Verdergaan na ontrouw

Mooi, Stip

Maar ik zal dit draadje verder niet vervuilen, ik heb mijn 'eigen plek' hier tenslotte. Zie je daar

Waar kan ik je vinden Pennestreek?

Waar kan ik dat vinden Pennestreek? Ik ben hier niet bekend, maar ik zal even gaan zoeken zo. Ik ben helaas een nieuwe ''aansluiter'' op dit draadje en ben ongelooflijk blij het gevonden te hebben want ook ik zoek verhalen van echtparen die na ontrouw bij elkaar bleven. Ik ben er sinds een paar maanden achter dat ik meer dan een jaar bedrogen ben en wil verder. Mijn man kiest ook voor ons gezin en ik geloof ook dat het kan, zelfs al is dit het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. Ik weet nu dat je pas weet hoe flexibel en vergevingsgezind je bent als het je zelf overkomt. Voor dit gebeurde dacht ik altijd: 1 zoen en het is gebeurd voor mij. Maar het blijkt dat ik zelfs nog kracht heb om door te willen zelfs al is het ergst denkbare mij overkomen.

Pennestreek heeft deze rubriek (mogelijk) reeds verlaten. Helaas was 1 van haar laatste posts een verdrietige. Haar man heeft aangegeven te willen scheiden. Pennestreek heeft hard gevochten voor haar huwelijk maar verloren. Het is helaas zo dat beide partijen verder moeten willen gaan en dat het kansloos is als 1 partij dat niet wil/kan. Pennestreek is heel sterk geworden de laatste maanden en ik hoop van ganser harte dat ze tzt weer heel gelukkig wordt!

Dankjewel

Dag Stip en Anoniempje 2.

Ik ga hier mijn verhaal niet helemaal doen, maar jullie zullen begrijpen dat ik in een vergelijkbare situatie ben beland sinds een maand of 8. Het enige wat ik wilde lezen was: is er een mogelijkheid om verder te gaan na het ontrouw van mijn man?
En ja .... wat heb ik enorm veel gehad aan dit draadje, maar vooral aan jullie twee dames! Alle fases waar ik in belande herkende ik in je verhaal en natuurlijk ... ik zit er nog middenin. De situatie is bij mij complex omdat mijn man nu zwaar depressief is geworden en voor mij is nog helemaal niet duidelijk waar dit gaat eindigen. Hij zal eerst beter moeten worden willen we verder aan onze relatie kunnen werken. Geduld is helaas niet mijn sterkste kant, maar ik weet waarvoor ik vecht en dat is de moeite waard.

Momenteel voel ik me sterk en uit de grond van mij hart kan ik zeggen dat jullie me daarbij geholpen hebben. Ook het idee dat het goed kan komen (en ja ik voel nu al dat "normaal" altijd anders zal zijn) doet me goed. Ik worstel momenteel erg met het beeld dat ik van hem had, maar ook dat zal t.z.t. wel ergens een plekje krijgen.

Van mijn kant uit dus alleen een enorme DANKJEWEL en ik hoop dat ik net zo sterk kan zijn/blijven/worden als jullie.

Désespoir

Hallo Désespoir,

Wat fijn dat je zo veel aan dit draadje hebt! Maar wat ontzettend kl^%& dat je in deze situatie zit. Vooral nu je man in een depressie zit. Pfff....dat lijkt me toch wel heel veel van je vergen, dubbelop zeg maar. Of misschien is het juist een manier om hem te begrijpen en te zien waarom hij bepaalde dingen heeft gedaan. Heb je wel hulp, een uitlaatklep? Is er iemand voor jou? Ik wens je heel veel sterkte.

Inderdaad anoiempje2, het is zwaar

Dag anoniempje2,

Het klopt dat het heel zwaar is; voor mij is niet duidelijk of de depressie er al was of dat hij door het hele gebeuren is gekomen. Ik heb een man die extreem slecht over zijn gevoel kan praten en voor mij is nog veel onduidelijk. Bij een depressie hoort ook dat er weinig/geen gevoel is voor de partner; nou, dat is te merken. Heel moeilijk om te blijven hopen dat dit aan de depressie ligt en niet aan andere zaken. Nogmaals ik weet waar ik voor vecht maar ben wel erg aan het vechten met en tegen mijzelf. Met een depressief iemand leven is al een gevecht op zich, maar ook aan mijn extreem gekwetste ik mag ik niet zomaar voorbij gaan. Ik hoop nog steeds dat we uiteindelijk in betere tijden gaan komen, al vind ik het moeilijk om daarop te vertrouwen en ook om hem te vertrouwen; dat vertrouwen is nog niet terug, al geeft hij me momenteel geen enkele aanleiding dat ik geen vertrouwen kan hebben. Ik vind het moeilijk om afstand te nemen en hem ruimte te geven voor herstel, maar ik realiseer me tegelijkertijd dat, als ik verder wil, geen andere keuze heb.

Ik hou mijn hoofd rechtop!

désespoir

Aanrader

Hey Stip,

Ook ik heb te maken gehad met overspel en ook hier was depressie in het spel. En we zijn er samen uitgekomen en onze relatie is er alleen nog maar beter op geworden.

Belangrijk is wel dat je je emoties de ruimte geeft, anders blijft het je achtervolgen. We zijn nu ruim een jaar verder en het gaat steeds beter. Natuurlijk overvalt het me af en toe nog steeds maar de periodes ertussen worden godzijdank steeds langer. Ik heb hem kunnen vergeven.

Er is een boek dat mij heel veel geholpen heeft tijdens de verwerking, maar ook hoe in de toekomst met zaken om te gaan. Het heet:
Een tweede kans : herstel van een relatie na overspel
Shriver, Gary

Je zou wat weerstand kunnen ervaren omdat het een christelijk echtpaar betreft en dat dat soms erg naar voren komt, maar als je daar doorheen kijkt dan is het echt een goed boek. Het belicht de beleving van beiden.

Heel veel sterkte.

Lieve groet,
Believe

Pijn/verdriet

Na 2 1/2 jaar nog steeds pijn/boosheid/verdriet
Als man weg is voor zijn werk en ik alleen ben.
Dan begint het toch weer te knagen, ja ook ik kwam terecht op dit forum omdat "mijn" man vreemd ging.
En we zijn nog steeds bij elkaar, maar ik begrijp het nog steeds niet en heb voor 90 % dezelde gevoeldns gehad als stip.
Ik schrijf nu omdat ik het ..... Ja ná 21/2 jaar nog steeds niet kan bevatten,
En dus nog steeds als ik alleen ben soms op dit forum kijk.

steungevend boek

ik volg al enige maanden af en toe deze conversatie. Ook ik ben bedrogen door mijn partner en heb dit in januari bij toeval ontdekt. Ik kan niet heel het verhaal schrijven...dat is nog veel te pijnlijk. Wat ik wel wil zeggen is dat ik in de beginperiode radeloos op zoek was naar lotgenoten, nood had aan een eventuele zelfhulpgroep, aan een gesprek met iemand die hetzelfde had doorgemaakt, die mijn pijn en woede begreep. En deze blog heeft mij daar een groot deel bij geholpen. Zoveel maanden verder in de verwerking ben ik via mijn therapeute een boek aan het lezen. Een echte aanrader waar je heel veel aan hebt. Daarom wou ik dit hier even posten:
"Ik hou van je, maar ik vertrouw je niet" van Mira Kirshenbaum.
Misschien heeft eerder iemand anders dit al aangehaald maar beter dubbel dan niet :-)
Heel veel sterkte voor alle lotgenoten hier <3

Stip, (ot)

Toch maar sluiten en eventueel een andere nick? Lijkt mij onwenselijk als mensen in je omgeving weer over dit draadje beginnen en ook nog even over je post in andere draadjes. Zo krijgt het nooit een plekje.

zo herkenbaar Stip

Ik lees en herlees vaak vele reacties en heb er ongelooflijk veel steun aan. Het zou zonde zijn om deze conversatie te sluiten. Ik ben er van overtuigd dat velen meelezen zonder ooit te reageren maar zich toch begrepen en gedragen voelen. Het is immers ook zo'n vervloekte situatie waarin we ongewild terecht zijn gekomen.

Ik heb een ongelooflijk respect voor Stip, voor Anoniempje2, voor ...
Jullie hebben zo'n onvoorstelbare moed om door te gaan, om het verleden een plaatsje te geven. Ik weet echt niet of ik dat ooit ga kunnen.

Ik herken vele emoties, de hoge toppen waar je een verbondenheid en intimiteit voelt die je niet meer mogelijk achtte maar ook de diepe dalen waar je denkt nooit meer uit te raken.

De nood aan de waarheid maar ja...als hij je ooit heeft belogen, wie zegt dan dat hij nu de waarheid spreekt? Het contact zoeken met "haar" en hopen dat je daar de waarheid vindt en dan ondervinden dat zij het helemaal anders heeft ervaren en beleefd en dingen zegt die lijnrecht tegenover zijn verhaal staan. Wie liegt? Wie zegt de waarheid? Voor mij is het van enorm groot belang dat te weten maar ik ga nooit achter de waarheid komen. Want man zegt dat hij zweert op het hoofd van zijn kinderen dat hij volkomen eerlijk is in zijn verhaal, mij alles heeft opgebiecht... Zij zegt dat haar beloften zijn gedaan, ze zegt daar mails van te hebben...maar als ik die dan vraag als bewijs dat ik er hem mee kan confronteren dan zegt ze dat het geen zin heeft en dat het elk zijn eigen verhaal is.Zij zegt recht in haar schoenen te staan (!!!) en nooit zou ingestemd hebben met een relatie als ze geweten had dat wij al bij al een goed huwelijk hadden (????) Zij heeft ook nooit gezegd dat ze spijt heeft maar enkel maar " dat het voor haar ook heel erg is". Man zegt zij hem bleef contacteren,aandacht zocht, bleef vragen om iets te gaan drinken, hem op de duur stalkte, zelfs belde op het werk en hij de eerste keer heeft toegestemd in een koffie drinken om "er van af te zijn". Nadien heeft ze hem niet meer gelost en bleef maar aandringen. Hij zegt de aandacht op de duur wel leuk te hebben gevonden, het gevoel dat hij zo belangrijk was voor iemand (want bij mij was hij dat blijkbaar een beetje kwijt) maar dat het nooit zijn bedoeling was om iets meer te hebben. Toch heeft ze hem met listen een paar keer op haar appartement gekregen voor een tas koffie en ging dan recht op haar doel af.... en hij is bezweken. Hij zegt haar zelfs nooit gekust te hebben, nooit geen liefkozingen , geen restaurantjes, geen romantische wandelingen, geen cadeautjes, geen avonden bij haar als ik aan het werk was, geen stiekeme smsjes als hij thuis was. Enkel na voortdurend aandringen een sporadisch koffietje drinken na het werk maar zich toch een drietal keren laten verleiden tot meer. Als ik hem met haar verhaal confronteer begrijpt hij er niets meer van. Ze moet volgens hem in een soort fantasiewereld hebben geleefd want hij beweert vaak gezegd te hebben dat hij niets meer wou. Hij is er kapot van dat het is gebeurd, belooft me de mooiste jaren van mijn leven, zegt ontzettend veel van me te houden, stuurt me de mooiste liefdesbetuigingen en toch...
Ik ben er zo kapot van. De eerste maanden heb ik niet geleefd maar heb ik me laten leven. Ik heb meer dan eens tijdens het autorijden gedacht...als ik nu even uitwijk naar die boom dan is het gedaan met die onhoudbare pijn. Ik had geen zin meer in het leven, kon amper nog voor het huishouden zorgen... Hij heeft me hierdoor gesleept en heeft me "gepamperd "en verzorgd. Me overtuigd van zijn liefde.
Het rare is dat ik best kan geloven dat hij het meent maar voor mij lijkt alles stuk te zijn. Die onvoorwaardelijke liefde, het zalige gevoel dat je no matter what op mekaar kan terugvallen, dat alles is voor eeuwig besmeurd.
Ik kan me best voor stellen wat er in onze relatie op dat ogenblik fout zat, maar om je dan onmiddellijk te laten verleiden tot zoiets. Ik heb er geen begrip voor. Ik kan me vele bedenkingen maken en hem proberen te begrijpen maar uiteindelijk blijf ik achter met de pijn van het bedrog en weet nog steeds niet of ik hiermee verder kan.

Ik hoop ooit de moed te vinden om door te gaan..zoals velen van jullie een ongelooflijke moed hebben getoond

Poeh

Maete 2 als ik jouw verhaal lees zou ik ook veel moeite hebben met alles. Je man legt namelijk grotendeels de schuld bij de andere vrouw. Zij heeft hem verleid. Hij was een willoos slachtoffer? Sorry maar dat gaat er bij mij niet in. De reden dat ik mijn man heb kunnen vergeven is dat hij zelf het boetekleed aantrok. Hij Vond haar leuk en zij had hem aandacht gegeven en ik met 2 kleine zorgenkindjes had hem "verwaarloost". Hij hield zeker van mij, maar de spanning tja. Hij heeft echt alles verteld, niet tof, maar ik wilde het weten. Heb haar ook gesproken, het verhaal klopte, beiden waren goed fout dat gaven ze ook toe. Omdat beiden voor hun huwelijk wilden gaan is het goed gekomen bij ons. Hoe het bij haar is vergaan interesseert me niet. Ik weet zelfs zeker dat haar man nooit iets te weten is gekomen. Ik heb mijn mond gehouden, geen contact met hem opgenomen want ook bij haar waren 2 kinderen in het spel. Het verdriet wat ik had heb ik hem bespaard en zo ook zijn kinderen. ik kan je maar 1 advies geven: behoud je eigenwaarde.

Help !

Het is nu bijna 13 maanden geleden dat ik achter de affaire van man kwam. Hij kwam er direct voor uit en heeft er direct een einde aan gemaakt. Hij heeft er veel verdriet en spijt van gehad. Was net als ik helemaal overstuur.

Zoals ik eerder schreef zijn we er met relatietherapie uit gekomen. Hebben onze valkuilen geleerd en zijn weer helemaal verliefd geworden. We waren net een jong stel. Man deed enorm zijn best mij te heroveren. Kocht bloemen, deed veel in huis, verraste me met dinertjes etc. We waren erg intiem, de seks was overweldigend. Ik wist wel dat dit bij de eerste fase hoorde, maar nu het allemaal weg ebt en alles weer gewoon wordt, mis ik dat enorm. We hebben nieuwe vormen van intimiteit ontdekt, maar dat wordt ook al weer gewoon. En ik wil zo graag dat het allemaal bijzonder blijft.

Laatst bij de ‘ontdekkingsdatum’ had ik het best moeilijk. Ik kom er achter dat ik man nog helemaal niet vertrouw. Ook aan ‘vergeven’ ben ik nog lang niet toe. Ik worstel daar mee. Ik weet dat ik van ‘m hou, maar dat alles weer gewoon wordt wil ik niet! Ik mis hoe man was begin dit jaar.

Ik begin nu te twijfelen of ik zo wel verder moet. Ben ik niet beter af alleen? Laatst zei iemand tegen me; ‘ik kan prima alleen zijn maar met z’n tweeën is leuker’. Zo voel ik dat ook wel, maar leuk met z’n tweeën is wel wat anders dan dat ik nu voel.
Maar misschien is het een fase in de verwerking…?

Herkent iemand deze gevoelens van na een jaar?

nou ja...

Het is natuurlijk min of meer normaal dat je tweede 'witte broodsweken' voorbij zijn en er wel weer wat sleur in je relatie sluipt.
Maar je klinkt enerzijds als iemand die verwacht dat het altijd maar geweldig blijft en dat is natuurlijk niet reeel.
Anderzijds hoor ik ook een klacht; een beetje een slachtofferidee: alsof al die dineetjes, verrassingen en bloemetjes van je man uit moeten komen.
Wat doe je er zelf aan dat het leuk blijft?
Wat heb je geleerd in de relatietherapie? Is daar iets ter sprake geweest hoe je echt samen aan je relatie werkt?
Je kunt ook niet blijven refereren aan het feit dat je man is vreemdgegaan. Als je opnieuw voor elkaar gekozen hebt dan zul je ook schepen achter je moeten verbranden en stoppen met het hem toch nog kwalijk te nemen of het hem zelfs voor de voeten te gooien tijdens een ruzie. (ik zeg niet dat je dat doet hoor) Dat moet je beiden bereid zijn om samen opnieuw te beginnen, vol goede moed en....met vertrouwen. Dat je het nog steeds moeilijk vindt om hem te vertrouwen, is enigzins te begrijpen, maar moet je toch proberen te beschouwen als jouw probleem: iets waar jij iets aan moet doen en waar je wel ook van mag verwachten dat hij je er bij helpt.

Je laatste vraag klinkt hoopvol: je vraagt eigenlijk: Gaat het vanzelf weer goed, straks en hoef ik er niets voor te doen? Nou, die vraag daarvan is het antwoord min of meer duidelijk llijkt mij.

Hier 12 maanden geleden na de ontdekking

Hoi Els,
Mijn titel zegt het al.
Kijk eens even naar de manier waarop hij het heeft proberen goed te maken, dat zegt veel over de oprechtheid van zijn bedoelingen.
Ik ken hem natuurlijk niet, maar ik ga af op wat je schrijft.
Geef hem het vertrouwen en vergeef hem. Maak daar een mooi moment van.
Dan kunnen jullie ook weer verder.
Lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, maar te doen, vergeten is een tweede, maar dat hoeft ook niet elke relatie kent zijn krassen.

De passie die jullie de afgelopen maanden hebben beleefd hoort inderdaad bij de eerste fase van het pure overleven. Je wil aan elkaar laten zien dat je elkaar niet kwijt wil. Een soort overlevingsdrang met bijbehorende fysieke chemische reacties.
Je zegt dat je nieuwe vormen van intimiteit hebt ontdekt.
Dat is toch ook mooi! Maar die worden ook al weer gewoon, dat lijkt mij ook normaal.
Jullie zijn er ongetwijfeld zowiezo al op vooruit gegaan, vergeleken bij hoe het voorheen was.

Jouw man is hard van stapel gelopen met alle romantische acties.
Hier was dat wat rustiger.
Hoewel ik daar toen, na de ontdekking, ontzettende behoefte aan had.
We hebben dit ook besproken. Hij is vanuit zijn gevoel gedoseerd te werk gegaan met het helen van de relatie zonder écht uit de band te springen, maar precies goed.
Achteraf blij toe dat mijn man niet de romantische casanova heeft uitgehangen.
Dit kunnen ze natuurlijk nooit blijven volhouden.
Ik hoef nu nergens van af te kicken.
Onze relatie is er alsnog zó enorm op vooruit gegaan ondanks het verdriet.
Je hebt je natuurlijk heerlijk laten verwennen na alles wat er gebeurd is, niks mis mee, maar de realiteit is weer aangebroken.
Kijk naar wat je nu wel hebt en niet naar wat je nu niet (meer) hebt!!!
Probeer echt even realistisch te zijn en ga niet nadenken over of je toch liever alleen bent, zéker niet als er kinderen in het spel zijn.
Ik zou zeggen hou vol en kijk het volgende filmpje van Esther Perel:

Heel mooi.

Vroeger gingen de mensen scheiden omdat de relatie slecht was, tegenwoordig gaan mensen scheiden omdat de relatie beter kan.
Dat wil je ook niet, toch?

Sterkte!

Bedankt

Hoi, kitty
Bedankt voor de tip (filmpje esther perel)
Inderdaad heel mooi;tranen over mijn wangen, zo komt het na 2 jaar na de verhouding van mijn man nog intens binnen.
Soms denk ik .....ik kan/ga dit nooit verwerken.
De vrouwen op deze site die het meegemaakt hebben weten hoe intens pijn het doet om bedrogen te worden door hun partner/maatje/geliefde......,.

En voor els......
Na 3 jaar begrijp ik het nog steeds niet, ik wil het misschien niet begrijpen ??
Ook wij hadden na het "uitkomen " van het bedrog betere sex maar dat ebt weer weg omdat er zoveel in mijn hoofd zit en dan us daar die angst weer...
Pfffffff

blijft zo moeilijk

Ja, Kitty, Els, Niets, het blijft bij momenten zo verdomd moeilijk.
Hier nu 10 maand na de ontdekking en ik kan het nog steeds niet geloven dat het me is overkomen, had dit echt nooit gedacht en mijn man tot zoiets nooit in staat geacht. Wat heb ik me vergist... Soms ben ik zo boos op mezelf omdat ik het in die periode dat het bezig was (4 jaar geleden) niet heb ontdekt of gevoeld. Of misschien is het beter zo want was ik dan zeker weggegaan. Zoveel vragen blijven in mijn hoofd spelen. Mijn hersenen staan na 10 maanden nog steeds geen moment stil en van bij het opstaan tot het slapen gaan beheerst dit mijn gedachten.

En inderdaad, eens die eerste periode voorbij is met geweldige seks en zeer grote en diepe verbondenheid, blijf ik toch wat verweesd achter, hoe erg man ook zijn best doet. Ook ik vraag me vaak af of ik dit ooit ga kunnen verwerken.

Volgens de therapeut zeker wel maar het zal tijd en werken vragen.

Ik heb ook het filmpje bekeken en er zit zoveel waarheid in.

Dus we ploeteren verder door het leven en proberen er toch het beste uit te halen.

Veel moed aan iedereen

Conclusie en realisatie

Dit helpt mij te relativeren:

Waar ik nu zo'n beetje achter ben, is als je je (man of vrouw) in een relatie op een gegeven moment niet meer gewaardeerd, dan wel geliefd voelt, vreemd kan gaan als er geen goede communicatie (meer) is.
Niet om je partner pijn te doen of om er bij weg te gaan, maar om de (fysieke) liefde weer te ervaren waar zo naar gehunkerd wordt.

Je kunt áltijd iemand tegen komen waar je op dat moment een vorm van aandacht van krijgt die aan het thuisfront ontbreekt.
Ik heb een groot aandeel gehad in dat man zich door mij niet meer geliefd voelde.
Had ik maar beter uit mijn doppen gekeken ... en gereageerd op man zijn verbaal uitgesproken behoefte aan intimiteit.

Tja, het doet even zeer.
Ik in 1 keer een tsunami en hij jarenlang kleine tikjes van mij.
Vaak is het enige dat helpt om wakker geschud te worden ---zegt Esther Perel--- de ontdekking van een affaire.
Zo ook bij ons.

De pijn gaat (zeer langzaam) over.
Bij de 1 zal dat sneller gaan, dan bij de ander.
Het ligt er ook aan hóe je het samen op lost, áls er daarna nog van een samen sprake is.
Mocht je dit, als in sámen overwinnen, dan zit er écht iets goed!

Ik zal wel voor mezelf spreken maar we zijn volgens mij tóch een klassiek voorbeeld van hoe het kan lopen in een huwelijk met kinderen.
Ik hoor én zie het zóveel om mij heen gebeuren.
Een schrale troost, dames?!!

Be tough,
Be brave,
Stay high,
Bye bye

hebben jullie dit ook zo

beste allemaal,
Hier weer een verhaal van een teleurgesteld iemand.

ik zal het in het kort vertellen.

Leuk gezin ( 1 kind ) en al 25 jaar bij elkaar.
kind vind dat mijn man veel sms st en met telefoon bezig is. Omdat wij beiden eigen bedrijf hebben
neem ik het niet zo nou.Maar goed in onbewaakt ogenblik heeft ons kind de telefoon van mijn man genomen
en wat bleek hij heeft een vriendin.

Jullie snappen ik stond aan de grond genageld had dit echt nooit verwacht en zeker niet omdat hij altijd
over iedereen oordeelt die zulke dingen doet.

Maar afijn na de confrontatie in de avondheeft mijn man een week elders geslapen en alles gedaan om mij te overtuigen om eventueel in een ander gedeelte van huis te verblijven en voor ons kind om deze nog een laatste 2 leuke jaren thuis te geven voordat deze gaat studeren.
En gelijk met minnares gebroken en steeds verteld dat hij met ons doorwilde en zelf niet snapte hoe het zo heeft kunnen lopen.
Minnares heeft volgens hem steeds gedreigd de boel openbaar te maken.( ik ken haar niet hoor niemand van onze kennissen trouwens)
In de periode dat mijn man een relatie met haar had heb ik geen argwaan gehad en echt niets gemerkt,
was misschien in al deze maanden maar 6 keer later thuis en we gingen gewoon met onze kennissen dingen doen enz. enz. hij belde haar alleen elke avond . ( dit bleker later natuurlijk toen ik de telefoonrekeningen had opgevraagd.)
Overdag heeft hij haar natuurlijk wel heel vaak gezien.
Met zijn beroep is dit mogelijk omdat hij eigen baas is hij belt mij ook tig keer per dag over van alles.

Echter hij is ook met haar naar een oostblokland geweest (ga niet specifiek ivm herkenning)
Ik dacht voor werk maar na alle telefoonrekeningen uitgepluisd te hebben kom ik erachter dat hij met haar is geweest hij is wel eerder terug gekomen ipv 3 nachten kwam hij na 2 al terug en moest ik dit regelen.

Maar goed hij blijft maar volhouden dat hij zijn zakenvriend daar ook gezien heeft.
Het was in het land waar zij van oorsprong vandaan komt.

Maar om een verhaal korter te maken nadat ik hem eerst een week buiten gezet heb en toen besloot om door te gaan heb ik het zo zwaar mijn man wil geen details vertellen en zegt op alles ik heb toch alles verteld enz enz en begin je weer te zeuren. Hij deed zo erg zijn best om het goed te maken tot dat ik plots geen gehoor kreeg toen ik hem belde ( na 2 en halve maand dat het uitgekomen was) ik heb hem opgezocht en trof hem met een treurig gezicht de minnares was zwanger van hem. Volgens hem kon dit niet maar ze bleef het beweren . Dus mijn man heeft haar min of meer verplicht het kind weg te laten halen omdat er geen test gedaan kan worden tijdens de zwangesrschap. (ze was 14 weken zwanger)

hij heeft haar ook gebracht naar de kliniek ed.
Maar goed nadat dit ook allemaal voor bij is (jullie begrijen weer een extra klap)
is hij zo anders.Heeft geen behoefte aan sex enz enz.
Terwijl ik wel 5 uur per dag over dit alles aan het piekeren en zo eenzaam ben zegt hij gewoon ik ben het al vergeten en wil er ook niet meer aan denken. Zou mijn arm geven om het te draaien.

Maar goed ik blijf maar met de film in mijn hoofd zitten hoe hij sex heeft met haar enz. en wat zou hij allemaal wel niet tegen haar gezegd hebben grr ik wordt er misselijk van ze was ook nog eens 20 jaar jonger (mijn man is 46 jaar(al zie je dit niet aan haar ik haar foto op internet gezien via fb van ons kind)

We zijn nu 7 maanden verder en het knaagt zo erg mijn man wil niet in therapie en ik wil dat wel.

Ik weet af en toe gewoon niets meer en voel me zo leeg.
We gaan wel dingen samen doen hoor maar steeds als ik erover begin wordt het ruzie en wordt er tegen mij gezegd dat ik de verhalen zelf bij elkaar plak en dat het anders was of hij loopt weg en zegt we gaan verder dus laat het rusten.

wat ik trouwens ook raar vind als je een relatie hebt die nooit blijft slapen weet je toch dat er iets niet klopt
dus volgens vriendinnen wist deze dame alles donders goed waar ze mee bezig was. begrijp me niet verkeerd snap zelf ook dat het mijn man zijn schuld is en niet de hare.

hoe kan ik dingen een plekje geven.

hulpeloos

Ik voel je pijn

Beste teleurgesteld, wat een vreselijke toestand.
Ik heb intussen wel geleerd dat iedereen kan fouten maken. En reken maar dat er verschrikkelijk achterbakse vrouwen bestaan die al hun troeven uitspelen om hun doel te bereiken. Ik vermoed dat je man daar ook een beetje slachtoffer van geworden is. Maar het minste wat hij nu kan doen is mee met jou in therapie gaan. Dat is hij jou verplicht als hij met je verder wil. Het is ook een teken van respect naar jou toe. Als hij dat niet doet dan zal het voor jou en hem heel moeilijk worden om dit een plekje te geven. Zoiets kan je immers gewoon niet laten rusten zonder dingen uit te spreken. Dat is om gek van te worden. Misschien moet hij eerst voor zichzelf goed uitmaken of hij met jou verder wil en zo ja, en jij wil dat ook, lijkt therapie mij meer dan noodzakelijk.

veel moed

Maeta2

Maete
Dank voor je reactie.

Ik zou die vrouw ook zo graag eens willen spreken.
Als ik bel hangt ze op.(na alleen maar mijn naam te noemen)

Ook heb ik haar een keer een sms gestuurd dat ik wilde praten en haar niets kwalijk nam maar ook daar nooit een reactie op gekregen.

Heeft het jullie opgelucht om het verhaal van de andere vrouw zelf te horen daar ben ik best benieuwd naar.

Want eigenlijk geloof ik die nog eerder.(erg eigenlijk)
Weet ook niet wat ik moet zeggen en hoe te beginnen

Maar voor mijn gevoel kan ik dan pas echt beslissen wat ik verder wil.
Degene die vreemdgaan weten echt niet wat ze een ander aan doen

Niet doen

Ik denk dat je alleen maar teleurgesteld kunt raken van de reactie van 'de ander'. Die zit in een totaal andere flow dan jij. En zal veel/alles aangrijpen om goed te praten wat ze doet. Verwacht geen begrip of medeleven, nog los van de vraag of je dat van iemand zou moeten willen krijgen die stookt in een huwelijk. Of dat huwelijk nu goed of niet goed is/was, dat doet er niet toe. Van bezette mensen blijf je af.

niet doen

Hoi Moederziel,

dat is het juist.

Mijn man vindt dat hij genoeg heeft verteld en wil niet verder praten die wil gewoon door en niet meer achterom kijken maar ik wil zo graag weten hoe sommige dingen echt zitten, geloofnamelijk nog steeds
niet alles en blijft zo knagen.

Hij heeft uitzicht zelf nog nooit veel dingen verteld over die maanden(alleen dat het heus niet zo leuk was als ik denk en dat ze steeds steken onder water gaf om mij in te lichten enz en dat hij natuurlijk een soort verhouding met haar had en dat ze steeds meer tijd ging eisen) namelijk en elke keer dingen vragen waarop ik dan antwoorden krijg als ik heb dat toch al verteld enz. het breekt me op.

Begrip verwacht ik ook zeker niet maar wil haar kant ook zo graag horen.
Hij zegt dat hij het geen relatie/verhouding vond maar als ik de telefoonrekeningen napluis vind ik 3 x per dag bellen wel zeker een relatie.

Misschien was mijn man nog erger als ik dacht , ik heb het idee dat ik beter dingen kan beslissen als ik alles weet.(voor mijn gevoel dan)

Ga je als meer weet over hoe het echt zat anders met de situatie om? Nog los van wat moederziel al zegt (namelijk dat je van haar zeker (ook) geen eerlijk antwoord moet verwachten), lijkt me dat je veel beter allebei energie kunt steken in je huwelijk. Bovendien, zeer waarschijnlijk kijken ze ook echt anders naar hun samenzijn. Zal het voor je man niet als een relatie gevoeld hebben, maar als een vlucht, een boost voor zijn ego. Waar zij waarschijnlijk hoopte dat het uit zou groeien tot een serieuze relatie. Kortom, probeer dit los te laten. Je man drijf je zo alleen maar verder weg. Ga samen in therapie en leer daar hoe je elkaar weer kunt vertrouwen. En ga zelf in therapie om te leren op jezelf te vertrouwen.

ook dit nog

Vandaag erachter gekomen dat ze nog steeds contact hebben.
Althans sinds ze haar zwangerschap heeft beëindigd omdat mij man dit wilde.
Volgens hem vind hij haar zielig en blijft beweren dat er niets meer gebeurt is.

Dit is toch geen leven meer .
Ik zou het uit willen gillen maar zit met een zieke moeder die dit zeker niet overleefd
en een kind waarvan ik weet dat hij zijn vader nooit meer wil zien en wat aandoet.

ik weet het echt niet meer