Verdergaan na ontrouw

Niet zo vrolijk

Mijn opwaartse golf duurde een week. Alles leek lichter. Was fijn. En toch lukte het weer niet om het vast te houden. En lijkt het weer terug bij af.Depressie? Ik weet het niet. Heb het zelf ook wel gedacht. Maar ik functioneer verder wel; werk loopt goed. Kinderen eigenlijk ook. Ik voel me alleen vaak zo somber en alleen. Terwijl ik legio mensen om mij heen heb. Een jaar lang gehuild. Niet hele dagen hoor;-). Maar wel praktisch elke dag; momenten van verdriet, wanhoop en soms boosheid. Op diezelfde dagen kon ik ook wel mild en liefdevol zijn. Ik wilde schrijven ' echt blij zijn". Maar ik geloof niet dat ik echt blij geweest ben.
Ik kan mij caak ook niet voorstellen dat ik ooit nog echt " gewoon blij" kan zijjn.
Iemand hier schreef eens" zomaar was dat laatste zwarte randje weg".
Ik ervaar nog een dikke zwarte rand om alles wat er gebeurt op een dag.
Ik verlang naar rust. Ben het verdriet zo zat. Al die gesprekken en emoties.
Nan verweet mij vanochtend dat ik zo sterk in het verleden keef. Dat het glas altijd half leeg is. Ik geloof niet dat ik vroeger zo was. Hij heeft gelik; nu wel. Ik rakel ook steeds weer allerlei febeurtenissen op tussen hem en haar. Werd gister getriggerd doordat we volgend weekend weggaan met gezin naar een plek qaar hij ook een keer met haar geweest is. Ik dacht dat ik het handelen kon. Maar ik ben weer helemaal van slag. Boos , verwijten, voel me weer zi vernederd en gekwetst. Zelfde verhaal als dat ik in september en december schreef.
Dat maakt me vervolgens ook weer wanhopig; er lijkt geen schot in te zitten.
Ik ga binnenkort een intensief teaject in met peut. Vanwege mijn ziek zijn hebben we de laatste maanden weinig kunnen doen.
Ik zie er als een berg regenop. Vraag me echt af hoe het verder moet.
Man zei vanochtend; " ik heb zoveel geleerd, verslavingsgedrag opgelost en nieuw gedrag aangeleerd. Dat is moeilijk geweest maar het is gelukt. Ik heb jaren verprutst. Grote fouten gemaakt. Maar toen ik inzicht kreeg in m n gedrag heb ik het kunnen veranderen. "
Als hij dat kan kan ik dat ook was de boodschap.
Ik hoop het. Mijn gedachten zijn zwart. Vergiftigd. Og steeds beheerst het een groot deel van mijn dag. Ik kom er niet verder door. Geen enkele groei;-)
M n zelfbeeld is ook een hobbel. Ik denk dat ik er de laatste 10 jaar niet zo goed uitgezien heb als het laatste jaar. Krijg veel positieve feedback. Waar ik dan eigenlijk weer niet op zit te wachten; alsof ik hiervoor een of ander monsterlijk wezen was. En zo overheersen negatieve gedachten.
Ik moet het keren. En ik wil het deze zomer doen. Ik wil zo graag verder met mijn leven. Soms overweeg ik rustgevende medicatie te gebruiken. M n gedachten stil te zetten. Maar ik ben ook weer huiverig hiervoor.
Denk nog steeds " ik moet hier doorheen, m n weg vinden en dan zal het lichter worden". Ik hoop zo dat ik het klmende week weer het gevoel kan krijgen wat ik laatst had; een opwaartse golf. Waarbij ik weer zin krijg om dingen op te pakken. Nirmaal gesproken ben ik iemand die veel tegelijk hsndelen kan. Wat onrustig, op zoek naar nieuwe dingen. Leuk contact met nieuwe mensen.
Nu blijf ik het liefst thuis. Wil van alles maar er komt weinig uit m n handen. Ik dwing mezelf wel omafspraken te maken em per dag wat te " doen" als ik niet werk. Dat ging van de werk best redelijk.
Dit alles heeft wel z n weerslag op ons samen. Ik las dat ik in september ook schreef dat we het samen zo goed hadden. Dat ik zo blij met m ben. Trots ben.
Ik hou nog steeds zielsveel van m. Maar het is wat " mat". Ik vind het jammer dat ik niet meer trots op hem ben. Dat ik me eigenlijk voor hem schaam.
Anoniempje; jij zegt dat je er niet wantrouwend van geworden bent. Ik wel. Ik bekijk iedereen om me heen en vraag me dan af; wie ben jij? Wat is jouw geheim? Hoe ga jij tegenvallen? En als je zo kijkt word je natuurlijk ook bevestigd. Ik voel afstand tot mensen om mij heen. Hey lijkt of iedereen goed voor zichzelf zorgt ten koste van een ander. En ik ben continu op mijn hoede.
Hierin ben ik nu wel anders dan voorheen. Mensen zagen ( en zien denk ik) mij als spontaan, vrolijk, zelfverzekerd en actief.Makkelijk , toegankelijk in contact Nu ik dit schrijf zie ik dat ik mijzelf nu niet ben. Ben afstandelijk. Bamg.
Word er naar van.

herkenbaar

na het lezen van de vele verhalen hier op het forum kom ik erachter dan bijna iedereen met dezelfde gevoelens geworsteld heeft.
mijn man kwam in oktober thuis dat hij verliefd was op een collega, ik had al wel mijn vermoedens maar die werden steeds ontkend, omdat hij naar mijn weten nog nooit gelogen had tegen me, kon ik me ook helemaal niet voorstellen dat mijn gevoel goed zat.
mijn ouders zijn beide in een jaar jaar tijd ernstig ziek geworden, mijn vader is in een half jaar compleet dement geworden (65 jaar)en mijn moeder had net te horen gekregen dat ze kanker had, een ontzettend emotionele tijd, ik had mijn man die altijd mijn beste maatje was nodig, maar hij was er niet, emotioneel gezien dan, ik zei dat ook steeds: ''je bent er wel maar ik kan niet bij je komen'' zo voelde dat voor mij, hij reageerde dan altijd heel verbaasd ''waar slaat dat op'' ik ben mijn vader een heel end kwijt en misschien binnenkort mijn moeder ook en ik heb het gevoel dat ik jouw ook kwijtraak, echt ik heb het zo goed aangevoeld! en steeds gaf hj mij het gevoel dat ik gek was en/of hij werd boos op me!
achteraf gezien was hij toen al met haar bezig...
in oktober kwam hij dus thuis met die boodschap, aan de ene kant stond ik er niet van te kijken, aan de andere kant werd ineens de bodem onder mijn voeten weggeslagen.
ze hadden alleen nog maar gezoend, meer niet, maar ze waren beide verliefd, hij wist niet of hij met mij verder wilde... ik snapte er niks van, hoe kon dat nou, mijn grote liefde bij wie ik al was vanaf mijn 15e, wij waren soulmates.. dat zeiden we toch altijd tegen elkaar, waar hij was was ik en andersom, samen hadden we drie prachtkinderen.... ik was helemaal in de war, ben de deur uitgegaan in de auto gestapt en heel de nacht doelloos rondgereden, ik had het gevoel in een droom/nachtmerrie beland te zijn, ik hoopte dat ook, dat ik morgen weer wakker zou worden en alles maar een droom was, ik had al vaker over hun gedroomd dus het zou kunnen.
toen ik rond 3 uur weer thuis kwam lag hij gewoon rustig te slapen! was hij niet bezorgt om mij??? wat was hier aan de hand!! zat er een monster in hem ofzo? ik maakte hem wakker en vroeg of hij niet voor ons wilde vechten, dat het maar een verliefdheid was, dat ik hem daarmee wilde helpen etc. hij zei dat wat hij voor haar voelde heel bijzonder was, dit had hij nog nooit gevoeld.. ik vroeg wat nu? moet ik de makelaar bellen dan? ik wilde eigenlijk hem uit de tent lokken en laten schrikken zodat hij wakker geschud zou worden en besefte waar hij mee bezig was.. doe maar zei hij... ik dacht dat ik dood ging!
de volgende dag ging hij gewoon werken en ik zou het tegen de kinderen vertellen (11, 14, 16 jaar)ik snap nu nog niet waarom ik dat alleen gedaan heb en waarom zo snel? hij liet er geen gras over groeien leek het wel, ik was compleet in shock, de kinderen waren erg verdrietig en heb ze ze goed en zo kwaad als het kon getroost en vastgehouden, inmiddels had hij het al tegen zijn baas verteld en die heeft hem naar huis gestuurd, mijn man was achteraf gezien denk ik ook erg in de war. ik vroeg hem of hij mij nog leuk vond, hij vond haar leuker, of hij nog van me hield, jawel als de moeder van zijn kinderen, vond hij me nog aantrekkelijk? daar kon hij geen antwoord op geven, ik voelde me zo klein, onzeker, bang!
savonds wilde hij met haar praten en ik heb dat toegestaan, ik en de kinderen hebben samen zitten wachten tot hij terug kwam, en mijn jongste zoon en dochter hebben snikkend een brief naar papa geschreven, ze zochten foto,s bij elkaar waar wij als gelukkig gezin op stonden en stopte die bij hun brief, ik liet ze, dit was hun manier, toen hij thuis kwam hebben ze hem die brieven gegeven, en zijn toen naar boven gegaan, ik vroeg aan hem wat hij nu besloten had, hij zei dat toen hij naar huis reed voor haar wilde gaan maar na het lezen van de brieven weer twijfelde, ik voelde me toen zo boos worden en riep dat hij dan maar op moest rotten!! ik heb die nacht bij mijn broer geslapen, smorgens kwam hij naar mij en na wat praten bleek hij verbaasd dat ik hem nog steeds wilde, nu wilde hij ok weer voor mij gaan, of mag ik er nog tot vanavond over nadenken vroeg hij, nou nee dat trok ik echt niet meer.
ik vroeg of er nog dingen waren die ik moest weten, ze waren dus wel met elkaar naar bed geweest en het speelde in de zomer dus ook al.
hij is naar haar toegegaan om het ''uit'' te maken en heeft haar nog gekust, terwijl ik van te voren zei dat ik dat niet wilde..
we zijn terug naar huis gegaan en toen is het verwerkingsproces begonnen, ik denk dat ik in een heuse identiteitscrisis beland ben geraakt, was mezelf kwijt, onzeker, wie ben ik? ben ik wel leuk? was mijn man ook kwijt, wie was die man? hij was niet de man die ik kende, ook de foto,s van onze laatste vakantie, ik kon en kan ze nog steeds niet zien, toen was het ook al, ik dacht dat we het fijn hadden toen, dagelijks vrijen.. ik snap het niet.
mijn man heeft de eerste 2 dagen wat verteld maar daarna deed hij net of hij bijna niks meer wist, als ik hem vragen stelde, en ik had en heb dat zo nodig, elk detail, mijn puzzelstukjes moesten kloppen, maar hij weet het niet meer, ik moest erover op houden, na drie weken al, ik ben door het stof gegaan, hem gepleased, op zijn wenken bedient, mijn gevoelens proberen weg te stoppen of in ieder geval hem er niet mee lastig te vallen, wat vaak niet lukte, dagelijk,s huilen, snachts huilen, de wetenschap dat zij nog steeds samen werken, in de pauze gewoon nog gezellig kletsen, want dat moet gewoon kunnen volgens hem want hij voelt niks meer voor haar, ik heb hem zien en voelen worstelen met zijn gevoelens, als ik heb vroeg of hij voor altijd bij me wilde blijven(ik voelde me zo kwetsbaar)dan kreeg ik eerst geen antwoord en daarna zei hij , ''dat heb ik toch beloofd'' zo veel pijn!!! ik was alleen nog maar met hem bezig, de zorg voor mijn ouders zon ik bijna niet meer opbrengen, mijn broers hebben veel overgenomen, ze zenuwen gierden door mijn lijf, kilo,s afgevallen en inderdaad ook veel mensen die positief reageren dat ik er zo goed uit zag, ook ik net als stip baalde daar van, hoezo was ik daarvoor een gedrocht dan? en hoe kan je nu zeggen dat ik er goed uitzie terwijl heel mijn hart aan diggelen ligt!
in december heb ik mijn man nog betrapt in de schuur, hij was met haar aan het bellen, eerst loog hij tegen me, maar hij kon er niet meer onderuit, hoe kan ik je nu nog vertrouwen? ik ben zo boos geweest, voelde me even weer sterk, en ik eiste van hem dat hij haar voortaan zou negeren, nog niet misschien zei hij, dat doe ik bij niemand, zo ben ik niet en dus ook niet bij haar, dat doe ik voor niemand en ook niet voor jou! weg sterk gevoel.. wie was deze man? mijn man is lief zorgzaam, eerlijk, gek op mij en de kinderen.. in januari zag ik via zijn telefoonrekening dat hij haar weer gebeld had, 3 seconden maar, volgens zijn zeggen had hij weer opgehangen omdat hij dat naar mij toe niet kon maken, ik geloof hem eerlijk gezegd niet, haar voicemail zal wel afgegaan zijn, ben verdrietig en boos naar mijn schoonzusje gegaan en toen merkte ik voor het eerst dat mijn man in paniek raakte..
we hebben later gepraat, en nee ik kon en kan hem niet de deur wijzen, ik hou zo veel van die man plus ik wil de kinderen geen scheiding aan doen, ook dit vergaf ik hem.
vanaf toen veranderde zijn gedrag naar mij toe, werd liever, hij kreeg weer oog voor mij, nog steeds wil hij er niet over praten, het gaat met mij nu stukken beter en ook tussen ons gaat het goed, et voelt weer alsof hij ''thuis'' is, de oude... is weer terug.
maar bij mij gaat het ook in golven, de ene dag voel ik me boos(wat ik dat weer niet uit) de andere verdrietig, ik snap het nog steeds niet, voel me vernederd, mijn privacy is geschonden, wat weet zij van mij, wat heeft hij over mij verteld? zij heeft me trouwens ook in de maanden voorgelogen, zelfde leugens verteld als mijn man(onze zonen sporten samen)
zeker de laatste tijd lijkt hij weer zo gek op mij, en dat is fijn maar aan de andere kant heb ik gevoelens en vragen van, waarom nu wel? of heeft ze een ander? had je een verstandsverbijstering?
waarom geen condoom gebruikt(ik moest zelf soa test laten doen, wilde hij niet,schaamde zich voor dokter)
soms lukt het me om niet te veel erover na te denken, maar de film draait zich steeds weer af in mijn hoofd, we zijn nu sterk, er is veel liefde tussen ons, ik geloof ook echt dat wij samen horen, maar soms is er een stemmetje dat zegt, of moet ik alleen verder?....
fijn dat deze verhalen zo herkenbaar zijn, geeft me troost..

depressie

Ben hier tijdje niet geweest.
Moet toch dealen met een depressie. Heb zwarte maanden achter de rug. Mensen om mij heen zeggen dat ze zien dat het beter gaat. Dat ik vaker minder somber ben. Ik kan het zelf niet beoordelen.
Had nooit gedacht dat ik dit zou meemaken(hoe arrogant- dacht ik van meer dingen;-)
Het is naar. Het brengt wel mijn focus naar het nu; wat achter en voor me ligt kan ik er niet bij hebben. Dat is een voordeel.
Ik doe m'n best om hier uit te komen. Hoop dat het lukt. En een beetje snel graag; ben enorm ongeduldig.
Zou zo graag weer een 'gewoon' leven willen.
Man helpt mij. Heeft het goed met mij denk ik. Is overtuigd van ons.
Dat helpt mij. Maar de angst zit er goed in.

Ach meissie toch, je krijgt hem flink voor je kiezen.
Heel veel sterkte!

Stip

Lieve Stip, wat naar dat het je nog steeds niet gegund is blijkbaar om onbezorgd door het leven te kunnen. Heb je hulp van buitenaf? Wel fijn dat je man je steunt. Hopelijk kunnen wij dat virtueel vanaf hier.
Ik herken het helaas ook. Hier is het manlief die iets van een depressie heeft. Hij wil echter geen hulp van buitenaf inschakelen (beviel niet goed de vorige keer) en dat maakt het extra zwaar. Daardoor weten we ook niet precies wat het nou is. Misschien toch een burn-out of een midlife crisis? Voor hem is het in elk geval erg pittig maar zeker ook voor mij. Ik vraag me soms af hoe lang ik het kan volhouden. Maar ik blijf een fijn en compleet gezin voor ogen houden. Hoop dat we over een tijdje allebei kunnen zeggen: hehe, dat hebben we gehad! We gaan genieten! Zullen we er vast over gaan dromen? ;-)

Heks en Sanne

dank je wel voor jullie reacties. Is fijn.
Het gaat zo wisselend. Soms gaat het dagen zomaar beter; dan lukt het om de dag door te komen. Voor de kinderen te zorgen, om te gaan met anderen. Dan lijkt het of het allemaal wel mee valt. Dan lijkt die depressie ver weg. En dan ineens is het er weer; moe, verdrietig, somber, alles grauw. Kan ik geen geluid verdragen. Dan schrik ik weer van mezelf. Dagen achtereen. Echt waardeloos.

Sanne wat naar dat het bij jouw man ook maar blijft. Ik heb hulp van een peut. Zonder dat was ik vast nog verder weg. Hij heeft mij concrete opdrachten/adviezen gegeven. Ik zie dat het werkt om daar mijn gemoedstoestand mee te beïnvloeden. Dat maakt dat ik steeds vaker weer grip op m'n functioneren krijg.

Sanne, je eindigt met de hoop dat we hierop terug kunnen kijken en het achter ons kunnen laten. Dat hoop ik ook. Maar vaak zie ik echt niet hoe dat moet. Ik ben zo bang dat het ons altijd blijft achtervolgen. Telkens zijn er weer situaties waarin ik terecht kom waarin ik geconfronteerd wordt met zijn verleden. Heel soms kan ik het naast me neerleggen, vaak ben ik uit het lood geslagen. Geeft het spanning en verdriet.

Stip

Niet voor niets bestaat het gezegde:

"Tijd heelt alle wonden."

Heb vertrouwen. Hou vol.

Veel sterkte.

Stip, it's my turn now...

Nu ben ik aan de beurt; ben er achter gekomen dat mijn man na een relatie van bijna 28 jaar vreemd is gegaan..... ik sta nu dus waar jij ruim een jaar geleden stond en als ik jouw laatste reacties lees vraag ik me oprecht af of het zin heeft de strijd aan te gaan. Man heeft spijt. Heeft bijna een jaar een leuk feestje gevierd met een 15 jaar jongere minnares die zelf ook een relatie heeft (geen kids, wij wel 3, jongste 17)). Het is niet de bedoeling geweest van "het stel" om samen een leven op te bouwen; het was ontspanning, het was een vlucht... Ik heb het niet zien gebeuren...
Geef ik hem nu een schop of gaat ik het gevecht aan?

vervolg op #236

Op mijn verzoek is er nog niemand (buiten man, minnares en ik) die er iets van weet. Ik schaam me er zo voor dat ik het nog met niemand wil delen. Dat kost veel energie want als ik niet alleen ben moet ik dus proberen te zijn zoals ik altijd was (word ik ooit weer zo?). Ik stik er soms bijna in.

Marijke

Ik weet niet goed wat ik tegen je zeggen moet. Alles klinkt zo snel dramatisch.
En dat is het ook. Als ik terugkijk naar vorig jaar mei kan ik de ontreddering en tekeurstelling nog zo goed voor de geest halen. Een vacuum. Verder was er niets. En de schijn maar ophouden. Degene waar ik het meest om gaf was er niet voor mij om dit te delen. Afschuwelijk.

Ik kan niet voor jou denken of invullen. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat het maar goed was dat ik niet wist waar ik nog doorheen moest. Het is het meest afschuwelijke jaar van m n leven geweest. En het liep al niet altijd van een leien dakje.

Maar.... Het is maar goed dat ik het niet wist. Misschien had ik het bijltje erbij neer gegooid. En nu , 15 maanden later ben ik zo dankbaar dat ik dat niet gedaan heb. Ondanks de zwarte laatste maanden zie ik ook veel moois. Man die ontspannen en ontzettend liefdevol is, we spreken ons uit naar elkaar, voelen ons enorm verbonden met elkaar, onze relatie ( die ik echt niet slecht vond) is dieper geworden, we doen allebei ( vaak) ons best voor elkaar, aantrekkingskracht is weer terug. Daarbij kijk ik anders naar mezelf; ik ben meer tevreden met wie ik ben. Ik ben wel trots ( en vind het doodeng om op te schrijven) op hoe ik met onze situatie omgegaan ben. Dat ik doorgezet heb. Dat ik / wij de kinderen een scheiding bespaard hebben. Dat ik mij niet verlaagd heb tot allerlei scenes maar meestal rustig/ beheerst met haar omgegaan ben. Als ik hiernaar kijk ben ik echt blij dat we samen zover gekomen zijn.
Het mag duidelijk zijn dat het wat beter met me gaat. De laatste weken veel ups en kortere/ minder diepe downs.

Ik heb het al vaker geschreven; toen ik vorig jaar steeds maar las / hoorde dat het wel 2-3 jaar kon duren zakte de moed me echt in de schoenen. Ik kon er niets mee. Anoniempje schreef laatst nog ; het kan maar zo korter zijn. Dat bemoedigde mij dan weer.

Bij mij / ons is het heel zeker de moeite waard geweest te vechten voor ons samen en ons gezin.
Dat kan voor jou/ jullie gelden maar misschien ook helemaal niet.

Ik ben vaak nogal praktisch van aard. Wil he graag wat tips geven. Misschien kun je er niks mee. Dan zeg je het maar. Hou ik er ook snel weer mee op.

Neem iemand in vertrouwen. Het helpt om je verdriet te delen met iemand die je vertrouwt. Onze peut heeft mij in de eerste sessie op het hart gedrukt het niet van de daken te schreeuwen. Ik ben nu blij dat ik dat niet gedaan heb.

Man moet zich uitspreken voor jou. Hij moet voor jullie willen gaan en zich inzetten. Zoek samen hulp. Ik heb begrepen dat het essentieel is dat contact met minnares helemaal verbroken wordt. Focus ligt op jullie.

Wij hebben na een aantal enorm onrustige weken waarbij we allebei om de haverklap dachten; nu scheiden of niet?? Besloten dat we de komende vier maanden geen ingrijpende beslissingen zouden nemen. Dat gaf rust. Hierna hebben we dat verlengd. Dat maakte dat die ene vraag op de achtergrond raakte. Dat gaf ruimte.

Man trok zich in begin nogal terug. Hij had t moeilijk. Ja hallo. Ik ook. Ik had moeite met boos worden maar dit stoorde mij enorm. Man stelde voor dat hij wel paar dagen weg wilde om rust te geven. Ja dag, ik voor de kinderen zorgen. Ik had rust nodig dus hij zocht het maar uit met onZe kinderen en verplichtingen. Dat heeft hem mede de ogen geopend wat hij stuk maakte.

Ik ben veel gaan lezen over overspel. Wat je man en minnares zeggen kwam ik overal tegen; spanning zoeken. Uitvlucht van de sleur. Nu zie ik dat niet het vreemdgaan alleen het probleem was. Get zat veel dieper. Get gad te maken met hem( zijn wil om te vluchten) , met mij ( mijn rol in ons huwelijk), met elkaar kwijt raken in je huwelijk. Daar lag een basis. Dit besef maakte ook dat ik er aan werken wilde. Dat ik dacht dat heg niet vetloren was. Dat ik verschil kon maken.

Ik durfde niet boos te zijn. Daar was mijn situatie te onveilig voor. Dat kwam pas later. Mijn verdriet liet ik hem wel zien. Dat is goed geweest. Hij heeft zich werkelijk nooit gerealiseerd hoeveel pij hij mij kon doen.

Lieve Marijke. Ik weet het ook allemaal niet. Ik was enorm blij met OO. Vraag mij zelfs af of we samen zover gekomen waten als ik hier niet gepost had. Ik liet man dit draadje lezen ( na paar weken). Het gaf ons gespreksstof. Niet altijd even leuk. Maar enorm waardevol.
Het heeft mij goed gedaan. Nog steeds ( als bijvoorbeeld zoals laatste postings Suze, Samne of Heks mij moed inpraten voel ik mij gesteund).

Gebruik deze draad. Lees het door in je eigen tempo, wanneer jij eraan toe bent.
En ik hoop uit de grond van m n hart dat jullie hier uiteindelijk samen sterker uitkomen als dat goed is voor jou.

Warmte gewenst in je eenzaamheid.

Tikfouten

Sorry. Tekst niet doorgelezen en getikt op m n mobiel. Hoe irritant.

Stip

Ik heb ook al veel gelezen over het onderwerp, ik ben er 8 weken geleden achtergekomen dat mijn man vreemdging. Volgens de geleerden zit ik in mijn woede-fase. Ik wil alles weten over de affaire, zelfs dingen die ik beter niet weten kan. Heb ook al contact gehad met de minnares, zelfs met haar afgesproken in de stad. Geen scene, rustig gesproken. Ik wilde de feiten checken en niet alles kwam overeen maar veel ook wel. Ik ben zelf achter de affaire gekomen; heb mijn man altijd blindings vertrouwd. Hij reist zakelijk regelmatig naar het buitenland dus mogelijkheden te over. Tijdje geleden (vraag me niet waarom) 's morgensvroeg zijn telefoon gecheckt en hij had laat de avond ervoor een gedachtewolkje naar iemand gestuurd die dat 's morgens vroeg beantwoord had met hetzelfde wolkje. Uitleg gevraagd; was een ex-collega die hij ergens me had geholpen.. Heb hem de weken daarna tijd en ruimte gegeven om meer te vertellen maar dat was onzin zei hij, niks a/d hand. En hij verwijderde alle berichten keurig dus ik vond ook niks meer. Tot hij op een avond wegmoest en ik zag dat hij zijn zakelijke computer niet afgesloten had. Ik ben in zijn mail gaan zoeken op haar naam en vond een ticket voor haar naar een europees land waar hij een bijeenkomst had (in 2013). Zij is daar 3 dagen bij hem geweest. Ik werd Sherlock Holmes en ben alles gaat uitzoeken, vond hotelrekeningen in zijn laptoptas en heb haar uiteraard via social media snel gevonden. Het laatste tripje was in september 2013, daarna hebben ze elkaar nog dagelijks ge-smst en af en toe haalde hij haar tijdens de lunch op om een stukje te rijden (veel tijd was er niet ivm het werk). Dat laatste ging door tot ik hem confronteerde met de ticketmail. Hij heeft haar toen gezegd dat het fout was en dat ze er mee moesten stoppen. Tsja, hij heeft haar contactgegevens verwijderd maar ligt er niet een briefje met die info op de zaak in zijn bureaula?
Sorry maar zoals ik al schreef weet niemand het en stik ik bijna. Vind het fijn het toch ergens kwijt te kunnen.

Goedemorgen

Ik dacht al wel dat je hier geweest was.
Ik herken wat je schrijft. ( behalve die woedefase). Achteraf vind ik het jammer/ akelig dat ik er ook achter gekomen ben en dat hij het mij niet zelf vertelt heeft. Dat was voor ons herstel beter geweest.
Je man zegt dat het fout was en wil ermee stoppen. En nu? Wat wil hij? Hoe moet dat?
Mijn man vertelde dat hij twee maanden voor het uitkwam ( en wij samen aan ons huwelijk gingen werken) hij afstand aan t nemen was. Dat hij ermee in de knoop kwam. En toch ook weer doorging met haar. Als spanning, prettige gewoonte, aandacht. Ik heb ook es gelezen dat het verslavend kan werken; dat lekkere gevoel. Mijn man vond het de eerste dagen moeilijk om afstand te nemen. Ik ben in weinig dingen duidelijk geweest behalve dat ik gezegd heb dat ik niet wilde dat hij nog contact met haat had. En dat hij z n spullen kon pakken als hij dat wel deed.
Ik heb hetzelfde gedaan als jij; gesprekken met haar. Checken. Voor mij was het meer proberen het plaatje kloppend te krijgen. Ik wilde dat hij nu eerlijk was. Bijna alles klopte met haar verhaal.
Ik heb hem maanden het hemd van het lijf gevraagd. De meest nare details en ook heel gewone dingen waren belangrijk voor mij. Ik wilde denk ik grip krijgen. En soms vraag ik m nog wel es wat. Beter dan dat ik ermee blijf lopen en het heel groot word. Hebben we ook afgesproken. De antwoorden doen. Me inmiddels veel minder.
Bij ons was het duidelijk dat vriendin ook stopte met contact. Haar huwelijk hing ook aan een zijden draadje.
Hoe is dat bij jullie?

Achteraf zie ik dat man vanaf dat het uitkwam. ( na die eerste weken) keihard z n best gedaan heeft voor mij. Ik zie nu dat dat misschien nog wel belangrijker geweest is dan al mijn inzet. Als hij mij niet zo duidelijk en telkens weer overtuigde van zijn liefde, als hij niet al mijn verwijten en pijn verdragen had was het nu misschien wel over geweest. Ik had het nodig. En het ging niet altijd makkelijk, het was/ is echt vallen en opstaan geweest en nog. Maar het heeft gemaakt dat we nu samen zijn en het samen heel goed hebben.
Dit alles heeft oud zeer bij mij getriggerd waar ik last van heb. Dat voert nu de boventoon.

Ik hoop dat je man voor je open wil staan. Dat hij nu eerlijk is. Dat is aan hem.

Schrijf het maar van je af. Heeft mij enorm geholpen. Net als alle reakties. Met name A en Anoniempje 2 konden zich goed in mij verplaatsen omdat onze verhalen overeen kwamen. Nog steeds denk ik caak aan anoniempje 2 haar bijdragen over ' groei'. Ik lees ze soms nog na. Ik kan sommige dingen nu beter plaatsen.
En hoe cliché ook. Ik geloof dat de tijd in ons voordeel werkt.
Ik ben anders hiernaar gaan kijken. Ik ben sowieso veranderd in mijn kijk op mensen. Dat vind ik jammer. Zelfs in een sollicitatiegesprek kwam laatst aan de orde dat ik afstand hield. Ik had een testje gedaan waaruit bleek dat ik nu op m n hoede was terwijl ik eerder meer spontaan was. Vraag was of ik deuken had opgelopen. Ik heb het levenservaring genoemd.
Het is jammer dat het zulke gevolgen heeft. Ik hoop dit na verloop van jaren weer wat kwijt te raken.

Jullie kinderen weten er niet van?

Stip

Ook mijn man geeft aan dat hij er al eerder mee wilde stoppen; zijn minnares wilde dat ook maar blijkbaar was mijn man inderdaad verslaafd aan haar en de spanning en kon hij het toch niet beëindigen. Nu is er dus sinds 8 weken geen contact meer. Ik heb in een gesprek met de minnares aangegeven dat ik er echt vanuit ga dat dat zo is/blijft en dat ik, als er toch nog contact is/komt ik haar partner van de affaire op de hoogte ga brengen (gelukkig wonen ze behoorlijk ver weg). Waarom moet ik de enige zijn met pijn? Natuurlijk weet ik dat dit mij/ons allemaal niet helpt maar het voelt allemaal zo waardeloos...
Mijn man weet niet goed wat hij met mijn verdriet/boosheid moet en klapt dan dicht. Ik probeer echt om een normaal gesprek te voeren maar voorlopig eindigt het steeds in verwijten en boosheid. Hopelijk als ik voorbij de boosheid ben kunnen we echt in gesprek raken en natuurlijk weet ik dat er dus iets niet goed was anders was hij er niet aan begonnen maar hij had er ook voor kunnen kiezen om toen het gesprek aan te gaan i.p.v. bewust te kiezen voor een ander (zo lief, zo begripvol, zo mooi en zo jong.....).
Onze kinderen weten van niets; ik kan blijkbaar goed toneelspelen en daarbij zijn ze al erg zelfstandig en hebben ze hun eigen leven. Ze zitten in een mooie periode in hun leven en ik wil ze hier niet mee belasten voordat ik er zelf achter ben of ik verder wil met deze man of dat er toch een scheiding komt.

Misschien niet wat je wil horen...

Ik zou weggaan. Het vertrouwen is weg en komt nooit meer terug. Ik ben meer dan ervaringsdeskundige en heb het meer dan lief m me heen zien gebeuren. Anders zou het zijn wanneer je man uit zichzelf alles had opgebiecht maar dat heeft hij niet gedaan. Jij bent er achter gekomen. Anders was het nu nog steeds aan de gang.

Een leven als Stip lijkt me verschrikkelijk (sorry, ik ken je niet maar oordeel alleen maar op de informatie die ik hier lees en sorry als ik het hier zo zwart-wit neerzet, er zijn natuurlijk meer nuances maar in de basis is dit wel hoe ik erover denk). Je hebt nu zelf de keus hoe je je leven opnieuw gaat inrichten. Heel eng en niet iets waar je zelf om gevraagd hebt. Maar het is niet het einde van de wereld, ook al lijkt dit nu wel zo. Veel sterkte.

Zwart-wit en grijs

Hoi allemaal,

Altijd weer moeilijk om te lezen als er weer een 'bedrogene' aan het woord komt, Marijke in dit geval en Suus al eerder. Weer helemaal aan het begin van dat moeilijke proces. Tja, soms snap ik Kiek best als ze zegt: wegwezen! Maar hoewel ik het snap blijf ik altijd pleiten voor het niet te snel nemen van rigoureuze beslissingen. Je kunt altijd nog weg. Lees het nog een keer: je kunt ALTIJD nog weg. Maar als zoiets je overkomt kun je het ook opvatten als een enorme mogelijkheid tot groei. Ongeacht de uitkomst, een weer gelukkig huwelijk of een scheiding, je hebt nu de kans een kant van jezelf te ontdekken en te ontwikkelen die je nog niet kende. Neem die kans. Onderzoek alle mogelijkheden. Vooropgesteld dat je partner ook wil natuurlijk, dat is wel een voorwaarde.

Stip, ik merk aan je hoe jij gegroeid bent, hoe anders je schrijfstijl is en hoe jij anderen die dit overkomt helpt met je ervaring. Mooi! Aan alle anderen kan ik alleen maar aanraden wat Stip ook al doet: lees dit draadje door, op je eigen tempo, en stel vragen als je ergens meer over wilt weten. Ik wens iedereen heel veel sterkte. En Kiek: je zegt een leven als Stip lijkt me verschrikkelijk. Wat ik zie is dat de ontrouw van Stips man een diepergeworteld probleem (depressie) bij haar heeft blootgelegd. Een verschrikkelijke ziekte inderdaad. Maar ik denk dat jij doelde op het feit dat ze bij haar man is gebleven. Ik ben ervan overtuigd dat Stip (corrigeer me ajb als het niet zo is) in dezelfde depressie was geschoten, zo niet een ergere, als ze direct bij haar man was weggegaan.

Ontrouw hoeft gewoon niet altijd het einde te zijn van een huwelijk. Het kan zelfs het begin zijn van een veel beter huwelijk.

Eens

Ik ben het ermee eens dat het verstandig kan zijn om geen acute beslissingen te maken, weggaan kan idd altijd nog.
Echter, ik ben gebleven en om een lang verhaal kort te maken: ik ben eraan onderdoor gegaan. Depressief geworden, aan de pillen, een afschuwelijke verslaving als gevolg. Voor mezelf ben ik ervan overtuigt dat die depressie mij bespaard was gebleven als ik eerder naar mijn gevoel had geluisterd en weg was gegaan.
Ik besef me dat iedere situatie anders is maar ik heb mezelf echt ernstig tekort gedaan door in mijn eentje te blijven vechten voor een huwelijk wat niet meer te redden viel. Uiteindelijk ben ik er beter uit gekomen maar die afschuwelijke depressie had ik graag over willen slaan.

Steeds dezelfde vraag in mijn hoofd; ga ik door of stop ik. Ik zou zo graag een jaar verder kunnen kijken om te weten of het de investering waard is; ik wil strijden en bouwen maar niet ten koste van alles en een depressie wil ik mezelf (en uiteraard mijn kinderen) sowieso besparen. Wil ook geen spijt krijgen omdat ik het niet geprobeerd heb; we hebben heel veel mooie/gelukkige jaren gehad en hij was er toen ziek was en ook toen ik binnen paar maanden mijn beide ouders verloor, hij was mijn rots.
Ik las ergens dat het een keuze is om te beslissen of je gaat/kunt vergeven of niet. Ik kan/moet dus beslissen dat ik dat ga doen. Heeft iemand anders zo bewust die keuze kunnen maken?

Hoe Hillary Clinton het doet

http://www.independent.co.uk/news/people/hillary-clinton-on-bill-clinton-affair-forgiveness-is-a-hard-choice-9617383.html
“Forgiveness is a hard choice,” she told The Telegraph. “It’s liberating to be able to reach the point in your life where you feel you can forgive. Everybody feels they have been trespassed upon and nearly everybody has trespassed on somebody else, maybe not intentionally.”

“There are things that you do or fail to do. I feel very blessed to have a partner in life who supports me, who is enthusiastic about what I want to do, who has been a great father and who will be a fabulous grandfather.”

Moest er even over nadenken.

Ha Anoniempje 2. ; je bent er weer. Fijn.

Kiek; ik heb bewust even niet gereageerd. Ik moest even laten bezinken wat je schreef. Dat je mijn leven zo verschrikkelijk vind. Ik schrok ervan. Wat moest ik daar nou mee? En ja eigenlijk vind ik mijn leven vaak ook verschrikkelijk. En wat had ik het afgelopen jaar graag overgeslagen. Maar het is op m n pad gekomen. Zoals ik al zo vaak eerder gezegd heb; ik had echt nooit gedacht dat ik / wij in zo n situatie terecht zouden komen. Naïef was ik. Volledig vertrouwen in mijn man en anderen.
Maar ineens was het er. En wat Marijke nu zegt begrijp ik zo goed; continu de vraag - blijven of niet. Gek werd ik ervan. Het beheerste mijn denken. Bij de minste geringste tegenslag in ons herstel zat ik in zak en as. Zie je wel beter stoppen. Zo moeilijk. Want man wilde graag verder, we kunnen het zo goed hebben en wat doen we de kinderen aan?
De kinderen zijn bij mij wel de stok achter de deur geweest. Ik heb dat hier nooit zo durven zeggen omdat ik bang was een hele discussie te ontketenen. ( bij deze, dat is niet mijn bedoeling;-). Want ik ben ervan overtuigd dat scheiden schadelijk is voor kinderen. ( behalve bij geestelijk/ lichamelijk geweld- een onveilige thuissituatie). Ik werk met jongeren en ik zie zoveel beschadigde jongeren omdat hun ouders gescheiden zijn. Dat is een overtuiging die diep in mij verankerd zit is het afgelopen jaar gebleken. Ik wil het ze niet aan doen. Dat had als consequentie dat ik mijn geluk tijdelijk op wil offeren voor het welzijn van onze kinderen. Wij hebben samen voor deze kinderen gekozen dus is het onze verantwoordelijkheid dat wij samen hieruit gaan komen. Misschien kort door de bocht. Maar dat is voor mij een gegeven. En natuurlijk heb ik er vaak over getwijfeld. Heb ik me ook wel afgevraagd waarom ik roomser dan de paus zou moeten zijn; zoveel huwelijken gaan stuk, zoveel kinderen krijgen ermee te maken. En toch is het voor mij een belangrijke norm. En de kans was er; man leek niets liever te willen dan ons huwelijk weer op de rails krijgen. Ik schrijf bewust 'leek' want dat was natuurlijk maar een heel jwetsbaar gegeven. Wie zei mij dat het waar was? Dat hij mij niet weer voorloog? Zo moeilijk, die twijfel. Due onveiligheid. Ik heb wel op een gegeven moment vewust de keus gemaakt hem te geloven in wat hij zei. Veel dieper kon ik niet zakken, nog meer op m n bek gaan kon haast niet. Dus dat risico nam ik dan maar. Voor het goede doel. En natuurlijk wist ik dat ik enorm kwetsbaar was. Maar dat was ik al. Veel erger kon het niet worden.

Het gaf mij rust toen anoniempje2 eens zei dat ik niet NU grote beslissingen hoefde te nemen. Daarop hebben wij afgesproken 4 maanden niet over scheiden te spreken. Het kon altijd ook nog. En dat gaf mij rust. Het was even geen optie. Ik hoefde er even niet over na te denken ( lukte niet altijd) maar kon mij richten op andere vragen en processen. Het gaf mij ruimte.

Wij hebben professionele hulp ingeschakeld. Dat was een voorwaarde voor mij. Man sputterde even tegen. Maar anders wilde ik niet verder. Hij moest ook maar keihard laten zien dat hij meende wat hij zei.

Zoals uit dit draadje blijkt is het keigard werken geweest. En vaak nog. En toch ben ik blij dat we geen overhaaste beslissingen genomen hebben. Ik wilde vorig jaar - net als jij nu Marijke zo graag vooruit kijken. Het is maar goed dat het niet kon; ik had vast het blijtje erbij neergegooid. Ongeacht mijn stevige ideeen over scheiden. Ik had het niet op kunnen brengen. Maar het proces liep in stappen. Heel veel stappen achteruit. Echt heel veel. Met soms minuscule succesjes.
En dus nu sinds een maand of 2-3 een depressie. Wat afschuwelijk. Ik kruip er langzaam uit. Het ging van de weken zomaar met sprongen vooruit in een paar weken. En de afgelopen dagen sloeg het weer zo hard terug. Leek ik weer terug bij af.
Ik weet niet of ik een depressie had opgelopen. Peut is ervan overtuigd dat ik mezelf flink tegen gekomen zou zijn in mijn leven. En eerlijk gezegd denk ik dat ook. Zoals gezegd was er oud zeer met een wat ongandige overlevingsstrategie van mijn kant. Alles rond mijn man/ onze relatie heeft dit getriggerd. Naar ook mijn denken is volledig beheerst door de affaire en alles eromheen. Het lukte mij niet om ervan los te komen. Ik heb inmiddels veel gelezen over het krijgen van een depressie. Of ik het anders ook gekregen had weet ik niet; vast wel een burn out.
Als ik ervoor gekozen had weg te gaan denk ik dat ik enorm verbitterd geraakt was. Tegenover exman. Ik had het moeilijk ip lunnen brengen allemaal denk ik. Ik denk dat ii die depressie dan ook te pakken had gehad. Bu heb ik het geluk ( zi ervaar ik het nu echt, meestal) dit door te maken met man. Anders had ik het alleen moeten doen. En natuurlijk had ik dan een hoop mensen om mij heen gehad, mensen hadden mij gelijk gegeven. Zeker weten. Ad mij dat goed gedaan? Had dat onze lunderen geholpen? Aks ik ju naar ze kijk ben ik echt zo blij dat ze goed in hun vel zitten. Dat ze geen keuzes hoeven te maken, dat hin leven nog even overzichtelijk is. En ze zullen ongetwijfeld gevoeld hebben dat er wat speelde. Ik heb het ook benoemd; dat papa en mama het samen best lastig gehad hebben door die depressie/ burn out van papa. Dat het nu met hem goed gaat maar dat nama mu merkt dat ze moe en verdrietig ervan is. Dat het tijd kost maar dat dat niet erg is omdat we van elkaar houden. Wn natuurlijk ben ik soms vang dat ik het niet waar kan maken. Maar eigenlijk ben ik er diep van binnen van overtuigd dat we het gaan redden samen. Wel met een knap litteken. Ik hoop dat we samen oud worden en dan kunnen zeggen; we hebben het goed. We hebben een mooi leven samen ( gehad) met een enorm vette zwarte bladzijde van een paar jaar. Maar we hebben nog zoveel mooie jaren daarna mogen beleven.
Dat is mijn hoop.

Marijke; he wil strijden als het de moeite waard is. Dat snap ik zo goed. Maar dat kun je alleen maar ondervinden. Het is ook zo van belang wat je man wil. Wil hij echt, echt samen verder? Hoe is het met z n verliefdheid? Jan hij er afstand van doen? Is hij bereid om naar zichzelf te kijken? Dat valt niet mee. Hoe wil hij van hieruit verder? Zwijgen, zand erover is geen optie. Is hij bereid om jullie relatie nieuw leven in te blazen door naar zichzelf te kijken en te zien wat hij veranderen kan? En jij? Durf je het aan? Ongeacht de uitkomst?

Ik wilde ook net name tegenover de kinderen naar ook baar mijzelf toe laten zien dat ik er alles aan gedaan had. Dat ik niet ' zomaar' uit onvrede, teleurstelling enz de handdoek in de ring zou gooien. Dat als we zouden scheiden ik echt kon zeggen dat ik er alles aan gedaan had.
En nu ben ik trots op hoever we zijn. Mijn zelfbeeld was niet zo hoog- zacht uitgedrukt. Als ik nu naar mijzelf kijk ben ik wel trots; ik ben een vrouw die gekozen heeft en jeihard geknokt. Die haar kinderen centeaal gesteld heeft. Die sterk was, moeilijke situaties niet uit de weg gegaan is. Dat maakt mij nu wel sterk. Ook als ons huwelijk alsnog zou stranden. Dan zal het proces van het afgelopen jaar niet voor niets zijn geweest. Het zal mij helpen andere moeilijkheden het hoofd te bieden. Ik ben hier uiteindelijk doorheen gekomen. Een enorm dal. Een man met een heel complex, naar verhaal. Een depressie. Zo zwart. En toch heb ik mij eruit gewerkt. Ik hoop uiteindelijk met behoud van ons huwelijk. Onze relatie is nu fijn. Als het alsnog stuk gaat ( wat ik op zwarte momenten echt nog serieus zie gebeuren) dan is dat verdrietig maar niet zonde van mijn inspanningen. Ik heb het gedaan voor mijzelf, voor ons samen en voor onze kinderen.

Het is nu een heftige tijd. Heftige jaren. Maar ik vertrouw erop dat er rust komt. Dat is er namelijk al zo vaak. Ondanks mijn depressie - die ik nooit meer hoop mee te maken- ga ik ervanuit dat we mooie jaren tegemoet gaan.

Of vergeven zo n bewuste keus geweest is weet ik niet. Uk heb wel gezien dat mijn man oprecht berouw had. Dat hij zo n verdriet had om wat hij aangericht heeft bij mij. Op het spel gezet heeft voor de kinderen. Dat hij slecht voor zichzelf geweest is.
Wat mij geholpen heeft is mij te realiseren dat hij spanning ervoer. Dat hij zocht zijn vluchte in bepaald gedrag. Dat was z n zwakke plek. Het had ook drank, drugs, gokken ofzo kunnen zijn. Is zijn overspel erger? Wat doe ik bij spanning? Hij heeft fouten gemaakt en schade aangericht. Is er steeds dieper in verstrikt geraakt. Geeft foute keuzes gemaakt. Moet het daarmee stoppen? Als hij berouw heeft ( en ja hoe weet ik dat? Dat geloven is evht een keus geweest. Tot het tegendeel bewezen is) kan ik get dan nog een kans geven? Wat had ik nog te verliezen? Wat kunnen we erbij winnen?
Dat zijn mijn overwegingen geweest. Vergeven was toen echt nog 100 bruggen te ver. Dat kwam langzaam. En is soms nog best ingewikkeld op zwarte momenten.

Het is al laat. Ik kan er vast niet van slapen. Het is toch wel goed de fingen op een rij te zetten. Marijke naar eat voor mij en anderen gewerkt heeft is geen wet voor jou. Jullie situatie zal weer anders zijn. Jouw man zal stappen moeten zetten. Dat is volgens mij essentieel. Anders is er weinig te kiezen denk ik.

Kiek ; ik begreep je reaktie beter na je volgende posting. Wat akelig dat je er zo aan onder door gegaan bent. Een voorbeeld voor mij zoals het niet moet gaan. He eigen grenzen in de gaten houden is moeilijk merk ik. De depressie heb ik al te pakken. ( een grens over) die medicijnverslaving geeft mij angst. Je verhaal bevestogt mij in mijn keuze geen medicatie te willen voor mijn depressie. Huidarts, peut en man hebben geprpbeerd mij op andere gedachten te brengen. Jouw verhaal kaat mij zien dat ik het miet moet doen. Zolang het lukt werk ik op een andere manier. Dank voor het delen van je ervaring.

Marijke, ik hoop zo dat je iemand in vertrouwen neemt. Dat je je verhaal kwijt kunt maar ook gewoon liefde en warmte en bevestiging mag ervaren. Het is zwaar om alleen te dragen. Zelfs aks je je verdriet met je man zou kunnen delen.

hulp

Stip, ik hoop oprecht dat je op een dag weer onbevangen gelukkig kunt zijn, met of zonder je man.
Hoe ik me nu voel dat wens ik jou ook toe.
Goed dat je kritisch staat tegenover het gebruik van anti-depressieva. Bij mij heeft ook mijn huisarts erop aangedrongen, plus slaapmedicatie. If only I knew.....
Ik denk dat mijn kinderen er een mindere knauw aan over hadden gehouden als ik een eerder stadium aan mezelf had gedacht. Ook ik wilde mijn kinderen geen scheiding aandoen. Met als gevolg dat zij mij letterlijk hebben zien wegkwijnen, er was niets meer van mij over, lichamelijk en geestelijk niet. 30 kilo kwijt. Op mijn slechtste moment heb ik mijn beslissing genomen en kwam de juiste hulpverlening voor mij op gang. Iedereen hield zijn hart vast: dit soort beslissingen moest ik niet nemen in mijn toestand. Voor mij was echter meer dan duidelijk dat als ik weer beter wilde worden, ik deze beslissing moest nemen. De situatie maakte mij ziek.
Mijn afkickprocess (zo pijnlijk om dit woord te schrijven maar dat was het nu eenmaal) is relatief snel verlopen door een kei van een verslavingsarts. Mindfullness zou ik je willen aanraden. Niet de softe Libelle-mindfullness, af en toe in bad een momentje voor jezelf in het hier en nu, maar de echte hard-core mindfullness. Ik zou je het advies willen geven om je hier eens in te verdiepen, voordat je ook maar naar 1 pil grijpt. Als ik dat kan voorkomen dan zou ik heel blij zijn.
Sterkte Stip.

ps. omdat ik hou van happy-endings: het gaat geweldig met me! Ik heb nog nooit nooit zo goed in mijn vel gezeten, de 30 kilo zit er weer aan Ik ben waanzinnig gelukkig met de allerliefste man van de wereld en mijn kinderen bloeien als nooit tevoren. Een leven zonder spanningen, wat een verademing.

Hoop

Kiek wat een heftig verhaal. Ik snap je reactie nu beter. Wat heerlijk dat je weer zo goed in je vel zit!

Stip, je verwoordt het allemaal heel goed, ik hop dat Marijke er iets aan heeft. Ik hoop ook dat je dat trotse gevoel nog meer kunt gaan beleven. En wat dapper dat je niet naar de medicijnen grijpt. Ik kan er alleen maar aan toevoegen dat ik het geluk heb gehad er geen depressie door/bij had. En ik heb heel bewust gekozen. Ik weet zelfs precies het moment nog, ik krijg kippenvel als ik eraan denk. Ik wist op dat moment: hier is waar het om gaat, ik heb nu de keus: stoppen of doorgaan. En heel raar: ik koos voor stoppen. Stoppen met leven zoals ik tot nu toe had gedaan en doorgaan op een onzeker pad waarvan ik de uitkomst niet wist. En ik ben ontzettend blij dat ik dat heb gedaan.

Trouwens, mijn laatste opmerking in mijn vorige post had ik afgesloten met een ZEEPKIST UIT, maar die verdween omdat ik haakjes had gebruikt. Ik merk dat het wel een beetje mijn ding is, om ertegen in te gaan als mensen zo stellig zijn over ontrouw. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik Hillary niet echt begreep vroeger, maar nu des te meer.

Zonder spanning

Ik hou ook van een happy end. Liefst zo snel mogelijk;-). Ik heb een enorme afkeer van die medicatie. Ben er bang voor. Bang dat ik controle verlies, dat ik er afhankelijk van word. Heel soms denk ik dat ik toch maar overstag moet; als de kinderen last hebben can mijn gedrag. Maar dat komt steeds minder voor. Ik kan de schijn caak wel
Ophouden. Ben ook bijna 30 kilo kwijt. Zit ook wel weer wat aan. Maar ik kon t lijen. Ik heb werkelijk nog nooit zo n akelig gevoel gehad. Depressie wens ik echt niemand toe. Het gevoel in een cacuum te leven, dat je niet meedoet, dat er een zware deken over je heen ligt. Ik denk ( hoop ) dat ik t ergste achter de rug heb. Maar dat wisselende word ik knettergek van; dan lukt het weer wat beter en van de week zie ik het ineens helemaal niet meer zitten. Zo raar. Nu gaat t wel weer. Kiek je wenst me een leven zonder spanning toe. Dat is waar ik naar verlang. Dat niet elke dag een worsteling is. Maar eerlijk gezegd geloof ik er nu niet in. Kan mij er niets bij voorstellen. Ik zal altijd met het verleden geconfronteerd blijven. Het heeft zich allemaal zo in onze nabije omgeving afgespeeld. Ik moet leren hiermee om te gaan. Doe echt m n best maar kan mij er niets bij voorstellen. Gister keam ik ' haar' weer tegen. Ik vind het moeilijk. Het is zo lastig om al die gedachten los te laten. Maar ook als we gaan scheiden blijf ik erin zitten. Ik kan t niet ontlopen. Of ik moet in een nieuwe stad een nieuw leven opbouwen. En dat is eerlijk gezegd m n eer te na. Onze kinderen uit hun vertrouwde wereld plukkken, zelf opnieuw beginnen enkel en alleen om anderen. Kotsmisselijk word ik ervan. Ik wil het niet. Ten diepste wil ik met hem verder, wil ik in ons fijne huis blijven. Dus...niet zeuren en er wat van maken. Mijn gedachten en gevoel flitsen alle kanten op; scheiden, alleen verder en dan weer optimustischer en er wat van maken. Doodmoe word ik daar van. Gister had ik een activiteit. Na afloop realiseerde ik mij dat ik er 2 1/2 uur niet aan gedacht heb. Dat maakt mij blij. Het kan dus wel. Uiteindelijk moet t lukken. Ik dacht aan anoniempje en aan jou. Bij allebei zal het proces ook tijd gekost hebben. Daar zit ik nu middenin. Ik hoop zo dat ik eens weer zonder spanning mag leven.

Anoniempje; grappig dat je Hillary aanhaalt. Ik heb ook veel aan haar gedacht. En aan de vrouw van Rob Oudkerk. Je kunt dus samen verder. Destijds met Clinton zeiden mensen vaak om mij heen; dat ze bij die vent blijft. En dan dacht ik; ik zou hetzelfde doen. Niet de handdoek in de ring gooien. En al helemaal niet als iedereen tegen hem is en er een mening over heeft. Ik dacht haar te begrijpen voor zover mogelijk. Als ik er nu naar kijk zie ik hoe moeilijk dit geweest moet zijn.
Ik vind voor mezelf dat het ook weer klaar moet zijn. Ik wil verder met m n leven. Gevoelsmatig moet ik er nog doorheen. Als ik dit overleef kan ik wert verder. Ben ik vast een wijs mens;-(. Geduld is niet m n sterkste kant.

Minfulnes ben ik niet mee bezig. Ik zoek het in andere dingen. Dat werkt voor mij.
Dank voor het delen van wat jullie meemaakten. Het helpt mij zo enorm om de zaken op een rij te krijgen in m n hoofd

"je kunt altijd nog weg": nee dus

Er wordt hierboven gezegd "je kunt altijd nog weg". Zo werkt het dus niet. In relaties waarbij trauma's voorkomen (en erachter komen dat je man vreemdgaat is een trauma) werkt dat trauma juist versterkend voor de hechting. Met andere woorden: je hebt zo'n pijn gekregen dat je wilt dat die ander dat goed maakt en dat is juist een manier om op een ongezonde manier de relatie voort te zetten. Geloof me, ik weet er alles van. Lees "the betrayal bond" van Carner. Daar staat haarfijn uitgelegd dat als je steeds weer over je grenzen heen laat gaan, je steeds meer compromiteert. Tenzij je met zijn tweeën er keihard aan wilt werken. Hoe dat kan staat er ook in. Sterkte iedereen, ik weet hoe zwaar het is.

Kiek

Ik ben dan benieuwd wat er bij jou uiteindelijk is gebeurd, nadat je door bent gegaan en helemaal depressief en alles bent geworden, dat je toch gestopt bent met deze persoon.