moeilijk zijn?' De moeilijkheid zit vooral in de situatie van zijn vriendin. Als zij nog gezond van lijf en leden was geweest was jij waarschijnlijk niet in beeld gekomen.
Dat hij voor een groot dilemma staat is te begrijpen en dat hij dat daarom ook bespreekt met mensen uit zijn omgeving ook. zoals ik het lees bespreekt hij het niet om iedereen op de hoogte te brengen van een nieuwe relatie, maar om hulp te vragen bij het dilemma zelf: wat moet ik doen? Dat dilemma kan hij niet eerst met zijn vriendin bespreken. Hij zal eerst zelf een beslissing moeten nemen, voordat hij iets aan zijn vriendin vertelt, namelijk een beslissing over de vraag of deze nieuwe relatie voor hem een relatie is die op een bepaalde manier botst met de relatie met zijn vriendin. Dan gaat het niet over tijd, maar vooral ook betrokkenheid, plek in je leven, status, is het overspel of niet, dus tamelijk fundamentele ethische en levensbeschouwelijke vraagstukken.
Jij zegt: 'Ik denk wel dat ze recht heeft op de waarheid. Ik ben zeker niet van plan om een geheime affaire te beginnen, tot nu toe hebben we dat op die keer zoenen na tegen weten te houden. Maar we gaan wel veel met elkaar om, zoveel dat ik het zelf niet okee zou vinden als ik in een vaste relatie met iemand zat en diegene deed dat met een ander - dus eigenlijk ook niet okee voor de vriendin.'
Op de eerste plaats noem je iets al 'waarheid', daarmee heb je de situatie op een bepaalde manier al gekarakteriseerd: ik ben zijn nieuwe vriendin. Je baseert dat vooral op de hoeveelheid tijd die jullie samen doorbrengen. Maar ik zou dat toch eens serieus met hem bespreken, waarbij je oog hebt voor de dilemma's die dit oplevert. Bovendien leg je meteen een claim neer: als ik dan zijn vriendin ben, dan wil ik ook (delen van) het weekend samen doorbrengen. Je vraagt dus echt meer.
Wellicht kun je toch eerst naar jezelf kijken: zorg dat je voor de weekenden zelf een zinvolle invulling hebt, zodat je het verlies van gedroomd contact in het weekend niet zo zwaar voelt. Bespreek daarna met je vriend jullie relatie: wat willen jullie (niet alleen jij), wat zijn de problemen, waar liggen oplossingen? Misschien wordt de oplossing wel, dat jullie toch samen gaan wonen, in een nieuwe woning, waardoor jullie elkaar meer kunnen ondersteunen en ook meer zien, behalve dan in de weekenden.
In een verpleeghuis liggen is echt zwaar, je wordt omringd door professionals, die heel aardig kunnen zijn, maar waar je geen persoonlijke relatie mee opbouwt. Je bent dan echt alleen maar patiënt, die goed verzorgd wordt. Maar als mens word je gekend door de mensen die horen bij je eigen leven. Waarschijnlijk gaan de schoonouders er vaak naartoe. en dan in het weekend de partner. Waarschijnlijk zijn andere vrienden en kennissen al afgehaakt. Maar wellicht zijn er ook mensen die graag een weekend over zouden willen nemen. Het onthouden van belangrijk persoonlijk contact is, eerlijk gezegd, dramatisch.
Tsjor
Overigens
Heb ik meer vertrouwen in het vermogen van mensen om onbaatzuchtig te denken, zowel van de vriendin als van de man. Zeker als de onderliggende motivatie liefde is. Ik hoop dat hoop/vrees dat vermogen ook heeft. Het is eigenlijk de enige weg naar een oplossing, voor alle partijen.
Tsjor
dank je wel
Dank je wel Tsjor, hier heb ik echt wat aan.
Toen zij nog gezond was, kende ik vriend ook al en toen was alles echt zuiver platonisch. In de afgelopen tijd hebben we wel naar elkaar uitgesproken dat we graag meer voor elkaar zouden zijn en een relatie met elkaar willen hebben. Dat is dan de 'waarheid' waarover ik het heb.
Mijn weekenden hadden altijd al een zinvolle invulling, ik ben al enige tijd gescheiden en de kinderen zijn het huis uit. Ik heb een paar leuke alleenstaande vriendinnen waarmee ik normaal gesproken van alles doe. Door Corona is dit nu minder, maar ik verveel me zeker niet. Stiekem droom ik inderdaad van een relatie waarbij ik rustig op zondag wakker kan worden met hem en gezellig kan ontbijten, zoals ik dat ook deed toen mijn huwelijk nog goed was. Maar dat zal ik in ieder geval voorlopig uit mijn hoofd zetten.
Bij de vriendin zijn inderdaad inmiddels aardig wat vrienden afgehaakt. Anderen komen om de paar maanden. Haar kringetje is klein en beperkt tot vriend, haar familie en haar beste vriendin. Wellicht dat die nog wat kan betekenen.
Mijn verliefdheid voelt na jaren van gescheiden zijn als een soort heftige vlam en ik vind het heel moeilijk om niet voortdurend bij hem te willen zijn. Maar Tsjor, je hebt gelijk, onbaatzuchtigheid is hier de enige weg naar een oplossing.
los van vertellen/tussenoplossing
Los van het vertellen zouden jullie misschien een vakantie woning of airbnb kunnen huren in de buurt van de vriendin? Dan kunnen jullie de weekenden samen zijn en hij kan tussendoor een paar keren bij haar langs gaan.
Ervaring
Ik ken een stel, waarvan de man door een ziekte ernstig beperkt raakte. Hij kan ongeveer alleen zijn hoofd nog bewegen. Vanwege zijn ziekte kwamen er veel hulpverleners over de vloer. De vrouw en een van de hulpverleners werden verliefd op elkaar. Na een moeilijke periode (inderdaad dilemma) zijn ze in alle openheid gaan samenwonen en zorgen ze samen voor de gehandicapte man. Zij vertelde een keer dat ze geen openlijke genegenheid naar elkaar toe laten zien, als ze bij hem zijn, uit respect voor hem en de relatie die ze met hem heeft. Uiteraard is alles met hem besproken voor ze stappen hebben gezet. Ik vind dit nog steeds heel bijzonder.
Dit vanuit verschillende perspectieven ware liefde.