Verdergaan na ontrouw

Buurvrouw

Haha, misschien ben je dat wel!

Andersom herken ik ook de dingen bij jullie. Zoals dat je man zegt: ik hou meer van je dan voorheen. Precies hetzelfde hier. Hallo, denk ik dan, ik ben niet veranderd hoor, ik ben nog steeds dezelfde. En waarom had je dat nou niet eerder kunnen bedenken? Maar blijkbaar was het nodig...

Iets wat ik heel graag kwijt wil: ik vind dat je te streng voor jezelf bent als het om je boosheid gaat. Ik weet nog wel dat het mij ook zo kon overvallen, ondanks dat ik rationeel wel wist dat er niets was om me druk over te maken, kon ik enorm in de giftige woede schieten. Alles haalde ik erbij, alsof alle goede momenten er niet geweest waren. Gemene, giftige, echt rottige dingen kon ik zeggen. Het verschil was echter dat mijn man zich er helemaal op had ingesteld. En dus naar mij kon kijken en het verdriet kon zien dat erachter zat. Daarom ook geen excuses van mij als het over was. En hij trok zich de dingen die ik zei niet letterlijk aan. Dat vereist vertrouwen in elkaar. Dat hebben we geleerd, o.a. in therapie.
Mijn man zei wel eens: ik zag je schreeuwen, huilen, ik zag je pijn hebben. En ik was er voor je. Ik luisterde gewoon niet, gaf je alleen maar bevestiging. Wees maar boos, dat mag. Ik ben er voor je.
Dat heeft heel veel geheeld. Misschien hebben jullie er iets aan. Ik hoop het. Want alleen dan kan het weggaan, die boosheid. Als je het gewoon toestaat. En ergens vond ik ook dat ik er recht op had. Haha!

Over die anderen: dat heeft ook alles met jouw vertrouwen in je man te maken. Laat ze maar denken wat ze willen. En vaak denken ze helemaal niet waar jij bang voor bent. Ieder is met zijn eigen ding bezig in zijn leven, dat is veel belangrijker. Ze zullen zien dat jullie naar elkaar toe groeien, dat jullie een mooie band hebben samen. Meer 'uitleg' is toch niet nodig? Hij laat het toch zien dat hij voor jou gaat? Reken maar dat hij uitstraalt dat hij meer van je houdt dan voorheen, daar ben ik zeker van.

Sterkte met de moeilijke dingen enne: gooi die boosheid er uit!

boos

Zit ik hier weer te huilen achter de pc. Ontroering omdat het zo is; giftige woede. Giftig. Het vergiftigt mijn gedachten. Het vergiftigt wat we opgebouwd hebben. Mensen om me heen zeggen dat het eruit moet. Dat zal wel zo zijn. Maar ik vind het echt afschuwelijk. Verlies mezelf en doe hem opzettelijk pijn.

" Alles haalde ik erbij, alsof alle goede momenten er niet geweest waren. Gemene, giftige, echt rottige dingen kon ik zeggen"
Dat doe ik ook. En het moet maar. Langzaam kan ik daar iets anders naar kijken. En toch voelt het afschuwelijk. Ik heb ook het gevoel dat ik elke keer weer wat anders overhoop haal. Dan ben ik compleet geobsedeerd door haar, dan val ik weer veel meer over andere vrouwen, dan ben ik verdrietig en dan ben ik weer boos. Het zal allemaal wel een functie hebben. Maar ik ben er spuugzat van. Kan me er zo heftig tegen verzetten. Volgens peut ligt daar een punt; omdat ik mij zo verzet en de controle niet verliezen wil duurt het alleen maar langer.
Elke sessie, echt elke sessie, vraag ik hem; hoe lang duurt dit nog? Moeten we dan uiteindelijk allebei om lachen. Het was ook wat ik dacht toen ik je laatste posting las; wanneer was die giftige woede over? Hoe lang moet ik nog? Stomme vragen, snap ik zelf ook wel. Maar ik hoor graag dat het 12 februari 2014 over is en we een volgende fase ingaan.
Streng voor mezelf; zegt peut ook steeds. En het begint tot mij door te dringen dat dat ook mijn gedachten vergiftigt. Dat ik continu, in zoveel situaties, een waardeoordeel over mijzelf vel. Wordt nu ook aan gewerkt. Ik kom hier als een compleet andere persoonlijkheid uit;-) Is nog maar de vraag of man dat leuk vindt;-)

Het is nu wel weer rustiger. Raar, ik ben dan echt fysiek moe na zo'n ruzie als het weekend. Gister zag ik die vrouw weer. Het maakt me nog steeds inwendig van streek. Minder dan voorheen maar ik sta nog steeds te trillen. Zie ook alleen maar dat ze mooier is dan ik. Dan denk ik vervolgens; ik ben vast mooier van binnen. Helpt niet echt. Ik heb het man maar niet meer verteld. Ben er zat van om er elke keer over te praten. Elke keer weer op te rakelen (als ik niet boos ben.) Ik wil verder; niet hem steeds de grond in stampen of confronteren met z'n gedrag. Het lijkt voortgekomen te zijn uit onzekerheid/ minderwaardigheidsgevoelens / pijn en hij is in een negatieve spiraal gekomen. Ik ben echt dankbaar te zien dat hij zo opgeknapt is. Op zoveel vlakken. Dat helpt ons nu. Misschien dat ik daarom me ook zo rot voel na zo'n woede uitbarsting. Ook bang voor wat dat bij hem doet.
Het helpt om buiten te zijn. Dat doe ik dus veel. Heerlijk het weer van vandaag. En dan kan ik me zomaar ineens ook weer blij voelen. Vol vertrouwen.
Je zei dat je creatieve cursussen ging doen. Een plek voor jezelf. Dat schiet er voor mij bij in in ons best drukke gezin en werk. Maar ik ga er toch werk van maken; m'n gedachten verzetten door wat nieuws op te pakken. Leuke dingen zoeken. Door de verbouwing is ons huis ook weer meer van mij geworden. Het voelde zo naar dat die vrouw hier over de vloer kwam; in mijn domein. Het wordt nu weer meer onze plek. En dan kan ik alweer pissig worden dat hij het allemaal zo ten grabbel gegooid heeft.

En je bent niet mijn buurvrouw......Ik heb 2 75+ buurvrouwen;-)

FK, een en al herkenning je bericht. En ik werd er verdrietig van. Anderen hier raadden je aan dit draadje helemaal door te lezen. Ik was daar huiverig voor. Het is nog maar net geleden bij jullie. Ik weet nog dat ik hier een draadje gestart was en dat meerdere ervaringsdeskundigen noemden dat het proces 2-3 jaar geduurd had. Ik werd daar echt wanhopig van. Ik wilde zo graag horen dat het na 4-5 maanden over was. We er sterker uitgekomen zouden zijn en nog lang en gelukkig zouden leven. Dat hoop ik nog steeds maar ik zie inmiddels ook dat het niet zonder slag of stoot gaat. Dat ik naar mijzelf moet kijken. Niet altijd leuk en vaak ingewikkeld. Dat man naar zichzelf moet kijken; ook niet leuk en zo mogelijk soms nog ingewikkelder. En dan van daaruit samen verder gaan. Naar onze relatie kijken; waar ging het mis? Dat is ons inmiddels wel duidelijk. Dat geeft al verbondenheid. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom heb ik niet gezien waar het mis ging? Waarom deed ik zoals ik deed? En nog aparter; hoe kan hij geweest zijn zoals hij was? Zo stiekem? Zo alleen voor zichzelf, meedogenloos? Het past niet bij het beeld wat ik van hem had. En ook niet bij het beeld wat ik van hem wil hebben.
Als ik je een paar tips mag geven;
* zoek een peut of iemand anders onafhankelijk die jullie begeleidt hierin. Het zal je veel leren wat je zelf niet bedacht zou hebben
* Neem een vriendin, vriend in vertrouwen. Ik was ook bang voor de gevolgen. Wij hebben een aantal goede vrienden in vertrouwen genomen. We zijn niemand verloren. Onze band met hen is hechter geworden. En er bleek ook bij hen van alles te spelen. (1 stel soortgelijk verhaal als bij ons; minder uit de hand gelopen). Het heeft openheid gegeven. Dat lucht op.
* bij ons heeft het ook geholpen dat ik reacties hier aan man liet lezen. Het gaf ons stof tot nadenken en praten. En soms een andere kijk.
* lees; Wat mannen moeten weten over vrouwen en (ander boek) wat vrouwen moeten weten over mannen.(Shaunti Feldhahn) Het heeft ons veel inzicht gegeven in gedrag en verschillen tussen manen en vrouwen. Het heeft erin geresulteerd dat we elkaar anders benaderen. (ik zeg dit ook vanuit het feit dat je zegt onzeker te zijn - dit heeft invloed op je relatie. Misschien kan man je hiermee helpen)
*Je schrijft; we vinden het beiden fijn ons best weer voor elkaar te doen. Dat hadden/ hebben wij ook. Mooi is dat. Een mooi vertrekpunt. Ik hoop van harte dat dit - net als bij ons- een nieuwe start gaat worden van een andere relatie. Er zal misschien meer mis gezeten hebben dan je op het eerste oog dacht. Was bij ons tenminste zo.

Ziet man die vrouw nog? En jij? Ik vond en vind dat nog een moeilijk onderdeel. Wel knap dat jullie de kinderen ingelicht hebben. Ik weet niet of dat mijn keus geweest zou zijn. Mooi dat dat in jullie gezin kan.

Sterkte, en gebruik deze draad maar als je wil. OOL heeft mij de eerste tijd hier door heen gesleept.

Ha Sanne

Fijn om te horen dat het nog steeds de goede kant opgaat. Wel naar dat man nog zo wisselt qua stemming. Mooi ook dat hij ingezien heeft wat hij kwijt zou raken. Dat is hier net zo. Het lijkt wel of mijn man ineens in is gaan zien wat een mooi gezin we hebben. Dat leek eerst ondergeschikt aan zijn onrust. Nu hij zelf tot rust is gekomen kan hij ervoor open staan. Die angst die je beschrijft om dingen eruit te gooien herken ik ook. Had ik eerste 3 maanden heel sterk. Inbmiddels is het zo heftig dat het er soms uitknalt. Niet leuk (zacht uitgedrukt) maar blijkbaar noodzakelijk.Ik zal wel blij zijn als december voorbij is. Die feestdagen met al die gezelligheid, familie bij elkaar en dan nog terugkijken met oudejaar. Niks aan. Terwijl het op het moment zelf vast wel meevalt.
Zet 'm op!

Heb jullie verhalen gelezen. Geeft me veel steun en herkenning, diezelfde emoties en gevoelens. En fijn jullie analyses te lezen.

Het gaat op zich best redelijk of eigenlijk tussen mijn man en mij heel goed, maar ik kan de pijn en het verdriet niet zomaar negeren. Ik moet er doorheen om het te verwerken. Vergeven kan ik denk ik wel. Het heeft me tot veel nadenken gezet en ik heb de kracht om positief door te gaan. Zie ook dingen die zeker moeten veranderen, alleen de vraag is nog hoe we dat kunnen gaan doen.
Daarnaast is precies wat jij schrijft over jullie Stip (herken veel in jouw laatste reactie naar mij), mijn man zal zijn rust weer moeten vinden (en waarderen) in ons gezin en met mij. Wel fijn dat mijn man aangaf dat zijn intimiteit naar mij toe helemaal vanzelf op natuurlijke wijze gaat, hij hoeft er geen moeite voor te doen zegt hij, hij geniet van mij/ons.

Mijn man en ik moeten meer geven naar elkaar, dan ontvangen we ook terug van elkaar. Ik denk dat dat wel ontbrak bij ons van beide kanten. Te weinig diepere communicatie, emotionele binding, laten zien dat je om elkaar geeft en naar elkaar luistert en helpt/adviseert. Niet bang zijn voor kleine confrontaties, gevoelens laten zien, jezelf blijven en laten zien, de een als man de ander als vrouw (dat verschil geeft juist aantrekkingskracht). We willen hier verandering in brengen, alleen spannend of dat gaat lukken en hoe we dat moeten doen naar elkaar (we moeten de boeken van Shaunti Feldhahn maar gaan lezen, mooi kerstcadeau). Maar ik kan wel genieten van deze analyses, het geeft ook het gevoel dat we onze relatie willen verdiepen, waar we beiden behoefte aan hebben blijkt.

Dit neemt niet weg dat het ongelooflijk pijnlijk is de manier waarop dit mij duidelijk is gemaakt. Het verwerken gaat redelijk, maar ik hoop niet op een terugslag, ook niet bij mijn man.

Stip, mijn man ziet deze vrouw in principe niet meer/vaak, maar zal via het werk haar zeker nog wel eens tegen komen (ze is geen collega, maar werkt/woont in een andere stad). Zakelijk hebben ze wel eens (niet vaak)email/telefonisch contact. Blijft spannend.
Op een of andere manier heb ik vertrouwen in mijn man, ik hoop terecht, maar als ik dat niet zou hebben is onze relatie gedoemd te mislukken.

Ups en downs, maar ik ga voor de ups, niet altijd makkelijk, maar ik ga waar ik zelf gelukkig van word en dat is vechten voor mijn relatie!

Na lange tijd

Waarin we werkten aan herstel van ons samen ben ik ineens weer zo boos. Ik schrik er zelf van. We hebben het vaak zo goed samen. Echt goed denk ik. Tojd en aandacht voor elkaar. Plezier samen en met de kinderen. Doen allebei ons best voor elkaar. Missen elkaar als we langere tijd geen contact hebben. We zijn nog bij de peut. Depressie van man is als sneeuw voor de zon verdwenen. Hij is vrolijk. Gaat net plezier naar z n werk. Zegt zich geliefd te voelen. Vertelt wat hem bezig houdt.
Kortom: echt een stijgende lijn.
De externe factoren werken niet erg mee. Ik word vaak geconfronteerd met haar en dat vind ik moeilijk. Lijkt ook weer moeilijker te worden. Ik probeer haar te ontlopen maar dat lukt niet altijd. Echt akelig vind ik dat.

En nu vandaag werd ik langzaamaan zo boos. Vanochtend maakte ik een wandeling als afleiding begon ik zomaar te huilen; het bedrog wilde niet uit m n hoofd. Hoe kan het dat ze in ons huis kwam en vervolgens oppervlakkig contact zocht met mij? Ons huis - dat heeft toch beyekenis voor ons? Had het niet voor hem. In de loop van de dag groeide mijn boosheid. Om vanavond te ontploffen. Ik ken het niet van mezelf. Ik werd zo vals. Heb m verbaal de grond ingestampt. Maar ook serviesgoed kapot geknald en m fysiek pijn gedaan.
Ik vind het afschuwelijk. Hij bleef rustig. Probeerde mij naar het nu te halen. Maar dat lukte niet. Ik werd al maar kwaaier.

En hoe nu weer verder? Spms denk ik; was ik maar weggegaan van de zomer. Dan kon ik mij. U op mezelf en de kinderen richten. Nu is het zo keihard werken samen.
En dat zal t ook wel blijven voorlopig. Ik kan de klok wel vooruit kijken.

Ik schaam mij ook voor zijn gedrag. Dat ik de ' vrouw van' ben. Ik weet niet wie het allemaal weten naar wel een aantal vrouwen uit mijn omgeving. Ik ben het laatste half jaar veel op mezelf geweest. Binnen gebleven. Merk ook dat ik me daar het meest veilig voel. En dan word ik weer pissig dat hij mijn veilige plek gedeeld heeft met haar.

Hij heeft spijt. Weet het soms ook niet meer. Wordt dagelijks geconfronteerd met mijn verdriet of boosheid of onzekerheid of wantrouwen. Zoals ik al zei staan daar veel mooie dingen tegenover. Maar vandaag overviel het mij weer zo. En dan ben ik vang dat we alsnog de handdoek maar in de ring moeten gooien.

Ik heb dit draadje deels teruggelezen. Om positieve dingen te horen. Het kan dus wel. Misschien wil ik wel teveel / te snel. Maar die woede vind ik moeilijk.

je zit

nog steeds in een verwerkingsproces. Een terugval eens in de zoveel tijd hoort daarbij. Weer even het gevoel van 'terug bij af', maar dat is het niet. Langzamerhand krijgt het een plekje.
Sterkte!

En nu?

Hoe gaat het nu Stip? Is de woede weer een beetje weggezakt? Ik denk net als Angry Bird dat het niet zo vreemd is dat je opeens weer zo boos werd. Het kan ook best nog wel opnieuw de kop opsteken, het kost nu eenmaal tijd. Gelukkig dat je man er rustig onder blijft en dat het op zich goed met jullie gaat! Sterkte voor de komende tijd.

boos en boos

Gister rustig met elkaar omgegaan maar vandaag is er weer iets gebeurd dat mijn boosheid weer triggert. Man heeft met een vriendin van ons gesproken. In dit gesprek heeft hij privedingen verteld van mij. Zaken waar ik met onze peut over gesproken heb en die ik graag tussen ons gehouden had. Man heeft hier niet bij nagedacht; is zelf close met deze vrienden. Heeft weer spijt.

Het klinkt vast als iets onbenulligs maar ik ben weer in alle staten. Man wilde naar huis komen vanaf werk. Ik heb gezegd dat het beter is van niet. Ik wil geen ruzie, ik wil niet nog meer stuk maken. Ik wilde eerst al niet zeggen dat ik het vervelend vond dat wat hij verteld had. Omdat ik niet nog meer verwijdering wil. Vervolgens zit het in m'n hoofd en wordt het steeds groter. Haal ik er vervolgens van alles bij (wat heb jij minnares over mij verteld, zie je wel; ik kan je niet vertrouwen,nu zijn er nog meer mensen die ik niet onder ogen durf te komen omdat ik mij schaam, alle shit komt telkens weer bij jou vandaan). Ik merk dat ik een gesprek redelijk rustig begin maar dat ik gaandeweg het gesprek mezelf niet meer in de hand heb. Ik vind het zelf zo afschuwelijk. En toch doe ik het. En doe ik het niet dan vreet ik mezelf op en explodeer ik na verloop van tijd. Ik ken dit niet van mezelf. Verwijt ik hem dan ook weer; dat ik mezelf kwijtgeraakt ben door deze hele situatie.

Zoals ik mij nu gedraag is maanden geleden. Het is ook echt niet constructief. Ik doe hem er pijn mee. Dat wil ik ook op dat moment. Vind ik ook weer afschuwelijk van mezelf.
En dat terwijl we in rustiger vaarwater leken te zijn. Het is nu 9 maanden geleden en het beheerst nog een groot deel van mijn dag. Nog anderhalf jaar denk ik dan. Hier werd steeds gezegd 2-3 jaar. Duurt mij veel te lang. Ik wil graag verder, rust. En tegelijkertijd geloof ik niet dat het ooit echt goed komt met mij. Wel met ons- samen kunnen we het leuk hebben. Maar voor mij is de lol er aardig af in dit leven. De onveiligheid die ik ervaren heb heeft ook invloed op andere vlakken in m'n leven.
Knap waardeloos.

Na lange tijd kom ik nog eens kijken en zie ik dat jij ook terug actief bent.
Niet dat ik je op dit moment goede moed kan inspreken, zo hard als ik geroepen heb dat je 2à3 jaar verwerking nodig hebt. Zo onzeker (of is het juist zeker) voel ik mij nu na 7 jaar dat het voor mij eigenlijk niet meer moet. De jongste heeft na dit schooljaar vwo af... en toch twijfel ik of ik de stap durf te zetten,
Ik had nooit gedacht dat ik zo zou gaan denken, maar de laatste maanden is er bij mij iets geknakt waardoor ik de roze ballon van samen oud worden niet meer zo zie als de absolute sterkte. Ik ben altijd zijn mooie kanten blijven zien, heb ons altijd terug kans willen geven. Maar nu wil ik liefst mijn eigen gang gaan.
De kinderen wil ik niet kwetsen... ik weet het dus ook ff niet meer,
Hoe andere mensen het zien raakt mij niet zo, ik heb juist altijd bewondering gehad voor de houding van bvb Hillary Clinton, Zij zag de meeste voordelen in met Bill samen te blijven en hield zich sterk.
Mijn man is goed en lief, wil mij echt, etc maar mijn vertrouwen is geknakt, ik wil niet dat hij stiekem is ...
Dus ook hier eindig ik voor mij met het woord waardeloos.

Wat afschuwelijk dat jij na zoveel jaar tot deze conclusie komt. Is er weer iets voorgevallen waardoor je gevoel veranderd is?
Dit maakt mij ook bang. Ik las laatst het verhaal van vastberaden. Zij hadden ook jaren terug hard aan hun huwelijk gewerkt. Uiteindelijk ging het toch weer mis. Ze is gescheiden en ze klinkt sterk. De rust die uit haar laatste posting straalde maakte mij jaloers.

'Scheiden' zingt de hele dag door m'n hoofd. Ik kan het niet zo goed plaatsen allemaal. Ben in de war. Ben bang dat ik impulsief grote stappen ga zetten en later spijt krijg . De kinderen misschien voor niets bang en verdrietig maak.

Maar de rust die het zou geven....niet meer werken aan ons huwelijk. Niet meer bang zijn voor reacties van anderen, bang zijn dat anderen naar mij kijken als 'zielig'. Geen moeilijke gesprekken, teleurstellingen, niet meer hoeven voldoen aan de wensen van mijn man. M'n eigen koers bepalen. Ik heb de hele dag al een steen in m'n maag. Maar de gedachte aan die rust geeft mij wel hoop.

Anoniempje2 ; zou je willen reageren? Hoe is het bij jou? Herken je dit van mij?

A, hoe reageert jouw man hierop? Ik vind het verdrietig voor je.

hier geen mooi verhaal...

Hier ook ervaring met een man die vreemd is gegaan. Ruim 8 jaar geleden inmiddels. Ik wilde zo graag dat het goed zou komen en dat het allemaal niet voor niets was dat ik er jaren en jaren keihard voor heb gewerkt.
In de jaren erna ging het redelijk maar was er telkens weer iets met mijn man (problemen met werk of familie enz). Steeds heb ik hem bij alles gesteund en geholpen. Tot het punt dat ik merkte dat ik mijzelf een beetje kwijt was. Alles draaide om gezin (kinderen) en man. Toen ik aangaf dat ik graag eens zou zien dat het ook eens over mij zou gaan ontdekte ik dat ik al die jaren in mijn eentje aan het trekken ben geweest. Want er kwam toen vrijwel niets 'terug'.
Het laatste jaar heb ik mij meer op mijzelf gericht en veel minder op onze relatie. En dan blijkt er weinig over te blijven. En dan komt ook opeens al die shit van 8 jaar geleden weer naar boven, omdat de balans nu wel heel scheef uitslaat. Ik heb zoveel geaccepteerd, over mijn grenzen laten stampen, en zo weinig daarvoor teruggekregen...
En nu weet ik het ook even niet meer. We zitten een beetje in een impasse. Voor mij is de 'relatie' wel voorbij, maar zie ik nog wel een mogelijkheid om als ouders samen met de kinderen in 1 huis verder te gaan. In ieder geval voorlopig.
Mijn man zegt dat hij het verschrikkelijk vindt en dat hij er 'alles' aan wil doen om het weer goed te krijgen tussen ons. Maar ondertussen doet hij concreet niks behalve mij verwijten dat ik mij er niet meer voor in wil zetten en dat het nooit wat wordt als ik niet meewerk. Als ik hem dan zeg: begin maar bij jezelf" wordt hij boos, want een relatie doe je samen. Jaja...
Dus sorry, ik kan je niet opvrolijken met een 'het komt wel goed'. Punt is gewoon dat hoewel er altijd mensen zijn die beweren dat ze er 'sterker uitgekomen zijn' (wat ik wel snap, want je wilt er toch een positieve draai aan geven), vreemdgaan gewoon dingen onherstelbaar kapot maakt. Ik zeg niet dat het niet goed kàn komen, maar hetzelfde als ervoor wordt het niet meer, nooit. De vraag is dan: is er nog genoeg om voor door te gaan. Die vraag kan iedereen alleen maar voor zichzelf beantwoorden.
Ik wens je wijsheid en kracht. En vooral ook de kracht om (bij) jezelf te blijven.

Liefde is een werkwoord

Liefde is een werkwoord...maar op een bepaald moment wil je op pensioen.
Het is wel zo dat we na de heftige periode een ongekend mooie tijd hebben gehad. Een niet te missen ervaring waarin we beresterk stonden. We hebben ons toen van onze beste en sterkste kan getoond. Hebben in die periode genoten, ook van elkaar. Maar mijn man heeft een bepaalde verslaving en als ik zie dat dat hem weer te machtig wordt, dan kan ik daar niet meer mijn schouders onder zetten. Hij laat zien dat hij voor mij gaat, dat hij mij gelukkig wil zien, is behulpzaam in huis,... maar zijn verslaving kan hij voor mij niet overwinnen.
En nu voel ik dus een afstand tussen ons groeien, ik ga er niet meer met hem over in discussie (waarom zou ik -tig keer hetzelfde plaatje moeten draaien) Ik hou nu een hand voor mijn ogen en doe mijn ding, maar de innerlijke afkeur borrelt. Hij wil mij dan winnen door romantische dingen voor mij te doen, etentje maken..maar ik voel daar momenteel meer afkeer als roze wolk in.
De grote stap is voor mij ook moeilijk. De kinderen zal ik er zeker mee ontgoochelen. Andere mannen hebben op die leeftijd ook wel allemaal al een hele rugzak welke je bij een nieuwe relatie zou moeten meedragen, dus op dat vlak denk ik niet dat ik het mij gemakkelijker zou maken. Als ik energie in een relatie wil steken denk ik nog steeds dat ik die evengoed(of beter) in mijn man als in een andere man zou kunnen steken, ik zie echt nog wel zijn goede kanten.
Ik zou het het gemakkelijkste vinden om alleen in alle rust te zijn, denk ik. Maar ik heb natuurlijk geen glazen bol, Ik vecht ook met de vraag of ik achteraf geen spijt zal krijgen en zo blijft de bal maar door rollen zonder echt grote stappen te maken.
Het is een sterke , heftige ervaring geweest met absoluut ook mooie hoogtepunten, maar ik twijfel welke deur ik nu ga openen...

Eeuuuh

We hebben een aantal spammerts lijkt me!!! Jammer in zo'n draadje met veel emotionele, echte verhalen!

Aagje

Hahahaha

Dokter Zaza maakt mijn zazazondag weer goed.
Ik had dit eigenlijk een paar keer door Google Translate moeten halen voor de goede toon.

(Arts Zaza beurt maakt mijn zazazondag goed.
Bai ik echt nodig dat dit een goed geluid te krijgen. Meerdere malen Google Translate)

Pluk van de Petteflet

Zaza was toch de kakkerlak van Pluk van de Petteflet? Toen hoefde hij alleen maar appelschilletjes. Maar ja, de tijden veranderen...

Onnozel

Waarschijnlijk onnozel.
Ik begrijp de laatste drie reacties niet?

Nee hoor

Je hebt alleen de spam over Zaza gemist, meer niet....:-)

Bij ons is het wel goed gekomen

Hoi stip,

Wij zijn niet getrouwd, maar mijn vriend is wel vreemgegaan, dus vandaar dat ik toch even reageer.

Mijn vriend en ik waren 6 jaar samen toen ik zwanger raakte. We hadden altijd al een beetje een turbulente relatie, vaak ruzie, uit elkaar, dan weer een hele tijd heel gelukkig saampjes en dan kreeg hij het weer in zijn bol en had hij behoefte aan het vrijgezellenbestaan. Toen ik zwanger raakte ging het al een hele tijd goed tussen ons. Ik ben naar hem toegegaan en heb verteld dat ik zwanger was en zei: Ik hou dit kind, als jij er blij mee bent doen we het samen, als je er niet blij mee bent doe ik het alleen en hoef je er niks mee te maken te hebben. Voor mij een beetje onverwacht was hij er superblij mee. Ik schrok er zelfs een beetje van dat hij ZO blij was omdat ik dacht dat hij geen serieuze plannen met mij had in de toekomst. Wij gingen voordat ik zwanger was altijd samen naar vrienden van hem in Amsterdam, en dat bleef hij doen toen ik zwanger was, maar omdat zij vaak gingen stappen ging ik niet meer mee. Zij hadden ons uitgenodigd om Kerst met hun te vieren, dus hij ging er alvast naartoe, en ik kwam met 1e kerstdag ook daarheen. Alles goed wel en gezellig. Met oud en nieuw vroegen ze ons weer om te komen, ik moest de 31e werken dus ik ging (met zijn moeder) ook daarheen om de jaarwisseling te vieren. Ik zat daar binnen, ik zag het meisje, en ik wist meteen, zij valt op mijn vriend. Ze was de enige in de woonkamer (+/- 15 personen) die mij niet aankeek, die zich niet voorstelde, die niet tegen me praatte, helemaal niks. Ik merkte niks aan mijn vriend tegenover mij, maar toen ik de volgende ochtend naar huis wilde gaan, wilde hij niet mee. Ik ben dus met ruzie daar weggegaan met zijn moeder samen. Toen hij 2 dagen later thuiskwam, is hij zijn telefoon beneden vergeten en las ik een bericht van haar: Ik mis je nu al en wil bij je zijn.......Ik zakte door de grond. Daar stond ik zwanger van hem, inmiddels mijn eigen plekje ingeruild voor zijn huis, en hij die vreemdging. Ik liep naar boven, gooide zijn telefoon naar hem toe, en zei dat ik het bericht had gelezen. Zijn antwoord: Ik weet niet waarom zij zoiets stuurd. Nou zo zijn we nog een aantal weken doorgegaan, met weekenden dat hij gewoon verdween, geen contact, en door de weeks kwam hij thuis en hadden we ruzie. Ik besloot om weg te gaan. Ben bij een vriendin gaan wonen, en na een tijdje kreeg ik via via een tijdelijk flatje te huur voor een jaar. Ik heb heeeeeel mijn zwangerschap gestressd, om hem, om haar, om mijn kindje die zou opgroeien in een gebroken huis. Ik heb hem eerst maandenlang gestalkt en uitgescholden. Ben hun zelfs een keer samen tegengekomen terwijl ik met een mega dikke buik in de stad liep, hij liep langs me alsof hij me niet kende. En na een tijdje, dacht ik weet je, jouw verlies. Loop jij maar lekker met die kleine trol ( want zo woest aantrekkelijk kun je dr echt niet noemen) en ik ben aan mezelf en aan mijn kind gaan denken. Ik heb ALLES zelf gekocht en verzorgt voor de kleine. Hij was wel bij de bevalling, maar ik voelde daar geen emotie bij, geen haat meer, geen liefde, gewoon neutraal, omdat het zijn kind was, maar voor mij hoefde het niet. Toen ik mijn dochtertje vast had was het net een engel, alle problemen vielen van mij af. Ik zag alleen haar, zij was daar, ik was verantwoordelijk voor haar, en voor haar geluk. Ik ging er alles aan doen dat zij zo gelukkig mogelijk werd. Ik was in de zevende hemel, maandenlang had ik alleen oog voor haar, hele dagen zat ik met dat kleine mensje in mijn armen op de bank. Hij kwam 2 ,3 keer in de week en dat vond ik prima, we spraken normaal en dat vond ik wel best zo. Tot kerst, schoonmoeder wilde dat ik kwam op 1e kerstdag, das goed, dus ik spreek met mijn ouders 2e kerstdag af. En schoonmoeder verplaatst het naar 2e kerstdag, ja maar dat gaat niet voor mij! Ja maar dan wil ik ons kind op 2e, zei hij. Ik klapte uit elkaar, ja weet je wat, neem haar lekker heel de kerst maar mee. Maar wat wil jij dan vraagt hij: Ik zeg, wat ik wil, dat kan niet meer, dat heb jij verpest!! Wat ik echt wilde heb jij al lang geleden kapot gemaakt!! Dus ik spendeer mijn eerste kerst zonder mijn kindje, en hij belt me ineens een aantal keer per dag. Totdat hij op een dag langskomt, hij zei, ik wil jullie terug. Hoezo? Is het uit met je vriendin dan? AL een tijdje zegt ie. Ooooh? oke dat wist ik niet, en nu wil je ons terug? Waarom? Waarom nu wel, wat moet je nu met mij, ik was toch niet goed genoeg? Zeker voor ons kind, maar dat wil ik niet, ik wil niet terug bij jou gaan omdat jij er voor ons kind wil zijn, dat kun je ook zo doen! Dat wist hij, maar hij wilde ons beide terug. Mijn vriendinnen verklaarde me voor gek toen ik het vertelde, en ze waren razend toen ik vertelde dat ik er serieus over nadacht. En toch heb ik het gedaan, ik ben teruggegaan. Nadat hij had gezegd dat hij van mij hield ben ik bij mezelf nagegaan of ik nog van hem hield, dat deed ik, dat deed ik altijd, had het alleen weggestopt. Ik hield ook heel veel van ons kindje, en wilde haar niet over 20 jaar moeten vertellen dat ik het niet wilde proberen. Dus proberen dan maar.

Nu 6 jaar later, zijn we nog steeds samen, we hebben zelfs een jaar geleden nog een zoontje gekregen. Het was niet allemaal koek en ei, veel verwijten, onzekerheid, wantrouwen en vanalles wat er nog meer aan vreemgaan vastzit, wij hebben het allemaal gehad. Nu soms nog steeds, ik vertrouw hem nog steeds niet voor 100%, maar dat doe ik met niemand meer. Maar nog steeds ben ik heel blij dat ik toen de keuze heb gemaakt om het nogmaals te proberen. Ik heb dat gedaan zodat ik mezelf in de ogen kon kijken en kon zeggen dat ik er alles aan heb gedaan, en dat kan ik ook. Ik weet niet wat de toekomst brengt, maar ik zie hoe sterk wij door dit alles zijn geworden, en zie ons niet snel meer uit elkaar gaan.

Ben ik weer

Hoi allemaal, en vooral Stip,

Ik ben hier al een hele tijd niet geweest. Vandaag weer even bijgelezen en ik schrok van je post, Stip. Hoe is het nu met je? Ben erg benieuwd. Groet,

Anoniempje2

hee hallo

Anoniempje 2!

Dat is lang geleden. Het is maar goed dat je m'n buurvrouw niet bent; dan had ik je allang weer aan je jas getrokken.
Het ging dus moeizaam. Ik werd zo heen en weer geslingerd. Het kostte me moeite m'n hoofd boven water te houden. Soms was het goed tussen ons (best veel momenten) maar ik was totaal geobsedeerd door 'de buitenwereld'. Wat dachten ze? Wat dacht zij? Wat dachten haar vriendinnen van ons? Van hem? En wat zei dat over mij? Ik kon naar hem kijken en liefde voelen maar dacht vaak tegelijkertijd; hoe heb je dit kunnen doen? Hoe heb je een dubbelleven kunnen leiden?
Honderdduizend vragen. Op de meeste kreeg ik antwoord.

Afgelopen maanden ben ik (fysiek) ziek geweest. We communiceerden met name over regelzaken/ kinderopvang en dergelijke tijdens bezoekuren. Er ontstond weer verwijdering tussen ons. Moeilijk vond ik dat. We verwerkten dit ieder op een eigen manier.
Nu ik weer thuis ben verandert het weer gelukkig.
Ik zie weer dat ik zielsveel van hem hou. Ik zie dat hij nog steeds zijn best doet voor mij en ons. Ik zie weer de betrokken vader bij zijn kinderen. (in de tijd van zijn affaire was hij 'afwezig'. Dat zie ik nu pas achteraf).
Door alles wat er gebeurd is is er oud zeer bij mij getriggerd. daar moet ik mee aan de bak.

Afgelopen maandag deed ik 's morgens m'n ogen open en dacht; ik ben nu al een jaar niet meer de moeder die ik zijn wil; moe, verdrietig, gespannen, kunstmatig vrolijk, niet echt geïnteresseerd enz.
Dat is echt niet wat ik wil.
Ik heb de laatste maanden na kunnen denken over wat ik wel wil. Dat wordt langzaam duidelijk. Vanaf maandag lijkt er wat veranderd. Het voelde 'lichter'. Ik kwam 'haar' tegen en dacht voor het eerst; je bent niets leuker, mooier of sympatieker dan ik. Ik werd er niet onzeker van. Misschien iets onverschillig. Wat meer vastberaden zelf mijn leven weer in de hand te nemen. Heel iets. Gister en eergister bleef dat gevoel. Vandaag werd het weer wat moeilijker. En toch niet zo terneergedrukt als het laatste jaar. Ik denk dat ik van de week voor het eerst sinds een jaar een dag niet gehuild heb. Elke dag zag ik tegenop. Elke avond was ik blij dat de dag weer over was. Durfde ik bijna niet te gaan slapen omdat als ik m'n ogen open deed er weer een dag zou komen met narigheid.

Ik las van de week een aantal postings terug. Ik schrok van mezelf. Ik las ook dingen die jij geschreven hebt. Soms leek het mij zo hoog gegrepen wat jij schreef. Hoopte ik maar dat ik het ooit ook zo zou zien. Sommige dingen herken ik nu pas.
Met name dat jij zoiets schreef van : man is zo blij met hoe het nu is. Voor mij is er niets veranderd; ik hield altijd al zoveel van hem. Later relativeerde je dat weer enigszins.
Dat heb ik ook. Vind ik nog lastig; man is zichtbaar opgelucht. Zielsgelukkig met zijn leven nu. Zielsgelukkig met mij. Depressie is over. Het is voor hem nog nooit zo goed geweest. Daarbij heeft hij natuurlijk een schuldgevoel, verdriet om mijn verdriet.
Voor mij was het nooit zo slecht. Er is nu meer verbondenheid tussen ons. Voor mij is daarbij ook heel veel narigheid gekomen; onzekerheid, een andere vrouw in ons leven en huis geweest, Schaamte speelt een enorme rol. Teleurstelling en geschonden vertrouwen ook. Onze relatie kan beter zijn dan voorheen. Is beter dan voorheen. Daarbij zijn bij mij wel de schellen van mijn ogen gevallen. Ik was denk ik ook ongelooflijk naïef maar nu zie ik dat mensen liegen, dat er veel meer speelt tussen vrouwen en mannen en dat zij daar ook vaak bewust mee bezig zijn. (ongeacht bestaande relatie).
Moeilijk vind ik dat. Peut heeft het steeds over een golfbeweging. Het gaat nu weer opwaarts. Ik hoop zo dat dat nu weer langer duurt. Ik probeer m'n gedachten positief te houden.
Jullie hebben het hier steeds over 2-3 jaar gehad. Verschrikkelijk vond ik dat. Zo lang nog. Nu zit het eerste jaar erop. Dus op de helft denk ik dan maar. De betere helft gaat nu dan komen.

Ik heb je input gemist. Je weet niet half hoe belangrijk jouw input geweest is. Had je graag in levende lijve om me heen gehad.

groet, Stip

Brazella

dank voor je input. Het doet mij zo goed om verhalen te horen van anderen die het 'gered'hebben samen.

verdrietig vind ik het voor jou.
Het is mijn grootste angst. Ik hoop toch zo voor je dat je duidelijk wordt wat voor jou de beste weg is en dat je die weg ook durft te gaan. Bij elkaar blijven vraagt moed, uit elkaar gaan ook.
Een ander kan er niets over zeggen.

Het is moeilijk dat je man niet voor jullie relatie van zijn verslaving los kan komen. Ik durf het haast niet te zeggen want je hebt het vast al geprobeerd; is je man onder behandeling geweest? Jullie samen ook?
Mijn man heeft ook het gevoel gehad in de greep te zijn geweest van..
Door gesprekken met peut is hij in gaan zien vanwaar die 'verslaving' kwam. (tussen aanhalingstekens omdat ik niet weet of het een verslaving was). Het was verdoving zoeken. Onbewust vaak. Nu hij weet waar het uit voort kwam zegt hij dat hij het makkelijk los kan laten. Onbegrijpelijk vind ik. Maar therapie heeft hier zeker aan bijgedragen.
Ik kan mij voorstellen dat het gebrek aan zelfdiscipline bij jouw gevoelens van vervreemding brengt. Ik heb de andere kant ervaren; nu hij het overwint krijg ik meer respect / bewondering voor hem.

Misschien denk je nu: die fase hebben we al achter de rug. Dan spijt mij deze bijdrage. Ik sta nog aan het begin. En ik hoop een ander verloop te hebben dan jij.
Wens je durf en kracht toe.

Ik heb geen stappen genomen. toch niet lijfelijk. Zijn verslaving is idd volgens mij verdoving zoeken. Hij is behandeld. Hij draagt mij nog steeds op handen, maar ikzelf ben mij nu meer vragen gaan stellen wat ik wil. Of het echt zo is dat ik aan niets anders wil denken als bij hem gelukkig oud te worden (wat zou kunnen als ik meewerk!).
Daarvoor heb ik mij nooit afgevraagd of er buiten de deur meer te beleven was, dat kwam niet in mij op, dat gedacht stond mijlen ver van mij af. Ik wist klaar en duidelijk dat ik geen breuk tussen ons wou, punt.
Nu stel ik mij dus wel vaker die vraag; Ik weet dat het gras elders niet groener is, dat mijn man bulkt van de schudgevoelens, dat hij mij liefst als een prinses op handen wil dragen, en toch denk ik steeds vaker dat -als er geen kinderen waren welke ik zou kwetsen- ik op avontuur zou willen gaan. Waarschijnlijk ga ik dan spijt hebben achteraf, maar ja, en toch en toch...
De zekerheid dat ik altijd bij hem wil blijven vervaagd...

Groei

Jeetje Stip, ik moest echt even twee keer kijken of ik het goed gelezen had, want van een zin schrok ik heel erg: namelijk dat je al een jaar elke (!) dag aan het huilen bent. Wat je in die alinea beschrijft lijkt erg op een depressie. Gelukkig kan ik daar niet over meepraten. Ondanks al mijn verdriet, vooral in die eerste paar jaar, kon ik ook blij zijn en genieten en zag ik niet op tegen elke dag.

Je zegt zelf ook: Door alles wat er gebeurd is is er oud zeer bij mij getriggerd. daar moet ik mee aan de bak. Dat lijkt me inderdaad een terechte conclusie. Want als je zo in een zwart gat zit lijkt me dat er meer aan de hand is.

Des te langer je je op hem blijft richten (hij heeft het mij aangedaan), des te langer zullen die twee jaar duren. Jij houdt je er erg aan vast aan die twee jaar, maar misschien kan die periode zo maar eens korter worden als je je meer op jezelf richt dan op het verleden en wat hij daar heeft gedaan.

Ik schrok ook van je ziek zijn. Je hebt het over bezoekuren, dus zul je ook in het ziekenhuis gelegen hebben. Wat vind ik dat vervelend, ik hoop dat je je inmiddels weer beter voelt. Je krijgt wel veel te verduren het afgelopen jaar

Ik herken die naïeve kijk, terwijl ik toch echt dacht dat ik wel wat gewend was en het nodige had meegemaakt. Er speelt zo ontzettend veel tussen mensen om je heen, veel dichterbij dan je denkt. En het heeft veel te maken met het verliezen van interesse in elkaar en dan de makkelijkste weg kiezen en de spanning bij een ander zoeken. Je ziet het voor je ogen gebeuren. Het rare is wel dat ik toch weer onbevangen in het leven sta. Het is niet zo dat ik iedereen bekijk met een wantrouwende blik van: jij zal ook wel etc. Uiteindelijk is toch iedereen op zoek naar liefde en geborgenheid. Tenminste, ik kies ervoor om zo te denken. Of kiezen, het gaat automatisch, zo sta ik in het leven. Lastig vind ik wel of en hoe ik dit mijn kinderen bij ga brengen. Als ze wat ouder zijn komt dat vast wel in een gesprek langs, denk ik.

Je zegt dat je weer op een golf naar boven zit. Ik hoop dat je het vasthoudt. En dat je met jezelf aan de slag gaat. Zo te horen ben je nog steeds in gesprek met een therapeut. Geweldig vind ik dat. Hoe moeilijk je het ook hebt, je kiest ervoor om door te gaan en bij jezelf te rade te gaan.
Voor jou is het nog nooit zo slecht geweest, zeg je. Is dat echt zo? Denk er nog eens goed over na. Jij voelde je dan misschien beter, maar miste je je man niet? Die was duidelijk niet aanwezig. Hij is er nu veel meer. En voelde je je echt wel beter toen? Waar was dat oud zeer op dat moment? Je leven is nu zoveel rijker geworden, er is meer verbondenheid zeg je. Natuurlijk is er ook pijn gekomen, maar zonder pijn, zonder fouten te maken, leer je ook niets. Kom je niet verder. En verder komen, groeien, leren zit in elk mens.

Ik word ook wel heel nieuwsgierig naar hoe wij in levende lijve met elkaar zouden praten. Ik vind het prachtig dat we door dit forum, dit medium, zo'n contact hebben en zoveel aan elkaar hebben. En dat geldt voor alle schrijvers en lezers

Tot snel en een hele fijne zomer. Ik zal regelmatiger checken op het forum, groet,

Anoniempje2